dagboek van een dodomeisje Ik ben dodo. Ik ben 14 jaar en woon in Gent. Mijn papa heeft zich vorig jaar opgehangen. In de kelder. Daarom moet ik een dagboek schrijven. Van de psycholoog. Voilà, da's al.
11-05-2007
Weer een week voorbij, weer een week dichter bij het einde
Gisteren bij de psycholoog geweest. Ik zet stappen, zei hij. Moet ge daarom zo lang gestudeerd hebben. Stappen, pfff. Stappen achteruit, ja.
Het is wel duidelijk zeker: een rotdag vandaag. Het is bijna weekend, dus laten we de lessen maar extra saai maken, zoiets moeten ze gedacht hebben op school. En een slechte overhoring fysica.
Maar vanavond gaan we naar toneel. "Vallende engelen hoor je niet" in Kortrijk. Mijn nicht zit daar op school en speelt mee. Ik ben benieuwd.
Ik had dat niet moeten zeggen. Van "leve Beertjes ziekte"... We hebben ondertussen gehoord dat het echt iets ergs is, een gezwel of zo. Hij komt zeker 3 weken niet. Ik hoop maar dat alles goed gaat. Beertje is een van onze tofste leraars. Een computernerd, dat wel, maar wel een lieve.
Frans was goed. Saaie dag. Ik heb weer eens met niemand gepraat. En de anderen doen geen moeite meer. Maar dat vind ik oké. Ik zou het niet oké moeten vinden, ik weet het. Maar ik vind het dus wel oké.
Mama heeft spaghetti gemaakt. Dat is ook oké.
Ah ja, die jongen van in het zwembad (zie vorige post) is toch geen freak. Hij kwam naast mij fietsen toen ik naar huis fietste. Ik schrok mij eerst dood, maar hij zei dat het hem speet. Dat hij zo stom deed in het zwembad. En dat ik niet bang moet zijn. Dat hij mij gerust zal laten.
En toen fietste hij weg. Ik weet niet eens waar hij naar school gaat. Niet dat ik het wil weten.
Het kan natuurlijk nog altijd een freak zijn die doet alsof hij het niet is. Maar de kans wordt kleiner.
Beertje van informatica is ziek. Maar we kunnen wel op het net. Leve Beertjes ziekte. (nu ja, hij mag morgen al beter zijn hoor, we hebben volgende week pas weer les van hem)
Het weekend was leuk. Het zwemmen viel wat tegen. Er waren te veel mensen op hetzelfde idee gekomen. En er was een jongen die de hele tijd naar me staarde. Ik vroeg wat er scheelde en hij zei dat ik interessant was. Ik ben dan maar heel snel weggegaan. Interessant, pfff.
Maar zondag heb ik me rot geamuseerd. We waren op bezoek bij 2 neefjes en we hebben de hele namiddag spelletjes gespeeld. Ik heb zelfs soms gewonnen. Ik had ze de vorige keer gezien op de begrafenis. Maar nu ging alles heel gewoon. Eerst dacht ik dat ze het al vergeten waren. Maar ze willen gewoon niet dat ik eraan denk. En dat is lief. Denk ik.
Eindelijk weekend. De school begint tegen te steken. Mijn punten zijn goed, maar ik wil daar niet zijn. Iedereen doet anders tegen mij. Anders dan vroeger. Maar ik ben niet anders. Denk ik.
Ik ga deze middag zwemmen. Dan vergeet ik alles. (En bots ik tegen de andere mensen op )
