Dag 52 Happy rainday to me!

 

Er is er één jarig hoera, hoera! Vandaag willen we eens genieten van de zon en het leukste zwembad dat we al zijn tegengekomen uitproberen. Helaas beslist moeder natuur er anders over en valt ons dagje letterlijk in het water. Blijkbaar één van de zwaarste regendagen in lange tijd. Gelukkig kunnen we het een beetje compenseren met een fles lekkere champagne.

 

Dag 53 Een zwart-witte dag

 

Aangezien we er niet genoeg van kunnen krijgen betreden we nog een laatste keer de poort van Etosha nationaal park. 

In de voormiddag zien we net zoals de vorige keren heel wat zebra's. We vinden dit heel leuk want ze zijn ondertussen uitgegroeid tot één van onze favoriete dieren. Het hoogtepunt is echter in de namidag wanneer we een leeuwin zien met haar welpjes. Wanneer we echt heel dichtbij kunnen komen zien we dat de leeuwen het zebrapad gevonden hebben. We zien ze lekker smullen van een lekkere hap van ons lievelingsdier. 

 

Dag 54 Omaruru

 

Onderweg naar de Atlantische Oceaan maken we een tussenstop in Omaruru. Gelukkig slapen we in onze eigen tent en niet in de beschikbare accomodaties. De hygiënische toestand geeft "stof" tot nadenken. 

Nog net voor één van de hevige regenbuien proberen we de mogelijkheden van de braai uit. Operatie "bak een pizza op de braai" is meer dan geslaagd.

 

Dag 55 - 58 Swakopmund

 

Na een nacht vol vreemde geluiden en individuen die rechtstreeks uit een slechte Amerikaanse film kunnen komen, zijn we blij dat we de trip verder kunnen zetten richting Atlantische Oceaan, ofte Swakopmund. Door de erbarmelijke staat van de wegen moeten we de route wat aanpassen waardoor we jammer genoeg een stukje mooie natuur moeten missen. Al bij al zijn we blij dat we toch weer wat Westerse beschaving zien.

 

In Swakopmund belanden we voor vier nachten in een toch wel luxueuze camping. Het is hier echt genieten: warm overdag en lekker fris tijdens de nacht. Gelukkig konden we genieten van een lekker warme douche, zeker nadat we ontdekten dat het warme water uit de blauw gekleurde kraan komt. Het blijft wel degelijk Afrika.

 

Veel activiteiten waren er niet te doen. Dit verlengde weekend konden we besteden aan inkopen doen, rondwandelen in het stadje, genieten van het uitzicht op de oceaan. Verder deden we ook een bezoekje aan Walvis Bay. Ondanks deze veelbelovende naam kwamen we slechts één zeehond tegen die was komen te gaan.

 

Omdat we ons wat willen voorbereiden op de woestijn hebben we onze eerste duin beklommen. Wat we onthouden is dat de camping dik in orde was, dat we eindelijk verlost waren van de muggen, dat de eerste duinen die we zagen echt wel heel mooi waren en dat de oceaan toch indrukwekkend is.

 

Dag 59 The middle of nowhere

 

Na een uurtje rijden nemen we afscheid van de geasfalteerde wegen en moeten we onze snelheid aanpassen aan die van een gemiddeld bejaard koppel. Aangezien we wel een heel alternatieve kampeerplaats hebben gevonden dienen we een heel moeilijke baan te doorkruisen. Na enkele uren rijden komen we aan op onze bestemming Ganab, Namib Naukluft Park. Dit is de goedkoopste camping tot nu toe en dit is heel logisch aangezien er enkel een pic nic tafel en bushtoilet beschikbaar is. Aangezien we er niet zo gerust in zijn, al zeker niet omdat we niet op de hoogte zijn van welke dieren en andere gevaren er zich hier verschuilen, besluiten we om te logeren in een ruimte met een 360 graden zicht namelijk onze auto. Onder het toeziend oog van een hondertal vogels consumeren we onze zelfgemaakte maaltijd. Onze restjes laten we over aan onze vriend de eekhoorn die zo moedig is om vlakbij ons te komen zitten.

 

Dag 60 Taartje van de week

 

Vandaag zetten we onze tocht verder op de voor-oorlogse wegen. Na enkele uren door elkaar geschud te worden komen we aan in het heel speciale dorpje Solitaire. Het lijkt het decor van een Far West film uit de jaren stillekes. Een tankstation, een café, een klein winkeltje dat lijkt op de kleine kruidenierswinkeltjes die bij ons reeds uitgestorven zijn. Het meest kunnen we genieten van de lokale bakkerij die ondanks het ontbreken van enige concurrentie toch de beste bakkerij van het dorp genoemd mag worden.

Vandaag overnachten we in een leuke camping waar we 's nachts het bezoek krijgen van een jakhals.

 

Dag 61 Een klimmetje voor het slapen gaan

 

Vandaag rijden we door naar Sesriem waar we ons vestigen voor de komende twee nachten. Door de extreme woestijnhitte wordt het een rustige namiddag, maar eens de zon begint aan zijn aftocht beginnen wij aan onze optocht naar de top van de Elim dune. Na een tocht van drie kwartier, door conditionele omstandigheden enkele minuten langer voor Dietmar, bereiken we de top van de duin. 

 

Dag 62 Levend de dead vlei gehaald

 

Aangezien het overdag veel te heet is zijn we reeds ruim voor zonsopgang wakker. Om 5u30 vertrekken we richting Dune 45 (duin 45) al waar we dicht bij de top getuige zijn van de zonsopgang. Als iets later de grote menigte komt opdagen, waar ook de welbekende Japanners en Hollanders niet ontbreken, zetten we onze tocht verder richting Dead Vlei (dode vallei). Aangezien het laatste stuk alleen haalbaar is met een 4x4 kopen we een ticketje om verder te rijden. Als we afgezet worden staan we voor de tweede keer vandaag klaar om een enorme zandheuvel (of duin) te betreden. Het mag gezegd worden, de conditionele vooruitgang is bij beiden voelbaar. Genieten van een extreem prachtig uitzicht.

 

In de namiddag brengen we een bezoekje aan de Sesriem Canyon waarbij we niet echt onder de indruk zijn. Al onze hoop wordt gevestigd op de Fish River Canyon.

 

Dag 63 - 64 Op stap met de paarden

 

Na de commerciële camping gaan we weer op zoek naar de iets alternatievere camping. We komen terecht in de Anib Kalahari Lodge. We logeren op een leuke plek en wanneer we in de bar staan staat er zowaar een paard naast ons. Het dier lijkt ons graag te hebben want wanneer we in onze tent liggen zien we een paardenkop naast ons. Aangezien we dieren wel graag mogen besluiten we een wandeling te maken op het domein. Daar onze voorbereiding alweer niet zo optimaal was besluiten we om het kort traject te volgen. Aandachtspunten voor een volgende wandeling: een hoofddeksel opzetten, zonnecrème meenemen, voldoende water voorzien. Het was al bij al een geslaagde wandeling want we zagen toch heel wat wilde dieren. 

 

Dag 65 Laatste tussenstop voor de canyon

 

Aangezien we nog verder naar het zuiden willen rijden zetten we deze ochtend aan richting Fish River Canyon. Op de wegen gaat het niet altijd even vlot. Heel vaak zijn er wegenwerken waarbij een goed ingedommeld individu de taken opneemt van wat wij het concept verkeerslicht noemen. Ook is het opletten geblazen voor de vaak voorkomende snelheidscontroles waarbij een politieagent neerzit op een veredeld vakantiestoeltje met een voor-oorlogse camera in de hand. Lang leve de jobcreatie. 

We houden halt in de tot nog toe goedkoopste camping. Echt wel heel goedkoop aangezien we een zwembad, een mooie badkamer, gratis wifi,... hebben. 

 

Dag 66 - 67 Veel river, weinig canyon

 

We bereiken vandaag onze meest zuidelijke kampeerplaats in Namibië.  Het is een heel gezellige plaats waar oldtimers en autowrakken centraal staan. Op de eerste dag kopen we ons pasje voor het nationale park en vertrekken we richting uitkijkpunt van de Fish River Canyon. Nog voor we het uitkijkpunt bereiken komen we terecht in een hevige regenbui. Als het baanoppervlak begint weg te schuiven door de hevige regenval wordt het duidelijk waarom meer dan 95 % van de bezoekers een 4x4 heeft. Gelukkig is ons toegangsticket 24 uur geldig. Met het nodige geluk kunnen we het park nog veilig verlaten en plannen we een herkansing voor morgenvroeg. 

 

De volgende ochtend zijn we weer vroeg op pad om eindelijk het hooduitzichtpunt te bereiken. Het was wel eens mooi om te zien maar we waren niet echt onder de indruk. Als blijkt dat de andere uitzichtpunten niet bereikbaar zijn door het slechte weer rijden we terug naar de camping om afkoeling te zoeken in het zwembad. 

 

Dag 68 Even het noorden kwijt

 

Aangezien we graag plannen maken tegen alle logica in besluiten we weer richting noorden te vertrekken. Het zuiden hebben we wel gezien. We hebben het gevoel dat we in Etosha nog niet alles hebben gezien. Na enkele uurtjes rijden richting noorden houden we halt in Quivertree Forest Camp, of het woud dat vol staat met kokerbomen. Bij zonsondergang, een bos dat echt wel mooi is om te aanschouwen. De eigenaar van het domein heeft naast een tiental honden nog enkele andere leuke huisdieren namelijk cheeta's. Deze lookalike van het jachtluipaard blijkt een tam huisdier te zijn. Zeker als we er heel dichtbij kunnen staan als ze gevoederd worden. 

 

Dag 69 Braaien in de regen

 

Etosha lijkt echt nog een heel eind dus maken we een laatste tussenstop in de buurt van Otjiwarongo. We vinden een camping binnen een leuk domein waar we misschien wel de enige toeristen zijn maar ondanks dit zijn we zeker niet alleen. Dit is namelijk de thuishaven voor heel wat dieren zoals kudu's, neushoorns, gemsbokken, en nog veel ander wild. Jammer dat de weersomstandigheden ons minder gunstig gezind zijn. Het regenseizoen is duidelijk nog niet aan het einde van zijn Latijn.

 

Vandaag halen we onze auto op. Na een twee uur durende uitleg over wat wel en vooral wat niet mag vertrekken we met onze Toyota Yaris Zen in noordelijke richting.  Na vijf kilometer slagen we er al in om de verkeerde weg te nemen. In plaats van op de autostrade komen we terecht in de sloppenwijken. Na wat chaotisch heen en weer rijden en wanneer het links rijden al wat begint te lukken komen we toch op de juiste weg terecht.

Onze eerste stopplaats wordt Okahandja. In de lokale supermarkt doen we onze inkopen om te barbecuen,  of zoals ze het hier noemen: braaien. Dit zal de komende maand onze dagelijkse manier van koken zijn wegens het ontbreken van potten, pannen en kookvuur. 

Eens aangekomen op de camping beginnen we ons nieuw aangekocht kampeermateriaal uit te testen. Het opzetten van onze tent gaat verbazend vlot, het materiaal blijkt allemaal goed te werken. De braai is op een half uurtje tijd klaar om gedoopt te worden. In de loop van de avond krijgen we nog buren zodat we niet de enige kampeerders zijn. Onze persoonlijke bewakingsverantwoordelijke heeft dus twee tenten om rond te patrouilleren.  

 

Dag 46 Een stapje dichter bij de dieren

 

Aangezien we niet kunnen wachten om beestjes te zien besluiten we om verder te rijden naar een camping in de buurt van Etosha nationaal park. We komen terecht in een leuke camping met zwembad waar we kunnen genieten van een frisse duik. Deze avond gaan we vroeg slapen zodat we morgenvroeg voor zonsopgang kunnen vertrekken naar Etosha.

 

Dag 47 Wilde beesten trotseren

 

Nadat de wekker om 5u af ging zijn we om 5u30 klaar om te vertrekken naar de poort van Etosha. Aangezien het een kwartiertje rijden is zijn we er om 5u45. Net voor we vertrekken komt de vriendelijke jongedame van de receptie ons vragen of we bewust zijn dat de poort pas om 6u51 opengaat. Eens we veel te vroeg waren aagekomen zagen we 1 persoon die nog enthousiaster was dan ons, we waren namelijk tweede in de rij. Na een uurtje wachten konden we eindelijk het park betreden. Onze eerste uren waren niet zo succesvol aangezien we naast de vele bokjes niet echt spectaculaire dieren zagen. In de vooravond wordt de niet zo spectaculaire dag toch wat goedgemaakt door het spotten van een neushoorn en enkele leeuwen. Als je weet dat we ook enkele giraffen en zebras hebben gezien kunnen we het toch een geslaagde dag noemen.

Aangezien we ook een kudu zagen en we het wel een sympathiek dier vonden besloten we hem in de vorm van een steak toch eens wat beter te leren kennen. 

 

Dag 48 Sucksenheim

 

Vandaag gaat de kilometerteller heel wat omhoog aangezien we ons verplaatsen richting de andere kant van het park. Bij onze derde camping genaamd Sachsenheim guest farm, hebben we een ietwat raar gevoel. Zoals bij de eerdere campings zijn we zowat de enigen. En wanneer 's avonds de poort dicht gaat en het personeel blijkbaar vertrekt lijkt het plotseling heel spookachtig op dit terrein. Gelukkig gaan we weer vroeg slapen om 's ochtends via een andere poort Etosha verder te gaan verkennen.

 

Dag 49 Langs de Zebrapaden door Girafrika

 

Na een korte en stormweerachtige nacht zijn we weer vroeg uit de veren. Dit keer zijn we iets beter geïnformeerd over de openingsuren zodat we hier slechts tien minuten moeten wachten. Het geluk lijkt vandaag iets beter aan onze zijde. Als we na vijftien minuten rijden al heel wat dieren hebben gezien zoals een neushoorn, vele giraffen, vele zebras,  twee grote leeuwen en nog veel meer. De rest van de dag zien we extreem veel giraffen en zebras waardoor we van een super geslaagde safari dag kunnen spreken. 's Avonds doorstaanwe nog een keer de kille sfeer op de camping waar ze ons nooit meer zullen zien. 

 

Dag 50 Keere ke were

 

Vandaag rijden we tegen alle logica in naar alweer de andere kant van Etosha al waar we denken een leuke camping te zullen vinden. Na twee tankbeurten en evenveel wasbeurten van onze voorruit komen we aan bij wat wij allebei de beste camping ooit vinden. Een eigen braai, een eigen supergezellige openlucht badkamer, een megagezellig bankje, een groen graspleintje die omringd is door feeërieke bomen. Daarnaast een sprookjesactig kasseipadje met uitzicht op ons persoonlijk kruidentuintje. Als de hobbits echt zouden leven dan moeten ze hier zeker in de buurt zijn. Heel wat anders dan het Mordor gevoel bij de vorige camping, met zijn smeagols.

 

Dag 51 Olifantastisch

 

Aangezien we zo zot zijn van beestjes betreden we vandaag nogmaals de poort van Etosha nationaal park. We zien alweer redelijk wat dieren en hopen vandaag voor de eerste maal de olifant te aanschouwen, iets wat niet evident is voor deze periode van het jaar. Na heel wat silhouetten van olifantachtige bomen beginnen we de hoop wat op te geven. Na onze sprookjesachtige camping komen we terecht in het sprookieswoud van Etosha waar we voor de eerste keer een imposante olifant zien. Blijkbaar hebben we heel wat geluk aangezien er slecht weinigen de olifant hebben kunnen spotten dezer dagen. 

We verwennen ons deze avond met een maaltijd in het restaurant van de lodge. Het mag gezegd worden: het was de beste maaltijd in weken.

Na een vlucht van enkele uren zijn we goed aangekomen in Johannesburg. Eindelijk weer de beschaafde wereld. We logeren in een leuk verblijf waar we nog eens zonder moeite kunnen genieten van een glaasje alcohol met een eerste fastfood hapje sinds lang. 

Eindelijk zien we weer mensen met gevoel voor humor. Als we vragen of we onze riem moeten uit doen voor de scanner (op de vlieghaven) verzoekt de veiligheidsbeamte ons om absoluut onze riem aan te houden aangezien hij het maar wansmakelijk zou vinden indien onze broek zich zou begeven naar onze enkels. De man was heel vriendelijk want hij wenste ons een prettige huwelijksreis.

Vandaag reizen we verder naar Windhoek waar we na een twee uur durende vliegreis aankomen. Ook hier gaat de doorgang via immigratie weer opvallend efficiënt. Leuk om te zien dat er enkele Afrikaanse landen zijn die toch een beetje gestructureerd zijn en waarbij je niet meteen het gevoel hebt dat je een koffertje met smeergeld moet boven halen. 

In Windhoek verkennen we het centrum en al snel komen we terecht in een groot winkelcentrum. Na meer dan een maand van voedsel kopen aan een vereedeld winkelkraampje worden we overprikkeld door een overaanbod aan Westerse producten. Zeker de kinder bueno aan democratische prijzen doen ons watertanden. Het plaatselijke bier aan de bar van onze hostel kunnen we wel smaken. 

Dag 41 - 44 De autonome zoektocht

De laatste dagen kunnen we omschrijven als: een auto zoeken, shoppen, een auto zoeken en een auto zoeken. Na vele mails, telefoons en wandeltochten krijgen we op zaterdagochtend eindelijk het verlossende nieuws dat er maandagochtend een auto zal klaar staan voor ons, en dit voor een volledige maand. Dit vieren we met een lekker maal in Joe's beerhouse aka ons nieuw stamcafé / restaurant. We beginnen ons echt thuis te voelen in Windhoek. 

 

Door een chaotische week en misschien ook wel een beetje luiheid, komen we nu pas tot het schrijven van de blog. We zitten momenteel op het vliegtuig richting Zuid-Afrika. Maar misschien moeten we ons verhaal beginnen bij het begin.

De week begon goed. We begonnen het laatste deel van onze reis te plannen en begonnen af te tellen naar onze reis door Namibië in april. Bovendien leverde ons eindeloos aandringen voor de veranderingen in de zoo eindelijk resultaat op. Na twee dagen afwezigheid waren de volgende dingen afgewerkt: een authentiek maar erg mooi afgewerkt toilet, de algemene opkuis, een afgewerkte "kids corner" en een nieuw aangekochte en met ijs opgevulde coolbox. Eindelijk konden we de zoo een aangename en fraai ogende plaats noemen voor zowel kinderen als volwassenen. We werden zelf blij met het kinderlijke enthousiasme van onze vrienden. Ze beseffen dat ze in het verleden wel extreem pole pole (lees: lui) waren en ze lijken voldoende gemotiveerd om verder te werken op de ingeslagen weg.

 

Nu de keerzijde van de medaille. We beginnen het leven op Zanzibar wat beter te kennen en begrijpen al vlot onze eerste woordjes Swahili. De nieuwsgierige blikken van de lokale bewoners verdwijnen niet en we zien zelfs vaak haat in hun ogen. Op ons dagelijks vervoermiddel dala dala beginnen we goed te begrijpen wat ons toegeroepen wordt. We kunnen zeggen dat dit alles behalve lieve woordjes zijn. Als we later enkele heel recente krantenartikels lezen komen we te weten dat er regelmatig toeristen verdwijnen en niet levend teruggevonden worden. Het meest angstaanjagende bericht is het artikel over twee Britse meisjes die enkele maanden geleden aangevallen zijn met bijtend zuur door extremistische indviduen. Verder lazen we dat er heel wat dodelijke slachtoffers waren op de ferry 24 uur voor dat wij erop zaten. Om het aantal negatieve krantenartikelen te beëindigen: enkele dagen geleden kwamen we te weten dat een christelijke priester werd aangevallen door zijn kerk in brand te steken. De reden hiervan zou te maken hebben met het te luide lawaai van de klokken. Detail hierbij: de kerk lag slechts enkele honderden meters van onze woonst. 

 

Wij kunnen heel veel verdragen. Wij proberen ons zo optimaal mogelijk aan te passen aan de lokale gewoontes maar we hebben het er moeilijk mee dat we dagelijks gediscrimineerd worden. Wij lopen dagelijks rond in lange broeken en goed bedekte kledij. Aangezien er in de grondwet van Tanzanië staat dat er godsdienstvrijheid is vinden we het jammer dat men blijft neerkijken op ons. Aangezien het niet verplicht is om een hoofddoek te dragen vinden we het absurd om dit wel te doen. Wij begrijpen volkomen dat het dragen van een hoofddoek belangrijk is voor de meeste moslims. Het is geen leuke ervaring dat wij als minder aanzien worden. Wij hebben er geen goed gevoel bij als mensen vulgaire gebaren of geluiden maken die naar ons gericht zijn.

 

Wij dragen rechtvaardigheid hoog in het vaandel en vinden het discrimenerend dat er voor ons andere tarieven zijn omdat we toevallig uit een Westers land komen. Wij waren bereid om dingen te veranderen, mensen te helpen maar waren niet bereid hiervoor honderden dollars te betalen. Al zeker niet als we zien wat er met het (corrupte) geld gebeurt. 

 

Aangezien deze trip ons vele duizenden euros kost willen we er ook wel een goed gevoel voor in de plaats. Daarom kiezen we ervoor om ook een beetje aan onszelf te denken. We beslisten om onze reis verder te zetten aan de andere kant van het zwarte continent. Het paradijs werd een desillusie maar we geven ons idealisme nog niet op. We willen zeker nog meegeven dat we gedurende ons eerste maand ook enkele leuke en oprechte mensen hebben leren kennen. Gelukkig hebben we ook heel wat humoristische momenten gehad en vinden we dat enkele typische Afrikaanse taferelen echt wel hun charmes hebben. Een mooi voorbeeld hiervan is de daguitstap die we maakten naar het copycenter. Blijkbaar zijn ook de printers heel pole pole want het printen ging toch wel heel traag. Na het plaatsen van de usb-stick in de computer net voor de middag kregen we onze afgeprinte pagina's net voor zonsondergang mee. Deze tijd is inclusief het onderhandelen voor een goede prijs.

 

We kregen een heel warm afscheid in de zoo en konden ons projectje op een mooi tijdstip en met een goed gevoel afronden. 

We plannen vandaag een namiddag Stone Town. Reeds bij het instappen in de dalla dalla is de toon gezet voor de rest van de namiddag. Bij het instappen zijn er meerdere ogen die ons neerbliksemen. Ja we zijn blank en neen we zijn niet rijk! We nemen de dalla dalla want de taxi is binnen ons budget niet mogelijk. We moeten bijna letterlijk iemand opzij duwen om te kunnen neerzitten. Nochtans zeggen we iedereen vriendelijk goedendag. Eens aangekomen in 't stad zorgt onze sympathieke benadering er voor dat we vele 'vrienden' maken. Hoe we vrienden hier kunnen omschrijven, daar zijn we nog niet uit. We hebben een sterk voorgevoel dat onze Westerse uitstraling een doorslaggevende factor is in de aantrekkelijkheid voor een vriendschapsband. we vrezen dat we ermee moeten leren leven maar gelukkig is niet iedereen zo.

Om de minder leuke momenten door te komen proberen we het op te lossen met een cynisch of sarcastisch grapje. 

We hebben echt een topnamiddag waarin het geluk aan onze zijde is. We zien echter tot twintig maal toe de beste winkel van Zanzibar. Als we enkele inkopen doen krijgen we uit duizende mensen als enige een echte vriendenkorting. Omdat we met ons geluk geen blijf kunnen beslissen we een restaurantje op te zoeken. We kunnen concluderen dat de maaltijd, met als topattractie de frieten, even fantastisch waren als de oprechtheid van de mensen. Gelukkig was er een wondermooie zonsondergang die de minder goede momenten met de horizon deed verdwijnen.

Dag 24 Handje contantje

Vandaag weer een werkdag voor ons project. Ook hier kennen ze het maandaggevoel want heel actief zijn ze niet bij aankomst. Gelukkig hadden ze niet volledig stil gezeten want we zagen toch een kleine progressie in de werken. Na de middag gaat het werktempo omhoog. Terwijl onze vrienden zich in het zweet werken boeken wij vooruitgang in het contact met de aapjes. We doen ook een poging om enkele woordjes Swahili te leren maar het leukste blijft om te horen hoe onze vriend Gharib zich de rollende r eigen maakt. Gelukkig valt zijn uitspraak niet uit de toon tussen de andere dierengeluiden van de zoo. 

Op het einde van de dag hebben we een gesprekje over de corruptie in Zanzibar. Het verbaast ons niet dat ambtenaren, dokters, politieagenten,... elkaar graag (een goedgevulde) hand geven. We leren elke dag wel iets bij over het leven op Zanzibar. Als laatste activiteit van de namiddag gaan we op zoek naar brood voor het avondeten. Na lang zoeken tussen de tientallen kopiecenters vinden we een deegproduct dat we met een beetje goede wil een brood kunnen noemen. 

Dag 25 Hij Kendwa van taartjes

Vandaag worden we meegenomen door Shara. Dit is de vrouw die ons leidde naar de zoo. In Kwenda, het noorden van Zanzibar, is er een project dat ze ons wil tonen. We komen terecht in een kleine gemeenschap waar stromend water en electriciteit geen ingeburgerde gegevens zijn. Om nog maar te zwijgen van het niveau van de opleiding van de kinderen. Terwijl kinderen in afgeleefde kledij op de grond zitten te spelen staan er enkele honderden meters verder mastodonten van hotels en zien we heel wat Westerse mensen, al dan niet naakt, genietend van een cocktail. 

Vanaf de eerste dag op Zanzibar willen we niet teveel opvallen tussen de moslims. We steken ons niet weg achter hoofddoeken of een lang kleed maar we proberen het toch een beetje zedig te houden uit respect voor de bevolking. Het is echter de eerste keer dat we op een volledige toeristische resort uitkomen en het is duidelijk dat de strandvakantie-gangers niet echt letten op hun kledij, als ze al iets aan hebben. Zeer contrasterend om dit vandaag te zien. Zeker als je weet dat de plaatselijke bevolking niet betrokken wordt bij het toerisme. In tegendeel: sommige families worden onteigend zodat de hotels kunnen uitbreiden.

Aangezien we af en toe ook wel het recht hebben om den toerist uit te hangen trakteren we onszelf op een taartje van de week. Onze ober herkent ons nog van een vorige keer waardoor het weer een geanimeerd gesprek werd. Zijn lievelingszin blijkt te zijn: "Nothing is impossible". Maar bij het betalen van de rekening stoten we toch op onze financiële beperking.

Dag 26 Een bank voorruit

Vandaag een dag met wat praktische beslommeringen: het tekenen van ons huurcontract tot eind maart, inkopen doen en naar de bank gaan. In de bank krijgen we een staaltje van Afrikaanse bureaucratie want we moeten eerst enkele mensen passeren om een stempeltje te krijgen. Alleen bij het kopen van patatten en bananen in de straat moeten we niet passeren bij een ambtenaar voor een stempel. Gelukkig kunnen we het bankkantoor verlaten met de gevraagde dollars en is onze rugzak leeg na het afgeven van de Tanzaniaanse shilling. Het grootste briefje van dit land is 4,5 euro waard waardoor je al gauw heel wat briefjes bezit.

Dag 27 The ant of Kitogani

Vandaag worden we door onze vrienden van de zoo uitgenodigd voor een uitstapje. Er staat een bezoek op het programma aan een grot enkele kilometers verderop. Dit kan op termijn deel gaan uitmaken van het project. Er wordt in allerijl een vervoermiddel voor ons geregeld. We krijgen beiden een fiets aangeboden die niet geheel op maat is. Laat ons zeggen dat we bij een circusoptreden in België heel wat kijklustigen zouden hebben. Het is hier sowieso al zeldzaam om een vrouw op een fiets te zien rijden tenzij achteraan op het rek met de man achter het stuur. Na wat asfalt en vooral veel hobbelige paden denken we eindelijk wat afkoeling te kunnen vinden in de grot. Al snel blijkt dat het nog warmer wordt onder onze voeten als de plaatselijke mier alle hoeken van ons lichaam opzoekt. De "safari ant" zoals deze mier genoemd wordt is minder tam dan alle andere mieren die we al zijn tegengekomen. Hij kruipt overal en steekt er op los. Al krabbend aan al onze ledematen gaan we de grot naar binnen. We geven er al snel de brui aan als de hoeveelheid mieren ons teveel wordt, als blijkt dat er weinig licht in de duisternis is en als duidelijk is dat de ladder waarop we klimmen niet van de stevigste is. Bij terugkeer naar de zoo laten we de aap de laatste beestjes van onze huid pakken. 

Er is sprake van een nieuw babyaapje waarvan wij de adoptieouders willen worden.

Dag 28 Pole pole

Vandaag willen we wat actie zien in de zoo. We vragen om het toilet af te maken en de kooien af te werken. We vragen nogmaals een coolbox voor de drank en minder prioritair beginnen we over de opstart voor een speeltuin. Ondanks heel wat dringende werken wordt er gestart met de speeltuin. We leggen samen een klein zandbakje aan wat iedereen wel grappig blijkt te vinden want dit kennen ze hier niet. Onze andere attractie, de schommel, kent heel wat meer succes afgaande op de nieuwsgierige blikken van de kinderen. Om de afwerking wat mooier te maken besluiten we een pad aan te leggen. Nadat de helft is aangelegd besluiten onze vrienden om hun dagdagelijkse pole pole moment in te lassen. Ondanks het feit dat het nog maar kort na de middag is, en het feit dat het slechts een half uurtje werk is zit er vandaag niet veel activiteit meer in. Hun gebrek aan ambitie bezorgt ons soms irritatie maar we besluiten er niet van wakker te liggen en nemen dan maar de dala dala naar Kiembe Samaki, onze thuishaven.

Dag 29 Another day for pole pole

We moeten ons neerleggen bij de trage vooruitgang in de zoo aangezien we niet meer kunnen doen dan ons best. We houden ons bezig met enkele praktische zaken zoals het maken van een prijslijst, affiches,... We komen vandaag terecht in een van de vele kopiecenters. Ondertussen is het geen verrassing meer dat het niet zo efficient verloopt. Na onze usb stick op vijf verschillende computers te proberen krijgen we enkele afgeprinte documenten in slechte kwaliteit. Twee A4 blaadjes voor de prijs van 50 eurocent. Gelukkig zijn we blank en heel rijk.

Vandaag blijven we niet lang in de zoo aangezien we liever zelf genieten van een pint in plaats van te kijken hoe onze vrienden van de zoo een uitgebreid middagdutje doen.

's Avonds maken we tijd vrij om onze verdere reis te plannen. We beslissen dat we eind maart Tanzania verlaten en vanaf april zetten we ons avontuur verder in Namibië. 

Dag 30 Het (Kito)gani goed met de bar

Vandaag gaan we speciaal naar de zoo aangezien er zes toeristen verwacht worden. Het is ook de eerste dag dat er thee en koekjes verkocht worden. We zien het helemaal zitten!

Op de dala dala was men niet van plan het juiste wisselgeld te geven. Gelukkig weten wij wel beter en na aandringen (dit zorgde voor hilariteit bij de medepassagiers) krijgen we toch het geld waar we recht op hebben. Ondanks het mooie weer zien we een fikse onweersbui op de man zijn gezicht. We zijn benieuwd of de twee andere blanke passagiers (tot nu toe de enige twee blanken die bij ons op de dala dala zaten) nog steeds vol lof zijn over de vriendelijkheid en spontaniteit van de locals.

Bij aankomst in de zoo ziet alles er keurig uit. Ze zijn volop bezig met schilderwerkjes. Eén klein probleempje: het meisje dat instaat voor de verkoop in de bar is niet aanwezig. Na twee uur duikt ze toch op met een nonchalante glimlach. We besluiten haar te onderwerpen aan een klantvriendelijkheidstest waaruit blijkt dat ze wel heel vriendelijk is aangezien ze de helft niet aanrekent. Het meisje is wel oprecht spontaan maar we proberen er het commerciële in te krijgen.

De toeristen kwamen niet opdagen. We hadden meer verwacht van vandaag maar we konden ons optrekken aan het enthousiasme van de twintig kinderen die plezier beleefden aan de speeltuin en de uitgedeelde balonnen.

Vandaag werken we van thuis uit. We denken na over de uitbreiding van het project en proberen de zoo te kaderen binnen een ruimer community project. Vanaf vandaag is onze facebookpagina ook operationeel zodat geïnteresseerden alles kunnen volgen via www.facebook.com/kitoganihalfzoo. 

Voor de rest, het leven zoals het is: inkopen doen, eten klaarmaken, spelen met luizenbol alias onze hond en niet te vergeten een taartje eten in ons stamcafé Tupomoja. Zoals gewoonlijk is er voor onze deur alweer iets te doen want opnieuw staan honderden mensen op een Afrikaans ritme te dansen en zwaaien ze men hun heupen in de richting van mekka.

Dag 22 Bienvenue à Kitogani half zoo

Na stevig onderhandelen, dat is hier vaak nodig om een correcte prijs te krijgen op de dalla dalla, komen we aan in de zoo. Gelukkig zijn we vroeg aangekomen want al heel snel komen er twee toeristen langs. Het wordt snel duidelijk dat ze afkomstig zijn uit het land van stokbrood en de barret want we horen in de verte in een Swahili-achtig Frans : bonjour en bienvenue! De rondleiding wordt gelukkig in het Engels gegeven en de bezoekers lijken zeer tevreden. Zeker als ze op het einde een lekker kokosdrankje krijgen die onze vriend Ali zonet ging halen in de metershoge palmboom. 

Wanneer de toeristen vertrokken zijn beginnen we aan een vergadering met enkele vrouwelijke dorpbewoners. We leggen daarbij uit dat we de zoo willen gebruiken om de lokale activiteiten te stimuleren. We willen een harmonieuze omgeving creëren waarbij zowel toeristen als locals een positief gevoel hebben. Enkele ideeën die naar boven kwamen waren het maken van manden, het schilderen van henna, het klaarmaken van plaatselijke lekkernijen, ... 

In de namiddag besluiten we om het nationaal park Jozani te bezoeken. We betaalden veel geld maar kregen hiervoor weinig kwaliteit terug. Onze gids gaf zijn uitleg alsof hij het letterlijk voorlas uit een boek. Zelfs wanneer je een vraag stelde leek het alsof zijn cassette gewoon bleef voort spelen. Zijn enige teken van emotie gaf hij wanneer hij onze fooi in ontvangst nam. Zijn gezicht leek op een kind dat een paar kousen kreeg in plaats van de laatste nieuwe playstation. Onze zoo is vele malen kleiner dan het nationaal park maar het enthousiasme en de authenticiteit is dan weer vele malen groter in Kitogani half zoo. We zijn op de goede weg...

Vandaag wat chillen en genieten van plaatselijke lekkernijen. Daarna de hitte doorstaan om onze boodschappen te doen zodat we 's avonds wat verkoeling kunnen zoeken in een Afrikaans drankje.

In de namiddag is er een plaatselijk feest aan de gang. We hebben blijkbaar een goede wijk gevonden om te wonen want het is hier bijna alle dagen feest.

Dag 19 Op naar de jungle

Vandaag zitten we samen met alle medewerkers van de zoo. Aangezien ons Swahili nog niet helemaal op punt staat was het handig dat er iemand kon fungeren als tolk. We hebben nog eens duidelijk onze ideeën voorgesteld en ze lijken stilaan wakker te worden. Wakker worden kan ook letterlijk genomen worden aangezien dagelijks enkele verdwaalde dorpelingen wel ergens een knus hoekje vinden om hun dagelijks namiddagdutje te doen tussen de dierenkooien.

We stellen een to-do lijst op en beslissen om vandaag te starten met de bouw van het toilet. Hiervoor hebben we geen camionette nodig om langs de hubo of brico te rijden. We starten met een wandeling door de jungle en verzamelen restanten van palmbomen zodat we aan de ruwbouw kunnen beginnen. 

Aan het einde van de dag geven we onze eerste les Frans aan Gharib die we kunnen omschrijven als de meest enthousiaste van de bende. Het is heel mooi om te zien hoe hij kinderlijk lacht bij de woordjes bonjour en merci beaucoup!

Een vermoeiende maar leuke dag.

Dag 20 Het leven zoals het is: de zoo

In tegenstelling tot de andere dagen waarop we verwelkomd worden met de woorden jambo, mambo, karibu horen we vandaag vanuit de verte: bonjour, bonjour, bonjour! Zijn uitspraak zou niet veel punten opleveren op een mondeling examen Frans maar zijn enthousiasme appreciëren we wel. Vandaag vliegt iedereen er heel hard in en wanneer we foto's maken lijkt het tempo naar Zanzibarse normen wel heel hoog te liggen. Onze taak lijkt er vooral uit te bestaan initiatief te nemen, te motiveren en niet te vergeten tussendoor met de aapjes te spelen. 

De dag sluiten we steeds af met een lekkere maaltijd en ook het aantal mango's die we er dagelijks krijgen zijn niet meer op één hand te tellen. Ook vandaag mag de Franse les mag niet ontbreken. Nog voor we er zelf aan dachten haalde Gharib uit zijn zelfgemaakte boekentas een gloednieuw schriftje waarin we hem de W-vragen in het Frans leerden.

Dag 15 Untiteled #1

Daarna besloot Dietmar om met zijn enige vrouw een pint te gaan drinken op een paradijselijk terrasje.

Dag 17 Minibus voor maxipret

Na een ontspannend weekend terug het chaotische van de dalla dalla. Om de rit nog wat geanimeerder te maken reizen vandaag ook enkele doden vissen en levende kippen mee. Al hebben we geen medelijden met de kippen aangezien zij meer bewegingsruimte hadden dan wij. Zeker nadat de volslanke dame 1 centimeter bankbreedte gebruikte om haar volledige lichaamsmassa te laten rusten. 

Bij aankomst in de zoo was het beeld toch wel heel gelijkaardig als toen we het vrijdag de laatste keer aanschouwden. Behalve dan de groene boomslang die de weg vond naar de vrijheid. Na de middg schieten onze vrienden in gang en beginnen ze met het metsen van een muurtje voor een kooi. We steken zelf ook een handje toe en dan wel heel letterlijk een handje want een truweel heeft het overzeese eiland Zanzibar nog niet bereikt. Ook de cement lijkt verbazend hard op een mengsel van water en zand ofte modder. 

We kunnen ook de eerste toeristen aanschouwen die een bezoek brengen aan de zoo. De toeristen waren niet overdonderd maar ze konden de rondleiding door onze vriend Gharibu wel appreciëren. 

We krijgen weer een lokale maaltijd aangeboden waarbij we ervaren dat het niet evident is om rijst en saus met de handen te eten. Volgens hen zou eten met de handen de smaak bevorderen maar wij weten hoe de vork in de steel zit.

Met veel enthousiasme de dalla dalla opgesprongen voor een twee uur durende reis richting Kitogani. Eens aangekomen werden we verwelkomd door alle medewerkers van de zoo. We zijn er onmiddellijk in gevlogen met project één: het maken van een leuke bar. Beschikbare materialen: 20 nagels van een vorige generatie, 1 hamerachtig object, 1 kokosnoot (in het Swahili "verfborstel") en 1 kokospalmboom recht uit het oerwoud die we samen naar beneden haalden. Na een uur onderhandelen komt er iemand uit de bossen met een kettingzaag. Resultaat van dit alles: 1 gezellige tafel, 3 zitbanken en 2 stoelen. Ontwerp en uitvoering: Dietmar Bobelyn. Animatie van de 2 aapjes: Sarah Deckers.

Dag 13 Coole drank

Een hut, tafel en stoelen: we zijn er klaar voor. Nu nog de drankjes. We slaan onze voorraad in en steunen daarbij de lokale supermarkt (te herkennen aan de hut met het cola logo). We bergen de frisdrank op in de koelbox (lees: emmer met deksel). Vervolgens starten we de zoektocht naar ijs aangezien 40 graden geen aangename temperatuur is om frisdrank te bewaren. Na 2 uur zoeken iemand gevonden met een ijskast. Gelukkig zijn er de aapjes om ons op tijd te animeren. We hebben nog wat restanten gevonden van de palmboom om een kleine speeltuin te creëren. 

Op het einde van de werkdag een lokale maaltijd aangeboden gekregen, al heeft Dietmar de schattige viskop aan zich voorbij laten gaan.

Dag 14 "Das volk dat op ons neerkijkt omdat ..."

De lange busritten wegen door en het enthousiasme van het weekbegin is al wat getemperd. Eens aangekomen in de zoo vertelt men dat ze net begonnen zijn met het bouwen van een nieuwe kooi. Als we de werkzaamheden gaan bekijken zien we een typisch Afrikaans ritueel: er zijn vele mensen aanwezig maar slechts één is calorieën aan het verbranden. We zullen er maar van uitgaan dat er te weinig werkmateriaal voorhanden is. We creëren dan zelf maar een taakje door foto's te nemen van de dieren zodat ook de buitenwereld zich een beeld kan vormen van de animale aanwezigheid in de zoo. Na enkele uren hebbe we het wel gezien. We hebben het gevoel dat het van beide kanten wel genoeg was voor deze week waarop we een nieuwe afspraak maken volgende maandag.

Onderweg naar huis kregen we soms scheve blikken toegeworpen van moslims. Na opzoekwerk blijkt dat 99% van de bevolking op Zanzibar zich tot Allah richt. Als niet bedekte blanken vallen we toch een beetje uit de toon ondanks de vermelding in de grondwet dat er vrijheid van godsdienst heerst. Alleen jammer dat iedereen een wel heel vrije interpretatie heeft van de onderwerping aan Allah. Als Westerling zijn we toch al enkele keren respectloos benaderd door Tanzaniaanse mannen. We zijn benieuwd naar de aanpak van het onderwijs. Volgens locals zijn Engels en wiskunde "madness". We hebben nu enkele mensen leren kennen van de circa 1 miljoen inwoners, we zijn op zoek naar nog vele andere mensen om mee in dialoog te gaan.

Ondertussen is het weekend en gaan we genieten van een crêpe nutella met een vers vruchtensapje. Smoothie van de dag: papaya en banaan.

Vandaag een chill dagje, dat mag al een keer op Zanzibar. Dietmar heeft gewerkt rond cultureel erfgoed, hij heeft met een Afrikaanse patat Belgische frietjes gemaakt. Jammie jammie!

Dag 9 Gestrand op een steen

Zondag rustdag, dus gaan we erop uit naar het strand. Eventjes "kei"lomp geweest en tegen een mega rots gelopen (we noemen het slachtoffer Zhara ). We zijn er rotsvast van overtuigd, hier komen we terug!

Snel gaan slapen, morgen een drukke dag.

Dag 10 Uitstap naar de "zoo"

Vroeg uit de veren want we bezoeken een project aan de andere kant van het eiland. Het leek een ware volksverhuis op de dalla dalla: 15 zitplaatsen en toch 40 mensen mee. Blijkbaar is het ook de bedoeling dat vrouwen hun kind aan de eerste de beste doorgeven. 

We gingen een dierenpark bezoeken: we waren klaar om de plaatselijke wildlife te trotseren en apen te verzorgen. Eens aangekomen leken de aapjes dezelfde grootte te hebben als de eekhoorns, die andere topattractie. De pythons konden we niet bezichtigen, de een was komen te gaan, de andere had het hazenpad gekozen doorheen het kippengaas. Gelukkig zagen we nog wat ander potentieel voor het park en mogen we onszelf manager noemen van een zoo. Vanaf nu gaan we de uitdaging aan om een ecologische, toeristische trekpleister op te richten. Hakuna matata.

De indrukken vandaag even laten bezinken bij een savannah dry in Stonetown.

Dag 11 Zoo kan het niet verder

Creatieve ideeën bedacht voor het operationeel maken van ons project. Nu op zoek naar geld, dieren enzovoort. Misschien ook wat Swahili leren om het concept "zoo" eens duidelijk toe te lichten aan onze collega's. Als dat maar goed komt.