Mali is één van de armste
landen van de wereld. Hun rijkdom aan kunst, ambachten, muziek
en de Malinese 'joie de vivre' zette ons aan het werk. De Malinese
stoffen, materialen, technieken en objecten zijn een bron van
inspiratie voor onze eerste collectie.
Van Leuven naar Bamako en terug De zussen Dominique en Laurence pendelen tussen Leuven en Mali. Op zoek naar de juiste stoffen en vakmannen voor hun eigen ontworpen label: Dimanche à Bamako
04-12-2007
'Het leven gaat hier gewoon door.'
Ziehier nog een korte nieuwsflash vanuit Bamako:
'Het leven gaat hier gewoon door.'
Ondertussen is het al ongeveer 2 of 3 of ... weken dat we in ons huis
zitten. Een mens geraakt hier elke vorm van tijd kwijt. Ons pandje ligt
in een stille buurt op een 20 tal minuten van de stad. Stil .... Van de
drukte van het verkeer is niets te horen, de uitlaatgassen zijn niet te
ruiken, we zijn omgeven door rood zand, mangobomen, vogeltjes,
muggetjes en een hoop onophoudend gejank en geschreeuw van bergen
kindertjes die bij de buren met trossen op de wereld worden geworpen.
Heerlijk toch, gewoon die puurheid en zuiverheid van de natuur? Waar
ter wereld kan een mens dit nog vinden? (Als ik God de vader was zou ik toch kiezen voor iets meer taxi's in onze buurt en iets minder kinderen.
Er zijn mensen die daar natuurlijk anders over denken.)
Onze Belgische bezoekers hadden duidelijk niet genoeg aan de 237 buurtkinderen,
neen, zij moesten zonodig ook nog wat extra kinders van andere
uithoeken van de stad meebrengen. Ze zijn vertrokken op hun toer door het land.
Moeders van Mali, hou jullie kinderen vast, voor je het weet zijn er twee toubabous mee weg!!!
Daouda en Baini, de jongens waar we onze koer mee delen zijn geweldig.
Ze hebben een soort van vreemde siamese verhouding en zijn elk zeer
verschillend. Daouda is 28 jaar, heeft twee vrouwen, is zeer gelovig en
vooral bijgelovig. Het meest hilarische was samen met hem naar Harry
Potter kijken. Probeer het u maar eens in te beelden, in heksen geloven
en dan naar zo een film kijken.
Het werk verloopt vrij ok,. Ze zeggen altijd ja en
twee weken later is er nog niets gebeurd. Dan weet ge dat ze het
eigenlijk niet kunnen of niet begrijpen en geen nee durven zeggen.
Super, We hebben al wat dingen kunnen laten maken, ze zijn volop
bezig met de kapstokken waarvan het model prima is, maar het opschrift
heel rommelig. Dat maakt het juist wel charmant.
We moesten ook van Ba zeggen dat hij heel erg gehouden heeft van zijn parfum die hij van madam had gekregen, moeder, dat zijt gij hé.
We zitten hier alweer in een ritme alsof we nooit zijn weggeweest, hete groetjes, Loo
Ik weet niet waar we zitten met ons vervolgverhaal, maar ik heb een vermoeden dat dat ergens in Ouagadougou is.
Terwijl dat de zon boven onze hoofden aan het schijnen was kwamen de voorstellen om ons naar
Bamako te voeren. Laps, daar ging het goede humeur. De prijzen in
Ouaga zijn echt ongeloofwaardig hoog. Na een hoop heen en weer gebel,
gedoe en nog meer gedoe hadden we een slungel die ons naar Sikasso ging
voeren. Een viertal uurtjes rijden tot aan de grens, die sluit om 18u,
en dan nog een uurtje tot in Sikasso. Hopsasa daar gingen de twee
naïeve, slechtgezinde Belgen en hun hoop bagage. De uren gleden
voorbij, de zon zakte in het zand, de sterren glitterden aan de hemel
en de grens was elke keer opnieuw vlakbij. Tegen 21u hadden we onze
eerste controlepost bereikt, na die ene post kwam er een tweede en dan
nog een derde, en na die derde nog een vierde. Enfin, na de zevende
post waren we officieel op Malinees grondgebied. De controles liepen
vlot, het was laat en er was een voetbalmatch op de tv, dus niet echt
de moment om bagage na te kijken of moeilijk te doen. Op zo een
momenten kan ik god wel kussen omdat hij van de man een apathische
voetbalgaper heeft gemaakt. Een uurtje later kwamen we aan in een
groot versleten hotel in Sikasso, waar we ons onmiddellijk tegoed deden
aan bier. Naarmate dat het frisse bier in onze vermoeide lijven gleed
kwam het goede humeur terug. De volgende ochtend, klaar voor de
tweede etappe. Bamako is niet ver meer, enkele uurtjes rijden en we
zijn terug op vertrouwd grondgebied. Nieuwe frisse moed, een nieuwe
chauffeur, een nieuwe oude Mercedes, en nog steeds dezelfde Alou. Na
enkele uren wachten op het terras van het hotel, op wie of wat is
steeds zeer onduidelijk, maar één ding is altijd zeker, we vertrekken
over 5 min. Die 5 min zijn ruim interpreteerbaar, dat kunnen er ook 8
worden of 524, wie zal het weten, wij al zeker niet. En route, met
een hoop oude K7jes die we hadden meegenomen uit Leuven zijn we dan
zingend vertrokken. Op 5 min? van Bamako ziet onze Mercedes de tocht
niet meer zitten. Eventjes aan de kant gaan, wat mannelijk geprul aan
banden en vrouwelijk gelanterfant in de berm en we konden weer verder.
Een uur later stonden we voor de deur van
meneer Paul... moe, vuil en met een gebroken as. Dit romantisch avontuur heeft ons een half maandloon gekost.
Hier
in Bamako is de tijd blijven stilstaan, Sidi in de keuken, Issa en
Adraman in de tuin en Daniël aan de deur. Gisteren hebben we ongeveer
de hele dag aan het zwembad gelegen, met als doel een beetje kleur te
krijgen, maar helaas, ik zie er nog steeds uit als een albino nijlpaard. Tegen
de avond zijn we gaan praten met een vriend van een vriend van een
vriend die ons eventueel zou willen helpen met het hele export gedoe.
Ik denk dat we te maken hadden met een oud, krapuleus meneertje dat ons
heel wat geld wil afhandig maken. Het resultaat en vooral de prijs van
dit gesprek zullen we snel weten.
We gaan ook nog enkele huizen bekijken en de kleermakers in gang duwen. Vandaag.
Alou is goed aangekomen, maar ....moe,moe,moe ... ;-) morgen vertrekken we naar
Sikasso. De markt is hier afgebrand dus niet veel te zien. Overmorgen
gaan we door naar Bamako. We hebben ons hier naar gewoonte toch laten
overtuigen om wat te dure stofjes te kopen, maaaaaar wel mooi hoor.
Het eerste deel van de vlucht verliep zonder enig probleem. De eerste obstakels staken de kop op op afrikaans grondgebied. Zoals
we ondertussen gewoon zijn gingen we ons in de alom gezellige cafetaria
van de luchthaven zetten om daar met wat koffie en sigaretten de
komende twee uur te doorworstelen. Al snel werden deze uren gezellig
door de komst van een vlotte, we mogen gerust zeggen 'gladde' Togolees,
die uiteindelijk een priester bleek te zijn. Olé, dan zit er eens een
schone, toffe én verstandige (niet onbelangrijk) vent voor u en dan is het één of andere rare religieuze leider. Onze
priester was nog maar net de vlieger op naar Lomé als wij het goede
nieuws vernemen dat onze vlucht pas om 22u zal zijn. Stress stress, ik
kreeg nog niet de tijd om een kalmeerpilleke te slikken of we hadden al
nieuw gezelschap. Deze keer een Tripolees van de luchthaven die het
helemaal voor Dominique haar gouden haren had. T was nogal een moeilijke
conversatie want het enige dat hij in het Engels kon zeggen was 'same
same', very beautifull, en iets over sinterklaas wat achteraf first
class bleek te zijn. Diene mens is er wel in geslaagd om met deze 5
woorden drie uren voorbij te laten glijden en ons een plaatske in eerst
klasse te bezorgen! De luchthaven van Ouaga was zeer rustig, dat is
misschien ook niet zo vreemd om twee uur 's nachts. Alles is voor de
rest vlot verlopen, een pintje op ons terras en dan ons bed in. Vandaag
doen we niets, Dominique ligt al heel de tijd aan het zwembad. Ze is aan
het werken aan een 'total remake over' als poulet roti. Deze namiddag komt Alou naar hier, morgen gaan we wat in de stad rondhangen en dan gaan we richting Bamako.
){kind=link}