In Vlaanderen maakt
iedereen zich klaar voor een koers op rollen. Maar in Santa Suzanna stijgt de
voetbalkoorts. Deze voormiddag staat namelijk Camp Nou op het programma. Ik ga
er niet flauw overdoen, ik begrijp daar niet veel van. Zoveel commotie voor een
grasmat en een leeg stadion? Ik moet ook toegeven dat ik nog nooit in een tot
de nok gevuld, zogenaamd kolkend stadion, zat. Mijn laatste (en zowat enige)
voetbalmatch was er één toen KV Oostende nog in derde klasse speelde en Marc
Coucke nog van deur tot deur met shampoo leurde.
Langs de buitenkant
is dit stadion zelfs een nogal lelijke betonnen constructie. Maar vanbinnen is
het wel groot en impressionant. Net zoals de voorbije jaren zijn ze het gras
aan het maaien. Dat doen ze dus waarschijnlijk constant? Of enkel op zondag?
Van de ene tempel rijden we naar de andere… Maar dan eentje die ik wel lust. De laatste jaren zien we met
versnelde vaart de Basílica i Temple Expiatori de la Sagrada Família groeien.
Ik herinner me nog goed mijn bezoek in 2011. Zes maanden eerder had paus
Benedictus XV de basiliek gewijd. Voor het eerst zag ik de binnenkant in volle
glorie. Zelfs de leerlingen die ik in mijn kielzog rondleidde hebben het toen
ongetwijfeld gemerkt. Ik stond even met de mond vol tanden. De Passiegevel is
mijn lieveling: het magische vierkant, de hoekige figuren, de treurende
Petrus,… Ik weet het, het is meer Subirachs dan Gaudí. In 2026 is Gaudí 100
jaar dood. Tegen dan wil men de kerk af hebben. Maar dan zullen ze toch flink
moeten voortdoen! Nochtans, het heeft wel iets om jaarlijks een langzaam voortschrijdende bouwwerf te bezoeken.
En dan volgt de
jaarlijks terugkerende uitdaging voor buschauffeurs: de helling op naar Parc
Guell. Ooit was het een rustig zondagnamiddagprogramma: gaan chillen in het
park. Maar sinds een aantal jaren wordt het toeristische vee ook hier in goede
banen geleid. Reserveren, betalen, op tijd komen, aanschuiven en niet te veel
onnozel doen. Maar intussen hangen de leerlingen aan hun smartphone enbluetooth speaker. De koers, de koers! Wie
wint dit jaar? De parktoezichters kijken argwanend toe. De Ronde van Vlaanderen?
Dat kennen ze hier niet. Pas wanneer duidelijk is dat het Greg is die de rollen
het snelst deed draaien is er aandacht voor het adembenemende zicht op de stad.
Weet je wat ik gek vind? Daar beneden bewegen zich miljoenen mensen en vele
duizenden auto’s voort, maar hierboven zie je enkel een zee van gebouwen. Nabij
de kustlijn vaart een enorm jacht voorbij. Het is Hotel W Barcelona, luxehotel
met vijf sterren, 26 verdiepingen, 472 indrukwekkende kamers, twee zwembaden,
maar wel 20 minuten stappen van het dichtstbijzijnde metrostation.
Ik denk nostalgisch
aan de tijd dat je in Parc Guell ongegeneerd een pintje kon drinken en groene
papegaaien kon tellen. Terwijl ik dit schrijf kijk ik eens achterom in de bus.
De leerlingen achter mij waren nog niet geboren op het ogenblik van de eerste
Barcelonareis. We worden een dagje ouder! We moeten ervan genieten. Je bent
nooit zeker van de volgende Barcelonareis… Voor je het weet zit je vol schrik
voor een virus vleermuizen te tellen in je tuin.
Tijd om weer naar de
bus te gaan. Die moet op een vastgesteld tijdstip de parking verlaten. Zoniet
moet je extra parkeergeld betalen.
'Meneer, is er nog
tijd om een film te kijken?' Even kijken wat er nog voorradig is. Volgens
Kristiaan zal er vanaf volgend jaar Netflix beschikbaar zijn op de bus. Nu
moeten we het nog met DVD’s doen. O ja, kijk hier, 'I am a Legend' uit 2007. Will
Smith speelt Robert Neville, één van de weinige overlevenden in New York City. De
meeste mensen op aarde zijn al dood of veranderd in vampier-monsters. Hij leeft
drie jaar lang alleen op zijn flat en probeert een geneesmiddel tegen het virus te ontwikkelen.
Vandaag is er
eindelijk even tijd om te chillen in de hotelkamer of een duik te doen in het
ijskoude hotelzwembad.
Onder de
leerkrachten stijgt de nervositeit. We organiseren straks nog een thema-avond. Maar
het verslag hierover lees je in de volgende blog!
De nachten tijdens de Barcelonareis zijn altijd nogal kort.
Maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het ontbijt: spek met eieren,
bonen in tomatensaus, worst en gebakken aardappelen. We kunnen er weer eventjes
tegen.
Kristiaan verwent ons. Hij heeft bus 2 vlak voor de ingang
van het hotel gezet. En ook vandaag zijn alle leerlingen stipt op tijd. We
kunnen vertrekken!
Door de voorruit van de bus zien we na een uurtje rijden de
skyline van Barcelona opduiken: de Montjuïc, de Torre Agbar en natuurlijk de
Sagrada Familia die ook dit jaar weer wat gegroeid is. Door de boxen klinkt 'We’re
from Barcelona', een hit uit 2007 van de Zweedse groep I’m from Barcelona.
Ook de wandeling door de Barri Gòtic is intussen een echte
klassieker. In groepjes van ongeveer 25 trekken de leerlingen begeleid door één
tot twee leerkrachten door de nauwe steegjes van de middeleeuwse stad. Vijftien
jaar geleden lazen we nog netjes de fiches voor aan de leerlingen, maar
intussen hebben we ons ontpopt tot ervaren stadsgidsen. We leggen allemaal onze
eigen accenten. ’t Zou wel leuk zijn om eens bij anderen te gaan luisteren.
Zoals altijd start ik in El Raval. ’s Morgens vroeg zijn de straatjes hier wat
verlaten en zelfs een beetje akelig. De zon staat nog niet hoog genoeg om de
kilte te verdrijven uit de nauwe straten. Het is hier nog redelijk donker en
fris. De ideale setting om iets te vertellen over Gaudi Enriqueta Marti, de
vampier van Barcelona. Ze ontvoerde en vermoordde tientallen kinderen om toverdrankjes
te maken van hun vet.
Een steenworp verder
blinken de appelsientjes in de bomen van de binnentuin van het oude Hospital de
la Santa Creu in de ochtendzon. We zijn nu vlakbij La Boqueria. We gaan de
overdekte markt binnen langs de achterzijde. Het is er rustig. Niet alle
kraampjes zijn open.
Op de Ramblas besef
ik dat het morgen Palmzondag is. De kraampjes verkopen er allemaal grote, gele,
met linten versierde palmtakken. Echte palmtakken, zoals je die ziet als je omhoog
naar de kruin van palmbomen kijkt. Waarom gebruiken wij bij ons van die
miezerige takjes van onze buxusheg? Daarmee kan je toch niet wuiven?
Rustig slenteren we
verder door de stad: Plaça Reial, Plaça San Jaume, Santa Maria del Mar,…
In de Carrer de
Ferran oefenen enkelen voor de processie. Op hun schouders dragen ze een lege
draagstoel. Daarop komt morgen wellicht een beeld van een lijdende Christus of
zo. Ze proberen in het gelid te lopen. Het lukt nog niet helemaal. Blijven
oefenen, mannen!
Zitten er nu echt
dertien witte ganzen in het kruispand van de kathedraal?
Kijk! Op de Plaça
Sant Josep Oriol draagt het standbeeld voorwaar een mondmasker!
De wandeling eindigt
op de Plaça Catalunya. 'We verzamelen om 14 uur op de stoep voor het Hard Rock
Café! Wees op tijd! Daarna stappen we samen naar La Pedrera langs de Passeig de
Gràcia.'
Het bezoek aan Casa
Milà heeft altijd wat voeten in de aarde: aanschuiven, wachten, door de
scanner, wachten, audioguides nemen, wachten, de trappen omhoog tot op de
zolder, wachten. Het is niet zo gemakkelijk om met 25 samen te blijven. Maar
vooral het bezoek aan het terras op het dak is een must. Door één van de bogen
op het dak kijk je naar Tibidabo. Onwillekeurig denk ik hierdoor aan 'De
Schaduw van de Wind' van Carlos Ruiz Zafón. Maar de antropomorfe schoorstenen
doen ook aan Star Wars denken. En ook Robert Langdon belandt in de fantasie van
Dan Brown op dit dak. De leerlingen nestelen zich op de trappen in de Spaanse
zon. Toch altijd een stuk warmer dan onze zon.
Maar we moeten
verder. Het is een druk programma vandaag! Kristiaan voert ons naar de Plaça d’Espanya,
aan de voet van de Montjuïc. Dankzij de Olympische Spelen van 1992 kan je deze
berg (nou ja) beklimmen via roltrappen. Van op het terras voor het Palau
Nacional is het uitzicht over de stad ademloos!
Nog een laatste
inspanning brengt ons tot aan de voet van de communicatietoren van Calatrava.
Hier pikt Kristiaan ons op. Vanavond eten we bij Ginos!
Net buiten de stadsmuren van Avignon staan de bussen met
ronkende motor op ons te wachten. De buschauffeurs horen ons al van verre
komen. De denderende wieltjes van honderden valiezen over de kasseien klinken
als een naderend onweer.
Ja, ze schijnt. Het zonnetje. Er is toch iets speciaals aan
het zonlicht in de Provence. Vanop de busparking heb je een magnifiek uitzicht
op de Pont Saint-Bénézet. De witte stenen brug weerspiegelt in de Rhône.
Tom - een jonge collega en voor de eerste keer mee - leest nog
snel de fiches met de historische uitleg over de Pont du Gard. Het is maar een
half uur rijden. Hij heeft dus niet veel tijd.
Kristiaan vraagt of alle leerlingen op de bus zitten. Jolien
telt de koppen en knikt. Daar gaan we.
Het bezoek aan de Romeinse aquaduct en de stad Nîmes
verlopen vlot. Vingers in de neus. Het is tenslotte de 20e editie,
niet waar? Een 'plat du jour' in het 'Grand Café de la Bourse' vlakbij de arena
en niet teveel drinken, want straks zitten we weer enkele uren op de bus. We
rijden in één stuk tot Santa Suzanna. De Heilige of Kuise Suzanna is een figuur
uit het Oude Testament. Ze leefde zes eeuwen voor Christus. Omwille van het
gekende verhaal is ze een toonbeeld van kuisheid en echtelijke trouw. Maar ze
wordt ook aanroepen tegen oogziekten en pokken. Zou ze ook goed zijn tegen
corona?
Er bereikt ons een gerucht via oud-directeur Jan Verpoest
dat de grens tussen Frankrijk en Spanje onherroepelijk dicht is. Onmiddellijk
start een druk heen en weer getelefoneer tussen de verschillende
busverantwoordelijken van de vier bussen. Een videoconferentie of google meet
gesprek zou nu wel handig zijn. Proberen we het via Lieven Boeve? Of zouden we
beter Ben Weyts contacteren? Als Madrid de grenzen sluit, dan wil zijn vriend Puigdemont
ze misschien open houden? Heilige Corona, bid voor ons. Heilige Suzanna, bid
voor ons.
Om er de moed in te houden legt Kristiaan opbeurende muziek
op. 'Laat de zon in je hart.' schalt door de boxen. Het lijflied van elke
buschauffeur! Door de middengang van de bus starten de leerlingen van achteren
naar voren een polonaise: 'Changer!'
We naderen nu echt wel de Spaanse grens. Iedereen zingt met
de handen hoog in de lucht zwaaiend mee met Samantha: Ik hou van dans en
romantiek. Eviva España!
En dan geschiedt het wonder. Uit de rozenstruiken langs de
snelweg springt een ruiter. Hij heft het zwaard en is klaar om de draak te
verslaan. Het is San Jordi, de patroonheilige van Catalonië! Bestrijder van
koorts en van pest!
Probleemloos leidt de Heilige Joris ons over de Pyreneeën!
Wie houdt ons nog tegen?
Het is nog een flink eind tot Santa Suzanna. Om de tijd de
doden kijken we naar 'Outbreak', een Amerikaanse rampenfilm uit 1995. Een militair
virusspecialist in de Verenigde Staten wil een virus tegenhouden, maar hij
wordt tegengewerkt door zijn superieuren.
Tegen de avond bereiken we onze bestemming. Het voelt altijd
een beetje aan als een invasie. Met 200 mensen ineens inchecken in ons hotel.
We zijn een katholieke school. Jongens en meisjes slapen dus apart. Terwijl de
jongens op de stoep staan te wachten en de meisjes inchecken proberen
promotiemannen van de 'Discoteca Tropicana' ons in hun tent te lokken met
uitzonderlijke kortingen. Het is deze dagen zeer rustig aan de Costa's.
In het vernieuwde hotel is het aangenaam toeven. Ruime
kamers. Ook het buffet is in orde. Neem ik meteen wat 'conejo' of proef ik
eerst van de 'ensalada con aceitunas'? De 'postres' zien er ook goed uit!
De rest van de avond verloopt vlot. De leerlingen hebben al snel de 'Aloha' ontdekt, maar ze gedragen zich! En ze liggen allemaal op het voorziene uur in hun bed. Geen kamerarresten vandaag!
Ok, dan. Ik geef het eerlijk toe. Het had dit keer heel wat
extra voeten in de aarde om onze 20ste editie van de
laatstejaarsreis te laten doorgaan. Ik herinner me nog de reis van 2016, enkele
dagen na de aanslagen in Brussel. Uiteindelijk vertrokken we op de valreep
toch. En dat terwijl twee dagen ervoor de reis van de vijfdes naar Parijs wel
gecanceld werd. Niet iedereen vond dat ons dat gegund moest worden. Maar dit
keer was het helemaal ongezien. Bijna de hele wereld in ‘lockdown’ en wij
gezellig naar Barcelona?
Wellicht wordt er later een parlementaire
onderzoekscommissie over opgestart, maar feit is, minister Weyts gaf ons heel
uitzonderlijk de toestemming om te vertrekken! Er waren uiteraard enige
belemmerende voorwaarden: voldoende mondkapjes en WC-papier meenemen. Maar na
20 edities kijk je daar niet meer van op. Weet je, er was een tijd, lang
geleden uiteraard, dat het zelfs niet eens verboden was om Dafalgan te geven
aan leerlingen met koppijn. We hebben al vanalles meegemaakt de voorbije jaren.
Eigenlijk zou er eens iemand een boek over kunnen schrijven…
De zesdejaars dolgelukkig, natuurlijk. Je had dat moeten
zien vanmorgen om 6 uur op de parking van Salons Mantovani! Niet alle ouders evenwel
waren er gerust op. Tja, zo’n Barcelonareis, je weet altijd wel waaraan je
begint, maar dat is het dan ook. Er gebeurt elke editie wel iets onverwachts.
Zoals die keer dat we al buspech hadden tussen Oudenaarde en de E17…
De busrit verloopt vrij vlot. Weinig verkeer in Frankrijk.
Heel weinig verkeer, zelfs. Het was dan ook geen probleem om Vincent Van
Hooland achter het stuur van bus 2 te zetten tot in Reims. Ik postte ook wat
foto’s op mijn facebookpagina. Dat was wel even schrikken. Het was meteen
duidelijk dat niet iedereen het kan appreciëren dat wij op reis mogen.
Ik hou van het landschap tussen Rijsel en Reims. Golvend
landschap. Reikhalzend kijk ik uit naar een glimp van de kathedralen van
Saint-Quentin en Laon.
Verdorie, nu heb ik mijn picknick op de keukentafel laten
liggen. Buschauffeur Kristiaan is echter onverbiddelijk. Er mag dit jaar niet
gestopt worden om eten te kopen langs de autosnelweg. Er wordt in één ruk
doorgereden tot aan de Flunch in Avignon. Gelukkig heeft Jolien extra tapas mee.
En Tom is zo verdiept in zijn boek ‘Historisch denken over bronnen.’ dat hij
niet merkt dat ik enkele van zijn sandwiches opeet.
De wijnstokken op de champagnevelden ogen nog kaal.
In de namiddag steekt Kristiaan een film op: ‘Virus’, een
Amerikaanse sciencefiction-horrorfilm uit 1999. Buitenaardse wezens beschouwen
de mens op aarde als een te bestrijden virus. Tijd voor een sequel? Avignon is
nog ver. We zijn intussen in Bourgondië. Een eind verder ligt de abdij van
Cîteaux. ‘Onze’ heilige Bernardus trad er in in het jaar 1113. Ik overweeg de
microfoon te nemen om de leerlingen op bus 2 hiervan op de hoogte te brengen.
Toch doe ik het niet. Al hun aandacht gaat voor het ogenblik naar de cyborgs op
de televisieschermen.
‘Aan uw linkerkant ziet u in de verte de Mont Ventoux!’ We
naderen Avignon! Stad van pausen, een beroemde brug en een jaarlijks bezoek aan
de Flunch. Naar jaarlijkse gewoonte neem ik de ‘Couscous aux 3 viandes’ voor
6,50 euro. Daar kan niet veel verkeerd mee gaan. Guy zorgt voor de wijn en de
jetons voor de koffie.
Er staat nog een avondwandeling op het programma door het
historische centrum van Avignon. Gelukkig geraakt ook de dubbeldekker tijdig
onder alle bruggen door! Neen, dit jaar regent het niet. Vredig stroomt de
Rhône onder de Pont Saint-Bénézet door. We doen een dansje onder de brug.
Op de ‘Tour de l’Horloge’ slaat de Jacquemart intussen al 23
uur. Er is nog net even de tijd voor een afsluiter op het terras van het Opéra
Café. ’t Is frisjes. Zal de zon morgen schijnen?
