Hoi hoi, hier ben ik weer! Het is vrijdag avond (of nacht
eigenlijk, aangezien het al 00u15 is) en mijn hoofd zit vol. Echt, ik vraag me
af of het nog lang gaat duren voor mijn hersenen het eens gaan begeven. Ik heb
zoveel ideeën over wat ik hier wil schrijven maar weet niet waar te beginnen.
In elk geval voel ik me verplicht om verder te gaan over het onderwerp vriendje
aangezien ik dat beloofd heb in mijn vorige blogpost. Maar heb ik daar wel zin
in vandaag? Er zijn zoveel dingen die ik wil neerschrijven, gewoon voor mezelf.
Omdat ik dan beter kan nadenken over dingen. Ik kan het niet goed verwoorden,
maar als ik iets opschrijf of typ, dan kan ik het loslaten uit mijn hoofd omdat
ik zeker ben dat ik het niet zal vergeten, aangezien ik het hier neer schrijf.
Wauw, nu dwaal ik echt helemaal af, dat bedoel ik dus met mijn hoofd zit vol.
De ene seconde denk ik na over wat ik nu eigenlijk ga verder studeren na het
middelbaar (ik heb nog maar één jaartje middelbaar te gaan!) en de andere
seconde vraag ik me af wanneer ik nog eens naar de kapper moet. Zo werkt mijn
brein dus. Ingewikkeld.
Anyway, mijn
vriendje. Of liefje, ik weet niet wat het beste klinkt? Zoals ik al zei: Er is
helemaal niets mis met hem. Helemaal niets! Of ja, niemand is perfect, hij
heeft echt wel een paar minpunten, maar dat heeft iedereen, dus dat telt
niet. Gisteren zat ik een beetje in een dipje, waardoor ik dus redelijk
negatief sprak over onze relatie. Eigenlijk weet ik niet wat ik voel.
Verliefdheid? Is dat het? Als ik andere koppels zie, dan zien ze er verliefd
uit. Zie ik er zo uit? Geen idee, ik zie mijn eigen gezicht niet als ik loop
over straat. Ik ben nogal afstandelijk vrees ik en volgens mij heeft hij door dat
ik me niet 100% voel in onze relatie. Maar hij vraagt niets, dus ik zeg niets.
En ja, I know, je moet over alles
praten met je vriendje want geheimen zijn niet goed en eerlijkheid moet op de
eerste plaats staan blablabla. Ik
lees genoeg tijdschriften, eerlijkheid is inderdaad belangrijk. Maar wat moet
ik zeggen? Hey, we zijn nu al 2 maanden samen en ik heb mijn limiet bereikt.
Next! Dat gaat toch helemaal niet? Dat is ook niet wat ik precies voel, maar
ik kan het echt niet verwoorden. Ik kan er ook met niemand over praten want
iedereen rondom mij lijkt gelukkig in zijn of haar relatie. Behalve één
vriendin. Ze is mijn maatje, mijn steun en toeverlaat. Ze begrijpt me in alles,
en zeker op vlak van jongens. Ze heeft net een relatie van 4 maanden achter de
rug, en ze heeft het uitgemaakt voor dezelfde redenen die ik hier zit te
vertellen. Ze wist niet of ze verliefd was, ze had moeite om tijd vrij te maken
voor hem, en alles leek geforceerd. Ik zeg het je, we lijken wel een tweeling.
Van karakter dan. We denken hetzelfde en we zeggen ook vaak hetzelfde (Tegelijkertijd
dan nog, wat het extra creepy maakt).
Nu, ik wil het helemaal niet gedaan maken met mijn vriendje (Ik zal hem vanaf
nu D. noemen, want het stoort me om elke keer mijn vriendje te typen). Dat verdient
hij niet, en dat wil ik ook helemaal niet. Ik wil het een kans geven. Bij mijn
ex heb ik te snel gehandeld. Niet dat ik er spijt van kreeg hoor, integendeel,
ik kon weer kijken naar knappe jongens zonder met een schuldgevoel te zitten, maar
toch. Neen, deze keer is het anders. Ik moet en zal mijn gevoelens van toen ik
nog een crush had op hem terugvinden.
Ik weet dat ze er nog zijn, anders had ik hem al lang gedumpt. Ik moet gewoon een
beetje relativeren en stoppen met over alles te veel (of net te weinig) na te
denken. En ik moet leren dat relaties niet altijd bestaan uit rozengeur en
maneschijn. Ik moet nog veel leren. Heel veel, en ondertussen blijf ik me
afvragen hoe mijn brein het voor elkaar krijgt.
Hallo, mijn naam is Zo ging ik dit tekstje beginnen. Maar
toen realiseerde ik me dat ik dit liever anoniem houd. Zoals een geheimpje. Ik
weet niet waarom, maar ik ben toch bang, dat als ik zomaar van alles op het
internet smijt, het niet zal geapprecieerd zal worden door mijn omgeving.
Waarschijnlijk omdat ik ook geheimen van mezelf zal meedelen, wat helemaal geen
kwaad kan omdat jij mij toch niet persoonlijk kent. Of misschien ken jij me wel
persoonlijk, maar je weet niet wie ik ben, dus dat komt op hetzelfde neer.
Oké,
ik ga mezelf dan niet voorstellen met naam, maar ik kan heus wel vertellen wie
ik ben en hoe ik in elkaar zit (of hoe ik denk dat ik in elkaar zit). Want
eerlijk. Wie kent zichzelf nu 100% op 17-jarige leeftijd? Voilà, hier een eerste feit: Ik ben 17 jaar geworden
dit jaar, 2012. Het lijkt oud en tegelijkertijd jong. De beste tijd van je
leven, hoor ik vaak. Ik weet het niet. Ik ben niet ongelukkig, helemaal niet
zelf, ik kan zonder twijfel zeggen dat ik gelukkig ben met het leven dat ik
leid. Er is maar één persoon die het moeilijk maakt, en dat ben ik zelf. Want
ja, nog iets dat je moet weten, ik ben ingewikkeld. Gecompliceerd. Je kunt het
ook vervelend noemen, zoals je zelf wilt. Ik denk na over dingen waar je
helemaal niet moet nadenken. Dingen die vanzelfsprekend zijn voor anderen, zijn
voor mij onbegrijpelijk. Ik heb moeite met het aanvaarden van de meest logische
dingen. Tja, is het een ziekte? Ik weet het niet. Ik weet veel dingen niet. Ik
weet bijvoorbeeld niet hoe ik procenten moet berekenen. En ik weet ook niet wat
ik nu eigenlijk wil doen met mijn leven, zowel nu als later. Ik weet niet of de
zon rond de aarde draait, of de aarde rond de zon. Ik weet niet hoe
zwaartekracht in elkaar zit, hoe het komt dat sommige mensen rijk zijn, en
anderen zo arm dat ze zich geen eten kunnen permitteren.
Maar om dit alles
samen te vatten: Mijn leven lijkt zo goed en georganiseerd naar de buitenwereld
toe, dat ik zelf bijna geloof dat het perfect is. Maar dat is het niet. Wie
heeft er nu een perfect leven? Ik heb zeker niet te klagen, zoals ik al zei.
Maar ik voel me niet perfect. Ik krijg het vaak te horen hoor: Goh, ik wou dat
ik jou was, je hebt echt alles!. Met het begrip alles bedoelt men dan; Een
mooi huis, gelukkig getrouwde ouders, goede punten op school, een uitgebreide
vriendenkring en een vriendje. Maar daar begint het al. Het woord vriendje.
Ik krijg er bijna kippenvel van. Relaties en ik, het blijft een vreemde
combinatie. Momenteel ben ik samen met een hele lieve, knappe jongen. Of man.
In ieder geval: Hij is 19 jaar en dat vind ik een mooie leeftijd, aangezien ik
17 ben. We zijn nu iets langer dan 2 maanden samen en dat is voor mij al een
hele prestatie. Met mijn vorig en eerste- vriendje heb ik het 2 maanden en 2
dagen volgehouden. 1 januari, dat is de dag waarop ik hem verteld heb dat ik
het niet mee zag zitten. Hij was geschrokken, maar hij huilde niet. Hij was
vooral boos denk ik. Nu is dit allemaal in orde, ik zie hem regelmatig omdat we
in dezelfde vriendenkring vertoeven, maar na 8 maanden uit elkaar vormt dit
gelukkig geen probleem meer! Maar to the point.
Ik heb een vriendje. Wat begon als een crush,
eindigde het in een relatie, en dat was precies wat ik wou vermijden. Vraag me
niet waarom, ik kan het gewoon niet. Alles voelt geforceerd, ik heb er moeite
mee om tijd te maken voor hem en na 1maand erger ik me aan alles wat hij doet.
HET LIGT AAN MIJ. Al mijn vrienden inclusief mijn mama- zeiden over mijn
vorige relatie dat het definitely aan
hem lag. Hij was saai, wou alleen films kijken in de zetel en had commentaar op
alles en iedereen. Ik geloofde hen, het is ook echt zo, maar nu ik opnieuw een
relatie heb, ervaar ik alles hetzelfde. Het ligt dus wel degelijk aan mij, want
mijn vriendje is lief, behulpzaam, knap, grappig en zeker niet te macho. Als ik
mijn eigen zin teruglees lijkt het wel een droom. Maar dat is het niet, jammer
genoeg. Het antwoord op de vraag Waarom dan niet?, houd ik voor de volgende
keer!
