Jongerenbegeleidingscentrum Omdat iedere jongere recht heeft op een goede start in het leven!
09-02-2011
Nieuws van de top van Afrika
Jambo!
Het is met veel trots dat we u allen kunnen melden dat ons Fiona het hoogste punt van Afrika, Mount Kilimanjaro, de eeuwige sneeuw, de Uhuru piek, met succes heeft bereikt! Ze heeft een gouden certificaat in ontvangst mogen nemen!
Veel meer kunnen we er voorlopig nog niet over vertellen. Volledig verslag volgt vrijdag of zaterdag aanstaande.
Wat heeft Fiona zoal gedaan de afgelopen twee dagen?
Eerst even duidelijk maken dat Fiona geen GSM bereik heeft op dit moment en ik ga ervan uit dat geen nieuws goed nieuws is. Hopelijk heeft ze geen last van hoogteziekte gehad en is ze uiteindelijk aan de trek naar de summit kunnen beginnen.
In afwachting op nieuws van Fiona wil ik toch even duidelijk maken wat die trek naar de Summit juist inhoud:
(Summit Attempt) Kibo hut (4700m) - Uhuru Peak (5895m) - Horombo hut (3720m)
Time: 8h to Uhuru, 6h to get to Horombo Distance: Aproximately 6kms ascent, 21kms descent Habitat: Stone scree and ice-capped summit
Fiona zal opgestaan zijn rond 23u30, na een ontbijt van thee en koekjes zal ze de nacht in schuifelen, hier wordt het pas echt zwaar. Het eerste deel van de af te leggen weg bestaat uit een rotsachtig pad naar de Hans Meyer Grot (5150m), ook een goed plaatsje voor wat rust. Dan zigzagged het pad opweg naar Gillman's Point (5681m) welk zich bevind op de rim (de rand) van de krater. Dit gedeelte is zeer stijl met veel steentjes en grind, welk een grote mentale en fisieke inspanning vergen. Dit is het moeilijkste en meest veeleisende stuk van de hele beklimming. Tip: doe de Kili Shuffle en beweeg u traag voort! Vanaf Gillman's Point ligt er normaal gezien sneeuw heel de weg naar de Uhuru piek (5.895m en volgens het gouden certificaat van Véronique 5.897m! Die 2m doet er echt wel toe hoor ;)), het hoogste punt van Afrika. Totale opwinding en teveredenheid - je hebt het gehaald! Weersomstandigheden op de summit bepalen hoe lang je mag vertoeven aan de top, enkele foto's nemen vooraleer te beginnen aan een 3 uur lange afdaling terug naar Kibo Hut. Na een korte rust wordt er verder afgedaald naar Horombo hut (nog eens een 3-tal uren) voor de overnachting. De terugkeer naar de Horombo hut lijkt zeer snel vergeleken met de beklimming. Het totaal aantal uren stappen op deze dag is ongeveer 14 uren, dus je kan beter goed voorbereid vertekken om een zeer zware dag tegemoet te gaan. Later op de avond kan je genieten van laatste diner op de berg en een welverdiende nachtrust, gevuld met herinneringen en opwellende emoties.
We hopen met heel ons hart dat Fiona het gehaald heeft! Jullie zijn de eersten die het mogen lezen zodra er nieuws is :)
Deze laatste dag vind ik de ergste: heel de dag dalen... Heb onder mijn rechter grote teennagel een grote blaar en mijn linker grote teen ziet er ook niet zo leuk uit. Ik doe mijn trekkersbotinnen niet meer aan want dat doet te veel pijn en ga dus op sokken en teva's naar beneden. Ik gebruik hier constant mijn stokken want het afdalen is enorm belastend voor mijn knieën. Ik heb heel veel moeite met het afdale en geraak al vlug achterop.... Ik haal halverwege Mette uit Denenmarken in. Nu is het onze beurt om de klimmers tegen te komen en zijn wij de 'dalers'; Hier snap ik waarom ze on veel geluk wensten en doe het op mijn beurt ook. Ik ben tijdens het wandelen enorm stijf geraakt. Als we het regenwoud bereiken begint het te regenen en worden de paden enorm glad ; hierdoor wandelen we nog trager. We bereiken nog mooi op tijd de gate en krijgen daar spaghetti te eten en het smaakt. We kopen de nodige souvenirs en gaan met z'n allen de shuttlebus op. De lijfgeur die er hangt is niet te harden.....maar we zijn blij dat we het allemaal gehaald hebben.
Een aanrader voor jong en oud, klein en groot!!! Hasante sana!!!!
We vertrekken naar Kibo hut op 4700 m. Hier doen we 7 u 43m over met alle onze pauzes inbegrepen. Deze tocht is best te doen en heel vlak. Het is precies het decor van een westernfilm. Enkel zand, mossen en rotsen. We arriveren in Kibo om +/- 16 u. We leggen ons neer op ons bed en om 17 u krijgen we te eten. Ik het niet veel honger en ben gisteren opgestaan met een dikke onderlip. Dit zijn al 2 stmptomen van hoogteziekte. Echt super voel ik me ook niet maar heb geen hoofdpijn of zo. ik probeer zo vlug mogelijk te slapen maar dat is niet makkelijk; Er is een grote groep Koreanen die enorm luidruchtig zijn en iedereen wakker houden. Om 23u worden we gewekt voor de 'final climb'. Het is koud buiten dus laat staan daarboven. Kledij: - Thermisch ondergoed - fleece broek - synthetische t-shirt - 2 fleece truien - dikkere trekkingsbroek - wame wollen sokken - windbreaker - 2 paar handschoenen: 1 paar zijden en 1 paar skihandschoenen - muts - sjaal - balacava (soort bivakmuts) deze neem ik mee maar zet ik nog niet op
We beginnen aan onze klim. Het is pikdonker en hebben enkel het licht van onze hoofdlampen. De ondergrond bestaat uit grind, dus elke stap je zet zak je er twee terug. Heel vermoeiend en frustrerend. We wandelen zig-zag het laatste stuk op. Ik krijg het al snel warm en doe m'n jas open. Na een 2 tal uren zijn m'n handen enorm bevroren. De gidsen doen m'n handschoenen uit en wrijven m'n handen warm. Zelf hebben zij GEEN handschoenen aan... waanzin! ze doen me mijn handschoenen terug aan en zeggen me m'n stokken af te geven en m'n handen in mijn zakken te steken. Dit helpt en mijn handen warmen stilletjes aan op. Deze etappe is enorm zwaar en dit dan vooral mentaal. Er gaat vanalles door je hoofd, niet te omschrijven. Heb een 5 tal minuten gedacht op te geven door de koude maar dat knopje heb ik al snel omgedraaid en niet meer aangezet ... We zouden normaal tegen zonsopgang op Gilmans point zijn 5685m. Ik bedacht me net dat dit de hel op aarde is en ik het mijn ergste vijand niet wil aandoen... ik ben echt aan het afzien. Ook je neus moet ik constant snuiten want het loopt er gewoon uit. Op den duur laat iedereen gewoon alles lopen, je trek het je toch niet aan... drup, drup, drup,.... We pauzeren verschillende malen op rotsen en plots zien ik een dampende kop thee voor m'n neus. Denk dat ik aan het hallucineren was. Nee hoor, deze is echt en smaak fantastich. Wat een opkikker! Mijn water in m'n camelback is bevroren maar heb nog resevewater in m'n drinkenbus. Ook mijn energybars zijn bevroren hoewel ik ze in mijn trui heb gestoken. Pech! tijdens de zonsopgang ben ik nog niet helemaal boven. Ik denk dat ik nog zo'n 25 min moet klimmen maar het uitzicht is geweldig!!!! wat een zonsopgang!! Ik geniet er van en klim erna verder tot aan Gilmans point. Die bereik ik en ben enorm blij voor zo'n 15 sec. Ik bedenk me dan dat dit niet het einde is maar dat ik nog zeker 1.5u moet wandelen naar Uhuru Peak 5895m. Ik zet me op een rots om wat uit te rusten en alles te laten bezinken. Hier val ik in slaap... Ik word direct gewekt door m'n gids want hier mag ik echt niet in slaap vallen!! Gids Raymond vertrekt met mij al naar Uhuru Peak terwijl de anderen ofwel al vertrokken zijn ofwel nog even uitrusten. Ik ben enorm ijl in m'n hoofd en mijn motoriek laat ook te wensen over... Ik wandel verder en sukkel in slaap. Ik wandel blijkbaar richting de kraterrand. Mijn gids houdt me net op tijd tegen en sindsdien lopen we arm in arm verder. Hij praat ook constant tegen me om me allert te houden. Mijn hart bost naat drie, vier stappen in m'n hoofd en ik moet telkens rusten om mijn hartslag terug op pijl te krijgen. Raar gevoel. Heb zo een beetje het gevoel dat ik gevoelloos ben. Zelfs een zakdoekje openvouwen en gebruiken is een hele klus....
Na dik uur en een half bereiken we Uhuru Peak. Het uitzicht is geweldig met al de ijsgletschers!! Het weer is goed en we blijven toch zeker 20 tot 30 min op de top. Heel onze groep heeft het gehaald, met z'n vieren op de top!! Dan dezelfde weg terug. Ik kom terug aan op Gilmans point en rust uit om erna af te dalen. Hier laat mijn 'hoogtebrein' me in de steek. Ik val terug in slaap en droom zelfs!! Ik wordt weer wakkergeschud en de assistent gids vertrekt met me naar beneden. Dan pas zie je waarom deze 's nachts word beklommen!!! STIJL!! We 'skiën' naar beneden en dit doet enrom pijn aan mijn grote tenen maar al bij al is deze afdaling leuk. In totaal is de laatste etappe er één van zeker 13 u (waarschijnlijk 15). Ik kom aan ik Kibo hut en leg me neer om wat te slapen maar dat is niet voor lang. na een uur of twee drie vertrekken we terug naar Horombo hut 3700. Daar overnachten we ook om de dag erna terug de poort van het park te bereiken. Als we daar toekomen ben ik bekaf en zie ik er verschrikkelijk uit maar wel voldaan. Ik val als een blok in slaap na het eten waar ik me naartoe heb moeten sleuren.
Vandaag slapen we uit tot 7.30u. Om 8u ontbijt en om 8.30 vertrekken we naar Zebra rocks. Het is er prachtig! Mooie rotsen met bruine en zwarte strepen. die zijn onstaan door de inslijpeling van water. Op elke rots ernaast liggen kleine steentjes op een hoopje; Dit zou geluk brengen dus leggen we er ook eentje bij. Erna verder naar boven naar The saddle; hier wandel ik recht door een wolk. Bijzonder gevoel. eigenlijk niet voor te stellen. Vegetatie is hier bijna zoek behalve een soort vetplant die hier al honderde jaren staan. Ze zijn gigantisch. Verder komen we enkel grind en stenen tegen. Dan moeten we naar beneden, terug naar 3720m. Hier ondervind ik dat dit niet het leukste is. Afdalen is verschrikkelijk, laat mij maar klimmen... En op het einde heb ik wel wat te dalen dus kan er mij maar best op voorzien. Dit beloofd!!!!! Als ik de top haal moet ik dit voor 1 1/2 dag doen.....
In Hormbo hut terug aangekomen pikt ik in de gezamelijke eetruimte het 'Antwerps dialect' op. 1 vrouw uit Brasschaat en 1 uit Mechelen hebben de klim achter de rug. Eén ervan heeft de top niet bereikt en is op 5200m ziek geworden. De andere verteld me dat je de laatste etappe aflegd in de bittere kou, je over rotsen moet klimmen en het echt afzien is. Ai Ai ai... klinkt niet verleidelijk.... Ze wensen met veel succes met de beklimming. Ben ook tegen de avond een beetje stijf maar kan nog perfect wandelen en bewegen. Gelukkig want morgen gaan wa naar Kibo hut (4700m) Ik neem m'n Diamox correct in en ervaar geen last van de hoogte. Enkel wat bijwerkingen zoals een tintelent gevoel in handen en voeten. Heb ook al een suisend oor gehad maar deze symptomen gaan even vlug terug weg dan dat ze gekomen zijn. Vandaag kregen we voor lunch: kip met FRIETJES!! jawel!! en ze waren echt goed en zeker voor in Afrika en voor op een hoogte van 3700 m te zitten. hier heb ik echt van genoten, dit smaakte. Voor de rest is het eten enntonig. Wit chemisch sandwichbrood eieren, eieren en nog eens eieren. En ook pap zonder granen. We krijgen ook veel fruit wat hier 100 keer lekkerder is dan in Europa. Maar al bij al is het echt wel lekker! De soepen die we krijgen zowel tijdens de lunch als het diner zijn verrukkelijk lekker!!
Vroeg onze slaapzak in want morgen wandelen we naar Kibo hut (4700m).
We staan op om 6.45u ontbijten om 7.30. en vertrekken tegen 8.30. Al onze slaapzakken en rugzakken zijn weer gepakt en de dragers nemen ze mee naar de volgende hut. Waarschijnlijk als wij nog maar in de helft zijn staan onze rugzakken al mooi op ons te wachten in de volgende hut. De dragers zijn echt vlug. Dit zijn de echte atleten, wij maar toeristen die een berg beklimmen. Het landschap verandert weer enorm hard van regenwoud en bossen van drooghout naar lage vegetatie, een soort savanne, steppe. Elke 1000m zou de omgeving veranderen. De enige dieren die we daar zien zijn een soort bergmuisjes. Vanaf hier kunnen we de Maundi crater zien waar we gisteren nog zijn gaan wandelen. Het is niet te vatten dat je al zo hoog zit of gewoon dat je DAAR bent.... Ik ervaar niet echt symptomen van hoogteziekte behalve als ik ga zitten voor de lunch. Ik krijg een enorme hoestaanval en krijg het gevoel of een vrachtwagen op m'n borst staat. Ben niet echt paniekerig maar ga toch nog extra op m'n ademhaling letten. Na de lunch is het over en hoop dat het wegblijft. Voor de luch hebben we zo'n 5u gewandeld en moeten er nog zeker 2 doen. (over deze etappe doen we weer 2u meer met alle pauze erbij).
Aangekomen in Hormbo huts (3720m) smeer ik me in met aftersun. Ben verbrand op m'n armen en handen. Op m'n armen doet het helemaal geen pijn. Het is meer 'windburn' dan 'sunburn'. Op m'n handen staan blaasjes en staan m'n riemen van m'n wandelstokken afgetekend. die stokken zijn fantastisch en wijken niet van mijn beide zijdes.
We ontmoeten hier veel 'dalers' en vertellen dat het op de top berekoud is en dat het de hel is. Het zou afzien zijn. Mentaal ben ik hier nu wel goed op voorbereid denk ik. Mijn pijngrens is vrij hoog dus zal mijn doorzettingsvermogen ook niet echt laag liggen. Iedereen verteld dat dat het belangrijkse is. Eigenlijk komt het er op neer om je 'knopje' om te draaien en te gaan!
Morgen wandelen we met onze gids naar Zebra rocks (4100m) en The Saddle (4300m) om te acclimatiseren. en slapen terug in Hormbo huts.
Fiona is er aan begonnen! We duimen extra hard voor haar :)
Jambo, jambo,
Fiona is deze ochtend om 6u30 onze tijd aan de klim begonnen!
Fiona's tocht volgt de Marangu Route, Kilimanjaros meest directe en populaire route. Het pad is goed afgetekend en alhoewel het een veeleisende beklimming is heeft deze route enkele comforten te bieden om de beklimming een beetje dragelijker te maken. De slaap-accommodatie bestaat uit simpele berghutten met gemeenschappelijke slaapplaatsen. Het traject brengt ons via het regenwoud naar de hoge heide voor we de alpine zone bereiken. Het laatste steile pad wordt in de vroege ochtend van dag 15 genomen, met als doel de top net op tijd te bereiken voor een spectaculaire zonsopgang. Nadien wordt er afgedaald, en dan s nachts terug naar Moshi voor een laatste overnachting voor de reis huiswaarts.
Nu gaat ze letterlijk in het stof bijten :) Sorry Fiona, maar het is waar. Je gaat dat stof heel de weg naar de top vervloeken! Uw neus gaat onophoudelijk druppen als een lekkend kraantje en hoe hoger je gaat, hoe meer last je krijgt van de ijle lucht. Maar dat alles weegt niet op tegen de ervaring, het landschap, de sfeer, en het overweldigend gevoel wanneer je de Uhuru piek bereikt. Het zal een onvergetelijke ervaring worden! Hou je doel in gedachten, denk aan je 'vlinderkens' en zeg iedere ochtend tegen jezelf: 'Ik zit op de Kilimanjaro'. Neem 's avonds wat extra tijd om naar de sterrenhemel te staren, het is adembenemend :) Vooral geniet van de hele ervaring en je zal er geraken.
We duimen allemaal exta hard voor je zodat je zeker geen hoogteziekte krijgt!
Veel succes, sterkte en plezier! (Vergeet die zakdoeken maar, het heeft geen nut! Wel effe de ijspegels van je neus breken voor je een foto op de Uhuru piek laat nemen ;)
Om 7.30 staan we klaar en om 8.30 vertrekken we met onze shuttle naar Marangu gate. Dit is tot nog wel +/- 1u rijden. We komen aan bij de gate en moeten ons inschrijven: naam, adres, beroep, leeftijd, geslacht, naam gids. We moeten nog wachten op onze dragers en koks. We zijn nog zeker 45 min aan het wachten. Dit is op z'n Afrikaans: alles 'op 't gemakske'. ( ze hebben gelijk hoor: de berg gaat toch niet lopen) Tegen 10 beginnen we eindelijk aan het echte werk. Constant worden we aangeklampt door kinderen die verschillende toeristische souveniers proberen te verkopen.
Raymond en John zijn onze gids en assistent- gids. Vandaag gaan we richting Mandara hut. Deze ligt op 2700m hoogte. We gaan enorm traag, wat uiteindelijk goed blijkt te zijn. Pole pole..... We wandelen door het regenwoud en komen verschillende apen op onze weg tegen die boven onze hoofden in de bomen slingeren. Het is een heel mooi gezicht: bruggetjes met mooie riviertjes. Na +/- 1.20u nemen we tijd om te lunchen. Onze eigen rugzakken wegen zo'n 7 kg en bij vertrek kwam ons lunchpakket er nog bij dus na de lunch zal het al wat lichter zijn. De lunch ziet er fantastisch uit: samosa (driehoekig pasteitje gevuld met gehakt, echt lekker), ei, banaan, pindanootjes, appelsien, koekjes, sandwich en ananassap. Lekker! Nog vlug een toiletbezoek en we kunnen er weer tegen aan. Ik moet mezelf er steeds aan herinneren om veel water te drinken. raak toch wel aan zo'n 3 liter per dag. Het landschap verandert vrij vlug van vochtige groene omgeving naar verdorde takken en bomen die tegenelkaar 'klakken' door de wind. Over de eerste etappe doen we 4.38 u (met pauzes) waar je normaal 3u over doet. We wandelen dus echt enorm traag maar iedereen in de groep vindt dit prima! Aangekomen in Mandara hut moeten we ons weer registreren en krijgen we elk een tijl met lekker warm water om ons wat te wassen. Ik was m'n gezicht en voeten en dat voelt enorm goed. De koks hebben een snack voor ons: popcorn,koekjes, thee, koffie en Milo (soort choco koffie) Daarna doen we nog een kleine acclimatisatiewandeling naar Maundi crater iets hoger gelegen. Hier zijn de vergezichten al mooi dus verwacht ik er fantastische naarmate we stijgen. Tot hiertoe heb ik niets last van de hoogte maar vanaf morgen kunnen we al wel wat symptomen ondervinden. Ik ben benieuwd. Neem sinds gisteren Diamox en hoop dat het doet wat het moet doen nl. me helpen aanpassen aan de hoogte. Diamox neemt NIET de hoogteziekte weg. We bespreken met z'n alle ons wandelritme: we gaan tegen 1km/u. Iedereen is het eens dat dat goed is. Ook onze gids gaat hetzelfde tempo aanhouden en zo onze slaagkansen vergroten.
Toen we naar de eerste hut wandelden kwamen we 'dalers' tegen van alle leeftijden en landen. Sommigen waren nors, sommigen waren compleet opgezwollen in hun aangezicht en de meesten groetten ons en zeiden 'good luck'. Begon me wat zorgen te maken wat er allemaal 'daarboven' afspeelt......
We kruipen rond acht uur in onze slaapzakken. Tegen vier u wakker om te moeten plassen. Heb geen zin maar het moet.... Om 6.45 loopt de wekker af.
We liggen vandaag aan het zwembad en lezen een boek en schrijven wat kaartjes. Na enkele uren zijn wij het allebei moe. Ik denk dat we wat te active meiden zijn om rond het zwembad te blijven liggen. Dan gaan we wat baantjes trekken.
Michelle, mijn reiscompagnon, heeft besloten van ook een acclimatisatiedag in te lassen. Dus ze doet het nu ook in 6 dagen. Het is nu bijna 17u en gaan de anderen van de groep ontmoeten. We ontmoeten Nabu uit Japan en Tania uit Australië. Tania gaat de trip in 5 dagen doen dus zij klimt de eerste twee dagen mee met ons drie. Als wij een extra acclimatisatiedag hebben op 3700m vertrekt zij al verder. Tijdens de maaltijd ontmoeten we Mette uit Denemarken. Zij is hier later teogekomen en heeft nog net op tijd zich kunnen aansluiten bij ons. We vertrekken dus met z'n vijven maar zouden aan de top zijn met z'n vieren. Als we het allemaal halen. Toi, toi, toi.... Het klikt heel goed tussen ons allen en de gesprekken komen heel vlot op gang. we kruipen om 22u in ons bedje want we staan op om 6 om om 7.30 te kunnen vertrekken. Spannend!!!! Ik ga niet echt veel kunnen slapen denk ik...
Aangekomen in het hotel en mijn voorbereiding naar de top
Vandaag 2 febr. 2011 neem ik afscheid van mijn groep waar ik Zanzibar, Serengeti en de Ngorongoro krater met heb ontdekt. Enkel Michelle Arduini uit Canada doet net deelfde reis als ik. Accacia regeld voor ons een taxi van Arusha naar Moshi. Dit is een rit van zo'n 1.5 uur. We komen in Moshi aan en onze taxichaffeur weet niet waar het hotel is. Hij stopt geregeld om de weg te vragen en na een tijd springt er gewoon een bereidwillig persoon in de taxi om de weg te wijzen want hij weet het 'ongeveer' zijn. We komen aan de rand van Moshi op een zandweg terecht waar ook een spoorweg loopt. Michelle en ik kijken heel bedenkelijk naar elkaar want dit vinden we een rare omgeving voor een hotel. Maar zie daar, ons hotel. Compleet omheind en met een grote ijzeren poort aan de inkom. We komen binnen en merken dat dit vrij luxueus is voor ons en voor Afrika. Dit is een hotel gerund door ZARA. Dit is de organisatie die enkel en alleen safari's en beklimmingen verzorgen. Hier is een zwembad! Daar gaan we morgen een plonsje in nemen. Nu gaan we onze bagage herpakken voor de beklimming, douchen en eten en vooral wat relaxen voor onze zware inspanning. Ik heb al 2 dagen last van m'n darmen en mijn navelpiercing is ontstoken. Raar, want ik heb die al 10 jaat en nooit last gehad. Begin dan maar met mijn antibioticum. Gaan het hotel wat verkennen, eten en terug eens slapen in een bed.....
De Vlinderkens
