En zo staat binnen één gesprek de wereld op z'n kop. Althans zo lijkt het, want ga je bij jezelf dieper graven, dan is het natuurlijk al veel langer aan de gang. Er zijn zeer veel verschillende mogelijkheden waarom je wereld op de kop kan gaan staan. En soms lijkt er geen uitweg meer, maar deze is er vaak of eigenlijk altijd nog wel.
Bij mij begon het een jaar of 10 geleden dat mijn wereld begon te draaien. Heel langzaam kantelde hij steeds meer om. Het begon met wat pijn in de rug. Maar met wat houdingstherapie leken de grootste problemen voorbij. Maar helaas. De pijn breidde zich uit en langzaam aan verspreidde het zich over het volledige lichaam. Nu is pijn hebben 1 ding, maar er aan toe geven is iets heel anders. Want hoewel de pijn zich steeds meer uitbreidde ging ik niet naar de dokter. Dat vond ik veel te eng. Het ziekenhuis was al helemaal verschrikkelijk. Af en toe ging ik wel, gedwongen door mijn ouders, want als kind heb je daar op een begeven moment nog weinig over te zeggen. Maar als het enigszins mogelijk was haakte ik zo snel mogelijk weer af. Tot enkele jaren geleden. De pijn bleef maar heviger worden en ik merkte dat ik steeds minder kon. Ik ging wel door, maar leefde zo door, zodat ik zo min mogelijk voelde. Niet aan pijn, maar aan emoties, want die kunnen veel vervelender en heftiger zijn dan de pijn. Nu enkele jaren later zit ik thuis. Ziek. Had ik dit kunnen voorkomen? Nee, waarschijnlijk niet. Maar het maakt het er niet makkelijker op. De afgelopen tijd is er wel het één en ander boven water gekomen. Zo loopt mijn schildklier te traag en heb ik fibromyalgie. Daarnaast heb ik een huidaandoening, psoriasis. Het grappige, of nou ja grappige, is dat je het één haast door het ander vergeet. Mijn schildklier is geregeld volgends de arts...maar ik heb hier nooit bewust last van gehad..en mocht dat wel zo zijn...dan hebben de medicijnen dat niet opgelost. En dus kwam de volgende diagnose fibromyalgie. Daar komen dan alle klachten vandaan. De pijn vindt ik vervelend, continu pijn is voor veel mensen niet te begrijpen, maar het vervelendste is de vermoeidheid. Want hoe leg je aan iemand uit dat je iedere middag moet slapen. Dat je wel eens laat op blijft, maar dan de middag van te voren extra lang slaapt en de dag erna ook niet veel kan. Hoe krijg je begrip uit je omgeving. Iedereen leeft door, of ik daar nu wel of niet bij ben. Ik kan mij van mijn beste kanten laten zien, maar het blijft voor hen vervelend wanneer ik weer eens afbel. En soms denk ik dat ik dat het vervelendst vind. Het onbegrip, alsof je voor je lol thuis zit. Het horen dat een ander die een griepje heeft een kaartje wordt gestuurd, maar wanneer je langdurig ziek bent dit eigenlijk niet gebeurd. Terwijl ik ook wel eens een steuntje in de rug kan gebruiken. Maar ben je dan niet juist op zoek naar medelijden? Nee, ik ben op zoek naar begrip uit de omgeving. Mensen met wie ik mijn problemen kan delen maar ook met wie ik lol kan maken.
De afgelopen weken merk ik dat mijn wereld weer is gaan draaien. Hij draait weer om in positieve zin. Hoewel ik nog thuis zit, en de revalidatie nog moet starten voel ik mij positiever in het leven staan. Ik ben alles op een rijtje aan het zetten. Mijn studie, werk en mijn hobby, of liever gezegd passie,..de muziek. Hierdoor begint mijn wereld te draaien. Hij zal niet komen waar het begon, of waar het geweest is, maar op een heel nieuw stukje. Een stukje dat ik ga ontdekken. Het lijkt wel alsof ik een ontdekkingsreiziger ben. Een ontdekkingsreiziger op mijn eigen wereld, mijn ik.
