Hoofdstuk 10 : Kom ik er ?

Wat je nu gaat lezen is nog maar voorlopig en nog niet af. Ik ben nu 40 jaar en moet als het ware nu leren voelen. Door mezelf weer steeds anders tegen te komen, weet je ook niet meer welke kant op. Want kan of mag ik mezelf wel vertrouwen als je zo ver van jezelf hebt afgestaan. Ik was wel te letterlijk in 2 gesplitst. Zo kon ik zelfs een 20-tal dokters en bijna evenveel psychiaters overtuigen van mijn hersenhandicaps (Malade Imaginaire).
Het begon in oktober 2005. Ik was al even naar AA aan het gaan en was dus al heel wat geminderd met mijn overgebleven gezondheid te ondermijnen. Ik begon de niet-herstelde schade aan mijn lichaam eens te onderzoeken en dacht er zo bijvoorbeeld aan dat ik nog een tand in mijn mond had staan waarvan de achterkant tezamen met het vulsel was afgebroken. Dus kon ik daar wel eens iets aan laten doen. Zelfrespect moet toch ergens beginnen ! Ik maakte meteen afspraak bij de tandarts, want zo is het toch gemakkelijk dat ik geen angst kan voelen. Of kwam ik op voor mezelf door het niet toe te laten ? Ik kon toch alleen maar geestelijk bezig zijn. Als overlevingsstrategie had ik nooit met gevoelens willen bezig zijn. Het ongeval was al zwaar genoeg en dan word je nog eens getroffen door de persoon die je het dichtst na staat ! Ik had dus niet mogen denken dat het ergste in mijn leven al gebeurd was. Op de tandartsstoel krijg ik dan een eerste spuitje voor de verdoving van mijn tand en de prik van de spuit voel ik dus al niet ! Als de tandarts een kwartier later mijn tand probeert te trekken, voel ik plots een harde pijnscheut. De pijn komt van 5cm onder de tand en dus moet er een tweede verdoving gegeven worden. Weer moet ik een kwartier wachten en ik word zo heel hard met mezelf geconfronteerd. Is het omdat de oorzaak van de pijn zo dicht bij mijn hersenen ligt, dat ik pijn kan voelen ? Hoe beleefde ik het ook al weer ? Bij de tweede poging van de tandarts deed ze me weer hard pijn. Ze schrok heel hard en begon zich al te excuseren. Maar ik liet ze niet uitpraten en zei :’Bedankt dat je me pijn hebt gedaan. Dit is de eerste keer na mijn ongeval, meer dan 4 jaar geleden, dat ik terug pijn heb kunnen voelen ! Mijn pijngevoel is aan het terugkomen…

Terwijl ze me verbouwereerd aankeek, dacht ik dat een verdoving niet kon werken bij mij vanwege mijn hersenschade. Maar wat een doorbraak in mijn herstel want als je geen pijn kunt voelen, word je wel menselijk uitgekleed  Dit gegeven gebruikte ik wel eens om mijn dokters uit te dagen om wel hulp te vinden voor mij. Ik had nog altijd niet met een soortgenoot kunnen praten. Dus zei ik zo tegen de dokter: ’jullie vinden geen medische of psychologische hulp voor mij omdat ik niet meer tot jullie ras behoor ! Of jullie weigeren medische hulp omdat deze schending van de mensenrechten toch niet meer van toepassing is bij mij.’ 1 Dokter zei zelfs dat het zijn grootste uitdaging was om hulp te vinden voor mij. Spijtig genoeg heb ik er nadien niets meer van gehoord. Als je dokters niet kunt vertrouwen en jezelf ook niet, wie blijft er dan over ? Trouwens kleine pijnen kan ik toch nog niet gewaar worden maar met wat geduld komen die misschien ook terug.

Eigenlijk is pijn het tweede gevoel dat ik terugkrijg. Het gevoel dat je naar het WC moet, het behoefte-gevoel, was natuurlijk het eerste gevoel dat ik had teruggekregen / toegegeven ! In mijn eerste jaar na het ongeval, als ik dan behoefte voelde, had ik altijd maar enkele minuten de tijd om op het WC te geraken. Het urineren was dan ook altijd de moeite want pas een te volle blaas kon ik voelen. Als je dan zo na een jaar eens een paar keer ‘te laat’ op het WC komt, dan ga je er toch wel eens proberen rekening mee te houden. Maar ja, kan de natuur mij nog wel roepen ? Kan ik nog wel luisteren naar mijn lichaam ? Dat honger en slaap mij niet meer konden overvallen, had ik natuurlijk door schade aan mijn tussenhersenen. De uitleg die ik hierover in een boek had gelezen, had het verder ook over verlies van geslachtsdrift. Deze gevoelsbeschrijving was wel heel onrealistisch voor mij, buitenwerelds ! En dat mocht ook nog zo blijven ! In het boek stond er na deze 3 specifieke hersenverliezen alleen nog :’en andere basale gevoelens’. Inderdaad, ik had geen gevoelens meer. Maar nu ik terug pijn kan voelen, kan ik eindelijk stoppen met mezelf te vergelijken met een robot, een androïde. Want ja, die hebben ook geen seksuele gevoelens zoals ik nu ook. Voel je je dan minder of ben je minder ? Want door mijn wel héél speciale handicaps, weet ik niet goed hoe ik mezelf het best kan omschrijven. Met andere mensen kon ik me toch niet vergelijken want was ik nog wel mens of maar slechts een poging tot ? Daarom had ik natuurlijk nog altijd niet een soortgenoot kunnen vinden. Ik ben echt wel aangewezen op mezelf en net ikzelf veroordeel me het hardst. Ik wil mezelf niet terug vinden want dan moet ik gevoelig worden en net dat kan ik missen. Ik heb ook nog altijd niet mogen bewijzen dat ik nog wat waard ben. Ik zal nog maar even in mijn schaduw blijven leven want gevoelens kan ik toch nog niet aan en ik leef toch een schaduwleven !  Want zo kon ik van seks nog altijd niks voelen. Wat had ik bewezen als ik mezelf liet klaarkomen en het toch niet kon voelen.  Moet ik eerst terug pijn leren voelen en kan ik dan nadien dit tegenovergestelde gevoel ook terug voelen ? Een maand lang veranderde er eigenlijk niet zoveel. Maar pijn kun je natuurlijk moeilijk leren voelen ! In november kon ik de eerste keer zeggen dat ik mijn orgasme had gevoeld, beleefd. Mocht ik me dan eindelijk terug mannelijk voelen van mijn lichaam ? Nu nog geestelijk …

Ik begon stilaan zin te krijgen in mijn tweede leven, maar mocht me nog altijd niet aanvaarden vanwege mijn amnesie. Ik wilde niet in vrede leven met mijn geheugenverlies want mijn minderwaardigheidscomplex was hierdoor te sterk geworden. Ik was vroeger al met dit complex grootgebracht en mocht het toen enkel SLIM oplossen. Zoals nu ik aan het stoppen ben met alcohol. Mijn verstand zei me dat ik beter eens echt kon stoppen met bier zodat mijn genezing nog eens een laatste kans kon krijgen. Want de 5 jaar tijd voor genezing waren nog niet afgelopen. Ik had nog 8 maanden de tijd om beter te worden. Als ik mij nu eens waagde aan een nuchter bestaan, wat kon ik dan nog meer verliezen ? In het begin van het jaar 2006 ben ik dan gestopt met alcohol en ben dan gezond gaan eten met inbegrip van vitaminedrankjes. Er veranderde dan wel weinig in het begin, maar in deze hersenziekte bestonden er dus wel soortgenoten waar ik mee kon praten. Mocht ik me speciaal voelen omdat ik overgevoelig geworden was voor alcohol door een ongeval ? Het was voor mij altijd bevrijdend om te praten over het zware leed dat mijn ongeval had veroorzaakt. Want in de maatschappij mag je niet praten over je trauma’s want deze taak is weggelegd voor acteurs op TV. Neem daar maar genoegen mee of zoek zelf hulp in het alternatieve circuit. Steun van dokters die je zelf moet betalen omdat vergoeding hiervoor door de maatschappij nog te ver gezocht is ! Ik begon natuurlijk minder concentratieproblemen te krijgen en af en toe lukte het me al eens om iets te onthouden. Toen ik er iets van vertelde tegen een dokter waarbij ik op controle moest komen, werd er mij een geheugentest voorgesteld. Waarom toch moesten de dokters zo lang wachten om mijn amnesie officieel te maken ? Toen ik de test kreeg, was ik maar wat blij dat het voornamelijk op getallen gebaseerd was. Het frustreerde mij wel menigmaal dat ik door een ongeval nu wel fouten kon maken in het rekenen. Kun je daar ook een vergoeding voor eisen als je ‘meerwaarde’ is verongelukt ?

Dan onderbreekt de dokter mij met te zeggen :’Je hebt voortreffelijk gescoord op je geheugentest’. Ik kon het natuurlijk niet laten om mijn ongenoegen te uiten over mijn gemaakte fouten. ‘Wel Gino’, zegt de dokter,’jij zit wel bij de beste 7% van de Belgische bevolking wat betreft je geheugen’. Hoe moest ik dat nu weer relativeren ? Was mijn amnesie volledig verdwenen ? In een tweede leven kun je jezelf nooit vergelijken met je eerste leven. Eigenlijk moest ik toch wel toegeven dat ik een beter geheugen had en dat ik kon stoppen met terminaal te denken. Ik miste wel mijn smaak, geur, milt en dan kon ik al bijna ophouden. Oh ja, ik had ook geen last meer van gevoelens. Maar als je terug slim bent, dan heb je die toch niet nodig ? Ik voelde me terug sterk of kun je sterk zijn niet voelen ? Ben je dat alleen maar ?

Mijn genezing ging verder ergens begin april 2006. Ik zou eens gaan testen of mijn smaak al wat aan het terugkomen was. Ik had 2 maanden eerder al eens het verschil geproefd tussen koffie met en zonder suiker. Maar dacht ik :’het zal wel het verschil zijn van wel of niet scherpe smaak dat het verschil had bepaald’. Ik deed dus de test met 3 boterhammen : choco, gelei en honing. Wat blijkt ? Mijn smaak was helemaal terug ! Als ik er dan eens over nadenk, blijkt dat ik mijn smaak al langer terug heb maar dat ik het niet beseft had. Want zo was ik eigenlijk al een paar maanden terug graag chocolade aan het eten. Ik dacht hierover dat het een gewoonte was uit mijn vorig leven. Ik was mijn smaak verloren bij het ongeval en mocht er niet voor open staan want dat was frustrerend / zelfpijniging ! Omdat piekeren toch mijn grootste hobby was, begon ik eens verder te denken. Mensen die lijden aan Anorexia denken zo hard :’Ik heb niets nodig’, dat ze geen honger kunnen voelen. Ze ontkennen het gevoel ! Op dat moment heb ik mezelf teruggevonden. Ik was al mijn gevoelens verloren  bij het ongeval en dat was wel gemakkelijk want alleen op verstand leven is al moeilijk genoeg voor mij. Gevoelens zijn lastig, overbodig, verongelukt, …

Maar ja, welke gevoelens kan ik dan terug leren voelen ? Dus begon ik maar eens met het hongergevoel want dit gevoel had ik ‘verloren’ door schade aan de tussenhersenen. Als dokters mij hadden verteld dat dit hersengebied onderaan het hoofd zit, ergens tegen de nek aan, dan zou ik het al eerder geprobeerd hebben. Ik ging er vanuit dat de tussenhersenen ergens frontaal lagen. Want dit had ik het jaar daarvoor nog bewezen met 2 hongerstakingen van 2 weken en ik heb toen geen honger kunnen voelen. Ik heb vorig jaar altijd opgeschreven wanneer ik niet had gegeten. Want zo gebeurde het wel eens dat ik pas ’s avonds om 10 uur voor het eerst aan eten dacht. Zo had ik 60 dagen zonder eten geleefd op 1 jaar tijd ! Ik kon dit zo goed uitrekenen omdat ik zo een dagprestatie altijd noteerde. Want wat heb ik verloren aan verdwenen gevoelens ? Je eigen behoeften ontkennen als afweer ! Dat kan ik me dus moeilijk inbeelden. Ik had niet mijn hongergevoel bewust verbannen naar mijn onderbewustzijn zoals de anorexiepatiënten. Nee, het zat al verborgen in mijn onderbewustzijn en ik mocht me er niet bewust van worden ! Als je gevoelens niet kunt thuis brengen, dan wordt het wel te gemakkelijk om ze te ontkennen. Of kan ik zo eigenlijk beter in vrede leven met mezelf ?

Als ik zo een paar dagen niet eet, dan lijkt het toch of ik iets voel in mijn buik. Maar waar precies in je buik moet je ook al weer honger voelen ? Als ik er zo wat mee bezig ben, kom ik natuurlijk wel meer tot mezelf. Maar omdat ik aanleg heb om dik te worden, heb ik honger nooit goed willen voelen. Misschien kan ik nu ook eens proberen om me lui te voelen. Zo stopte ik met mijn gewoonte om “s avonds pillen in te nemen om te kunnen slapen. Ik nam deze pillen altijd minstens twee uur voor ik naar bed ging. Vroeger moest ik het niet proberen want dan kon de slaap me toch nog niet overvallen. Dat had ik al zo dikwijls bewezen. Dan  heb ik meteen ook maar eens geprobeerd in een fitnesscentrum of ik mijn spieren terug kon voelen. Het begon al meteen goed ook want na een half uur fietsen op een hometrainer moest ik al moe er vanaf stappen. Drie maanden daarvoor had ik het nog gepresteerd om een klein uurtje mijn moordend tempo op de fiets vol te houden. Toen ben ik wel bij het afstappen van de fiets door mijn benen gezakt. Gelukkig had ik het stuur nog goed vast want anders had ik het nadien niet zo gemakkelijk kunnen relativeren zoals ik toen wel deed ! Ik moet voor mezelf gaan open staan want ik heb een identiteitscrisis. Ik moest ook toegeven dat ik mijn polsslag kon voelen. Wat was het toch frustrerend geweest dat je zelfs je eigen polsslag niet meer kunt voelen. Zelfs als ik mijn hand op mijn hart legde, voelde ik niets ! Jarenlang had ik dat uitgelegd als dat mijn verdwenen milt hiervoor de oorzaak was. Maar net omdat ik terug tot mijn gevoelens kwam, kon ik mijn hart weer voelen. En heb je zoiets nodig om te voelen dat je leeft ?

Ik kon wel niet leven met mijn ergste handicap : amnesie. Vroeger was mijn groot geheugen mijn talent en nu werd het mijn handicap, vijand ! Maar nu mag ik  terug bezig zijn met mijn geheugen en wat zit daar nog veel in ! Als ik zeg dat ik al veel gestudeerd heb dan slaat dat vooral op de diversiteit aan studies. Had ik nu maar de juiste studierichting gekozen op het juiste moment en voor een juiste duur dan pas had ik juist gestudeerd. Maar kun je vanuit een zwakke persoonlijkheid wel juist kiezen ? Kun je je hart nog wel vertrouwen als het al zoveel geleden heeft ? Als je veel studeert zou je zelfvertrouwen goed moeten groeien. Maar ik studeerde net omdat ik het niet had ! Ik zal het maar beter simpel houden want wat kan ik een dommerik zijn. Het leven moet niet altijd moeilijk zijn en zo kom ik misschien ook wel aan mijn grapziekte. Had ik het als kind al maar gehad. Dan had ik mezelf kunnen worden maar dat mocht niet. Als kind kun je namelijk niet scheiden voor zelfbehoud. Je familienaam verbindt je levenslang met zelfs een agressieve vader. Jezelf prestatiedrang opleggen en gaan houden van perfectionisme om klappen te voorkomen. In wiens schaduw ben ik eigenlijk opgegroeid ? Zou ik nu niet eens kunnen proberen om uit mijn eigen schaduw te komen ?

Ik zal eens proberen om vandaag te leven. Als ik mezelf eens beschrijf dan : Van slaap voel ik nog 30%; van vermoeidheid toch nog 50%. Van hongergevoel wil ik niks voelen en ontken ik mezelf daarmee ? Van dorstgevoel hou ik eigenlijk alles onbewust tegen omdat dit mij naar alcohol kan trekken. Ik ben wel met gevoelens bezig maar voel me er niet echt in thuis. Want als het op gevoelens aankomt dan kun je alleen bij jezelf terecht. En net mijn verstand weerhoudt mij van te voelen. Ik was vroeger als kind heel gevoelig en om niet uitgelachen te worden als ik huilde, deed ik niet alleen pijnlijke gevoelens afremmen maar ook de basisgevoelens. Niemand neemt je dat kwalijk ! Iedereen leeft toch zijn eigen leven en het inkleuren van je leven heb je zelf in de hand. Ik ben het al zo gewend om geen hulp te krijgen dat ik het bezie als een maatschappelijk probleem. Ik kan misschien zo ook eens stoppen met mijn tweede leven in vraag te blijven stellen ! Maar als je alles voor een tweede keer moet ontdekken, wanneer ben ik daar dan mee klaar ?

Ik ben al even bezig met Hfst. 11: Ben ik er?             Misschien kun jij mij de weg wijzen !

10-12-2006, 23:13 geschreven door Djie