Vele dokters kwamen mijn kamer binnen om te kijken hoe ik eraan toe was en allemaal zeiden ze hetzelfde: "Dit valt niet meer te redden." Ik vond het zelf niet erg om dit horen want ik was toch iedereen kwijt dus waarom zou ik alleen willen verder leven? Op dat moment kwam Adam de kamer binnen gestormd, hij huilde en viel neer voor mijn bed. Hoe kon ik hem vergeten? Adam waar ik de laatste dagen zoveel ruzie mij had, schreeuwde dat ik hem niet mocht achterlaten. Een verpleegster kwam de kamer binnen en zag Adam daar zitten. Ze vertelde hem dat alleen ik kon beslissen of ik hier wou blijven of niet. "Praat veel tegen haar want waarschijnlijk hoort ze je" voegde ze er nog aan toe. Hoe kon de verpleegster dit weten? Voor ze de kamer uitging zei ze nog tegen Adam dat het mijn eigen keuze zou zijn of ik uiteindelijk koos om mee te gaan met mijn gezin of om hier te blijven. Toen besefte ik zelf dat ik niet wist wat ik wou... Hoe kon ik verder leven zonder mijn familie? Maar hoe kan ik Adam hier alleen achterlaten? Vanaf die dag is Adam bij mij in het ziekenhuis gebleven en ik zat naast hem, na te denken over wat ik zou doen. Dagen gingen voorbij en ik kon niet tot een beslissing komen, tot de dokters de kamer binnenkwamen en zeiden dat ze de coma gingen afsluiten. "Ze redt het toch niet meer" zeiden ze koel tegen Adam. Plots besefte ik dat ik nog een heel leven voor mij had, ik had de man van mijn dromen gevonden en ik ging een groot cellist worden. Ik voelde mijn lichaam en ziel weer één worden, het bloed bonstte door mijn aders en mijn ogen openden zich.
We kwamen aan in het ziekenhuis en ik werd in coma gehouden, ik hoorde de dokters zeggen dat mijn toestand instabiel was en het nog alle kanten op kon. Dat maakte mij nu echt niets uit, ik rende de kamer uit op zoek naar Teddy. Elke mogelijke deur die ik zag, ging ik naar binnen in de hoop hem daar te vinden. Na bijna alle verdiepingen te hebben afgelopen, passeerde ik aan het onthaal waar ik een vrouw hoorde bellen. Ze zei dat de lijkwagen voor Teddy Hall gearriveerd was... Hoe kon dit? Hoe kon mijn broertje die daarjuist nog naast mij lag er niet meer zijn? Ik wou dit niet geloven en viel neer, alles wat er nadien is gebeurd herinner ik me niet meer maar ik werd wakker in de kamer waar mijn lichaam zich bevond.
Ik kan amper beschrijven in woorden wat er is gebeurd. We waren onderweg naar wat een leuke dag moest worden, toen een vrachtwagenchauffeur zijn controle over het stuur verloor, en onze auto doorboorde. Op het eerste zicht leek alles normaal, ik stond aan de kant van de weg en zag de hulpdiensten aankomen. Toen ik tegen de ambulancier mijn verhaal wou doen, leek het alsof hij mij compleet negeerde maar op dat moment zag ik wat ik nooit had durven denken. Mijn lichaam lag in de sneeuw, meters uit de auto geslingerd. Hoe kon dit? Ik was hier toch? Ik besefte langzaam wat er aan het gebeuren was, mijn ziel was uit mijn lichaam getreden waardoor ik er dus wel mentaal wel nog bij was. Plots zag ik mama en papa weggevoerd worden in een lijkwagen, dit kon niet waar zijn... Ik wou er zelf een eind aan maken, tot ik besefte dat ik Teddy helemaal vergeten was. Ik moest hem zoeken. Leefde hij nog? Ik zag dat Teddy in de ambulance werd weggebracht, hij was dus niet dood. Ik moest er zijn voor hem en kroop mee in de ambulance waar ik zag dat ook mijn lichaam daar lag. Teddy bleek buiten bewustzijn, ik wou tegen hem praten maar dat kon niet. Ik voelde me machteloos en wist niet wat er ging gebeuren, dit moest een nachtmerrie zijn...
Vandaag hebben we een vrije dag door de hevige sneeuwval. Mijn ouders willen samen met mijn broertje Teddy en mij een uitstap maken en van de sneeuw genieten. Ik weet niet goed of ik hier wel zin in heb... Ik voel me de laatste tijd slecht in mijn vel en denk hele tijd aan Adam, we hebben veel ruzie de laatste tijd maar ik wil hem echt niet kwijt. Waarschijnlijk zou hij vandaag toch niet willen afspreken dus beslis ik om mee te gaan, ik zie Teddy glunderen van geluk want nu heeft hij toch een speelmaatje voor zich te amuseren in de sneeuw. We gaan meteen alles inpakken en vertrekken! De autorit zie ik nog het meest zitten, ik hou ervan om te genieten van het voorbij flitsende landschap en je hoofd helemaal leeg te maken.
Ik ben tot over mijn oren verliefd op Adam en dit gevoel wordt alleen maar versterkt. Ik zou hem nooit meer kunnen laten gaan, al had ik zijn reactie vandaag echt niet verwacht... Ik vertelde Adam dat ik erover had nagedacht om op de Juilliard School te gaan studeren en hij zag dit echt niet zitten. Hij zei dat de afstand te groot zou zijn en dat dit enkel voor problemen tussen ons zou zorgen. Adam weet goed genoeg dat ik niets of niemand tussen ons zou laten komen, weliswaar zou ik meer mijn best moeten doen maar dat wil ik dan ook graag doen voor hem. Al mijn hele leven lang wil ik cellist worden en dat weet hij, ik had nooit gedacht dat Adam mijn droom in de weg zou staan...
