1)Zelfmoord

Waarom leef je nog als je vindt dat je daar geen reden toe hebt? Zonder iemand speciaal in het leven, heeft het leven dat nog wel zin? Ik dacht van niet. Dus zou ik het mezelf gemakkelijk maken. Ik zou het gewoon beëindigen, het simpel maken. Het was geen moeilijke keuze. Maar wat als mijn ouders er nu eens op tijd achterkwamen? Ik zou eerst nog gewoon een beetje op de computer zitten en doen alsof er niks aan de hand was. Dat was het beste, dacht ik. Dus zette ik mijn pc op en wachtte tot het scherm eindelijk aangaf dat hij aanstond. Eindelijk, dacht ik, dat werd ook tijd. Vlug zette ik mijn MSN aan en geduldig wachtte ik deze keer tot er op kwam wie er allemaal online was. Toevallig was er niemand online, buiten Kevin dan. Dus startte ik maar een gesprek met hem op. Kevin was altijd een goede vriend geweest, en hij had direct doorgehad als er iets niet in orde was. Zo ging het ook deze keer. Ik antwoordde gewoon op zijn vraag en al snel volgde er op mijn antwoord een bezorgde ‘Wat is er?’. Niks zei ik vlug, maar ik had nooit overtuigend kunnen liegen.”Sandra zeg nu gewoon wat er is, je hoeft heus niet bang te zijn. Dat weet je toch.”stuurde hij.”Ja dat weet ik, maar er is echt niks.””Moet ik echt naar jou komen om het te weten te komen of ga je het me zo vertellen?””Kom dan als je durft”zei ik uitdagend.”Oké, als je zo’n dingen begint moet er wel iets grondig mis zijn. Dus zeg het me gewoon want je kan het echt niet blijven opkroppen, dat is ongezond weet je?” Wat moet ik nu weer gaan verzinnen dacht ik bij mezelf. Zou ik het kunnen opbrengen om de waarheid te zeggen? Misschien is het beter dat ik de waarheid zeg, dan weet toch één iemand het. Verstrengeld door twijfels wist ik niet meer wat te zeggen, en na een paar minuten kwam er een ongeduldige ‘krijg ik nu bijna antwoord of hoe zit het?’. Overhaast besloot ik dat ik het maar zou zeggen want hij verdiende toch om het te weten voor dat ik me ook maar iets aan deed. Dus zei ik vlug:”Oké je hebt me door er is wel iets.”die al na een paar seconden werd beantwoord door “Wat is er dan???”.”Ik ben gewoon wat ziek en loop met de gedachte rond om het nu te laten ophouden, alles gedaan, geen problemen meer.””Hoe bedoel je? Je gaat toch geen rare dingen doen hé? Alsjeblieft, Sandra, er zijn zoveel mensen die om je geven dus doe ze dat niet aan!” Onmiddellijk had ik er spijt van. Ik had kunnen weten dat hij zo zou reageren, want hij was altijd al gekant tegen dingen die niet menslievend waren. Ook gaf hij elk jaar geld aan het project van Broederlijk Delen dus ik had kunnen weten dat hij zo zou reageren. Waarom heb ik mezelf dit toch aangedaan? dacht ik bij mezelf. “Sandra? Sandra, ben je daar nog? Sandra doe nu toch zo’n dingen niet, laat me niet in de steek!!!””Jij kan ook wel zonder mij, je hebt Jess nog en die betekent toch een pak meer voor jou dus één persoontje maakt niet veel uit…” Ja dat heb ik goed gezegd dacht ik bij mezelf. Dat kwam heel kalm en rustig over juist zoals ik me voelde. Ik had me neergelegd bij de beslissing en als ik dat eenmaal had gedaan dan kon niets me nog van mijn besluit afbrengen. Dat voelde Kevin waarschijnlijk ook aan want achter 3 minuten had hij nog altijd niet teruggestuurd.”Waarom wil je het eigenlijk doen?”vroeg hij toen aarzelend.”Dat is toch logisch,” zei ik, teleurgesteld dat hij het niet begreep”het pesten blijft maar aanhouden en nu ook Siebe me uitlacht omdat ik hem iets persoonlijk zei is de emmer overgelopen. Hij was de druppel en ik kan het nu gewoon echt niet meer tegen, het is teveel. Dat zou jij toch moeten weten, als je me goed had gadegeslagen de laatste dagen. Het weegt heel zwaar op me en het drukt me naar beneden, naar de bodem van een bodemloze put en dat kan zo niet verder.”Zo nu was het gezegd, dacht ik tevreden. Maar het had toch veel gevoelens losgemaakt, die paar zinnen. Ik herinnerde het me nog hoe vreselijk ik het had gevonden toen ik had gezien dat Siebe op de speelplaats naar me wees en begon te lachen. En later op de dag had het nog zwaarder op me gedrukt omdat ik had gezien hoe ook Arne naar me zat te wijzen en zat te lachen. Die dag had ik beslist dat ik er een einde aan moest maken. Maar eerst zou ik het nog even moeten doorploeteren tot na de communie van mijn kleine broertje. Dat stond vast, want ik kon zijn belangrijke dag niet verpesten door daarvoor dood te gaan waardoor iedereen op zijn communie misschien in rouwstemming zou zijn. Dat zou ik niet kunnen riskeren, dat verdiende hij echt niet. Maar elke dag werd ik depressiever, maar gelukkig kwam met elke dag ook de communie dichterbij. Ik schoot wakker uit mijn dagdromen toen Kevin een buzzer stuurde.”Ohw, sorry ik was aan vanalles aan het denken. Hoe ik alles ga regelen enz.… Wat is er?””Sandra je mag het echt niet doen!!! Laat die pestkoppen toch voor wat ze zijn en dan die Siebe… Het is een loser als hij niet ziet hoe geweldig jij bent, maar door zo’n zaken mag jij je niet laten neertrekken! Ze zouden onbeduidend moeten zijn tegenover al de vrienden die jij hebt. Zoveel hebben zij er niet, ze zijn waarschijnlijk gewoon jaloers op je. Dus doe het niet, alsjeblieft?” Daar moest ik even over nadenken. Wat als hij gelijk had? Wat als ze alleen jaloers waren? Ze begon te twijfelen aan haar standpunt en dat was precies wat hij had verwacht zodat hij onverwachts tot de aanval kon overgaan.”Sandra je bent een lief meisje de hele wereld zou je missen als je weg zou zijn. Je hebt trouwens geen reden om dergelijke dingen te willen doen want iedereen heeft wel eens een slechte dag. Iedereen heeft wel eens een zware periode maar alles zal later minder zwaar zijn omdat je het dan waarschijnlijk beter begrijpt, maar nu mag je het nog niet doen want je weet niet of je leven nog gaat beteren en dat zou zo eens goed mogelijk kunnen zijn. Dus stop met zo negatief te denken en probeer die pestkoppen te negeren. Ze zijn het niet waard op voor te sterven, en je kan er altijd met iemand over praten als het slecht gaat, dat lucht op. Je hebt er goed aan gedaan om het mij te vertellen en ik geef om je en dat zou je moeten weten. Jij bent belangrijk voor mij! En bedenk eens wat je zou doen als je zelfmoord zou plegen? Je zou de pestkoppen alleen maar gelukkig maken omdat je ze gelijk hebt gegeven dan, ze zouden denken dat je zwak bent maar dat ben je niet dus laat dat ook zien! Negeer ze gewoon, ze zijn jouw tijd niet waard dus moet je ook geen tijd verspillen aan het piekeren over dingen die zij hebben gezegd. Je bent een mooi, slim, lief, schattig en grappig meisje en er zijn zoveel jongens die jou graag zouden willen, laat je dan toch niet onderuit halen door één pummel die denkt dat jij niet de moeite waard bent. Hij zou eens moeten weten hoe hard hij zich vergist. En trouwens het is het innerlijk dat telt dus hij kan je niet beoordelen want hij heeft nog niet eens één woord tegen je gezegd. En ik heb nog een reden waarom je het niet mag doen, hoe denk je dat Gwen en Lily wel niet zullen reageren? Zoiets kan je ze toch niet aandoen… Dat zou gewoon gruwelijk voor ze zijn! Dat kan je gewoon niet doen, nee dat mag je ze gewoon niet aandoen.”Wow dacht ik in mezelf daar moet ik toch even over nadenken. Ergens had hij ook wel gelijk maar soms had hij toch ook helemaal geen gelijk. Dat deel van die jongens klopt bevoorbeeld helemaal niet. Het is maar één jongen die achter mij loopt en daarvan weet ik het niet eens echt zeker. Het is niet dat ik het hem ooit eens heb gevraagd of hij verliefd was op mij, maar ja wie doet er ook zoiets. En dat deel waarin hij mij beschreef klopt ook niet, maar daar zal ik hem maar niet op wijzen want daar komt toch een hele discussie van en hij geeft die nooit op. Wat moet ik nu terug typen dacht ze, zichzelf vervloekend dat ze die stomme woorden had getypt.”Sandra ben je daar nog?””Jaja, ik ben er nog ik wist gewoon niet echt wat zeggen.”gaf ze eerlijk toe.”Ben je nu van gedachten veranderd?” vroeg hij onzeker. Was ik veranderd van gedachten? Ik kon het zelf nog niet goed zeggen. Ik was ook zo in de war door zijn woorden, ik stond volledig in rep en roer. Al die woorden hadden me zo geraakt en ze waren ook zo ongelooflijk waar, buiten sommige dan. En ze bevatten een boodschap, maar dat was ook redelijk logisch. Hij had dit voor een reden gezegd, natuurlijk. Het leek zelfs alsof hij alles op voorhand had gepland. Hij had het misschien zien aankomen en dit gesprek al helemaal gepland. Of hij had dit gewoon gezegd omdat hij dacht dat hij me zo zou kunnen overhalen om te blijven leven. Maar was dat wel zo? Had hij me inderdaad overhaalt? Als het allemaal nu eens wat simpeler was hé… Maar dat was het niet zei ik streng tegen mezelf. En dat zou het ook nooit worden, dus ik zou moeten beslissen onder de huidige omstandigheden want directe verandering zat er niet aan te komen.”Probeer het gewoon nog eens bij Siebe, als je je dan toch zo druk maakt over hem. Maar ik zou die keikop laten voor wat hij is. Hij is jou niet waard.” “Wie weet probeer ik het nog wel eens maar niet direct want ik kan het nu echt nog niet aan om zo nog eens behandeld te worden.” Er verstreek weer een beetje tijd en uiteindelijk was het Kevin die als eerste de stilte verbrak.”Wilt dat zeggen dat je bent veranderd van gedachte?”Het was nu wel duidelijk dat hij niet zeker was. Ik meende zelfs dat hij een beetje van zijn stuk was door wat ik allemaal had gezegd. Dat vond ik raar want normaal kon ik Kevin nooit van zijn stuk brengen, maar het leek alsof de woorden die ik had gezegd hem allemaal diep hadden getroffen. Alsof hij ze allemaal persoonlijk opvatte, dat het zijn schuld was dat ik mezelf zo’n dingen wou aandoen. “Euhm…”ik had nog altijd niet beslist. Het moet nu worden beslist hield ik mezelf voor, uitstellen was geen optie.”Oké, ik zal wel zien hoe het leven nu loopt, en je zal wel zien hoe het uiteindelijk gaat met mij” zei ik hopend dat ik zoiets nog zou aankunnen als een dag terug op school. Het zal me lukken zei ik luidop. Ook al wist ik dat niet zeker, toch bleef ik het in mezelf herhalen tot dat ik zo zelfzeker was dat ik dacht dat ik school wel zou aankunnen.”Yes, het is me gelukt !!! Dacht dat het van mijn hele leven nog niet zou lukken om je van je gedacht te brengen.” Blij als hij was had hij blijkbaar niet gemerkt dat ik had gezegd dat het misschien niet zou lukken om lang in leven te blijven.”Sandra!” werd er plots geroepen. Plots schoten mijn gedachten naar Kevin en dacht ik dat hij zijn woord had gehouden en naar mij thuis was gefietst. Maar die gedachte verdween even snel als hij gekomen was omdat hij niet op 3 minuten naar hier zou kunnen fietsen want zolang was het geleden dat hij het laatst iets had gestuurd op ons MSN gesprek.”Gaan slapen!” Deze keer hoorde ik duidelijk de stem van mijn vader die op de benedenverdieping was.”Oké!” riep ik op mijn beurt terug ”Slaapwel paps!” Vlug stuurde ik Kevin dat ik moest gaan slapen en begon ik me klaar te maken voor te gaan slapen.”Oké, slaapwel lieverd!” zei hij vrolijk. Wat bedoelt hij daar nou weer mee? dacht ik. Ach, ik zal het maar laten. Vlug sloot ik mijn MSN af en maakte ik me klaar voor te gaan slapen. Na dat ik mijn tanden had gepoetst pakte ik mijn boek en begon te lezen want ik vond 23.00 uur nog veel te vroeg om te gaan slapen en ik had ook heel de avond uit gekeken naar het moment waarop ik verder kon lezen in Eclips. Vol spanning liet ik me vallen op bed en begon te lezen. Wat is het daar toch heerlijk in Forks. Ik kon me echter niet volledig concentreren op het boek omdat ik heel de tijd moest denken aan de woorden die Kevin tegen me had gezegd. Waarom zei hij tegen mij dat ik belangrijk voor hem was en zei hij lieverd tegen me? Hij had toch een relatie met Jess. Ik zou hem maandag moeten negeren voor zijn eigen bestwil want anders geraakte hij Jess nog kwijt en zou ik me schuldig voelen omdat dat door mij kwam. Omdat ik uiteindelijk alleen maar dingen zat te plannen voor maandag, legde ik m’n boek weg en probeerde ik te slapen. Dat ging niet zo goed en achter een uur te liggen ‘rusten’ viel ik eindelijk in een oppervlakkige slaap. Na 6 korte uurtjes slaap werd ik wakker omdat mijn broertje de TV geluid te hard had gezet.”Robin, zet dat wat stiller! Er zijn mensen die nog proberen te slapen!”riep ik.”Oké, is al goed hoor!” riep hij terug. Maar het was al te laat. Eens wakker, geraak ik niet terug in slaap. Nog slaperig trok ik mijn kleren aan en begon ik mijn tanden te poetsen. Toen ik in de spiegel keek herkende ik mezelf niet. Wie was dat die daar in mijn kamer stond? Mijn haar zat helemaal in de war zoals elke morgen en mijn ogen waren klein van het tekort aan slaap. Wat een nachtmerrie zei ik bij mezelf. Vlug deed ik mijn haar in een staart en waste ik mijn gezicht zodat ik toch al iets wakkerder was. Beneden aangekomen was ik blijkbaar de laatste die wakker was.”Goedemorgen liefje” zei mijn moeder zodra ik één voet in de keuken zette. Ik nam me een kom en goot er wat special K in. Na dat vlugge ontbijt zei mijn moeder al snel dat Kevin had gebeld en dat hij had gevraagd of ik naar hem mocht komen als ik wakker was.”Ga maar vlug want hij zal al staan wachten”was alles wat ze nog zei. Mompelend stemde ik in en haastte me naar de garage. Na 9 minuten goed doorfietsen kwam ik eindelijk aan. Een zenuwachtig gevoel had zich meester gemaakt van mij. Wat zou hij vragen? Waarom had hij er op gestaan dat ik naar hem zou komen achter dat ik wakker was? Moeder had gelijk gehad, Kevin stond daar al op de oprit en het was duidelijk merkbaar dat hij daar al een tijdje zat.”Hey” zei ik vlug terwijl ik mijn fiets voor de poort zette.”Hey” antwoordde hij vrolijk terug “je hoeft je fiets niet weg te zetten hoor. We gaan naar Cortewalle.””Ohw… oké dan.” Ik pakte mijn fiets terug vast en wachtte gespannen af tot hij met zijn fiets uit de garage kwam. In stilte fietsten we naar Cortewalle. De spanning was om te snijden en ik was niet van plan om als eerste de stilte te verbreken. Dat zag Kevin ook en daarop begon hij te spreken.”Je vraagt je vast af waarom dat ik per se met je wou afspreken als ik je maandag toch al zie, niet?”Ja, knikte ik, verlegen dat het zo van mijn gezicht af te lezen viel dat ik dat wou weten.”Nou ik wou gewoon weten of je al die dingen die je gisteren zei ook meende.”ging hij kalm verder. Mijn ogen werden groot, wou hij het daar over gaan hebben? Dat had ik wel kunnen verwachten, maar ik had gehoopt van niet. Ongewild kwam er een krop in mijn keel.”Ja, ik meende die woorden” zei ik, ongemakkelijk draaiend onder de blik in zijn ogen.”Waarom zou je dat doen?” zei hij nog altijd heel serieus en rustig, alsof er niets was.”Dat heb ik je gisteren al gezegd” zei ik nerveus terug.”Ja, maar waarom, dat waren geen echte redenen. Of dat zouden toch geen redenen mogen zijn.”Vlug ging ik op een bankje zitten, ergens waar de mensen ons niet rap zouden zien zitten. Hij legde zijn arm op mijn schouder. Een koude rilling liep van in mijn nek over mijn ruggengraat. Wat deed hij toch? Ging het niet meer goed tussen hem en Jess?”Wat is er Kevin? Wat wil je zeggen?” vroeg ik nog nerveuzer als eerst doordat zijn arm op mijn schouder lag.”Ik wou je gewoon zeggen dat ik je nooit meer kwijt wil. Jij bent mijn alles en ik zou niet zonder je kunnen.” Verward schudde ik mijn hoofd.”Hoe kan dat nou? Je bent samen met Jess. Jess is jouw alles, niet ik.” Verbaasd door mijn reactie zweeg hij even.”Wist je dan nog niet dat ik en Jess uit elkaar zijn?”Hij pakte me nog steviger vast en drukte me tegen zijn zij.”Wat bedoel je? Kevin je doet raar.””Jess had door dat ik niks voor haar voelde. Ze zag me altijd maar kijken naar jou en ze werd jaloers. Dus heeft ze het maar uit gemaakt. Maar ik zie jou echt graag, Sandra. Al vanaf het eerste moment dat ik je zag wist ik dat jij de ware bent voor mij.”Ik schudde zijn arm van me en begon te lopen.”Dat kan niet!” schreeuwde ik naar Kevin. Maar al snel had hij me ingehaald. Hij schudde me zacht door elkaar.”Dat is gewoon de waarheid, Sandra. Neem het nou gewoon aan. Ik zie je gewoon doodgraag liefje.””Nee, dit kan niet. Niet nu. Kevin laat me los. Je bent gewoon een vriend voor mij.” Spartelend zat ik daar, vast in zijn sterke armen.”Waarom ga je nu lopen? Je hebt geen reden om te gaan lopen. Als ik je vriend ben dan heb je toch niks te vrezen? Wees nu gewoon kalm.” Braaf deed ik wat me was opgedragen.”En zeg nu wat het probleem is. Ik heb je toch niks misdaan. Ik heb gewoon gezegd wat je voor me betekent. Daar is toch niks mis mee?” Nu hij het zo zei leek het ineens allemaal zo kinderachtig van me.”Oké, ik ben rustig nu. Laat me nu maar los, ik zal niet weer proberen te gaan lopen.” Voorzichtig zette hij me terug op het bankje en ging hij naast me zitten.”Ga je me nog zeggen wat het probleem is?” “ Er is geen probleem. Ik had gewoon niet verwacht dat jij iets in mij zag. Jess was en betere keuze en dat weet je zelf ook wel.””Nee, dat is niet waar. Jij bent veel mooier, vriendelijker, liever, eleganter en schattiger dan Jess ooit zal zijn. Daarom zie ik jou ook zo graag.” Als om dat te bevestigen gaf hij me een kus op mijn wang.”Oké, nu is het genoeg!” riep ik.”Tot daar en niet verder.””Maar ik was nog maar juist begonnen.””Ja, en daar houdt het ook mee op. Verder ga je niet.” Na dat ik dat had gezegd liep ik weg en deze keer hield hij me niet tegen. Bij de fietsen aangekomen zag ik dat Kevin nog altijd op het bankje zat. Na dat ik een laatste blik op hem had geworpen keerde ik me om en ging ik met mijn fiets op weg naar huis. Thuis kon ik maar niet uit mijn hoofd zetten wat er ’s morgens was gebeurd. Ik kon het maar niet bevatten dat Kevin al die jaren op me verliefd was geweest zonder dat ik het had gemerkt. Ik legde me neer op mijn bed en dacht na of dat hij ooit had laten blijken dat hij geïnteresseerd was in mij. Maar in welke herinnering ik ook keek, nergens vond ik een spoor dat er op kon wijzen dat hij op me verliefd was geweest, ook toen al. Ineens ging mijn GSM af. Vlug griste ik hem uit mijn broekzak zonder ook maar na te denken over wie het zou kunnen zijn. Maar toen ik uiteindelijk zag van wie de sms kwam versteende ik. Wat had Kevin nu weer te zeggen? Ik deed de sms open ook al wist ik dat ik de inhoud waarschijnlijk niet leuk zou vinden. Er stond het volgende:

Schat, ik zie je gewoon graag. Ik kan niet zonder jou. Ik ben gewoon verliefd op je. Ik ben zot van je zonder reden en er zijn honderd en één dingen die ik met je zou willen doen. Waarom vindt jij dit zo erg? Ik hou gewoon van je, en zonder jou heeft mijn leven geen zin. Je t’aime toi pour tout ma vie!

Kussen van jouw Kevin

Waarom doet hij me dit aan? Vroeg ik mezelf af. Aangezien ik niet wist wat ik op de sms moest antwoordde, antwoordde ik gewoon niet. Dat had ik toch beter gedaan want achter die sms bleven er zo maar sms’en komen. Ik zette mijn GSM uiteindelijk maar af want hij stopte maar niet met trillen. Dus kroop ik achter de computer en zorgde ik dat niemand kon zien dat ik online was, zodat ik alleen maar hoefde te praten met de mensen die ik wou. Toen bleek dat er niemand interessant online was ging ik maar op IMVU, een leuk programma dat ik door Kevin had leren kennen maar waar hij zelf bijna nooit opzat. Ook deze keer was hij niet online.