Eigenlijk is het al lang bezig en hebben we weer te laat ingegrepen.
Vorige zomer voelde ik me al slecht en had de dokter me antidepressieva voorgeschreven, heb dat toen 3a4 weken gebruikt.
En toen kwam mijn impulsiviteit, ik voeldde me goed en ben er mee gestopt. Domme kloot da ik was!
In de winter werd het alleen maar slechter en slechter. Tot dat het thuis en opt werk niet meer houdbaar was.
Ik was prikkelbaar, mijn dierbaren konden niks zeggen, liepen bij wijze van spreken op de tippen van hun tenen thuis, bang dat ik zou ontploffen.
Op het werk werd ik op het matje geroepen dat ik een kort lontje had de laatste tijd en toen was het genoeg. Mijn lichaam was op!
Eindelijk besefte ik dat ik hulp nodig had, afspraak bij de dokter gemaakt en ben daar ingestort, alles kwam eruit al de frustraties van de laatste maanden. Begonnen met Lambipol op te starten, en ik moest thuis blijven. Zo weinig mogelijk stress hebben, dat was de doelstelling.
2maanden heb ik thuisgezeten tot mijn lambipoldosis op punt stond. Na 2 maanden vond ik het thuis zitten welletjes, khad schrik dat ze me opt werk scheef gingen bekijken als ik langer ging thuiszitten en ik begon me te vervelen thuis. Dus ben ik begonnen met werken , eerste week was rustig gene stress, ik merkte vrijdags wel dat ik weer op was, mijn lichaam kon recupureren int weekend, de tweede week weer vol goede moed gestart, deze week was vermoeiender en ik begon minder te slapen, nog juist 5 uurkes per nacht, terwijl mijn lichaam nieuwe energie nodig had.
Dieje vrijdag moest ik naar de controlearts van het werk voor werkhervatting, wil ik naar het werk vertrekken gaat mijne auto kapot en was ik te laat voor het werk: 3keer stress 1:auto kapot, 2:te laat en 3:dokter gaan.
Bij de dokter weer ingestort waardoor hij mij nog niet klaar vond om te werken en me verplicht op ziekenkas stuurdde.
Dit op het werk gaan meedelen, mijn collega's vonden het goed, ze snaptte het wel een beetje.
Behalve de personeelsdienst die me probeerde om te praten om toch gewoon na het weekend terug te komen werken.
Terwijl ik goed genoeg wist dat dit niet haalbaar was.
En het meest frustrerende is als ze zeggen: iedereen heeft toch eens een slecht dagje.
Zoveel keer dat ik da heb gehoord pffff. Om te ontploffen!!!! Ik zou er samen met mijn gezinnetje een leuk weekend proberen van te maken, want er stond een verjaardagsfeestje op de planning en opendeurdag van de brandweer. Zaterdag na de brandweer toen we naar huis reden, ben ik doorgeflipt terwijl ik aant rijden was met vrouw en kind in de auto, ik weet niet wat er gebeurde maar toen heb ik met het leven van mijn gezin gespeeld want het rijden was een dodemansrit geworden. Man ben ik blij dat er niks gebeurd is toen, want dat zou ik mezelf nooit vergeven kunnen hebben.
Thuis gekomen en toch maar overwogen om me te laten opnemen, want het was te erg aant worden.
We zouden er nog een dagje over nadenken en ik zou nietmeer rijden met de auto.
Zondag verjaardagsfeestje, maar wat een feestje moest worden is toch anders uitgedraaid, na een paar pintjes ben ik ineengestuikt aan de auto, mijn lichaam was overhit, alles was zwart, kon alleen maar liggen mijn lichaam was verlamd, mijne gsm pakken voor mijn vrouw te bellen leek een eeuwigheid te duren. Maar was toch gelukt en met de hulp van de schoonfamilie kregen ze me in de zetel met natte handdoeken voor me af te koelen, en toen was het genoeg. Ze hebben gebeld voor me direct laten op te nemen, en hebben me rechtstreeks gebracht. Eerst kon ik geen woord uitbrengen bij de verplegers, wenen gelijk een klein kind. Mijn vrouw heeft dan het woord maar genomen. En ze hebben direct beslist voor me hier te houden, en daar ben ik blij om... Ik werd een gevaar voor mijneigen en voor mijn gezin. Eerst op de spoedpsychiatrie een nacht gelegen en vanmiddag hebben ze me naar mijn kamer gebracht voor langdurige opname, ik gok dat ik hier 1à2 maanden moet blijven. Mijn vrouwke is al hier geweest en hebben al een mooie wandeling hier in de tuin gemaakt.
Hier is een fit-o-meter, hoe zalig is dat. en je kunt hier gaan en staan, geen opgesloten gedoe hier, alles is hier relaxed en dat kan ik nu wel gebruiken. Voila nu ga ik stoppen en nog wat relaxen.
Morgen zal ik kunnen vertellen hoe mijn eerste dag in de leefgroep was.
Laten we beginnen met gisterenavond na het schrijven van de eerste stukken blog.
Na het schrijven terug op kamer gaan zitten, en samen met de kamergenoot naar Liefde voor muziek gekeken,
daarna nog naar Gert late night en om half 12 was het slaaptijd.
Vol goede moed aan de nachtrust begonnen, maar begon me op te jagen in het smalle bed,
conclusie pas in slaap gevallen om 00.35. (thx fitbit)
S'morgens om 6.34 al klaarwakker, dus maar 5h09min geslapen, nacht ervoor 5h39min geslapen.
dus ik zat weer in het manische, gisteren avond was ik zelfs de anderen hier aant oppeppen,
Ik voeldde me weer uitstekend... Het leuke aan de bipolaire stoornis.
Maar vandaag de eerste therapieën gehad en een beetje stress gekregen: wat te verwachten, welke lokalen moest ik zijn, wie zat er bij mij in de groep, wanneer kwamen ze langs met de vraag wat ze aan de menu moesten veranderen want blijkbaar hebben ze hier wel eten wat ik lust, is alles in orde met de hospitalisatieverzekering, met het werk. Allemaal dingen waar ik eigenlijk gene stress voor moet hebben, maar waar ik me wel opjaagde zonder dat ik hetzelf wou.
Resultaat: ben weer naar de depressieve kant gevallen, sta weer opt punt in te zakken. Al goed dat bloggen me wel steeds weer er bovenop helpt. (voorlopig toch)
normaal zou ik nu aan tafel moeten zitten maar als er niks bij is wat ik lust heb ik er weinig goesting in, zal sebiet wel een boterham met choco eten.
Deze morgen bij de sessie beweging, terwijl we eigenlijk moesten relaxen, steeg mijn hartslag naar 137,
terwijl ik wel relaxed was. Gisterenavond was het 64 en voeldde mij opgefokt, kon geen rust vinden vanbinnen.
Dit zal ook wel onderdeel zijn van de bipolaire stoornis.
Na de sessie beweging, was het activatie atelier, dus een tekening gekleurd maar kon mijn gedachten niet verzetten.
Weet zelfs niet waarom ik geen rust kon vinden, was eigenlijk blij dat het gedaan was.
Ik heb hier zelfs nog gene psycholoog gesproken, mijn kamergenoot zit hier al 2 weken met een depressie en die had nog maar alleen een psychiater gesproken dus zal nog efkes duren peis ik.
Ondertussen heb ik wel al ondervonden dat stress voor mij helemaal nie goed is dus heb ik maar aan verpleging gevraagd voor naar de sociale dienst te mogen gaan, zodat ik met een gerust hart zit... terwijl ik ergens wel weet dat het allemaal in orde is.
Misschien sebiet is in de tuin aan de fit-o-meter beginnen, maar heb schrik dat ik mijn lichaam weer uitput,
ik zal maar wachtten tot ik me weer rustiger voel en wat meer slaap, Namiddag is het weer activatie atelier van 14h tot 16h30, als dat maar goed komt... zal ook mijn woordzoekers maar meepakken, want 2,5 uur kleuren begint ook wa saai te worden denk ik.
Voila , weer wat van me afgeschreven en ik ben terug rustiger. Hopelijk blijft het zo, maar dat weet je met een bipolaire stoornis nooit,
want je weet nooit of het een goeie dag of een slechte wordt, we zullen afwachtten.
Ok we zijn weer een dagje verder, heb al iets langer geslapen en rap in slaap gevallen, na 15 minuten al maar heb vals gespeeld.
Gisterenavond was mijn hartslag weer hoog, 115 tijdens het kijken naar mijn pop-uprestaurant.
Ben dan maar een kalmeringspilletje gaan vragen en gekregen, hartslag zakte iets en voeldde mij rustig.
Dan ff gesprek gehad bij de nachtverpleegster omdat ik telkens wakker werd als zij naar buiten ging tijdens haar nachtelijke controle.
Mijn slaappatroon laten zien op mijn gsm en ze raadde me aan om een doorslaappilletje te nemen, iets wa nie verslavend werkt en eigenlijk een antidepressiva is maar ideaal is voor door te slapen. Om half 12 gaan slapen en een kwartier later was ik al in dromenland. Goed geslapen maar rond kwart voor 6 al wakker, dus al een uur langer geslapen als de dagen ervoor.
Ik merkte wel dat ik deze morgend nog versuft was, en barstende hoofdpijn. De hoofdpijn is nu wel bijna weg, joepie!
Gisteren tijdens activatie atelier, kreeg ik een bericht dat mijn auto gemaakt was, en weer kreeg ik stress,
veel harder dan ik gewoon ben, maar al wel de voorbije dagen gehad had.
Ik begon meer de richting van een burn-out te denken omdat mijn symptomen wel gelijk waren als een burn-out.
De echt manische episode, van veel geld uitgeven en verkeerde keuze's maken heb ik niet echt gehad,
en de depressive kant dat ik geen toekomst meer zag voor mij heeft ook niet echt lang geduurd.
Is het door mijn medicatie dat ik stabieler ben, maar waarom gaat mijn lichaam in overdrive bij het minste stress.
Veel vragen maar over het algemeen ben ik bijna terug gelukkig alleen die stress is soms wat zwaar.
Ben gisteren dan maar in de tuin wa gaan lopen, en wou gaan douchen, stond op de kamer in mijn boxershort,
toen er een stagair van de dokter binnenkwam, haha zalig om haar reactie te zien toen ze de deur opendeed.
Dan maar rap wa kleren aangedaan, ze kwam gewoon rap een wekelijkse vragenlijst over depressie afgeven,
ze meldde dat ze morgen een veel langere vragenlijst had die we samen zouden invullen, dus dat het veel langer zou duren als vandaag.
Toen beginnen te praten over het feit dat ik denk dat ik meer begin te denken aan een burn-out dan mijn bipolaire stoornis.
Eindelijk iemand die de tijd nam om te luisteren.
Na een lang gesprek, moestten we keihard lachen dat het vandaag nog langer zou duren maar daar was ze al niemeer zo zeker van.
Als we vandaag weer aan de praat geraken en dan nog die megalange vragenlijst, dan hoop ik dat ze in de voormiddag nog komt,
want namiddag komt mijn schatje langs en menne kleine, die ik van zondag al niemeer gezien heb, ik kijk er keihard naar uit!!
Dus als ik dan die vragenlijst moet invullen zou het spijtig zijn.
Ok terug naar de vragenlijst,ik begon die in te vullen en na de eerste drie vragen wist ik niemeer wat in te vullen op de meerkeuze vragen,
naar de verpleging gegaan en die hebben dan geholpen, alee geholpen?! Kheb bij keiveel vragen niet van toepassing moeten schrijven.
Dus ja een echte depressie heb ik niet, gewoon een lichaam dat uitgeput is en in overdrive gaat bij het minste stress.
Deze voormiddag heb ik bij Nele de lange vragenlijst ingevuld op de kamer, en idd twas een lange, maar wel een leuke,
goed gelachen, Nele is voorlopig de enigste van de verpleging/dokters waar ik echt iets aan heb, ze laat me tot rust komen ,
ze luistert, lacht mee en probeert me echt te begrijpen, spijtig dat ze niet zelfstandig gaat werken anders had ik een superpsychologe gevonden. Soms heb je mensen waarbij het klikt en waar je gewoon alles tegen kunt zeggen, zonder dat je eerst na zit te denken of je zoiets kunt/wilt zeggen. Spijtig genoeg is ze maar 4 weken hier... Dus nog 3,5 week om ze te overtuigen om me verder te begeleiden na de opname. Nu heb ik ze wel genoeg opgehemeld of hoe zegt ge zoiets. Deze middag tijdens het middagmaal eindelijk de vrouw die het menu opneemt gezien, vanaf morgen kan ik dus gewoon eten, en eindelijk nie ne ganse dag boterhammekes met choco eten.
Namiddag serieus zenuwachtig geweest omdat mijn vrouwke en zoontje kwamen, vraag me niet waarom ik zenuwachtig was,
want ik keek er echt naar uit. Daarmee dat ik meer en meer begin te denken dat ik een burn-out heb. Ik heb hier meer als een uur zitten te ijsberen in de gangen met een hartslag van meer dan 120, ik zit hier dagelijks veel uren in mijn vetverbrandingsfase.
Om 16h was het eindelijk zover, mijn grootste schatjes waren aangekomen, wat een zalig gevoel om ze te kunnen omarmen...
Genieten, genieten en genieten...
En ik ben blij dat ze hier mijn zoontje hebben gezien en ze vonde het allemaal een knap en schattig mannetje en mijn vrouwke heeft Nele gezien, zodat mijn vrouwke ook weet wie het is als ik erover bezig ben... (Amai veel Nele vandaag blijkbaar...)
Tegen het einde begon ik het wat moeilijker te krijgen, want ik wist dat ik ze weer achter moest laten. Ik heb mijn uiterste best gedaan om
me sterk te houden tijdens het afscheid.
Na het afscheid kreeg ik weer een huilbui, maar geen sombere gedachten en laat dat nu weer de symptomen van een burn-out zijn.
Dit was de eerste keer in deze leefgroep dat ik een dipje had dus dat is ook serieus positief.
Het avondeten was ondertussen gearriveerd, en tijdens het eten ff gepraat met de mede-patiënten, en dat heeft me weer opgekikkerd.
We hebben weer wat moed voor de volgende dagen, sebiet nog wa tv kijken en straks weer een slaappilletje want ik heb nog wat slaap in te halen, en na deze nacht weet ik dat het wel helpt dat pilletje, en dan zeggen ze dat het niet verslavend werkt... Maar ik heb gewoon wat meer slaap in te halen, Ik heb weer wat van me af kunnen schrijven, ik begin bloggen nog leuk te vinden, misschien toch maar eens wat meer doen ook als ik niemeer in opname ben. Tot morgen...
Vandaag de dag begon met opt gemakske opstaan, hier is alles opt gemakske
Om 9h de briefing van de dag, welke verpleging, welke activiteiten, enz... We hadden eerst beweging, oefeningen die ze int rusthuis doen,
maar opt einde meer naar ons innerlijke kijken en dan vertellen hoe de les was geweest. Man kheb me moeten inhouden voor nie in de lach te schieten... relaxatiemuziek is dus voor mij niet relaxerend, en nooit niet geweest!
Voor de rest rustige voormiddag met activatie atelier maar ben daar maar 20 minuten hene geweest, want wa ne saaie boel.
Deze middag kip, puree en appelmoes gegeten, eindelijk een middagmaal dat is lustte, alleen de groentebouillon was een kommeke water met een bouillonblokje opgelost, nu had ik toch groentesoep verwacht en morgen krijg ik weer hetzelfde. haha, hopelijk is de omelet beter.
Vanmiddag tot de constatatie da de koffie hier, toch gene deca is, vandaar mijne hoge hartslag de laatste dagen, liters heb ik hier gedronken want wat moet je hier anders de ganse dag doen, dus vanaf nu gene koffie meer en zien of ik morgen nog zo zenuwachtig ben,
en mijne hartslag zakt, nu zit hem ook maar in de 80 dus tzal wel aan de koffie gelegen hebben. En ik die dacht dat het aan de stress lag.
Namiddag weer aan Nele gevraagd of ze tijd had voor een gesprekske, want de verpleging zit hier toch maar pauze te pakken.
In plaats van Nele kwam de psychiater EINDELIJK langs en wou ze mijn lambipol van 100mg naar 200mg doen omdat dat hier de gebruikelijke dosis is. Ik heb haar uitgelegd dat ik dat eigenlijk nie wou, want ik wil zo weinig mogelijk medicatie pakken... ze komt 5 minuten op mijn kamer juist om te zeggen dat ze de medicatie willen verhogen. Mijneigen weer aant opjagen want helpen doen ze niet echt en ik twijfelde tussen een bipolaire stoornis en een burn-out. Morgenvroeg komt de psychiater op kamerronde. Ik zei dat ik erover zou nadenken.
Daarna dan het gesprek met Nele, zij heeft me alles tegoei uitgelegd over de bipolaire stoornis en waarom dit hard lijkt op een burn-out,
maar dat ik zeker gene burn-out heb... Nele heeft blijkbaar ne thesis gemaakt over de burn-out , die zal het dan wel weten zeker... Nele heeft altijd gelijk ;-) Hiep hoi voor Nele !!!
Amai wat een nacht, gisterenavond ging ik rond 21h mijn kalmeerpilletje halen,maar de verpleegster zei dat ik dat nie kreeg omdat ik niet gespannen was, terwijl ze de 2 avonden ervoor eerst aan raden een kalmeerpilletje te pakken en dan rond 22h30 een soort anti-depressiva waar je van doorslaapt. Omdat mijn nachten wat kort waren ... Man, wat was ik opgefokt. Toen maar gewacht tot de nachtverpleegster er was, en die wist me mee te delen dat de psychiater die geschrapt had, maar als ik echt niet rustig was dat ze die wel zou geven,
ik moest eerst zien of ik van het doorslaappilletje rustig werd. Om half 11 dan het doorslaappilletje gepakt, en daar werd ik wel rustig van.
Half 12 moeten we de lichten uitdoen, en lap weer 45 minuten wakker gelegen, daar kon ik nog mee leven, maar tegen 4 uur wakker geworden van de buurman zijn luid gesnurk, ik was klaarwakker, ik ben toen maar opgestaan om een sigaret te gaan smoren.
De nachtverpleging ligt hier s'nachts blijkbaar in de zetel naar Netflix te kijken, en vroeg waarom ik wakker was, ik zei dat ik wakker werd van de buurman zijn luid gesnurk en kreeg oordopjes, de nachtverpleegster ging mee naar de kamer om hem wakker te maken en hem op zijn zij te laten liggen... Het luid gesnurk was wat geminderd, en ik mijn oordoppen in en blijkbaar kan ik er niet mee slapen..
Dus maar heel de tijd wakker gelegen zodat ik toch nog wat gerust had...
Deze morgend na het onbijt was het kamerbezoek van de Prof, de Psychiater, Nele en de verpleging ... Ik zei dat ik overtuigd was dat mijn medicatie verhoogd mocht worden, ze vroeg waarom ik nu wel overtuigd was, en ik zei dat Nele het helemaal had uitgelegd,
en meldde ook maar direct dat da de enigste was die al tijd voor mij genomen had voor naar mij te luisteren. Ik vroeg de prof om me over te plaatsen naar de t-groep, das de therapiegroep omdat ik me dood verveel in de activatiegroep... Ik wil therapie hebben hier en nie hier gewoon wat zitten, dit was geen enkel probleem en ze gingen de psycholoog ook opstarten, EINDELIJK !!!!
Hopelijk valt ze mee, nu nog ff afwachten wie het wordt en of ik er een klik mee heb, wat wel nodig is.
Dan bezig geweest over het slapen, en dat het weer langer duurde voor ik in slaap viel, en slaap is hier heilig. Ze heeft direct mijn kalmeerpilletje voor s'avonds weer voorgeschreven. Volgende week vrijdag komen ze opnieuw, nu alleen benieuwd hoe ze de Lambipol gaan opbouwen en waarschijnlijk ga ik dat levenslang moeten gebruiken.
Vlak erna werd ik geroepen door Katrijn van de verpleging, da wordt mijn individuele begeleider hier en hebben we de weekendplannig doorgenomen, ik mag vandaag om 17h naar huis en morgenmiddag moet ik hier terugzijn om kwart voor 12 en mag ik weer naar huis om 14h dan moet ik zondag hier weer zijn om kwart voor 12 en om 14h mag ik weer naar huis tot 20h30. We hebben ook wa gebabbelt over hoe ik me hier voel, maar ik voel me hier zeer goed alleen serieus zenuwachtig als ik iets op de planning heb staan of als ik iets in orde moet maken. Bij Katrijn is er de klik nog niet echt maar ze is deze week nog maar 2 keer hier geweest. Hopelijk komt de klik er rap, maar dat is afwachten natuurlijk...
Blijkbaar kun je hier op elk moment gebruik maken van de fitnisruimte waar loopbanden, roeitoestellen en hometrainers staan, dus maar wat gaan lopen, 20 minuten gehaald dus al 5 minuten langer als gisteren buiten, stillekes aan aant opbouwen terug. Kheb weer ff de stress kunnen uitzweten, en het douchke erna heb ik van genoten, ik was weer relaxed. Eventjes gerust en toen was het tijd voor het middageten.
Aardappelen, gestoomde worteltjes en een omelet, ik heb hier nog nooit zoveel gegeten maar wel extra zout en peper toegevoegd, het blijft ziekenhuis eten. de vrouw die het eten opneemt was er intussen ook en ik wou een briefje met de menu's gaan halen en stoot mijn knie tegen de tafelpoot met als gevolg dat ik keihard begon te zweten en een appelflauwte kreeg, mij op de zetels gelegd met mijn benen omhoog en 10 minuten later was ik weer de oude, werd erna wel heel moe. Om 13h15 hadden we patientenraad, dan worden de taakjes verdeeld en als er problemen zijn worden die besproken, maar de patienten zorgen hier echt voor elkaar, iedereen wordt aanvaard zoals hij is ... Namiddag gingen we naar de plantentuin als uitstap maar ik ben niet meegeweest omdat ik ff wou rusten op het bed, maar een dutje ging niet dus dan maar in de leefruimte wat gaan bloggen..
tijdens het bloggen kwam Nele langs met een interessante site :www.upsendowns.be/publications.html en dan de zelfzorggids voor patienten en familieleden downloaden. Weer ff gesprekske gehad en nu moet ik afronden want mijn schatje is sebiet hier, het is WEEKEND !!!!!!!!
Weer even geen tijd gehad om te bloggen, druk druk druk hier .... Rap het weekend beschrijven, Weekend is over het algemeen goed geweest, alleen bij thuiskomst vrijdag een dipje gekregen toen we de oprit opreden, waarschijnlijk omdat ik op voorhand al te veel aant stressen was om naar huis te gaan, mjn vrouwke overtuigd dat het zeker niet door haar kwam, en savonds de zelfzorggids voor patienten en familieleden doorgenomen, bepaalde situaties kwamen boven en deed wel deugd om het samen te bekijken.
Zaterdagmorgend was wa somberder, maar blijkbaar was de dosis Lambipol al verhoogd naar 200 ipv de gebruikelijke 100.
Wist zelfs niet dat de dosis mocht verdubbelen ipv stillekesaan op te bouwen, omdat mijn huisarts van 25 naar 50, 50 naar 75 en 75 naar 100 had opgebouwd. Dus eigenlijk had ik die 75 mogen overslaan, maar beter te traag opbouwen dan te snel zeker!?
Weet wel nie of de Lambipol er voor iets tussen zat of omdat mijn slaapmedicatie nog half aant werken was dus wie weet het, ik alleszins nie. Zaterdagmiddag was ik blij om terug te komen naar hier want ge hebt toch een soort band met de mede patienten, want ge zit dagelijks met elkaar en iedereen hier heeft een probleem.
Zondag was goed thuis alleen nie veel goesting om terug te komen, want dan moest ik mijn gezinnetje weer tot woensdag missen.
Mijn zoontje had het 3 keer moeilijk met me hier terug af te zetten, mijn hart brak natuurlijk telkens.
Maar soit, gisteren opgestart in de therapie groep, en moet zeggen dat de dag wel snel voorbij ging,.Vorige opnames heb ik wel ongeveer hetzelfde gekregen van informatie, wa assertiviteitstraining gehad, weekendbespreking gehad enzo dus viel al bij al wel mee.
Ikhad mezelf 8 op 10 gegeven voor het weekend dus viel het goed mee eh.
Gisteren weer gesprekske een gehad met Nele. Ik weet niet waarom het zo deugd doet maar ik kijk er wel ne ganse dag naar uit.
Waarschijnlijk omdat ik het gevoel heb dat ik hier anders toch maar voor niks zit. Ik weet dat het is voor me beter te voelen en mijn ziekte te begrijpen, maar als we er thuis meer/beter aan werken dan hier en leren wanneer het weer verkeerd begint te gaan zit ik het beste thuis en moet ik me nie opjagen in dat is mijn schatjes mis. Mijn vrouwke gaat dat het beste merken natuurlijk. Probleem is als ik naar het manische ga dat ik mss nie wil snappen dat ik hulp nodig heb, ik ga zowiezo naar ne psycholoog beginnen te gaan.
Vandaag om 9h45 nog is bij de psychiater geweest en heb laten merken dat ik hier gewoon mijn tijd zit te verdoen. De eerste week heeft echt goed gedaan voor mijneigen maar de tweede week begint mijn keel uit te hangen. Ik begin me gewoon te frustreren dat ik hier zit en dat kan de bedoeling toch niet zijn. Ze zei dat ze mij toch niet zo lang gingen hier houden en ik zei dat eind Mei mijn uiterste datum ging zijn dat ik hier zou blijven. En ze zei dat het zo wel zou zijn, als het al niet eerder zou zijn. Er is weer een kamer alleen vrijgekomen maar blijkbaar staan er nog op de wachtlijst voor die kamer alleen, maar niemand van de leefgroep die voor mij hier was wilt die kamer alleen hebben. Straks nog is vragen wie er nog voor mij staat op de lijst. Mijn nachtrust wordt constant gestoord door de luide snurker langs mij, hij valt heel goed mee overdag enzo maar s'nachts heb ik echt geen goesting voor constant wakker te worden,
en dan niet meer te kunnen slapen en dat is elke nacht zo zelfs met oordoppen. Ik heb nu gewoon rust nodig en als ik dat al nie heb dan wordt de goesting om naar huis te gaan nog groter. Voel me echt niet op mijn plaats hier terwijl ik dat tijdens vorige opname's wel had, behalve de laatste opname. De avond is hier zo saai geworden en heb mijn gesprekske met Nele niet gehad, kheb ze alleen gesproken toen ze naar huis ging en dat was 1 minuutje. Hopelijk wordt het morgen beter als mijn vrouw en kind me komen bezoeken. Afwachten zeker.... Nu zeggen ze hier dat ze die lijst niet kunnen zien, maar het secretariaat morgenvroeg wel, ik liet vallen dat er niemand van de leefgroep nog op de lijst stond en ze zeiden dat er mss iemand in opname kwam die om medische redenen op een kamer alleen komt.
Man, kotsbeu ben ik het hier maarja sjanske dat het een leuke groep is maar als dat en Nele de enigste reden is dat ik hier nog zit dan .
Bipolaire stoornis
