Ik ben intussen al 6 maand zwanger. Het is zo'n heerlijk gevoel ,over 3 maand zijn Gabe en ik de trotse ouders van een zoontje. Het is kerstavond in Chicago en we zijn op weg naar Gabes ouders om daar samen feest te vieren. Wanneer ik in de auto naar de klok kijk, merk ik dat we hopeloos te laat komen. Gabe duuwt het gaspedaal in en met hoge snelheid zetten we onze route verder. Buiten is het lichtjes aan het sneeuwen en binnen in de auto weerklinkt luide kerstmuziek. Als Gabe zich iets te veel met mij bezighoud en zijn blik afwend van de weg, begint onze auto te slippen. Na enkele seconden heen en weer geslinger merk ik dat we stil staan. Ik kijk op en zie dat de voorruit helemaal gebarsten is en dat er een lantaarnpaal op ligt. Voor ik goed en wel besef wat er allemaal gebeurd is staan er politiewagens en een ambulance naast onze gecrashte auto.
Nog steeds lig ik in bed met de hanger om mijn nek. Ik heb de as van onze ongeboren baby, die omkwam bij het auto-ongeluk in een hanger laten stoppen zodat ik hem altijd bij mij draag. Er zijn ondertussen al enkele weken voorbij maar ik vind de moed niet om op te staan. Gabe merkt dat hij iets moet verzinnen, anders ga ik er helemaal aan onder door. Plots haalt hij de vaas met wensen uit de kast. - Toen we net samen waren hebben Gabe en ik elk een lijstje gemaakt met wensen erop, dingen die we nog wilden doen in ons leven. We hadden afgesproken dat we de vaas zouden bovenhalen als we een mindere periode doormaakten. - Gabe vond dat het nu het geschikte moment was om er drie wensen uit te nemen. Op die manier zouden we alles wat de afgelopen weken gebeurt is een plaats kunnen geven. Op het eerste briefje dat ik trek staat: schilderende olifanten in Thailand bezoeken, op het tweede briefje: cursus Italiaans koken in Italië volgen en op het derde briefje: al surfend de golven van Hawaï trotseren.
Thailand is zo mooi. We zijn zonet naar een voorstelling gaan kijken van olifanten die schilderen en we hebben zelfs één van de werkjes gekocht. We logeren in een pension. Het gaat al iets beter met me, maar ik denk nog elke minuut van de dag terug aan het vreselijke ongeluk en de blijvende gevolgen. Soms zou ik willen roepen dat het allemaal Gabes schuld is. Dat hij mijn leven heeft verwoest, maar zelf heeft hij het er ook ontzettend moeilijk mee waardoor mijn hart er ook door breekt.
Gabes moeder komt uit Italië, het was trouwens haar idee om hier een kookcursus Italiaans te komen volgen. Nergens anders maken ze zo'n lekkere tomatensaus als hier had ze mij lang gelden verteld. Als ik aankom, staan er al een heleboel mensen aan het kookeiland. De begeleidster begroet me en zegt dat we meteen gaan beginnen. Na anderhalf uur is alles klaar en schuiven we onze voeten onder tafel om te proeven van onze zelfgemaakte creatie. Tegenover mij zit een jong koppel waarmee ik aan de praat raak. Later die avond gaan we nog samen iets drinken. Uiteindelijk kom ik redelijk dronken terug op onze hotelkamer. Gabe was op mij aan het wachten en ik merk aan zijn gezichtsuitdrukking dat er niet veel goeds valt te gebeuren. Enkele minuten later weerklinken de verwijten die we naar elkaars hoofd slingeren door de kamer. Tot ik uitgeput in een diepe slaap val.
Twee jaar gelden kwamen we hier op huwelijksreis, nu zijn we hier met een heel ander doel. Alles een plaats geven. De eerste dagen heb ik een terugval, ik heb nergens zin in, lig opnieuw in mijn bed en denk terug aan het ongeluk. Het laat me niet los! Ik loop de badkamer in en staar naar het volle doosje antidepresiva, normaal moest ik elke dag een pil nemen maar ik dacht dat het me zonder die pillen ook wel zou lukken, blijkbaar heb ik me dus vergist. Ik neem de volgende dagen wel mijn pillen en merk al snel het resultaat. Gabe en ik hebben verschillende bergdorpjes bezocht en een initiatie surfen achter de rug. Hawaï is zo veelzijdig. Vandaag zijn we opnieuw gaan surfen. Ik trok mijn wetsuit aan en legde mijn ketting met hanger in een kistje zodat ik hem zeker niet zou verliezen tijdens het surfen. Kai, onze lesgever is heel vriendelijk en behulpzaam. In lange tijd heb ik me niet zo vrij gevoeld. Na de les zijn we naar de Banyan Tree gegaan om iets te eten. Plots staat Kai voor me met mijn ketting in zijn handen. Hoe was het mogelijk dat ik mijn ketting was vergeten? Een golf van misselijkheid maakt zich meester van me. Kai leest de inscriptie 'Gabe'. Ik barst in tranen uit.
Kai komt naast me zitten op het strand. Dit is de eerste keer dat ik mijn verdriet deel met de buitenwereld. Rustig begin ik mijn verhaal te vertellen: Op kerstavond reden we naar Gabes ouders om samen feest te vieren maar onderweg liep het fout. Onze auto slipte en crashte tegen een lantaarnpaal. Toen ik een week later wakker werd in het ziekenhuis vertelde mijn moeder me al huilend dat de baby dood was. Dat was niet alles, ook Gabe had het ongeluk niet overleefd.
Kai zit aandachtig te luisteren naar mijn verhaal. Ik kan het best wel goed met hem vinden. Ik voel me opgelucht dat ik mijn verhaal heb kunnen delen met iemand. Al die tijd deed ik alsof Gabe nog bij me was om de pijn te verzachten, ik kon niet aanvaarden dat de man van mijn dromen er niet meer was. Nu besef ik dat het tijd is om alles los te laten. De volgende dagen breng ik veel tijd door op mijn surfplank op zee. Op een avond, vlak voor de zon ondergaat, peddel ik de zee in. Ik heb er lang over nagedacht maar als ik verder wil met mijn leven moet ik dit doen. Ik laat de hanger in de zee zakken en laat hem los. Gabe is nu weer vrij op de mooiste plaats ter wereld.
Als ik terug ben in Chicago voelt het behoorlijk raar aan. Al die goede en slechte momenten die ik hier heb meegemaakt. Hoewel ik mijn familie heel hard gemist heb, wil ik hier niet blijven. Ik ga naar het graf van Gabe en Harrison, zo heb ik ons zoontje genoemd. Nog een laatste keer wil heel dicht bij hen zijn. Op de graven leg ik de souveniers die ik meegebracht heb van op vakantie en dan besef ik dat mijn leven niet meer hier ligt maar ergens anders.
De zonsondergangen in Hawaï zijn schitterend! Samen met Kai kijk ik vanop het strand, hoe de zon verdwijnt achter de horizon.
