Afghaanse Windhond

Algemeen

De Afghaanse Windhond is bekend om zijn vloeiende en veerkrachtige tred. Hij heeft een stijlvolle uitstraling. Het zijn typische dravers en verwant met de Saluki.

Van nature uit barsten Afghaanse windhonden van energie en zijn  het snelle jagers: ze achtervolgen hun prooi zolang totdat deze uitgeput neervalt. Niet hun snelheid maar hun formidabele uithoudingsvermogen en wendbaarheid ligt hier aan de basis.


 
Opvoeding en verzorging

Men heeft  "honden-bazen" en "afghanen-bazen".

Dit wil zeggen dat deze hond zeker niet voor elke baas geschikt is. Ze zijn te onafhankelijk voor om steeds naar hen te luisteren, wie een hond wil die op het eerste woord gehoorzaamt, moet zeker niet voor een Afghaan opteren.
Als ”baas” moet je geduldig zijn en “en geduld hebben we bij hem zeker hebben geleerd”. Je moet niet verwachten dat je het ooit zo ver zal brengen dat je hond op vreemde plaatsen zal kunnen loslopen en direct komen als ge hem roept.

.                                                      

Wanneer je hem los liet  kon je heel geduldig kunnen wachten, tot hij vond dat het genoeg geweest was en zin had om terug te komen wanneer hij moe en uit geraasd was, en dat kon gerust een uurtje duren.

Hij aanvaardde gemakkelijk kinderen en ging er zeer zacht mee om

Met onze 4 poezen die er later bijkwamen had hij geen probleem wanneer ze hem maar de nodige rust geven. 

Hoe energiek hij buiten was, zo rustig was hij binnen.

               
                                                                  Een zetel dat was OK! 

 Maar zijn mand dat was beneden zijn waardigheid! Die moesten de poezen maar gebruiken  toch hij niet!!!

Voeding 

De Afghaanse windhond is geen grote eter maar wel een kieskeurige. Beviel het eten hem niet, hij zou nog liever honger geleden hebben dan het voorgeschotelde op te eten.

Het is een hond waar je veel tijd aan moet besteden, hij heeft lange zijdezachte haren die dagelijks gekamd moeten worden. Hier geld het motto


verzin voor je begint. Ze worden  tussen de 10 ±12 jaar oud!            
Omdat hun vacht nu eenmaal veel en geregeld verzorging nodig heeft moet een Afghaanse Windhond vanaf pup gewend zijn aan de verzorging van baden en borstelen. Hiervoor dien je buiten het dagelijkse borstelbeurtje ook minimaal 2 x per week een uur uit te trekken om de vacht beetje bij beetje uit te borstelen. Na een vrije loop zeker , want leek het of hij het ganse bos t in de haren mee had

Van zijn bad kon hij echt genieten.

Spijtig genoeg maakte hij geen onderscheid badwater en het vuile sloot- Schelde zee of vijverwater dat we  in de zomermaanden tegenkwamen.

Gevolg: stinkend naar olie, slib of slijk kwam hij tevoorschijn.

     Voor hem telde maar  één ding: elk WATER was goed!                          

Karakter

Shelby bezat duidelijk alle karaktertrekken die voor deze soort telt.

Het was geen hond die je met roepen, tieren of met geweld moest proberen zijn gedrag te veranderen. Dit gaf een tegengestelde uitwerking.

Hij had een waardig karakter, was intelligent, straalde trots en onafhankelijkheid uit. Soms leek het of zijn  ogen dwars door je heen keken.

Afghaanse Windhonden zijn niet slaafs gehoorzaam, maar zijn wel superfijn gezelschap als ge hen maar genoeg aandacht geeft, zo niet zullen ze het wel zelf opeisen.

Het is niet zo dat ze dom zijn, ze hebben zelfs een goed geheugen.
 

Maar het is wel zo dat zij er beter in slagen om  hun baas te laten gehoorzamen  dan dat de baas hun iets kan laten doen op commando.

Na een jaar van honden training  en dit 2x per week gaven  de instructeurs me de raad dat een 2^de jaar hem niet verder zouden brengen, daar hij op en top een Afghaan was en dat in zijn genen zat!

Aan de leiband; zitten, liggen staan alles even gracieus! Wanneer je een fototoestel vast had, dan deed hij er precies nog een schepje bovenop!


Door dat er indertijd zoveel rolletjes van hem werden binnen geleverd vroeg de fotograaf om van hem een fotoreportage te mogen maken.
Hij bleek zo fotogeniek, dat zijn foto zeer lang in zijn etalage hing.
                                                                             



                                                                                                                                    




                                                                      
                                      

                                       
.

Maar eens vrij: zag of hoorde hij niemand meer en liet hij zich volledig gaan en was je verplicht te wachten tot tot hij was uitgeraast en bleef zitten met een air van  
                                                           “kom maar”                        
Dan pas, kon hij worden aangelijnd. Eerder moesten we het niet proberen, want dan maakte hij er een spelletje van, bleef 


zitten tot je meter van hem vandaan was...   ...en dan spurtte hij een eindje verder.
Hoe verzot hij ook was op zijn hondenkoekjes als hij vrij liep, mochten  je zakken ervan volzitten, hij kwam er niet voor terug. Hij  had het rap door dat dan zijn vrijheid over was.

                                                                                     

Na 11jaar op 14februari 1991 hebben afscheid van hem moeten nemen wegens hart en bloeddruk problemen en heeft hij een pijnloos einde gekregen .

03-11-2008 om 00:00 geschreven door Disjaro