Vandaag kan ik het niet meer aan. Ik vlucht weg met het bootje, samen met Dixie en mijn zus. Weg van alle ellende waar we voor gezorgd hebben. Ik kan het niet meer aan. Iedereen is boos op mij, op ons. We weten niet waar naartoe maar alles is beter dan hier te blijven. Het is heel jammer van ons restaurant waar we zo voor werkten maar we hebben geen keus, dit kan niet anders.
Deze dag was ongelooflijk. Al het ongeluk van de wereld was op mij gericht vandaag. Eerst valt de motor van de boot stil bij noodweer. Als het opklaart kunnen we niet meer naar buiten want de deur van de hut wil niet meer opengaan. Gelukkig paste Dixie nog net door de opening onderaan de deur en kan hij zo hulp gaan halen bij mijn zus. Ik voel me hier toch niet op mijn gemak.
Daarnet heb ik ruzie gemaakt met Irthe, mijn zus. Maar ze neemt zomaar een kind in huis die we niet kennen en ik vind dit onacceptabel. We weten niet wat voor iemand zij eigenlijk is, we weten enkel haar naam, Dixie, een zeer mooi vriendelijk meisje maar ik ken haar niet. Soms begrijp ik mijn zus toch niet hoor, ze staat niet genoeg stil bij de dingen en denkt niet genoeg na.
Vandaag deden ik en mijn zus iets wat we eigenlijk niet mogen doen. We hebben Gilles gegijzeld en opgesloten op zolder. We weten wel dat gijzelen niet mag maar we gaan hem geen kwaad doen, we geven hem altijd genoeg water en brood. Ik voel er me af en toe slecht bij door het medeleven dat ik soms heb met Gilles. Maar we konden hem niet alleen op vakantie laten gaan.
Vandaag was de perfecte dag, eindelijk na al die jaren hard werken en experimenteren in de keuken hebben we onze ster binnen gehaald. Dit is zeer goed voor ons restaurant! We zullen nu een betere naam krijgen waardoor we veel meer klanten van buitenaf zullen aantrekken. Ik ben er helemaal klaar voor. Ik ben hier zo blij om maar aan de andere kant is het toch best wel spannend. Nu wordt er nog meer van ons verwacht en zal ik dus met nog betere smaken naar voor moeten komen. Maar goed, we slaan er ons wel door.
