De jaarlijkse migratie van de rode krabben van Kersteiland is een van de meest spectaculaire migraties van de hele planeet. Met 150 miljoen zijn ze, de felrode krabben die ieder jaar in oktober of november als een gesynchroniseerde massa naar zee trekken om er te paren. Zodra het startsein voor de marathon gegeven is, wordt de bodem van het bos één groot rood tapijt. Zelfs de straten die door het regenwoud lopen ontsnappen er niet aan. De rode krabben zitten zo dicht op elkaar dat het fenomeen zelfs vanuit de lucht zichtbaar is.
Wanneer tegen het einde van het regenseizoen de getijden gunstig zijn, beginnen de rode krabben aan hun vijfdaagse heldentocht van 5 kilometer. Ze verlaten hun solitaire burchten in het regenwoud en marcheren als een georganiseerd leger naar zee. Drukke wegen, golfterreinen, tuintjes, scholen of andere gebouwen kunnen deze doelbewuste krabben niet tegenhouden. Zelfs steile en vulkanische rotsen worden met schijnbaar gemak bedwongen.
Wanneer de brede colonne na hun vijfdaagse marathon aan het strand aankomt, gaan de mannetjeskrabben zich in zee hydrateren om zich daarna terug te trekken in de lagere terrassen van het strand om er te graven en/of vechten voor een burcht. Spoedig loopt de grotere massa vrouwtjeskrabben ook naar de terrassen en vindt de paring plaats. Meestal in de privacy van de burcht waar het mannetje zo hard voor moeten graven en/of vechten heeft.
Het zijn de mannetjeskrabben die als eerste terug naar het regenwoud trekken. De vrouwtjeskrabben blijven 12 tot 13 dagen in hun vochtige burchten om er tot 100.000 eitjes per krab te broeden. Wanneer de maan in zijn laatste kwartier is, lopen de vrouwtjeskrabben naar de kustlijn om hun eieren aan de zee toe te vertrouwen. Bij contact met het water worden de eieren larven die in een maand zullen uitgroeien. Nadat de verschillende larvale stadia doorlopen zijn, verlaten de jonge krabben van amper 5 millimeter groot het water en marcheren ze in circa 9 dagen ook richting het regenwoud.
Eenmaal in het binnenland verdwijnen de rode krabben als sneeuw voor de zon. Ze kruipen onder omgevallen bomen, in rotsspleten en zelfs in tuinen. Ze leven van een dieet van hoofdzakelijk fruit, bladeren en rottende vegetatie. De krabben groeien vrij traag, maar kunnen tot 16 centimeter groot worden.
De vraag is natuurlijk hoe deze rode krabben tijdens de migratie een kilometer per dag kunnen afleggen terwijl ze doorgaans maar 5 minuten kunnen rondkruipen. Nog maar vrij recent ontdekten wetenschappers dat de rode krabben hun energie voor de grote marathon uit een plots suikerboostend hormoon halen.
Volgens de laatste ramingen zijn de rode krabben op het Kersteiland met 150 miljoen, maar hun overdonderend aantal staat onder bedreiging. Het zal u niet verbazen dat wij een van de grootste boosdoeners zijn. Zo lopen de krabben het gevaar om uit te drogen wanneer ze gedwongen worden om gebieden die vrij zijn van vegetatie te doorkruisen. Er zijn wegen die tijdens de grote migratie van de krabben tijdelijk gesloten worden voor alle verkeer, er worden wegomleidingen voorzien en er zijn oversteektunnels voor de krabben onder de wegen. Deze krabvriendelijke maatregelen verhinderen niet dat toch nog circa 2 miljoen krabben per jaar verpletterd worden door het verkeer.
Dolfijnen, Delphinidae, zijn misschien wel de meest geliefde dieren ter wereld. Wat veel mensen niet weten is dat de dolfijn bij de familie van de walvissen hoort. Er zijn 36 soorten dolfijnen. De grootste dolfijn kan bijna 13 meter lang worden en een dikke 14000 kilo wegen en staat beter bekend als de zwarte dolfijn. De kleinste soort, de havisidedolfijn, wordt niet veel langer dan 1,2 meter en weegt slechts 40 kilo. Ook deorka hoort bij de familie dolfijnen, de 10 meter lange, zwart-witte reus is vooral bekend uit de film Free Willy.
Kenmerken
Dolfijnen zijn bijzonder slimme dieren, mede daardoor komen ze regelmatig voor in shows, zoals bijvoorbeeld in hetDolfinarium. Het zijn sociale dieren en leven in groepen van 10 tot 500 dolfijnen. De meeste soorten hebben zowel boven als onder het water goed zicht. Daarnaast hebben ze een bijzonder goed gehoor en kunnen ze geluid frequenties tussen de 75 en 150.000 Hz opvangen. Er wordt aangenomen dat de dolfijnen niet zozeer met de oren, maar met hun onderkaak geluiden opvangen en zo worden doorgegeven aan het binnenoor. Wetenschappers hebben sterk het vermoeden dat ook de (tot) 250 tanden zo zijn gegroeid om als soort antenne te fungeren. Een ander geavanceerd orgaan wordt de meloen genoemd. Het is een gebold orgaan dat een stukje over de bovenkaak uitsteekt. De meloen is erg belangrijk voor echolocatie. Een dolfijn gebruikt een soort inwendige sonar, de meloen versterkt die sonar. Net onder het spuitgat hebben de dolfijnen fonische lippen. Deze fonische lippen zijn te vergelijken met de menselijke neuspassage en zorgen voor trilling in het fonische lippenmembraan. Daar worden de trillengen door weefsel in de meloen omgezet in geluid. Zo weten ze feilloos de omgeving af te speuren naar voedsel, vijanden en bijvoorbeeld opstaande rotsen in de omgeving. Er worden klikkende of fluitende geluiden geproduceerd die vaak een dusdanig hoge frequentie hebben, dat wij er niets van horen. Deze slimme dieren hebben een slimme en schitterende tactiek gevonden om te slapen. Net als bij ons, zijn de hersenen van de dolfijnen in 2 helften verdeeld. Ze laten per keer één hersenhelft slapen, zo vergeten ze niet om adem te halen. De huid is erg zacht en glad. Dit komt doordat een dolfijn doorlopend huid vernieuwd. Iedere twee uur schilfert de gehele huid af, daardoor lijkt het alsof ze altijd roos hebben. Het vervangen van de huid zorgt ervoor dat de huid minder weerstand van het water ondervindt en zo is er minder energie nodig tijdens het zwemmen.
Eetgewoonte
Het menu van de dolfijnen bestaat vooral uit vissen en inktvissen. De grootte van de prooi hangt af van de soort dolfijn. Zo jaagt een orka onder andere op zeehonden, zeevogels en haaien. Kleinere soorten houden het bij kleinere vissen als de haring, makreel en andere vissen die in grote scholen bij elkaar leven. Ook inktvissen zijn een geliefd hapje bij de dolfijnen.
Soorten
We kunnen de dolfijnen in twee echte ondersoorten verdelen:
Zeedolfijnen
Rivierdolfijnen
We noemen ze wel allebei dolfijn, maar de soorten zijn slechts een verre verwant van elkaar en er zitten dan ook wel een aantal verschillen tussen de twee soorten.
Zeedolfijnen Zeedolfijnen zijn over het algemeen groter dan de rivierdolfijnen. Ze hebben een stompe snuit en goed ontwikkelde ogen. Ze leven vooral van vis en inktvis. De zeedolfijnen zijn ook weer in twee soorten te verdelen:
Echte Dolfijnen, zoals de gewone- en de grijze dolfijn.
Zwaardwalvissen en Grienden, zoals de orka en de griend.
Rivierdolfijnen Deze soort is vrij makkelijk te herkennen. Ze hebben een lange spitse bek met vele smalle, vlijmscherpe tanden. De snuit is een handig hulpmiddel tijdens de zoektocht naar voedsel, ze woelen door de modder en grijpen alles wat ze kunnen. Ze leven vooral van schaaldieren. Het lichaam en vooral de nek is bijzonder flexibel. Een ander kenmerk zijn de borstvinnen. Deze zijn bij de rivierdolfijnen vrij groot, daarentegen is de rugvin erg klein en stomp. De ogen zijn nauwelijks ontwikkeld, het gebruik van echolocatie des te beter. Jongen zijn bruin van kleur. Pas als ze volwassen zijn kleuren ze langzaam grijs.
*Update 23-01-2014, Er is een nieuwe soort ontdekt in Brazilië. In de rivier zwemmen ongeveer duizend exemplaren van de nieuwe rivierdolfijn met zijn karakteristieke lange bek. Volgens de natuurbeschermingsorganisatie IUCN zijn er maar vijf soorten rivierdolfijnen bekend, als de nieuwe soort wordt meegeteld. Lees hier het gehele bericht.
Leefomgeving
De dolfijnen komen in vrijwel alle wateren ter wereld voor. Zo worden de ijzige wateren rond Antarctica en de Noordpool bewoond door de orkas. De meeste soorten hebben een voorkeur voor de ondiepere gebieden van de zeeën.
Voortplanting
De dolfijnen paren uiteraard onder water of aan de oppervlakte. Ze hebben meerdere partners, maar partners leven zelden in dezelfde groep. De paring vind over het algemeen in de zomer plaats. De draagtijd verschilt per soort, zo dragen de vrouwtjes van de gewone dolfijn 9 maanden. Bij orkas is de draagtijd 15 tot 18 maanden. Ook de zoog tijd is per soort verschillend. Wel krijgen alle soorten slechts één jong per keer. Na de geboorte wordt het jong zo snel mogelijk naar boven geduwd om adem te kunnen halen. De jongen blijven bij moeders en blijven vaak in dezelfde groep leven.
Haaien hebben een kraakbenig skelet en hebben gepaarde borst- en buikvinnen. Het lichaam is torpedovormig met een min of meer driehoekige doorsnede (top boven). De kieuwen liggen niet, zoals bij de Beenvissen, onder een kieuwdeksel, maar in 5-7 paar kieuwholten, die elk door een kieuwspleet naar buiten uitmonden. De mondopening ligt aan de onderzijde van de kop. Op de kaken bevinden zich één of meer rijen tanden. Als voorste rij tanden uitvallen worden ze vervangen door tanden van meer naar achteren gelegen rijen,die dan opschuiven. De schubben op de huid zijn van kleine tandjes voorzien, placoïdschubben; hierdoor is de huid ruw. Behalve het ooglid is vaak een binnenooglid, het knipvlies, aanwezig. Vele soorten hebben opzij van de kop een spuitgat dat met de mondholte in verbinding staat. De staart is sterk ontwikkeld, met een lange bovenlob.
Voortplanting
Bij veel soorten ontwikkelen de eieren zich inwendig en worden de jongen levend geboren. Sommige soorten, zoals de Hamerhaaien en de Roofhaaien, zijn echt levendbarend. Bij enkele groepen, bijv. de Hondshaaien, worden de eieren, door het wijfje aan vastzittende organismen en wieren vastgehecht. De Haaien leven over de hele wereld, maar vooral in tropische en subtropische wateren. De meeste wonen in open zee, sommige soorten leven langs de kusten en zwemmen in de tropen de rivieren.
Gevaar voor de mens
De haai is de grootste bekende vissoort die we kennen tot ongeveer 18 meter lang. Hoewel alle haaien vleeseters zijn, zijn de grootste soorten voor de mens ongevaarlijk. Die leven van plankton en kleine vissen. De voor de mens gevaarlijke soorten zijn kleiner en heel wraakzuchtig. De meeste haaiensoorten vallen de mens niet zonder aanleiding aan. Als er bloed in het water is ruikt de haai dat en dat lokt de haai al van heel ver de haaien kunnen dan heel agressief worden. Het aantal bekende gevallen van aanvallen op zwemmers, surfers, drenkelingen en parelduikers is kleiner dan dat je uit verhalen zou vermoeden. Toch worden bijv. in Australië, in Zuid-Afrika en in Zuid-Amerika de zwembaden in enkele kustgedeelten door gaas beschermd.
Gebruik door de mens
Enkele soorten haaien zijn goed voor de visserij zoals de haringhaai die is vooral in Duitsland geliefd en bijv. de doornhaai die ook in de Noordzee voorkomt. Maar niemand wil graag haai eten dus staat het in de restaurands onder de bijv. deze namen: zeeaal, zeewolf (ook de naam van een aparte vissoort) of paling in gelei. Om gelijkenis met aal te verkrijgen, worden ze gevild en halen ze de vinnen en de buikwanden weg Een tijdlang is de visserij op haaien om de grote hoeveelheid traan in de lever heel belangrijk geweest, omdat deze traan zeer rijk is aan vitamine A. De vinnen van sommige soorten worden gedroogd en in het Verre Oosten voor haaienvinnensoep gebruikt. Zij leveren ook vislijm. Maar de grootste bedreiging voor de haai is de soeppan. Al 2000 jaar wordt de haaienvin als lekkernij gegeten in Azië. Een kilo gedroogde haaienvinnen levert al 200 gulden op. De meeste haaien worden voor hun vinnen gevangen. Het geraamte wordt terug in de zee gegooid of op het strand achter gelaten. Ergens anders wordt er op de haaien gejaagd voor de huid, haaienleer is sterk en lijkt op krokodillenleer. Haaienvlees was vroeger niet erg populair, dat is nu veranderd. In de Verenigde Staten en Europa is het nu juist trendy. Er zijn nu overal haaientanden te koop als souvenir. Een volwassen haai heeft ongeveer 150 tanden die groot genoeg zijn om te verkopen. Vooral de tanden van de witte haai en de tijgerhaai zijn populair.
De zebrahaai dankt zijn naam aan de dwarsgestreepte strepen op het lichaam van de jonge dieren. De volwassen dieren zijn gevlekt, daarom worden ze ook wel Luipaardhaaien genoemd. Maar deze naam wordt ook al gebruikt voor een andere soort. Hij is te herkennen aan een lange staart en de richels over zijn lijf. Zijn slanke lichaamsbouw maakt het mogelijk om in holen en gaten zijn prooi te vinden.
Het is de haai met de slechtste reputatie want hij is heel wreed. De enorme roofhaai, die schijnbaar zonder enige aanleiding mensen heeft aangevallen en gedood. Het is het reusachtige, op bloed beluste beest uit de legenden, met enorme kaken en angstaanjagende tanden als lange scherpe, gekartelde dolken die goed geschikt zijn voor het afscheuren van grote lappen vlees. Hij word de wittehaai genoemd ofwel de menshaai Het is een moordmachine die voortdurend op jacht is naar een nieuwe prooi. De verhalen over zijn vraatzucht zijn niet overdreven. Er zijn witte haaien gevangen die ongeveer drie meter waren, toen er een werd opengesneden kwam er een hele zeeleeuw uit.Een andere witte haai die niet veel groter was, had een man op van 1,80 meter. Voorde kust van Californië, waar het dier veel voorkomt, zijn er in de afgelopen dertig jaar vier gevallen met dodelijke afloop geweest. Veel mensen die werden aangevallen, werden slechts één keer gebeten, daarna zwom de haai weer weg. Misschien verdedigde de haai zich alleen maar, want de kaken kunnen alles doden wat ze maar willen. Van de meeste aanvallen op mensen krijgt de witte haai de schuld. Deze schande verdient het beest niet. Veel aanvallen vinden plaats waar de witte haai bijna nooit voorkomt. Maar hij is het bekendste zeeroofdier, dus krijgt hij de schuld. De aanvallen zijn waarschijnlijk gedaan door agressieve soortgenoten die in de tropen voorkomen. De witte haai heeft geen moeite om dieren aan te vallen, die dezelfde afmeting hebben als hijzelf. De witte haai ziet er slank, gespierd en gestroomlijnd uit, hij kan dan soms ook een snelheid van 50 km/h halen, dit is ook te danken aan de sterk ontwikkelde staart. De witte haai heeft een kraakbenig skelet en bezit gepaarde borst- en buikvinnen. Het lichaam heeft een torpedo-achtige vorm met een min of meer driehoekige doorsnede (top boven). Hij wordt ongeveeer 7 meter lang, maar er zijn gevallen dat ze 12 meter lang worden. Ze wegen rond de 2,2 ton. Op de rug zijn ze grijsblauwachtig van kleur en op de buik wit, dit zorgt voor een goede camouflage in de zee. De kieuwen liggen niet, zoals bij beenvissen, onder een kieuwdeksel, maar in kieuwholten, die elk door een kieuwspleet naar buiten uitmonden. Een haai moet blijven zwemmen om in leven te blijven, want dan stroomt het water langs de kieuwen en krijgt hij zuurstof, maar ook omdat haaien geen zwemblaas hebben kunnen ze niet blijven drijven als ze niet zwemmen. De mond zit aan de onderkant van de kop. Op de kaken zitten één of meer rijen tanden. Als de voorste rijen tanden uitvallen dan worden ze vervangen door tanden van de achterste rijen. De driehoekige, zaagvormige tanden van de witte haai zijn ongeveer 7 cm lang. De witte haai kan met zijn kaken een druk van 8 ton per cm² uitoefenen. Ook de schubben op de huid zijn voorzien van tanden. De witte haai heeft ook het zogenaamde knipvlies, een binnenooglid dat sluit als hij bijt om te voorkomen dat ze gewond raken. De mensenhaai of witte haai is één van de tropische haaien (net als de hamerhaai en de walvishaai). De mensenhaai leeft in wateren van 25 graden of meer. Hij kan per dag grote afstanden afleggen. In de winter zijn de meeste tropische haaien dicht bij de evenaar te vinden en in de zomer zwemmen ze ver naar het noorden of zuiden. Ze volgen verschillende waterstromingen en komen vaak in alle tropische zeeën voor. De witte haai kan bloed en geuren ontdekken over een afstand van 1 km. Hij kan een geurspoor zeer nauwkeurig tégen de waterstroom in volgen en schakelt over op zijn andere zintuigen als hij zijn prooi tot een afstand van 150 m is genaderd. Met zijn zintuigholten en zijlijnsysteem registreert hij feilloos de beroering die wordt veroorzaakt door beweging in het water en hij is bijzonder gevoelig voor onnatuurlijke geluiden en bewegingen, zoals bijvoorbeeld een gewond dier maakt. Haaien gebruiken hun ogen zodra ze op 25 m afstand van de prooi zijn, zelfs als er weinig licht is. Zo kunnen ze hun kaken optimaal gebruiken als ze aanvallen.
De blauwe haai heeft een erg sterk en slank lijf. Op de rug is hij donkerblauwe de zijkanten zijn iets lichter, zijn buik is wit. De blauwe haai is een middelgrote haai. Hij zwemt in alle warme zeeën, s'zomers wordt hij nog in Scandinavië gezien. Bij de geboorte zijn de jongen ongeveer 30-50cm lang. De blauwe haai zwemt vlak onder het oppervlak. Vaak zwemt hij achter visserschepen en eet het visafval wat van het schip wordt gegooid. Ook maakt hij jacht op vissen en andere soorten haaien.
Lengte: tot 4m Gewicht: tot 150kg Verspreiding: Alle warme zeeën
De walvishaai is de grootste haai, hij heeft een lengte van 12m, en hij weegt ongeveer 7000kg. Duikers kunnen de walvishaaien moeilijk bestuderen. Ze moeten oppassen voor een klap van de staart, daarvan raken ze in een keer bewusteloos. Maar gelukkig eet deze haai allen maar plankton, die hij makkelijk opeet door zijn grote bek. Hij zwemt met zijn bek open zodat al het plankton zo naar binnen drijft, in zijn bek zitten baarden daar blijft het plankton inzitten. Het water spuit hij door zijn kieuwen uit. Zijn huid is zo ruw als schuurpapier zodat hij snel kan zwemmen. De walvishaai is niet zo lenig en snel als de andere soorten haaien dat hoeft ook niet want het eten drijft zo zijn bek binnen. Het is een bedreigd diersoort want in de vetlaag zit olie. Als je het vet kookt komt de olie eruit. Hij leeft in tropische oceanen.
De doorhaai heet zo omdat hij stekels heeft op iedere rugvin. De stekels staan in verbinding met gifklieren. Een doornhaai kan je ook herkenen aan een spitse snuit en de bolle ogen. De rug en de flanken zijn donkergrijs en de buik is wit. Aan de zijkanten zitten een paar lichte vlekken. De doornhaai leeft in bijna alle zeeën van de wereld . Doornhaaien vormen groepen die niet ver van de bodem vandaan komen, op 10-200 meter diepte. 's Nachts komen ze aan de oppervlakte. In een groep zwemmen meestal haaien van hetzelfde geslacht. In de lente zwemmen de haaien dichter naar de kust voor de voortplanting, 18-22 maanden daarna worden de tien jongen geboren. Bij de geboorte zijn de jongen 10-30 centimeter lang. Vroeger werd er op de doornhaai gejaagd omdat hij gevangen vis in netten opat, later omdat er werd ontdekt dat in de lever van de haai hele goede traan zit. Nu word de haai vooral gevangen om vismeel van te maken, en soms om op de markt te verkopen. Lengte: 80-100cm, soms 120cm (vrouwtjes) Gewicht: 5-8kg max. 10kg Verspreiding : Over de hele wereld
Hij heet citroenhaai odat hij een geelachtige bruine kleur heeft. Hij leeft voornamelijk aan de Atlantische Oceaan. Het is een echte kustbewoner, hij leeft ook in brak water en Mangrovebossen. Hij eet vissen schaaldieren en schelpdieren. Hij is gemiddeld 3.4m. lang.
Hij leeft in iedere Oceaan. Hij eet voornamelijk vis.Het is een aktieve en ook voor mensen gevaarlijke haai. Hij is te herkennen aan de lange vinnen met afgeronde witte punten. Hij wordt ongeveer 3.5m lang.
Stierkophaai
De stierkophaai heeft voor zijn rugvinnen stekels. Hij heeft kleine spitse tanden voor in de mond, daarachter zitten forse maaltanden. Hij heeft 5 kieuwspleten. De stierkop-haai die ook wel hoornhaai word genoemd eet meestal slakken en mosselen, in ondiep water. Oestervissers haten haaien omdat zij hele oesterbanken vernielen. Hij zwemt vooral in de Grote Oceaan, en langs de kust van Australie en in de Indische oceaan. Lengte: volwassen 1.5m
De haaienkop is groot en kegelvormig. De kop bevat kleine ogen aan de zijkant en neusgaten vooraan bovenop de snuit. Langs de kaakrand bevinden zich een aantal rijen sterke tanden (met een zaagfunctie) met aan de binnenkant van de haaienkaak nog vele meer reserventanden.
Bij het jagen verliezen haaien regelmatig tanden en deze worden vervangen door de reserventanden. Hiermee zijn de beschikbare tanden tijdens een aanval vlijmscherp.
Aan beide kanten van de kop bevinden zich 5 kieuwspleten (of minder), soms 6 of 7. Hiermee kan de haai zuurstof uit het water filteren. Veel haaien moeten blijven zwemmen om continu van voldoende zuurstof te krijgen, maar er zijn ook bepaalde haaiensoorten die door de bek regelmatig open en dicht te doen het water langs de kieuwen vervoeren. Hierdoor is ademhalen toch mogelijk terwijl ze niet bewegen.
De haaienhuid bestaat uit een soort huidtanden, allemaal gekanteld in een lighouding. Hierdoor voelt de huid aan als schuurpapier. Vroeger werd haaienhuid ook als schuurpapier gebruikt. Deze huid beschermt de haai als een pantser, wat bij gevechten van te pas komt.
Het lichaam van een haai bestaat uit de inwendige organen, en een aantal (gepaarde) vinnen. De borstvinnen, die zich direct achter de kieuwspleten bevinden, zijn gepaard. De enkele rugvin is op het midden van de rug. De buikvinnen, tweede rugvin en aarsvin bevinden zich aan de achterzijde van het haaienlichaam. De buikvinnen zijn aangepast als geslachtsorgaan bij het mannetje.
De staartvin, welke bij haaien vaak zeer groot is, bevindt zich achterkant. De verschillende haai soorten zijn te herkennen alleen al aan de staartvin. Er zijn verschillende vormen vinnen die aangepast is aan de levenswijze van een haai.
Dit heb ik niet zelf gemaakt. http://www.allesoverhaaien.nl/kenmerken.html
De zee is een tentoonstelling die net als een golf ongrijpbaar is, inlaat en sporen nalaat die weer gewist worden door nieuw geweld.
