Zaterdagmorgend was wa somberder, maar blijkbaar was de dosis Lambipol al verhoogd naar 200 ipv de gebruikelijke 100.

Wist zelfs niet dat de dosis mocht verdubbelen ipv stillekesaan op te bouwen, omdat mijn huisarts van 25 naar 50, 50 naar 75 en 75 naar 100 had opgebouwd. Dus eigenlijk had ik die 75 mogen overslaan, maar beter te traag opbouwen dan te snel zeker!?

Weet wel nie of de Lambipol er voor iets tussen zat of omdat mijn slaapmedicatie nog half aant werken was dus wie weet het, ik alleszins nie. Zaterdagmiddag was ik blij om terug te komen naar hier want ge hebt toch een soort band met de mede patienten, want ge zit dagelijks met elkaar en iedereen hier heeft een probleem.

Zondag was goed thuis alleen nie veel goesting om terug te komen, want dan moest ik mijn gezinnetje weer tot woensdag missen.

Mijn zoontje had het 3 keer moeilijk met me hier terug af te zetten, mijn hart brak natuurlijk telkens.

Maar soit, gisteren opgestart in de therapie groep, en moet zeggen dat de dag wel snel voorbij ging,.Vorige opnames heb ik wel ongeveer hetzelfde gekregen van informatie, wa assertiviteitstraining gehad, weekendbespreking gehad enzo dus  viel al bij al wel mee.

Ikhad mezelf 8 op 10 gegeven voor het weekend dus viel het goed mee eh.

Gisteren weer gesprekske een gehad met Nele. Ik weet niet waarom het zo deugd doet maar ik kijk er wel ne ganse dag naar uit.

Waarschijnlijk omdat ik het gevoel heb dat ik hier anders toch maar voor niks zit. Ik weet dat het is voor me beter te voelen en mijn ziekte te begrijpen, maar als we er thuis meer/beter aan werken dan hier en leren wanneer het weer verkeerd begint te gaan zit ik het beste thuis en moet ik me nie opjagen in dat is mijn schatjes mis. Mijn vrouwke gaat dat het beste merken natuurlijk. Probleem is als ik naar het manische ga dat ik mss nie wil snappen dat ik hulp nodig heb, ik ga zowiezo naar ne psycholoog beginnen te gaan.

Vandaag om 9h45 nog is bij de psychiater geweest en heb laten merken dat ik hier gewoon mijn tijd zit te verdoen. De eerste week heeft echt goed gedaan voor mijneigen maar de tweede week begint mijn keel uit te hangen. Ik begin me gewoon te frustreren dat ik hier zit en dat kan de bedoeling toch niet zijn. Ze zei dat ze mij toch niet zo lang gingen hier houden en ik zei dat eind Mei mijn uiterste datum ging zijn dat ik hier zou blijven. En ze zei dat het zo wel zou zijn, als het al niet eerder zou zijn. Er is weer een kamer alleen vrijgekomen maar blijkbaar staan er nog op de wachtlijst voor die kamer alleen, maar niemand van de leefgroep die voor mij hier was wilt die kamer alleen hebben. Straks nog is vragen wie er nog voor mij staat op de lijst.  Mijn nachtrust wordt constant gestoord door de luide snurker langs mij, hij valt heel goed mee overdag enzo maar s'nachts heb ik echt geen goesting voor constant wakker te worden, 

en dan niet meer te kunnen slapen en dat is elke nacht zo zelfs met oordoppen. Ik heb nu gewoon rust nodig en als ik dat al nie heb dan wordt de goesting om naar huis te gaan nog groter. Voel me echt niet op mijn plaats hier terwijl ik dat tijdens vorige opname's wel had, behalve de laatste opname. De avond is hier zo saai geworden en heb mijn gesprekske met Nele niet gehad, kheb ze alleen gesproken toen ze naar huis ging en dat was 1 minuutje. Hopelijk wordt het morgen beter als mijn vrouw en kind me komen bezoeken. Afwachten zeker.... Nu zeggen ze hier dat ze die lijst niet kunnen zien, maar het secretariaat morgenvroeg wel, ik liet vallen dat er niemand van de leefgroep nog op de lijst stond en ze zeiden dat er mss iemand in opname kwam die om medische redenen op een kamer alleen komt.

Man, kotsbeu ben ik het hier maarja sjanske dat het een leuke groep is maar als dat en Nele de enigste reden is dat ik hier nog zit dan .

Goesting voor mijn kabas hier te pakken...