Om mij een beetje kalmer te voelen ben ik een beetje gaan surfen op internet en wat je daar leest, krijg je zo een goed gevoel van . Nu ben ik helemaal gerust gesteld
Zoals bij elke operatie bestaat er een kans op bloeding, infectie, gestoorde wondgenezing of een niet geheel symmetrische vorm of ander tegenvallend resultaat. Zelfs in de handen van de meeste geroutineerde plastisch chirurg kan het zijn dat voor de patiënt het resultaat teleurstelt. In een aantal gevallen kan een tweede operatie noodzakelijk zijn voor aanvullende correcties.
Eerst en vooral wil ik mijn directeur bedanken om de klassen op mijn school zo groot te maken, zo heb ik tijdens deze examenperiode enorm veel verbeterwerk en pieker ik overdag niet heel veel over mijn operatie. Je moet er tijdens het verbeteren je hoofd bij houden want die leerlingen proberen je enorm veel dingen 'wijs te maken' (crème solaire = een ijsje dat gesmolten is door de zon en ga zo maar door.)Je merkt het al, echt veel heb ik deze week nog niet aan die operatie gedacht. In mijn onderbewustzijn ben ik er duidelijk wel mee bezig want ik heb er deze nacht een heuse nachtmerrie aan over gehouden.
Ik had zo een kleine sparadap op mijn neus hangen en ik liep op de speelplaats tussen enorm veel drummende leerlingen met grote boekentassen. Langs alle kanten kreeg ik stampen en werd er getrokken en geduwd. De zon scheen, het was snikheet, het zweet liep van mijn gezicht, maar mijn neus had ijskoud. Alles begon te draaien en plots was ik in de Veldstraat in een winkel kledij aan het passen. Ik kreeg niets over mijn hoofd, alles bleef aan mijn neus hangen. De verkoopster ging op zolder kijken naar speciale kleren voor mensen met neuscorrecties. Het was er zo warm, het zweet liep opnieuw van mijn gezicht, maar mijn neus had nog steeds koud. Toen kwam die verkoopster met een enorm lelijk 'tafelkleed' dat ik dan maar over mijn hoofd heb getrokken.
Ik heb daarna de hele nacht liggen piekeren wat die droom mij wil vertellen. Moet ik er wel mee doorgaan? Ik ben eergisteren bij mijn oma geweest, zij heeft ook zo een beetje een neus als mij. Ze heeft mij haar oude schoolfoto's getoond. Ik kon mijn ogen niet geloven: zij leek als twee druppels water op mij. "Jij lijkt op mij!" - "Niet voor lang meer hé moemoe, wacht maar tot na 2 juli..." Moet ik wel doorgaan met die operatie? Het is iets eigen aan onze familie en ik ga dat veranderen !?
De schrik zit er ook in dat de operatie grandioos mislukt. (Ik ben ooit eens aan mijn knie geopereerd, en dat was ook niet optimaal gelukt). Volgens de dokter mislukt 1 op 10. Hé, dat is veel!
"De mate van welslagen van een neuscorrectie wordt niet alleen bepaald door de chirurg, maar ook door de kwaliteit van de basisstructuren van de neus zoals het benig- en kraakbenig neusskelet en de huid van de neus. Een sterk misvormde neus zal meestal na correctie een opvallende verbetering vertonen."
Belofte maakt schuld! Ik had enkele dagen geleden beloofd om de foto's te plaatsen en voilà: hier zijn ze dan ! Ik moet eerlijk toegeven dat ik nooit had gedacht effectief ook die foto's ging krijgen (leerlingen zeggen zoveel en doe zo weinig hé). Verwonderd was ik dan ook toen ik in mijn mailbox de foto's vond. Na lang overleg met mezelf heb ik dus deze foto gekozen. Een groepsfoto met mezelf en de meisjes uit de klas. Andere foto's waren teveel gezicht, teveel neus. Je snapt dat wel hé. Ik word zo geconfronteerd met mijn operatie (opnieuw) en ik weet, er komt tegenwoordig niet veel anders meer uit. Maar elke dag kom ik een stapje dichterbij en word ik ook een beetje meer zenuwachtig. Ook de vraag of ik er wel echt mee door zou gaan spookt door mijn hoofd. Natuurlijk denk ik dan, maar ik weet dat ik even door een moeilijker periode zal moeten gaan. Ik hoop op veel bezoek na mijn operatie en op veel mensen die voor mij duimen.... het is maar dat jullie het weten hé!!
Ik stel alles uit tot na mijn operatie. Ik vind het zinloos om nu nog nieuwe mensen te leren kennen of te ontmoeten. Is een absurd idee, ik weet het ook wel. Het zal dezelfde Justine blijven, maar toch, ergens wil ik alles tot dan uitstellen. Ik weet dat ik met zo een houding heel veel eis van de mensen rondom mij. Niet nu, na 2 juli. Nog ff geduld, na operatie. Ik weet dat ik daarme mensen van mij wegduw, maar ik kan het zelf ook niet helpen. Het ergste is dat ik diep in mij jaloers ben op al die mensen die wel profiteren en die hun zaken niet hoeven uit te stellen. De perfecte mens die een perfect leven leiden, och ik haat die perfecte mensen hé. Als ze toch maar blijven aandringen: ga mee, ga weg, blijf niet thuis, doe dit, doe dat, .. ik word dan kwaad hé. Ze moeten respecteren dat ik dat nu helemaal niet zie zitten. Ik wil alleen zijn, ik wil mij focussen, ik wil nadenken. Het is een dubbel idee. Want ik ben echt dom hé. Natuurlijk had ik zin om gisteren mee te gaan en eens lekker uit de bol te gaan, maar neen, ik heb mezelf wijsgemaakt dat dit allemaal moet wachten tot na mijn operatie. Zielig. Ik voel mij zielig vandaag.
Ik ga 2 maand naar New York, ik ga enkele weken uitrusten in Spanje, een maandje Thailand, ... daar kon ik niet anders op reageren: 'hé, ik ga op daguitstap ... naar Maria Middelares ... voor een neuscorrectie' en voila mijn collega's waren ingeïnformeerd over mijn grootse 'vakantie'plannen. Eerst zaten ze verwonderd naar mij te kijken met een blik van 'meent die dat nu?'. En dan kwam het: "wil je miss België worden misschien? Ik vond die reactie er echt wel over hé. Neen, ik doe die operatie voor mezelf . Ten eerste hoop ik eens geen oorpijn meer te hebben. 2 nachten per week wakker liggen van oorpijn omdat je neus 'dicht' zit is echt wel te veel hé. Het is dus vooral de medische redenen die mee een rol hebben gespeeld in mijn beslissing en waarom ook geen esthetische operatie. Voor alle duidelijkheid, ik doe dit dus niet om (en ik citeer:) "miss belgië" te worden, ook niet met het idee plots een super look te hebben. Ik doe dit voor mezelf, ik wil mij beter voelen, ik wil meer zelfvertrouwen hebben, ik wil zelfzekerder zijn en ik ga LUCHT hebben. Lijkt mij een veraderming (snap je hem?) !!
"Mevrouw, ik heb een vraagje." Eventjes stond mijn hart weer stil, wat scheelt er nu weer? Soms vragen die leerlingen echt vreemde dingen hé, en dan moet je daar als leerkracht een pedagogisch verantwoord antwoord op geven. "Mogen we met jou op de foto?" Hmz, wat antwoord je daar dan op? Het is inderdaad een leuk souvenir, we hebben tenslotte vele uurtjes samen doorgebracht, mààr ik haat foto's. Mja één foto kan nu toch geen kwaad hé. Maar ik had het weer eens fout begrepen (die leerkrachten van tegenwoordig), ze wilden elk solo met mij op de foto. Ik bleef tussen de verschillende foto's maar herhalen dat ik foto's haat en dat ik daar eigenlijk een hekel aan heb. "Waarom?" : vroeg een leerling. Hé, wat was dat een goede vraag. Ik weet zelf niet waarom, of misschien toch. Het is raar om naar mezelf te kijken, op dit moment focus ik mij te veel op één (storend) element . Ik had dat vroeger al als er foto's moesten worden genomen dat ik altijd spontaan wegkroop om toch maar niet door de lens gevonden te worden. De confrontatie met mezelf is gewoon te hard denk ik. Zelfkritiek is goed, maar het moet met mate zijn hé. Een complex zou ik het niet noemen, er zijn jaren geweest dat ik nooit aan mijn neus dacht en mijn leventje toch zijn gewone gang kon gaan. Ik heb maar een complex ontwikkeld op het moment dat ik voor mezelf had beslist om een operatie te ondergaan. Vanaf dan zijn zelfs spiegels mijn grootste nachtmerrie . Ik vertik het zelfs om een foto te laden in mijn Facebook-profiel. Ik ga er toch binnenkort anders uitzien ! (Allé dat is toch een beetje de bedoeling hé). Ik ga toch al mijn moed bijeenrapen en eens bewijzen hoeveel girl-power ik heb : als ik die foto's van mij en mijn leerlingen krijg doorgestuurd, zal ik ze hier allemaal, integraal plaatsen. MAAR NIET LACHEN hé !!
Ik heb al vaak met het idee rondgelopen om een dagboek te beginnen. Jaren geleden heb ik verschillende pogingen ondernomen, maar echt langer dan een weekje heb ik dat niet uitgehouden toen. Jammer, want ik zou graag eens teruglezen wat ik toen voelde of waar ik toen mee bezig was. Ik ben nu ouder en het kleine roze schriftje is nu vervangen door het flashy internet, dus denk ik wel dat ik het deze keer iets langer zal uithouden. Er gaat gewoon de laatste tijd zoveel om in mijn hoofd dat ik het wel nodig acht om eens alles eens te uiten, gewoon voor mezelf, omdat ik denk dat dit wel gaat opluchten. Dat er ook nog andere mensen mijn blog kunnen lezen, daar lig ik niet echt van wakker. Wie gaat nu plots op internet de tijd nemen om mijn dagboek te lezen. Het lijkt mij wel een grappig idee.
Wat ik wel tof vond bij het instellen van de blog, is dat je kan aftellen naar een bepaalde datum. En aftellen, daar ken ik op dit moment alles van hé. Eerst en vooral is het de 'kleine aftelling', nog 8 dagen lesgeven. Begrijp me niet verkeerd, ik vind mijn job wel boeiend hoor, maar nu eventjes niet. . De leerstof is rond en herhalingslessen komen mijn oren uit. Maar herhalen is de bakermat van goed onderwijs. Chique woorden hé, k heb ze niet zelf gevonden, ooit es een pedagoog (wie anders) tegen mij gezegd. Dus nu zit ik in de herhalingsfase, waar in de ogen van de leerlingen plots paniek en wanhoop valt te lezen. Ze hoeven geen schrik te hebben, we hebben een heel jaar goed gewerkt. Alhoewel, als een leerling uitlegt dat een buitenechtelijk kind een kind is dat afstamt van ruimtewezens, stel ik mij daar toch enkele vragen bij. On verra, on verra, maar ik zal maar voor de zekerheid nog een extra rode balpen kopen om de examenperiode door te komen?
En dan de 'grote aftelling' NOG 35 dagen en dan eindelijk daar komt ze, mijn neuscorrectie. De operatie spookt heel de tijd door mijn hoofd. Ik mag daar zo niet over zagen, wordt dan gezegd. Ik maak er een obsessie van zegt de ander. Hoe dan ook, voor mij is het een belangrijke ervaring die hopelijk de rest van mijn leven positief zal beïnvloeden. Voor de buitenwereld lijk ik zeker van mijn stuk, maar ik zit met heel veel vragen. Hoe gaat het resultaat zijn? Ga ik niet te veel pijn hebben? Ga ik nog wat kunnen genieten van mijn vakantie? Hoe ga ik zelf reageren op mijn 'nieuwe ik'? Ga je eigenlijk wel veel verschil zien? Om al die vragen te beantwoorden ben ik zo dom geweest om naar de operatie te kijken op YOUTUBE. http://nl.youtube.com/watch?v=zcjLfwMhCD4&feature=related Dit is één van de vele geruststellende (uhu) filmpjes die je daar vindt. Ik raad het dus niemand aan om voor de operatie naar zo iets te kijken hé. Het is walgelijk om zien en je krijgt er alleen maar meer schrik van.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Ik ben Justine
Ik ben een vrouw en woon in De Pinte (België) en mijn beroep is Leerkracht Frans - geschiedenis.
Ik ben geboren op 01/05/1984 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
. Nu ben ik helemaal gerust gesteld 
Ik vond die reactie er echt wel over hé. Neen, ik doe die operatie voor mezelf . Ten eerste hoop ik eens geen oorpijn meer te hebben. 2 nachten per week wakker liggen van oorpijn omdat je neus 'dicht' zit is echt wel te veel hé. Het is dus vooral de medische redenen die mee een rol hebben gespeeld in mijn beslissing en waarom ook geen esthetische operatie. Voor alle duidelijkheid, ik doe dit dus niet om (en ik citeer:) "miss belgië" te worden, ook niet met het idee plots een super look te hebben. Ik doe dit voor mezelf, ik wil mij beter voelen, ik wil meer zelfvertrouwen hebben, ik wil zelfzekerder zijn en ik ga LUCHT hebben. Lijkt mij een veraderming (snap je hem?) 
!!
. Ik had dat vroeger al als er foto's moesten worden genomen dat ik altijd spontaan wegkroop om toch maar niet door de lens gevonden te worden. De confrontatie met mezelf is gewoon te hard denk ik. Zelfkritiek is goed, maar het moet met mate zijn hé. Een complex zou ik het niet noemen, er zijn jaren geweest dat ik nooit aan mijn neus dacht en mijn leventje toch zijn gewone gang kon gaan. Ik heb maar een complex ontwikkeld op het moment dat ik voor mezelf had beslist om een operatie te ondergaan. Vanaf dan zijn zelfs spiegels mijn grootste nachtmerrie 
!!
