Zoals gisteren voorspeld, stonden er op de agenda van vandaag geen al te grote belevenissen. Maar zoals ook nadien gemeld... met kinderen weet je nooit. Ook niet met grote kinderen.

De rit verloopt vlot. Erik neemt het eerste deel voor zich, nadien rijd ik door. Wanneer we merken dat we sneller zouden aankomen dan verwacht (Reeds drie uur in de namiddag), gaat het gesprek over in een bezoek aan Mexico. Tijdens de rit worden de reisgidsen bovengehaald. Nergens staat echt duidelijk vermeld dat je het bezoek beter niet brengt. Neen, er staat wel dat je heel voorzichtig moet zijn en er zeker van moet zijn dat je reisdocumenten volledig in orde zijn.

Je kanhet dus al raden. Wij naar de grens van Mexico. De auto wordt geparkeerd in op een "veilige" parking. We weten wel dat je best te voet gaat en nadien een taxi neemt, vermits onze auto in Mexico niet verzekerd is. Dan vragen we aan een agente of zij onze documenten even wil nakijken om te zien of we de USA wel opnieuw zullen binnenmogen. geen probleem. We trekken onze stoute schoenen aan en wandelen de voetgangersbrug naar MEXICO over. Daar moeten we nog langs een aantal doorgangen waar gemaskerde soldaten staan. Iedereen is erg onder de indruk en je kan de spanning ruiken. En dan staan we daar, op straat. Gelukkig hebben we gelezen dat we als toerist toch naar "Avenida de Révolucion" moeten gaan. Een verantwoordelijke van de gele taxichauffeurs belooft ons dat we er veilig zullen aankomen voor 5dollar, iedereen samen.

We laden de buggy's in en stappen zelf ook in. Onze chauffeur kent duidelijk weinig Engels, maar we begrijpen wel dat we in geen geval een andere taxi dan de gele mogen nemen; dat zijn de officiële taxi's. Hij legt even uit welke straten we kunnen doorwandelen; ik vraag de wegnaar de kerk (Het is hier ook een missiepost geweest, ooit) en dan stappen we uit.

Vooheen is hij met ons door smalle en brede straten gereden, maar in elk geval geeft de eerste indruk een hele andere dan wanneer we een andere staat van de USA binnenreden. Het ongveilige gevoel bekruipt je en de kinderen drukken zich kort tegen ons aan en stellen veel vragen.

De straat waar we neergedropt zijn, is er duidelijk eentje met veel kleuren. Overal staan mannen en vrouwen je uit te nodigen hun winkeltje binnen te wandelen. En watt is er te koop ? T-shirts, leder, hoeden, popjes, kleedjes, aardewerk, smeedwerk, ... alles wat je je maar kan inbeelden. We geven onze ogen de kost en komen uit op een plein waar veel volk staat. Op een podium staan enkele artiesten het beste van hun werk te geven. Ze spelen een vrolijke, opzwepende muziek en de stemming maakt ons vrolijk.

We komen al wandelend tot aan de kerk, maar vermits de mis bezig is, durven we geen foto's nemen en luisteren even mee van achteraan.

Na ons misbezoek wandelen we blijkbaar de verkeerde straat in, want we komen in een lugubere buurt. Overal staan meisjes te wachten om hun diensten te bewijzen. Pooiers staan er niet ver van en het stinkt er naar zweet en seks. Zo snel als we er inwandelden, zo snel proberen we er uit te wandelen, maar het gaat blijkbaar toch om meer dan maar één straatje. Ina en Birte vinden het echt erg dat deze meisjes hun lichaam geven om geld te verdienen. "En wat als er een echte vieze mijnheer komt en dingen vraagt; en wat als ze iets weigeren; en wat als ze hiermee willen stoppen; ..."

We komen gelukkig opnieuw aan de vrolijke straatjes en Erik overtuigd ons om een net restaurant te zoeken en echt Mexicaans te gaan eten. Hierna wandelen we nogmaals "Avenida de Révolucion" op en Ina haar droom wordt waar. Ze zaagt nu al een tweetal jaren om haar haren volledig te laten invlechten met van die piepkleine vlechtjes. Bij navraag aan een kraam,stuurt een vrouw haar twee zoontjes voorop om ons de juiste dame te tonen die zoiets kan. Ina is in een twintigtal minuten gecoiffeerd en wij zijn allemaal onder de indruk van de snelle vingers van de vrouw.

Als laatste nemen we een gele taxi terug (Onderweg zien we nog een drugscontrole bij een koppel) tot aan de grens en sluiten mee aan in de rij wachtenden. Drie kwartier later staan we terug op Amerikaanse bodem, zoeken ons hotel op (een kwartiertje rijden) en duiken ons bedje in.

Morgen Sea World op het programma. Ik ben benieuwd...

Een dauwtrip zit er vanochtend niet onmiddellijk in, vermits de zon hier opkomt rond 3.30u. Rond 8.30u zadelen we onze auto richting Phoenix. In afstand gaat het vandaag over een kleine 300km, maar we willen de mooiste route nemen en deze zal toch wel een dag in beslag nemen. Een enkele stop om de Grand Canyo dag te zeggen; nadien een babbeltje met een Indiaanse vrouw. Haar man haalt heel fier foto's boven van haar atelier (we kochten een juweel bij haar). Je kan zien hoe ze de stenen slijpt, hoe ze het zilver bewerkt en hoe de traditionele juwelen er hier uitzien. Zo'n juweel in zilver en turkoise steen kost al gauw een kleine 300 dollar. Bij deze foto's zitten er ook van hun dochter die een speciaal juweel van haar moeder kreeg toen ze afstudeerde. Nu zit ze in Nieuw-Zeeland (Tiens, kennen we daar soms nog wat foreigners ?). Ze werd uitgekozen om er te gaan spreken voor een consulaat. De moeder is al een keer opgegaan om haar dochter te bezoeken. Dat maakt voor ons duidelijk dat deze indianen niet altjd even arm zijn als ze voor ons lijken. Misschien is hun interesse in een woning niet dezelfde als de onze...

De route wordt verder gevolgd tot Flaggstaf. We hoopten om voordien een ontbijt te kunnen nemen, maar in deze desert zijn alle kleine mogelijkheden (Die ons net zo leuk leken) om de ontbijten, gesloten. Het is ondertussen middag en we gaan dan maar onmiddellijk een hamburger eten in ... jajajajajaja .... je raadt het juist ... een Mc Donalds !

Met de buikjes gevuld zetten we de reis verder en rijden een mooi park in; m.n. Red Rocks. Eerst wanen we ons in Canada door de groene, donkere bossen in de bergen. Nadien volgen hoge rode bergen in zandsteen. Het lijkt wel of ze op de aarde neergeplofd zijn en als grote hopen steken ze uit boven de droge, met grassen en cactussen bedekte bodem. Wanneer we net een korte halte gehouden hebben om even te kijken, rijden we Sedona in. Hier profiteren ze van het feit dat het dorpje gelegen is net middenin deze mountains en naast een hele mooie dan nog wel. Het ene winkeltje naast het andere nodigt de tourist uit om Indiaanse voorwerpen, lederwaren, dranken, ... te kopen. Wij laten ons alleen verleiden door een kaart waar de Indiaanse stammen opstaan die verspreid leven over de Verenigde Staten. Zo hebben we ook een idee over welke mensen het precies gaat en hoe weinig we er van kennen.

De laatste stop wordt gehouden aan een Indiaanse ruine. De is gebouwd in de twaalfde eeuw en is gelegen middenin de rotsen en telt wel vijf verdiepingen. De indianen moesten er met ladders naar hun huis, maar waren daarentegen wel goed beschermd tegen alle geweld. De kinderen herkennen het vanuit één van de strips van vake en Erik zelf heeft een gelijkaardig gebouw gezien in Turkije.

Wanneer Ina me voor de keuze stelt hier te wonen, of in zo'n verlaten caravan, verkies ik in eerste instantie toch deze bergwoningen. Ik vrees alleen dat ik Hanna telkens op m'n rug zou binden om niet te vallen.

Nu volgen nog een 80miles richting Phoenix (Scottsdale). Zoals verwacht is het bijna 19.u wanneer we ons logement vinden.  De kamers zijn terug familyrooms : een grote King size kamer en dan eentje voor de meisjes met een deur tussenin.  Dat maakt alles een beetje gezelliger. 

Om een restaurant te vinden rijden we wel een half uur rond en vinden dan uiteindelijk de keuze tussen iets heel sjieks, een Denny's of een .... Mc Donalds.  Een hamburger meer of minder, wat deert het ons (Het verhaal van het misverstand van de bestelling krijgen jullie nog wel eens te horen) ?

Rond 21.10u arriveren we opnieuw aan het hotel en kruipen allen tevreden in ons bedje.

Na een rustige nacht genieten we toch nog eens van het ontbijt in het hotel. Het buffet is vergelijkaar met dat in Bryce Canyon, alleen is het hier niet in de prijs inbegrepen. We geven dan ook aan dat Birte alleen cornflakes neemt, omdat ze een allergie heeft (Kwestie van niet te moeten uitleggen dat ze bijna niets lust.) en moeten alleen voor Ina betalen.

We kopen tickets voor het Imax theater en bekijken een half uur de film van de ontdekking van de Grand Canyon. Pieter vindt dit weer niet zo'n goed idee. Af en toe lijkt het wel of je meegenomen wordt in de Coloradorivier, of vallen de leeuwen een indiaan aan. Hanna daarentegen die voelt goed aan waneer de muziek verandert en draait zich als een gazelle om om in mijn nek te kruipen en piept dan langs opzij naar het scherm. Ina en Birte genieten er gelukkig ook erg van en Ina zou wel een helikoptervlucht als souvenircadeau wensen. Jammer genoeg zijn haar vader en moeder geen miljonairs en zal ze het moeten doen met de schuttlebus en de voetjes. Deze bus nemen we om de rest van de namiddag door te brengen. Onze keuze is om eerst tot de laatste halte te rijden en dan de mooiste uitkijkposten uit te kiezen. Maar dat is een verkeerde keuze. Al snel merken we dat we gisteren de meest indrukwekkende uitzichten gezien hebben en het niet echt verrassend meer werkt. Hanna raakt plots ook erg over haar toeren wanneer ze een kindje een fles ziet drinken en we krijgen haar niet meer rustig. De bus en auto gaat dan maar richting hotel; Hanna valt onderweg in slaap. Erik gaat met onze drie oudste sjarels zwemmen terwijl ik voor de laatste keer de zakken klaarmaak voor Phoenix en San Diego (Zo moeten er telkens geen vijf zakken mee in het hotel.). Wanneer Hanna na een halfuurtje wakker wordt, halen we onze waterratten uit het zwembad, Hanna drinkt een flesje en gaan we avondeten. Dat mag vanavond niet te lang duren, vermits we de zonsondergang willen zien in Yavapapoint. En wat is dit machtig, zeg ! We komen er aan rond 7.30u en zon gaat onder om 7.43u. we hebben nog voldoende tijd om een aangename plek op te zoeken tussen de rosten. Velen hebben hetzelfde idee als wij, maar het lijkt wel of deze machtige bergen en grote vuurbol de mensheid wel even één maakt. Op een vijf minuten tijd is de zon volledig onder en is het al gauw donker. De laatste shuttlebus vertrekt om 8.30p.m., dus is het dan ook tijd om Grand Canyon dag te zeggen en ons bedje in te duiken.

We eindigen de dag origineel. We duiken met z'n allen het bed in en kijken naar een good old western movie...

Rond 6.30u zijn onze twee jongste pagadders reeds wakker. Gelukkig vallen ze opnieuw in slaap en tot grote vreugde van Birte slaapt iedereen tot 8.00u (Birte en Ina tot 8.30u vermits wij eerst telefoneren naar het thuisfront).

De hitte kruipt ons tegemoet wanneer we buitenkomen. Opnieuw geluk, want de auto staat netjes in de schaduw. De bedoeling is om vandaag een uur te rijden en dan te gaan ontbijten in een wegrestaurant.

Niet ver na ons vertrek (een tiental minuten) rijden we langs Horeshoe Bend. Het mooiste uitzichtpunt van Glen Canyon, die we gisteren aandeden. Een rode hittige zandwandeling brengt ons naar een prachtige meander. Het is evenwel gevaarlijk voor de kleintjes. Ina en Erik blijven nog wat foto's trekken terwijl wij rustig terugstappen. Ongeveer in de helft van de wandeling worden we door hen ingehaald en loopt Erik al snel voorop met Pieter in zijn nek. Later verneem ik van Erik dat Pieter hem toch regelmatig aanhaalt of hij zich wel lekker voelt : "Heb je pijn, vake ? Aan je rug, of je schouders, of je hoofd, of je voeten, ... ?" Ga zo maar door. Hanna, die in mijn nek zit, draait zich telkens helemaal om om naar mijn gezicht te kunnen kijken. En dit in 40graden Celcius. Het zweet druipt onze rug af en Ina denkt dat ze ongeveer gaat sterven. Gelukkig bereikt ze op tijd de auto en kan ze drinken.

De rit gaat dan verder richting Grand Canyon. Het is in aantal km niet zo een erg lange rit, maar we willen toch het één en ander meepikken, vandaag.

Een volgende, korte stop is aan een splitsing tussen twee bergen waar we tussenin moeten rijden. Vermits we tot nu toe geen wegrestaurant tegengekomen zijn, wordt iedereen verplicht een banaan te eten. Plots merkt Erik een berg op naast die met de splitsing en blijkt, volgens een bordje, dat het de "Paramount" berg is die gebruikt wordt bij het begin van een film. Wat leuk dat we deze hier zien, zeg !

Na de heuvel komen we in indianenland. T.t.z. vanaf hier rijden we door het reservaat van zo'n 27 stammen die, waarvan de Navajastam de meest gekende is, dit stuk land hebben gekregen in ruil voor de plaats waar de dam moest gebouwd worden. Het gaat om een mooi, maar enorm droog stuk grond, tussen twee bergketens in. De bevolking leeft in caravans, of kleine prefab barakken. Geen van onze kinderen wenst hier groot te worden. Volgens de reisgidsen zouden de mannen van deze gezinnen ver buiten het gebied werken en alleen tijdens het weekend thuis verblijven. Wat jammer dat een idee achter hun leefwijze zo verloren gaat.

Enkele stops aan de kleine houten kraampjes waar Indiaanse vrouwen zelfgemaakte juwelen, potterij, of stoffen verkopen, brengt wat sfeer.

Nadien volgt een halte in Cameron, een stad(je) dat we volgens de reisgids opnieuw moeten bezoeken; vooral de "Trading Post". Blijkt dat dit maar een klein museum is en verder een enorme giftshop.

Uiteindelijk gaat de rit tot aan de eerste halte in het Grand Canyon national Park. En wat een uitzicht krijgen we hier ! De Coloradorivier stroomt hier langs verschillende meanders en wij krijgen een zicht hoe dat gebeurt,langs de hoge canyons. Weer vele kleuren van moeder aarde glanzen in het warme zonlicht. Een korte wandeling brengt ons aan een toren gebouwd in de twaalfde eeuw door een Indiaans gezin. Vermits deze gerestaureerd is, kunnen we hem makkelijk beklimmen en krijgen nog een beter uitzicht op de canyons.

Zo volgen nog een aantal andere stops. Eentje langs een site van ruines van een Indiaanse stam. Hier wordt gevraagd voorzichtig te zijn voor de slangen. Zij doen ons geen kwaad wanneer wij hen ook gerust laten. We komen er gelukkig geen tegen.

Op een bord langs de weg staat dat we moeten oppassen voor overstekende bergleeuwen. Jawatte, zeg, wat gaan we hier nog allemaal tegenkomen ? Een uur geleden stak er voor de auto nog een coyote over. Ik was weer net te laat om een foto te nemen.

In elk geval stoppen we aan de kant wanneer we een aantal mensen, die ook aan de kant staan, wijzen richting bos. Blijkt dat hier een enorm hert staat. Wanneer de meeste mensen weg zijn, wandelt Erik iets dichterbij en merkt dat het een hele familie Oaks is, met kleintjes en al inbegrepen. We kunnen naderen tot op een twintig meter afstand. Verder durven en willen we niet te gaan om de dieren niet bang te maken. Zo'n volwassen hert heeft wel de grootte van een paard. We zijn opnieuw onder de indruk.

De auto parkeren we niet veel later aan een steakhouse, naast het hotel, net buiten het park en we genieten er van een T-bone, spaghetti en salade. Pieter kluift het been af alsof hij een oermens is. En smaken doet het hem duidelijk.

Dan checken we in. Opnieuw hebben ze verkeerd begrepen dat wij één gezin zijn. Meestal is er maar één kamer geboekt en is de andere op naam van Ina geboekt. Dat maakt dat we de eerste keer, toen we dit meemaakten, al van onze oren stonden te maken en dachten te bellen naar onze touroperator. Gelukkig weten we nu al wat er waarschijnlijk aan de hand is en wordt alles weer snel geregeld.

Vake gaat met de kinderen zwemmen en ik leg Hanne in bed. Deze is net in slaap gevallen wanneer de bende terugkeert. Rond 21.15u ligt iedereen in dromeland. Ik hoop dat ik mijn ventje nog wakker krijg voor een avondbabbeltje.

Rond 7.45u openen we onze oogjes en wordt er gedoucht en worden de laatste spullen bij elkaar geraapt. Na het ontbijt (Birte begint minder en minder te lusten en dat werkt ons wel wat op de zenuwen. Geen wonder dat je je dan niet lekker voelt en flauwtjes bent.) wordt de auto gevuld en worden nog een paar leuke foto's genomen aan de buitenkant van het hotel.

Dan gaat de rit richting Page. Normaal is er maar één stop voorzien, maar ik merk op de kaart dat we niet zo ver van Zion Park voorbijrijden. Dat park hebben we gemist toen we veel te laat vertrokken in Las Vegas. We nemen dit bezoek erbij en hebben er geen spijt van. We rijden door een heel ander soort gesteente - het lijken wel laagjes rode grote leien die ze op elkaar gekleefd hebben en er zo volledige bergen mee gemaakt hebben. Waaw ! Gelukkig reden we hier nog even langs, zeg !

Nadien is er nog een stop aan een grot (We rijden er eerst voorbij, maar keren toch even om om te zien wat het precies is.). De grot werd begin 19de eeuw ontdekt door een man (De overgrootvader van de heer die ons heel graag uitleg verschaft.). Zijn zoon en echtgenote maakten er een danscafé van en de kleinzoon nu heeft het omgebouwd tot een museum. Je kan er nog duidelijke restanten zien van de bar. De danszaal is omgebouwd tot een mineralenmuseum. De man is ook heel erg fier op de ontdekking van sporen van dinopoten die zijn grootvader heeft gevonden, hier niet zo ver vandaan. We krijgen een hele uitleg over deze grootvader (Hij speelde mee in een aantal cowboyfilms - Dit is hier ook de ideale streek voor.); dat zijn vrouw (de eerste, want hij had er zes.) de eerste vrouwelijke burgemeester was en dit twee jaar voordat de vrouwen stemrecht hadden (Dit verhaal vertel ik jullie nog wel eens.).  Het was in elk geval een leuke meepikker van de dag.

Nadien is er nog een stop in het museum van Kanab.  Deze stad (dorp) wordt ook wel eens Litte Hollywood genoemd, omdat er verschillende films (veel cownoys en indianenfilms) zijn opgenomen.  We bezoeken dan ook de sets van een aantal van deze films.  Pieter en Birte vinden het geweldig.  Ze spelen alsof ze in een echt dorpje zijn. 
Ook wat later, wanneer we gaan eten, valt het reuze mee.  Het is opnieuw op een set en de camera en fototoestel werken op volle toeren. 

Ten slotte rijden we door naar Page.  Een stad van ongeveer 10.000 inwoners.  Ze is gelegen aan een groot meer, Lake Powell en midden in een natuurreservaat Glen Canyon.  We rijden over de dam die in de 20ste eeuw moest gebouwd worden.  Daarvoor werd een groot stuk gebied van de Navajo-indianen geruild met een lap grond in Utah.  Dat maakt dat Page gelegen is in het reservaat van deze indianen.  Morgen meer hierover.
We boeken een boottocht door de canyon voor morgen (Amaai, onze portomonnee !) en checken in in het hotel.

's Avonds gaan we eten bij Duke's Old Restaurant, een aanrader in één van de reisboeken die we kochten in België.  En het wordt een leuke avond.  Een steakrestaurant met life muziek.  De cowboys nodigen Pieter uit op het podium.  Hij krijgt een gitaar in handen en speelt er de rest van de avond op los.  Genieten en stralen dat hij deed, samen met zijn zussen.

Moe, maar met vele verhalen in hun hoofd gaan we vanavond slapen. 

Ook vandaag gaan we later ontbijten dan gewoonlijk. De dag begint behoorlijk grijs en hij zla zo ook eindigen.

Daarom bezoeken we eerst het museum van de streek dat ons aangeraden werd door Spike, onze chauffeur van gisteren. Jammer genoeg is ons bezoek een beetje ontgoochelend. We worden allereerst niet zo hartelijk ontvangen zoals we ondertussen al wat gewend zijn en het museum zelf kan evenzeer uit een gallerij gehaald worden van het museum van Afrika in Tervuren. De grootste hoeken zijn bewaard voor de dieren uit de streek. Dat zijn herten, eekhoorn (chipmunks), een aantal vogelsoorten, de landschildpad, de ratelslang, konijnen, prairiehonden, coyotes , de bruine beer en de bergleeuw. Een aantal ervan hebben we reeds in het wild ontmoet (eekhoorntjes met hopen, herten, vogels en een coyote - Ina heeft een volledig vel van een slang gevonden - Pieter verklaard : het jasje van de slang dat te klein geworden is.). Daarnaast is een groot deel van het museum ingenomen door Afrikaanse diersoorten. Kleine kinderen hebben dus een degelijke uitleg nodig om zeker geen verkeerde inzichten te krijgen. Een zebra hier in Bryce Canyon ? ? ? Boven hangen veel vlinders, insecten en vissen (Ik ontdek de dag nadien dat hier in Zion Park tarantula's leven brrrr...). Gelukkig blijven onze kids netjes van de dieren, want de bewaker van het museum is razend wanneer hij opmerkt dat een viertal heren de kop van een luipaard hebben aangeraakt. Iedereen mag weten dat het dier wel 52.000 dollar heeft gekost en de heren vliegen nog net niet buiten.

Ondertussen is het middag geworden en gaan we picknicken op de kamer. Hanna en Pieter vallen in slaap op bed en het begint te regenen. Erik computert dus maar een beetje, ik waag nog eens een poging een wasmachine te vullen en Ina en Birte verkennen de tv-zenders en het hotel.

Na het middagdutje rijden we met de auto het park in naar Sunset Point. Vandaaruit kan je een mooie wandeling maken door de canyon. En het boekje heeft gelijk, want hetgeen we hier te zien krijgen kan ik onmogelijk beschrijven. De gele tot donkerrode rotsen, bergen, gesteenten, pilaren, ... groeten ons van beide kanten van het steile pad. Tussenin krijg je prachtige vergezichten over de canyon. De zon is er weer doorgebroken en de warmte gloeit op onze huid. Vermits het geen pad is om te doen met kleine kinderen, blijft Erik even boven met onze drie jongsten en gaan Ina en ik onder ons tweetjes naar beneden. Het is evenwel zo mooi dat we willen blijven wandelen, maar om Erik wat te sparen, stappen we terug naar boven en moedigen hem aan om de wandeling ook even te maken. Dat is maar een klein woord (Ik vermoed dat hij er ook wel erg zin in had.) en Erik wandelt hetzelfde stuk als wij naar beneden. De steile klim naar boven geeft de tijd om telkens even stil te staan en te genieten. Ondertussen is Birte onwel geworden en wanneer we na de gesplitste wandeling bij de auto komen kan ze het niet meer houden en moet braken.

Gelukkig was het plan om avondeten te genieten en nadien naar de zonsondergang te gaan kijken op Inspiration Point. Birte wordt ondergestopt in bed en wij gaan met ons vijven eten. Rond de tijd dat we klaar zijn en onze spullen willen pakken om tot het mooie uitizcht te rijden, begint de regen met bakken uit de hemel te vallen. Jammer; onze trip valt letterlijk in het water en we keren maar terug naar het hotel waar Birte gelukkig is om ons te zien (Ze vond het toch wel een beetje eng zo alleen in de kamer.)