Eén november is een dag waarop nog steeds veel mensen de kerkhoven en de graven bezoeken, hoor ik zonet in het nieuws. Als kind deden we dat ook, maar de laatste jaren niet meer terwijl er hoe langer hoe meer mensen uit de dichte omgeving overleden zijn. Het lijkt dus een beetje tegenstrijdig. Maar ik hoef echter geen grafbezoek om stil te staan bij de degene die er niet meer zijn. De foto’s op de kast doen er mij veel vaker aan denken dan een bezoek aan het graf. Ook al omdat de afstand een snel bezoekje niet toelaat.

Dus deze Allerheiligendag is een feestdag, en meer nog een dag waarop ik niet hoef te werken en er me ook niet schuldig moet over voelen. Een dag waarop wassen, plassen en strijken op de agenda staan. Extra tijd om het huishouden aan te pakken en dat is eens nodig, want de laatste maanden is het professioneel zo druk geweest dat er voor niets nog tijd resteerde. De sociale agenda op een laag pitje gezet, de afspraken afgebouwd, mijn bureau een kleine ramp en een paar projecten waar ik nog niet eens aan begonnen ben. Maar zoals het een goede zelfstandige betaamt, we zeggen nooit neen tegen een klant. We stoppen nooit en we geven nooit op.

Het goede is dat ik er rustiger van word, niet gelaten of onverschillig, maar nog georganiseerder omdat er geen ruimte is voor tijdverspilling of onbenulligheden. En bij mij leidt een goede organisatie tot nog meer efficiëntie. Elk punt op het lijstje wordt nauwkeurig afgewerkt en afgevinkt. Check! Op naar het volgende....

Maar niet vandaag. Lekker relax nu de strijk achter de rug is, het middageten binnengewerkt, de vaatwasser aan de gang en de keuken opgeruimd. Deze namiddag maken we tijd voor een uitstapje. Het weer lijkt er misschien niet naar, maar ‘herfstig’ als ik ben is dit puur genieten. Ik voel de Sinterklaassfeer alweer helemaal opborrelen.
Ingeduffeld met een warme sjaal en een stevige regenjas kunnen we de regen en de kou trotseren. Nu nog een bestemming kiezen en we zijn vertrokken.

01-11-2012 om 13:18 geschreven door Mathilda  

De actualiteit van de afgelopen dagen heeft me beziggehouden, met name de ongewenste sexuele intimiteiten op de werkvloer. Dat er effectieve namen op geplakt worden, verrast me des te meer, maar de kern van de zaak blijft toch het gedrag van zovele mannen in al die jaren.

Na het potje over de mishandeling van (voornamelijk) jongens door de religieuzen, wordt nu ook van dit potje het dekseltje gerukt. Hier zijn het meestal vrouwen die het hebben mogen ondervinden.

Het is gelukkig niet meer van deze tijd, maar tot pakweg 20 jaar geleden was het geen onbekend gegeven in de werksfeer. Eén van de dames die hierover op radio 1 geïnterviewd werd zei op een bepaald moment in het gesprek dat haar moeder vroeger de opmerking maakte dat ze goed diende op te letten voor “de mannen”. Niet dat het ooit tegen mij gezegd werd, maar het was wel  herkenbaar. Tegelijk was er die bewustwording dat moeders dat vandaag niet meer hoeven te zeggen tegen hun dochters die uit werken gaan.

Ik ben er bijna van overtuigd dat als men aan 100 dames die in de jaren 70 aan het werk waren de vraag stelt of ze ooit lastiggevallen werden, hetzij met schunnige taal, hetzij lichamelijk, dat er dan makkelijk 80 handen de lucht in gaan. Ik heb het zelf ook mogen ondervinden, midden jaren ’90, door een manager van een andere afdeling. Gelukkig had ik zelf een (vrouwelijke) baas die mij de mogelijkheid liet om een officiële klacht in te dienen. Zij heeft er hem ook op aangesproken en het is bij die ene keer gebleven.

Mijn jongste collega begrijpt de hele heisa niet  en nog minder wat men daar nu juist mee bedoelt. Mooi zo, denk ik dan, want in principe zou dit een ongekend begrip moeten zijn.  Zoals iemand die in Humo stelde dat degenen die het hele verhaal rond de politicus in vraag stellen, zich gelukkig mogen prijzen; voor hen betekent dit dat ze het niet kennen en niet hebben moeten meemaken. Alle anderen herkennen het helaas wel.

Elke 10 jaar zetten we als beschaafde mensen een stap vooruit naar nog meer gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Per 10 jaar dat men teruggaat in de tijd, bots je wel op wanpraktijken tegen de menselijkheid en menselijke waardigheid. Wij kunnen ons niet meer inbeelden dat mensen openlijk gefolterd werden, dat mensen als slaven gebruikt werden. Er is op tal van vlakken strijd geleverd naar een beter leven. En we moeten nog steeds stappen in de goede richting nemen. Maar tegelijk zullen er nieuwe stinkende potjes geopend worden over onheuse dingen die in het verleden gebeurd zijn en die dan pas het grote daglicht te zien krijgen.

Je houdt het niet voor mogelijk wat mensen elkaar aandoen: mishandelen, hun kinderen vermoorden,  hun kinderen verkopen,.... Mijn verstand is daar allemaal ietwat te klein voor om dat te kunnen vatten.

Zou het niet makkelijker leven zijn mochten we allemaal wat toleranter zijn? Elkaar wat vaker helpen in plaatsen van tegenwerken? Meer luisteren naar het verhaal van de andere? Wat meer bezorgdheid?

Mathilda

30-04-2012 om 14:06 geschreven door Mathilda  

Met het voorjaar komen gelijk de wielerwedstrijden weer op de proppen. Een sport die ik de afgelopen jaren hoe langer hoe meer ben beginnen appreciëren, vooral dan het veldrijden in de winter. Je kan niet anders dan bewondering hebben voor de kilometers dat die jongens elke keer weer opnieuw af te leggen hebben, om dan op het laatste moment nog eens alles uit hun hele hebben en zijn te persen om de sprint te winnen.

Daar kan je alleen maar bewondering voor hebben.

Maar dan is daar ook een andere kant van de medaille. Deze van de entourage van de wielersport en vooral de supporters.

Ik begrijp dat wielerwedstrijden ergens moeten kunnen plaatsvinden. Dat is nu eenmaal eigen aan de sport. De kilometers bouw je niet op rond de kerktoren of op een piste, maar een beetje respect voor de dorpen en gemeenten waar die caravaan doortrekt, is toch niet zoveel gevraagd, denk ik dan.

In onze gemeente vinden er per jaar 3 koersen plaats, allemaal georganiseerd door een lokale middenstander die er bijna een hoofdbezigheid van gemaakt heeft. Mocht hij mogen, hij zou er elke week één organiseren.

Een paar dagen voorafgaand worden er bordjes geplaatst dat alle wagens op het parcours van de straat verdwenen moeten zijn tussen dit en dat uur. Lijkt mij logisch voor de veiligheid van de koers en de wielrenners. Voor onze buren die geen oprit hebben, betekent dit dat ze kunnen oprotten voor de dag, of hun auto’s op het dak van hun huis moeten zetten.

 Maar dan is het zondag en wie zie je dan her en der parkeren, op de voetpaden en de wegbermen? Juist, ja, supporters en entourage.

De entourage komt met bestelwagens en grote auto’s met het hele hebben en houwen van de wielrenner in.  Binnen de kortste keren verandert de straat in een campeerterrein met tafeltjes, inklapstoelen, frigoboxen, etc... Hiervan zie je vooral het resultaat wanneer de rust terugkeert over het dorp en overal rommel en afval achterblijft.

Dit is punt één.

Het tweede punt is de arrogantie en onbeschoftheid van de supporters. Blijkbaar moet het kunnen dat men op onze oprit komt wildplassen? Kinderen die dringend moeten, denkt u? Nee hoor, een zestigplusser die 10 meter onze oprit opliep en zich dan richting onze planten ontlastte van zijn ongemak. We hebben nog staan roepen dat het ongehoord was, maar hij draaide niet eens zijn hoofd om en had er geen haast bij. Had ik een emmer water bij de hand gehad, dan.... Jaja, zeker weten.

Een uur later merkte ik dat er aan onze voordeur redelijk wat geluid (lees: gebabbel) te horen was. Ik trok de voordeur open en gelijk sprongen er twee mensen recht vanop onze deurdorpel. In totaal waren er vier volwassenen die het zich permitteerden om onze voortuin te betreden en tot aan de voordeur te komen om zich daar dan comfortabel te maken. Ik heb dan maar duidelijk gemaakt dat het openbaar voetpad niet aan onze voordeur is en dat het ongepast is om ongevraagd op privédomein te gaan zitten.

Aan zo’n arrogantie erger ik mij blauw.

 Is er geen mogelijkheid om vanuit de organisatie hun toeschouwers aan te manen tot elementaire beleefdheid rondom het parcours. Op voetbalstadions worden ongehoorzamenheden gepenaliseerd. Wel, misschien is het tijd dat er bij elke wielerwedstrijd een mogelijkheid bestaat voor de omwonenden om hun grieven te uiten.  Een soort van forum waar men een melding van ongehoorzaamheid kan doen.

Misschien moet de organisatie eens stilstaan bij de overlast en hier gepast mee omgaan. Niet haalbaar, denkt u? Wel, laat de organisatie dan opruimen na de wedstrijd, dat moet toch al tot nadenken stemmen?

15-04-2012 om 11:40 geschreven door Mathilda  

In mijn jonge jaren hield ik een dagboek bij. Niet  dat ik daar elke dag wat in schreef, maar toch heel regelmatig. Het was mijn uitlaatklep om de dagelijkse dingen van mij af te schrijven. Ik heb het jaren gedaan tot op het ogenblik dat mijn toenmalige partner van mening was dat hij die allemaal mocht lezen. Ik was daar zo erg  tegen gekant dat ik ze allemaal snel verbrand heb. Ik was toen midden de twintig.  
Ik wou dat ik er nu nog eens door kon gaan. Even teruggekatapulteerd worden naar die spannende jeugdjaren waarvan ik toen vond dat ik een vrij indrukwekkend leven had. Thuis boterde het niet zo goed, maar op school amuseerde ik me te pletter en met de vrienden thuis maakten we het ook wel bont. Altans, zo leek dat toen. En al die spectaculaire verhalen werden netjes opgetekend en voorzien van bijpassende documentatie. Zo heb ik ook een zakdoek ingeplakt die ik gebruikt had tijdens een speciale avond uit.

Gisteren was ik met mijn dochter op stap en in het weekend, en in de auto wil ik al wel eens naar radio Nostalgie luisteren, want “de jaren 80, die zijn van ons”, weet je wel.? We waren onderweg naar huis van een avondje uit toen Viola Wills met Gonna get along without you now op de radio was. Muziek is zo’n krachtig instrument omdat je het onmiddellijk associeert met een bepaalde  leeftijd, met situaties in je leven, met locaties waar je toen was, en soms zelfs met geur.

Die Viola Wills associeer ik met een kop vol puistjes en acne die bedwongen moest worden met een middeltje dat ik in het geheim en met eigen zakgeld kocht omdat er thuis niet veel aandacht aan geschonken werd. Dus samen met dat liedje was er ook de geur van dat product.
Heeft het geholpen tegen de puistjes? Nee, niet echt.

Naast geur is smaak ook vrij bepalend. Soldatenkoeken bijvoorbeeld gaan er bij mij niet meer in sinds het tweede leerjaar. En ja, dat is intussen toch al even geleden, he. Toen ik zeven was heb ik een tijdje met enorme buikpijnen geplaagd gezeten en ik moest daar medicatie voor nemen. Omdat ik die megapillen niet doorgeslikt kreeg, werd de inhoud van de capsule gemengd met geplette soldatenkoek. Vreselijk was dat. Maar ik begrijp wel dat mijn grootmoeder alle moeite deed om mij die pillen te doen nemen. Gelukkig is
soldatenkoeken eten geen must om de rest van het leven door te komen, he? Jaren later heb ik nog eens een hap van zo’n koek genomen, maar ik kreeg het amper binnen. De bittere smaak van de pillen zat er nog steeds in.
Aan mij hebben ze helaas geen geld verdiend.

26-02-2012 om 20:34 geschreven door Mathilda  

14-02-2012 om 20:40 geschreven door Mathilda  

Mijn dochter en schoonzoon zijn vandaag naar een familiefeest aan zijn kant. Een nieuwjaarsfeest met uitstel omdat de familie een zodanige omvang heeft dat het niet haalbaar is om het feest op nieuwjaar zelf te houden.

Er bekruipt mij dan altijd een lichte vorm van jaloezie omwille van de gezelligheid die ik mij daarbij inbeeld.

In het gezin waar ik ben opgegroeid was affectie niet aan de orde. Mijn ouders hadden geen tijd of zin om een warme sfeer te scheppen. Als ik terugdenk aan warme momenten uit mijn jonge jaren, dan heeft dit dus niet te maken met dit gezin. Mijn nostalgie gaat over het gezin van een vriendin van een toenmalig klasgenootje waar ik af en toe ging spelen. Dit meisje, Gaby, had een Nederlandse mama en een Aziatische papa. Haar ouders waren een stuk ouder dan de mijne, maar deden er alles aan om haar en haar broer een leuke thuis  te geven. Geloof het of niet, ik ben er ooit maar één keer thuis geweest, maar het maakte zo’n indruk op mij dat het vandaag na 30 jaar nog steeds vrij duidelijk op mijn netvlies gebrand staat. Het huis was niet speciaal groot, maar het was er zo mooi ingericht en aangenaam warm, en haar mama stond te koken/bakken in de keuken. Het is zelfs moeilijk te omschrijven wat dan net maakte dat het mij is bijgebleven en dat ik het nog steeds associeer met huiselijkheid.

Maar bon, terug naar het familiefeest.
Mijn gevoel zegt dat andersmans familiefeesten leuk zijn, dat de sfeer optimaal is, dat het een Nigella Lawson Kerstgehalte heeft, dat het eten zo goed als vanzelf op tafel komt, dat iedereen met iedereen door eenzelfde deur kan, kortom dat het daar aan niets of niemand ontbreekt.

Natuurlijk is dat niet zo, want hoe vaak stond al niet te lezen in damesbladen dat meer mensen tegen familiefeesten zijn dan ernaar uitkijken.
Door wat er in het verleden gebeurd is, heb ik mij min of meer van mijn eigen familie afgescheurd. Sinds een paar sta ik er neutraal tegenover. Ik kan gerust zeggen dat ik ze niet nodig hebben om gelukkig te zijn.

Mijn schoonfamilie is eerder vrij grijs en zal conflictueuze gesprekken uit de weg gaan. Elk gesprek wordt op dezelfde toonhoogte gevoerd. Emoties zijn ook niet aan de orde. In het begin was dit voor mij echt wennen, want ik ben zelf nogal uitbundig en spreek in tal van toonaarden.
Het gezegde “je eigen familie kan je niet kiezen, je schoonfamilie wel” gaat eigenlijk niet op, he. Want ook hier moet je doen met wat zich aandient.

Gesteld dat we allemaal vrije keuze zouden hebben, wie zou dan mijn familie willen zijn? Wie zou met plezier aan onze tafel komen mee-eten? Wie zou staat springen omdat de feestdagen er weer aan komen? Bij wie zou ik mezelf zodanig comfortabel voelen dat er geen stress is om te koken of de tafel sfeervol aan te kleden? Met welke mensen zou, op filmse wijze, ons plaatje kloppen?

Daar zijn vrienden voor, niet?

07-01-2012 om 19:32 geschreven door Mathilda  

Het deeg voor mijn broodje ligt momenteel een eerste keer te rijzen. Nog 15 minuten te gaan en dan even platdrukken en in de juiste vorm een tweede keer laten rijzen.

Zo staat het op de verpakking vermeld. Moeilijk is dat allemaal niet meer. Die kant-en-klaar pakjes waar je enkel water moet bijdoen en kneden, meer is daar niet aan.

Maar de gezelligheid van de geur die uit de over komt zodra het brood gebakken wordt, is ongelofelijk.

Dat gecombineerd met de geur van verse koffie....

Nu worden we helemaal melig, maar er zijn momenteel dat ik me er helemaal laat  door meeslepen.

En vandaag ga ik all-the-way.

Na het brood ga ik nog wortelsoep maken en als avondmaal nog een lekker licht stoofpotje. Eentje van eigen hand, met kip en veel groenten. Zelfs de aardappelen gaan mee in de stoofpot. In plaats van bier als saus, ga ik voor een lichte kippenbouillon, wat currypoeder , en werk ik af met magere room.

En vanavond, nadat al dat lekkers verorberd is, zet ik me voor TV in de zetel en brei ik nog een sok.

Wie me niet kent moet er nu steevast van overtuigd zijn dat de hippiestijl mij helemaal eigen is, maar niets in minder waar. Nee hoor, ik ben het type  “madame” die nooit ongeschminkt buiten gaat, wiens haar in de juiste plooi moet liggen, die graag elegant gekleed is en schoenen met hakken draagt.

Mensen die mij vaag kennen kijken vaak raar op als ik breien als één van mijn hobby’s vernoem. Het zal dus niet stroken met het beeld dat men van mij heeft.  Maar als ik thuis in mijn coconne zit, dan is dat meestal in een verlepte makkelijke broek en een warme fleece. Cocooning, he!

En dan komt het geitenwollensokkengevoel wel naar boven borrelen.

Zo, broodje in nu voor de tweede keer aan het rijzen en mag over een half uurtje de oven in.

Tijd om de koffiemachine aan te zetten!

Mathilda

07-01-2012 om 16:15 geschreven door Mathilda  

Ik ben van nature een persoon met een groot rechtvaardigheidsgevoel, altijd al geweest. Dat maakt dat ik vaak steiger als ik onrecht zie of hoor, in de eerste plaats over dingen die in eigen land gebeuren. En dat steigeren doe ik hoe langer hoe meer in stilte of besloten kring, want als zelfstandige vind ik het niet gepast om openlijk uiting te geven aan mijn mening. Je weet per slot van rekening  nooit helemaal hoe de andere over de kwestie denkt en je wilt niet aanstootgevend zijn.

Wat ik echter al te kras voor woorden vind, is de hele discussie over de pensioenhervorming en het zogenaamd langer werken. Maar laat mij vooral van start gaan over het fenomeen “staken”  en niet alleen bij de openbare diensten.

Ik heb vóór mijn zelfstandige activiteit  20 jaar in loonverband gewerkt en ben steeds van mening geweest dat wanneer je niet langer tevreden bent over de gang van zaken bij je werkgever, en je je niet meer kan stellen in de beslissingen die daar genomen worden, dat je dan op zoek moet naar een andere job, een andere werkgever. Je kan toch niet verwachten dat je werkgever zich aan jou gaat aanpassen?

Wij hebben als Belgen de mogelijkheid om zelf die keuze te maken? Waarom vinden mensen het dan vaak nodig om hun werkgever (soms letterlijk) te gijzelen met stakingen?

Elk bedrijf is ooit opgestart door mensen die een ideologie nastreefden. Die mensen hebben hun persoonlijk kapitaal benut om iets op te starten, met wat geluk en hard werken uit te breiden, en ze hebben mogelijkheden gecreëerd om personeel in dienst te nemen. Om een lang leven beschoren te zijn moet elk personeelslid dat in dienst komt  rendabel zijn. Dat klinkt hebberig, maar is het niet.

Als we in de media horen dat er her en der een aantal ontslagen vallen, dan is men meestal niet over één nacht ijs gegaan. Dan is dit het resultaat van dagenlang tellen en cijferen, en het onderste uit de kan halen om het bedrijf niet over kop te laten gaan.

Stel dat het financieel slecht gaat in je huishouden, dan ga je in eerste instantie manieren zoeken om te besparen. Maar als je dan in een fase komt dat besparen niet meer helpt en dat je andere dingen moet vinden om overeind te blijven, dan moet je soms drastische beslissingen nemen.  Daar maak je je niet populair mee, maar is op dat moment echt wel nodig.

En begrijp me niet verkeerd. Met deze stelling neem ik het absoluut niet op voor al de bedrijven die frauderen, belasting ontduiken, dikke bonussen uitdelen aan het management terwijl het personeel ondergewaardeerd wordt. Rechtvaardigheid, weet je nog?

Maar dan: de pensioenhervorming en het langer werken.

Vorige week stond er in het weekblad Humo een brief van een leerkracht lichamelijke opvoeding die haar (kan ook een man geweest zijn) beklag deed over het feit dat ze door de nieuwe regels niet vervroegd met pensioen kon gaan. De details over leeftijd en nog te werken jaren herinner ik me niet meer. Wat wel blijft nazinderen nadat ik dit gelezen had is het volgende:

Een leerkracht LO heeft naar mijn gevoel de makkelijkste job in het lerarenwezen. Geen huistaken na te kijken, geen examens voor te bereiden, laat staan te verbeteren, en bovendien gezien het vak, in de beste conditie. Dus eigenlijk weinig fysieke reden om er vervroegd een punt te moeten achterzetten.

Als we dan toch toegevingen moeten doen in het toelaten van vervroegde pensionering, laat ons dan mild zijn voor degene die in weer en wind buiten werken, voor degene die fysiek zware arbeid leveren, voor degene wiens gezondheid niet meezit.

En voor alle anderen, probeer blij te zijn met het feit dat je kan en mag werken, dat je lichaam en geest het toelaat om arbeid te verrichten.

Wat is de zin van een pensioenleeftijd als die voor bitter weinig mensen van toepassing is? Waarom vinden zoveel mensen dat het aan de andere is om langer te werken en niet zozeer zijzelf? Waarom moeten we het afschuiven op een handvol mensen? Da’s toch niet fair ten opzichte van onze jongere generaties? Dat kunnen we hen toch niet aandoen?

04-01-2012 om 22:44 geschreven door Mathilda  

01-11-2011 om 15:58 geschreven door Mathilda  

09-10-2011 om 12:20 geschreven door Mathilda