Lieve wereld, Wat is het leven soms sùperfijn!! Eens je begint vertrouwen te krijgen dat het allemaal wel loopt in de richting dat jij het voor ogen hield (houdt)... dan laat je je niet meer ontmoedigen! Mijn vriend sneed zowat 2 weken geleden bijna het topje van z'n rechterwijsvinger. In 't ziekenhuis kregen ze alles op z'n plaats, hoera! Maar in plaats van gewoon te genezen zoals we hoopten, hebben z'hem vandaag de nagel moeten uittrekken - alles ontstoken, hopelijk nog niet het bot... Een ander zou misschien al bij de pakken neergezeten hebben (anders ik wel ;-D); maar die stoere schat loopt nog steeds te lachen, gaf dit weekend een etentje voor de vrienden en mij een fantastisch weekend...hoezo niet romantisch?! 'k Heb genoten. De weg is niet altijd recht (gelukkig maar) en niet even duidelijk. Maar je kan mekaar wel degelijk vooruit helpen. Ieder heeft wel iets bij dat de ander nog moet leren. Ikzelf vind de focus die mannen kunnen hebben gewèldig, sinds ik samen ben met iemand die me dingen kan duidelijk maken op een manier die ik verwerkt krijg, haha - klinkt dat niet overtuigd? Is het wel hoor, maar soms moet 'k al 'ns een stapje achteruit zetten om er dan een grote naar voren te nemen! Het leven is aan de durvers, maar zoals de titel zegt: niet aan de roekelozen. Als je je goed voorbereidt en dan risicovolle stappen onderneemt, zal je je doel bereiken. Met een blinddoek om over treinsporen gaan lopen daarentegen... Momenteel gaat het sneller dan verhoopt: alles wat precies in "niemandsland" bleef hangen, komt me (ons) nu in volle glorie tegemoet. The future is bright (samen) en de kleuren ook! Ik wens iedereen een mooi innerlijk toe - zowel figuurlijk, als huiselijk gesproken.
Blauwe lettertjes vandaag... blauw van de blues (twijfel aan mezelf, drukdruk mijn leven, aandacht nodig van mijn lief en emo-hormonen), een echte "tearjerker"!! Volgens mijn vriend bestaat er geen grotere bleitsmoel als ik (en ja, dat zegt hij met liefde)... maar dat blauwe kleurtje plakt al 'ns voor mijn roze bril en belet me te zien dat ik zowat de gelukkigste vrouw ter wereld ben Nu is mijn lief naar huis en besef ik eindelijk hoe onzeker mijn egootje is: deelt hij zoveel van zijn leven met mij en dan vraag ik huilend om complimentjes (nu ja, die zijn natuurlijk leuk! en mogen ook )... Hoe draai je dit gevoel? Weer te rade bij Marijke (zie vorig bericht - denk ik , haha: blog van Marijke De Rijcke; NLP coach): en daar stond het: ook al heb je mooie momenten in je innerlijke schatkistje gestopt; het is soms moeilijk om de leuke beelden boven te halen als je zelf down bent. Vandaar haar tip met het tastbare kistje: stop foto's van topdagen, van je lief, van je kids, tickets van concerten die je fantastisch vond enzenz in een héél mooi/leuk/crea doosje. Zo kan je op elk moment dat fijne gevoel dat je toen had, in real time terug voelen. Ik denk trouwens dat het goed is om na een tijdje te zien hoevéél leuks je eigenlijk wel beleeft: instead of learning from your mistakes, learn from your success; that's when u do best! (cfr. Stonefunkers) Mijn blauw is ondertussen weer het blauw van rust en genezing. Ik heb mijn schat èn Marijke veel liefs gestuurd en wens iedereen een goed gevuld kistje toe!
Pfew! Lààt om nog te schrijven... Nooit gedacht dat iets nieuws opstarten zoveel tijd zou kosten...en zoveel telefoontjes, aanmoedigingen en glaasjes wijn!!! (is dit misschien volwassen, re: "serieus" worden?) Ik wil het zo graag goèd doen deze keer; waardoor 'k af-en-toe gewoon de lol erin verlies. We zijn tenslotte allemaal mensen. En hoewel ik me soms Superwoman wens (waan?); is een fulltime job "handle-en" , een huishouden met 2 tieners alleen runnen, tijd maken/vinden voor mijn lief-die-ik-zo-graag-zie-maar-die-niet-bij-de-deur-woont, 3D-programma's onder de knie proberen te krijgen, websites ineenkweddelen èn mijn ogen toeknijpen zodat die 3 manden strijk verdwijnen; mééééér dan genoeg voor een gemiddeld neurotisch vrouwke! Waar trek je de grens? Daar heb ik soms wat moeite mee. Wanneer heb ik weer 'ns teveel verteld? Wanneer moet ik "nee" zeggen als mensen dingen verwachten die ik niet kan/wil geven? Wanneer heb ik genoeg geïnvesteerd in een doel? Wanneer wordt broodnodige rust nemen lui zijn? Wanneer doe ik het goed? En wanneer wordt geloven in een droom waarheid of net waanzin? Soms lijkt het net dat je vréselijk moe wordt van het nastreven van die droom. Je voelt je uitgewrongen, je hebt niet de middelen en ben je eigenlijk wel goed genoeg, wel goed bezig? Dat is blijkbaar nèt het moment om nog een tandje bij te steken, om het nog even vol te houden. Bel een leuke vriend(in), iemand die je een goed gevoel geeft, je nèt dat zetje geeft dat je nodig had; iemand die je uitdaagt misschien... Wat een ander kan, kan jij ook! Die persoon die je bewondert is net als jij een mens... En ja, mensen zijn allemaal anders. Ik leer nog elke dag méér aanvaarden dat het bvb. met de éne klant beter klikt dan met de andere. Dat is gewoon zo. Ik doe daarom m'n werk niet minder goed, of ben geen slechter mens...en die bewuste klant ook niet. Ik vraag me zelfs af of je als zelfstandige, wanneer je voelt dat het niet "spoort" met een bepaalde klant; je dit niet beter gewoon toegeeft en deze overlaat aan een co(ncu)llega? Al is de voldoening wèl eens zo groot wanneer je iemand die met een donker gezicht toekwam, kan laten vertrekken met een grote glimlach... Zoals mijn collegaatje; die me daarstraks na het werk een berichtje stuurde: "ik kwam vies gezind werken, maar tegen dat ik naar huis reed was het heel wat beter". Fijn toch?! Ik ga uiteindelijk ook goed gezind slapen...naast alle hindernissen en twijfels, heeft het leven me de vorige dagen héél veel warme momenten geschonken, heel veel liefde van mensen die belangrijk voor me zijn. En ik heb een paar doelen bereikt èn liefde gegéven... I feel good, tèrèrèrèrèrèrè, I knew that I would ;-D , slaap lekker! Liefs van supervrouw xxx
Vanochtend stond ik op als een zwartkijker: de eerste werkdag na een overwegend grijze vakantie! Ik zocht mijn roze bril, maar had moeite om hem te vinden... 't voelde aan als een blauwe maandag. Natuurlijk zag het ook meteen zwart van 't volk in de winkel en al gauw had ik een rood waas voor mijn ogen. Een kop bruine drab en het witte blad van die zoveelste e-mail (260!) die je node beantwoord krijgt. Ik lachte langzamerhand groen - om toch maar eens te kunnen lachen. En toen...een zonnig telefoontje van mijn lieve schat: let's paint the town! (Parijs hééél binnenkort). Ha, ik kroop op een helderroze wolk, wat een gouden dag
Of hoe een klein "klikje" in je denken de hele werkelijkheid verandert... denk in technicolor - maar liefst in je lievelingskleuren!! Misschien eens kijken op de blog van Marijke De Rijcke (NLP coach en vriendin)? Zij heeft hierover ook interessante ideëen te delen. Verzilver die waarheden ( )
Ha, dat was een lange aanloop! De eerste keer dat ongeduldige ikke zóveel tijd nodig had om "iets" op poten te zetten !! Misschien omdat dit iets ècht wel belangrijk voor me is??? Het zat er al jaren aan te komen; vrienden zeiden het ook steeds: met al mijn verhuizen en telkens het interieur om te gooien moèst 'k het eens voor een ander gaan doen (mijn eigen centjes zijn op, haha)... Je kan me geen groter plezier doen dan me een kale ruimte te geven die ik in mijn hoofd mag kleuren en aankleden. Ondertussen werk ik al een tijdje in een winkel voor interieurafwerking. Zo heb ik gemerkt dat mensen, onder invloed van media en netwerken, steeds meer aandacht gaan besteden aan hun leefomgeving...een positieve evolutie èn een heel prettige: als je tenminste weet wàt je wil en hoe je dit harmonieus kan toepassen. In de realtiteit zie ik echter veel frustratie en twijfels. Mensen hebben zóveel ideëen en zo weinig tijd; of net géén inspiratie en het wordt allemaal één dikke stijlensoep. Ieder zijn "dada"! Zo ben ikzelf een computer-dummie (mijn website staat bij Wix, maar je vindt ze niet ); is koken een ingewikkeld proces (wel net een leuk etentje gegeven nà een vòlle dag voorbereiding) en zijn er tal van dingen waarin ik verloren loop. Maar inrichten en kleuren kiezen maken me happy. Zò belangrijk vind ik het, voor mijn gemoed, dat ik in mijn thuisomgeving tot rust kan komen, dat ik kan rondkijken en zeggen "dit voelt goed". Dat gevoel is ook ook weer voor iedereen anders. Dit zal ik dus samen met mijn klantjes moeten ontdekken. Want... dat is nu "de wereld van katrien": ik ga, naast mijn job, kleur- en interieuradvies aanbieden. Dat is het begin. Er zijn nog dromen die meer omvatten; op termijn wil 'k inderdaad mijn leefwereld nog uitgebreider gaan delen. Maar da's voor later! Eerst de 2 voetjes op de grond (surfen helpt : dacht ik origineel te zijn met mijn firmanaam, blijken er nog meer werelden van Katrien te bestaan dan ik voor mogelijk hield!!!). Heb je dus kleuradvies nodig of ken je iemand die dit wenst; stuur me ff een mailtje via dewereldvankatrien@telenet.be óf kijk op www.wix.com/dewereldvankatrien/de-wereld-van-katrien .En wààrom staat die URL nu niet in 't groen?! Dummie zei ik toch?! Tips voor een egaal gekleurde achtergrond, grotere foto's in de marges van je blog, enz. zijn ook meer dan welkom; waarvoor dank! En nu wel "tot gauw", want mijn wereld delen betekent ook al 'ns verslag uitbrengen over wat erin omgaat, hartelijke groeten, Katrien xxx
Het leven zit vól eerste stapjes!! Been there, done that , of toch niet?! Het blijft wel boeiend zo! Al is het niet makkelijk schrijven met een zuchtende tiener in je nek...de jongste zoon en ik delen (nog hééél even) één computer. Maar nu ook hij een "volle" tiener is, worden mijn rechten steeds krommer... Oké, ik capituleer - for now! Mijn zoveelste nieuwe hoofdstuk ligt blank en onbeschreven te wachten, I'm getting there: nà de strijk óf na een volgende werkdag óf na een bezoekje van vrienden óf na een knuffel van mijn superman óf... ach, we zien wel, ook ik heb nog een zee van tijd xxx Katrien
èn mijn ogen toeknijpen zodat die 3 manden strijk verdwijnen; mééééér dan genoeg voor een gemiddeld neurotisch vrouwke!
); is koken een ingewikkeld proces (wel net een leuk etentje gegeven nà een vòlle dag voorbereiding) en zijn er tal van dingen waarin ik verloren loop. Maar inrichten en kleuren kiezen maken me happy. Zò belangrijk vind ik het, voor mijn gemoed, dat ik in mijn thuisomgeving tot rust kan komen, dat ik kan rondkijken en zeggen "dit voelt goed". Dat gevoel is ook ook weer voor iedereen anders. Dit zal ik dus samen met mijn klantjes moeten ontdekken. Want... dat is nu "de wereld van katrien": ik ga, naast mijn job, kleur- en interieuradvies aanbieden. Dat is het begin. Er zijn nog dromen die meer omvatten; op termijn wil 'k inderdaad mijn leefwereld nog uitgebreider gaan delen. Maar da's voor later! Eerst de 2 voetjes op de grond (surfen helpt 
