'Palmier had alles van een zeemeermin'. Palmier was een oud vrouwtje waarvan de leeftijd onbekend is, ze was slank, stonk naar vis
en er deed een gruwelijk verhaal de ronde over haar. Het verhaal deed de ronde dat ze al vaker was bevallen dan men kon nagaan in het
geboorteregister en dat zij de baby's haar vijver gooide. Dimitrie ging vroeger bij de vijver zwemmen met vrienden.
Als zoals gewoonlijk Dimitrie en vrienden langsgaan om hutsepot af te geven bij Palmier, is Blondi de waakhond bevallen van vijf puppies en beveelt Palmier
hen om de puppies in de vijver te smijten.
In dit hoofdstuk krijg je informatie over de dorpsoudste Palmier, met haar bekende vijver 'De vijver der gezonken babylijkjes'. Er wordt ook verteld hoe Dimitrie opgroei tussen jongens en meisjes van het dorp. Ik vond dit een minder interessant hoofdstuk om te lezen, het slaat tegen na het eerste hoofdstuk.
Tante Rosie keert terug naar Reetveerdegem. Ze heeft haar dochter Sylvie meegenomen. De intrek van tante Rosie en haar dochter doen Dimmitrie, zijn vader en nonkels niet echt goed. Het voelt aan alsof Sylvie neerkijkt op hun, op al hun gewoontes en manieren.
Dimmitrie kent zijn nicht eigenlijk helemaal niet, hij heeft haar nog maar een paar keer gezien, op begrafenissen of huwelijken.
'S avonds nemen ze Sylvie mee naar café 't hoekske waar ze eerst limonade dronk. Light, sugarfree.
Toen ze moest bewijzen dat ze een Verhulst was en bij de clan hoorde, vroeg ze een pintje. Het was haar eerste pintje. Ze zette zich in positie zoals ze had afgekeken van haar nonkel en dronk de pint in één teug leeg.
André een man in het café wou van Sylvie 'een echte' maken, en leerde haar een liedje vol vadsige praat.
Als je het eerste hoofdstuk leest kom je al direct in de sfeer van het vuile onbeschaamde familietje waarover het gaat in dit boek.
De manieren en gewoontes van de familie worden zo geurig uitgedrukt dat je het je helemaal kunt voorstellen.
In afwachting op het boek heb ik een boekrecensie gelezen over De Helaasheid Der Dingen.
Door dit gelezen te hebben ben ik eigenlijk zeer nieuwschierig geworden naar het boek.
Dimitri Verhulst - De helaasheid der dingen
In 'De helaasheid der dingen' (Contact) zoekt dertiger Dimitri Verhulst naar de mooiste woorden voor het lelijkste Vlaanderen. In Reetveerdegem, het Aalsterse barakkendorp dat als locus terribilis van deze autobiografische schetsen fungeert, laten vaders bulderend bierscheten, heffen straalbezopen dwergvrouwen hun rokken op en wint men drie bakken bier wanneer men er als eerste in slaagt de onderbroek van het meisje van de Bijzondere Jeugdzorg van nabij te bekijken. Als men al werkt, is het als facteur, en valt men doorgaans voor tien uur 's ochtends van zijn fiets.
Als weinig andere Vlaamse schrijvers slaagt Verhulst erin dialect te laten klinken als Nederlands, dat bovendien rijmt met zijn nostalgische, soms wat hooggestemde inborst. Wanneer Dimmetrieken in een arcadische scène aan de dorpsvijver de borsten van een zekere Helene 'met een plop' te voorschijn ziet springen, krijgt hij een 'gevoel dat men, indien mogelijk, in potjes zou willen doen'. Alinea's beginnen met de zin 'Ook aan die avond is een eind gekomen', en wanneer Verhulst aan het slot nog eens naar Reetveerdegem terugkeert, is het vol afschuw, onaangepastheid en weemoed.
Anders dan in 'Problemski Hotel' (zijn korte roman over het asielzoekerscentrum in Arendonk) beperkt Verhulst zich hier tot zijn eigen verleden. Dat perkt de thematiek nogal in, maar geeft hem tegelijk de gelegenheid om met hart en ziel te lachen en te huilen, bijvoorbeeld met de alternatieve Tour de France van achttien enthousiaste zuipers - één pint per vijf kilometer, en whisky en wodka voor de Tourmalet. In het heden van Verhulst is er een vaste vriendin en een kind en verantwoordelijkheidszin, en toch ook weer veel verleden: 'Een zetel voor een vertelling is ook waar wij ons naar toe slepen, wij worden elkanders vertelling die één van ons twee zal moeten doen, en ik stel er mij misschien te sterk op in dat zij het zal zijn die het laatste woord zal nemen.' 'De helaasheid der dingen' is een lelijke titel voor een bijwijlen ontroerend boek.
Ik heb daarnet een exemplaar van het boek 'De Helaasheid Der Dingen' op de kop kunnen tikken via het internet.
