Zoals de natuur het eigenlijk voorschrijft. Kinderen ziek week 1, mama ziek week 2. Gelukkig kan papa de dans ontlopen, anders weet ik helemaal niet meer waar ik met mijn rode neus moet kijken. Het verdict (zelf gesteld natuurlijk, want, zeker geen tijd om naar de dokter te gaan): griep met ook een beetje verkoudheid.

De remedie hiervoor: slaap en veel vocht. Aan dat vocht begin ik meteen en ik loop zoals elke vrouw volgens de reclameboodschappen zou moeten rondlopen met een evian fles onder de arm door het hele huis. Wat je trouwens nooit ziet op die reclame is hoe vrouwen met die fles ook daadwerkelijk huishoudelijke taken uitoefenen. Want daar zit natuurlijk het gevaar, als je de fles neerzet, dan ben je ineens met andere dingen bezig dan met drinken en raakt die fles dus echt niet leeg op 1 dag (en ik spreek niet over mensen die valsspelen met een 1 liter fles).

Maar goed, het tweede deel bleek natuurlijk moeilijker te zijn: slapen. Nu ben ik van nature een heel goeie slaper (vroeger op fuiven nog in slaap gevallen in de vestiaire) dus dat zou eigenlijk geen probleem mogen zijn. De zonen zijn nog thuis, wegens nog net iets te ziek voor de opvang, maar die doen ook hun middagdutje. Nee, nee, de reden van mijn insomnia is schuldgevoel! Ik wist eigenlijk niet dat ik er zoveel last van kon hebben, maar als mama coach ben ik het wel al een aantal keren tegengekomen.

Dus, even kijken naar mezelf: ik ben ziek, kan zo niet voor de kinderen zorgen maar kan niet slapen want ik voel me dan schuldig ten opzichte van de kinderen en vooral ten opzichte van mijn poetsvrouw die staat te zweten terwijl ik lig te slapen. Haha, daar komt het, het is de poetsvrouw. Waar even stilvallen allemaal goed voor is.

Spreek de poetsvrouw dus even aan, ze zegt zelf dat ik er eigenlijk barslecht uitzie. Ze vindt dat ik moet gaan slapen en zegt me dat ze op de deur zal kloppen als de zonen wakker zijn. OK, ik kruip onder de wol en slaap 3 volle uren de griep uit mijn lijf.
Sta dus af en toe eens stil en bekijk waar je probleem echt ligt, zo focus je je energie op de juiste dingen.

Grieperige groetjes

Helen

Ja, vandaag is het weer eens een typische dag. Waarschijnlijk vrij herkenbaar voor elke moeder. De dag begon al om 0:01u deze nacht. Na drie hoestbuien van zoon nummer 1 en vier hoestbuien van zoon nummer 2, bleek dochterlief geen zin meer te hebben om te slapen.

Ondertussen sta je daar dan half verwaaid te staren naar de klok terwijl ze uiterst langzaam toch weer onder de dekens verdwijnt. 4:30 was het verdict. Niet zo erg dacht ik, dat is nog een dikke 3 u slapen. Want ja, zo is het wel, ik ga echt niet supervroeg gaan opstaan omdat het zo hoort. Als de kinderen mij niet wakkermaken, dan sta ik ook niet spontaan op. Dat is een les die ik gedurende de laatste jaren geleerd heb en die werkt prima.

Natuurlijk word je op zo'n dag wakker om zeven uur en staar je dan naar de wekker tot één van de schatje vind dat het nu wel weer genoeg is geweest. Ok, ik sta op, voel mij eigenlijk best nog wel goed en begin één voor één de schatjes naar beneden te brengen (we hebben een stijle trap dus kunnen de jongens dat nog niet alleen). Het ontbijt gaat binnen en de kleren van de dochter zijn eindellijk aan. De dochter mooi naar school en dan kan het feest beginnen.

De zonen zijn vandaag thuis, want: ze zijn ziek. Ja, huisarrest van de dokter. Het zal dus een heerlijke dag van huilbuien en snotneuzen worden. Waarom ben ik dan eigenlijk zo positief. Soms vraag je je toch af hoe mensen zo kunnen functioneren. Ik slaap de laatste drie jaar al bijna niet, ik werk, doe het huishouden en probeer ondertussen ook nog een echtgenoot en goede moeder te zijn.

Op zo'n momenten begin je te denken. Hoe komt het dat je zo denkt en doet. Puur natuur, instinct, of ligt het toch aan de persoon? Voel je vrij om een suggestie te doen of je eigen verhaal te delen.

Tot volgende keer

Helen