Ik staar al vijf volle minuten naar de flikkerende cursor die wacht om zijn werkje te typen. Dit wordt gevoelig. Ik schrijf er veel over maar nóg meer denk ik erover, wat dan al mijn tijd in beslag neemt. Al de tijd, altijd... Spreken doe ik liever niet. Dan kan ik niet lang genoeg nadenken op de juiste woorden of kom ik gewoon niet uit mijn woorden. Spreken is ook zo rechtstreeks. Je ziet de reactie van de andere als je zin nog niet eens af is. Als je erover denkt of schrijft is er geen reactie, tenzij je het geschrevene laat lezen door iemand anders, zoals nu dus eigenlijk. -1e zucht- Ik heb mezelf een nieuwe gewoonte aangeschaft. Het is simpel: Telkens wanneer ik zucht, schrijf ik dat ook op. Verbluffende resultaten! Ik pas het al een paar dagen toe in mijn boek en ik raak de tel gewoon al kwijt. Maar dus waar dit nu eigenlijk allemaal om draait... Om één jongen. Eentje. Van de hoeveel? Hoeveel jongens zijn er over de hele wereld? En net díe ene... blijft me toch wel heel lang bij. En niet altijd even positief als ik zou willen. -2e zucht- Ik weet niet hoe te beginnen. Zoals de titel het zegt 'verwarring alom'. Ik ben, ik voel me... triest, teneergeslagen, niet begrepen, geplayed, hopeloos, verward, gefrustreerd, boos, gegeneerd, genegeerd en niet veel waard (om maar niet 'niets' te zeggen). Zoiets zal het zijn. Oh en afgewezen nog. Uiteraard. Niet dat ik ooit aangewezen ben geweest... Of misschien voor een paar uurtjes als die mogen meetellen, maar afgewezen... Alle minuten, uren, dagen tot hier toe al sinds... zondag in de vroege vroege uurtjes. En definitief zondag in de latere uurtjes... Twee klappen op één dag? En vandaag is het donderdag, wat wil zeggen dat ik me nog aan de grootste smásh die ik ooit zal kennen, mag verwachten. Heb echt al véél opmerkingen gekregen, dat ik... er niet blij uitzag of gewoonweg bleek. Het valt nu extra hard op. Als Maurice voor zich uit staart of wegdroomt kijkt ze héél serieus, of als je liever hebt dat ik kwaad zeg mag dat ook. Maar sinds zondag in de vroege vroege uurtjes doe ik niks anders dan voor me uit staren of wegdromen. Alleen kijk ik nu niet kwaad maar ... triest (en bleek, volgens eentje). -3e zucht- Je ouders, die tegen je zin in toch op de hoogte zijn, voelen mee voor een vijtal minuten en dat moet wel volstaan. 'Zo, we hebben we onze dochter eens fijn getroost en nu kan ze weer verder met haar leven i.p.v. met die vreemde kerel op te trekken.' Maar zo werkt het niet. Helemaal niet. 'Ze kennen het, ze hebben het ook meegemaakt, zet je erover' Ahum? Je vergeet misschien dat ik een meisje ben in de gevoeligste periode van haar leven?! Ik moest ervan genieten zeiden ze... oh, ik voel me al pakken beter nu ik met hen gepraat heb. Nooit meer... -4e zucht- Vrienden... Ja vrienden maar... dan is het nog niet zo gemakkelijk. Het is gênant. Gênant om zo'n afgang te bespreken. Het duurt lang eer je héél de situatie hebt geschetst en hoe je je daarbij voelde, zo veel mogelijk omschrijft en je er gedachten-nu bij vertelt. Bij denken en schrijven vormt dat geen probleem, da's toch voor jezelf en je doet niet liever dan denken, dan daaraan denken. Maar praten. Ik raak nooit uitgepraat over .. dat/hem. -5e zucht- Zoiets heb ik nu nog nooit meegemaakt. Je mag jezelf niet opsluiten, je moet onder de mensen blijven komen, maar dáár zie je ... wat je nu net zo gevoelig ligt. En als je jezelf dan al opsluit, besef je pas hoeveel liefdesliedjes er zijn. Nooit uitgepraat, maar ik stop voor de ouders zich nog gaan mengen...
Helsche duvel, die tot Bruyssel sijt, Uwen naem ende faem sy vermaledyd U rijck vergae zonder respijt Want heeft geduyrd te langen tijt. Uwen wille zal niet gewerden, Noch in hemel noch op erden Ghy beneempt ons huyden ons dagelicx broot, Wijff ende kynderen hebben tgroote noot; Ghy en vergeeft niemant syn schult, Want ghy met haet ende nijt sijt vervult; Ghy en laet niemant ongetempteert Alle die landen ghy perturbeert O Hemelschen Vader, die in den hemel sijt, Maeckt ons desen helschen duven quijt, Met sijnen bloedigen, valschen raet, Daer hij meede handelt alle quaet, Ende zijn Spaens chrijchsvolk allegaer 't Welck leeft of sy des duvels waer. Amen
In het diepst van het woud - 't Was al herfst en erg koud - Liep een heer in zijn eentje te dwalen. Och, zijn oog zag zo dof! En zijn goed zat zo slof! En hij tandknerste, als was hij aan 't malen.
"Ha!" dus riep hij verwoed, "'k Heb een adder gebroed, Neen, erger, een draak aan mijn borst hier!" En hij sloeg op zijn jas, En hij trapte in een plas; 't Spattend slik had zijn boordjes bemorst schier.
En meteen zocht zijn blik Naar een eiketak, dik Genoeg om zijn lichaam te torsen. Daarna haalde hij een strop Uit zijn zak, hing zich op, En toen kon hij zich niet meer bemorsen.
Het werd stil in het woud En wel tienmaal zo koud, Want de wintertijd kwam. En intussen Hing maar steeds aan zijn tak, Op zijn dode gemak, Die mijnheer, tot verbazing der mussen.
En de winter vlood heen, Want de lente verscheen, Om opnieuw voor de zomer te wijken. Toen dan zwierf 't was erg warm - Er een paar arm in arm Door het woud. Maar wat stond dát te kijken!
Want, terwijl het, zo zacht Kozend, voortliep en dacht: Hier onder deez' eik is 't goed vrijen, Kwam een laars van de man, Die daar boven hing, van Zijn reeds lang verteerd linkerbeen glijen.
"Al mijn leven! van waar Komt die laars?" riep het paar, En werktuigelijk keek het naar boven. En daar zag het met schrik Die mijnheer, eens zo dik En nu tot een geraamte afgekloven.
Op zijn grijnzende kop Stond zijn hoed nog rechtop, Maar de rand was er af. Al zijn linnen Was gerafeld en grauw. Door een gat in zijn mouw Blikten mieren en wurmen en spinnen.
Zijn horloge stond stil, En één glas van zijn bril Was kapot en het ander beslagen. Op de rand van een zak Van zijn vest zat een slak, Een erg slijmrige slak, stil te knagen.
In een wip was de lust Om te vrijen geblust Bij het paar. Zelfs geen woord dorst het te spreken. 't Zag van schrik zó spierwit Als een laken, wen dit Reeds een dag op het gras ligt te bleken.
Het bepalen van het begrip handicap is door de wetgever bewust algemeen geformuleerd. Het definiëren hiervan louter op basis van een classificatiesysteem of schaal zou een belangrijke beperking betekenen in de mogelijkheden van het Vlaams Agentschap om een adequaat antwoord te bieden op de diverse zorgvragen van de personen met een handicap.
Nochtans wordt in de praktijk de nood aangevoeld om deze algemene omschrijving, zoals bepaald in art. 2 van het decreet, beter te concretiseren. Zonder afbreuk te doen aan het autonome beoordelingsvermogen van de multidisciplinaire teams en van de PEC's moet toch getracht worden een zo uniform mogelijk interpretatie van de omschrijving van de doelgroep te bereiken om aldus tot gelijkvormige beslissingen te komen. Deze interpretatie moet van die aard zijn dat eventueel oneigenlijk gebruik van de middelen van het Vlaams Agentschap wordt tegengegaan, maar ook dat niemand die effectief voor zorgverlening en aanmerking komt, door toepassing van enge criteria hiervan verstoken blijft.
De uiteindelijke definitie van handicap is geworden: Een handicap is een langdurig en belangrijk participatieprobleem van een persoon dat te wijten is aan het samenspel tussen functiestoornissen van mentale, psychische, lichamelijke of zintuigelijke aard, beperkingen bij het uitvoeren van activiteiten en persoonlijke en externe factoren.
Als dat geen flink met choco besmeerde boterham vol leerstof is...
Beste Mensjes, onder zeer zware dwang van Maurice ga ik (Deli) nog eens een tekstje schrijven. Vergis u niet! Maurice heeft doortastende vaardigheden om mensen over te halen. Welnu, ik dacht zo, laten we het over typfouten hebben. of mt ns fot te deon. Hoe komen die typfouten er toch, kan men zich afvragen. Is het God, die via goddelijke tussenkomst er tussen komt? Of eerder Allah, Jahweh, of misschien zelfs je zus! Neenee, het is waarschijnlijk omdat u zo gehaast bent, omdat u misschien nog moet gaan douchen, of omdat u nu eenmaal moet stoppen. Typfouten zijn er in alle vormen en maten. Je hebt het vergeten van letters (doi) , het teveel aan letters typen (dooei) , letters van plaats verwisselen (doie) en gewoon verkeerde letters typen (koei) ! Getallen kunnen er ook insluipen, en dan vooral die 3, die er zo verdomd gluiperig uitziet (of was dat de 9?) Wat al eerder naar de unieke kant neigt, zijn de tekens. Zo heb ik vandaag nog g<n meegemaakt. U zou dit kunnen opvatten als g is kleiner dan n, en dan vooral als u juist wiskunde hebt geleerd en met het hoofdstuk algebraïsch rekenen met variabelen bezig bent. Maar niets is minder waar! Neenee, het < teken is getypt ipv de w! er stond dus gwn, gewoon dus. Zullen we het over andere dingen hebben? Misschien wel, wat vindt u ervan? ... ? zwijgen is toestemmen! Ik heb, jaja, ik heb voor enige woensdagavondactiviteiten in't stad toestemming gekregen! (althans, van ons ma...)
Een prachtige blog, zomaar vergaan in het internetverkeer door een vermiste bestuurder. Het had geen titel, en het liep helemaal de mist in. Daarom duurde alles weer zo lang. Nuja, Delirium mag ook wel eens iets typen, maar ik kan begrip opbrengen voor zijn situatie (Met het schoolverschil tussen ons enzo). Dus nu moet ik weer helemaal opnieuw beginnen. Ohja, ook had ik in mijn vorige blog onthuld welke kale drie-letter-voornamige BV ik wel niet gezien had. Maar dat zal ik dan nog eens even uitstellen... ghehe...
De donkere dagen en het gure weer zorgen voor postnatale depressies alom. Alles wordt lastiger in de winter. Euhh, herfst, excuseer. Eerst en vooral hebben we minder zin om op te staan zonder het verwelkomende daglicht. Je lekker opgewarmde bed achter u laten is een blijvende struikelblok (waarmee ik niet bedoel dat je jezelf uit je bed moet struikelen en daarbij nog bezeren aan een betonblok die er voordien nog nooit gestaan heeft ofzo). We moeten dan nog eens vroeger opstaan omdat we trager zijn in alles (door de depressie) en meer kleren moeten aandoen (door de koude). Als we dan nog eens naar buiten moeten, de dikke jas met handschoenen, sjaal en muts die we moeten aantrekken. De auto start niet, we moeten traag rijden, de wegen zijn glad etc. (beeld je toch even in, mocht het winter zijn). Als je eventueel met het openbaar vervoer gaat: Je moet wachten op die bus, of je mist hem, wat maakt dat je nog langer moet wachten. Eenmaal op de bus staat de verwarming goed hoog zodat je nog gaat zweten ook met je dikke winterjas aan, sjaal, handschoenen en de gele oorverwarmers. Eens weer af de bus geeft dan weer een extra koud effect en zo verder. Constante temperatuurswisselingen en het aan- en uitdoen van kleding ervaar ik als: lastig. Je bereikt je bestemming 's morgens vroeg zonder het daglicht nog maar gezien te hebben en als je weer wil vertrekken heb je het 'licht' net gemist. En dan spraken we nog niet eens over de weersomstandigheden! Stel je voor dat het regent (vergeet je paraplu niet, nergens niet!) of waait. Daar gaat je kapsel en warme gevoel. Die eventuele paraplu wordt nog eens paraplu geblazen enzo verder enzo verder... Thuiskomen is bij iedereen anders. Bij sommigen een opluchting, bij anderen weer een hoop miserie. Maar daar ga ik mij niet verder in verdiepen. Plus, dan is er simpelweg nog de eeuwige routine en ook dat gevoel ervaar ik als: lastig.
Maar voor mensen wanhopig worden voor de eeeiiindelijk volgende blog, dit even snel publiceren. Voor we er allemaal aan gaan.
Alweer veel te lang geleden dat Maurice nog eens aan het woord kwam. Misschien (... waarschijnlijk...) ligt het weer aan die neus van haar die nogal eens voor problemen zorgt. Dit keer geen rood, maar nee ... slijmkleurig. In de volksmond gewoonweg 'snot' genoemd. Ze heeft er de pak van weg: Al 3 dagen, 30 keer genies en 300 zakdoeken. Maar ten overgang naar een ander onderwerp. (Ik geloof niet dat jullie stonden te popelen om zogenaamde 'snotverhalen' van Maurice te lezen.) Gisteren heb ik, Maurice, doodgewoon, in het dorpje waar ik woon, een Bekende Vlaming gezien! Hij stond daar gewoon, en ik liep daar ook maar gewoon voorbij. Geen pers, geen huilende-schreeuwende massa vragend om handtekeningen, geen bodyguards, helemaal niets. Hij alleen, en ik alleen... Ik wist eerst niet of ik het wel zou geloven. "Hij, hier? Alleen? ..." Maar kom op, je herkent een bv als je er een ziet, toch? Nee, ik ga niet zeggen wie het was. (Jullie mogen raden) Misschien was het wel zijn bedoeling om niet gezien te worden door iemand. Maar dat heb ik dan even geruïneerd. Wauw. 't Is heel bijzonder voor mij want het aantal bv's dat ik heb gezien in heel mijn 16-jarige bestaan, valt nog te tellen op twee handen. Door hem misschien op drie. Jahaaaha!
Voor de rest, wordt dit een beetje een eenzaam weekend ...
Hammed: God, ik hou van mandarinnekes Jada Salwel : allah dan. Ik wil er ook! Hammed: jahweh, ge zult ze moeten komen halen. Jada Salwel : mo Hammed toch, dat kan toch niet. Hammed: Buddah zegt van wel. Jada Salwel : je zus kan er misschien een paar brengen!
Onder het rumoerige en verre geluid van de tennis (Henin-Sharapova) drink ik (Delirium) lekker van m'n thee. Die thee vond ik wel verdiend, na de kilometers die ik heb gewandeld. Het was weer lang geleden dat ik een thee heb gedronken, en 't is een citroenthee geworden, mét een goeie klodder honing. Maar nu ik er van proef, blijkt er toch nog een suikerklontje of twee in te moeten. (God, hij is lekker... de thee welteverstaan, en m'n bril dampt aan door die warme dampen)
De dag begon met de wekker, die om 8.30 afging. Maar ik, die nog lekker in luilekkerland vertoefde, zette hem af. 9 minuten later werd ik weer gewekt. Dat ging zo door tot tien uur. jaaaa, maar anderhalf nog liggen woelen in m'n bed met Lorre, m'n knuffelhond, in m'n armen is gewoon zalig. Opstaan, eten, wachten tot de zus er is (ze ging mee wandelen) en dan douchen. En hup, daar gingen we dan, met paraplu in de hand. Omdat de wandeling door m'n lagere school werd georganiseerd, waren er natuurlijk van die kinderachtige kraampjes onderweg, als 'zoek de kweetnietwat en krijg een prijs' De kraampjes die eerder MIJN aandacht trokken waren de soepkraam, de appelkraam en tadaa! de jeneverkraam!
Na de wandeling kregen we dan wat we hadden besteld, wij dus soep. Na uw eerste kop kreeg je een bonneke met 'extra portie' maar omdat noch ons pa, noch ons ma een tweede wilde, hebben ik en m'n zus die maar opgegeten. dus: 1 kop van onszelf; 1 kop extra portie, 1 kop van ons ma, 1 kop tijdens de wandeling in de soepkraam. totaal: 4 kommen. Maar 't was goeien!
En nu zit ik thuis, met Maurice te chatten, en van m'n thee te drinken. Soms kan een dag zalig zijn.
(titel is het liedje dat ik luisterde aan't begin van deze blog)
Die bloedneuzen waar Delirium het over had, kwamen deels van mij, de andere vier van een klasgenoot van hem. Men kan dus wel spreken van een bloederige dag. Eigenlijk, heb ik in heel mijn leven tot gisteren nog nooit een spontane bloedneus gehad. Spontaan hier bedoeld als 'zonder aanleiding'. Van de warmte zal het niet geweest zijn, het wordt ocharme nog maar 10°C overdag. Als je je er dan bij bedenkt dat het 's morgens was, is dat al snel uitgesloten. Het kwam op een heel ongelegen moment. Ik legde de laatste hand aan mezelf klaar te maken om naar de bushalte te spurten, waar ik overigens maar een paar seconden moet staan, omdat ik dan al wordt opgehaald door die bus. Maar dus, net tóen, brak dat ene adertje in mijn neus en ik had het vlaggen. Rode stroom uit de rechterneusflank, zakdoekje eronder en hopen dat het vlug ophoudt. Gelukkig maar, als het nu 10sec. langer had geduurd, kon ik nog in de regen naar de volgende bushalte fietsen. (niet zomaar de volgende bushalte. De bushalte van mijn tweede bus! Wat al aardig wat kilometertjes zijn.) Maar zo was het niet, ik haalde het gelukkig, op twee gescheelde haartjes na. Maar ik wou hier eigenlijk even vertellen over mijn welgetelde twee andere bloedneuzen. Het leek me wel grappig. Ik, op kleuterjarige leeftijd, heb vroeger plastic gesnoven. En dat meen ik. Als kleine onderzoeker keek ik de vloer eens van naderbij. En wat bleek? Er lag een klein afgebroken stukje plastiek op de grond. Hm, net de grootte van een kleuterneusgat. Eens passen hoor. Perfect. En het bleef ook heel goed zitten op zijn plaats... Misschien net iets té goed... Met veel pijnlijk gesnotter bij de mama kwam het er wel terug uit. Gelukkig was het al rood plastiek op zich. Ik denk niet dat het enig verschil gemaakt zou hebben als het nu groen was geweest... En sinds dan, ben ik rechtop beginnen lopen (En dat was een grapje). Mijn tweede bloedneus gebeurde: in de zwemvijver van mijn klastitularis van het 2e middelbaar. Je kent het wel, jongens en meisjes gaan zwemmen, wat kopje onder duwen en ploeteren. En dan plots, konnen mijn neusaders het niet meer aan en ontploften waarschijnlijk. (Dit mag je best een beetje letterlijk opnemen.) De jongen die me het laatst ondergeduwd had 'Eey, gij hebt nen bloedneus!' 'Nee, ge had mijn haar vast.. au.' 'Jamaar ge hebt nen bloedneus!' 'Oh..' Gedaan met fikfakken. En dan die ene van gisteren. Ik hoop dat het aantal nog beperkt zal blijven, want ik moet zeggen. Het is maar vies hoor. Maar niets is zo vies als zelfs u poes rood begint te zien. En dat kun je niet eens beperken! Waar gaat dit naartoe...
Taal ... Laat? Lat ; Tal .. Ja inderdaad, een tál van varianten hierop. Dan vraag je je wel eens af, welke taal Jezus dan sprak... Of God. Die moet dan zeker wel alle talen op zijn duimpje kennen als Hij iedereen wil aanhoren. Zou hij ze zelf verzonnen hebben? Waarom dan? Het is toch ontzettend verwarrend. En niet alleen voor hem, maar denk ook eens aan ons. De iets simpelere mens uit België! Nederlands is onze taal, Nederland is het land. (En daar loopt het eigenlijk al mis. België heeft niet eens een eigen taal. Zou God's inspiratie op zijn?) In Nederland komt nederig voor... Zijn we dan onderdanig? Voelt hij zich nu helemaal op en top omdat we niet alles en iedereen kunnen verstaan? En wie was de eerste mens die tweetalig was? Hoe wist deze wel zo zeker dat het ene woord in de ene taal het andere betekende in de andere taal? En dan evolueerde de taal op zich ook nog eens door wel meer dan 200 eeuwen heen. (We nemen even aan dat er pratend leven was, 200 eeuwen geleden) En dan heb je ook nog in nu-België onderverdelingen van Vlaams, Frans, Duits. En eigenlijk ook ja Aantwaarps, Leimbeurgs en van dat Oost- en West-Vlaanderen durf ik zelfs niet te typen. En het gaat nog verder tot het echte Aantwaarps, een bepaald Beirs of Turnhouts accent en nog veel andere dorpjes met die ene net iets anders uitgesproken klinker. En dan, alsof het nog niet moeilijk genoeg is, verzinnen die eigenwijze kinderen van tegenwoordig een taal waar niemand meer aan uit kan! Hun boeken, kamers en alles wat beschrijbaar is staat vol met afkortingen alsof het een geheim is wat ze daar schrijven. Al die punten, puntjes, puntkomma's, streepjes, haakjes, accenten en alles wat je maar kunt vinden op je toetsenbord schrijven ze naar hartelust neer. Als ze zich voelen om daar een haakje achter te zetten, doen ze dat toch. Het siert. Wel, zie je, dat deze kinderen heel liefdevol zijn, maar tevens ook heel breekbaar. Als ze van iemand houden willen ze het liefst dat de hele wereld het weet en schreeuwen ze het uit (op hun papier). En jaa, ze houden van U, zien ú doodgraagg! Willen uuh nooít meer Kwijt, zijn niet Té brekenn en 4 evah! en aaaaltiijd Poeppiies. En wat dat breekbare betreft. Als er dan toch een wereldramp uitbreekt tussen die twee, gaan ze eraan. Ze huilen alles kapot, slagen erop, krassen zichzelf en gaan het liefst van al gewoon dood. Ik stel voor dat we ze in stilte zullen laten doen.
Tenslotte, we gaan er toch allemaal aan. Zij wat meer dan ons, maar we gaan eraan...
Delirium schreef dit verhaal. Hij is slechts een amateureke, dus als't u ni aanstaat... da's dan zéér jammer.
Seppe van
afdeling Ravenklauw zag iets in zijn ooghoeken bewegen. Hij keek op van zijn
opstel voor Toverdranken en zag Harry Potter nerveus om zich heen kijken,
zonder Ron of Hermelien om zich heen.
Arme jongen, dacht hij, zijn vrienden zullen waarschijnlijk naar hun familie
zijn. Misschien was dit zijn kans om eindelijk eens met hem te praten.
Met zijn halflang haar, bruine ogen die vaak op oneindig stonden en zijn nogal
tengere bouw was Seppe maar een gewone jongen tegenover de grote Harry Potter,
De Jongen Die Bleef Leven. En toch, ondanks die titel, was Harry altijd een
jongeman zonder pretenties gebleven.
Seppe wierp
nog snel een blik op zijn opstel, schatte hem lang genoeg, stond op en wandelende
nonchalant naar de jongen met het ravenzwarte haar toe.
Hey Harry, ook zo alleen hier?
Harry schrok, en keek schichtig om naar de jongen. Zonder zijn vrienden bleek
hij ineens heel wat minder op zijn gemak.
Oh eu hallo Seppe. Ja, Ron is naar het Nest en Hermelien naar haar familie.
Ze zijn Kerst gaan vieren, antwoordde Harry.
Mijn vrienden zijn ook allemaal weg. Misschien kunnen we wel naar Zweinsveld
gaan. Ik heb gehoord dat de snoepwinkel nu ook eetbare Snaaien heeft! Stelde Seppe
voor.
Harry ging akkoord en samen wandelden ze naar de schoolpoort. Eenmaal buiten
haalden ze hun mantels uit hun rugzak, want door de koude en de gure wind
begonnen ze meteen te bibberen.
Seppe merkte dat Harry zich al wat meer op zijn gemak voelde en al lachend en
zwanzend gingen ze op weg.
De weg naar Zweinsveld ging door de bergen en was glad en grillig. Met momenten
zelfs gevaarlijk want het pad was soms verraderlijk smal.
Nog nagrinnikend van de droge humor die typisch was aan Seppe, merkte de
Griffoendor een onnatuurlijk rechte spleet in een rotswand op.
Seppe, kom is kijken hoe recht deze spleet is. Terwijl hij dit zei, leunde
Harry naar voor om erdoor te kijken. En hij gilde en viel neer.
Hevig
geschrokken trok Seppe zijn toverstaf en riep snel een toverspreuk uit zodat
Harry zachtjes neerplofte.
Een gereutel klonk uit de donkere spleet en een dementor doemde plots op. Een
vreselijke koude overspoelde Seppe, maar toch was hij al zo getraind dat hij
als bij reflex de juiste spreuk uitsprak. Expecto
Patronum! Uit zijn toverstaf schoot een stier die meteen de dementor
viseerde en er los doorheen ging.
De gekapte
gedaante draaide zich om en in een oogwenk veranderde het in een reusachtige
spin. Hoog op zn 8 harige poten wankelde het naar Seppe. Het leek of zijn
voeten vastgegroeid waren van de schrik. Maar eenmaal de schok voorbij, dacht
hij razendsnel na.
Wat was dit toch, eerst een dementor en dan een spin? Waaròm een spin? Hij was
als de dood voor spinnen een boeman! Ridiculus! Plots liep de spin niet
meer blootsvoets, maar op rolschaatsen. En terwijl Seppe hartelijk lachte,
struikelde het ding en viel het van de afgrond. Met bonzend hart liep hij
meteen naar Harry.
Een hel schijnsel drong door de oogleden van Harry Potter. Hij deed voorzichtig
zijn ogen open en hij zag de gewelven van de ziekenzaal. zachtjes kreunend merkte hij dat Seppe met
betraande ogen naast zijn bed zat.
Wat Seppe sprong meteen op en drukte zijn lippen op die van Harry. Nog voor
Harry van de schok bekomen was, trok de Ravenklauw zich al terug en hevig
blozend verontschuldigde hij zich meteen.
O God, sorry Harry, maar ik maakte me zon zorgen toen ik je niet meer wakker
kreeg nadat die boeman je had aangevallen.
a zo en de kus dan?
Voor zover het nog kon, begon Seppe nog harder te blozen. Ik ben verliefd op
je
Oh
En Harry nam het hoofd van Seppe in zijn handen en kuste hem.
The End
Harry Potter, Dementor, Zweinsveld zijn eigendom van JK Rowling
Hier spreekt Delirium. Ik ben de mannelijke kant (hoewel ik toch besta en niet enkel imaginair ben) van Maurice. Samen schrijven we dit blog, maar voor de allereerste en allertweede keer doen we het apart. Ook ik luister graag muziek en ook ik kijk graag films, meestal dezelfde muziek en films als Maurice. Omdat ik even oud ben als Maurice ga ik ook nog naar school. Ik volg Latijn-Moderne Talen, wat me erg bevalt. (jammer genoeg bevalt m'n leerkracht Latijn dit niet, want dankzij mij is haar rode bic altijd leeg, denk ik) De (voor mij zeker) erg bewogen vakantie is bijna voorbij, weer schoolgaan. Mhm, ik ga het hierbij laten, Maurice heeft namelijk eigenlijk al gezegd wat er gezegd moest worden. Jullie, toekomstig-mss-trouwe-lezers-en-lezeressjes, nog veel plezier. Enjoy.
Hier spreekt Maurice. Zo noemen m'n vrienden me althans, de echte naam gaan we niet gebruiken. Hierbij wil ik wel zeggen, om misverstanden te vermijden bij eventuele rare toestanden waarover we het misschien gaan hebben, dat ik geladen ben met vrouwelijke hormonen. En dat van nature uit. Maurice is enkel afkomstig van een film. Films kijken doe ik graag. Ver weg, dichtbij, op groot of klein scherm, het maakt al niet uit, zolang ik me maar amuseer. Ook zo met muziek. Als het maar goeie is en ik me amuseer, allemaal goed. Wat school betreft. Ja, ik ga nog naar school. Ik doe mijn 5e jaar in Jeugd- en Gehandicaptenzorg. Het is een nieuwe richting na mijn Humane Wetenschappen, maar ik denk wel dat het me bevalt. Nu het korte dagen zijn, worden het lange dagen voor mij. Voor jullie misschien ook wel. Donker als je vertrekt, donker als je aankomt. Je kent dat wel. De geschikte periode voor een depressie. De warmte die niet komt opdagen, het niet voldoende aan slaap 's morgens. Maar 's middags komt alles wel goed. Dan kom je thuis met een verscheurende honger en een volle blaas. Vervolgens ga je ofwel leren, ofwel TV kijken (mijn favoriete programma is sinds kort Sara. Het arme grut.) ofwel grenzen verleggen dankzij het internet. (God prijze deze uitvinder.) Zo is er wat een dagelijkse sleur en het altijd terugkerend verlangen naar 'weekend'. Dus, eigenlijk, ben ik maar een heel gewoon meisje (ja, meisje, even goed benadrukken) dat ook positieve aandacht nodig heeft en haar gedachtengang hier eens wil laten stromen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
De Gazet Zonder Nut
