Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
De feesten zijn achter de rug. We hebben lekker gegeten en gedronken (misschien zelfs iets te veel ). Reden genoeg dus om het weer op een lopen te zetten en het surplus aan calorieën er af te werken. Gisteren en vandaag dacht ik de daad bij het woord te voegen, maar vier russen dachten er net iets anders over. Toen ik gisteren ontwaakte, was de bodem van het toilet het eerste wat ik zag. Eerst dacht ik dat het de overdaad was van de voorbije feesten, maar al snel bleek dat het iets ernstiger was. De hele dag voelde ik me ellendig. Al mijn ledematen protesteerden bij iedere beweging, mijn hoofd bonsde de hele dag door, kreeg bijna geen hap door mijn keel en 's avonds begon zich koorts te ontwikkelen. Dit was niet zomaar een akkefietje dat snel weer over zou zijn en ik belde uiteindelijk naar de dokter. Hij kon me niet meer ontvangen, maar vertelde me dat ik niet de enige was met deze klachten. In tegenstelling tot wat ik dacht, zou het hoogstens een dagje duren. Een koorts- en pijnstillend middel en motilium zouden me er spoedig bovenop moeten helpen. Als het niet het geval zou zijn, moest ik vandaag maar eens langsgaan. Deze morgen stond ik op en waren de symptomen al sterk afgenomen. Geen koorts meer, ik kan alweer normaal eten en de pijn is bijna volledig weg. 2009 startte dus niet zo fantastisch.
Van lopen kwam gisteren en vandaag dus niet zo veel in huis. Als er al iets positiefs was aan die dag van ellendigheid, dan is het wel dat ik zo weinig kon eten, zodat de overtollige calorieën van de voorbije dagen ruimschoots gecompenseerd werden.
Vandaag ga ik me nog een beetje rustig houden en als het morgen enigszins kan, ga ik weer een halfuurtje lopen.
Vandaag heb ik een dagje verlof genomen. Deze avond moet ik enkel mijn benen onder tafel schuiven bij mijn ouders, alle cadeautjes zijn er, dus tijd genoeg voor een duurloopje. Ik liep één van mijn gebruikelijke rondjes, met de hartslagmeter op de 'BasicUse'-stand. Iets meer dan 32 minuten deed ik er over, wat 3 minuten sneller was dan zondag, maar mijn hartslag liep wel iets hoger op. Het deed weer deugd om te kunnen lopen en opnieuw was er geen pijntje te bespeuren.
Tijdens mijn loopje werd ik getroffen door de schoonheid van het landschap. Ik besloot om nog eens terug te keren en een deel van dezelfde route wandelend over te doen, met een fototoestel bij de hand. Het was helder weer en de foto's mogen er wezen, al zeg ik het zelf.
Het leukste deel van mijn route start tussen fietsknooppunt 16 en 54, waarvan het begin langs een landbouwweg loopt.
Net voorbij het eerste punt kan je in de verte de kerk van Wanzele zien staan.
Ik sla het landbouwwegje in en wandel rustig verder. Regelmatig stop ik om enkele plaatjes te schieten.
Ik ontmoet een man, waarmee ik eventjes een babbeltje sla over een paar overvliegende ganzen. Ze vielen erg op door hun mooie kleur. Zelf wist ik niet welke ganzen het waren, maar volgens de man zouden het Nijlganzen geweest zijn. Daarna vervolgden we elk onze eigen weg. Aangekomen bij de kerk van Wanzele, merkte ik op dat er wandelroutes zijn van 9 en 11 km.
Ik neem me voor om bij een volgende gelegenheid deze route eens te volgen. Ik loop nu terug naar het eerder vernoemde landbouwwegje en keer weer huiswaarts. Onderweg merkte ik dat de Vier Uiterstenroute bijna aan mijn deur passeert.
Zowel van mijn duurloopje als het wandelingetje genoot ik met volle teugen. Het was de ideale manier om afscheid te nemen van 2008. Nu ga ik me klaarmaken, want om 18.00 u worden we verwacht om het nieuwjaar in te luiden.
Gisteren bond ik voor het eerst sinds 2 weken mijn loopschoenen aan. Het was prachtig loopweer. Zonnig, lekker fris en bijna geen wind zijn voor mij de ideale omstandigheden voor een eerste (heel traag) duurloopje van een halfuur. In het begin was ik toch een beetje bevreesd om weer last te krijgen aan mijn knie, maar naarmate ik vorderde, nam die vrees af. Het ging vlotjes en voelde de energie in me opborrelen. Ik voelde me net een jong veulen dat na een lange strenge winter de lente tegemoet loopt. Allez, zo jong ben ik niet meer en even dartel zal ik er ook wel niet uitgezien hebben, maar 't is toch het gedacht dat telt
Ik liep dat halfuurtje uit en kwam fris en opgeladen weer thuis. Aan mijn knie voelde ik niets meer en ik content Hadden ze me een 8-tal maand geleden gezegd dat ik het lopen zo zou missen, dan had ik er waarschijnlijk eens smakelijk om gelachen. Nu ben ik overtuigd van het tegendeel. Een verslaving wil ik het niet noemen, maar het scheelt toch niet veel.
Deze avond liep ik ook een kort rondje. Opnieuw liep ik heel traag en opnieuw bleef ik de hele route pijnvrij. Wat moet een mens meer hebben? Ik hoop dat het de komende weken ook zo blijft, want dat rusten kan dan wel heilzaam zijn, het begon me serieus op mijn zenuwen te werken. De komende dagen en weken blijf ik het kalm aandoen; geen intensievere trainingen, geen al te lange duurlopen en langzaam opbouwen. Hopelijk volstaat dat om niet te hervallen.
Het jaareinde is in zicht, wat voor veel mensen de ideale gelegenheid is om goede voornemens te maken en terug te blikken. Terugblikken deed ik wel al eens, maar goede voornemens waren er zelden bij, omdat ik ze zelden zou nagekomen zijn. Deze keer zijn er wel goede voornemens.
Eerst 2008. Tegen de verwachtingen in, beleefde ik een hele ommekeer. Ik viel drastisch af, begon te lopen en ervan te houden. Het mooiste moment in jaren was die eerste 5 km die ik voltooide, wat ik, voor zover ik me herinner, nog nooit had gedaan. Gaandeweg leerde ik ook heel wat bij over hardlopen. Ik las er enkele boeken over, maar uit de ervaring van de voorbije 8 maand leerde ik waarschijnlijk het meeste. Het leuke aan hardlopen is dat je fysiek sterker wordt, maar ook mentaal steviger in je schoenen komt te staan. Kortom, in 2008 veranderde ik zowel fysiek als mentaal (en in de goede richting ).
De basis is gelegd en in 2009 wil ik hierop verder bouwen. Grosso modo heb ik een drietal voornemens. Eerst en vooral wil ik het gewicht dat ik bereikte, behouden. Vorige pogingen liepen uit op een fiasco wat ik in 2009 niet wil laten gebeuren. Op loopgebied wil ik twee dingen doen. Eerst is er de 20 km van Brussel. Dat doel ligt zo binnen handbereik, dat het niet nastreven ervan een doodzonde zou zijn. Mijn ultieme droom voor het komende jaar is echter de marathon. Ooit zal ik die afstand lopen. Althans, dat verkondigde ik enkele jaren geleden al. Als er niets ernstigs me belet om het te doen, doe ik het. Misschien ben ik wat te voortvarend, maar daar wil ik dan wel door ervaring achter komen.
Tot slot rest me nog iedereen het beste te wensen voor de komende feesten en het nieuwe jaar. Ik wens voor iedereen dat dromen mogen uitkomen, wensen ingewilligd en geluk gevonden wordt.
Het voorbije weekend was gewoonweg fantastisch. Zaterdagochtend vertrokken we naar de zee, maar eerst zijn we naar een hardloopwinkel gegaan om een nieuw paar schoenen. Het passen nam veel meer tijd in beslag dan ik gewoon was. Na enkele vragen over mijn loopgewoonten, werden mijn voeten gescand en bekeken. De man die me bediende, bekeek ook grondig mijn oude schoenen. Na deze tests, ging hij om verschillende modellen schoenen die ik één voor één diende te passen en te testen op een loopband en een soort piste die in de winkel zelf lag. Het ene paar voelde al comfortabeler aan dan het andere, maar uiteindelijk ging ik dan toch voor het paar dat het meeste steun gaf. Het is uiteindelijk een paar Brooks Infinity geworden. Misschien is het niet het mooiste paar, maar het zou wel het beste voor me zijn. Of dat effectief zo is, zal de toekomst uitwijzen, maar ik heb er wel meer vertrouwen in dan toen ik mijn vorige paar kocht. Er werd me ook aangeraden het oude paar (Asics Gel Cumulus 9) niet meer te gebruiken om te gaan lopen.
Ongeveer een uur nadat we de winkel binnen gingen, konden we doorrijden naar Koksijde waar we de rest van het weekend zouden vertoeven. Na de lunch trokken we er op uit voor een korte wandeling. Er stond een strakke wind, maar het regende niet, wat ons voldoende was. Onderweg bezochten we ook nog het abdijmuseum, waar we ongeveer de enige bezoekers waren. In de late namiddag waren we weer in het appartement. Voor het diner, had ik soep en vooraf bereide jambalaya meegenomen, dat we ons ferm lieten smaken na de gedane inspanning. 's Avonds, na het eten en enkele spelletjes Machiavelli, dacht ik nog een beetje te lezen, maar de buitenlucht had me zo moe gemaakt dat ik als een blok in slaap viel.
Van mijn plannen om 's zondags de dag te starten met enkele baantjes in het plaatselijke zwembad, is niets in huis gekomen. We sliepen tot 10.30 u een weldadige slaap. Na het ontbijt (als je nog van een ontbijt kan spreken), keek ik wat naar het volk op het strand. Met een licht gevoel van jaloezie, zag ik ook enkele lopers. Ik overwoog eventjes om mijn nieuwe schoenen uit te proberen, maar zag er uiteindelijk vanaf. Ik kleedde me aan, ging wat boodschappen doen, terwijl Liesbet onze boterhammetjes klaarmaakte om mee te nemen op onze tweede wandeling van het weekend. Deze keer vertrokken we voor 14 km. Terwijl we lunchten in de duinen, brak de zon door de wolken en werd het nog een prachtige namiddag. Toen we weer op de dijk waren aanbeland, stopten we in één van de talrijke cafeetjes, waar ik een Gouden Pier Kloeffe proefde (naar verluid een biertje, gebrouwen naar een plaatselijk recept). Het smaakte heerlijk. Tegen 17.15 u waren we terug op het appartement. De rest van de soep en een lekker vers stukje gebakken vis sloten het weekend aan zee af. Toen we naar huis reden, waren we uitgerust en voldaan.
Deze morgen was ik iets te veel op mijn gemakje bezig om me klaar te maken . Als ik het uur in de gaten kreeg besefte ik dat een sprintje nodig zou zijn om mijn trein te halen. Ik sprong op mijn fiets en racete naar het station. Mijn fiets stond nog niet in de fietsenstalling of de trein kwam al binnen gereden. Ik deed mijn fiets op slot en sprinte naar het perron aan de overkant. Niet alleen zag ik de deuren dichtgaan, ik moest ook de pijn verbijten aan mijn knie. Enkele minuutjes later was het dan weer over, maar leuk is anders. Deze keer bedoel ik met pijn ook pijn en niet zo een krampachtig gevoel.
Op mijn werk aangekomen merkte ik dat ik een herhalingscursus EHBO had. Dat was ik volledig uit het oog verloren. Net op tijd kwam ik in het leslokaal aan. De leraar liet echter nog op zich wachten. Na enkele oefeningen was het pauze en ging ik wat meer uitleg vragen over de behandeling van sportblessures, zoals het geval dat me momenteel bezig houdt. Zijn advies was: "De dokter." Dergelijke blessures zijn chronisch van aard en zijn het gevolg van overbelasting. Daarna probeerde hij me te overtuigen dat lopen de meest ongezonde sport zou zijn. Daaraan besteedde ik verder geen aandacht. Het moet een niet-loper zijn die dergelijke onzin uitkraamt.
Zijn eerste advies volgde ik wel op en ik ging deze avond naar mijn huisarts. Hij onderzocht mijn knie, maar daar was niet meteen iets aan te zien. Ik vertelde hem dat het voornamelijk pijn deed aan de buitenkant van de knie. Van zodra ik dat zij, duwde hij net op de plaats waar het inderdaad pijn deed. Zijn diagnose: een ontsteking aan de peesaanhechting. Te intensieve belasting is volgens hem de oorzaak. Daar kon ik nu zelf ook wel op komen, maar nu kreeg ik wel bevestiging van mijn vermoeden. Hij verbood me twee weken lopen en schreef een ontstekingsremmer voor (Ibuprofen EG). Andere sporten zoals zwemmen en spinning mogen wel. Oef... Na die twee weken mag ik opnieuw het lopen beginnen opbouwen. Hij verwees me ook door naar een arts die gespecialiseerd zou zijn in knieën. Als het na nieuwjaar opnieuw pijn doet, moet ik onder de scanner.
Ik ben ook van plan om naar een goede handelaar te gaan om gepast schoeisel, want iets doet me vermoeden dat dat ook niet optimaal is.
Leuk is het niet, maar ik kan op zijn minst mijn conditie onderhouden met alternatieve sporten. Na mijn dokterbezoek at ik vlug mijn avondmaal en vertrok richting fitness-center. Deze keer had ik gereserveerd voor het instapniveau spinning. Deze keer ging het wel vlot. Ik haakte geen moment af en voelde de energie door mijn aderen stromen. Volgende week dinsdag ga ik weer en vanaf dan waarschijnlijk twee keer per week. Een derde en eventueel vierde keer ga ik het zwembad nog eens opzoeken.
Ik zal in ieder geval blij zijn als ik weer zonder probleem kan lopen, want hoe leuk spinning en zwemmen ook mogen zijn, dezelfde voldoening geven ze niet.
Op mijn vorige bijdrage kreeg ik reacties als 'rust doet wonderen' en 'zo een periode zonder lopen kan eens geen kwaad hoor' Ook de hardloopliteratuur raadt aan om regelmatig een rustige pauze in te lassen. Die mensen hebben gelijk, maar toch vind ik het moeilijk om echt rust te nemen. Ik had ruim een week geleden wat last in mijn enkel en knie en laste daarom ruim een week rust in. In plaats van op mijn luie krent te blijven zitten, ben ik wel gaan zwemmen, deed wat aan spinning en spierversterkende oefeningen. (Die sporten zijn wel leuk om te doen, maar de vergelijking met lopen kunnen ze niet doorstaan, wat mij betreft. Bovendien vind ik de extra moeite om naar het zwembad of fitnessclub te gaan een ietsje te lastig.) Nu ik geen pijn meer had, ben ik vandaag opnieuw beginnen lopen (maar verder daarover meer). Anderzijds wil ik alle goede raad niet zomaar naast me neerleggen. Zelf ben ik er immers ook van overtuigd dat rust goed kan zijn, maar wat wordt bedoeld met rust? Doe je helemaal niets of doe je eerder alternatieve sporten? Ik stel me ook vragen over de duurtijd van zulke pauzes. Volstaat een week, twee weken, een maand ? Ten slotte vraag ik me af wanneer je een pauze neemt. Wacht je tot je geblesseerd bent of plan je een pauze op voorhand? Deze vragen hebben me de afgelopen week wat bezig gehouden en in de vermelde hardloopliteratuur vind ik geen pasklaar antwoord.
Voor mezelf besliste ik dan uiteindelijk dat ik eigenlijk al een half jaar pauze genomen heb. In de eerste jaarhelft beperkte lichamelijke oefening zich tot het herbergbeklimmen en petanque spelen . Als pauze kan dat tellen denk ik. Anderzijds is het ook zo dat ik nu nog wat bang ben om weer af te glijden naar een situatie als vroeger. De dagelijkse structuur die ik mezelf oplegde geeft me ergens houvast om door te gaan. Stilletjes aan werd het routine om thuis te komen, mijn loopschoenen aan te trekken en te gaan lopen. Als ik niet alles plan, komt het er niet van, denk ik. Een pauze doorbreekt een deel van dat stramien. Voor volgend jaar denk ik wel iets meer structuur aan te brengen in mijn jaarschema en daarin ook een pauze te voorzien, gevolgd door een minder intensieve loopperiode. Die pauze zou ik dan willen invullen met wat meer alternatieve sporten en een enkel, traag duurloopje. Of ik nu de juiste keuze maakte om nu al opnieuw te beginnen lopen zal de toekomst wel uitwijzen, maar momenteel beleef ik nog te veel plezier aan hardlopen om mijn pauze nog langer te laten duren... dacht ik
Zoals ik al eerder schreef ben ik vandaag opnieuw een kort duurloopje gaan doen. In het begin ging alles goed. Ik ging heel goed vooruit, had geen pijn of last meer, misschien voelden mijn spieren wel wat stram aan, maar niet van die aard dat het me belemmerde. Ongeveer halfweg begon die linkerknie echter opnieuw op te spelen. Op dezelfde plaats als vorige keer kreeg ik een krampachtig gevoel, dat langzaamaan verergerde. Naar het einde toe, verliep het lopen niet echt vlot meer. Het rare is dat de pijn verdween van zodra ik weer thuis stond. Gelukkig bleef mijn enkel deze keer gespaard van alle leed. In ieder geval, ik neem het zekere voor het onzekere en zal de goede raad van mijn blog-bezoekers ter harte nemen en alvast deze week (en misschien de week daarna) niet meer lopen.
Om toch met een positievere noot af te sluiten, mijn PR in de hartslagzone waarin ik vandaag liep, verbeterde met 54 sec / km Ik was dus duidelijk aan rust toe. Als mijn prestaties na het vervolg van mijn pauze in dezelfde richting blijven evolueren zal ik nog een bedreiging gaan vormen voor de Belgische toppers
Tot blogs,
De vrije loper
PS : Mocht je tijd hebben om een heel korte enquête in te vullen, dan nodig ik je graag uit om te antwoorden op de polls aan de rechterkant van het scherm.
Gisteren ben ik dus gaan spinnen. Het was de eerste keer in mijn hele leven dat ik een fitness-center binnenstapte en dus voelde het wat onwennig aan. Ik had mijn plaats reeds gereserveerd en betaalde aan de kassa. Omdat de meesten een flesje water of sportdrank meenamen, kocht ik me ook maar een flesje. De persoon die afrekende wees me de lesgever aan en deed teken dat het mijn eerste keer was. Onmiddellijk volgde de vraag of ik een verzekering had. Daarmee bedoelde hij dat het redelijk intensief zou gaan worden. Toen had ik nog redelijk veel vertrouwen in mijn conditie en lachte deze schertsende opmerking weg.
Om 19.25 u ging ik alvast naar de spinning-zaal, deed mijn training uit en nam plaats op een vrij spinning-toestel, een soort home-trainer met een iets sportievere bouw. Net als de anderen die toen al aanwezig waren begon ik ook wat te peddelen. Niet alle mensen die in de zaal zaten zagen er heel erg sportief uit. Links en rechts zag ik een buikje hangen bij mijn mannelijke collega's. De vrouwen zagen er wel afgetraind uit, bij hen waren geen overtollige pondjes vet te bespeuren. Met uitzondering van een enkeling, had iedereen een handdoek klaarliggen op het stuur, inclusief de vrouwen. Dat er gezweet zou worden stond nu wel als een paal boven water.
Na uitgelegd te hebben hoe zo een fiets moet worden afgesteld, waar ik overigens niet veel van begrepen had, begon de les. Op een lekker ritme begonnen we al zittend te fietsen, dan moesten we rechtstaand verder peddelen, naar voor leunend, naar achter leunend, soms moesten we ons bovenlichaam zo stabiel mogelijk houden en dan weer zittend. Regelmatig moesten we de weerstand verhogen zodat het allemaal wat zwaarder werd. Het zweet brak me uit en het duurde niet lang of de hele fiets was er nat van. Ook verloor ik een enkele keer letterlijk de pedalen; na mijn voeten goed vastgeriemd te hebben, was dat euvel verholpen. Tot dan toe had ik dus nog geen noemenswaardige problemen ondervonden. Ik deed nog vrolijk mee en was me van geen kwaad bewust, maar dan begon het. Met iets verlaagde weerstand moesten we weer op de trappers gaan staan en op een snel ritme 'sprinten'. Een plotse kramp sneed me de adem af, en stoppen met trappen vergt ook al enige moeite, want die pedalen lijken wel een eigen leven te leiden. Enkele seconden later kreeg ik de pedalen dan toch tot stilstand en probeerde de kramp eruit te masseren. De rest van de les was niet echt een pretje meer. Ik werkte nog hard, maar deed het iets rustiger aan dan voordien en deed niet alle oefeningen meer mee. Mijn linkerkuit deed nog een beetje pijn, maar het ging wel.
Ondanks de kramp vond ik het wel redelijk leuk, leuker dan zwemmen althans. Ik voelde wel dat ik andere spieren gebruikte dan dat ik door het lopen gewoon was, maar adem had ik nooit echt te kort. Misschien neem ik na mijn volgende les wel een meerbeurtenkaart.
Vandaag was ik weer helemaal fris en het leed van de kramp in mijn kuit was verleden tijd. Mijn volgende training voorzie ik op zaterdag en dan ga ik weer eens zwemmen.
Rust is allemaal goed en wel, maar ik had gehoopt om toch iets anders te kunnen doen om mijn conditie op peil te houden. Vanavond vertrok ik dus vol goede moed naar een fitness-center om me te informeren over spinning. Ergens had ik gedacht om me morgen en donderdag in het zweet te gaan werken, maar dat plan valt dus in het water. De bedoeling was om na het werk, af te stappen in Aalst en daar dan een uurtje te spinnen, vooraleer naar huis te gaan. Jammer genoeg beginnen die lessen spinning veel later op de avond dan ik gewild had. Morgen valt af, want we krijgen bezoek op het tijdstip dat de lessen doorgaan. De andere dagen van de week is het al niet veel beter, waardoor ik enkel woensdag kan gaan. Die avond liet ik mijn plaatsje alvast reserveren. Zwemmen zou dan wel gaan, ware het niet dat het zwembad deze week gesloten is voor onderhoudswerken.
Enfin, niets aan te doen. Wat ik alvast van plan ben is in Brussel wat rond te wandelen tijdens mijn middagpauze, maar of dat veel zal uitdoen, weet ik ook niet.
Ondertussen voelt mijn been al veel beter aan. Ik kan al een trap aflopen zonder al te veel last in mijn enkel en aan mijn knie voel ik al helemaal niets meer. Als het verder in die richting evolueert, trek ik volgende week opnieuw mijn loopschoenen aan voor een kort, rustig duurloopje. Ik hoop dat één week rust voldoende zal zijn, want ik begin me nu al groen te ergeren. Nu ja, het is eigenlijk ook een beetje mijn eigen fout; ik had bij het eerste signaal al moeten stoppen en wat rust inlassen, maar de lokroep van het lopen heeft me in haar greep.
). Reden genoeg dus om het weer op een lopen te zetten en het surplus aan calorieën er af te werken. Gisteren en vandaag dacht ik de daad bij het woord te voegen, maar vier russen dachten er net iets anders over. Toen ik gisteren ontwaakte, was de bodem van het toilet het eerste wat ik zag. Eerst dacht ik dat het de overdaad was van de voorbije feesten, maar al snel bleek dat het iets ernstiger was. De hele dag voelde ik me ellendig. Al mijn ledematen protesteerden bij iedere beweging, mijn hoofd bonsde de hele dag door, kreeg bijna geen hap door mijn keel en 's avonds begon zich koorts te ontwikkelen. Dit was niet zomaar een akkefietje dat snel weer over zou zijn en ik belde uiteindelijk naar de dokter. Hij kon me niet meer ontvangen, maar vertelde me dat ik niet de enige was met deze klachten. In tegenstelling tot wat ik dacht, zou het hoogstens een dagje duren. Een koorts- en pijnstillend middel en motilium zouden me er spoedig bovenop moeten helpen. Als het niet het geval zou zijn, moest ik vandaag maar eens langsgaan. Deze morgen stond ik op en waren de symptomen al sterk afgenomen. Geen koorts meer, ik kan alweer normaal eten en de pijn is bijna volledig weg. 2009 startte dus niet zo fantastisch. 
Hadden ze me een 8-tal maand geleden gezegd dat ik het lopen zo zou missen, dan had ik er waarschijnlijk eens smakelijk om gelachen. Nu ben ik overtuigd van het tegendeel. Een verslaving wil ik het niet noemen, maar het scheelt toch niet veel.
. Als ik het uur in de gaten kreeg besefte ik dat een sprintje nodig zou zijn om mijn trein te halen. Ik sprong op mijn fiets en racete naar het station. Mijn fiets stond nog niet in de fietsenstalling of de trein kwam al binnen gereden. Ik deed mijn fiets op slot en sprinte naar het perron aan de overkant. Niet alleen zag ik de deuren dichtgaan, ik moest ook de pijn verbijten aan mijn knie. Enkele minuutjes later was het dan weer over, maar leuk is anders. Deze keer bedoel ik met pijn ook pijn en niet zo een krampachtig gevoel.
Ik was dus duidelijk aan rust toe. Als mijn prestaties na het vervolg van mijn pauze in dezelfde richting blijven evolueren zal ik nog een bedreiging gaan vormen voor de Belgische toppers 
