Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben T_DW, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Merootje.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Eloois-Winkel (België) en mijn beroep is Kelner.
Ik ben geboren op 29/05/1989 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Papegaaien, schilderen, tekenen, schrijven.
Deze blog gaat vooral over 't leven dat ik al door heb gemaakt. Ik sta nu op een punt dat ik het contact heb verbroken m
Story of Life
het waargebeurd verhaal van een meisjes leven
09-03-2012
De 'Peugeot-Crash'
Toen ik nog dacht dat ik verliefd was op mijn homootje, heb ik dit meegemaakt. We hadden iets gaan drinken samen met nog een goeie vriend in een cafeetje niet zo ver van de deur
Maar J. de homo was steeds aan 't flirten met die vriend. En haha, naïef als ik toen was, werd ik redelijk pissed en ben ik dus naar huis gereden. Achteraf bekeken is het zo stom hé, maar ah, ik was maar 18 en nog zo naïef (nu misschien ook nog een beetje maar toch zo erg niet meer )
Ik ben dus pissed off in mijn auto gekropen en naar huis gereden. Nuja, naar huis precies... Ik was zo razend dat ik een beetje te hard op het gaspedaal drukte en 170 km/u reed in een straat waar je maar 50 mocht. Ik had bijna niets gedronken dus het was eigenlijk vooral gewoon uit stommiteit waar ik nog steeds van vloek....
De straat lag er niet helemaal goed bij, er zaten redelijk diepe putten in de asfalt met als gevolg dat door de snelheid, de banden begonnen te slippen dankzij die putten, ik de controle verloor over het stuur en zo begon te circuleren.
Ik herinner me enkel nog mijn ruit volledig barsten, maar voor de rest herinner ik me enkel nog het moment dat ik weer bijkwam in m'n wagen.
Het was toen na 1 u. 's nachts. Ik had me 'dood' geschrokken. Maar ik was vooral bang, zo bang. Niet omdat die wagen perte totale was, maar bang voor wat de reactie van m'n moeder zou zijn. De politie was ondertussen gearriveerd en heeft me meegenomen naar het bureau. Daar heb ik net negatief geblazen dus gelukkig heeft dat het proces dan verzacht.
Nugoed... Toen ik bij bewustzijn kwam in mijn auto, stonden er een tiental man rond mij. Het was de familie die in het huis woonde dat ik onder andere had aangereden. Het stomst van al was, dat ik ze kende. Nuja, zo stom was het niet, want ze waren meteen bekommerd om me en hebben me geholpen en gekalmeerd. Toen ik achteraf hoorde wàt ik allemaal heb geramd met die wagen, is het niet normaal hoe ik er ben uitgekomen.
Er stonden 2 elektriciteitspalen scheef, de ene lag bijna om, ze hebben ze beiden moeten veranderen. Een lantaarnpaal heeft het ook niet gered. Enkele jonge boompjes hebben over het huis gevlogen.. Beschadiging aan de muur van een restaurant en uiteindelijk ben ik beland tegen de omheining van dat huis. Gelukkig heb ik al die palen geramd, anders had ik meteen met die snelheid richting die omheining gereden, maar toen ging de kracht te groot zijn om stil te vallen, en ging ik in de kinderkamer beland zijn.
Nog steeds vraag ik me af, hoe het komt dat ik dit hier zit te typen. Het is bijna onwaarschijnlijk. Als je die auto zag, was alles geramd en plat, behalve de zetel waar ik zat. De garagist kon er nog uit afleiden dat er een paal op 20 cm van mijn hoofd moet geland zijn. Dit zag hij aan de vorm van de hoofding van de zetels.
Toen de politie mij naar huis bracht, ben ik stil naar boven gegaan. Toen ze mij 's morgens kwam wekken en vroeg: "Waar is je auto?" wist ik niet meteen wat ik moest antwoorden. Bang antwoordde ik: "Kapot..." Flippend, tierend, schreeuwend.... 'k Ben toen met de fiets naar 't werk geweest... 'k Zal het nooit vergeten die dag, een maandag... Goed op tijd op't werk, de baas wil een kluchtje vertellen totdat ie hoort dat ik een ongeval had... Hij is gaat kijken naar de plaats delict en kwam ook geschrokken terug dat ik er nog stond. Toen mijn moeder 's middags kwam, begon ze plots te huilen en was ze blij dat ik er nog was.... 't Zou jammer geweest zijn moest haar dochter er niet meer zijn hé, dan had ze maar haar zoon meer om geld van af te pakken.
Nuja, ik heb dan een jaarhalf later weer een ongeval gehad met mijn tweede auto, die was dan ook perte totale, en daar had ik het meeste hartzeer van. Maar dat was de chassis die geplooid was. Jammer want reed erg graag met dat wagentje. Nuja, geloof nooit de gps als die zegt; "Rijd récht over het rondpunt" want dan wordt het fataal .
Nu kan ik er wel een beetje mee lachen, het is pijnlijk om er nog maandelijks voor te betalen, maar dat is bijna voorbij. Nu heb ik wel zwaar mijn lesje geleerd, 'k heb al miserie genoeg. Vanaf nu rijden we constant voorzichtig en we proberen toch ook volgens de regels te rijden. Is 't niet voor mijn welzijn, dan zeker voor de mensen rondom ons!
Ik zal de foto's van mijn eerste ongeval ondertussen laten zien, het was een peugeot 206 cc (van de ene kant zag hij er best nog goed uit )
Toen we nog in Ledegem woonden, en ik 15 jaar was, kreeg ik mijn eerste échte relatie met een leeftijdsgenoot. Het was in het begin allemaal spannend, een eerste kus op de schaatsbaan, samen naar de paardenmanège gaan, ... Het was allemaal fijn in het begin, maar mooie liedjes duren niet vaak lang. We hangden vaak uren aan de telefoon 's avonds, maar wat wist ik toen al van de liefde
De onzekerheid begon toen we op een avond aan het telefoneren waren. Hij begon een beetje vooruitzichten te krijgen en praatte over hoe ons leven later zou kunnen zijn. Ik had toen nog al mijn valkparkieten en die stonden altijd op nummer 1, no matter what! Toen hij zei, dat hij later tig paarden zou houden, en ik nog maar een paar koppels vogels mocht houden, begon het te botsen. Géén één man moet mij vertellen dat ik mijn droom niet mag nagaan. Ik wil later namelijk een lange tuin, met een grote lange volière met afscheidingen, waar ik verschillende koppels papegaaien ga houden. Zodra er ook maar 1 man mij gaat vertellen dat ik mijn vogels niet mag houden, pech voor hem! Dus die relatie bleef echter niet lang meer duren.
Het lag misschien ook ergens wat aan mij en misschien was ik te onredelijk, maar ik had mijn beslissing gemaakt..
Ondertussen had mijn moeder werk voor me geregeld. Ik mocht in een restaurant gaan werken niet ver van de deur. Het was mijn eerste échte job. Ik had eerder wel eens bij boeren gaan helpen, wat eigenlijk ook niet te onderschatten is. In het begin dat ik er werkte was ik nog samen met die jongen, maar het heeft niet lang meer geduurd dan. Ik begon er ook minder tijd voor te hebben aangezien ik elke zondag moest gaan werken. Eerst was ik altijd bang om te gaan werken en zag ik er ferm op tegen. Het was er zo stressvol, het is immers een heel grote zaak. Maar naarmate ik er wat langer werkte, vond ik er mijn draai. Ik leerde er dan een oudere collega kennen, we konden meteen goed met mekaar omweg. Op school begon ik over hem te fantaseren, maar dat mocht niet natuurlijk, hij was ouder, hij was samen met iemand, het was één foute boel. Maar toch kon ik het niet helpen. Tot hij op een avond mijn fiets in de koffer stak en me thuis afzette, hij vroeg een 'zoen'. Ik dacht een simpele afscheidszoen, maar hij kuste me op de mond. Ik kan niet beschrijven wat er toen allemaal in mij omging. Ik kreeg gevoelens van blijheid en schrik door mekaar. Natuurlijk dacht ik toen dat ik verliefd was geworden op hem. Van het ene kwam het ander en we spraken soms geniepig af met mekaar. Deze affaire heeft best een tijd geduurd, maar het werd een te grote druk voor me en ik voelde me te schuldig dus had ik er een punt achter gezet. Een paar maanden later begon het precies terug en heeft het weer een eindje geduurd, maar wederom voelde ik me schuldig, ik had er geen zin meer in, én ik had gevoelens voor iemand anders.
al ooit gedacht dat je verliefd was op een homo? Ik anders wel Nu in het heden lach ik er wel om en begrijp ik niet wat er in godsnaam in mijn hoofd omging! Het was ook een collega van me, maar het is ook al enkele jaren geleden ondertussen. We werkten elke dag samen en ergens hadden we dat gevoel ook dat we samen waren. Hij is eer bi dan homo eigenlijk, maar toch heeft hij indertijd was misbruik gemaakt van m'n gevoelens. We hebben vaak ruzie gehad over 'ons'. Ik weet eigenlijk niet meer echt hoe het allemaal begonnen is, we waren erg gehecht aan mekaar. Soms rotzooiden we eens een beetje op de zolder op't werk, ergens gaf dat een kick en ik denk dat het daarom is dat ik dacht gevoelens te hebben ervoor. Maar als ik mezelf voorstelde hem te kussen, dat ging gewoon niet. Zo heb ik beseft dat ik eigenlijk geen oprechte gevoelens heb ervoor, maar er eerder een gewoonte van had gemaakt. De 'breuk' liep nogal vlot. Dit omdat ik eigenlijk interesse gekregen had in ene T.
Ja die 'T.'... 't Is me er eentje. 't Is ook een collega (tja, 'k werk 6/7 ) en eerlijk gezegd had ik nooit verwacht dat hij de persoon zou zijn die mijn leven op stelten zet. Ik vond hem altijd wel knap, maar ik had mezelf nooit voor gesteld bij hem.
Het begon allemaal op oudejaarsavond 2009, toen het vuurwerk ging om 00u. kuste hij mij op de mond. Ergens kreeg ik weer dat verrassend schrik-gevoel . Erna hebben we nog een kus gedeeld. Dan op 1 januari belde ie om te zeggen dat het iets eenmaals was en dat we er beiden voor hadden gekozen en dat er geen spijt is. Ok.... Maar iets eenmaals is het toch niet gebleven... We gingen meer dingen samen doen en leerden mekaar beter kennen. Zo bleef ik er toch soms overnachten en hebben we ondertussen al veel samen beleefd.
Nu, een dikke 2 jaar later, heb ik beseft dat hij de eerste persoon is, dat ik écht graag zie. Als ik bij hem ben, ben ik gelukkig. Ik zie hem elke dag al, en toch, als ik thuis ben, mis ik hem nog. Maar hij heeft precies bindingsangst... Hij is ook 10 jaar ouder en dat schrikt hem een beetje af, maar toch blijven we terug naar mekaar komen.
Soms heb ik het er een beetje mee gehad, 't is soms net of ik Fran Fine ben, aan't wachten op hare Mister Sheffield... Maar wat ik voel voor hem, kan ik gewoon niet zomaar laten gaan. Ik hoop dat hij het gauw zal beseffen... Tot dan, denk ik aan alle goeie momenten dat we al samen hebben beleefd !
Volgende blog: Mijn auto-ongeval met mijn peugeot (incl. de foto's)
Zo, we woonden toen in Ledegem, het was er plezant wonen alleszins, ik leerde
weer wat nieuwe vrienden kennen. Ja ik paste me nogal snel aan. Ik had toen
ondertussen weer enkele valkparkietjes, een stuk of 8 in een grotere kooi.
Soms hangde ik een blok op, zodat ze eens konden kweken. Toen mijn eerste jongen
geboren waren, was ik dolgelukkig, ik nam elke dag foto's van hun groei. Mijn
lieve stiefvader bouwde toen een volière voor mij, zodat ik meerdere
valkparkietjes kon houden. Gelukkig als wat was ik toen die volière af was. In
de zomer hangde ik dan weer broedblokken op, zodat ik kon kweken. Mijn eerste
jongen kwamen er al gauw aan. 'k Zal het nooit vergeten. Er braken bij mijn
superkoppel eerst 2 eitjes uit en bij een ander koppel 1 eitje. Toen ik dat jong
zag van dat ander koppel, vond ik het er maar 'raar' uitzien. De gesloten ogen
zagen er 'rood' uit in plaats van blauw, het leek helemaal niet op de andere 2
jongen. De andere 2 bleken in het begin mijn favoriet te zijn, ook omdat ze het
eerst uitbraken en het écht mijn eerste jonkies waren. Maar na 4 weken, keek ik
eens terug in het blok van het ander koppel met het 'rare' jong. Tot mijn
verbazing zag ik dat het jong al mooi in de veren stond, behalve op haar koppie.
Ze was helemaal kaalgeplukt tot bloedens toe! Ik kon het niet meer aanzien en
ben meteen op m'n fiets gesprongen naar de dierenwinkel achter Nutribird. Een
soort poeder waarmee je vogelpap kunt maken. Meteen werd ze 'Plukkie' gedoopt.
Ze kwam mee naar binnen en ik voerde haar nog 3 keer per dag. Achteraf bekeken
begrijp ik nog steeds niet waar ik met m'n gedachten zat, om zo lang te wachten
om naar dat jong om te kijken. Ze was zo speciaal, en de rode ogen waren gewoon
omdat ze een lutino was. Maar haar oogjes waren zo mooi, tussen haar rode iris,
zaten blauwe kijkers te gluren. Pluk werd al gauw aanhankelijk. Overal waar ik
ging, volgde ze me, ze werd echt mijn kleine baby. Haar veertjes begonnen mooi
terug te keren, ze werd een echte volwassen dame!
Ik heb al veel tamme
vogels meegemaakt ondertussen, maar Pluk had nog net dat iets
speciale...
Toen ze bijna 8 weken was, is er iets foutgegaan.. Pluk deed
plots raar, ik begon te panikeren en ging meteen naar de dierenarts. Wat er ook
gebeurde, ze wou niet bij mij vandaan, ze wilde niet meer eten, maar probeerde
toch nog wat uit mijn mond te halen, wat natuurlijk niet echt gezond is, maar ze
hapte niks meer binnen... Huilend bij de dierenarts, die zei dat er
waarschijnlijk niets meer aan te doen is... We gingen weer naar huis, en Pluk is
dan in m'n armen gestorven... Het is alweer jaren geleden, en toch krijg ik er
de tranen van in de ogen... Ergens denk ik dat het mijn schuld is, maar we
zullen het nooit zeker weten... Het was geen kropverzuring, daar ben ik zeker
van, maar wat het was... Pluk was mijn eerst handopfokbaby, en dat zal ze altijd
blijven! R.i.p. Plukje !
Sindsdien had ik altijd een zwak voor zwakkere
dieren, dus nogal snel werd de volière gevuld met onder andere gezonde vogels,
maar ook vogels met een afwijking, zoals een knist op de vleugel, een krom
pootje,... Toen was ik een jaar of 14. In de zomervakantie mocht ik dan
natuurlijk elke dag de hondentralie kuisen, lastig karweitje, maar ja, ik
begreep het wel, je kunt tijdens je zomervakantie niet constant voor de tv
hangen of spelen natuurlijk. Een paar maanden later zag ik een parkietje in de
winkel dat er niet zo gezond uitzag. Ik kreeg er weer medelijden mee en wou het
meenemen naar huis. De verkoopster wist ook dat het ziek was en ik kreeg het
gratis mee. Ik stak de valkparkiet in quarantaine zodat hij zeker mijn andere
vogels niet zou besmetten. Maar toen begon de miserie al gauw. Toen ik op een
dag thuiskwam van school, had m'n moeder de zieke vogel die boven bij mij op
kamer zat, buiten in de volière gedropt bij alle gezonde vogels. Al gauw
begonnen er enkele 'zwakkere' volwassen vogels dood te vallen, misschien 3 in
een maand tijd, maar het zijn er toch alweer 3. Die vogels betekenden erg veel
voor mij, ze hadden allen een naam, ik kon ze allemaal uit mekaar halen. Toen ze
wilden kweken, gingen de jongen door na maximum 3 weken. Ik heb een dissectie
laten uitvoeren door de dierenarts. Verdict: Polyomavirus. Het is helaas niet te
bestrijden, het is een virus dat ofwel na enkele maanden, zonder kweken, vanzelf
weggaat, of het gaat niet weg en sommige vogels blijven drager van het virus en
geven het door aan hun jongen, zodat die al vroeg sterven. Ik ben toen soms
thuisgebleven van school, zodat ik kon zorgen voor de jongen die uiteindelijk
toch zouden sterven... Hun ouders wisten dat hun jongen ziek waren, dus ze
zorgden er niet meer voor, maar ik had dan liever dat ze stierven zonder pijn,
dan van de honger... Dus voedde ik hun toch nog, ook al hadden ze niet lang te
leven... Ik heb het vaak m'n moeder vervloekt, dat ze die vogel erin heeft
geworpen...
Na een tijd had ik met 1 vogel naar Gent geweest, de
dierenkliniek, om bloed te laten nemen van Elmo, een mama valkje. Om eens te
checken of het Polyomavirus nog actief was. De test was negatief bevonden op
Polyoma. Dolgelukkig als ik was, hing ik weer de blokken op.. Toch stierven er
weer jongen en ik kon het niet lang meer aanhouden.. Die beestjes waren alles
voor mij op dat moment, maar steeds weer die sterfgevallen.. Ik heb dan een
eitje dat aan het uikomen was uitgehaald, en een ander laten liggen. Om te
kijken of Polyoma werd doorgegeven via het ei, of via de stoffen die de ouders
doorgeven aan het jong. De baby die aan het uitkomen was, werd 'Seraiyo'
gedoopt. De andere baby die bij de ouders bleef liggen, 'Cottony'. Seraiyo
groeide snel op, ik was trots op mezelf dat ik de kleine baby tot een volwassen
man heb kunnen brengen. Maar Cottony, de brave meid bleef na 3 weken ook leven,
na 4 weken ook, .... Zo heb ik nooit zeker kunnen weten hoe Polyoma precies
wordt doorgegeven, maar ik was toch blij. Desondanks dat Cottony spreidpootjes
had.
Na lange tijd had m'n moeder al mijn tamme jongen dat ik ondertussen
op mijn kamer had, ook weer de volière in gedropt, met als gevolg dat Cottony,
Quantadro, en nog enkele, gestorven zijn. Seraiyo werd verwilderd van mij... Al
bij al kon ik het verdriet niet meer aan, werd het me te veel, en zo heeft een
kennis van ons al mijn vogels opgevangen... Maar nu, ondertussen, heeft ze de
volière eens laten openstaan en zijn ze al gaan vliegen... Pijnlijk...
Nu denk ik nog veel terug aan de tijd dat ik had met al mijn
valkparkietjes, ik kende er alles van, wist hoe de jongen er gingen uitzien
dankzij hun mutaties en hun splits, maar nu... Nu ben ik ook gelukkig met mijn
papegaaien, al bij al is dat wat ik altijd wou vroeger, nu nog, maar die valkjes
hebben zeker een belangrijke rol in m'n leven gespeeld!
29 mei, 1989, daar kwam ik dan, nog nietsvermoedend van de hele wereld. Onwetend
wat me allemaal te wachten stond. Nu bijna 23 jaar verder, hebben we alweer veel
te veel meegemaakt.
Alles begon wanneer mijn ouders gingen scheiden, ik
was een jaar of 4, misschien 5. Enkele vage herinneringen heb ik er nog aan
over, mijn vader was een alcoholist, maar wat ik toen niet wist, is dat mijn
moeder ook haar kwaaltjes had... Doorheen mijn hele leven hebben we haar beter
leren kennen. Nog steeds doet ze alsof ze de mooie, lieve huisvrouw is, die
nooit een vlieg kwaad doet... Nuja, nu zullen jullie haar misschien beter leren
kennen...
Dusja, ze reed met mij van m'n vader weg, jammer, want we
hadden het allemaal toen. Mijn vader heeft een succesvol zaakje, we hadden het
dus goed, maar goed... Mijn vader rende nog achter de auto aan, maar tevergeefs.
Ik mocht m'n vader een hele poos niet zien, met als gevolg dat ik werd vervreemd
van hem. We gingen wat verder wonen in een oud, klein huisje. Toen hij me na
enkele maanden voor de eerste keer weer mocht komen ophalen, was hij dronken en
ik ziek. Ik mocht niet mee van m'n moeder, maar hij sloeg de deur in en nam me
toch mee bij m'n kraag. Na al zo'n herinneringen, blijf ik nu toch graag
terugkeren naar m'n vader. Hij was misschien een alcoholist, maar bij hem heb ik
tenminste het gevoel dat hij écht om me geeft.
Toen ik ongeveer 7 werd,
was ze samen met een collega van haar. Laten we hem C. noemen. Hij had een zoon
die enkele maanden ouder was dan mij. We woonden toen ondertussen in een
appartement. Voor ze C. leerde kennen, was ik echt een tijdje gelukkig, mam en
ik speelden verstoppertje in de vrije tijd, al toffe momenten natuurlijk als je
een kleine meid bent. Maar toen C. 'in the picture' kwam, was het al gauw gedaan
met de pret. Ze vrijden terwijl we het allemaal konden horen, ze hadden nog
enkel oog voor mekaar toen.
Ze trouwden en kochten een huis weer een stuk
verder dan waar we woonden. De school was er iets verderop, dus het was best wel
tof. Maar de miserie begon al gauw... Met mijn gemis aan mijn vader, ging ik al
gauw C. 'papa' noemen, waar natuurlijk van geprofiteerd werd. Deed mijn
stiefbroer was mis, was het al mijn schuld. Belde mijn vriendin aan de deur om
te spelen, kon dat niet natuurlijk want ik had de afwas nog niet gedaan... Had
mam geen zin om te koken? Ah geen probleem, dochterlief kan ook wel wat steaks
bakken.... Dan werd mijn halfbroer geboren. Het was allemaal hem die de klok
sloeg, nog steeds, maar ah, mij maakt het niets meer uit. Ik ben nu pas beginnen
schrijven omdat ik weer eens niet kon slapen nadat mijn lieve moeder weer wat
gelapt heeft, maar daar komen we nog wel, alleen nog niet nu.
Dus, mijn
broer werd geboren, J.. Ik was wel blij, maar ergens hoopte ik nog steeds om ook
een beetje aandacht te krijgen, maar tevergeefs. Ik miste de moeder die ik ooit
voor een korte poos had. Nu nog steeds, mis ik haar, niet als persoon, maar als
de persoon die ze eigenlijk moest zijn al die tijd voor mij. Maar ze verkoos
altijd haar 'mannen' boven haar eigen kind. Op m'n 8ste verjaardag kreeg ik een
valkparkiet. Ik vroeg wel voor een papegaai, maar ik was ook best gelukkig met
Koko. Het was een wildkleur mannetje, niet tam in 't begin. Ik las elke dag een
verhaaltje voor en won zijn vertrouwen. Het werd mijn 'Flipke'. Als 't mooi weer
was gingen we buiten fietsen, hij op m'n schouder. Hij was zo tam geworden, maar
hij was ook al een paar jaar oud, heb nooit zijn exacte leeftijd geweten.
Na 2 jaar plezier met Koko, ging ik nog eens buiten gaan fietsen. Ik
deed altijd een knobbeltje wol rond zijn pootje en bond hem zo vast aan mijn
pols, zodat, moést hij schrikken, dat hij toch niet weg kon vliegen. Maar toen
er een vrachtwagen erg snel afkwam, schrok hij toch heel hard, en het touwtje
knapte. We hebben overal advertenties uitgehangen en het duurde al niet lang
vooraleer we antwoord hadden. We hadden Koko teruggevonden. Toen ik hem wou
nemen, beet hij eerst. Hij was echt pissed omdat ik hem had laten gaan, maar het
duurde niet lang vooraleer ik zijn vertrouwen terug won .
Het
duurde niet lang meer vooraleer m'n moeder scheidde van C. Achteraf zei ze dat
ze géén mannen meer moest hebben. Naar verluidt bedroog hij haar, maar of 't
waar is of niet, wie zal het zeggen?
Wéér verhuisden we, onze ma, m'n
broer en ik. Naar een huisje in een woonwijk. 11 was ik toen. Ik leerde veel
nieuwe vrienden kennen. Nog steeds denk ik vaak terug aan die tijd, want het was
die tijd, waarin ik me het meest zelfzeker voelde dankzij de grote
vriendenkring. Het was een klein dorpje waarin iedereen mekaar kende, en ik, als
nieuwe leerling, die meteen zoveel vrienden kreeg? Ja ik was echt gelukkig op
dat moment tot dat....
Ja... ze wéér een nieuwe vriend kreeg. Ditmaal M..
Maar deze M. was anders, hij was oprecht, lief, echt, een man die best m'n pa
mocht zijn. Maar wat ik achteraf vernam... Ze zouden eigenlijk ondertussen niet
getrouwd zijn, moest ze geen zelfmoordneigingen gehad hebben... We woonden nog
steeds in die woonwijk, ik was toen 12 en m'n broer 5. Ik weet inderdaad nog dat
ze eens boven lag, bijna bewusteloos, en zuchtte of dat ik naar de mug wou
bellen. Zo gezegd, zo gedaan, ze kwamen haar ophalen en eigenlijk best raar,
maar ze lieten mij en mijn broertje alleen thuis. Niemand leek het wat te
schelen. We zijn dan enkele dagen thuisgebleven van school. Ik zorgde voor m'n
broertje, 'k ging naar de winkel, 'k maakte eten klaar, 'k maakte schoon, heb
het vijvertje uitgekuist. Ja ik deed best m'n best. Maar als ik dan achteraf
hoorde dat ze een overdosis pillen genomen had omdat M. haar eerst had
afgewezen... Wat we natuurlijk ook nooit zullen vergeten is dat ze mij heeft
verweten voor 'trut' toen we eens woorden hadden.. Ja, de liefste moeder ooit,
een twaalfjarig meisje verwijten voor trut. Als dat nog niet alles was, is m'n
geliefde Koko enkele maanden later ook overleden...
We zijn dan
natuurlijk weer verhuisd, naar een andere woonwijk, een beetje verder weer. Ik
moest weer al m'n vrienden achterlaten... Maar ah wat, we waren het al
gewend..
Ze zijn ondertussen al een jaar of 10 getrouwd, maar ook met hun
kwalen.... Maar meer verder, in de volgende blog. Misschien dat ik na al dit
schrijven nu toch een beetje zal kunnen slapen!
)
.
