hallo de site was even niet meer bezig ik wwas aant het denken aan iets nieuws ik heb het gevonden een spel jullie kunnen allemaal mee doen met het spel! om te beginnen met het spel stuur jij jouw diertje naar email mij dit staat gans rechts van mijn site je kan alle dieren kiezen de meest verkorenen worden dan ook hond, poes, fret,dolfijn(alle waterdieren) andere dieren mogen ook van de partij zijn maar dan kan ik die dieren wel geen kleerdjes of andere goede benodigdheden geven ik zal dan voor het diertje dat ik niet tussen de verkorenen heb staan vele dingen zoeken om toch alle benodigdhenden te geven ik hoop dat jullie allemaal snel mee doen en dan kan ik van start gaan! bedankt xx beheerder
als ik ooit kon weten wat een diertje nou zegd had je dan nu brute pech? had je nu dan een echt leven? of waren dan alle geheimen weg? ik zou het niet weten weet jij het misschien? ik ben bang om te beven heeft iemand dat gezien? ik loop over daken dan zeg ik het zou trouw ooh robke ik hou van jouw door jolien wel gekend als deze site: http://groups.msn.com/defamiliebleyen http://www.bloggen.be/bijsinterklaas
Als je naar een hert kijkt dan valt onmiddellijk het indrukwekkende gewei op.
Vooral de mannetjes vallen bij de damherten op door hun grote gewei.
Het gewei bestaat uit beenstof en groeit tegen de paartijd uit tot een echt gevechtswapen. Mannetjes bestrijden er elkaar onderling mee om de kudde bij elkaar te houden en de beste wijfjes te bemachtigen.
Het gewei wordt in het late voorjaar afgeworpen en is tegen augustus al terug gegroeid.
Hij ziet er gevaarlijk uit omwille van zijn uiterlijk maar hij is meestal wel vredelievend.
Kenmerken
lengte:
2,1 - 4,0m
gewicht:
1500-2000kg (!)
aantal jongen:
1
voedsel:
grassen, aardappelen, tarwe, twijgen,...
Geluid:
grommen en snuiven
Hoe leeft de Indische neushoorn?
Men kan hem steeds terugvinden in hoge grassen aan de rand van een rivier of in modderpoelen.
Door het nemen van een bad in de modderpoelen zorgen de neushoorn er voor dat hun huid zacht blijft en dat hun huid beschermt blijft tegen stekende insecten.
Wat eten ze?
Waar leeft de Indische neushoorn?
De Indische neushoorn is vooral een grazer, hij eet vooral gras. Hij maakt dan zijn bovenlip heel breed om zo een pak grassprieten naar binnen te murmelen.
Men vindt hen het meeste terug op sommige plaatsen in India en in Nepal.
Het jong
Leuke weetjes
Als de geboorte op komst is, gaat de moeder in haar eentje in het hoge gras liggen. Het jong blijft 18 à 24 maanden bij zijn moeder totdat die een nieuw jong ter wereld brengt.
Daarna moet het jong zich aansluiten bij de groep.
* In de eerste weken nadat het jong geboren is, geeft de moeder per dag 20 tot 25 liter aan het jong.
* De neushoorn maakt gebruik van een gemeenschappelijke mesthoop, de doorsnede hiervan is soms wel 5 meter en 1 meter hoog!
Er zijn veel soorten tijgers die over de hele wereld leven en elk heeft zich aangepast aan zijn leefgebied.
Tijgers hebben een groot jachtgebied nodig; mannetjes 55 km² en vrouwtjes 45 km².
Tijgers leven alleen, dus niet in een groep.
Wat eet de tijger?
Tijgers jagen ´s nachts door hun prooi te besluipen.
Een tijger bespringt zijn prooi van opzij of van achteren. Kleinere dieren doodt hij door een beet in de nek, grotere dieren verstikt hij met een beet in de keel.
Tijgers eten het liefste wild: herten, zwijnen en buffels.
Jongen
Een vrouwtje krijgt in haar territorium een mannetje op bezoek. Hij blijft dan 20 tot 80 dagen met haar samen. Na ongeveer 15 weken worden twee tot vier welpjes geboren die de eerste tien dagen nog blind zijn.
De moeder zoogt hen acht weken lang en voert hen daarna kleine stukjes jachtbuit. Na zes maanden laat ze de jongen voor het eerst een paar dagen alleen om op jacht te gaan.
Waar leeft de tijger?
Tussen India en Bangladesh, in Noord en Midden India, Birma en Nepal.
Leuke weetjes
* Een gulzige tijger kan tot 30 buffels per jaar eten.
* Het brullen van een tijger is ´s nachts meer dan 2 kilometer ver te horen.
* Een volwassen tijger kan in 1 nacht 31 kilo vlees opeten!
* Ook tijgers kunnen spinnen, maar alleen tijdens het uitademen.
Je hebt de kleine slangen, die 20 cm lang worden en de grootste slangen die wel 11 m lang kunnen worden of zelfs langer. Sommige slangen die 11 m lang kunnen worden, kunnen wel 200 kilo wegen.
Wat eten ze?
Kleine slangen hebben niet zon grote bek als de grotere slangen. De kleinere slangen eten slakken, mieren en kleine eieren.
Grotere slangen kunnen zelfs kaaimannen of geiten eten!
Gifslangen
Sommige slangen zijn gifslangen. Als je gebeten wordt door een gifslang, kun je al dood gaan van een druppeltje gif.
Slangen kunnen hun tanden voor of achterin hun bek hebben. Er zijn holle tanden, gegroefde tanden en een uitklappende slagtand.
Cobras, taipan, mambas, koraalslangen en zeeslangen hebben vooraan in hun bek giftanden, die onbeweeglijk aan de bovenkaak vastzitten. Adders en ratelslangen hebben giftanden vooraan in hun bek die naar voren uitklappen als de slang zijn prooi aanvalt.
De adders zijn giftig, maar hun gif doet nog meer. Als ze gif spuiten breken de lichaamsvezels af, en is het makkelijker om hun prooi op te eten.
De Australische Oxyuranus microlepidotus is een van de gevaarlijkste slangen ter wereld. Één druppel van zijn gif kunnen wel 217.000 muizen doden!
Hoe ze voedsel zoeken
De meeste slangen vangen hun prooi makkelijk. Sommige slangen wachten af tot de prooi komt. Ze ruiken met hun tong, want ze kunnen niet goed horen.
Pythons en boas wurgen hun prooi totdat die dood is. Hun bekken zijn zo groot dat er zelfs een wild zwijn in past.
De andere soorten die ook gif hebben eten zelfs hun eigen soorten, dus eieren van andere slangen. Ze vinden eieren van vogels ook lekker. De slang lust ook slakken die ze zelfs uit hun huisje kunnen halen.
Vervellen
Een slang vervelt, dit wil zeggen dat zijn oud vel eraf gaat en hij een nieuw in de plaats krijgt. Als een slang gaat vervellen, staat hij met zijn neus tegen een hard oppervlak te wrijven. Daarna wringt hij zich uit zijn oude huid. Ook de doorzichtige ogen komen er binnenste buiten af.
Jongen
Als de paringstijden komen, zoeken de mannetjes een vrouwtje. Dat is meestal in de lente net voor de regenseizoenen in de tropen.
Als ze gepaard hebben, zoekt het vrouwtje een warm plekje op bij een rottende boomstam of onder een rots. Ze leggen 80 eieren of meer.
De meeste slangen laten de eieren alleen. De kleine slangetjes moeten het dan zelf uitzoeken.
Bij de cobras is het anders. Het mannetje en het vrouwtje beschermen de eieren tot ze uitkomen. Dan moeten ze het zelf doen. Dan moeten ze zelf eten gaan zoeken en voor zichzelf zorgen
Hij is kampioen gewicht, kampioen lengte, kampioen neus en kampioen oren. Aan de olifant is elk lichaamsdeel 'king-size'. Maar de koning van de landdieren heeft zijn troon verloren aan de mens. En daardoor verliest hij steeds meer grondgebied.
Koning wordt vluchteling
Ooit heerste de Afrikaanse olifant over bijna heel Afrika en de Aziatische olifant over heel zuidelijk Azië. Alleen in onherbergzame gebieden lieten ze zich niet zien. Nu zijn er in Afrika nog maar vier- tot zeshonderdduizend olifanten en in Azië nog veel minder: tussen de 34.000 en 50.000, waarvan de helft in India. De koningen van weleer hebben nu de vluchtelingenstatus.
De Afrikaanse en de Aziatische of Indische Olifant zijn verre familie van elkaar. Ongeveer vijf miljoen jaar geleden hadden ze een gezamenlijke voorvader in Afrika. De familie groeide uit tot twintig soorten, die zich verspreidden over Azië en Afrika.
Record na record
Olifanten zijn de grootste landdieren die er bestaan. De Afrikaanse olifant is nog een slag groter dan zijn Aziatische broer. De grootste 'Afrikaan' kwam uit Namibië en was 4,2 meter hoog. De Aziatische recordhouder is nog in leven en was 3,6 meter hoog toen hij voor het laatst werd gezien.
Wat lengte betreft mogen ze er ook zijn. Een olifant uit Angola was van slurf tot en met staart maar liefst 10,6 meter lang. Daarmee versloeg hij de langste slang, een python van 10 meter. Verder zijn olifanten het zwaarst van alle landdieren (de kampioen woog meer dan 12.000 kilo) en planten ze zich het allerlangzaamst voort. Een olifantenmoeder krijgt maar eens in de vijf jaar een jong, en dat na een zwangerschap van bijna twee jaar. Zo kunnen we nog wel even doorgaan. Bij olifanten gaat alles in de overtreffende trap.
Familie is belangrijk
Olifanten leven in hecht familieverband. Alles draait daarbij om de vrouwtjes. Het oudste vrouwtje is de baas in een kudde. Die bestaat uit haar zussen, dochters, nichten en hun kinderen. De kudde maakt onderdeel uit van een stam, een nog groter geheel. Zonen verlaten de kudde rond hun tiende jaar om zelfstandig te worden. Mannetjesolifanten zwerven in hun eentje rond of vormen tijdelijke groepen.
Het is geen sprookje dat olifanten een fabelachtig geheugen hebben. Een olifantenkudde gebruikt eeuwen achtereen dezelfde paden en plaatsen om water en voedsel te vinden.
Natuurlijk hebben olifanten heel veel voedsel nodig. Een Aziatische olifant eet gemiddeld 18 uur per dag. Veel gras, maar ook struiken, fruit, bladeren, takken en bast. Nog liever eten olifanten bananen, rijst en suikerriet. Een portie van 75 kilo is niks. Boeren zien olifanten daarom liever gaan dan komen.
Hoe herken je de olifant?
De Afrikaanse olifant - tot 4,2 meter hoog - gemiddeld 7.500 kilo zwaar - grote flaporen - rechte of holle rug - slagtanden bij mannetjes én vrouwtjes - twee slurfpuntjes
De Aziatische olifant - tot 3,6 meter hoog - gemiddeld 5.000 kilo zwaar - twee bulten op zijn kop - ronde rug - slagtanden alleen bij mannetjes - één slurfpuntje
Sieraden van ivoor
De Afrikaanse olifant wordt al eeuwen benijd en bejaagd om zijn slagtanden. Het tandbeen daarvan wordt ivoor genoemd en het wordt gebruikt voor bijvoorbeeld meubels en sieraden. Eén slagtand levert heel wat op: de zwaarste tand aller tijden woog 117 kilo. Jarenlang was de stroperij redelijk onder controle, maar begin jaren 70 leefde die plotseling weer op. Voor de Aziatische olifant met zijn kleinere slagtanden is de jacht op ivoor een minder grote bedreiging. Maar ook in Azië neemt de handel weer toe. In 1990 werden in Myanmar naar schatting 50 olifanten per week gedood voor hun ivoor en andere lichaamsdelen.
Andere, nog grotere gevaren, schuilen in de vernietiging van de leefomgeving van de olifant. De Afrikaanse olifant heeft last van de 'verwoestijning' van het continent. Hoe meer woestijn, hoe minder ruimte. En ruimte heeft een olifant echt wel nodig. Wat de mens doet, is daarom nog erger: zowel in Azië als in Afrika verdwijnen de bossen, voor de houthandel of ten gunste van landbouwgrond. Olifanten accepteren zo'n inbreuk op hun gewoonten echter niet zomaar en dat heeft nare gevolgen. Op een plantage in Indonesië vernielden olifanten in 1985 in korte tijd 270.000 stekjes en 14.000 jonge bomen. In India worden jaarlijks 300 mensen door olifanten gedood. De agressie van de olifant wekt bij de lokale bevolking ook agressie op. En daarvan worden de olifanten weer het slachtoffer van.
Dolfijnen behoren tot de walvisachtigen en tot de zoogdieren. De mens is ook een zoogdier.
Een zoogdier is een dier dat:
levende jongen ter wereld brengt
de jongen zoogt
adem haalt met de longen
warmbloedig is: een constante lichaamstemperatuur van ongeveer 37 graden heeft
behaard is
Uiterlijk
Tuimelaar dolfijnen wegen 250 tot 300 kilo. Zij zijn 2 tot 3 meter lang!
Soorten vinnen:
* Borstvinnen: om te sturen
* Rugvin: om stabiliteit in het water te hebben
* Sterke staart: om zich voort te bewegen en voor de sprongen.
Neus:
De dolfijn heeft geen neus zoals de mens. Maar zijn neus ligt aan de bovenkant van het hoofd en wordt blaasgat genoemd.
Oren:
De oren zijn de zeer kleine gaatjes aan de zijkant van hun hoofd. Ze kunnen heel goed horen, zelfs geluiden die wij niet kunnen horen omdat ze te hoog zijn!
Huid
De huid van de tuimelaar dolfijn is aan de bovenkant grijs en aan de onderkant wit. Op de huid van een dolfijn zie je soms krassen. Deze krassen krijgen de dieren tijdens het stoeien en spelen.
Op het moment dat dolfijnen echt vechten gebruiken ze hun sterke harde neus.
Ogen
Dolfijnen kunnen heel goed zien. Dolfijnen kunnen groen en blauw goed zien, maar rood en oranje minder goed.
Ruiken/proeven
Ruiken kan een dolfijn vrijwel niet wan thij heeft het ook niet echt nodig onder water.
Proeven kan een dolfijn wel. Dit is onder andere te zien tijdens het voeren, waarbij de dolfijnen laat zien dat hij de ene vis liever eet dan de andere.
Ademhaling
De dolfijn ademt door het blaasgat boven op het hoofd van de dolfijn. Dolfijnen hebben een longademhaling. Onder water wordt het blaasgat afgesloten met een soort klepje. Tuimelaar dolfijnen kunnen zo'n 15 minuten onder water blijven en er zijn zelfs soorten die dit een uur volhouden.
Geluiden
De geluiden die dolfijnen maken, worden door het beweeglijke blaasgat gemaakt. Door het gedeeltelijk af te sluiten en de lucht naar buiten te persen kunnen de meest vreemde geluiden ontstaan.
Sonar
Dolfijnen beschikken over een sonar waardoor ze 'klikken' uitzenden. Als deze ergens tegen kaatsen, dan komt dat geluid terug. Zo weet de dolfijn dat daar dingen zijn, en zo zwemt hij er niet tegen.
Voedsel
Ze eten verschillende soorten vis: haring, makreel, sprot, wijting en inktvis. De dolfijnen eten gemiddeld 8 kilo vis per dag.
Dolfijnen hebben 4 magen: Een kropmaag voor het opslaan van voedsel (mocht er ineens een school vissen langskomen),een echte maag en nog 2 kleinere magen.
Voortplanting
Als de Tuimelaar 6 tot 10 jaar is, dan is hij klaar om te paren. Op deze leeftijd krijgen de mannetjes en vrouwtjes belangstelling voor elkaar. Dit kan gepaard gaan met enorme stoei- en knuffelpartijen. De paring kan het hele jaar door plaatsvinden. Een mannetje kan aan het water proeven of er een bronstig vrouwtje in de buurt is. De paring vindt onderwater plaats, buik tegen buik.
Geboorte
Na 12 maanden wordt het kleintje geboren onder water. De geboorte bij dolfijnen vindt in een andere volgorde plaats dan bij andere zoogdieren het geval is. Eerst komt de staart en als laatste het hoofd
Tijdens het zogen legt het jong zijn tong om de tepel van de moeder. Het jong heeft geen zuigreflex, de moeder spuit de melk in de bek van het jong. Na ongeveer 3 maanden begint het jong met vis te spelen en langzamerhand ook te eten.
Dolfijnen. Iedereen kent natuurlijk deze vrolijke dieren. Ze kunnen allerlei kunstjes. Het is geen vis, maar een zoogdier. Ze leven in grote groepen en het is alsof ze hun eigen taal spreken. Ze leren makkelijk fluiten, zingen en zelfs een paar woorden nabootsen. Vooral de spitsdolfijn. Het is voor de mens niet moeilijk goede maatjes met hen te worden. Dolfijnen hebben de legendarische naam schipbreukelingen te redden. Het is ook bekend dat ze gewonde soortgenoten steunen of tussen hen in meenemen.
Hoe zwemt een dolfijn? tuimelaar
Zij zwemmen moeiteloos onder water. Hun lichamen zijn prachtig gestroomlijnd. Dit wil zeggen dat ze zodanig gevormd zijn dat ze gemakkelijk door het water glijden. Het lichaam is lang en afgerond, het is breed van voren en wordt smaller naar de staart toe. Behalve de rugvin en de borstvin steekt er niets uit. Dolfijnen hebben geen oorschelpen en hun huid is heel glad. Net als andere walvisachtigen gebruiken dolfijnen hun staart om zichzelf door het water voort te stuwen. Ze slaan hun staartvin op en neer met de krachtige spieren in de buurt van hun staart. Hierdoor kunnen ze ook met hun staart op het water lopen. De staartvin duwt het water bij elke klap naar achteren en het lichaam van de dolfijn wordt daardoor naar voor deduwd. De andere vinnen sturen de dolfijn door het water. Ook kunnen de dolfijnen enorme sprongen maken boven het water.
Op jacht.
Dolfijnen hebben een gevoelig gehoor, waarmee ze prooidieren kunnen opsporen. Buiten het water kunnen dolfijnen ook zeer goed zien. Dolfijnen zijn niet aan een plaats gebonden, maar ze houden zich op waar genoeg prooien te vinden zijn, zoals allerlei vissen en soms inktvis
Eekhoorn behoort tot de onderorde Eekhoornachtige knaagdieren.
Hij heeft een pluimstaart van 1424 cm.
De pels is op de rug roodbruin, maar er zijn ook donkergekleurde, zwarte en grijsachtige kleuren;de buikzijde is wit.
De oren dragen goed ontwikkelde oorpluimpjes. De eekhoorn is een dagdier, dat een voorkeur heeft voor naaldhout, maar ook wel in loofhout voorkomt
Het dier beweegt zich uiterst behendig door de bomen. Het gebit bevat knobbelkiezen.
Hij houdt geen winterslaap, maar wel een winterrust.
Tegen de winter worden op verse plaatsen voorraden van noten aangelegd en allerlei andere voedsel.
Voorplanting: 3 tot 7 jongen,2 tot 3 keer per jaar
De 35 naakte blinde jongen (jaarlijks één of twee worpen) worden na een draagtijde van zes weken geboren .De levensduur is 45 jaar.
De eekhoorn is een knaagdier dat in staat is om harde noten te kraken . Zijn techniek is erg geperfectioneerd. Eerst knelt hij een noot tussen beide voorpoten en zijn bovenste snijtanden. Dan breekt hij de schaal door zijn onderste snijtanden als een soort hefboom te gebruiken. Krak!
De eekhoorn voelt zich thuis in de bomen. Hij rent tegen de stam omhoog. Dat gaat goed met zijn korte pootjes en lange scherpe nagels.
Hoog in de boom heeft de eekhoorn zijn nest. Een rond dicht nest met een ingang en een uitgang.
Daar worden een of twee keer per jaar zo'n vier jongen geboren. Ze drinken melk bij de moeder.
In de herfst stopt de eekhoorn allerlei vruchten weg. In de grond, maar ook in holten van een boom. Als het winter is, zoekt hij die plekjes weer op. Hij eet vooral zaden,noten en bessen.
Lindsey Parmentier
De eekhoorn.
De eekhoorn voelt zich thuis in de bomen. Hij rent tegen de stam omhoog. Dat gaat goed met zijn korte pootjes en lange scherpe nagels.
In de herfst stopt de eekhoorn allerlei vruchten weg. In de grond, maar ook in holten van een boom. Als het winter is, zoekt hij die plekjes weer op. Hij eet vooral noten, zaden en bessen.
Er zijn heel veel soorten eekhoorns!
De rode eekhoorn kenmerkt zich door zijn zeer elegante pluimstaart. De gewone eekhoorn is rood van kleur en heeft ook een rode pluimstaart.
Hij eet knoppen, vruchten, noten en zaden. Zijn woongebied is: West- Europa, Polen, Rusland en Noord- China.
Met zijn staart houdt de eekhoorn zich in evenwicht. Als hij klimt, stuurt hij ermee. In het nest is het zijn deken. Als de zon schijnt, is de staart zijn parasol. De staartlengte is 16 tot 20 cm.
De levensduur van de eekhoorn is 8 tot 10 jaar.
De bijzonderheden van de eekhoorn zijn: de haren op zijn staart, die tot 10 cm lang kunnen worden, hebben in het midden een scheiding.
Hij bouwt doorgaans verscheidene nesten. Deze nesten worden gebouwd uit takken, bladeren en mos.
Hoog in de boom heeft de eekhoorn zijn nest. Een rond dicht nest met een ingang en een uitgang. Daar worden een of twee keer per jaar zo'n vier jongen geboren. Ze drinken melk bij de moeder. De jongen wegen bij de geboorte 8 tot 12 gram.
Een eekhoorn bouwt wel eens meer dan één nest. Hij is de hele winter actief.
Zijn reukvermogen is zo sterk dat hij voorraadkelder zelfs terugvindt onder enkele centimeter sneeuw. In de winter slaapt hij of eet van zijn voorraad voedsel. Bij het eten gebruikt de eekhoorn zijn voorpootjes als handen.
Sommige eekhoorns bijten altijd links in de dennenkegel en houden hun rechterpootje boven en andere doen dat net andersom.
Als ze een dennenkegel eten, houden ze de punt naar benden.
Ikzelf heb ook al een eekhoorn gezien.
Ik vind het een mooi en klein diertje.
Mijn vader heeft er een foto kunnen van nemen maar hij moest wel heel stil zijn.
De foto was zeker geslaagd, de eekhoorn stond er op heel mooi op!
De eekhoorn kan tot 1.3 kg wegen.
Hij kan 40 tot 65 cm zijn.
Het woord eekhoorn betekent, in het Grieks, "staart die schaduw maakt".
De eekhoorn wordt ook wel een Europese eekhoorn genoemd, maar hij woont eveneens in Azië.
De orka of zwaardwalvis (Orcinus orca) is de grootste predator onder de dolfijnen (Delphinidae).
Klik hier (info·uitleg) voor het geluid dat een orka voortbrengt.
Orka's leven in groepsverband, genaamd een "troep". Een troep kan uit 2 tot 90 orka's bestaan, waarin het oudste vrouwtje de leiding heeft. In een kleine troep zijn de orka's meestal een familie met één volwassen mannetje, twee of drie vrouwtjes en een aantal jonkies. Grote troepen hebben drie of vier volwassen mannetjes, met ieder een paar vrouwtjes en hun jongen. Deze groepen komen soms samen, en kunnen zo een troep van veertig dieren vormen. Ze komen voor in zowel de warme als de koude wereldzeeën, waarbij ze voornamelijk nabij de kust te vinden zijn.
Orka's zijn gemakkelijk te herkennen: ze zijn zwart bovenaan, wit onderaan en hebben een witte vlek net boven het oog. Iedere orka heeft zijn eigen unieke patroon, dat net iets afwijkt van andere orka's, waardoor voor een geoefend oog herkenning en identificatie mogelijk wordt. Ze zijn vrij gedrongen van bouw en hebben een bijzonder opvallende rugvin (vandaar de naam zwaardwalvis), die tot 2 meter hoog kan zijn. Mannetjes kunnen tot 9,5 meter lang worden en tot 6 ton wegen. De vrouwtjes zijn iets kleiner: tot 8,5 meter en kunnen ongeveer 5 ton wegen. Bij de geboorte zijn kalveren gemiddeld 2,4 meter lang en wegen 180 kilogram. De grotere mannetjes zijn in de groep herkenbaar aan hun hoge, spitse rugvin.
Vrouwtjesorka's worden gemiddeld 50 jaar oud, maar kunnen ouder dan 80 worden. Mannetjes hebben een geringe levensverwachting van ongeveer 30 jaar; er zijn ook gevallen van mannetjesorka's van boven de 50 jaar bekend.
Orka's slapen niet, ze moeten immers naar het oppervlak komen om adem te halen. Ze rusten uit door de twee hersenhelften om de beurt uit te laten rusten.Ze moeten ook opletten voor bedreigingen.
Het dieet van de orka is bijzonder gevarieerd. Het omvat vis, zeevogels (zoals aalscholvers, pinguïns en meeuwen), inktvissen als pijlinktvis, en zoogdieren, zoals de Weddellzeehond en de zeeleeuw tot zelfs andere walvissoorten en haaien. Waarschijnlijk laat hij walrussen met rust. Tot op heden is nog nooit een mens aangevallen door een wilde orka. Orka's jagen in groepen op volle zee en gaan daarbij planmatig, intelligent en inventief te werk. Nabij de kust komen ze tot aan de waterlijn om zeehonden te verschalken. Ook is bekend dat ze ook grote ijsschotsen kapot stoten om daarop gevluchte zeeleeuwen te grijpen.
Met geen enkele andere bedreiging dan de mens, bevindt deze predator zich aan de top van de voedselketen
Omdat orka's spectaculaire dieren zijn die zich relatief gemakkelijk laten trainen, zijn orka's vrij populair geworden in dolfinaria en themaparken (voornamelijk in Noord-Amerika). Ook het Dolfinarium van Harderwijk heeft jaren een orka gehad, Gudrun. Daarbij geven ze blijk van grote intelligentie. Orka's blijven echter wilde dieren en na een aantal incidenten met dodelijke afloop (in 1991 en 1999), werd de kritiek op het gevangen houden van deze dieren steeds groter. In gevangenschap lijden orka's vaak (60 à 90 %) aan een afwijking aan de rugvin, die verzwakt en schuin opgekruld ligt
De orka verscheen ook op het witte doek. De bekendste films, zijn de Free Willy-films waarmee de problematiek wereldwijd grote aandacht kreeg. Pogingen werden ondernomen om Keiko, de orka die in de eerste speelfilm de titelrol speelde, terug in de vrije natuur te brengen. Dit lukte slechts gedeeltelijk, want Keiko bleef het gezelschap van de mens opzoeken.
Apen vinden we zowel in Azië, Afrika als Zuid-Amerika terug.
Opmerkelijk zijn de vier handen waarmee deze dieren zeer handig mee omspringen!
Door deze handen kunnen ze leven in e bomen.
Sommige apen hebben een grijpstaart, waarmee zij zich tijdens de slingertochten in evenwicht houden.
Wat eten ze?
Apen voeden zich vooral met vruchten en planten.
Toch zijn er sommige apen die ook insecten en ongewervelde opeten!
Baviaan
Bavianen leven in familiegroepen. Geregeld wordt er gevochten om het leiderschap, maar de jonge baviaantjes hebben daar geen last van.
Op de leeftijd van 8 à 10 maanden stopt het jong met drinken bij zijn moeder, maar tot hij een jaar of 2 is, wordt hij nog steeds verzorgd door zijn moeder. En tot de leeftijd van 3 jaar zal het jong de bescherming van de groep genieten.
In het oude Egypte waren het heilige dien, die vaak gebalsemd in graven werden teruggevonden.
Een jong brengt zijn eerste maand door in de armen van zijn moeder, en zowel het jong als de moeder worden beschermd door de oudste mannetjes. Na ongeveer een maand klimt het baviaantje op de rug van de moeder en gaat hij overal met haar naartoe. Wanneer het 3 maanden is, begint het met leeftijdsgenootjes te spelen. Ook de oudere apen laten zich wel eens tot spel verleiden.
Maki en rode vari.
De maki de rode vari zijn halfapen. Ze hebben een spitse snuit en hun ogen staan aan de zijkant.
Goudkopleeuwaapjes.
De goudkopleeuwaapjes komen in het Braziliaanse regenwoud voor. Deze zeer sociale aapjes zijn bedreigd door bosbranden en ontginning.
Toen de eerste Engelsen in Australië kwamen, vroegen ze aan de Aboriginals hoe de springende beesten noemde, ze zeiden dat ze kangoeroes noemden, en nu heten ze nog steeds zo, maar we weten nog niet wat het betekent.
Worden kangoeroes gegeten?
Waar komen ze vandaan
De aboriginals aten vroeger al kangoeroevlees en gebruikten de huiden voor het leer. In dure restaurants wordt nog steeds kangoeroevlees gegeten en van de huid maken ze bijv: hoeden, tassen enz., voornamelijk voor de toeristen. In de toeristenwinkels zag mijn moeder sleutelhangers me t kangoeroepootjes eraan. Dat vind ik zielig.
De kangoeroes komen uit Australië. In Australië is het heel warm. Heel warm! Om niet oververhit te raken, doen kangoeroes tijdens de heetste uren van de dag helemaal niks. Net als honden hijgen ze om de warmte kwijt te raken. En als een kangoeroe het echt warm heeft, likt hij zijn voorpoten , dat doet hij omdat daar zijn bloedvaten heel dicht onder zijn huid lopen. Door de wind kolt zijn bloed een beetje af. Overdag rusten kangoeroes en ´s morgens en ´s avonds eten ze heel veel.
Soorten kangoeroes
Er zijn 42 soorten kangoeroes en boomkangoeroes. Een kangoeroe is het meest bekende buideldier dat er is, en komt het meest voor in Australië. Hun voorpoten zijn in vergelijking met hun achterpoten erg klein. Ze komen alleen voor of in groepen en ze eten voornamelijk gras en bladeren.
Baby kangoeroes
Kangoeroes vrijen in de lente. Het baby'tje word na 3 weken geboren, hij is dan ongeveer 2,5 centimeter groot (net zo groot als dit streepje ) 0 1 2 2,5 cm. Als hij geboren wordt is hij helemaal roze. Het kangoeroetje komt uit het gaatje onder de staart van de moeder. De moeder likt haar haren op haar buik zo dat ze een soort trappetje vormt, zodat het jong er makkelijker in de buidel kan komen. Als hij geboren is gaat hij meteen melk drinken bij zijn moeder hij blijft een jaar bij haar dan gaat hij de wijde wereld in. Hij zoekt naar gras en lekkere blaadjes. Intussen zit er alweer een ander broertje in de buidel. En het kan best zijn dat zijn moeder alweer zwanger is. Gelukkig heeft ze 4 tepels, zodat alle kinderen genoeg melk hebben.
Wat doen ze als ze geboren worden
Als kangoeroes worden geboren gaan ze meteen in de buidel dat gaat zo: eerst gaan de voorpoten er in dan de kop en dan de buik en de achterpoten en dan draaien ze een keer en dan zit de kangoeroe goed. Na ongeveer 5 maanden steekt hij zijn kopje voor het eerst uit de buidel, dan begint hij pas de wereld te ontdekken.
Slokop
Er is geen dier die meer kan eten als een kangoeroe, hij kan zich namelijk dood eten. Vorig jaar gebeurde dat wel bij 3000 kangoeroes. Dat kwam doordat ze in een gebied leefden waar 5 jaar lang geen druppel water was gevallen, en toen het begon te regen gingen ze veel planten eten en gingen ze dood.
De reuzenkangoeroe
De grootste levende kangoeroe is de rode reuzenkangoeroe. De grijze reuzenkangoeroe en de berg kangoeroe of wallaroe. De mannetjes zijn het grootst, soms wel twee maal zo groot als de wijfjes. Pasgeboren rode reuzenkangoeroes wegen maar een gram, hun moeder 20 tot 30 kilo. Het jong , dat onbehaard , blind en doof ter wereld komt, hij heeft nog geen lange achterpoten als de volwassene kangoeroe. Reuzenkangoeroes kunnen sprongen maken van 1,5 meter. De staart gebruiken ze om mee te sturen en om in evenwicht te blijven. Maar als ze achter na worden gezeten kunnen ze wel 80 kilometer per uur bereiken, maar dat kunnen ze niet lang vol houden. Als ze door hun vijand worden ingehaald, kunnen ze heel erg hard gaan trappen met hun achterpoten. Als een reuzen- kangoeroe door een dingo [wilde Australische hond] wordt achtervolgd vlucht hij het water in, totdat het bij de kangoeroe tot zijn borst is, en probeert de dingo te verdrinken door met zijn voorpoten op de kop van de dingo te gaan staan en wachten tot hij verdrinkt.
Weetjes
De mannetjes van een rode reuzenkangoeroe kunnen groter worden dan een mens!
De rode reuzenkangoeroe kan ook met een snelheid van 65 km per uur een sprong maken, die zijn dan ook wel 12 meter lang.
Een kangoeroe heeft een heel groot uithoudingsvermogen, hij kan wel 30 kilometer achter elkaar rennen en daarna nog met gemak 3 km zwemmen.
Australiërs vinden vaak kangoeroes lastig omdat ze ernstige auto ongelukken kunnen veroorzaken, en dat gebeurd dan vaak ´s nachts.
De grootste kangoeroe ooit gevonden in Australië was 3,20 meter lang en woog 100 kilo. 11
De ijsbeer is vuilwit; hij woont in het arctische en subarctische gebied en zwerft over een groot areaal rond, zwemmend van ijsschotsen naar ijsbergen, maar houdt zich ook aan de kust van het vasteland en de eilanden op.
De kop is lang en smal, de nek lang en het lichaam (160250 cm lang, gewicht 300450 kg, de mannetjes zijn groter en zwaarder dan de vrouwtjes) dicht en lang behaard, evenals de voetzolen; hiermee kunnen zij zich gemakkelijk voortbewegen op gladde bodem.
De neus is zwart, oren en staart (810 cm) zijn kort.
Roofdieren
IJsberen zijn de grootste roofdieren van het noordpoolgebied, met de mens als enige vijand; hun prooien bestaan uit zeehonden, vis, zeevogels en kleine knaagdieren, terwijl ook aas en 's zomers plantaardig materiaal (bessen en kruiden) gegeten worden.
Het dier kan door nieuwsgierigheid gevaarlijk voor de mens worden; de jacht is tegenwoordig vrijwel overal verboden.
Niet erg sociaal
IJsberen zijn niet zo sociaal; hooguit treft men er drie tot vier bijeen, wat meestal een wijfje met grote jongen zijn. Alleen bij grote kadavers als aangespoelde walvisachtigen ziet men soms meer dieren bijeen, evenals bij vuilnisbelten van menselijke nederzettingen. IJsberen kunnen goed zwemmen en duiken.
Jongen
Na een draagtijd van ca. acht maanden werpt het wijfje om de 2 à 3 jaar in de winter 1 à 3 ratgrote, hulpeloze jongen die geruime tijd in een zeer beschut sneeuwhol verzorgd worden; Ze worden tot 35 jaar oud.
De ijsbeer is één van de grootste landroofdieren. Zijn lievelingskostje is de zeerob. De ijsbeer is heel slim. Hij wacht de robben op bij een luchtgat. Die maken de beesten in het ijs om te kunnen ademen. Als de zeerob een verse hap lucht wil nemen, slaat de witte beer toe. Soms besluipt hij zijn prooien, als die liggen te zonnebaden. Hij houdt dan met z'n poot zijn zwarte neus bedekt, zodat hij niet ontdekt wordt. Slim hè! De ijsberen gaan in het begin van de herfst op zoek naar de resten van walvissen en walrussen. De hapjes liggen niet voor het oprapen in de winter. Daarom eet de beer zo veel mogelijk, zodat hij een flinke vetlaag heeft om de winter door te komen. Als een ijsbeer op zijn twee achterpoten staat, is hij tussen de twee- en drieënhalve meter hoog.
IJsberen leven 'solitair'. Dat wil zeggen dat ze in hun eentje leven. Het mannetje gaat in de lente op zoek naar een vrouwtje zonder kleintjes, om te paren. De ijsbeermoeder krijgt haar jongen na zeven of acht maanden. Ze krijgt er meestal twee. Het huis maken doet ze in oktober of november. Want dan worden de ijsbeerbaby's geboren. De moederbeer graaft een hol onder de sneeuw of in de bodem van de toendra. Daarbinnen is het wel warmer dan buiten, maar toch schommelt de temperatuur er rond de nul graden. Brrr! Koud hoor, om in te wonen! Als de kleintjes eenmaal geboren zijn, doet hun moeder alles om vader uit de buurt te houden. Want hij eet alles, zelfs zijn eigen kinderen!
Weet je waar ijsberen dol op zijn? Glijbaantje spelen! Ze hebben geen slee nodig. Nee, ze laten zich gewoon op hun buik van de helling glijden! Tussen de tenen van de ijsbeer zitten zwemvliezen, dat is handig voor het zwemmen. Hij gebruikt hierbij alleen zijn voorpoten. Voordat ijsberen een frisse duik nemen, sluiten ze hun neusgaten. Want water in je neus is niet fijn! Hun ogen houden ze wel open. logisch, want dan zien ze hun prooi goed.
De giraffe is het hoogste zoogdier ter wereld op het land.
Kenmerken
Hoe leven ze samen?
Gewicht:
550- 800kg
grootte:
van 3,9 tot 5,3 m
aantal jongen:
1
voedsel:
bladeren van struiken; acacias, vruchten en kruiden
geluid:
loeien, snuiven
Giraffen zijn heel sociale dieren. Toch vormen ze geen vaste kuddes. Ze sluiten hun aan bij groepen die van dag tot dag veranderen.
Toch moet er binnen een bepaald gebied gevochten worden tussen de hengsten om het leiderschap. Een vreemde hengst wordt uitgedaagd door de leider. Ze gaan dan met hun koppen en nekken tegen elkaar slaan toot eentje zich onderwerpt. Diegene die wint, is dan de nieuwe leider in dat gebied.
Wat eten ze?
De giraffe voedt zich met bladeren van struiken en bomen.
- Voor bomen en struiken met weinig doornen trekken ze de bladeren van de takken door de takken tussen hun tanden te steken en te trekken.
Het jong
Na 15 maanden komt het jong op de wereld. De moeder last dan de kraamkamer in, zo kan de moeder rond het middaguur op zoek gaan naar eten en kan het jong tussen zijn soortgenoten blijven.
Toch sterft de 50 % van de jonge giraffen. Ze zijn dan het slachtoffer van luipaarden, hyenas en wilde honden.
Als het jong ouder wordt, trekt het samen met moeder op pad. Dan wordt de leeuw een gevaar. Toch moet de leeuw op zijn tellen passen, want met een trap van de voorpoten van de moeder giraffe, kan een leeuw op slag gedood worden.
Waar leeft de giraffe?
De giraffen komen in Afrika voor. Ten zuiden van de Sahara, in struik- en boomsavannes vindt men ze vooral terug.
Leuke weetjes
* De giraffe heeft evenveel halswervels (7) als de meeste andere zoogdieren. Alleen zijn hun wervels langer.
* Een volwassen giraffe eet per dag 60 kilogram bladeren!
Runderen behoren tot de evenhoevigen. Let goed op de hoeven, ze lijken wel gespleten. In feite gaat het om 2 grote vingers, ze lopen dus op hun teentoppen.
Hoe ziet hij eruit?
De bizon heeft een heel veel haren: op zijn kop, nek, schouders en voorpoten.
De bizon heeft een breed voorhoofd en er staan ook horens op.
2 soorten
Er zijn 2 bizons: de Amerikaanse bizon en de Europese bizon. Wat is het verschil? De één heeft meer vacht dan de ander: De Amerikaanse bizon heeft meer vacht op zijn nek schouders en op zijn voorpoten dan de Europese bizon. De hoorns van de Amerikaanse bizon zijn ook niet zo lang als die van de Europese.
Wat eet de bizon?
Amerikaanse bizon
De Europese bizon eet de schors van de bomen op, vooral de schors van de espen en de populieren. Ze eten ook soms de jonge takken van bomen, en in de herfst eikels. De Europese bizon trekt niet rond voor zijn voedsel.
De Amerikaanse bizons trekt wel rond om voedsel vast te krijgen. Zij eten vooral gras, en gaan dus steeds op zoek naar het beste grasland.
De Amerikaanse bizon kwam in de 18de eeuw nog veelvuldig voor. Het aantal werd geschat op 60 miljoen!
Vanaf het midden van de 19de eeuw, toen de oost- en westkusten van Amerika werden verbonden, aten de werkers van de spoorlijn heel graag het vlees van de bizon.
Onder meer Buffalo Bill slachtte er in opdracht van de spoorwegmaatschappijen duizenden af.
In 1889 was hun aantal in de natuur tot 835 exemplaren afgenomen.
Vanaf 1905 startte de New York Zoological Society met een kweekprogramma om de soort voor uitroeiing te behoeden, waarin ze na vele tientallen jaren geslaagd is.
Jongen
De bizons beginnen met voortplanten in juli en september. Elk jaar vechten de mannetjes van de kudde met elkaar om de vrouwtjes. Een koe is ongeveer 9 maanden zwanger. Als de kalveren geboren worden is het al ongeveer april of juni. Als de koe (vrouwtje) gaat bevallen gaat ze van de kudde weg. En als het kalf kan lopen keert de moeder terug naar de kudde met het kalf. De volwassen bizons willen dat de kleintjes blijven leven en daarom beschermen ze hun ook goed. De bizons worden bedreigd door wolven en mensen.
Papegaaien hebben een grote kop, een korte hals en een sterk gekromde haaksnavel. De poten van een papegaai hebben grijptenen, dat wil zeggen dat de 2e en de 3e teen naar voren wijzen en de 1e en 4e naar achteren. Ze leven in tropische landen en er zijn ongeveer 330 bontgekleurde soorten.
Hoe oud worden ze?
Meestal worden de papegaaien heel oud. Ara´s worden ongeveer 60 tot 70 jaar. Maar er zijn ara's die 100 jaar zijn geworden. Andere papegaaien worden zo'n 50 jaar oud. De agopomiden staan erom bekend dat ze vrij jong sterven, ze worden ongeveer 20 jaar oud.
Jongen
Wijfjes papegaaien tonen dat ze willen paren door met een trillend lichaam te drukken tegen het mannetje. Ze hebben ook hun vleugels gespreid. Zo proberen ze het mannetje te overhalen.Als dit lukt, kan de paring beginnen.
De papegaaien leggen eieren. Na 25 dagen broeden komen de jongen uit het ei. Ze zien er lelijk uit, zonder veren. Ze eten de hele dag en slapen en groeien heel langzaam. Jonge papegaaien eten het gebraakte voedsel van het wijfje. Dit bestaat uit speeksel met gekweekte zaden waar een eiwitrijk product aan toegevoegd is. Bij de kleinere soorten papegaaien verlaat het jong na ongeveer 1 maand het nest, bij de grotere soorten kan dit wel 3 maanden duren.
7 verschillende groepen:
Nestorpapegaaien: Deze lijken op een kraai, en horen dus niet tot de 330 bontgekleurde soorten. Ze leven in Nieuw-Zeeland.
Borstelkoppapegaaien: Deze zijn ongeveer 50 cm lang, leven in de bergwouden van Nieuw-Guinea en ze eten jonge scheuten, knoppen en vruchten.
Kakatoe: Deze zijn ongeveer 80 cm lang, leven in Australië en eten noten.
Spechtpapegaaien: Deze zijn ongeveer 15 cm lang en leven in Nieuw-Guinea.
Lori's: Ze leven in Australië en Indonesië en zijn de felst gekleurde soorten die er zijn.
Uilpapegaaien: Ze zijn ongeveer 60 cm lang, leven in Nieuw-Zeeland en worden bedreigd met uitsterven. Ze kunnen niet vliegen en klimmen met hun grijptenen in bomen en "zweven" er weer uit. Maar echt vliegen kunnen ze niet.
Echte papegaaien: Deze zijn ongeveer 33 cm lang, leven in Afrika en Nieuw-Zeeland en ze kunnen goed leren praten.
Schildpadden zijn reptielen, net als krokodillen, slangen, leguanen en hagedissen. Ze leven al meer dan 150 miljoen jaar op onze wereld. Schildpadden waren er dus al in de tijd van de dinosauriërs, lang voordat er mensen leefden. Zoals je weet zijn de dinosauriërs al lang uitgestorven, maar schildpadden zijn er gelukkig nog steeds. We moeten er met zn allen voor zorgen dat dat zo blijft....
Koudbloedig
Reptielen zijn koudbloedige dieren. Dat wil zeggen dat hun lichaamstemperatuur afhankelijk is van de omgevingstemperatuur. Dus als het koud is, zijn deze dieren koud; en als het warm is, zijn deze dieren warm. De meeste reptielen voelen zich het prettigst als het lekker warm is. Daarom vinden we ze vooral in de warme streken op aarde. Dat geldt ook voor schildpadden.
Twee schilden
Een schildpad draagt twee schilden: een rugschild en een buikschild. Samen vormen deze schilden een veilig pantser waarin de schildpad zich terug kan trekken als hij zich bedreigd voelt. Zijn kop, staart en zijn vier poten verdwijnen tussen het buikschild en het rugschild, zodat deze kwetsbare lichaamsdelen goed beschermd zijn tegen bijvoorbeeld roofdieren. Het schild van een schildpad is opgebouwd uit twee stevige lagen. De buitenste laag van het schild bestaat uit hele sterke hoornplaatjes. De binnenste laag van het schild is gemaakt van bot.
Drie groepen
Er bestaan meer dan tweehonderd soorten schildpadden. Maar als je kijkt naar hun leefomstandigheden kun je schildpadden in drie groepen verdelen, namelijk:
1) Landschildpadden Landschildpadden leven op het land. De meeste landschildpadden leven in warme, droge gebieden zoals woestijnen, steppen en savannes. Ze zitten daar vaak tussen rotsen en onder struiken. Landschildpadden hebben een hoog, bol schild en sterke poten.
2) Moerasschildpadden Moerasschildpadden leven niet alleen in moerassen, maar ook bij beekjes, poelen en meren. Daarom worden ze ook wel eens waterschildpadden genoemd. Moerasschildpadden zijn hele goede zwemmers. Ze hebben vliezen tussen hun tenen en een afgeplat schild. Hierdoor kunnen ze in het water snel vooruit komen.
3) Zeeschildpadden Zeeschildpadden leven in de zee. Ze zijn nog beter aangepast aan het water dan moerasschildpadden. Hun schild is nog platter en hun voorpoten zijn vergroeid tot stevige roeispanen. Alle schildpadden die in het water leven, moeten regelmatig even boven komen om adem te halen. Want net als alle andere reptielen ademen ze via longen. Zeeschildpadden komen bijna nooit aan land. Ze slapen zelfs in het water. Alleen als er eieren gelegd moeten worden, gaan de vrouwtjes even aan land.
Eieren
Alle schildpadden leggen hun eieren in een zelf gegraven kuil in het zand. De meeste schildpadden leggen tussen de twee en de twintig eieren per keer. Maar zeeschildpadden leggen er soms wel meer dan honderd. Als de vrouwtjes klaar zijn met eieren leggen, dekken ze hun kuil zorgvuldig af. Ze broeden de eieren niet zelf uit. Dat doet de zon. Na een paar weken komen de jonge schildpadjes uit hun ei. Slordige eters Schildpadden zijn de enige reptielen zonder tanden of kiezen. Ze hebben in hun bek alleen een paar hoornrichels. En in hun maag zitten steentjes die het voedsel vermalen. Schildpadden kunnen ook hun tong niet zo goed bewegen. Daardoor eten ze vaak slordig. Landschildpadden en moerasschildpadden eten veel groen, zoals bladeren en vruchten. Maar moerasschildpadden eten, net zoals zeeschildpadden, ook graag vissen, schaaldieren en geleedpotigen zoals insecten en kreeftachtigen.
Grootste vijand
De grootste vijand van de schildpad is de mens. Bijna alle zeeschildpadden worden met uitsterven bedreigd omdat mensen de stranden inpikken waar de schildpadden al sinds jaar en dag hun eieren leggen. Verder eist de garnalenvisserij zijn tol: veel zeeschildpadden raken verstrikt in de garnalennetten en verdrinken. Ook landschildpadden hebben het zwaar te verduren. Ze worden door mensen uit de natuur weggehaald en vervolgens als huisdier verkocht. Veel schildpadden overleven de vangst of de reis niet. En de schildpadden die wél in leven blijven, worden vaak door ondeskundigheid slecht verzorgd. Hierdoor gaan ze alsnog binnen korte tijd dood, terwijl veel landschildpadden in de vrije natuur gemakkelijk 60 tot 100 jaar oud kunnen worden.
kooi voor fretje 20 euro
De dolfijn
Eekhoorn behoort tot de onderorde Eekhoornachtige knaagdieren.
De eekhoorn voelt zich thuis in de bomen. Hij rent tegen de stam omhoog. Dat gaat goed met zijn korte pootjes en lange scherpe nagels.
De rode eekhoorn kenmerkt zich door zijn zeer elegante pluimstaart. De gewone eekhoorn is rood van kleur en heeft ook een rode pluimstaart.
