Ik eindig deze blog met een eigen besluit over het boek De helaasheid der dingen. Onze leerkracht vertelde ons dat het boek zeer gemakkelijk leest. Daarin moet ik hem gelijk geven. Het boek las als een trein doordat de woordenschat in het boek van de onderste plank was, zeg maar. Geen al te moeilijke lectuur, maar eerder simpele uitdrukken en uitspraken door de personages. Ik las het boek wel graag. Het is een autobiografisch boek dus gebaseerd op het leven van de schrijver Dimitri Verhulst. Het boek zat vol met emoties: liefde, verdriet, woede... Bij elke traan of lach kan ik zeker een goed voorbeeld geven. Het boek neemt zeker geen blad voor de mond maar alles is recht voor de raap. Er wordt zeker niet rond de pot gedraaid maar ze gaan recht op hun doel af. De taal in het boek is grof, maar moest dit er niet geweest zijn ging het boek helemaal anders overkomen. Na het lezen van het boek sta je toch stil bij de kleine dingen in het leven. Dimitri heeft zeker niet veel maar hij is gelukkig met wat hij heeft. Alleen maar positieve dingen lijkt mij tot ik na elk hoofdstuk nog wat zat met enkele vragen. Zoals: Hoe sterft de vader van Dimitri en zijn grootmoeder? Waar woont hij nu en bij wie? Wat gebeurt er met zijn kinderen? Enzovoort... Hopelijk worden die onbeantwoorde vragen toch verhoord in de film. Nu nog alleen maar wachten daarop. Ik ben benieuwd wat dit gaat worden. Ik heb dit eigenlijk nog nooit eerder gedaan: eerst het boek gelezen en daarna pas de film. Het was eerder andersom.
Ik wil de bezoekers bedanken die mijn blog bezocht hebben. Hopelijk hebben mijn post indruk op jullie gemaakt en zijn jullie bereid om nu ook het boek te gaan lezen. Het is een aanrader voor zowel jong en oud. Veel plezier ermee!
Ik las dat er kort na het verschijnen van de roman al recensies in de belangrijkste dagbladen waren. En over het algemeen was men heel positief over de inhoud van de verhalen en de stijl van de schrijver. In Humo, het dagblad dat géén blad voor de mond neemt, verscheen er op 29 januari 2006 een recensie over het boek: klik hier(recensie van het boek op HUMO.be).
Om een interview te vinden van Dimitri Verhulst over het boek zelf was moeilijk. Maar om een algemeen interview te bemachtigen over de schrijver was al iets makkelijker. Klik hier(interview met Dimitri Verhulst op Vooruit.be - De Morgen 10 nov 2007). Op YouTube.com vond ik een interview met de regisseur van de film De helaasheid der dingen. Klik hier(interview met regisseur Felix van Groeningen op Villanella.be) om hem te bekijken.
Krijg je niet genoeg Dimitri Verhulst dan kan je nog altijd andere werken lezen van hem. Op deze link(bio-en bibliografie van Dimitri Verhulst op Boektoppers) vind je nog eens een uitgebreide biografie van hem samen met een bibliografie.
Ik was aan het rond surfen en kwam plots deze website tegen: http://www.reetveerdegem.be/(website van de geboortestad van de schrijver Dimitri Verhulst). Ik vond het interessant mocht ik dit even met jullie meedelen. Dimitri Verhulst is al ondertussen stukken bekender geworden door de verfilming van zijn populair autobiografisch boek De helaasheid der dingen.
Kennen jullie deze(Belgische acteurs naakt in Cannes - artikel Nieuwsblad.be) nog? Iedereen vroeg zich af wat dit allemaal was. Was dit een stunt of Belgische acteurs die naak rond rijden op een fiets in Cannes. Regisseur Felix Van Groeningen en vier acteurs van de film 'De
Helaasheid der Dingen' hebben een opvallende manier gevonden om hun
film onder de aandacht brengen: naakt fietsen op La Croisette, de
belangrijkste strandboulevard in Cannes. De aanwezige media smulde er
alvast van. Kijk & lach!
Het laatste hoofdstuk van dit toch wel verrassend boek. Dimitri gaat met zijn ondertussen al 5-jarig zoontje terug naar Reetveerdegem, zijn geboortestad, om zijn ooms terug te zien. Hij weet dat hij niets mag drinken anders mag hij zijn zoon niet meer terug zien. Zijn ooms doen er lastig over maar laat hem niet doen. Ze vinden dat Joeri, zijn ongewenste zoon, zeer goed gelijkt op de vader van Dimitri. Joeri wil op de gokkast spelen maar mag niet van zijn vader maar wel van zijn ooms. Naast Joeri staat een mazout (cola met bier) en dat mag hij zeker niet drinken van Dimitri. Maar zijn ooms laten het allemaal toe. Een oom geeft wat geld aan Joeri en hij haalt er wel 1500 uit. Dimitri wil niet dat Joeri het houd en geeft het aan zijn oom. Op de kop toe belt zijn oom naar de radio omdat hij het antwoord weet op de vraag over de Tweede Wereldoorlog. Daarmee wint hij een film uit de videotheek die hij zelf mag uitkiezen ter waarde van 25. Dimitri wil naar huis samen met Joeri om hem af te zetten bij zijn vrouw. De nonkel gaat mee en wordt afgezet aan de videotheek. Daar koopt hij een film (met het geld dat hij op de radio gewonnen heeft) van Bambi voor Joeri. Op weg naar huis moet Joeri zeiken.
'Papa?' 'Ja jongen?' 'Ik moet zeiken.' 'Wat zeg je?' 'Ik moet zeiken.' 'Je bedoelt dat je moet plassen. Pipi doen.' 'Ja, papa.'
Met die veelbetekenende correctie geeft Dimitri eigenlijk aan dat hij zijn geboortedorp ontgroeid is.
Het boek loopt wel anders af dan dat ik verwacht had. Dit is meestal zo als ik een boek lees. Ik kan wel raden hoe het boek ongeveer zal aflopen maar uiteindelijk draait het dan weer helemaal anders uit. Dimitri mag nog zijn zoon Joeri zien van zijn vrouw zolang hij niet aan de drank zit. Maar dat is niet moeilijk want Dimitri drinkt nog maar zelden of bijna nooit. Daarom wou hij naar zijn ooms gaan om nog eens goed te drinken en praten met hem. Vooral drinken, want dat heeft hij gemist. Maar hij kan nu geen alcohol aanraken want hij heeft zijn zoon mee die hij later terug moet afzetten thuis bij zijn vrouw. Joeri neemt in het café ook al de gewoontjes over van de ooms van Dimitri. Als het van hen afhangt mag zijn zoon alles doen. Maar Dimitri pikt dit niet. Het is zijn zoon dus hij bepaalt de regels. Op weg naar huis heeft Dimitri door dat hij vervreemd is van zijn geboortestad. Dat hij nu andere gewoontes en behoeftes heeft. Maar daar heeft hij niet echt problemen mee.
Dit hoofdstuk bevat een onverwachte pointe, naar mijn mening toch. Op een dag besluiten de ooms van Dimitri om een CD op te nemen op aanvraag van een etnoloog over teksten van de dronkemansliederen. Dimitri weigert mee te doen. Dan komen zijn ooms op het idee om de CD op te nemen met hun moeder. Zij kent nog alle liederen van buiten, maar zij is ondertussen dement geworden en zit in een rusthuis. Zijn vader van Dimitri is ook al overleden. De opnameploeg komt aan in het rusthuis en zet alles in gereedheid. Wanneer Dimitri en zijn ooms zijn opgewarmd door middel van alcohol, want geen dronkemansliedjes zonder drank, is het de beurt aan de demente grootmoeder van Dimitri. Maar helaas, er komt helemaal niets uit de mond van de oude vrouw. Ze ruimen alles terug op zonder succes. Wanneer iedereen wil vertrekken zingt ze plots de tweede strofe van 'het pruimenlied'. 'Zou je nu niet ontploffen!' zei Herman.
Het wonder is geschied, mijn pruim is nat en 't regent niet! Het begon toen ik uw fluit in mijn orkestbak liet.
Dit zijn de eerste twee strofes van het alom bekende pruimenlied. Die komen voor in het boek en worden meermaals herhaald.
Doordat hun moeder toch nog de tweede strofe wist van het pruimenlied heeft ze het toch al die tijd geweten. Misschien werden ze wel in de maling genomen oftewel had ze geen om samen met hen een CD op te nemen. Omdat ze op die manier profiteren van een oude vrouw die dement is. Dimitri had helemaal geen zin om zijn grootmoeder terug te zien omdat hij allang afscheid genomen had van haar. De CD voor de etnoloog werd dus een flop. Ze vroegen het aan Dimitri omdat hij nog het frisse hoofd had. Hij moest wel nog alle liederen kennen die ze vroeger luidkeels zongen in de vroege uurtjes.
In dit hoofdstuk volgen we de geboorte van Dimitri zijn eerste kind. Hij is in het ziekenhuis maar er heeft geen echt belang bij van zowel de vrouw die hij zwanger gemaakt heeft als zijn kersverse kind dat elk moment op de wereld kan gebracht worden. Hij is niet gelukkig met haar en wou eigenlijk helemaal geen kind. Het was er plots zonder dat hij het wist. Dimitri wil zeker niet bij de bevalling zijn en zijn gedachten gaan terug aan de ingang van het ziekenhuis. Daar ontmoet hij iemand die kanker heeft en vraagt hem een sigaret. Dimitri ziet zichzelf ook als een kankerpatiënt zoveel jaren later. Nog een halfuur en het winkeltje tegenover het ziekenhuis kan opengaan. Dan pas kan hij zijn pakje sigaretten gaan kopen. Dan denkt Dimitri terug aan zijn eigen geboorte. Zijn vader was ook niet aanwezig bij de bevalling. Hij zat zo als gewoonlijk in zijn café een pint te drinken tijdens zijn ronde, want Pierre Verhulst was postbode. Toen de cafébaas telefoon kreeg van iemand van het ziekenhuis kwam Pie te weten dat hij vader was geworden van een zoon en trakteerde heel het café. Toen Pie was aangekomen in de kamer waar zijn vrouw lag en hij nam Dimitri mee uit de wieg en vervoerde hij zijn zoon mee in zijn postzak. Zo ging hij langs bij elk café dat hij tegenkwam om zijn pasgeboren zoon te laten zien aan iedereen. Hij was er fier op en dat moest getoond worden in elke kroeg. Een legendarisch verhaal in Reetveerdegem. Dimitri denkt erover dat zijn eigen zoon wel eens doodgeboren zou kunnen worden. En dat hij het zeker niet met trots aan iedereen zal laten zien.
Dimitri geeft echt niets om de vrouw die hij zwanger heeft gemaakt. Het kan hem niet schelen of het een jongen of een meisje is. Hij wou eigenlijk helemaal geen kind. Hij wil alleen maar zijn pakje sigaretten. Het staat fel in contrast met zijn eigen vader toen hijzelf geboren werd. Zijn vader was trots op zijn zoon toen hij geboren werd. En nadien was hij nog altijd trots op Dimitri. Pie was de enige die zorgde voor Dimitri. Maar nu is het de beurt aan Dimitri. Daar heeft hij helemaal geen zin in en hij ziet zichzelf niet als een toekomstige vader. Hij haat baby's. Hij vindt ze walgelijk en dat blijkt ook in dit hoofdstuk.
Na drie maanden mag Pie Verhulst op proefverlof uit de inrichting. Hij is afgekickt van de alcohol en is behoorlijk aangekomen. Iedereen in de familie ziet het. Nog dezelfde avond gaan ze op stap om te gaan biljarten. Pie zit het niet zitten want hij weet dat hij niet van de drank zal kunnen afblijven, het zou sterker dan hijzelf zijn. Zijn broers vertellen hem dat hij maar alcoholvrij bier moeten drinken. Maar dit vind hij zeker geen goed idee. Uiteindelijk besluit hij om dan toch maar mee te gaan en alleen maar water te drinken. Dimitri blijft met zijn grootmoeder thuis om samen met haar naar de Duitse televisieshows te kijken. De eerste dagen komt zijn vader niet boven water. Hij heeft het weekend niet droog kunnen houden.
Zo zie je maar wat alcohol met je kan aandoen. Een pure verslaving. Zelfs na drie maanden clean te zijn (of hoe zeg je dit in alcohol taal) heeft Pie nog altijd de behoefte om alcohol aan te raken. De oorzaak ligt eerder bij zijn broers die maar bleven aandringen om met hen mee te gaan. Maar ze hadden daar wel een goeie reden voor. Iedereen in het café hoorde ervan dat Pie in een ontwenningskliniek zat. Ze verklaarden hem zot dus zei iedereen dat Pierre Verhulst een zot is. Dat hij doordraait. En zijn broers moesten dat alsmaar aanhoren en telkens uitleggen dat dit niet waar is. Dat zijn broer daar alleen maar zit omdat hij moet afkicken van de alcohol en dat hij zeker niet zot is. Ze verdedigen hun broer Pie door telkens wanneer iemand zegt dat hij zot is hem in elkaar te slaan. Zo zal hij het geen tweede maal zeggen.
Na een avondje biljarten is zijn vader en zijn onkels nog steeds niet terug. Dimitri vreest het ergste en jawel, zijn vader kon dit weekend niet droog blijven. Hij heeft weer zijn oude gewoonte opgenomen.
Even een tussendoortje: ik volg niet de media rond de film De helaasheid der dingen maar er werd mij in het oor gefluisterd dat de film een groot succes is. Mij leek dit geen nieuw nieuws. Tot ze erbij vertelden dat de film ook binnenkort in Amerika te zien is. Dit kwam mij bekend voor want de film Meisjes(Wikipedia.org over de film Meisjes) werd ook na een groot succes in Vlaanderen uitgezonden in Amerika. En daar werd het ook een succes. Twee vliegen in één klap lijkt mij dit wel. Ik heb al veel gehoord over de film zelf van De helaasheid der dingen. Dat de film echt goed is, een aanrader. Ik vond het wel de moeite om het hier even te vermelden op mijn blog. Hieronder vind je twee artikels van Het Nieuwsblad (www.nieuwsblad.be) over de film.
In dit hoofdstuk ontmoetten twee tegenpolen elkaar weer. Dit keer iemand anders. Het gaat tussen Franky, een schoolvriend van Franky (nogal rijk en uit een importfamilie), en Dimitri zelf. Franky vertelt Dimitri dat hij hem niet meer mag zien van zijn vader. Dimitri trekt zich daarvan niets van aan. Want hij had het een beetje gehad met de Franky. Daarvoor mocht hij nog komen kijken naar zijn verzameling van Märklin treintjes. Dat doet Franky eigenlijk alleen maar om Dimitri jaloers te maken. Dat Franky een doel voor ogen heeft en Dimitri niet. Die leeft van dag op dag. Twintig jaar gaat voorbij en Franky en Dimitri hebben elkaar in die twintig jaar niet gezien tot ze elkaar weer treffen op een verzamelbeurs. Dimitri is daar omdat hij nu ook een verzameling heeft van smurfen. Hij heeft er al meer dan 1500. Franky bezoekt de beurs omdat hij nu ook allerlei spullen verzameld van joden, genaamd Judaïca. Dimitri ziet er eigenlijk tegenop om met Franky te praten. Omdat hij vroeger niet mocht praten en spelen met hem van zijn vader. Franky nodigt Dimitri nog eens uit om op bezoek te komen bij hem thuis. Dimitri gaat tegen zijn zin op bezoek en merkt dat de man alleen woont in een groot huis. Dan vertelt Franky dat zijn vrouw is gaan lopen met zijn oom Zwaren. Maar daar heeft Dimitri niets mee te maken. Dimitri vraagt aan Franky wat dat geluid al heel de tijd is in zijn huis. 'Welk geluid? Die vrrr, vrrr. Ik moet dat geluid toch niet nabootsen, je kunt het toch ook horen.' 'O, dat zijn mijn treintjes.' Jawel, Franky verzamelt ook nog steeds zijn treintjes. Maar zijn collectie is al zeer wat uitgebreid en hij heeft een heel parcour aangelegd in zijn kelder met sporen. Dimitri kijkt er wel van op als hij het met zijn eigen ogen mag zien.
Toen Franky nog een schoolvriendje was met Dimitri vertelde hij waarom hij niet met Dimitri mocht spelen. Het was omdat ze wisten dat zijn vader zot was. Omdat die in een ontwenningskliniek zat. Dat was natuurlijk niet waar dat Pie zot was. Hij wou alleen afkicken van de drank. Maar dat wist de vader van Franky natuurlijk niet dus beschuldigd hij Pie van dingen die niet waar zijn en Dimitri heeft het daar moeilijk mee. Hij bedreigt Franky door te zeggen dat zijn familie dat niet pikt en dat ze hem wel zullen vinden. De gevolgen zullen niet te overzien zijn en je zal er niets aan kunnen doen. Je solt niet met de Verhulsten. Ze zijn trouw aan elkaar en ze zeggen ook alles tegen elkaar. Franky kan het hem precies ook allemaal niet veel schelen omdat het zijn vader was die deze leugen vertelt heeft.
Ik denkt dat Dimitri Franky wel zag als een echte vriend. Omdat hij toch maar bleef praten met hem en omdat hij instemde op zijn uitnodiging. Het was misschien tegen zijn zin, maar er wordt niet veel verteld over zijn andere vrienden van Dimitri. Dus is het beter om bij andere mensen over de vloer te komen en om met elkaar te praten. Al is het na twintig jaar. Ze hebben elkaar blijkbaar nog niet vergeten want ze weten elkaars naam nog en wat ze twintig jaar tegen elkaar gezegd hebben.
De Pelgrim is de naam van een ontwenningskliniek. Pierre Verhulst besluit om van zijn drankprobleem af te komen en gaat zich gaan aanmelden in De Pelgrim. Op weg naar het afkickcentrum gaan Dimitri zijn onkels en zijn vader Pie nog voor een laatste keer een pint gaan pakken. Althans voor Pie. Eenmaal aangekomen springt er op dat moment een psychiatrisch patiënt uit het raam om zelfmoord te plegen. Maar dit houdt Pie niet tegen om zich niet te laten behandelen alsook niet de verschillende meningen van zijn broers. Het kan hem allemaal niet schelen dat ze hem daar niet willen. Hij wil en zal van zijn drankprobleem verlost zijn. Pie is vastberaden, niets kan hem nog tegenhouden. En zo gaat hij helemaal alleen samen met zijn rode sporttas de kliniek binnen voor 3 maanden om af te kicken van de drank.
Ik vind het vreemd dat de vader van Dimitri uit het niets beslist om van zijn drankprobleem af te geraken. Hij had nochtans heel veel plezier wanneer hij gedronken had en waren dit misschien wel zijn beste tijden ooit. Maar men zegt soms dat je drank niet nodig hebt om zich te amuseren. Maar het tegendeel bewijst zich hier in dit boek. Zonder kan ook (op een bepaalde tijd) maar met is het feest en dat willen de Verhulsten. Dat elke dag feest voor hen is. Soms kan er wel iemand stokken tussen de wielen steken maar dan lossen de Verhulsten dat op op hun eigen manier.
Wat ik me ook afvraag is waarom ze hem niet hebben tegen gehouden om daar niet naar toe te gaan. Dat ze hem niet zeggen dat ze dat helemaal niet willen en dat ze het hem zullen verbieden om daar ooit één voet binnen te zetten. Anders wat zullen de andere mensen uit de buurt daar niet van denken. Dat Pierre Verhulst zot is geworden en dat de familie daaronder moet lijden. Ze laten hem gewoon zijn eigen gang gaan. Ze hebben respect voor hem en begrijpen zijn standpunt maar al te goed. Hij wil niet meer geconfronteerd worden met zijn ergste vijand alcohol. Pie wil er vanaf geraken en liefst zo snel mogelijk.
Op de foto: de ontwenningskliniek De Pelgrim van Oosterzele-Scheldewindeke.
Dit hoofdstuk vind ik nogal zeer droevig. Niet dat ik een traantje hoefde weg te pinken, maar omdat Dimitri het hem helemaal niet kan schelen dat hij zijn moeder nooit meer zal terugzien. Dat is toch de bedoeling waarom hij wegloopt van haar. Het is en blijft je moeder. Overal waar ze gaat heeft ze een plaspas bij haar. Daarmee kan ze overal waar ze wil naar het toilet gaan. Ze voelt haar dominant met de kaart en ze denkt dat ze overal voorrang heeft. Op een dag gaan ze samen naar zee en Dimitri besluit om weg te lopen van zijn moeder wanneer ze gaat plassen in de zee omdat ze geen voorrang krijgt aan de openbare toiletten op het strand. Dimitri grijpt zijn kans en neemt de voeten.
Definitie van plaspas:
Document dat je toegang verschaft tot de sanitaire installaties van de
instellingen waarmee de vereniging een akkoord heeft afgesloten, zonder
enige verplichting van vergoeding of het gebruik van een consumptie.
In het boek wordt er niet echt verteld waarom hij zijn moeder haat en van haar weg wil. Misschien omdat ze hem zijn jeugd lang het idee geeft dat hij er de oorzaak van is
dat zij incontinent is geworden, omdat ze zon moeilijke bevalling met
hem heeft gehad. Het is niet zeker, maar Dimitri kan zijn moeder niet uitstaan. Dit hoofdstuk wordt wat cru geschreven. Je kan echt zien in zijn schrijfstijl dat hij er liever niet had overgeschreven. Maar hij is nu begonnen dus moet het rap af zijn. Hij zal zijn moeder nooit meer terugzien. En dat beseft hij maar al te goed. Hij heeft er geen spijt van. Hij beledigd haar zelf nog wat meer.
