28-01-2010 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Omdat we eindelijk iets gevonden hebben dat Linus wel lust.(Oef! Pfff...) wordt er nu massaal yoghurt gekocht in die bekende glazen potjes. Maar ze zijn zo mooi om zo maar in de glascontainer te gaan dumpen… Dus staan ze op rekjes en kastjes te wachten tot er iets 'nuttigs' mee gedaan wordt. Over de definitie van 'nuttig' kan natuurlijk gediscussieerd worden maar ondertussen vinden wij theelicht-potjes in deze nogal grijs-weer-dagen heel nuttig.

Wat het weer betreft…

Ik ben gisteren beginnen lezen in “De Vlaschaard” van Stijn Streuvels en heb die moeten wegleggen. Geef mij maar Pallieter van Felix Timmermans. (Er schijnt alvast meer zon in…)

“De zware grijze lucht bleef wegen over de wereld. Een dikke opgestapelde mist drukte de grove last als een onverroerbaar weedom. Treurnis zonder einde of uitzicht. Dagen bleef alles dof en donker. Alzo sleepte de verdrietige winter zich voort, zonder een krimmeltje klaarte, in wanhopige eentonigheid. Alles bleef gesloten, toegedekt met duisternis van lange nachten en dagen daartussen die geen dagen waren. Dofheid, dikke smoor, nattigheid, mist in slunsen en drendels vol kraaien van doodzonde.”

Na de eerste 37 (!) pagina’s gelezen te hebben, voelde ik me zo ellendig als was ik door een dementor gekust.

Enige suggesties voor vrolijke-’t-is-bijna-lente-boeken?

17-01-2010 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Premisse 1: een verjaardagscadeautje nodig voor een tante die vroeger een beetje een ster was.
Premisse 2: een hoop licht beschadigde foto's van vijftig jaar geleden van diezelfde tante uit een oude blikken doos van mijn grootmoeder.
Premisse 3: een hoop kanten linten uit diezelfde blikken trommel.
Premisse 4: zilverkleurige kralen uit de vintagewinkel.
Premisse 5: 1 vel bijzonder geslaagd handgestempeld/handgeschept papier.
Premisse 6: een dienblad met glas
Conclusie: na wat puzzelen, zoeken en samenstellen is het dit geworden!
 

11-01-2010 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Het begin van een nieuw decennium

(Crisis in het milieu en in de portemonnee)

Onze koopkracht wordt het minimum

(Maar gelukkig hebben we nog een feestdiner)

De ramen vol sterren van zilverpapier

(schitterend als diamantenpracht )

kruimels op mijn computerklavier

(kinderen en vakantie, wat had je gedacht?)

De kapstok vol met slingers

(de boom werd afgeschaft)

en de ruit staat vol met vingers

(van al dat stergeplak)

Maar gelukkig en tevree

(geen overdaad aan eten en zonder wijn)

genieten we van het kerstdiner

(teveel is toch slecht voor de lijn)

en ’s avonds na de pakjes

(rondstrompelend in peignoir)

wenste ik op Facebook iedereen: zalig Kerstmis

(en natuurlijk een gelukkig Nieuwjaar!)

02-01-2010 om 23:30 geschreven door Fjerinne  

08-12-2009 om 10:20 geschreven door Fjerinne  

Eén december, het aftellen kan beginnen.

De kerstkalender dus, het leukste aftelkalendertje dat er is.

In mijn uitwisseljaar in Noorwegen was het een soort liefdesbrief. De opdracht was een zo mooi en romantisch mogelijke aftelkalender maken voor je geliefde. Ik zag zelfs grote, potige kerels priegelen met kleine vakjes en strikjes.

Die kalenders werden met de post opgestuurd naar de verre liefdes of geschonken de avond voor één december.
En iedereen begreep waarvoor het diende.

Misschien vind je die laatste zin gek klinken maar eigenlijk is dat niet zo want ik heb er nog een grappige anekdote over.

Het betreft twee kennissen van me. Jaren geleden. De jongen is een Belg, het meisje een Duitse (waar de kerstkalender ook redelijk belangrijk is.) Ze vrijden nog pril en zagen elkaar in die tijd niet zo vaak omdat ze natuurlijk te ver van elkaar woonden. Zij had voor hem dus een kerstkalender gemaakt. Vierentwintig zorgvuldige gekozen snuisterijtjes al even zorgvuldig ingepakt op een originele manier. Met een kapitaal aan postzegels stuurde ze de hele boetiek naar België zodat het op één december hier was en onze Belg niet alleen naar Kerst maar ook naar haar komst kon aftellen.

Dat was althans het plan.

Hoe het in realiteit verliep?

De jonge Belg kreeg de vierentwintig pakjes op één december. Bedacht: Jezus, we zijn pas één december! Zij is snel met het sturen van een kerstcadeau. Wilt ze daar iets mee zeggen? En wat een rompslomp om al die snuisterijen in al die prullerige pakjes te verpakken. Heeft ze echt niets beter te doen? Ik heb een hele avond nodig om dat allemaal uitgepakt te krijgen en bovendien heb ik een tafel vol nutteloze prullen. ’t Is wel geestig, de eerste twaalf of zo maar ’t is er een beetje over; zo’n vierentwintig onnozelheden…

(Moet ik nog uitleggen dat ze nu, jaren later niet alleen getrouwd zijn maar jammerlijk ook weer gescheiden? Verschillende culturen… het mixt niet altijd gemakkelijk… )

Nu, die cultuurverschillen, daar moet je de landsgrenzen niet voor oversteken. Ikzelf (slechts gemixt met één provinciegrens verder heb al vier (!) ja VIER (4) jaar, dezelfde kerstkalender voor mijn teergeliefde. Het is een vilten tapijt met vierentwintig vakjes waar in elk vakje een quote staat van zijn geliefde schrijver*. Telkens een quote waar je een hele dag over kan brainstormen. Braincandy dus als het ware. Elke quote geprint op gekleurd papier met een ministrikje om en in zo’n vakje dus. Maar mijn teergeliefde belooft al elk jaar eraan te beginnen maar ’t lijkt er nooit van te komen. Ik zie het (om mezelf iets voor te houden) als ‘uitstellen van het plezier’ (een ascetische levenshouding waar ik zelf niet in geloof maar mijn teergeliefde jammer genoeg des te meer.) Het bespaart mij aan de andere kant veel werk, ik kan al vier keer dezelfde recupereren.

Gelukkig zijn de kinderen enthousiaster. Voor hen maak ik elk jaar een kerstkalender.

In november knutsel ik die in elkaar en één december zijn ze klaar voor gebruik. Dit jaar naar ‘oude’ Noorse traditie, met vierentwintig luciferdoosjes in een blokje. Versiering naar eigen goesting naargelang zin in kitscherigheid. Vullen met wijsheden of chocolaatjes of gedichtjes of mopjes of ‘goed-voor’ bonnetjes. Eentje voor elke dag! Hoe vaak ze ook vragen: “Mag ik die van morgen al open maken????” “Alstublieft, please, please…”

Maar dan is er ‘s morgens om kwart voor acht op Nederland 3 en in de namiddag om vijf uur op Nederland 1 als zoethoudertje: ‘Kerst met Linus’. De aftelkalender op de televisie. Vol originele kalenders (wat een ouders hebben die kinderen!) en hilarische verhalen (wat een ouders hebben die kinderen!!! ;-)). Derde jaar op rij al en nog altijd een groot succes hier in huis, alleen al dat aftitel-liedje en die Marvin…

*Tolstoy

01-12-2009 om 23:07 geschreven door Fjerinne  

Mijn dochtertje van vijf jaar heeft een vriendinnetje op bezoek. Aan de ene kant van de woonkamer tegen het grote raam staan alle miniatuurpony’tjes opgesteld, aan de andere kant de barbies in ongelooflijke zelfontworpen creaties. Op de salontafel staat een miniatuur picknick setje met miniwafeltjes en mierzoete suikerthee. Op de eettafel staat het 1/12 poppenhuis, geverfd door dochterlief in kauwgumroze met glitter. In dat poppenhuis wonen kleine poppetjes met rubberen jurkjes en schoentjes en een pak kleine accessoires waar elke 1/1 designliefhebber jaloers van zou worden. In een heel klein stukje woonkamer die de meisjes niet nodig hebben, speelt zoon van zeven jaar met zijn legertje van plastiek soldaatjes. Hij kijkt naar het hoopje donkergroen plastiek en bergt ze dan weer op in de groengeverfde schoendoos. De autootjes worden uit de wastrommel gekieperd. Ze staan wat afgeschilferd en grijzig naast elkaar in rijtjes tot ze de wastrommel weer inrijden. Zoon gaat wat rondkijken. Ziet alle gezelligheid bij de meisjes en komt bij mij in de keuken staan. “Mama, waarom is meisjesspeelgoed altijd mooier?” Mijn lief die de keuken binnen komt, grijpt naar zijn hart. “Moet ik me zorgen beginnen maken?” vraagt hij me licht paniekerig.

Niet zo lang erna zie ik mijn zoon meespelen met de twee meisjes. Hij legt met papier en karton een tuin aan bij het poppenhuis. En ik vraag me inderdaad af waarom het speelgoed van jongens zo kleurloos, gewelddadig, stoer, agressief is. Alsof zij niet mogen leren de wereld mooi en kleurig te maken. De wereld zou er alvast niet slechter op worden. Moeten al die toekomstige kunstenaars, koks, architecten, muzikanten ondertussen maar spelen met soldaatjes en autootjes of monotone bouwblokken. Kleurig en mooi is toch geen synoniem voor seutig of meisjesachtig? Het meest vredelievende, minst ‘male chauvinist’ dat we vonden in de speelgoedboekjes was lego. Maar objectief bekeken kan je dat ook niet echt mooi noemen. Er is natuurlijk een pak uniseks speelgoed maar dat is ook maar half voor jongens als je begrijpt wat ik bedoel. Mooi jongensspeelgoed. Een gat in de markt? We kunnen blijven afgeven op het rollenpatroon en dat mannen zus zijn en vrouwen zo maar zolang het speelgoed het in de strot van de kinderen duwt, moeten we ons geen illusies maken.

Uiteindelijk eindigde de speelnamiddag met knutselen aan de grote tafel. De twee meiden knutselden meisjesspulletjes maar de zoon die nog uren later verder knutselde, maakte grote wonderlijke creaturen, heel kleurrijk en heel fantasievol zonder wapens of andere machotrekken.

De toekomst ziet er rooskleurig uit. ;-)

13-11-2009 om 20:43 geschreven door Fjerinne  

01-11-2009 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Het is frustrerend om te beseffen hoe ongelooflijk onkundig ik ben.

Al een hele tijd barstte ik van de zin en inspiratie om te schrijven maar... enkele dagen geleden is mijn laptop 'uitgevallen'. Blue screens, zevenentwintig virusmeldingen, beetje bij beetje werd mijn harde schijf gewist en verloor ik dus nogal wat data. Printen was mijn enige manier van back-up nemen want voor zover ik weet, kun je nog geen virussen op papier overzetten. Maar dat belooft veel overtypen in de toekomst en met foto's bijvoorbeeld is dat weer een pak moeilijker natuurlijk.

Mijn lief had het weer net een week of twee hyperdruk op zijn werk, lange dagen werken en absoluut geen tijd om eens te kijken naar de vernielzucht van al die wormen en virussen en andere destructieve toestanden op mijn laptop die elke keer wanneer ik die opstart gruwelijke meldingen gaf van onomkeerbare verwoestingen.

Het printen-om-te-saven werd opeens bruusk onderbroken doordat de printer niet meer geïnstalleerd bleek en ook niet meer kon geïnstalleerd worden wegens het ontbreken van één en ander waarvan ik geen iota begreep. Ik nam ondertussen toevlucht tot mijn notebook. (Voor computer-analfabeten zoals mezelf:) een piepklein laptopje dat ik van mijn lief gekregen had om overal en altijd te kunnen schrijven. Maarrr... het schrijfprogramma Word dat op mijn vorige laptop nog standaard stond, was hierop niet beschikbaar en eigenlijk geen enkel van de programma's die ik dagelijks gebruik. Hemeltergend, want ik weet begot niet hoe je die dingen moet installeren, laat staan waar je ze moet halen. Ik heb wel wat freeware. Ik opende de tekstdocumenten die ik naar mezelf gemaild had en kwam tot de ontdekking dat de Word-documenten allemaal werden geopend in het nieuwe formaat maar met enige verlies van data. Een feit waar mijn notebook me wel voor verwittigde maar dan toch naarstig verder deed met alles te converteren naar een soort documenten waar ik op geen enkele andere pc nog iets mee kon doen. Kom daarmee bij de uitgeverij aanzetten...

De printer werd niet herkend en kreeg ik ook niet geïnstalleerd. Ik heb wel een installatie-cd maar er zit geen cd-drive in een notebook. Ik zocht uiteindelijk - zoals wel meer gebeurd - troost bij Facebook, het sociale, virtuele café voor eenzame huismoeders en soortgelijken. Maar wat bleek?

Iets zo simpel als mijn status veranderen, lukte niet meer, wat ik ook probeerde. Verder werkte bijna niets zoals het moest, vielen functies en teksten weg en drong Facebook gedurig aan of ik alstublieft Flashplayer wou installeren omdat er anders allerlei interessants niet zichtbaar was voor mij. Aangezien je enkel kon kiezen tussen 'ja' of 'nee', dacht ik dat het me wel zou lukken. Mispoes. Ik had blijkbaar een freeware-basis nodig die ik zelf op internet mocht uitkiezen. Je kan me evengoed vragen om de formule voor cold-fusion even te noteren. Ik deed enkele pogingen waardoor mijn notebook nu stampvol gedownloade rommel zit die mijn harde schijf vertraagt en die ik er nu met de beste wil van de wereld niet meer afkrijg.

Hoe was het ook weer? Schrijven is tien procent inspiratie en negentig procent transpiratie?

Geloof het maar!

En dan heb ik het nog niet gehad over de vaatwas die het nu al een paar dagen laat afweten...

25-10-2009 om 05:31 geschreven door Fjerinne  

In onze zithoek staat een koffer vol spelletjes. Gezelschapspelletjes. Voor de personen geboren na 1990 die dit lezen: gezelschapsspelletjes zijn spelletjes die je speelt met meer dan één persoon zonder dat je er een Wi-Fi voor nodig hebt. Enkel een kartonnen bord en wat klein pruts in hout of plastiek. Je speelt het niet alleen, maar samen met anderen, vandaar de naam: ‘gezelschapsspel’.
Er zijn verschillende spelen en ze hebben elk een ander ‘level’. Je kunt beginnen met ganzenbord of mens-erger-je-niet en eindigen met schaken of go. Het ‘level’ van het spel wordt dan ook nog eens bepaald door je tegenspeler en als de elektriciteit uitvalt ben je niets kwijt. Je kunt gewoon bij kaarslicht verder spelen. Je moet niets opladen en praktisch nooit een upgrade kopen of - godbetert - downloaden.

Bij ons waren gezelschapsspelen een vast onderdeel op familiefeesten vlak na het eten wanneer we nog niet aan het dansen waren geslagen. Trivial Pursuit, Scrabble en Pictionary waren de favorieten omdat iedereen dan mee kon spelen. Je leert elkaar op een heel andere manier kennen dan naast elkaar voor de tv. Je leert spelregels onthouden, opvolgen, in staat zijn om te verliezen, het team steunen, het hoofd koel houden, zelfs als je wint, kortom de Japanse beginselen van zelfcontrole...

In nood ken je je vrienden, zegt het spreekwoord maar probeer eens een gezelschapsspel.
Spelletjes spelen is namelijk ook confronterend;

Je geliefde ontpopt zich als een etter als hij verliest
of als een arrogante betweter als hij wint,
bijvoorbeeld bij Trivial Pursuit,
bijvoorbeeld elke keer wanneer hij tegen je speelt.
Zo’n gezelschapsspel is goud waard als loyaliteitsmeter en karakterblootlegger.

Daar adverteren ze niet mee op de doos, eerder met de variaties; kennis, reflexen, logisch denken, training voor je denkvermogen, strategisch inzicht of verbeelding.

Het gezelschapsspel is de grappigste, rijkste en meest levendige groepsactiviteit. Dus zet die tv/computer/Nintendo uit en haast je om enkele spelen op tafel te zetten!

En als je er geen hebt, kom gerust bij ons meespelen, altijd plaats voor een extra speler. (in bijna om het even welke leeftijdscategorie.)

09-10-2009 om 13:34 geschreven door Fjerinne  

07-09-2009 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Vandaag is het mijn verjaardag en dat is voor mij een beetje het sein dat mijn lievelingsseizoen er aan komt…de herfst.

Nazomerse dagen, gouden en dieprode bladeren aan de bomen, dennenappels verzamelen om in de open haard te branden, gepofte kastanjes, pannenkoeken, de lage zon die alles in die warme herfstgloed zet, wandelingen in de polders en… de boekenbeurs in Antwerpen…

Maar ook een seizoen van cadeautjes maken voor de winterfeesten.

Ik ben begonnen aan een nieuwe collectie namelijk “betoverende manchetten” die straks wordt aangevuld met allerlei andere prullaria die warmte verschaffen en bovendien de wereld een beetje toverachtiger proberen te maken.

(Werkbeschrijving: 38 steken opzetten in zachte, lichte wol en 38 rijen breien helemaal rechts/averechts en dan dichtnaaien in een kokertje en afwerken aan de bovenkant met meters en meters kanten lint in lussen van zeven centimeter en alle chique kralen en parels die je maar kan vinden in huis.)

06-09-2009 om 14:39 geschreven door Fjerinne  

Bijlagen:
Paklijst.doc (253 KB)   

Lijstjes maken, spullen inpakken... het neemt de proporties aan van de voorbereiding van een koninklijk huwelijk.

De prettige spanning –we zijn hier bijna weg!- en het onbeschrijfelijke gevoel van straks weer een paar weken intens te kunnen leven –ik heb echt bohémien bloed in mijn aderen - maken deze week ook al een beetje een feest.

Naaimachine opgesteld, stoffenbak erbij genomen, een emmertje textielverharder (om de labels waterdicht en regenbestendig te maken) en aan de slag gegaan, enkel maar opgestaan om wasmachine en droogkast te vullen en legen, kinderbillen af te vegen en eten te maken.

Mijn te-in-elkaar-steken-lijstje werd langzaamaan korter:

(! Merk wel: je kan natuurlijk ook naar de AS. Adventure Store gaan en daar alles kopen, maar ik vind dat persoonlijk zo’n mannen-wereld, geef mij maar de meer vrouwelijke aanpak.

...
Of is er toch een complot dat vrouwen alleen maar mogen kamperen wanneer ze vermomd zijn als man en zich omringen met legermateriaal?)

- Eerst en vooral een stevige canvastas waarin ik al mijn materiaal kan opbergen én vooral kan terugvinden!

- Labels voor al ons materiaal dat we standaard altijd laten rondslingeren over de hele camping. (Oplader voor fototoestellen, toilettasjes, picknickdeken, theepot, parasol, waterreservoir, bbq-setje…)

Andere mensen kweken zoiets als ‘orde’. Maar wij niet! Nee, wij zoeken – wegens dat ‘orde-kweken’ een niet in aanmerking komende oplossing is - alternatieven voor ons sloddervos-probleem.

- Labels (aan sleutelhanger) voor de kinderen met telefoonnummer van ons erop, de taal die ze spreken én een foto van het hele gezin om vreemden te helpen mee zoeken naar ons in geval dat nodig zou zijn.

- Patchwork-dekens met heel mooi gebloemd katoen.

Katoen, ja, omdat in de auto onder een katoenen patchwork slapen bijzonder prettig is, in vergelijking met fleece-achtige stof waarvan je haren statisch worden

Mooi gebloemd, inderdaad, omdat dat de tent aan de binnenkant huiselijker en romantischer maakt. (Sommige kampeerders breken bijna hun oogbalspieren wanneer ze voor de tigste keer passeren voorbij onze tent om een blik binnen te kunnen werpen. Of zou dat dan toch zijn omdat we zo’n sloddervossen zijn?)

- Naaisetje omdat ik dat zo’n zesendertigduizend keer per vakantie nodig heb tijdens het kamperen en omdat ik een aanhanger ben van het geloof dat huishouden veel geestiger is als je materiaal geestig is.

- En de laatste vier uur voor het vertrek begin ik met bakken en koken voor de lange rit.

Baklucht in huis van bewaarcake en kruidenbrood,

de picknickmand overvol,

de naaimachine die zachtjes zoemt,

een stapeltje ongelezen boeken, een leeg reislogboek en onbeluisterde cd’s in de entertainmenttas,

de slaapzakken in de droogkast met een vleugje lavendel,

de koffers gepakt en klaargezet,

de regen die neer gutst en ons aanmaant te vertrekken want hier valt toch niets te missen

en muntthee met de belofte dat we straks in het Zuiden zijn…

Bijlagen:
Paklijst.doc (253 KB)   

24-07-2009 om 13:03 geschreven door Fjerinne  

19-07-2009 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

17-06-2009 om 00:45 geschreven door Fjerinne  

16-06-2009 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

09-06-2009 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Supereenvoudige receptjes, oeroud en ze lukken altijd!

Zonnebloemencake

Een 4/4den cake (met zonnebloemenolie ipv boter) die in een bakvorm met een gat in het midden is gemaakt  (de mijne heeft bloemblad-effect bovenaan dus ik had geluk) maar slecht vier centimeter hoog gevuld en het hart van de zonnebloem is een brownie in een muffinvorm gebakken.

Sprookjes-taartjes

-250 gram zelfrijzende bloem
-250 gram suiker
-250 gram boerderijboter 
-4 eieren 
-4 el melk
-1 theelepel vanille-extract
- papieren cakevormpjes
- (zet de papieren vormpjes wel eerst in een houder voor vormpjes (ah, daar dienen die bakvormen met zes uitsparingen voor!))
- minstens één prinsesje om achteraf de taartjes te versieren

De oven voorverwarmen op 150° graden, erna verlagen naar 140° 
(beter te laag dan te hoog want op die lage temperatuur worden ze goudgeel.)
Alles mixen, op het eind pas de melk erbij voegen.
De papieren vormpjes vullen.
20 minuutjes in de oven. 
De breinaald-test en klaar!

En wat is nu het leukst; versieren of opeten?

29-05-2009 om 13:37 geschreven door Fjerinne  

19-05-2009 om 22:58 geschreven door Fjerinne  

Vandaag hebben we een dagje gestolen.
Omdat Linus (6) een 'hap vlees' uit zijn hiel had na een wilde middag op een speelpleintje en omdat het begon te ontsteken en omdat hij bij mijn moeder in verzorging moest (Verpleegster A1) en omdat het pijnlijk was en omdat hij vandaag turnen had en toch niet mee kon doen, besloten we dan maar de hele dag aan zee te blijven... Het was ideaal vliegerweer en we vliegerden voor de eerste keer in mijn leven tot het einde van de draad. Tot de vlieger maar een stipje in de hemel was.
Een onbeschrijfelijk gevoel dat rukken aan het vliegertouw alsof de balletuitvoerende constructie aan de andere kant echt leeft. En dat allemaal in die ongelooflijk ijle zeelucht. Een dag als een schatkist...
En op weg naar huis wou ik nu eindelijk eens het kunstwerk van de Poolse Robert Kusmirowski zien. Ik had zoveel controversiële berichten gehoord dat ik het nu wel eens wou zien. Hieronder een stukje uit de krant:


In tien kuststeden kunnen toeristen de hele zomer lang telkens drie hedendaagse kunstwerken bewonderen (Beaufort). In Blankenberge staat onder meer De façade . Dat kunstwerk van de Poolse meestervervalser Robert Kusmirowski is een exacte kopie van een Poolse krotwoning. Zijn bedoeling is om het contrast met de mooie huizen in het centrum van de kuststad in de verf te zetten.
En contrasteren doet het, want volgens het Blankenbergse stadsbestuur snapt geen hond dat dit een kunstwerk is. 'Dit is een smet op het stadsbeeld', zegt burgemeester Luc Monset (Open VLD). 'Het is niet wat ons beloofd was. Ze hadden gezegd dat het een gevel zou zijn, maar dit is een huis dat levensecht lijkt.'

We begonnen aan de trap van de dijk en liepen zo de Weststraat af. Het was zeer verwarrend want we zagen negen (!) maal een krotwoning. Om ter lelijkst. Ik begreep noch hoe ik het kunstwerk moest herkennen, noch wat ze met 'contrasteren' bedoelden...
Maar dan voorbij het midden van de Weststraat waar alle toeristen en winkelende mensen al zijn afgedraaid naar de Kerkstraat zeiden Linus en Tilia (4) bijna gelijktijdig "Waaaaaaaaaauw!". We stonden voor een fenomenale gevel. Ik kan het moeilijk beschrijven maar het is vooral de sfeer die er rond hangt. Ik had al een hoop krotten gezien net voor dat ik deze zag maar alleen deze droeg een sfeer. Geen aangename maar een desolate, droevige, ongemakkelijke sfeer. Maar op de manier dat je je kunt wentelen in melancholie, beklijft het je. Zoooo bijzonder. Je begrijpt meteen ook intuïtief dat het een kunstwerk is.  De kinderen noemden het een spookhuis en een filmhuis. Ik wou meteen terugkomen met manlief-de-fotograaf om foto's te nemen, hoewel filmen misschien beter is, vooral met een dreigende polderlucht erboven en dan het kriepend geluid van de kapotte lantaarn die in de wind wiegt aan een roestige ketting.

Ik ben helemaal in de ban...

12-05-2009 om 22:15 geschreven door Fjerinne  

04-04-2009 om 17:34 geschreven door Fjerinne  

Nu de zelfgemaakte kalender van 2009 al weer een vertrouwd zicht geworden is aan de muur en de agenda vol begint te geraken met afspraken, verjaardagen, schetsjes en kinderkunst realiseer ik me dat er veel drukte maar ook veel plezierige dingen aankomen.

Mijn goede voornemens zijn simpel, “meer tijd voor elkaar!” en “het huis georganiseerd krijgen” (maar dat is een eeuwig voornemen). Verder is er een boek dat in de winkel ligt vanaf februari dat we toch een beetje bekendheid moeten geven anders is al dat schrijven voor niets geweest. Er is een tweede boek dat afgewerkt moet worden. Er zijn twee feestjes voor zoonlief (doopfeest en eerste communie) waar we iets speciaal van willen maken en een fijne reis deze zomer naar Frankrijk maar misschien ook naar Spanje en Portugal.

Sinds begin dit jaar heb ik een slechte gewoonte geadopteerd: tweede ontbijt, zoals de Lord of the Rings’ second breakfast bij de Hobbits en ik word al niet slanker met de jaren. Elke keer rond tien uur ’s ochtends, de kinderen weggebracht naar school (altijd een hectisch moment) en dan het huis verluchten, tafel afruimen, badkamer en keuken toonbaar maken, verloren pyjama’s en andere kledingstukken samenrapen, de post halen, vuilbakjes legen, vaatwas en wasmachine legen en vullen en wanneer ik me dan aan het schrijven zet of mails begin te lezen… slaat opeens een ongelooflijk hongergevoel toe. Maar voor die ene slechte gewoonte staan er wel twee goede in de plaats: ik heb een plan om het huis georganiseerd te krijgen in het komende halfjaar en dat blijkt enorm te lukken door een dagelijkse routine in te bouwen en stuk per stuk het huis aan te pakken, een paar uurtjes per dag en juist daardoor komt er allerlei door mijn handen die ik niet meer dacht te hebben en daarmee ga ik dan aan de slag want het is recycleren of wegdoen. En zo heb ik al een pak leuke dingetjes gemaakt van spullen die eigenlijk tot niets meer dienden.

Ik stel voor aan jullie:

-         Een gsm-hoesje met raampje: gemaakt van een oud plastiek tafelkleed met bloemetjes en stof aan de binnenkant, zo zit de gsm krasvrij, raampje erin gesneden om het gsm-schermpje te kunnen zien en een doorschijnend plastiek tafelkleed overheen om alles waterdicht en bij elkaar te houden. Gestikt op de naaimachine en daarna met fantasie-plakband afgewerkt. Lintje eraan en klaar.

-         Een zakje voor ‘vrouwenspulletjes’, oogpotlood, mascara etc…

-         Een hoedje van een staal gordijnstof (zo’n smalle dunne strook) die dubbel geweven was. Heel mooie stof en ze staat mooi op mijn vriendin haar hoofd, voor wie ik ze gemaakt heb want zij heeft een hoofd met van dat lang kastanjebruin haar en van die verende krullen.

-         Een handtas (techniek zoals het gsm-hoesje) maar tussen de twee lagen tafelkleed, foto’s, pijperag-figuren en pomponnetjes. Een crocs-button en haarelastiekje als sluiting.

10-01-2009 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Een wondertje...

De blog die ik een heel lange tijd voor bekeken hield, heeft nog lezers...
Eerlijk gezegd had ik die gestopt omdat ik dacht dat niemand er nog op kwam.
Maar niets is minder waar... 
Ik kreeg een berichtje via mijn gewone mail dat er iets op het gastenboek van de Verbeelding stond en toen ik toch nog eens op de blog keek, 
zag ik de teller opeens op het magische getal 5555 staan!
Er was niet alleen dit verrassingetje maar ook nog eens een heerlijk wierokig berichtje zoals al aangekondigd op mijn mail.
Bedankt lezer(s)!
En dit geeft me een pak 'goesting' om toch verder te doen met deze blog.

Want ik heb ondertussen natuurlijk niet stilgezeten...
en kijk ook eens op volgende blog ;-)

www.bloggen.be/jennifervrielinck

Heerlijk Driekoningen aan allemaal en ik heb het gevoel dat ik vandaag de boon heb!

06-01-2009 om 17:25 geschreven door Fjerinne  

Ook nog niet af. Eveneens een snelschets die ik één dezer dagen zal afwerken. En zo blijkt het tweeluik toch een drieluik te zijn. Zoals ik zei: nog niet af maar nu wel al mijn favoriet. Feministisch onverantwoord maar ik schreef ooit in het Millenniumnummer van Knack met vijfentwintig anderen een stukje over zesentwintig zaken (voor elke letter van het alfabet) die troostend kunnen zijn. Ik had de M van man. En dit doet me er zo een beetje aan denken. Terwijl ik tekende, rook ik het schapenbont op zijn geruite wollen jas, voelde ik de prikkeling van de wollen carré buitenkant, soit, je begrijpt het wel.

14-06-2008 om 23:20 geschreven door Fjerinne  

{klik op tekening voor vergroting}

Beeld je een namiddag in, buiten regent het waardoor je in een cocon zit. Ik hou enorm van de regen. Binnen speelt Willem Vermandere melancholische klarinetsolo’s. (Op de cd-speler, zo perfect is de wereld nu ook weer niet). Er is dat speciale licht dat ik altijd met mijn geliefde polders associeer, lage lange zonnestralen die gefilterd worden door het wolkendek.

Ik ben alleen thuis en heb het geluk een stuk houtskool in mijn ene hand te hebben en een Steinbach-tekenblad van vijftig bij vijftig in het andere. (Opruimen geeft zin aan het leven!)

Tien jaar geleden had ik dat ook eens, zo’n moment. Maar toen speelde Bob Dylan op de cd-speler. Sarah, tweehonderdachtenveertig keer na elkaar omdat ik het het mooiste liefdeslied ter wereld vind en omdat ik van mooie dingen nooit genoeg krijg. Toen heb ik met dat toenmalige stuk houtskool een tekening gemaakt op het toenmalige blad. Vandaag was het tijd voor het tweede deel van dat toen bedoelde tweeluik. En zie… in vijf minuten was de ruwe schets gezet. Op een dag in de nabije toekomst werk ik er aan verder. Het onderwerp verbaast je? Al tien jaar moet ik verklaren waarom ik ooit de eerste gemaakt heb. Ik weet het zelf niet. Ik ben geen aanhanger van hun levensstijl, geen paardrijdster, geen rodeoliefhebster, ik kijk nooit naar Westerns, luister zelden naar Country, draag geen cowboylaarzen, sympathiseer met indianen, ben vegetarisch, associeer ze meestal met de niet-zo-intelligente-niet-zo-vredevolle presidenten van Amerika. Maar ik heb bij hen vertoefd en hoewel ze niet veel van zeg zijn, denk ik er graag bij dat ze filosofen zijn en er gaat een kracht en romantiek van ze uit die ik hoogstwaarschijnlijk overschat maar laat me nu even die illusie. Afgesproken?

12-06-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

- Stark                        Ben Elton
- Gridlock                   Ben Elton
- This Other Eden        Ben Elton
- Popcorn                    Ben Elton
- Blast from the Past     Ben Elton
- Inconceivable            Ben Elton
- Dead Famous            Ben Elton
- High Society              Ben Elton
- Past Mortem             Ben Elton
- The First Casuality     Ben Elton
- Chart Throb              Ben Elton

{klik prentje voor vergroting}

In deze volgorde en ik vond elk boek beter dan de vorige en de eerste was al ONGELOOFLIJK!
Voila, dit was het weer wat blindelingse idolatrie betreft. Geniet ervan.
Voor de kindjes: alles van de illustrator Ross MacDonald al was het maar om zijn sublieme retro-tekeningen.

11-06-2008 om 20:40 geschreven door Fjerinne  

11-06-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Vandaag, de meest volgeboekte datum van het jaar, leek wel, hebben we naast een familiefeest, vrienden uit het buitenland, middageten en avondeten, restaurantbezoek en een heel gezellig schoolfeest, ook voor de eerste keer deelgenomen aan een veiling. Met slapende dochter op mijn schoot. Er waren echt heel mooie stukken bij. Beeldjes die - gelukkig voor school - voor heel hoge prijzen weggingen. En één schilderij die ik wilde koste wat kost. Geschilderd door Charlotte Beeuwsaer. Een kopie van het bekende schilderij van Henri de Toulouse-Lautrec, Femme a sa toilette. Ze heeft er haar eigen versie doorgemaakt door de rieten stoel aan de linkerkant weg te laten. Eerst doet het een beetje raar aan omdat je het anders gewend bent maar het ziet er ook minder bedreigend uit dan bij Toulouse-Lautrec die er toch ook de onderdanige positie van het meisje mee wilde benadrukken en Charlotte is niet echt iemand die onderdanigheid wil onderstrepen dus ik vond het een schitterende interpretatie.
Vanavond heb ik nog tot een gat in de nacht ernaar zitten kijken met zelfde dochtertje alweer op de schoot maar dan klaarwakker omdat ze natuurlijk de hele namiddag zo goed geslapen had.

Bedankt Charlotte! En ook voor de anekdote die erbij hoort!

31-05-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Tilia is al een uur of twee een naaktslak aan het koesteren. Ze geeft hem de beste basilicumblaadjes uit de tuin en knuffelt hem bijna tot prut. We hebben al een zware discussie achter de rug omdat ze hem straks mee wil nemen in bad en zelfs naar bed. Het is zo’n heel dikke, slijmerige slak die met regelmaat een blob slijm kwijtraakt. Kusjes noemt Tilia dat.
Bij nader onderzoek, wat mij betreft veilig op internet, blijkt dat kind het nog niet zo mis te hebben. www.slakkenslijm.com 
Maar nu eerst nog iets anders.
http://www.myspace.com/knotwilg nog maar eens. Ik zag een paar dagen geleden dat ik deel uitmaak van de band, in die verstande dat ik ondersteunend ben, meer bepaald voor de attributen. Na de reactie op de vorige bloginvoer en mijn antwoord daarop (zie onder de bloginvoer van 18 mei.) zal ik de niet onaangename taak die me opgelegd is naar behoren proberen uit te voeren. Hierbij een voorstel voor een Stanza-cover. Misschien de stimulans naar een echte cd? De cover is er nu al en omdat er al een site is maak ik er meteen een banner voor. Want dat is toch een beetje wat ik de wereld beloof: De wereld kleurrijker maken in (woord en) beeld.

20-05-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Vandaag in 1846 introduceerde Adolphe Sax een nieuw instrument: de saxofoon.

En is de sax niet het mooiste instrument ter wereld? Zo'n ziel... zo'n menselijk geluid...

En zo'n teer instrument.
Helemaal anders dan een blokfluit, piano of trompet waarop je even speelt en dan weer verder doet waarmee je bezig bent. Nee, je moet de sax monteren, boog, mondstuk en riet en allemaal perfect recht op elkaar afgestemd. Niet te diep, niet te ondiep of je speelt vals. En je mag de tampons niet aanraken en je moet voor je begint te spelen het rietje vochtig maken en op het mondstuk vastzetten, minder dan een milimeter onder de bovenrand en bij de kleinste mishandeling is het riet kapot. Dan moet je het riet vastzetten met een schroefringetje, niet te hard en niet te zacht. En dan moet je blazen door je boventanden op het mondstuk te zetten en je ondertanden vast te bijten in je onderlip die je naar binnengekruld tegen het natte riet houdt. En dan - en alleen dan - kan je zonder je wangen op te blazen met tututututut-bewegingen van je tong, kin naar voor, wangen niet volblazen en al je vingers op de juiste plaats, voorzichtig blazen en als je dan veel geluk hebt, komt er een heel mooi, warm geluid uit de sax.

Gelukkige 162^ste verjaardag sax!

17-05-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Klikken om foto groter te maken.

06-05-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

05-05-2008 om 21:42 geschreven door Fjerinne  

29-04-2008 om 22:50 geschreven door Fjerinne  

Een paar dagen aan zee geweest, dus veel gelezen: eigenlijk afgelopen weken dit gelezen:

Geen wonder dat moeder met de goudvissen praat (Ed Franck) Heel amusant, herkenbaar en toch heel origineel
Merlijn (Ronald Grossey) Heel origineel! Eigen versie van de mythe. 
Tristan en Isolde (Ed Franck) Altijd al mooi, maar probeer het eens met muziek van Kadril op de achtergrond!
Een zachte vernieling (Hugo Claus) Mpf, ik ben daar niet intelligent genoeg voor, vrees ik.
Bulle de bijter (Ed Franck) VOORLEZEN SCHITTEREND! Die tekeningen zijn niet te doen.
De Kabouter (Rien Poortvliet) VOORLEZEN 't Is een klassieker.
Carmen (Ed Franck) 
Een dichter is een tovenaar VOORLEZEN
Het boek van Dood en Leven bij de Kelten
Parcival (Ed Franck)  
Aeneas en Dido (Ed Franck)
De put en de slinger (Ed Franck)
Beer is op vlinder VOORLEZEN Beetje te modern voor mij.
Prins Valentijn  VOORLEZEN Schattig en schitterend
Beatrijs (Ed Franck) Awel, heel goed, want ik kende het natuurlijk al maar op die manier is het heel doorleefd.
Princesa (Johan Ballegeer) niet een van zijn beste. Het gaat een beetje als een sneltrein.
Medea (Ed Franck)
Mijn jeugd in New Orleans (Louis Armstrong) zwijmel, zwijmel Bourbonstreet, travestieten, jazz, koloniale huizen, nog iets nodig?
Abélard en Héloïse (Ed Franck)  Awel, dit vond ik nu het beste van de hervertelde klassiekers. LEZEN!

26-04-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Er is een pelouze in de straal van de door mij te overbruggen loopafstand waar ik altijd iets vreemds aan mijn ogen heb. Ik weet nooit wat het is maar vandaag heb ik het ontdekt. Er was iets met het gras, het groeide in terugkerende patronen. Het grasplein ligt in een nogal brede voortuin, afgebiesd door houten treinbielzen die in een soort steriel zwart zijn geverfd. Het huis erachter is een witte schoendoos afgezoomd met zwarte biezen. ’t Lijkt een beetje op een doodsbrief. Het gras bestaat uit korte sprieten die in een vijftal tinten groen variëren. Maar dat is het net, dat ‘variëren zelf’ heeft een terugkerend patroon. Op de hoek van de straat en eveneens de voortuin, besloot ik dat gras eens nader te kijken. Ik deed alsof mijn neus bloedde, -eigenlijk niet, ik deed of mijn loopschoenveter los was - en wou een sprietje uittrekken. En wat bleek? De hele hoek van de grasmat kwam omhoog! Kunststofgras op zwart landbouwersplastiek. En daar moet ik nu eens lang, heel lang van bekomen se.

21-04-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Een hele fijne dag die nogal hectisch begon met een glij-glets-sprint-plets race tussen douche en woonkamer en in diezelfde tijdspanne tweeëntwintig gemiste oproepen op mijn telefoon. Daarna en na het rechttrekken van alle gemiste communicatie, met de kindjes en Katherine met haar twee jongsten naar de Little Far West Walderdonk 95 in Wachtebeke want daar hield onze liefste Anja de langverwachte opening van Ponyranch – kinderboerderij Little Far West.

De jongens in cowboy en onze Tilia als cowgirl-saloon-zangeres met haar flamenco-kleed en een cowboyhoed.

Het IS een echte aanrader.

Alleen al de lieve gastvrouw en heel haar eigenheid die zo mooi gespiegeld zit tot in de kleinste details. Wie mij kent, weet dat ik nooit loze reclame maak, dus, neem eens een kijkje of mail voor meer info: anja.ds@skynet.be  .

Ik denk dat ik Karel vanavond ten huwelijk vraag om daar een feestje te kunnen geven.

(als hij in de stemming is)

19-04-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

 Weet je wat ik zielig vind? Ik zie misschien wel honderd gezinnen wanneer ik door de nieuwbouwwijken loop en de hele (aangenaam warme lenteavond) zag ik telkens dit tafereel. Madame ligt in kamerjas in de zetel naar de tv te gapen en meneer zit aan zijn bureau op een andere plek in het huis naar zijn computerscherm te gapen.

Waar is de passie?

18-04-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Ik vraag me af of buren elkaar na-apen of als gelijkgestemden in dezelfde buurt gaan wonen. Het viel me vandaag op dat trends in tuinen een paar huizen na elkaar aanhouden en dan weer overlopen in een andere. En daartussen liggen ‘connectie’huizen die telkens de beide trends combineren.

14-04-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Ik ben weer beginnen lopen. Na vijf jaar en tien kilo erbij. Het plan is om elke avond vijf kilometer te lopen. Indien mogelijk.

De eerste keer genoot ik er al zo van dat het zeker voor herhaling vatbaar is. Lopen buiten (in de woonwijken van mijn buurt) is zeer vermakelijk, ik zou voor geen geld willen ruilen met een loopband of de watersportbaan. Veel te eentonig. Maar hier, al die nieuwe huizen, met evenveel gezinnen die elk hun karakter en eigenschappen blootgeven in hun huis en tuin. Pure entertainment!

12-04-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

05-04-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

27-03-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Pasen was wit.
Bij de vijver in de tuin is een pinquin komen vissen.
Karel liep zijn dagelijkse tien kilometer samen met een euforische sneeuwpop achter in de tuin.
En Linus at zijn bord leeg!

De wonderen zijn de wereld niet uit!

25-03-2008 om 15:11 geschreven door Fjerinne  

25-03-2008 om 15:08 geschreven door Fjerinne  

Ik droom hardop over Paasservetten met sneeuwtafereeltjes want de pastelkleurige landschapjes met krokusjes en witte konijntjes in groene velden vallen wat uit de toon op deze besneeuwde witte dag.

Het fijne aan de zee is dat het weer er niet toe doet.

Strandjutten aan zee leverde op:

- een goed humeur, (ik alvast)

- veel inspiratie, (ik)

- zuivere longen (allemaal)

- een zak schelpen (L, T en nichtje A)

- een zak oude koorden en touwen en stukken vissersnet (L)

- een zak stenen mooi gepolierde groene met strepen (T)

- twee grote plastieken buizen, zo groot als het dragertje zelf (L en A)

- een dode half opgegeten meeuw met nog twee mooie intacte vleugels (A)

- kletsnatte kleren van de sneeuw en opspattend zeewater (L in het bijzonder en wij ook)

- en drie gezond moeë kindertjes

Tilia besloot te blijven aan zee (wijze meid!) Maar toch mis ik mijn prinsesje al meteen.

En wij zijn met z’n drietjes terug naar het binnenland gereden. Ik ben weer eens opgeladen met zeelucht en nostalgie en één kind is geen kind dus het zal alvast rustig worden de komende dagen.

23-03-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

De Paasvakantie is begonnen. Buiten stormt het en binnen niet minder. In ons ‘tuinhuisje’ is het zo klein dat we elkaar voortdurend voor de voeten lopen. Neem daarbij een hardwerkende papa die de laatste tijd bijna nooit meer thuis is en het ritme van het huishouden niet meer kent, twee kleuterkinderen die opeens het ‘bekvechten’ ontdekt hebben en een mama die een acute aanval van pms heeft.


Tussen de regen- ruzie- en waaibuien in, lap ik de ramen en maak het terras lenteklaar. Bloempotten vullen en schikken, zithoekje maken en de wintertafel die nu vooral gedekt was voor de vogels (met vogeltaarten etc) weer vrij maken zodat we weer buiten kunnen eten.

Goed voornemen; vanaf nu beter. ;-) Hopelijk volgt het weer…

22-03-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Het giet water. ’t Is vijf graden. Mijn eindelijk blauw geworden hortensia’s (dankzij veel roest ijzer) zijn kapot gehageld om vier uur vanmiddag. Hugo Claus heeft gisteren zijn eigen en onze winter afgesloten en voor euthanasie gekozen met de memorabele wens; tistietatuutis. Vandaag loopt iedereen hem te bewieroken.

Het voorbije weekend was er rommelmarkt op de Eikenkring en de dag erna forum met crea- en plantenmarkt. Veel gekocht. Veel te veel. Raar hoeveel wij hier eigenlijk binnenkrijgen ondanks het feit dat we al vier jaar zeggen dat er niets meer bij kan. Ons terras is gereduceerd van tien naar twee zitplaatsen door alle potjes en potten met plantjes, insectenhotels, betonnen beeldjes, paasdecoratie, schatten voor in ons elfenwinkeltje etc. Wat een kitsch, wat een kitsch.

Vanmorgen samen met Sheryll grote kuis gedaan. (Wat een corvee in zo’n klein huisje dat tjokvol staat.) Maar niets zo geestig als lenteschoonmaak. (of toch vlak erna bij een kop thee en een babbeltje, wanneer je nog enkele luttele momenten kan genieten dat het nog mooi ligt voor de kinderen thuiskomen.) Nadien samen met Sheryll en de paashaas boodschappen gedaan. Kleine witte chocolade eitjes en kleine melkchocolade-eitjes stonden op het verlanglijstje alsook een piepklein cadeautje als het enigszins kon. Het kon. En het is echt pieperdepiep.

’s Avonds, na fimo-cadeautjes maken met de kindjes, een stand-up komedie van Linus en een zeer lange show van Tilia met dansen en verkleden en twee pompons, de haard aan. Beetje schrijven. Vlierbloesemdrankje drinken. Vandaag is de loodgieter geweest dus morgen kunnen we weer een warm bad nemen. Mmm, ik ben al aan het voorgenieten. Straks lees ik de twintig laatste bladzijden van Inkt van Katrien Vervaele en dan vroeg in bed met een kersenpitje.

’t Leven kan zo schoon zijn, ook al zit het weer niet mee. Of toch weer wel want Tilia heeft een nieuw hemelsblauw parapluutje en ze is zo blij dat ze het nu kan gebruiken.

20-03-2008 om 21:35 geschreven door Fjerinne  

Wat ik me afvroeg vandaag:

- Is er iemand die snapt waarom we sinds de inzending voor het Eurosongfestival nu ook in het Engels mag, toch nog steeds apart Vlaamse en Waalse inzendingen doen, vooral nu we al voor de tweede maal een liedje in een verzonnen taal sturen?
- Is er nog iemand die sinds de invoering van de Euro het Eurovisiesongfestival zo goedkoop voelt klinken?
- Waarom pikken wij de virusverspreiding op de pc's en de anti-virus maffia?
- Hoe kunnen ze nu dingen fabriceren die goedkoper zijn dan het materiaal waarmee het gemaakt is? (beetje retorisch als je Made in China op de achterkant leest.)

En dan nog een paar uitspraken van Linus en Tilia:

Tilia:
- Mama, weet jij wat een torische is? Dat is een turkenzaal voor kleintjes. (Motorische ruimte/Turnzaal)
- (over het geschilderde portret van Karel) Weet je waarom dat past bij papa? Karel en kader passen bij elkaar en nu zit Karel in een kader.

Linus:
- Waarom bestaan er eigenlijk slechte dingen? Ik vind dat niet eerlijk.
- Waar ben je eigenlijk echt veilig? In huis kan het branden, je kan iets op je hoofd krijgen, je kan vallen. Buiten kan je een ongeluk krijgen.
Ik zou zo graag een visje in de zee zijn. (en dan bijna binnen de seconde) Oh neeeeeeeeeeeee, haaien! MAMA! Waar is het echt veilig?
- Wie kiest er eigenlijk welk weer het zal zijn?
- Weten slechte mensen dat ze slecht zijn of denken ze dat zij de goeien zijn en wij de slechten?


(...)

11-03-2008 om 21:33 geschreven door Fjerinne  

05-03-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

02-03-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

(eventjes tussendoor)

Men neme:
een kringloopwinkel
vrije dag
leuke stofjes (of heel stevig of gewateerd zoals bv van een trappelzak of een 'peignoir') 
koord
een handvol pruts (poppenhuispopjes, zijden bloempjes, vintage nepjuwelen, kraaltjes, kanten linten)
stuk doorschijnend plastiek tafellaken (ik kocht 2 meter en ik heb er al bijna weer te kort door alle toepassingen.)
stuk vilt
naaimachine
lekker zonnetje in de rug en kinderen op school

Bereiding:
Met twee soorten stof, buitenkant/binnenkant maak je een stroptas,
Tunnel stikken aan de bovenzijde om koord door te steken.
Model tas: cilinder met ronde bodem; schouderlint vanboven vastmaken en
vanonder tijdens het vaststikken van de bodem. 
Een koord versierd met kralen aan de uiteinden.
Hartvorm knippen uit plastiek tafellaken, zelfde vorm uit vilt.
Alle pruts vastnaaien op het vilten hart en samen met de plastiek vastnaaien op de tas.
Met sierlint of kantje afzomen.
Klaar! Vlug kinderen ophalen!

18-02-2008 om 21:22 geschreven door Fjerinne  

16-02-2008 om 21:03 geschreven door Fjerinne  

14-02-2008 om 11:10 geschreven door Fjerinne  

Maar wat dacht je van een terras vol bloemen en veertien graden? De laatste vier dagen van de krokusvakantie zijn we elke middag vertrokken met een overvolle picknickmand naar het provinciale domein Puyenbroek. Op zijn Victoriaans, inclusief bestek, servies, geborduurde servetten en echte glazen. Driemaal met zoonlief en dochtertje en de derde keer ook met het liefste logeetje van de wereld: Lies.

Picknicken, het is mijn favoriete hobby en de kinderen hebben het geweten.

Aan een picknicktafel in de zon hebben we zeer rijkelijk belegde broodjes gegeten, tomatensoep uit een heel mooie en hiermee bewezen ook zeer goede thermosfles gedronken en appelsap. We hadden kleine knutselprojectjes mee, boeken, een voorleesverhaal, schriftjes en schrijfgerief maar er gaat toch niet boven echte klimtoestellen, een zandbak, schommels, een doolhof en het dierenpark.

Er was eventjes paniek bij Lies, toen ik de fles appelsap openmaakte (die zag er overigens als slootwater uit, omdat het zelfgeperste was maar dat veroorzaakte vreemd genoeg geen paniek)

“… de wespen!” zei Lies dringend maar bezorgd naar de kleintjes kijkend, want ook al is ze pas bijna zeven, de drie en vijfjarige kleintjes hebben haar bescherming en bemoedering nodig, zo voelt ze. Toen ik haar zei dat er begin februari geen wespen, mieren, bijen, muggen waren, had ik er meteen een hobbymaatje bij. Picknicken in de winter is het fijnste wat er is. Zoonlief voegde daaraan toe dat je als het hard vriest zelf ijsjes als dessert kan meebrengen. Zondag zijn we gaan picknicken met warm eten, twee gangen. In zeer professionele opbergsystemen à la tratoria lukt dat wonderwel, en de passanten trokken grote ogen en verraste opmerkingen toen ze ons zagen zitten genieten van dampende schotels en warme patatjes. Heel feestelijk met gevouwen servetten en echte glazen én kleurrijke dessertjes.

Dankzij Lies, het liefste logeetje ter wereld, ben ik aan het vertellen geraakt, ’s avonds tussen de drie bedjes in, tot ik schor was en beetje bij beetje begint dat verhaal nu te groeien, lees het volledig op www.bloggen.be/eleonora Elke dag een nieuw hoofdstuk, net lang genoeg om een voorleesmomentje in te lassen. Ik ben zelf benieuwd hoe dat verhaal zal aflopen. De krokusvakantie is alvast al afgelopen en ik laat de sporen daarvan nog eventjes in de woonkamer slingeren om na te genieten en ook omdat ik niet gek ben en die paar kinderloze uurtjes liever opvul met al mijn schrijfsels van op broodzakken en servetten op de pc over te plaatsen. Ik ruim alles wel op vanaf halfvier wanneer het hier weer tornadodruk is.

11-02-2008 om 23:23 geschreven door Fjerinne  

Zin in veel kleur, vrolijkheid en liefde?

Een groot vel papier, kinderen en veel verf in felle maar zachte kleuren (anders wordt het te donker). Deze kleintjes hadden een opdracht, we kregen vorige week een geboortekaartje van een kindje met de mooiste naam van de wereld: LINUS. Zoonlief natuurlijk meteen weg ervan en vandaag hebben we beslist een kunstwerk cadeau te geven want we leven nu eenmaal in een tijd waarin echt nuttige cadeaus niet meer bestaan en alles kan gekocht worden behalve een echt kunstwerk met liefde gemaakt voor de ontvanger.

Het is heel mooi geworden. Kleine Linus, welkom op de wereld! Ik hoop dat je wanneer je straks dit schilderij in de bus krijgt, begrijpt wat onze Linus en zijn zus ermee proberen te zeggen.

07-02-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Maar ze kent een goede winkel voor bloempotten, en nu de tuin begint te ‘botten’ beginnen de tuinkriebels. Een kar vol potten en een zak teelaarde verder, rijden we naar haar huis voor een 'potje' koffie. Bij de vuilbakken van de appartementsgebouwen vlakbij haar zie ik een stoel. Een Thonet. Zo denk ik te zien. Ik heb zo die tic om aangetrokken te worden door wat mensen allemaal weggooien.

Een Thonet, het biedermeier summum van eenvoudige gratie in plasticiteit en functie! Ik krijg milde hartkloppingen, vlinders, zeg maar.

Ook al is zij kapot, ik wil haar, ik repareer haar, verf haar Hongkong-jade-groen en beschilder haar met kleine roze roosjes. Ik ben weg van die vorm. Ik niet alleen, mensen, dit gaat over het meest verkochte houten voorwerp aller tijden.

Ik kreeg van mijn oma jaren geleden ook al de overbekende Thonet-stijl-schommelstoel en die krullen passen mooi bij het nostalgisch jadegroen dat Christophe Coppens ontworpen heeft, één van mijn favoriete kleuren. Maar misschien mistte zij wel een been of zo. Zij lag daar zo zielig tussen een hoop vuil.

Pas bij het weer wegrijden, na het kopje koffie, durfde ik het mijn vriendin vragen. Ik had me niet gerealiseerd dat ik niet zelf met de auto was en maar bij gratie van haar een kijkje kon nemen.

Kun je even stoppen?

Aan de vuilbakken?

Om een lang verhaal kort te maken:

Het was een Thonet.

We laadden haar in.

Thuis vond ik er geen enkele mankement aan.

Ik schuurde de stoel meteen op, mijn pot Jadegroen al bij de hand…

Maar ze was in echt beukenhout en onbeschadigd.

Ongeverfd was zij het mooist. 

Ik denk niet dat het een originele Thonet is. Haar zitting is van de nog meer bekende nr. 14 (cirkelvorm) en haar rugleuning de nr. 56, dus een model van tijdens de beukenschaarste na 1886. (zie foto, rugleuning in drie stukken ipv één zoals de nr.14.)

Ze is een beetje een mysterie. En wie wil dat nu niet in huis?

Fred Astaire eat your heart out. Jij kon ermee dansen maar ik heb er één in mijn living staan die me de prijs van een stukje schuurpapier heeft gekost.

Thonet

C’est un objet populaire

et une chef d'oeuvre du design.

Elle est toujours dans les bistrots,

mais on la trouve aussi dans les musées.

Elle est fabriquée grâce à une technique

qui fut autrefois révolutionnaire.

Merci Monsieur Thonet.

22-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

De hele dag met tussenpauzes gekookt, gebakken en ingelegd. Op weg naar de brievenbus (wat een bewogen leventje vandaag...) zag ik dat de hortensia in bot kwam.
 

Impressie voor het tuindagboek:

In de vochtige aarde zoekt de hortensia

de weg naar de zon

Waar is mijn kamperfoelie gebleven?

Het wintergras wuift naar de rommel

terwijl ontluikend lentegroen zich klampt aan kale takken.

De tuin is bijna klaar om nestjesbouwers te ontvangen.

Welkom!

En ’s avonds na een gezellige vergadering voor de leefschool in onze living bij de open haard met verse soep, brood, Americain Vegetarien (natuurlijk) en applebutter (alle recepten hieronder te vinden), zette ik een cd van Djivan Gasparian op en beloofde mezelf ondanks dat het al voorbij één was dat ik nog even mocht lezen voor het slapengaan. Tot de cd afgelopen was. Ik las een kerstgeschenk: ‘Dagboek van Zwaluw’ van Amélie Nothomb. Per ongeluk had ik op repeat gedrukt en de cd was dus nooit ten einde. Omdat het zo'n dromerige muziek is, viel het niet op dat het lang bleef duren en toen het boek uit was, merkte ik pas dat het repeat-lampje brandde. Boek uit in één nacht dus. Gelukkig maar want ik denk niet dat ik het nog opnieuw zou opgenomen hebben om verder te lezen. Ik las erna wat boekbesprekingen op internet maar die spreken elkaar tegen. Zelf vind ik het te snel geschreven. Alsof het een serieproduct is, open vragen, doodlopende literaire straatjes en gebrek aan logica vind ik geen diepgaande filosofie zoals door sommigen beweerd wordt over dit boek.

Wat ik sinds het vorige lijstje gelezen heb:

(behalve kranten, tijdschriften, De Brakke Hond, Meander, nieuwjaarsbrieven, kerstkaarten, mailtjes en vergaderverslagen)

-‘Seven Days In the Life of a Laughing Skeleton’ Marcus Cumberlege (mooi)

-‘Gut Symmetries’ Jeanette Winterson (nogal moeilijk, niet echt voor het slapen gaan dus voor de meeste full-timers uitgesloten, wel geniaal)

-‘Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder roodkapje voor’ Renate Dorrestein (Lezen!)

-‘Mary Poppins She Wrote, the life of P.L. Travers’ van Valerie Lawson (Geen literatuur maar ik wou wel eens weten waar P.L. Travers de mosterd haalde en of ze zelf aan de kant van Mary Poppins of the Bank's kinderen is opgegroeid.)

-‘Een sterke man’ Renate Dorrestein (misschien nog beter dan 'Want dit is mijn lichaam'. Maar 'Voor alles een dame' blijft mijn favoriet.)

-‘Bloemlezing uit de poëzie van Jan Van Der Hoeven’ (Tja, mijn voormalige tutor zit zich natuurlijk al lang op te winden wat die caramel-verzen op deze blog te betekenen hebben dus ik duik maar eens in echte poëzie, de zijne dus!)

-‘Is there life after housework’ van Don Aslett* (Nog in bezig, en elke dag aan het leren)

-‘De Zeeprinses’van Marlies Visser (Een zeer romantisch prentenboek waarvan mijn dochtertje zo smult dat ik er dubbel van kan genieten)

-‘Linus’ geïllustreerd door Pieter Gaudesaboos. (Een zeer zwaar verhaal, amai, voor kinderen???? Maar de titel en de originele illustraties zijn goed)

 -En dus ook: ‘Dagboek van Zwaluw’ van Amélie Nothomb.

*Organisatietip die perfect werkt (voor mij) is alles onmiddellijk terugleggen op een vaste plek (vooral dat!) na gebruik en niet op een hoopje die je dan wel eens zal organiseren. Maar ik hoop vurig dat hij mij straks ook uitlegt, verder in het boek misschien, hoe je je huisgenoten daartoe kan dwingen.

 De recepten:

Brood van de dag
Ingrediënten
- 350 gr bakkersbloem
- 12 gr verse gist
- 2 dl lauw water
- 0,5 dl olijfolie
- 1 tl zout
- 4 el Za'thar
Bereiding:
Doe de bloem in de broodmachine-emmer en maak een kuiltje in het midden
Roer in een maatbeker de gist met het water
Giet het gistmengsel bij de bloem en dit alles samen in de broodmachine met olijfolie, 
en het zout. 
Wanneer de broodmachine het signaal geeft om bijvoorbeeld rozijnen toe te voegen, voeg er dan de 4 el Za'thar bij.

Applebutter

Ingrediënten
- 5 appels
- knijpfles of pot vloeibare honing
- 150 gram smeerkaas
- walnoten (gemalen)
Bereiding:
De appels schillen en in kleine blokjes in een ovenschaal overgoten met vloeibare honing 15 minuten laten opwarmen tot 180°c.
Mengen met de smeerkaas en de gemalen walnoten.
Bijzonder lekker op het brood van hierboven.

Soep
Alle groenten die ik in huis had door de appelsapmaker en dan laten koken. Supersimpel, licht (ideaal voor 's avonds) met tuinkruidenblokje erbij.
Ik geef toe, dit is luiheid in de keuken (Als je tenminste het afwassen van alle onderdelen van de appelsapmaker niet meetelt. Dat heb ik natuurlijk onmiddellijk gedaan en bovendien alles terug op zijn plaats gezet.)

16-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

14-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Dagje uit met vriendin. De beste qua geestige winkeltjes leren kennen. Delicatessen aan depressief hoge prijzen maar je leeft maar één keer en kinderkleren, toekomstige cadeautjes en huishoudartikelen voor geen geld.

Ook een hoop polymeerklei om miniatuurtjes in elkaar te prutsen voor vrienden en geliefden en thuis pas, na het ineenknutselen van zo'n miniatuurtje samen met de kindjes, besefte ik dat ik een lange broek voor anderhalve euro gekocht had en een trui voor twee euro en twee nieuwe gordijnen voor in de badkamer voor samen een euro maar dan ook een zakje amarettokoekjes voor acht euro. (Er zitten er zes in) Euh?

En tenslotte:
Ooo, denneboom
Ooo, denneboom
waar ben je heen
met al je schoon?
Hoezeer mis ik je lichtjes al
vooral dan bij de avondval.

(Alhoewel ik nu al niet meer weet hoe we hier kerstversiering binnengekregen hebben twee weken geleden?!?! Het staat hier echt eivol.)

11-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Kijk, zoiets kan mij mateloos gelukkig maken.

Vanmorgen stond ik op. Trok de gordijnen open en zag de toverhazelaar die in een pot op het terras logeert in vuurrode bloei staan.

Tegen de namiddag stond hij op zijn mooist. En dat kon ik meemaken dankzij mijn thuisblijfmoederschap en vooral door onze zeer gewaardeerde vriend Philippe die we veel te weinig zien maar wel heel graag. Hij heeft me deze wonderlijke plant gegeven op mijn laatste verjaardag rechtstreeks vanuit de Tuindagen van Beervelde waar ik voor het eerst sinds jaren niet heen kon wegens schoonfamilieaangelegenheden waar ik jammerlijk niet onderuit kon. Maar wat een mooie troostprijs!

En nu staat die daar vuurrood te bloeien dat het een lieve lust is, mijn eigen Hamamelis Intermedia “Diane”.

En ik neem me voor dat ik mijn volgende tuin zal aanplanten met een oog voor winterbloeiers, gele en rode toverhazelaar, dopheide, helleborus, winterjasmijn, wintersneeuwbal zowel de tinus- als de dawn-versie, gele kornoelje, peperboompjes, Bitterzoet, wintersierkers en skimmia japonica, winterakoniet.

En heel veel bollen voor krokusjes en sneeuwklokjes want tegen de tijd dat de winterbloeiers beginnen uit te bloeien staan die kleintjes er al weer.

Waarom denk je eigenlijk nooit aan winterbloeiers in de aanplantperiode? We hebben er hier een paar staan maar die zijn allemaal op tuinbeurzen aangekocht omdat het inderdaad aanlokkelijk leek op dat moment en op het plastiekenplaatje eraan. Maar bewust naar een tuincentrum gaan om specifiek winterbloeiers te kopen. Daar komt het niet van. Mijn allereerste tuin die ik aangelegd heb, na jaren prutsen met bakken, potten en lapjes grond te leen, was een tuin met kippen, aardbeien, pompoenen, tuinkruiden en zonnebloemen, (alles wat ik nodig had in de keuken. Van de kippen alleen de eitjes!!), mijn tweede tuin legde ik aan in de lente en ik dacht zeer krekelig alleen maar aan de lente en de zomer. Het werd een muziektuin. Er was een ‘koningin van de nacht’-tulp en een trompetplant, viooltjes, sneeuwklokjes, een Schubert-roos en allerlei vondsten van geestige muziekgerelateerde namen. Geen visie, geen seizoensbepalingen, kleurschakeringen dus het was een beetje een rommeltje maar toch onverwacht een mooi tuintje met veel kleur. Het was te klein om er een nutstuin van te maken.

Mijn derde tuin (samen met Karel) was voor Karel een eerste kennismaking met tuinieren en ik had het een beetje moeilijk om hem in te tomen. In het week-end, was hij bij openingstijd aan het tuincenter en voor het eerst sinds jaren ging het hoofdaandeel van zijn loon niet naar boeken en cd’s maar naar planten. Vanalles sleurde hij mee; groenblijvers, bladverliezers, tuinkruiden, exotische planten, rozelaars en wilde papaver, grassoorten en sparretjes, vier levensgrote lindebomen (vijf meter hoog). Hun ‘kweekpotjes’ werden mijn tuinvijvertjes.

Omdat ‘mijn’ tuin op die manier zijn eigen leven ging leiden en ik niet zo goed meer kon volgen had ik hier twee ambities: 1. afgesloten zitten van de al te nieuwsgierige buren en 2. gezellige hoekjes maken. Ik had een lapje waar Karel niets mocht planten ‘the teagarden’ daarin stond een prieeltje met een bankje en allerlei planten waar je thee van kan trekken. Op de helling naar het terras stonden de keukenkruiden met buxus ertussen en andere lage groenblijvers voor de winter. Rechts een speelhuisje in hout voor de kinderen en links een ingegraven kuip met daarin vissen en mijn geliefde mrs. Doherty, de mooiste waterplant die ik persoonlijk ken. (Ik ben nogal voor Noord en Midden-Europese planten.)

Het terras is ook mijn toedoen: heel veel potten met experimenten. Soms stop ik zelfs op de pechstrook omdat ik een bijzondere zaailing zie staan in een spleet in het asfalt. Niet te geloven wat de vogelpoeppost allemaal ronddraagt in onze tuinen en omgeving. Ik heb ondertussen al vier schitterende planten in potten staan die eigenlijk als onkruid ergens opgekomen waren maar die ik toch ter afwachting in een pot had gezet.

Waarom spreek ik nu in het verleden? Het is nog altijd onze tuin? Maar ik heb al afscheid genomen van deze tuin. (Niet van de planten!)

Zou het niet mooi zijn als we een huis met tuin vinden dit jaar? Liefst in het voorjaar en dat ik dan kan gaan winkelen in onze huidige tuin om daar in die nieuwe weer een paradijsje te maken.

Er komt hoe dan ook een winterbloeiersplek in. Dit keer ga ik voor visie!

09-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Vandaag leek wel een feestdag.

Naar de tandarts, jaarlijkse controle, goed vroeg in het jaar, dan zijn we ervan af. Alles oké! Dus ik mocht iets kiezen. (niet bij de tandarts maar van mezelf in de winkel en ’t waren net solden) Thuis lag er een hoop post (veel gedichten, lange brieven en kaartjes, ondanks internet en e-mail, blijf ik verliefd op ouderwetse post. Hint, hint)

Verder de kerstsouveniers en vakantieherinneringen inplakken/plaatsjes geven/inbinden... (weer wat extra ruimte dat ingenomen is...) 

’t Was ook schitterend weer zodat mijn hele woonkamer denderde van de prismakleurtjes. Oh, ode aan de kristallen luchters!

Tinkelende, blinkende glitterding
In 't winterlicht
uw lichtgewicht
in 't kanten kleed van uw legering
Gij brengt kleur en beweging
en dankbaarheid bij dit onozel wicht
onder het schrijven van dit gedicht.

Mensen met P. Starck lampkappen weten niet wat ze missen.

Ja, vandaag leek wel een feestdag maar misschien was dat ook omdat het weer school was en ik na twee weken mijn eigen gedachten kon horen en eens naar toilet gaan zonder een one-man-show in het deurgat of een noodkreet om de hoek.

07-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Engeltjes bestaan. Ik ben net op bezoek geweest bij eentje. Ze gaf een driekoningenfeest en het was schitterend. Zo schitterend als het kunstwerk van haar dat bij ons hangt. (sinds vandaag zijn het er zelfs twee!) De blauwe planeet en het roze landschap. 

"Wanneer kleur, poëzie en fantasie elkaar raken" las de uitnodiging, maar het was vooral dat elfachtige wezentje dat ons raakte.

Mooie muziek, mooie verhalen, mooie poëzie, mooie mensen, mooie woorden. Van samen zingen, dansen tot vliegertjes vouwen en tekenen op muziek.

Een echte driekoningentaart met een gedeelde boon voor een heel charmante dame en mezelf. En HJ maar hopen dat die gedeelde boon OP hem was.
Ik ben warm van dankbaarheid en ook van een zeldzame rust (of is dat omdat Karel en de kindjes naar een ander driekoningenfeest waren?)

 
Driekoningen, driekoningen,
dit jaar is alles goed.
Het oude was versleten
ik zou het het liefst vergeten

Driekoningen, driekoningen
vanaf nu gaat alles goed.
Slaapwel allemaal.

06-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Maak ik het mezelf wijs om het thuisblijven na vijf jaar universiteit en tien jaar carrière goed te praten? Of ik ben danig beïnvloed door het schitterende boek: “Is er leven na het huishouden?” Van Don Aslett en de vele, vele, vele hoog opgeleide moeders die mijn levenspad de laatste tijd kruisen en toch ook een jaar of zes (of langer) aan een stuk alleen maar ‘mama’ geweest zijn?

Zoals ik drie maanden geleden zei, was deze blog ook een ‘invulsel’ van dit thuisblijven. De reacties zijn positief en ik vind het nog altijd fijn om te doen, dus ik doe dit verder, net zoals het huishouden maar met meer goesting.

Huishouden is kunst; het vergt creativiteit, inspanning, vakmanschap, grenzeloos geduld en men kan ervan genieten (!?).
 

De hoogopgeleide moeders beweren allemaal dat thuisblijven en voor huis en kinderen te zorgen zwaarder is dan dit alles uit te besteden en ondertussen gezellig te gaan werken met schone kleren aan en een beschaafde lunch te hebben met mensen die een uitgebreide vocabulaire hebben en geen pipi of kaka moeten doen tijdens de maaltijd.

Een directiesecretaresse die ik ken beweert zelf dat ze uit luiheid en voor haar eigen gemak haar drie kinderen uitbesteed tijdens de dag en haar huis laat poetsen. Zo blijf ik langer jong en heb ik een beter gevoel en aanzien voor gewoon maar wat op een kantoor te zitten werken.

Maar de keuze is zo simpel niet, er is ook zoiets als hormonen en een moederhart. Er zijn moeders die lijden onder de keuze. Constant ondankbare werkjes doen en je een breuk sleuren aan was, strijk en kleintjes. Amper een volwassen gesprek kunnen voeren en met melk en andere vlekken op je kleren rondlopen. Het lijkt geen goede keuze als er een alternatief is maar dat alternatief blijkt bij nader inzicht geen oplossing te hebben voor snipperdagen in het schooljaar, de oneindige schoolvakanties, kindjes die onverwacht een dagje of twee of drie ziek zijn. Voor het begin en eind-uur van de school, de naschoolse activiteiten, de ouderparticipatie op school, de vele, vele, vele wasmachines die moeten gevuld en geleegd worden, de broeken die moeten versteld worden etc…

Don Aslett is een succesrijke manager die weet wat hard werken, zijn vrouw die thuis is met de kinderen beschuldigd dat ze niet georganiseerd is en dan op een dag babysit voor zijn eigen kinderen en compleet zot komt. Hij schreef een boek (niet daarover maar dat is zijn inleiding) en hij tackelt het probleem: huishouden. Hij vind dit overigens een zeer pejoratief woord en noemt het niet housework maar homemaking. Het hele boek leest als een trein en het is echt waar wat hij zegt, er is leven mogelijk na maar ook bij en tijdens het huishouden. Ik begin er meteen aan, met zijn methode. Ten eerste de 70/30 regel. In je huishouden is het net zoals in tijdschriften die je bijhoudt. Zeventig procent van de bladzijden is junk en dertig procent goud waard. Dus eerst sorteren en klasseren en omdat dat een gigantisch werk is moet je dat in geestig materiaal doen, geestige dozen en bakjes en kastjes. En wat het poetswerk betreft, je moet mooie dingen kopen om mee te poetsen. Mannen kopen grasmachines, boormachines, powertools, snoeischaren en allerlei gadgets die ze twee keer per jaar gebruiken en die megaduur zijn en wij, vrouwen dweilen met een oude trekker en mottige dweilen, foeilelijke emmers en borstels en deprimerende zeemlappen omdat je daar toch geen geld aan kan hangen? Maar het zijn wel de spullen die we elke dag gebruiken!!!! Dus ga voor roze bezems met rode hartjes, Grote felgekleurde emmers in rubber (van die draagtasmodellen) zodat je geen blauwe plekken op je schenen hebt of je vingers weer klemzet onder die verfoeide metalen hengseltjes. 

Per maand een aftiklijst van de grote sorteerwerken en je ziet vanzelf dat het steeds beter gaat na de 70/30 regel en nog een boel andere praktische inrichtingen en inlichtingen die hij geeft, en dit is mijn goede voornemen dit jaar - naast het elk jaar terugkerende: “ik ga iets doen met mijn schrijfsels”. Maar als ik het doe zoals Don Aslett het stelt dan zal ik tijd genoeg hebben om te schrijven.

Voila, te beginnen vanaf vandaag!

Tot over nog eens drie maanden wat dit onderwerp betreft!

03-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Aanrader, en erna nog eens langs de watertoren van Breskens om dat andere kunstwerk te zien van Johnny Beerens. “Levensbron”.
Uitspraken van de dag:

1. Bij het bezoek aan de visopslagplaats; redelijk hysterisch en flapperend met de handen; Tilia: “Buek, ik moet onmiddellijk een drankje hebben voor de stink in mijn mond.
2. Op het (zeer winderig) balkon van het visserijmuseum, wijzend naar een ventilatortje van de vismijn; Tilia: “Tuurlijk dat het zo waait hier in de haven, ze hebben dat ding daar aangezet.”

02-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

We wish you a supercalifragilisticexpialidocious 2008. With Lots of fun, love, useless stuff that makes you happy, even more love and a truckload of genuine kitsch!

 

En dank je, Katherine en Gunter voor het gezellige ingaan van het nieuwe jaar. 2008 kusjes, op te halen naar smaak en goesting.

 

01-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

29-12-2007 om 21:54 geschreven door Fjerinne  

Poffertjes in de pan. Het haardvuur spikt, spokt en spakt. Onze spiegels, plafondmobile en schouw vol kerstkaartjes. Karel leest een boek in zijn zetel bij zijn lamp met een portootje en een aperitiefje (hapje). Hij draait krulletjes in zijn haar. Tilia schrijft lettertjes (Ja! Nu al!) en Linus heeft een beetje de bokkenpruik op. Alle kerstlichtjes branden, er liggen pakjes te wachten op het bezoek dat vanavond komt. We maken echte kip én quornkip, rijst en romanesku.

Ik las dat als je in de put zit, relatie-, werk- of levensgewijs, dat je je dan dag per dag, dertig dagen aan een stuk ’s avonds moet afvragen of die dag een dag was die je zou willen herbeleven of niet. Na dertig dagen moet je de balans maken.

Laat ons zeggen dat vandaag de balans gunstig zou beïnvloeden.

28-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Dit jaar geen cadeautjes! Dat was de uitspraak aan beide kanten van de familie dit jaar. En in het gazetje van Natuurpunt las ik: “Ik heb al alles. Geef mij cadeau maar aan de natuur dit jaar!” En een rekeningnummer voor een goed milieuproject.

Ik ben zot van mijn familie, (soms maken ze me ook zot maar dat is een ander verhaal) maar ik doe daar niet aan mee. Kerst zonder cadeautjes is geen kerst. Meer zelf, het is een bestaansreden die wegvalt. Het hele jaar door, vooral de zomermaanden, verzamel ik geschenken. Op reis, maar ook als ik iets fijn tegenkom zomaar ergens. Ik heb naast mijn bed een grote koffer staan om al die schatten in op te bergen. Die koffer dient ook als nachttafel en tegen december krijg ik die bijna niet meer dicht, heel ongemakkelijk want mijn leeslampje die erop staat valt dan steeds om en ik kan geen kopje thee mee naar boven nemen. DUS, die moet leeg.

Mensen, hier komt mijn kerstrede:

Ode aan het cadeau!

Ik doe niet mee aan het commerciële kerstgedoe. Maar ik vind Kerst, veruit het enige moment dat we samen spenderen, het moment om te tonen dat ik vaak aan jullie denk. Namelijk het hele jaar door wanneer ik iets zie waarvan ik denk dat blijdschap, schoonheid of één of ander superlatiefachtige levensverbetering meebrengt voor de ontvanger.

Cadeau’s om de cadeau’s zijn bijna nooit fijn. En als het geen echt cadeau is, geef je er misschien beter geen. Maar alle cadeautjes die hier liggen zijn bedankingetjes omdat jullie er zijn.

Voila, en omdat de afspraak was: ‘Geen cadeau’s dit jaar!’ weten jullie dat deze kerstcadeautjes uit het hart komen en niet dienen om aan de obligatoire cadeau-uitwisseling te doen.

Tot slot nog een raadseltje:

Weet je wat het voordeel is van mooie cadeau’s te kopen en te geven?

Als je ze het jaar nadien terugkrijgt (in identiek hetzelfde pakpapier) het nog goed besteed is ook!)

24-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

23-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

22-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

De wereld is toverachtig mooi. Vanmorgen met de poppentheaterbak en de twee kleintjes vertrokken naar ’t schooltje voor de ‘kerstvoorstelling’.

Alles glinsterend en wit. Vol diamanten zoals Tilia dat zegt.

Heb je al ooit een pony’s vachtje gevoeld op een sneeuwwitte vriesochtend? Of veertig kleutertjes geboeid zien kijken vanachter een poppenkast terwijl je daar staat te spelen samen met een fantastische hilarische improvisator?

’t Is te zeggen veertig kleuters min twee want mijn eigenste kleine dochtertje zat daar in mijn gezichtsveld gezellig te knuffelen en te zoenen met een ‘veel oudere’ kleuter die verliefd op haar is. Over de-draad-kwijtraken gesproken. Mijn eigen dochter! Drie jaar!

Na de voorstelling kwam de Kerstman langs die al snel ontmaskerd werd als Kerstvrouw maar toch verliep alles in een stemmig sfeertje. Op het einde van de schooldag was er het forum met de nieuwjaarsbrieven, zo ontroerend, compleet met een bleitende mama naast me.

’s Avonds wandelen op de kerstmarkt in Gent en daarna kerstkaartjes knutselen en schrijven met de kindjes.

En mijn lief kocht een kerstengel voor mij.
Oh, what a perfect day…

21-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

De kerstboom staat er. Een kleine weliswaar maar ik vind hem mooi (en hij past precies op de smalle rand van ons cd-rek) Maar de kinderen verzuchten luidop dat ze een echte willen. Een grote met plaats om van alles aan te hangen. Ook knutsels!

Hierbij een oproep aan iedereen die het wil horen:

We zijn op zoek (al een hele poos!) naar een groter huis! Een waar een echte grote kerstboom in past.

12-12-2007 om 15:11 geschreven door Fjerinne  

Maar als je in onze zetel ligt en naar boven kijkt en je afsluit voor de stapelhoopjes rondom je en de muren die op je afkomen, als je dus met enig tunnelzicht en klassiek muziek op de achtergrond naar het plafond staart, dan kan je een soort stijlvol gevoel over je krijgen. Die sfeer van in grote oude landhuizen en kastelen. Als dat geen luxe is, voor de prijs van een hoela-hoep, wat groen uit de tuin, zijden bloemen en wat zoektochten in oude juwelenkisten op de rommelmarkt.

De kinderen vinden er niets aan en willen toch een kerstboom, zoals die fenomenale, wonderlijke, niet te overtreffen kerstboom vol herinneringen en souveniers die Meetie elk jaar zet.

09-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

De Sint is niet in gedachten ons huisje voorbijgegaan. Integendeel, hij heeft nogal indruk gemaakt hier. Een schitterend geïllustreerde brief vol spannende biografische verhalen over de Sint in zijn jonge jaren, maar dan ook nog eens een mooi geschenk voor allebei en geloof het of niet maar de Sint heeft werkelijk tijd gevonden om zelf het speelgoed te maken. Te timmeren, zagen, verven en in elkaar frutselen. Niet te geloven, de dag van vandaag!

Hoe doet hij het? Hoe doet hij het? Zie dit poppig fornuis bijvoorbeeld eens.

Aan de andere kant…

Als ik zoveel Zwarte Pieten als de Sint zou hebben dan zou ik waarschijnlijk ook wel vaker iets moois kunnen maken.

Want ik kan me niet inbeelden dat de Sint elke dag was staat te doen en te plooien, of vijfendertig keer per dag iets moet afwassen dat gehuld zit in een mysterieuze al of niet op het eerste zicht waarneembare plakkerige substantie, billen moet schoonvegen, bij voorkeur tijdens het koken van verantwoorde gerechten die ook nog gezond, lekker en proper op te eten moeten zijn. En dan minstens een uur supporteren om dat voedsel binnen te krijgen in een kleine koppige jongen die meer dan honderd trucjes kent om niet te moeten eten. En dan meer dan de helft van de maaltijd van tussen de voegen en moeilijke richels in de meubels op te ruimen.

–ben ik de enige die zich elke dag, driemaal per dag, de diepfilosofische bedenking maakt: hoe het toch komt dat gerechten die we savoureren na de maaltijd en in de vaat altijd de meest onsmakelijke resten achterlaten? - (behalve die billen dan die moeten afgeveegd worden, bij voorkeur tijdens het koken…)

07-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

De Adventkalender.

Uit Noorwegen heb ik dit traditietje meegebracht. In Noorwegen krijgen de kinderen fantastische Julekalenderen. Dit sprak altijd tot mijn verbeelding. Ondertussen is die traditie via Duitsland en zijn Duitse winkelketens hier ook naar België gekomen maar de creativiteit is een beetje verdwenen tijdens deze overdracht.

De ouders kopen een karton met chocolaatjes achter en dat is het. Ook heel fijn natuurlijk, geen kritiek maar wat me in Noorwegen intrigeerde was de ongebreidelde creativiteit van de mama’s en papa’s om die (heel donkere) decembermaand zo fijn te maken en vooral dat verrassingseffect van wat er achter het volgende deurtje zit, op het volgende puzzelstukje staat, uit het volgende papiertje, poppetje, doosje komt of in het volgende stuk van de schatkaart staat.

Onze adventkalender ziet er zo uit. Hij is gezaagd uit heel dun hout en geverfd met plakkaatverf. Achter elk deurtje zit een noot en een briefje met een verhaaltje of een mooie gedachte op. (Wat een werk…)

(Ik denk dat ik ze zal recycleren voor volgend jaar… die briefjes dan toch)

01-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Ik deed vanalles wat vandaag, alles tegelijk en door elkaar en daardoor niets eigenlijk goed. Een nieuwe pagina voor mijn kinderboek inkleuren, gips gieten om kerstcadeautjes mee te maken de komende weken, was plooien, kousen sorteren, kapotte spullen plakken met telkens de juiste lijm, Linus' knieën in zijn broeken oplappen, aardappelen poffen, strijken en de continuë opdweil van gemorste sapjes, drankjes en andere vloeistoffen.
Linus leerde Tilia schaken:
Zo ging de conversatie:

L: "Kijk Tilia, de koningin moet op haar eigen kleur staan."
T: "NEE, DE KONING"
L: "OF de koning. Eigenlijk mag het niet maar als je het ECHT wil, dan dat mag je kiezen. Kijk, ik ga vooruit met mijn pion. Wat doe jij?"
T: "PAARD! Voila, ik bots tegen je pion"
L: "Het paard is de sterkste dus je hebt gewonnen. Je krijgt mijn paard erbij. Kijk, nu ga ik met mijn pion tegen de jouwe. Wat denk je Tilia? Wie heeft er nu gewonnen?"
T: "Ik weet het niet."
L: "Twee pionnen zijn even sterk dus... (euforisch!) WE MOGEN ZELF KIEZEN TILIA!"
T: "Ik win!"
L: "Kies je jouw of mijn pion?"
T: "Ik, de mijne, ik win."
L: "Oké."
T: "Kijk mijn koningin botst tegen jouw toren. Ik ben gewonnen. IK BEN GEWONNEN!"
L: "Nee, dat is een fout die iedereen maakt. Iedereen denkt altijd dat de koningin de sterkste is maar dat is niet waar. Die toren zit vol soldaten en wat denk je? Samen leggen ze die koningin plat natuurlijk."
T: "Oké."
L: "Jij leert veel hé van mij? Straks leer ik je meer dan dat ik ZELF weet."
T: "Dan weet ik meer en meer en meest en meester en dan ben ik MEESTER."
L: Ik weet alles in de wereld al bijna, ook over Afrika en China .
T: "Ik ook. In Afrika kweken ze paprika en in China wonen de Chinanezen."


Al spelend leren wij...

10-11-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Vandaag, boekenbeursdag.
Alleen met zijn tweetjes. Ik samen met Karel terwijl de kindjes naar school zijn. (Maar wel met de belofte dat we coole boeken zouden meebrengen voor hen.) Het doet raar om na zo'n lange tijd eens alleen met z'n tweetjes ergens heen te gaan. Ieder kreetje of kikje, slaat mijn moederhart toch een slag over. Ik loop ze ook constant te zoeken, merk ik.
We hebben geen lezingen gevolgd, geen randevenementen, niets! Alleen Boeken Kopen. Dat was/is/blijft de opzet. (En een lekkere lunch zonder ketchupvlekken, omgestoten glazen, vette vingertjes, plas-pauzes en andere onderbrekingen maar met een intelligente discussie én frietjes)

Impressie van de dag.
- Wat worden er een hoop boeken geschreven over ellende en gruwel. Zowel in fictie als non-fictie. (mentale nota; nooit aan meedoen want die markt is mijns inziens meer dan verzadigd.) Op een bepaald moment stak het verschrikkelijke depressie-beest even zijn kop op, mijn God, wat een ellende op deze wereld...
- Wat een hoop heel fijne kinder-prenten-boeken worden er gemaakt. (En hoe komt het toch dat de bekroonde niet altijd de mooiste/beste zijn? Of ligt dat aan mij?)
- Huh, sinds wanneer is onze boekenmarkt zo ver-amerikaniseerd? Chiclit? Wie leest dat grote aanbod?
- Zijn piraten, ridders, prinsessen, monsters en helden misschien toevallig wat nu leeft bij de kleintjes? RETHORISCH!
- Is het fijn om je eigen boekje (ook al is het piepklein) te zien liggen in de Boekenbeurs? IDEM DITO!

En zo bestaat mijn oogst dit jaar eigenlijk alleen maar uit kinderboeken, bijzonder mooie prentenboeken want die waren de enige waar ik de volle prijs voor wou geven. Ik heb kerstcadeautjes à volonté en toevallig weet ik ook al wat de Sint zal brengen dit jaar... Wel heb ik Norwegian Wood van Haruki Murakami gekocht. (om evidente redenen)
Karel kocht vooral Marketing- en Economie-boeken, de traditionele Ben Elton, nog een paar andere Engelstalige boeken nu het zo gemakkelijk is met de Sterling Bookshop bij de hand, het grote luisterboek voor op reis en een paar kerstcadeautjes.
's Avonds, de kindjes voorlezen uit het prachtige boek van Lieve Baeten, Nieuwsgierig Lotje, kindjes in bed gestopt, het badputje ontstopt met een paarse draak van een product en dan snel alle leuke ideetjes voor boeken die vandaag in me opgekomen zijn neerpennen. Want boeken doen aan schrijven denken!

08-11-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

06-11-2007 om 11:41 geschreven door Fjerinne  

02-11-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Morgen Allerzielen.
Als kind dacht ik altijd dat het betekende dat we met z'n allen zielig mochten zijn die dag. We gingen dan 'bloemen gaan zetten' en diep vanbinnen voelde ik me dan altijd heel opgewonden op een plechtige manier. Ik had dan mijn nieuwe winterjas voor de eerste keer aan en Bonmamantje kwam en er waren ‘s avond wafels of pannenkoeken en ’s middags hadden we al frietjes gehad. Iedereen zijn beste kleren aan, bloemen kopen en dan plechtig de begraafplaats op. Die mooie bij Brugge waar Guido Gezelle ook ligt en waar die fantastische oude bomen staan.
Maar nu, met ouder en banger worden en 'eigen' verdrietige herinneringen die elk jaar rond die tijd boven komen, vind ik er niets opwindend meer aan, aan dat zielig zijn met z'n allen.
Integendeel. Ik ben haastig op zoek naar vrolijkheid. Zoals Linus die de pielenpomper zoekt. (de batterijoplader)

Vandaag geen kerkhoven op onze vrije dag maar een shopwandeling in Hulst (Nederland) voor Sint- en Kerstcadeautjes en thuis wat priegelen met veel kralen en kleur. Aanschouw, ook in allerzielige tijden is er plek voor kleur hier in ons duivenhok.

01-11-2007 om 22:30 geschreven door Fjerinne  

Dingen die mij inspireren deze week:

- De schitterende uitspraken die mijn kinderen eigenlijk bijna constant doen:
Radio: "Heb je interesse? Surf dan naar www..."
Linus: "Surfen, je bent niet wijs zeker, ik kan niet surfen en ook niet skate-boarden, maar wel al fietsen op twee wielen."

Tilia: "Mama, mijn silly bootje is een bal. Als er een stickertje met een bal op de kapstok hangt moet ik daar mijn jas ophangen."

Uit het leven van Beatrice Potter: "Ze hield zestien jaar een dagboek bij."
Linus: "En toen gooide ze die weg? Hoe stom!"

- Boeken die ik deze week lees:
'Eend voor eend' van Guus Kuijer (Heel mooi, schitterende observaties)
'Chart Throb' van Ben Elton (Onvoorstelbaar geniaal zoals al zijn boeken)
'Jaia' van Marcus Cumberlege (Mooi, just as you are Marcus)
'Hoe Mieke Mom haar maffe moeder vindt' van Guus Kuijer (Geschift boek maar ik vind al zijn andere beter)
'Schurken en Superhelden' van Tony Bradman en Tony Ross (superboek voor Linus, Griekse en Romeinse helden!)
'Het lievelingsboek van Simon Snoek' van Julia Donaldson en Axel Scheffler
'Het krijtje' van Iris van der Heide en Marije Tolman
'Prutske' van Stijn Streuvels
'Tin Toeval en de kunst van het verdwalen' van Guus Kuijer (Liever Madelief en Polleke)
'Tin Toeval en het geheim van het Tweebeens-eiland' van Guus Kuijer
'Tin Toeval in de onderwereld' van Guus Kuijer
'Spinnentaart' van Rian Visser en Yvonne Jagtenberg
'Joni' (Vlaams Filmpje) van Jan Dewitte

Het lijkt een hele lijst voor één week maar dat is doordat het vakantie is, niet dat ik veel tijd heb in de vakantie (integendeel) maar ik lees ongelooflijk veel voor en de kinderen mochten zaterdagochtend in de bibliotheek achttien boeken uitkiezen.

Verder valt het me op hoeveel mensen ik ken die heel inspirerend werken op me:
tentoonstellingetje hier, tekeningen daar, gedichtjes in de brievenbus, schitterende mails, zeer schone links, fantastische telefoongesprekken, fijne wandelingen.
Bedankt Katherine, Bettina, Ann, Karel, Thomas, Roos, Veerle, Veronique, John, Nancy, Philippe, Ellen, Anne, Chris, Hans-Jurgen, Kirsten, Frank, Bart, Marcus, Jan... Iedereen eigenlijk.
En vanavond een etentje op een boot... samen met mijn liefste omdat de 30ste een beetje onze dag is en we daar niet altijd aan denken, dus als we het eens doen, dan doen we het goed! Bedankt Silke om te babysitten.

Ik verlang al naar het einde van de vakantie om te kunnen al mijn inspiratie om te zetten in letters op papier. want voorlopig kom ik alleen toe tot snelle krabbels...

30-10-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

22-10-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Meteen heb ik vier zo’n boeken gekocht voor de meer dan duizend cd’s van mijn lief. (Kan je je het voorstellen hoeveel plaats dit inneemt in ons piepklein poppenhuisje?)

Hij zag dat eerst niet zitten, zoals veel van mijn ‘zotte invallen’. Maar daar ben ik al min of meer aan gewend. Gisterenmiddag begon hij dan toch de plastiek cd-doosjes open te wrikken, vooral die vervelende achterkanten om de omslagtekstjes te bewaren samen met de schijfjes in die grote boeken.

Misschien omdat ik al een week aan het opscheppen ben over hoe gemakkelijk ik nu AL mijn cd’s mee kan nemen naar boven of waar dan ook en hoe gezellig ik dit op schoot kan nemen om een volledig overzicht te krijgen van mijn interessante verzameling.

Drie gigazakken vol doosjes hebben we nu, versleten en gebarsten doosjes vliegen weg, de andere worden gerecycleerd voor ander gebruik. (vb om manuscripten op cd-ROM op te sturen etc)

Omdat op 1 september onze tv het begeven heeft (oef, ik miste hem geen seconde) besloot mijn lief zichzelf na zijn titanenjob te trakteren op een tv. Uren bleef hij weg. Echt uren.

Hij verdwaalt soms in een andere tijdsdimensie (hoe hij dat doet weet ik niet) dus ik maakte me eerst geen zorgen. Maar dan uren en uren later kreeg ik een telefoontje van hem;

“Je zat er wel mee in zeker?”

Hij had een tv gekocht - heel mannelijk; een scherm als een privé-cinema (voor ons piepklein woonkamertje!!!!!) – en was met dat gigantisch gedrocht naar buiten gestapt en toen ging dat alarm van de winkel keihard af. Security kwam eraan te pas en na fouilleren en de hele rimram bleek dat mijn lief tijdens de cd-pellen fase zijn broekzakken gevuld had (waarom niet meteen in de vuilbak?!?) met die kleine plastiek strips met een streepjescode die in sommige cd doosjes zitten met een antidiefstal beveiliging erop.

Ze begrepen maar niet dat iemand met zo’n pak van die strookjes in zijn broekzakken rondliep.

Schitterend nietwaar?

Ik lach nog en het is al meer dan twaalf uur geleden.

30-09-2007 om 23:27 geschreven door Fjerinne  

Papa maakt een bed

Vorig jaar heb ik heel - veel te - ambitieus deelgenomen aan de Hasseltse Illustratoren prijs. Van over heel Europa namen de beste illustratoren deel aan deze wedstrijd en er kon maar één winnaar zijn. Hoe komt het dan dat ik zelfs de hoop koesterde? De menselijke geest zit raar in elkaar.

Nu, een jaar later, heb ik de voorstudie en de schetsen weer bovengehaald want ik zie het toch zitten om het hele verhaal af te werken. Ik heb nu al vier dubbele pagina’s. En het boekje zal maar vierentwintig bladzijden hebben. Moet lukken, zal lukken! Dan kan ik mijn Vlaamse Filmpjes eens afwisselen met een echt prentenboek. Je kan al een preview zien hiernaast op de link van Zeeminneke of surfen naar www.bloggen.be/Zeeminneke .

En wie weet, misschien vindt iemand het nog een leuk boekje ook: “papa maakt een bed”, maar ondertussen maakt deze mama een boek.

23-09-2007 om 19:12 geschreven door Fjerinne  

Nog acht dagen en de inzending voor de kunstenwedstrijd Hope+Désir van Linx+  moet binnen zijn. (http://www.hopedesir.be/mandela/home.asp)

Ik heb er nog een halve dag werk aan. Maandag zal ik eraan verder werken, wanneer de kindjes naar school zijn. Dan zal ik ze dinsdag binnendragen in Gent.

Ook nog acht dagen voor de John Flanders prijs en mijn printer valt zonder inkt. Ik ben er natuurlijk weer in geslaagd de verkeerde vulling te kopen en moet dus nog een hele zondag wachten voor ik maandag ook inkt kan halen en mijn zes exemplaren wedstrijdklaar te maken. Het is echt de maand van de deadlines.

Elke ochtend sta ik op met hetzelfde ochtendgebedje: Earl Grey help me trough the day.

En dan drink ik een grote mok Earl Grey thee. Heel primitief ritueeltje maar mijn dagelijkse start.

Ik en thee, dat is zoals erwtjes en worteltjes, het ene gaat wel zonder het andere maar het is veel beter mét. Vraag het maar aan Marcus Cumberlege*, de Engelse poëet die in Brugge woont, die in zijn dichtbundel The White Lady het gedicht “Selected Leaves, a Teadrinker’s testimonial” aan mij opdraagt. (Aan mij, klein onbeduidende garnaal?!? Ik was voorheen nog nooit in een kunstwerk vereeuwigd!!!)* www.marcuscumberlege.com

Maar al die wedstrijden doen een mens dromen.

Mijn inzending voor de wedstrijd Hope+Désir zal ik hier nog voorstellen met foto’s van het volledig afgewerkte stuk, ondertussen stel ik een ‘oud’ beeldje voor uit mijn boetseerperiode omdat het ook past bij hoop en verlangen.

Ik heb ooit mogen een stukje schrijven in de Knack Weekend, het millennium nieuwjaarsnummer en ik schreef toen met de M van Man. Het ging over troost en verlangen en de invulling daarvan en vlak daarna kriebelden de knutselbeestjes weer en boetseerde ik dit werkje om bij het tekstje te passen zoals erwtjes dat doen bij worteltjes.

22-09-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Toen ik voor de derde keer zwanger werd wou ik mezelf eens trakteren met een kunstwerkje. Pure verwennerij wat mij betreft. Niet het kunstwerkje bezitten want anders zou ik me er eentje gaan kopen. De verwennerij zit er namelijk in dat ik me permitteer om mijn huis te laten vervuilen en de was en strijk tot rattennesten te laten verworden. Mijn kinderen met overvolle borden in de zetel te laten lunchen met voor de zoveelste keer de “grote boze wolf show” …

Want mama maakt een kunstwerk!

De derde zwangerschap heb ik niet tot een goed einde kunnen brengen maar het werkje staat in de tuin. Ik hou er wel van. Die derde zwangerschap – mijn eerste echt bewust gekozen zwangerschap – is toch ook een deeltje van mijn leven. Een mooi deeltje zelfs.

En of je er nu twee of drie op de wereld zet, kinderen krijgen en hebben vergt kunst- (en vlieg-) werk.

21-09-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Op een winterdag, het was ijzig koud en er lag poedersneeuw, zag ik hoe mooi de lange schaduwen waren in de tuin. Een heel nostalgische sfeer.

Op het einde van onze tuin staan zwarte essen, heel hoge bomen en daarachter liggen de weiden die ook blank gepoederd waren. Het was het soort sneeuw die alleen maar de kleuren zachter maakt, niet afdekt. Omdat de zon scheen en omdat mijn lief  herhaaldelijk sprak over een ‘focal point’ in de tuin,- hij is een sterke aanhanger van Engels tuinieren – had ik zin om er één te maken voor hem.

Het moest lange schaduwen kunnen maken maar ook het warme licht van de zon kunnen vangen en uitstralen. Tegelijk wou ik dat het een soort eenheid uitstraalde die tegenovergesteld was aan eenzaamheid. Kun je nog volgen?

Ik wou ook een goed gevoel uitbeelden.

Diezelfde dag toog ik aan het werk. Beton halen en betonijzers, aluminium, een boormachine, stone-art en powertex om alles weersbestendig te maken.

Ik wou dat het vrouwelijkheid uitstraalde en ondanks dat ik het maakte voor mijn lief is het eigenlijk ook een ode aan alle vriendinnen die ik in mijn leven gehad heb. Eerst wou ik het vriendinnen noemen maar de vlag dekte de lading niet op de manier die ik wou. De vrouwen houden elkaar allemaal vast, het is een soort ketting. Je moet je verbeelding laten werken om de symboliek van de vele kronkelende banden waarmee ze aan elkaar hangen te vertalen. Omdat de vrouwen ‘versteend’ zijn in deze omarming ‘verbeeld’ vond ik een mooier woord… is het uiteindelijk De Verbeelding geworden.

Maar het verhaal is nog niet ten einde. Eind februari, een paar jaar later zagen we een schitterend Art Deco huis te koop staan. Het was schitterend. We zijn er verschillende keren naar gaan kijken, hebben maanden gedroomd wat we er allemaal zouden doen en hebben tenslotte die droom moeten opgeven want hoe meer we het bekeken hoe duurder het werd. ’t Is te zeggen hoe meer onkosten er aan het huis bleken te zijn. Het bleek voor ons te duur. Toch koester ik die periode. De dromen waren mooi en het was echt een schitterend huis. We hadden een zakenplan klaar voor het kunst- en cultuurhuis dat we ervan zouden maken en een logo: De Verbeelding, een zwart-wit lijnentekening van onze ‘focal point’.

Die droom is (nog) niet uitgevoerd maar deze blog is er het virtuele zusje van geworden.

20-09-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

19-09-2007 om 20:31 geschreven door Fjerinne  

19-09-2007 om 20:28 geschreven door Fjerinne