goed gelachen, Nele is voorlopig de enigste van de verpleging/dokters waar ik echt iets aan heb, ze laat me tot rust komen ,

ze luistert, lacht mee en probeert me echt te begrijpen, spijtig dat ze niet zelfstandig gaat werken anders had ik een superpsychologe gevonden. Soms heb je mensen waarbij het klikt en waar je gewoon alles tegen kunt zeggen, zonder dat je eerst na zit te denken of je zoiets kunt/wilt zeggen. Spijtig genoeg is ze maar 4 weken hier... Dus nog 3,5 week om ze te overtuigen om me verder te begeleiden na de opname. Nu heb ik ze wel genoeg opgehemeld of hoe zegt ge zoiets. Deze middag tijdens het middagmaal eindelijk de vrouw die het menu opneemt gezien, vanaf morgen kan ik dus gewoon eten, en eindelijk nie ne ganse dag boterhammekes met choco eten.

Namiddag serieus zenuwachtig geweest omdat mijn vrouwke en zoontje kwamen, vraag me niet waarom ik zenuwachtig was,

want ik keek er echt naar uit. Daarmee dat ik meer en meer begin te denken dat ik een burn-out heb. Ik heb hier meer als een uur zitten te ijsberen in de gangen met een hartslag van meer dan 120, ik zit hier dagelijks veel uren in mijn vetverbrandingsfase.

Om 16h was het eindelijk zover, mijn grootste schatjes waren aangekomen, wat een zalig gevoel om ze te kunnen omarmen...

Genieten, genieten en genieten... 

En ik ben blij dat ze hier mijn zoontje hebben gezien en ze vonde het allemaal een knap en schattig mannetje en mijn vrouwke heeft Nele gezien, zodat mijn vrouwke ook weet wie het is als ik erover bezig ben... (Amai veel Nele vandaag blijkbaar...)

Tegen het einde begon ik het wat moeilijker te krijgen, want ik wist dat ik ze weer achter moest laten. Ik heb mijn uiterste best gedaan om

me sterk te houden tijdens het afscheid.

Na het afscheid kreeg ik weer een huilbui, maar geen sombere gedachten en laat dat nu weer de symptomen van een burn-out zijn.

Dit was de eerste keer in deze leefgroep dat ik een dipje had dus dat is ook serieus positief.

Het avondeten was ondertussen gearriveerd, en tijdens het eten ff gepraat met de mede-patiënten, en dat heeft me weer opgekikkerd.

We hebben weer wat moed voor de volgende dagen, sebiet nog wa tv kijken en straks weer een slaappilletje want ik heb nog wat slaap in te halen, en na deze nacht weet ik dat het wel helpt dat pilletje, en dan zeggen ze dat het niet verslavend werkt... Maar ik heb gewoon wat meer slaap in te halen, Ik heb weer wat van me af kunnen schrijven, ik begin bloggen nog leuk te vinden, misschien toch maar eens wat meer doen ook als ik niemeer in opname ben. Tot morgen...