Sinds die dag was alles veranderd, ik wou niet alleen voor Raymond zorgen omwille van het geld maar ik wou gewoon mijn broer aan mijn zijde. Er was een speciale band tussen mij en hem, niemand kon hem verstaan als ik dat deed. Normaal wil Raymond niemand aanraken want hij was dan heel erg bang maar ik leerde hem dansen, ik heb hem nieuwe onderbroeken leren kennen dan dat hij gewoon was, en geloof me dat was echt niet zo simpel. Die 6 dagen met hem waren de beste van mijn leven. Ik hield van mijn broer, en ik wou voor hem zorgen omdat hij bij mij hoorde.
Maar zo dacht de dokter Bruner er niet over, voor hem moet Raymond in een instelling blijven want daar pas is hij veilig. Eerst wou ik voor hem vechten, maar hij heeft weer een crise gehad. Het brandalarm was aan het piepen en hij begon weer te roepen, en na dat ongelukje besefte ik dat Raymond beter in een instelling zou blijven.
Zij zouden beter voor hem kunnen zorgen, en de veiligheid van Raymond primeerde over mijn eigen verlangens. Ik was al genoeg egoïstisch geweest en ik wou dat persoon niet meer zijn. En ik zou hem nog altijd kunnen bezoeken wanneer ik het wel. geld was niet het belangrijkst, ik had een broer en dat telde nu echt.
Ik had veel tijd verloren in Cincinnati en ik moest absoluut naar Los Angeles voor het werk. Vastbesloten om het geld te krijgen nam ik Raymond met me mee. Ik dacht eerst dat het simpel zou zijn, maar zorgen voor een autistisch persoon is echt niet zo makkelijk.
Om zo rap mogelijk naar Los Angeles te gaan, wou ik met de vliegtuig gaan. Raymond wou niet in de vliegtuig stappen, ik begon mijn geduld te verliezen en duwde hem naar het vliegtuig toe, toen begon Raymond te roepen, hij was heel bang. Ik zei hem dat het veilig was maar voor elke maatschappij wist hij wel een ongeluk te vinden. In plaats van met de vliegtuig moest ik dus met de auto gaan dat zou 3 dagen meer in beslag nemen, maar met hem had ik niet veel keus. Voor elke dag heeft hij een specifiek gerecht en dat moet ik resperen anders begint hij weer te roepen. Hij moet altijd slapen in een bed naast de raam en moet om precies 23u gaan slapen. Ook moet hij op bepaald uren zijn tv-shows kijken.
Het was dus echt niet zo makkelijk als ik het me inbeelde. Maar ik heb ontdekt in wat Raymond echt goed in was, cijfers en alles wat hij las bleef in zijn geheugen geprint. We zijn dus naar Las Vegas gegaan en door zijn eigenschappen in kaarten tellen hebben we een pak geld gewonnen.Maar de security wou ons niet meer laten spelen omdat we teveel hadden gewonnen, anders was ik daar nog lang gebleven.
Op een dag begon Raymond te praten over hoe grappig Rain Man was. Ik was enorm verbaasd want Rain Man was een personage dat ik had uitgevonden toen ik klein was. Rain Man zong me altijd liedjes als ik bang was. En dan had ik het door toen ik klein was kon ik Raymond niet uitspreken en zei ik Rain Man. Raymond begon het liedje te zingen en ik voelde me dan zo gelukkig en veilig. Ik wou ee warm bad nemen en Raymond begon te roepen want hij wou niet dat ik me zou verbranden, Raymond beschermde mij.
Op die dag heb ik vernomen dat ik een broer had die de erfenis va mijn vader kreeg, maar dat was niet het enige. Raymond is een hoogbegaafde autiste, dit wil zeggen dat hij in sommige vakken een genie is, en in een ander domein een dommerik is. Hij leeft in zijn eigen wereld, hij heeft het moeilijk om met andere mensen te communiceren en heeft moeite om zich uit te drukken. Zijn dagen zijn minitieus gepland om zich te beschermen tegen de buitenwereld. Wat ik het ergste vond is dat de waarde van het geld hem compleet onbekend is, maar hij krijgt wel 3 miljoen dollar! Hoe onnozel is dat, mijn vader geeft 3 miljoen dollar aan iemand die niet eens weet wat dat is. En toen schoot me een idee te binnen, als ik verantwoordelijk over mijn broer wordt krijg ik dat geld. Ik heb dus Raymond ontvoerd, ook al is het voor mij geen echte ontvoering omdat het mijn broer is. Dokter Bruner heeft vernomen dat ik Raymond bij mij had, noemde het wel een ontvoering. Hij zegt dat ik Raymond terug moet voeren omdat het voor hem niet veilig is. Ik wou dat geld krijgen en heb hem gezegd dat ik me niet zal laten doen. En dat ik zal vechten om verantwoordelijk te zijn voor Raymond.
Ik wou echt weten wie het geld van mijn vader kreeg en ik ben dus gaan spreken met de Dokter Bruner, de directeur van het instituut.Wie het ook was ik moest dat geld krijgen, ik had het nodig, ik verdiende het.
Ook hij wou me niet zeggen wie het was. Ik ben dus gefrustreerd terug naar de collectiewagen van mijn vader gekeerd en iemand was in mijn auto gekropen. Een patiënt van het instituut hij zei dat hij al met die auto gereden had, natuurlijk dacht ik dat het een gek was en heb ik hem uit mijn auto geduwd. Hij zei dat de zetels vroeger bruin waren en dat het nu rood is en dat hij het lelijk vond, hij had gelijk vroeger waren die zetels bruin. Ik vroeg hem of hij wist van wie de auto was en hij antwoorde me dat het van zijn vader, Sanford Babbitt, was. Mijn vader!
Toen kwam de Dokter Bruner af, en ik vroeg hem wie die man was, hij antwoorde dat het mijn broer was, Raymond.
Ik snapte er niets meer van, niemand had me ooit gezegd dat ik een broer had.
Ik ben Charlie Babbitt een zakenman van 26 jaar. Ik werkte rustig in mijn bedrijf en toen kreeg ik een bericht. Het bericht kwam van de notaris van mijn vader, en dit bericht zal mijn hele leven veranderen.
De notaris heeft me verteld dat mijn vader overleden was en dat ik naar Cincinnati, mijn geboortestad, moest komen voor de begrafenis en het testament. Ik had al jaren ruzie met mijn vader, en zijn dood wekte niets speciaals bij me op. Voor mij was het al lang mijn vader niet meer. Ik ben toch naar zijn begrafenis geweest en daarna ook naar de lezing van het testament. Mijn vader gaf mij zijn oude collectiewagen en zijn stomme bloemen die hij liever had dan mij. De rest, 3 miljoen dollar, ging naar een mysterieuze legetaris.
Geen enkel gevoel kon beschrijven hoe ik me voelde. Hoe kon mijn vader 3 miljoen euro geven aan iemand anders dan zijn eigen zoon. Ook al hadden ze ruzie hoe kon hij. Ik voelde me vernederd en verraad. Natuurlijk heb ik gevraagd aan de notaris wie die mysterieuze man was, maar hij mocht niet zeggen, beroepsgeheim.
Maar ik zou die 3 miljoen dollar krijgen, ik verdiende het gewoon.
Ik heb dan vernomen dat het geld werd verstuurd naar de residentie Wallbrook in Cincinnati, ik ben er dus naartoe geweest.
Wallbrook was een psychiatrische instelling en ik snapte echt niet waarom mijn vader 3 miljoen zou geven aan een psychisch gestoord iemand.
