Ik wandel op het strand vlak naast de zee.
Ik laat een spoor na van stappen die je soms amper kan zien.
Achter me kijken en zien hoe het water het verleden mee de zee in neemt.
Enkel de wind neemt herinneringen met zich mee.
Voor me ligt het strand er onaangeroerd bij.
Ik moet mijn weg er zelf gaan.
Soms voelt het zo stil zo kil en eenzaam
Ik denk aan jou bij het horen van de wind.
Ik droom dat je soms dichtbij bent en dat je dan een stukje me mij mee gaat.
Ook al neemt het water ons verleden mee, bij het horen van de wind gaan mijn herinneringen niet verloren.
23 juli 2009
02-04-2010 om 11:19
geschreven door Céline 
|