Reeds als kleine uk wist ik dat ik "later" zou werken met kinderen. De meest voor de hand liggende keuze was dan ook onderwijzeres worden.
Het eerste jaar mocht ik vooral ervaring opdoen in alle klassen van de lagere school, de kleuterschool en het bijzonder onderwijs. Al gauw merkte ik dat mijn hart uitging naar die kinderen die het wat moeilijker hebben. Vooral die kinderen die al een stempel hadden van in de kleuterklas waren meer dan welkom in "mijn 1ste leerjaar". Door hen niet in een hokje te stoppen en geen vooroordelen te hebben, kregen ze evenveel kansen als de andere leerlingen.
Ik was streng maar rechtvaardig zoals dat heet, wat eigenlijk gelijk staat met consequent zijn.
Als klasgroep leefden we volgens een aantal waarden, wat verbazingwekkend goed werkte, ook al waren ze nog zo jong.
"Foutjes maken mag en is zelfs nodig om te kunnen groeien", wij lachen niet met de kinderen die het wat moeilijker hebben, maar helpen waar we kunnen, iedereen heeft iets waar hij/zij in uitblinkt en samen vormen we een sterke groep, "ik kan dat niet" staat niet in ons woordenboek, "ik blijf proberen" daarentegen wel.
Bijzonder grappig wanneer je die kleine spruiten na een paar weken tegen elkaar hoort zeggen: "foutjes maken mag hoor, ik zal niet lachen....." 
De kinderen kregen op die manier de kans om veilig en op hun tempo de leerstof onder de knie te krijgen, af gewisseld met hilarische momenten van spelend leren, waar hun motivatie beduidend hoger lag.
Met sommigen van hen heb ik nog steeds contact, ook al zijn ze ondertussen uitgegroeid tot puberende tieners!!
En toch, na 7 jaar hield ik het onderwijs voor bekeken, vanuit een gevoel dat ik niet genoeg individueel aan hun zelfvertrouwen en motivatie kon werken, te beperkt door de eindtermen, de administratie en te weinig aandacht voor het zijn en welbevinden van elk kind. (waarmee ik niet wil zeggen dat eindtermen niet belangrijk zijn!!!!!)
Ik trok definitief een streep onder mijn "juf" zijn, met in mijn achterhoofd dat ik altijd met kinderen zou blijven werken, op welke manier dan ook!!
Maar eerst wilde ik andere horizonten opzoeken en mijn vleugels uitslaan. Door toeval (of het lot ), kwam ik terecht bij de MS-Liga Vlaanderen vzw, waar ik 5 jaar fungeerde als fundraiser en door onze acties nog steeds in scholen kwam met de reeds door velen gekende leesmarathons. De reacties van leerkrachten, leerlingen en vrijwilligers deden me keer op keer beseffen hoeveel passie ik ervaar als ik kinderen mag begeleiden.
Ondertussen had ik er ook al heel wat interessante gesprekken opzitten met mental coach Lieve Bullens die ik ook "toevallig" tegen kwam op mijn weg. Een fantastisch, leuke madame die samen met jou onderzoekt waar je dromen en passies liggen en je stap voor stap meegeeft wat je kan doen om deze dromen waar te maken!! En zo is Doe-liddel geboren...........vanuit een passie, een droom, een idee.........ik heb nu mijn eigen mini-bedrijfje waar ik oa verjaardagsfeestjes en communies organiseer. Maar zeker niet te vergeten zijn de bijlessen, waar kinderen door spelend te leren niet alleen hun achterstand bijwerken, maar ook leren dat ze unieke wezens zijn, met elk hun eigen kwaliteiten, wat maakt dat hun zelfvertrouwen groeit en nieuwe leerstof beter aankunnen. Dat is tenslotte toch wat elke ouder wil? Een kind dat blaakt van zelfvertrouwen en motivatie om de obstakels in de klas en later in het "echte" leven aan te pakken......
10-03-2008 om 00:00
geschreven door Peg 
|
