Ja, ik moet mij verontschuldigen omdat ik geen nieuwe teksten meer heb laten verschijnen. Na de vakantie heb ik eens gekeken wanneer ik mijn doctoraat moet afleggen en ik ben danig verschrikt. Alhoewel 2008 nog veraf is, blijven er toch veel minder maanden over dan ik denk nodig te hebben. Dus ben ik heel hard beginnen werken aan de casus "Bosnia".
Normaal kost zo een casus of case study acht maanden tijd; maar ik heb nu al veel, heel veel en interessante informatie over de oorlog en civil-militaire samenwerking in Bosnië, zodanig dat ik nu wel eventjes naar mijn blog kan toegaan.
Vandaag herdenken we het einde van de Eerste Wereldoorlog. Het was een verschrikkelijke oorlog. Een uitzichtloze stellingenoorlog waarbij van bijde zijden, zowel de politieke leiders als de militaire leiders hun volk uit de loopgraven jaagden om in een stormloop een gewisse dood tegemoet te lopen. Honderdduizenden zijn er zo gestorven, soms voor 10 meter terreinwinst; maar meestal voor niets.... voor niets. Het was als het ware een volkerenmoord op de eigen bevolking.
Men zou er van kunnen uitgaan dat de mensheid leert uit dergelijke "misdaden"; maar niets is minder waar. WO II was zo mogelijk een nog grotere verschrikking. Maar de oorlogen van de jaren negentig, meestal burgeroorlogen waren ongetwijfeld de wreedste van allemaal. Miljoenen mensen werden in Cambodia vermoord voor hun ideeën, of omdat ze konden lezen en schrijven, of omdat ze een bril droegen. 900.000 werden in Rwanda vermoord; en daar waren geen atoomwapens voor nodig. Messen en machetes waren voldoende om een volk bijna uit te moorden. En dan was er ook nog Somalia, Sierra Leone en zovele andere oorlogen en Bosnia, hier vlakbij. Het waren geen echte oorlogen; het waren eerder moordpartijen, verkrachtingen, verminkingen en andere soort wreedheden die te erg zijn om hier meer in detail te vertellen. En de wereldleiders keken ernaar en deden niets in bepaalde gevallen en te weinig in andere gevallen.
Vorige week heb ik samen met mijn vrouw Ivette een uitstap gedaan met de plechtige communicanten van vorig jaar. Met genoegen, maar ook met verwondering en bewondering heb ik gekeken naar die jonge mensen die er zo gelukkig waren, enthousiast, en spontaan. Ze toonden vriendelijkheid; en gaven blijk van kameraadschap en blijdschap. Ik heb mij daarbij de vraag gesteld of die jonge mensen wel weet hadden van alle wreedheden die rondom hen gebeuren. Niet dat we hen daarmee dagelijks moeten confronteren; maar ze zijn oud genoeg om te weten wat er in de wereld allemaal gebeurd en ze horen daar de draagwijtte van te kennen.
Om deze gebeurtenissen indachtig te blijven is het daarom zo belangrijk dat wij hier allemaal, zowel jong als oud aanwezig zijn. We zouden nu allen te samen kunnen roepen: "nooit meer oorlog ". Maar het zal niet helpen. We moeten niet naïef zijn maar we mogen wel pascifisten zijn. Alle normale mensen zijn pascifisten maar we moeten daarvoor geen naieve pascifisten worden, want die hebben nog nooit een oorlog voorkomen. We moeten realistische pascifisten zijn.
De toekomst ziet er niet te goed uit. Vooral niet voor die jongeren die later wel eens op hun beurt met de zojuist beschreven wreedheden zouden kunnen te maken krijgen. We weten dat de evolutie van de maatschappij in Europa de verkeerde kant uitgaan. Oorlogen ontstaan niet zozeer omdat politieke of militaire leiders dat willen maar door de omstandigheden. Veelal door veranderingen in de maatschappij. En onze maatschappij is erg snel aan het veranderen.
Daarom vraag ik u allen te willen bidden; niet omdat er nooit meer oorlog zou zijn; of toch laat ons daar ook maar voor bidden. Maar laten we vooral bidden opdat God het licht zou laten schijnen in de geesten van onze politiekers; zowel die van links, rechts als van het centrum. Opdat zij er zouden voor zorgen dat de maatschappij niet verder evolueert in de verkeerde richting. Opdat ze hun benaderingen van de maatschappij en van de oplossing van de problemen minder ideologisch zouden zien maar veel meer doelgericht naar de veiligheid van hun eigen bevolking toe. Het is hun plicht er voor te zorgen dat wij hier in Europa straks niet met een burgeroorlog geconfronteerd worden. Ik dank U
Er waren zowat 300 mensen in de kerk aanwezig. Tot mijn grote verbazing reageerden ze met een daverend applaus. Misschien spreken ze erover met de politiekers van hun eigen strekking en .... Maar ik maak mij geen illusies. Ze zullen meer dan waarschijnlijk verder gaan op hun eigen ideologisch geinspireerde weg. In ijltempo een mogelijke ramp tegemoet.
Soms vraag ik mij af welke criteria er gehanteerd worden om bijdragen in de kranten en weekbladen al dan niet te laten verschijnen. Ik heb het hier niet alleen over "lezersbrieven" en "opinie en analyse", maar ook over bijdragen van reporters.
Wat de lezersbrieven betreft daar heb ik aan den lijve ondervonden dat er weldegelijk censuur uitgeoefend wordt. Reeds jaren tracht ik een bijdrage in DE kwaliteitskrant van Vlaanderen te laten verschijnen. Vruchteloos zijn mijn vele pogingen gebleven. Waarschijnlijk vond de verantwoordelijke mijn bijdrage niet stroken met zijn politieke of maatschappelijke overtuiging. Sedert hij van die dienst weg is, en hijzelf bijdragen schrijft is het mij duidelijk geworden waarom mijn teksten geweerd werden. Ik schreef over de gevaren van de multiculturele maatschappij; en hij is een vurig pleitbezorger van de allochtonen, zo blijkt nu. (Die bijdrage was op nuanceringen als gevolg van de actuele situatie na, in de trant van mijn artikel in mijn website. Ondertussen staat mijn naam blijkbaar op een zwarte lijst)
Ik ergerde mij zodanig aan deze censuur dat ik de moeite genomen heb om gedurende drie maanden alle artikels in "opinie en analyse" op hun politieke tendens te catalogeren. Ik kwam tot de ontstellende vaststelling dat drie-kwart van de bijdragen van linkse en zogeheten progressieve signatuur waren. Dat voor een krant die beweerd in het centrum te opereren.
Onlangs stelde Derk Jan Eppink dat meer dan 70 % van de reporters van linkse signatuur is. Ik meen te weten dat hij zich daarbij steunde op het stemgedrag van die reporters tijdens de syndicale verkiezingen. Naast lezersbrieven zijn de meeste andere krantenartikels dus waarschijnlijk ook links georienteerd.
Links heeft zijn eigen pers, dus zou je u zich de vraag kunnen stellen waarom linkse figuren infiltreren (ik vrees dat dit het juiste woord is) in pers en media die geacht zijn min of meer neutraal te zijn, en dus alle strekkingen gelijkwaardig aan bod zouden moeten laten komen. Het antwoord lijkt mij voor de hand liggend. Als centrum instellingen links-georiënteerde bijdragen in overvloed produceren, geven ze daarmee de indruk dat dit de norm is en beïnvloeden ze op die manier de argeloze lezer of kijker. Hij of zij zal dan onbewust het links-progressieve gedachtengoed overnemen.
Onlangs was ik aanwezig op herdenkingen van het einde van de Eerste Wereld Oorlog. Politiekers van linkse signatuur moesten zonodig in hun toespraak melden dat er steeds minder solidariteit is onder de mensen en dat dit komt doordat de maatschappij verrechts. Ik heb de indruk dat die mensen het verschil niet kennen tussen rechts, extreem rechts en fascisme. Of misschien doen ze alsof en kennen ze de verschillen zeer goed maar willen ze laten uitschijnen dat alleen links goed is voor "de mensen". Als je het mij vraagt is er minder solidariteit niet omdat de maatschappij naar rechts zou opschuiven maar omdat er minder geloof is, minder Christendom en teveel materialisme. Maar zijn het nu niet precies de linksen die het geloof bestreden hebben? Nu dat de kerken bijna leeg zijn, mede door hun toedoen, stellen ze plots vast dat er minder solidariteit onder de mensen heerst.
Er is geen te beste evolutie aan de gang in ons land; dat ooit eens een democratie geweest is. Van democratie zijn we een particratie geworden en van persvrijheid gaan we naar pers-on-vrijheid. Wat de volgende stap zal zijn is nog maar de vraag. Maar de politiekers liggen daar niet echt wakker van. Ze deden smalend over de pastoor die "zieltjes wou redden"; maar stemmen redden of ronselen zelfs via obscure methoden, is dat dan zoveel eerbaarder?
Omdat ikzelf als jonge spurter, na zestig, zeventig meter "stilviel" is de reden waarom dit gebeurde mij steeds blijven achtervolgen.
Als trainer heb ik na veel denkwerk en aangepaste trainingsschema's plots vastgesteld dat mijn jonge atleten niet meer stilvielen; niet op 100 meter en zelfs helemaal niet op 200 meter. Ik spreek over meisjes - scholieren. Dus niet de leeftijd waarop het wijs is om hard te trainen, of ze blijven weg. Maar als ze niet verbeteren blijven ze eveneens weg. De trainer moet dus "intelligent" bezig zijn.
De trainigsarbeid die ik vroeg was nogal gevarieerd; maar de basis waar vooral op getraind werd was: looptechniek. Soms waren we na de opwarming tot meer dan een half uur bezig met looptechnische oefeningen. Helemaal niet vermoeiend. Looptechnische training kwam steevast terug; bijna op elke training.
Als alles meezat werden er zes trainingen per veertien dagen afgehandeld.
Tijdens het wedstrijdseizoen werd er tweemaal om de veertien dagen getraind op starts. Accent werd gelegd op "in lijn blijven", "duwen op het zwaartepunt" (niet te snel opkijken, romp lang naar beneden houden en indachtig blijven dat het "hoofd stuurt". Een dergelijk training werd meestal beëindigd met een 300 en twee 150s vliegende start en gechronometreerd. De atleet mocht 100 % gaan. Maar wat is 100 % als ge weet dat er nadien nog twee 150s volgen. Maar uiteraard had de atleet wel telkens haar persoonlijk rekord in het achterhoofd.
Er werd éénmaal getraind over 150 meter. Tien herhalingen. Ik zie U denken; moordend zwaar. Maar dat is niet noodzakelijk de juiste conclusie. Waarom niet? Omdat alles afhankelijk is van de snelheid van uitvoering van elke 150 en van de rust tussen elke herhaling. Als ik een atleet vraag 1.500 meter te lopen en ik deel de bekomen tijd door tien. En ik vraag ze nadien 10 x 150 te lopen met 10 minuten rust in de zojuist berekende tijd; is dat dan zwaar? Zeker niet. Natuurlijk werd er wel wat rapper gelopen maar toch ..., en elke herhaling werd gechronometreerd. Er werd ook gelopen met vliegende start omdat men dan gemakkelijker ontspannen kan blijven. Omdat het accent tijdens het lopen lag op de toepassing van de looptechnische oefeningen zal elke trainer en atleet met ietwat ervaring onmiddellijk inzien dat het empo NIET HOOG KON liggen. Toch denk ik dat het precies deze trainingsvorm was die mijn atleten spectaculaire vooruitgang liet boeten en ze toeliet tijdens de wedstrijden "niet meer stil te vallen".
De kunst was natuurlijk niet te vragen dat ze 10 x 150 afhaspelden maar de manier waarop. De kunst lag erin de atleet te vragen tijdens haar 150 meter met bepaalde aspecten van het lopen in gedachten bezig te zijn en correct uit te voeren. Zo werd aan de atleet gevraagd als ze het moeilijk kregen om technisch mooi te lopen, zeker de fout niet te maken de foulé te vergroten; wel integendeel. Ik ben ervan overtuigd dat het fout is de atleet te vragen de passen te vergroten. Ik hoorde toen, dertig jaar gleden, veel trainers roepen: trek op uw armen, groter lopen, enz... Ik denk dat dit fout is en of dit nu nog gebeurt weet ik uiteraard niet. Ik denk eerder dat de trainer moet vragen; de frequentie te verhogen naar het einde van de koers toe. Eigenaardig; ik weet het, want er zijn elementen in de trainingsleer die deze stelling kunnen weerlegen maar toch denk ik dat ze juist is.
Natuurlijk waren er ook nog andere vormen van training zoals bvb. een zeker aantal reeksen van 10 herhalingen over 30 meter sprint met vliegende start en zeer weinig rust. Hier was de hartslag de trainingsbepalende factor. Ik vermeed dat mijn jonge atleten een hartslag bereikten van meer dan 160. Ik weet wel dat daar pas de weerstandstraining begint maar ik vond dat ze zo jong nog niet aan weerstandstraining moesten doen.
Jammer dat het leger mij in die periode naar Duitsland, Soest stuurde waardoor ik niet kon oogsten en het clubje, ATLAN, na hooguit enkele maanden na mijn vertrek doodbloedde door gebrek aan ...
Na vijf jaar Soest kwam ik terug naar België en heb dan een korte periode jongeren in Vilvoorde getraind. Met één heb ik zowat hetzelfde trainingssysteem toegepast en die jongen heeft grote vooruitgang geboekt. Eerlijk gezegd voor een groot deel tot mijn eigen verbazing. Ik denk nu, zoveel jaren later, dat ik toen nog niet doorhad dat ik een goede trainingsmethode ontdekt had.
De gelegenheid om mijn theorie verder aan de praktijk te toetsen werd mij niet gegund; want het leger stuurde mij naar de Krijgsschool en nadien naar het NAVO hoofdkwartier in Brunssum waar ik het zodanig druk had dat mijn atletiek interessen op een laag pitje gingen. Uiteraard was dit ook het gevolg van omstandigheden eigen aan mijn beroep waar eigenlijk niemand iets kon aan doen. Enkele jaren atletiek, de jaren dat ik in België was; en dan na drie, vier jaar als ik weer iets had opgebouwd, als atleet en later als trainer, weer voor vier, vijf jaar naar Duitsland. Dergelijke omstandigheden lieten mij niet toe een goede atleet te worden en evenmin om door te kunnen breken als trainer. Maar misschien is er toch hier of daar wel iemand in de trainersgilde die iets kan doen met de hierboven uiteengezette trainerservaringen.
Om gemakkelijk oplossingen voor een probleem te vinden volstaat het dikwijls de oorzaken van het probleem te kennen.Over de gebeurtenissen in Nederland vorig jaar en nu in Frankrijk werd recentelijk druk gecommentarieerd en steevast komt daarin als oorzaak naar voor dat de integratie mislukt is.Deze zogenaamde mislukking van de integratie is echter niet de werkelijke oorzaak van de huidige problemen.Integratie is hooguit een deel van de oplossing.De ware oorzaken van het probleem liggen veel dieper en hebben een cultureel-godsdienstige en demografische onderbouw.
Die problemen zijn niet nieuw en veel wetenschappers hebben daar al onderzoek naar gedaan.Hun bevindingen zijn erg relevant voor de problemen waar Nederland en Frankrijk mee te maken hebben.
Als in een maatschappij een minderheidsgroep merkelijk sneller groeit dan de groep van de meerderheid, dan wordt die ontwikkeling door de meerderheidsgroep gezien als een bedreiging.De verschillen tussen die beide bevolkingsgroepen kenmerken zich bijna altijd door huidskleur, taal, godsdienst en cultuur.Dit zijn niet toevallig dezelfde factoren die we in West-Europa terug vinden.En alhoewel Nederland, en Frankrijk in mindere mate, dikwijls als een voorbeeldige multiculturele maatschappijgenoemd worden was het voor kort eerder een multi-ethnisch maatschappij omdat de grote meerderheid van die ethnische groepen zowat dezelfde cultuur en godsdienst hebben als de oorspronkelijke bewoners, respectievelijk de Nederlanders en de Fransen.
De moslimbevolking, daarentegen, is niet alleen een bijzonder snelgroeiende bevolkingsgroep, het is bovendien een relatief ethnisch homogene groep, namelijk van Noord-Afrikaanse afkomst, en zij voegen de culturele en godsdienstige dimensie toe aan de problematiek.
De bovengenoemde faktoren dragen de kern van alle problemen in zich en als bovendien de bevolkingsaangroei gepaard gaat met het oprichten van aktiviteiten voor de eigen groep, eigen (jeugd)groeperingen, eigen politieke partijen en uiteindelijk eigen syndicaten dan eindigt deze evolutie meestal in burgeroorlog. Wetenschappers geven van dergelijke evoluties tientallen voorbeelden. Waarom zou het dus in Europa anders aflopen?
Tegenstanders van deze visie zullen verwijzen naar de Verenigde Staten, Canada, Australië en sommige andere landen om deze theorie te ontzenuwen.Ze vergeten daarbij echter twee zeer belangrijke factoren.
Ten eerste: in die landen is er slechts een zeer beperkte islamitische bevolkingsgroep en wordt deze dus (nog) niet aanzien als een bedreiging.
Ten tweede en dit is zeker een even belangrijke reden: in die landen is de oorspronkelijk bevolking uitgeroeid, of toch bijna, en gaat het tussen inwijkelingen die ipso facto veel toleranter staan tegenover andere inwijkelingen.
Wat nu in Frankrijk gebeurt kan en zal op termijn ook bij ons gebeuren en elders in Europa.Maar het zal heel waarschijnlijk wel een paar keer overwaaien.En iedere keer zal de overheid en het grootste deel van de bevolking denken dat het probleem weer van de baan is.Maar de extremisten zullen zich telkens opnieuw beter organiseren en hun acties zullen doortastender worden tot het point of no return bereikt wordt.Tot ze het grootste deel van hun bevolkingsgroep achter zich geschaard hebben.En dan komt er onvermijdelijk burgeroorlog.
Nu, en niet morgen, zou de vraag moeten gesteld worden: Hoe kan dergelijke evolutie voorkomen worden?Daarna zou er dringend moeten gehandeld worden in functie van de antwoorden op die vraag.Het spreekt bijna vanzelf dat die antwoorden niet partij-politiek geïnspireerd mogen zijn, maar rationeel en objectief.Door het probleem te blijven doodzwijgen, of te stellen dat het allemaal wel niet zo een vaart zal lopen, of te beweren dat de rellen niets met multiculturele feiten te maken hebben, gaat men voorbij aan historisch vaststaande feiten.De oplossingen liggen echter voor de hand maar zullen door bepaalde groepen uit partij-politieke motieven en wellicht zelfs ook uit overtuiging, afgewezen worden.Die mensen zullen een zware verantwoordelijkheid dragen.
Ik heb het reeds aangehaald; integratie is een deel van de oplossing maar het is bijlange niet voldoende.Bovendien, waar ligt de grens tussen integratie en assimilatie, want elk beetje integratie is ook een beetje assimilatie. Huidskleur, taal, godsdienst en cultuur zijn de basisgegevens; aangevuld met aangroei van één groep, en verdedigen van de eigenheid door het oprichten van eigen organisaties. Welke van die factoren zijn voor verandering vatbaar? Taal, zeker en vast. Cultuur ligt al moeilijker en godsdienst nog moeilijker om maar van huidskleur te zwijgen. Eigen organisaties? Verbieden? ontraden? Of zorgen dat er geen behoefte voor bestaat? Het ligt niet zo voor de hand. De aangroei stoppen? Dan moeten de politici al raken aan fundamenten van de democratie. In dit verband is het misschien interessant om nog eens het werk van Ravel te herlezen: "Waarom democratieën sterven".
Dat de politici voor bijzonder moeilijke en verscheurende keuzes zullen komen te staan en dat ze het best allemaal eendrachtig naar voor iedereen aanvaardbare oplossingen zouden zoeken, los van partijpolitiek gewin staat vast.Maar hoe men het ook aanpakt, uiteindelijk zal het een keuze blijken te zijn tussen: nu doortastend optreden en de democratie een beetje terugschroeven of binnen enkele decennia de hel.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
