Een mooi stukje televisie in De laatste show op Eén. Presentator Michiel Devlieger had onder meer tv-kok Piet Huysentruyt, basketbalster Dennis Rodman en zanger Sting te gast. Toen Devlieger aan Sting vroeg of hij dit jaar nog in België kwam optreden en een negatief antwoord kreeg, maande Rodman hem aan om het goed te maken door in De laatste show een nummer te spelen. Sting zag dat wonderwel meteen zitten, ging achter de micro staan en zong met het huisorkest Message in a bottle.
Anouk is terug van weggeweest! Haar gezicht verschijnt weer op de covers van de kwalitatieve dagbladen en haar leven wordt wederom grondig geanalyseerd met in-depth interviews waarin zij ons onomwonden uit de doeken doet dat ze, na haar breuk met haar man, een nieuwe liefde gevonden heeft. Deze informatie heeft iedereen de laatste maanden door de strot geramd gekregen (ondergetekende schrijft dit zonder enig abonnement op bovenvermelde kwalitatieve dagbladen). Wanneer in elk artikel en elk interview gesproken wordt over haar oude en nieuwe liefde en de muziek slechts als voetnoot wordt vermeld, kan je je effectief vragen beginnen stellen bij de integriteit van een schijf als Nobodys Wife. Dat is lang geleden natuurlijk en dit is ook te merken aan haar nieuwe album For Bitter or Worse, dat inhoudelijk en muzikaal haar carrière verder een andere richting in stuurt, een weg die ze reeds gedeeltelijk was ingeslagen op Whos Your Momma. Van rockende chick naar funky soul en zeemzoete balads: een spijtige zaak, op cd dan toch...
Over één ding mag ondertussen geen twijfel meer bestaan; Anouk Teeuwe heeft een paar stembanden dat even uniek is als krachtig. Combineer dit met een professionele band en een ontzettend positieve sfeer die ze tijdens dit optreden creëert en het kan niet anders dan vuurwerk betekenen. De scherpe kantjes zijn er misschien wat af en de echte rock van vroeger zien we nooit meer terug in zijn pure vorm. Wel moet gezegd dat de nummers van de nieuwe plaat live gelukkig toch wat meer punch meekrijgen dan op cd.
Arno trap het af !!!!!! tijdens live villa Vanthilt
Arno interviewen is geen gemakkelijke job, dat weten alle televisiemakers. En het is zelfs niet gemakkelijk om een programma te maken waar Arno één van de gasten is. Zo bleek ook in Villa Vanthilt,...
Op de vooravond van het verschijnen van zijn nieuwe plaat vonden de meester en zijn massaal opgekomen publiek opnieuw de weg naar Vorst Nationaal. Het concert was al weken uitverkocht en enkele uren voor aanvang stonden jong en oud in pole position om een plaats aan de voeten van Bob Dylan in te nemen. Het concept van een Dylan-concert (sober decor met geprojecteerd Dylan-embleem op de theaterdoeken en zijn oscarbeeldje op de versterker) is ons -na ettelijke vergelijkingspunten- minzaam bekend. 'Onze' Bob mag dan wel de beste blijven, per concert slaagde hij er de jongste keren maar een paar keer in om zijn eigen onverschilligheid te ontstijgen. Maar die zeldzame opflakkeringen waren wel genoeg om voor ons het vuur voor de volgende jaren brandende te houden.
Gekleed in een kanariegeel hemd, zwart pak (met gele bies) en een indrukwekkende Zorro-hoed nam hij even na half negen achter zijn kermisorgel plaats. The Wicked Messenger en Its all over now, Baby Blue passeerden inspiratieloos de revue. Ondanks de puike begeleidingsgroep draaide de man zijn eigen parels in de soep. Van articulatie was weinig sprake en de zanglijn was in geen velden of wegen te bespeuren. Maar vanaf Man in the Long Black Coat keerde het tij. Bob had voor de gelegenheid zijn gitaar omgord en hij speelde er zowaar twee indrukwekkende solos op. We zagen de eerste glimlach van de avond op zijn gezicht verschijnen terwijl hij uiterst geconcentreerd de ene indrukwekkende zin na de andere richting microfoon slingerde.
Met zoveel hoogtepunten vegen we met graagte de spons over de makke versie van Like A Rolling Stone. Die werd trouwens ruimschoots goedgemaakt in de staart van Blowin The Wind met een Toots Thielemans solo (rechtstaand in het midden van het podium!) die in de vaderlandse geschiedenis zijn gelijke niet kent. De nummers van zijn nieuwe cd houdt hij nog even in petto voor zijn volgende passage in Vorst Nationaal. April 2011, gokken we.
Setlist:
The Wicked Messenger
It's All Over Now, Baby Blue
Man In The Long Black Coat
Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
Blind Willie McTell
Desolation Row
Honest With Me
Sugar Baby
Highway 61 Revisited
Ballad Of A Thin Man
I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)
Aan het concept AC/DC is al enkele decennia niet meer gesleuteld. Net als een goedlopende stripreeks brengen ze telkens variaties op hetzelfde thema. Hun shows bevatten steevast dezelfde clichés (het eeuwige schooluniform van Angus, een immense klok tijdens Hells Bells, een reuze Rosie opblaaspop en zes kannonen aan het slot), maar ze werken na al die jaren nog altijd even aanstekelijk. Vlak voor de show probeerde een roadie het publiek op te jutten maar dat zou achteraf niet nodig blijken. Het Sportpaleis zat overvol met in merchandise gehulde fans (de lichtgevende duivelshoorntjes waren gelijkmatig over de zaal verspreid), die bij de eerste noot van Angus overstag gingen.
Oude gekende krakers werden netjes geschrankt met nummers uit hun recente plaat. Het enig verschil tussen beide categorieën was dat zanger Brian Johnson bij de nieuwe nummers iets dichter in de buurt van zijn autocue vertoefde. Voor de rest hadden de nieuwe singles gerust op een plaat uit 1975 kunnen staan. Aan het businessplan van AC/DC (knallende riffs voor het werkvolk) is nooit iets gewijzigd en dat is maar goed zo. Zelden een groep aan het werk gezien die zo efficient met zn middelen blijft omspringen. Voor de jongens van AC/DC geen gitaarwissels tussen de nummers. Gewoon een kwintet dat zonder geluidseffecten de gaspedaal activeerde en die gedurende 105 minuten ingedrukt hield. Brian is al veel langer de zanger van de groep dan dat Bon Scott ooit geweest is en tierde, kraste en gromde de vele teksten over de hel en foute keuzes (vrouwen). Het enige relatieve rustpunt in de set was The Jack, een bluessleper over een venerische ziekte waarbij de obligate stripact van Angus niet mocht ontbreken.
Toegegeven: we zijn nooit grote Oasis-fans geweest. Tijdens de Britpop-oorlog tussen Oasis en Blur hebben we als muziekverslaafde puber voor het kamp van Damon Albarn gekozen. Fuck Oasis, weet u nog wel? Maar euh Passons! De broertjes Gallagher hebben natuurlijk een handvol kanjers van ninetiesklassiekers bijeengeschreven. Daar kunnen zelfs wij niet omheen.
Het publiek bestond tevens overwegend uit dertigers met heimwee naar de hoogdagen van de Britpop en reageerde dan ook vooral op oudere nummers. Met Cigarettes And Alcohol werden ze op hun wenken bediend, en Lyla had de handen daarvoor al voorzichtig op mekaar gekregen. De eerste helft van het optreden bleek echter weinig meer dan een geroutineerde show waarbij de drums te vaak verzopen in een drassig moeras van geluid. Gelukkig konden we ons nog vergapen aan de vier transparante videoschermen achter de band die afwisselend obligate videoscapes en verrassend scherpe close-ups van de Gallaghers & co toonden. Zo konden we duidelijk vaststellen dat Liam Gallagher nog altijd als vleesgeworden arrogantie door het leven gaat; met zijn halflange redingote, de armen op de rug, de immer te hoog opgestelde microfoon en een tamboerijn tussen de tanden geklemd monsterde hij het publiek als een generaal die zijn troepen aanschouwt.
Geef ons dan maar broer Noel, die met zijn sterke akoestische versies van de b-kantjes The Masterplan en Half The World Away wél wist te overtuigen. Die tweede sidetrack speelde hij ter vervanging van The Importance Of Being Idle, omdat hij naar eigen zeggen door zijn verkoudheid niet aan de hoge noten zou raken. Die tour de force moet Liam (die telkens in de coulissen verdween) duidelijk geïnspireerd hebben, want I'm Outta Time - Oasis prima laatste single kreeg de bezieling mee waar wij al het hele optreden op zaten te wachten.
Waar pak je nog mee uit nadat iedereen eerder dit jaar het kinderkoor al heeft gezien tijdens een van de zaaloptredens of op Werchter? De Jeugd van Tegenwoordig hebben ze vorige week al op het podium van de Amsterdamse Paradiso gehaald. Er bleef dus weinig meer over dan de muziek voor zich te laten spreken in Vorst Nationaal. dEUS focuste volledig op de songs: een zeer sobere belichting, veel hard stroboscooplicht en geen franjes. Decor? Projecties? Allemaal overbodig, want die leiden de aandacht af van de muziek. Zelfs de fysieke speelruimte werd bewust klein gehouden. Weinig indrukwekkend misschien, maar zo wisten Tom Barman en de zijnen de bunker van Vorst te herleiden tot een intieme club.
Negen maanden intensief toeren hebben dEUS gekneed tot een geoliede machine die strakker en efficiënter dan ooit speelt. Barman leidt de boel nog altijd als een verlicht despoot, maar de andere bandleden weten ondertussen precies hoe groot hun vrijheid is. Zo kan Klaas Janszoons naar believen de gaten inkleuren die Mauro Pawlowski met zijn subtiele gitaarsppel creëert. En wat gezegd van Stéphane Misseghers? Een drummer als een metronoom, die ook nog eens net zoals Alan Gevaert - gezegend is met een uitstekende stem.
De zaal bereikt een eerste hoogtepunt met een snoeihard en funky as hell Fell Of The Floor, Man. Daarna speelde de groep wel op niveau, maar het was vooral de tweede helft van de show die echt indruk maakte. Het mag dan de vierde keer dit jaar geweest zijn dat de we de overgang van Nothing Really Ends naar Bad Timing meemaakten, maar het blijft een geniale vondst. If You Dont Get What You Want werd op onnavolgbare wijze neergezet: garagerock op het scherpst van de snee. Het orgelpunt van de set was verrassend genoeg niet Suds & Soda, maar Instant Street. De zinderende finale van dat nummer is sowieso altijd een publieklieveling, maar dEUS speelde het zo strak, snel en luid dat ze zelf al leken te beseffen dat ze dat moeilijk nog konden overtreffen.
De grote verrassing van het optreden in Vorst zat m dus in de setlist: Suds & Soda werd niet opgespaard tot allerlaatste song, maar sloot deze keer de reguliere eerste speeltijd af. Verder werd het bijna vijftien jaar oude Morticiachair nog eens van onder het stof gehaald. In de eerste bisronde gooide dEUS er nog de prachtige pop van Little Arithmetics bovenop, gevolgd door het grillige en complexe Oh Your God.
Morgen spelen ze in Vorst de allerlaatste show uit de Vantage Point toernee. We hoorden Barman gisteren nog verkondigen dat hij een detoxkuur in Italië wel zag zitten. Het is hem van harte gegund.
Modfather Paul Weller heeft schijnbaar nooit moeite moeten doen om het eeuwige vuur in hem brandende te houden. Na meer dan dertig jaar in het vak staat hij nog steeds hongerig op het podium. Met 22 Dreams bracht hij deze zomer een zeer gevarieerde cd uit. Zijn passage in Brussel stond vooral in het teken van die sterke plaat. We kregen maar liefst 10 sneden uit zijn laatste worp voorgeschoteld en die gaven een staalkaart van datgene waarmee de man doorheen zijn hele carrière mee bezig geweest is (denk aan Engelse folk, forse gitaarrock en soulvolle ballades). Ze werden gebracht door een steeds jonger lijkende Weller en een aantal piekfijn uitgedoste klasbakken (waaronder Steve Cradock van The Ocean Colour Scene in een smetteloos pak). Van The Style Council had geen enkel nummer de setlist gehaald maar gelukkig beschikken nieuwe nummers als Have you made up your mind of Empty Ring over dezelfde positieve vibe.
De vele genres vloeiden dankzij de onfeilbare Weller-touch naadloos in elkaar over. Schaamteloze liefdesboodschappen werden afgewisseld met feilloze beschrijvingen over de aloude pijn van het zijn. De branie, passie en honger zijn al die jaren intact gebleven. Moge hij eeuwig de kaars brandende houden!
Coldplay vindt zichzelf opnieuw uit. Dat was het eerste wat we te horen kregen over Viva La Vida Or Death And All His Friends, het nieuwe album van het Londense viertal. Dat doen 'grote bands' -waar Coldplay intussen bij hoort- nu éénmaal. Om dan enkele albums later terug te keren naar hun roots. Maar toen we Viva La Vida dan eindelijk te horen kregen vonden we het nogal meevallen met die metamorfose. Ja, Viva La Vida klinkt zonder twijfel een stuk gevarieerder en frisser (met dank aan producer Brian Eno en opnameuitstapjes naar onder meer Barcelona) dan voorganger X&Y maar aan hun handelsmerk, sterke songs met grootse melodiëen en een twist, raakte Coldplay gelukkig niet.
Coldplay sloot in Antwerpen het Europese luik van hun "Viva La Vida"-tournee af en dat was er aan te merken. En dat bedoelen we voor een keer positief. Want we zagen een perfect op elkaar ingespeelde groep aan het werk die er duidelijk zin in had. Colplay laat dan ook weinig aan toeval over, de setlist is -op een paar punten en comma's na- al maanden niet meer gewijzigd. Over de vocale prestaties van Chris Martin -en het geluid in het algemeen- liepen de meningen na afloop uiteen. Ons klonk het echter allemaal perfect in de oren. Over het Nederlands van Martin, die ons feliciteerde met het mooiste woord ter wereld - "ongeloofelijk", waren er al zeker geen klachten.
Met Violet Hill, Clocks en In My Place wist de groep het Sportpaleis meteen op de juiste temperatuur te brengen. Maar na Speed of Sound werd het pas echt interessant met geweldige versies van Cemeteries Of London, Chinese Sleep Chant en 42, allemaal uit het nieuwe album.
Vanop een klein podium midden in de zaal serveerde het viertal ons technoversies (nu, ja) van God Put A Smile Upon Your Face en Talk. Leuk, maar niet meer dan een tussendoortje. Net zoals het instrumentale pianoliedje Postcards From Far Away. Het was wel de perfecte intro voor hét hoogtepunt van de avond, Viva La Vida. Het uitzinnige publiek zong het woord voor woord mee, alsof het nummer al jaren meegaat.
Na Lost! verdween de groep in de catacomben van het Sportpaleis om even later terug op te duiken in de tribunes voor een akoestisch intermezzo. Na The Scientist mocht drummer Will Champion, het fijnste exportproduct van Southampton -dixit Martin, achter de microfoon plaatsnemen voor Death Will Never Conquer.
Met Politik zette de groep de eindspurt in. Tijdens een mooi Lovers in Japan werden duizenden fluorescerende vlindertjes over ons uit gestrooid. Over de aankleding van de show gesproken, die was hightech maar toch sober. Gigantische gloeilampen deden dienst als videoschermen, lasers schoten heen en weer in alle kleuren van de regenboog.
Tijdens de bisronde had Coldplay nog een verrassing voor ons in petto: Glass of Water, een nagelnieuw nummer ("We hebben het pas vandaag afgewerkt", aldus Martin) dat binnenkort op de EP Prospekt's March verschijnt. Ook voorprogramma Albert Hammond, Jr. (The Strokes) mocht mee op het podium. Yellow was de perfecte afsluiter van een al bijna even perfect concert.
Over de passage van de Sex Pistols in Lokeren zijn de meningen verdeeld. In 1996 kwamen ze voor de eerste keer opnieuw bijeen en deden tijdens de Filthy Lucre Tour ook Beach Rock aan. Toen zagen we een Johnny Rotten aan het werk die constant de confrontatie met het publiek aanging en wanneer het te heet werd (modder en bekers bier gingen zijn richting uit) tussentijds het podium verliet. Nu kwam hij in de gedaante van de Robbie Williams van de punk en zou hij zich de hele tijd voor zijn publiek blijven uitsloven. Gekleed in een bespottelijk camouflagepak, zong hij de songs met verve en strooide tussen ieder nummer wat onschuldige nonsens de wereld in (Wil je mijn tieten zien gevolgd door het tonen van zijn forse torso). De groep klonk zeer hecht en leek rechtstreeks van een zuiders strand geplukt. Hoe kan je anders de bermudas verklaren?
Ze begonnen hun set met een strak gespeelde Pretty Vacant. Johnny veranderde halverwege het nummer we dont care in we do care en sprak na het eerste nummer zijn appreciatie voor het Belgische publiek uit. Hij was gekomen om ons te entertainen en hield woord. Geen agressie maar enkel sussende woorden ten opzichte van zijn fans (Zijn jullie al naar huis? 'Wees niet verlegen of Johnny is je vriend en de politici zijn de vijand). Naast de gekende krakers passeerden ook enkele opmerkelijke covers (No Fun, (Im not your) Steppin Stone en Roadrunner). Tijdens Baghdad was a blast (een herwerking van Belsen was a gas) liet hij het publiek luidkeels Allah be praised scanderen. Je zag een groot deel van het publiek vertwijfeld om zich heen kijken. Hiermee gaf Lydon aan dat hij ook met schijnbaar onschuldig entertainment in staat is om controverse te zaaien. Even later vroeg hij of we eventjes met de jongens wilden meezingen en liet hij ons luidkeels meebrullen met God Save the Queen, EMI of Anarchy in the U.K. (tijdens de bissen, een concept dat ze vroeger altijd afzworen). Enkele dagen nadien verschijnt op hun officiële website: What makes Belgium great? The people. Great gig, great crowd. Thank you for your active participation. RESPECT RESPECT RESPECT. Punk is officieel dood.
Voor mij één van de beste festivals dit jaar rock Zottegem, Joe Jackson Groot,Blondie kippevel !!!!!!!!!!!! plus nieuw grote videoschermen aan beide kanten Foto's en filmpjes soon on line Kurtje bedankt voor de toffe ontvangst !!!!!!!!!
Voila de data's staan vast beide organisators van zowel rock Zottegem als de Lokerse feesten komen op 6 juli naar format c op topradio tussen 20 en 22uur.Wij hebben al onze backstage kaart ,Jij niet ?????? Bye the way topradio is vanaf 1 juli te beluisteren via digitale tv van telenet. Greetzzzzzzzzzzzzzzz Danny
Jeugdsentiment TW Classic drijft erop, Werchter Boutique en The Proms gaan nog een stapje verder. Waarom zouden wij er dan onze neus voor ophalen en de aftap van het Europese luik van Duran Durans Red Carpet Massacre World Tour aan ons laten voorbijgaan? Jeugdsentiment bood immers de echte meerwaarde van dit concert. In een haast originele bezetting scoorde Duran Duran vooral met de oude hits, naar de songs van Red Carpet Massacre keek blijkbaar niemand echt uit. Timabaland en Timberlake ten spijt.
organisator's rock zottegem en lokerse feesten soon live in format c
Oef veel moeite gekost,maar heel binnenkort komen beide organisator's van zowel rock zottegem als de lokerse feesten naar format c voor een babbel .op rock zottegem staan op de affiche ondermeer flogging molly,motorhead,arsenal,zita swoon,gabriel rios,Joe jackson,blondie.op de lokerse feesten oa the sex pistols,sinead o'connor,Status Quo,Sonic Youth,Buffalo Tom,Alanis Morissette. Van alanis hebben we sfeerbeelden gemaakt vanop pinkpop in landgraaf zie onderaan. voor meer info www.rock-zottegem.be en www.lokersefeesten.be
De datums komen soon op deze site of luisteren naar FORMAT C
Neubauten verwacht je geen bedachtzame, gemoedelijk kabbelende set. Het sextet verdiende immers zijn sporen door op stalen buizen te slaan en die met slijpschijven duchtig aan te pakken. Blixa Bargeld, 'main man' van het ensemble, ontpopte zich trouwens tot een uiterst aimabel gastheer en ceremoniemeester, met de juiste toets hier en de correcte kwinkslag daar. We hebben de man nog anders meegemaakt. Maar goed, the times, they are a-changing en dat zag je ook aan de zaal. Veel oudere jongeren, zich al dan niet vastklampend aan hun zwarte garderobe, stonden op Einstürzende Neubauten te kijken zonder er op te reageren. Het decor van de Neubauten zo weggelopen uit een film van Fritz Lang gaf meer respons op de muziek dan het publiek.
Wij nemen dan ook aan dat er dit keer géén live-album in de AB werd opgenomen (zie 9-15-2000, Brussels) voor deze Alles Wieder Offen-toer. Uit die recentste plaat hoorden we zo goed als alles: Nagorny Karabach, Let's Do It a Dada, Weil Weil Weil, Susej, Ich Warte, Nummers die, zoals al aangehaald, nergens echt bij de keel grepen, zelfs al bouwden ze zoals in Lets Do It a Dada voort op een op een buis gemept primair ritme.
Bargeld en co speelden evenmin veel ouder werk, laat staan klassiekers à la Tanz Debil, Yü-Gung, We vingen wel Dead Friends, Heaven Is of Honey of Sabrina op, maar ook daar werd de zaal niet wild van. De beperkte stem van Bargeld sleepte je niet mee, laat staan dat de band ons tot een gooi dan je armen in de lucht credo kon verleiden.
Ondanks de lauwe reacties kon er toch nog een bis vanaf, waarin de band een aardig experimentje opvoerde. Met lukraak gekozen steekkaartjes kreeg elke Neubaut een paar opdrachten in een song. Met een maf soort improvisatie als resultaat en met een woordje uitleg achteraf over wat ieders opdracht nu precies inhield. De tweede bis hield dixit Bargeld een Duite schlager in een parallel universum in. Het bleek Ich Hatte Ein Wort. Met Youme & Meyou konden we dan naar huis, of beter gezegd: naar de verlengingen van Chelsea vs Man U ! Waar we dan toch nog wat opwinding beleefden
Nick Cave & The Bad Seeds â 01/05/08 - Vorst Nationaal
Toen we tijdens de verschroeiende openingsbom Night of the Lotus Eaters zagen dat er op het podium drie slagwerkhoekjes - maar geen vleugelpiano - te bespeuren viel, wisten we al hoe laat het was. Nick Cave en zijn zes gezanten van de hel sprongen hongerig op de nieuwe songs en lasten slechts zeer zelden een adempauze in. Wanneer sporadisch de akoestische gitaar omgord werd, was zelfs dat geen aanduiding dat er een ballade zou volgen.
Aanvankelijk leek Cave het echt te menen. Oudere strijdliederen als Tupelo en Red Right Hand klonken even doorleefd als We call upon the author. Ouderwetse donderpreken meermaals laten overgaan in heerlijke, ongeforceerde dronkemansfunk: het is niet iedereen gegeven. Helaas passeerden nadien een groot aantal nummers (te) geroutineerd de revue. Deanna en The Ship song waren slechts schimmen van wat ze ooit waren. De man was veel minder op dreef dan bij zijn vorige passages. Het leek alsof een soapacteur ingehuurd was ter vervanging van de gepassioneerde artiest.
Tijdens de bissen wisselde hij zijn eeuwig pak in voor een Grinderman T-shirt. Hij liet nog even zijn tanden zien, maar echt bang werden we niet. Een middelmatige Cave mag dan nog meer dan de moeite zijn, op deze historische dag (1 mei viel voor één keer samen met Rerum Novarum) hadden we stiekem op meer gehoopt. Het feit dat we ons de volgende dag vooral Into my arms herinnerden, bewijst dat de man zijn zachte ik nooit (meer) mag verloochenen.
Na wat livesets gedaan te hebben in format c ,is het binnenkort de beurt aan Tristand, Zie onderaan voor clip.ook voor een babbel de organisator van rock Zottegem en Lokerse feesten. Voor datums ??? Binnenkort op deze site Greetzzzz !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Voorlopig staan we in de halve finale van de Champions League, stelde Barman onlangs nog. En dat lokt natuurlijk volk. Veel volk. Tijdens het voorprogramma door onze jonge helden van The Black Box Revelation hadden we al het gevoel dat de Melkweg (ongeveer half zo groot als de AB) boven zijn maximumcapaciteit zat. Wanneer dEUS klokslag halftien op het podium verscheen, was de zaal letterlijk tot de nok gevuld. Nu, de Nederlanders zijn zo groot uitgevallen dat ons zicht het eerste kwartier beperkt bleef tot Mauro Pavlowskis baard. Niet erg, want wij waren vooral benieuwd naar hoe het nieuwe album Vantage Point live zou klinken. Met liefst vier van de eerste zes nummers werden we op onze wenken bediend. When She Goes Down bleek live een even sterke opener als op plaat, en Favorite Game klonk als een instant klassieker. Over The Architect (een ode aan Richard Buckminster Fuller, Amerikaans architect én uitvinder van de mobilhome!) hebben we onze mening moeten herzien: het is nog steeds niet onze favoriete eerste single, maar live is het een funky brok. Stephane Misseghers is dan weer een waardig vervanger voor Karin Dreijer Andersson van The Knife als tweede stem in Slow, een van de toppers op de nieuwe plaat. Nog voor die officieel uit is, zijn de nieuwe nummers al geëvolueerd. dEUS heeft in deze bezetting meer dan 150 optredens gespeeld, en dat voel je. Het trio Pavlowski-Gevaert-Misseghers voegde, nog meer dan op de vorige tour, een 'je ne sais pas quoi' toe aan de set. Dat gaf het oudere materiaal een frisse vitaliteit mee en het nieuwe een doorleefd gevoel.
Verder weinig verrassingen in de set; de groep groeide gestaag naar een verschroeiend Bad Timing en een zinderend Instant Street. Dat was pas de opwarming, luidde de laconieke commentaar van Barman. Smokers Reflect, de perfecte synthese van de nieuwe sound, paste netjes tussen What We Talk About en Roses in. Le nouveau dEUS est arrivé: geen onderhuidse spanningen meer op het podium, en zelfs de typische dubbele microfoon is verdwenen. In plaats daarvan een relaxte podiumprésence en bakken spelplezier. De halve finale van de Champions League? Als dEUS zich niet meer op de transfertmarkt waagt, neemt de groep binnenkort de beker met de grote oren mee naar huis.
Het vijftal gebruikte de podiumruimte alsof ze voor een weide van 60.000 mensen stonden, met alle grote bewegingen van dien: een gigantisch drumstel, een felle lichtshow, gitaarsolos op de monitoren en heel veel pose. Dat alles zorgde voor een potsierlijke vertoning, maar tegelijk werkte het bijzonder aanstekelijk. Slash moest maar even op een monitor gaan staan of de hele zaal stak zijn rock-n-roll hand in de lucht. Op McKagan en übergitarist Slash viel dan ook weinig af te dingen. Beiden waren op hun best tijdens stevigere nummers zoals Big Machine, Fall To Pieces en American Man, maar ze slaagden er zelfs in om het akoestische Patience (mét Slash op een double neck gitaar) niet helemaal cheesy te laten klinken. Alleen Weiland maakte geen sterke beurt. Hij waagde het om aan te treden in een débardeur die je normaal vooral in discotheek Kokoriko te Zomergem kan bewonderen en duwde bij momenten ook zo hard op zijn stem dat hij vocaal door het ijs dreigde te zakken.
