Dag 20 – donderdag 27 juli 2017

Om 8u45 zouden ze ons komen ophalen aan ons verblijf.  Dachten we in ieder geval.  Gisteren hadden ze ons blijkbaar een mailtje verstuurd dat ze er al om 8u15 zouden zijn …  Sorry dat ik mijn e-mails niet regelmatig lees op reis …Niet getreurd, we weten hoe te reageren in stress situaties, op 5’ waren we klaar, gepakt en gezakt voor een volgend bezoek aan een township, maar ook Robben Island.  Godfrey wist ons alleszins onder tijdsdruk te brengen naar de Waterfront, net op tijd om de boot te nemen naar Robben Island, het ‘Eiland van Ballingschap’. 

Niet enkel de meest beroemde gevangene Nelson Mandela zat er vast, al in 1525 werden Portugese gevangen naar dit eiland verbannen.  Het deed eveneens dienst als een ‘ziekenhuis’ voor niet-geaccepteerden zoals lepralijders en gestoorden.  Het diende ook als legerbasis in WO II.  Eens op het eiland kregen we een busritje over het eiland en ten slotte een wandeling door de gevangenis, waarbij we onder leiding van een ex-gevangene een bezoek brachten aan o.a. de cel van Nelson Mandela.

Eigenlijk kan je die verhalen moeilijk vatten.  We trouwden in het jaar dat Apartheid werd afgeschaft …Maar buiten ‘Give me Hope Joanna’ …

Totdat je er hier mee geconfronteerd wordt.  Maar toch … je wordt eigenlijk het meest geraakt door het positivisme van de ‘zwarten’.  Na ons bezoek aan Robben Island kregen we een begeleid bezoek aan de township ‘Langa’.  We werden eerst een beetje misleid, want de huisjes zagen er naar ‘zwarte’ normen behoorlijk uit.  En ik verontschuldig mij voor deze uitspraken, maar zo werd het ons ook gezegd.  Totdat we dieper in de township trokken.  We kregen eerst weer een kleine les in de plaatselijke taal, en mochten dan een ‘hostel’ bezoeken waar de immigranten uit andere streken belanden om een beter leven tegemoet te gaan.  We mochten in ‘room number four’ binnen gaan … Binnen gaan was eigenlijk zelfs niet mogelijk … de ruimte was maximum 3 op 4m, 1 tv toestel, 3 bedden, voor elk gezin 1 bed, per gezin ongeveer 4 personen.  Ja echt, jullie lezen het goed, er leefden hier 14 personen op 12m².  Je kan het gewoon niet begrijpen dat dit nog bestaat, maar het bestaat dus duidelijk.  Buiten liggen de ratten gewoon aan je voeten.  En toch, je hoort maar 2 woorden, ‘hoop’ en ‘positivisme’.  Gelukkig zijn die mensen niet, de gids woont zelf ook in Langa en bevestigde ons dat, maar ze hebben hoop en gaan ervan uit dat de regering op een goede dag extra inspanningen zal leveren. 

Ik wil gewoon even eindigen met Camille’s woorden, want ik voelde mij rot schuldig daar rond te lopen, ‘Mama, wij kunnen daar niets aan doen, het is onze schuld niet, en wij gaan het probleem ook niet verhelpen’.  Maar we hebben er 3 schilderijtjes gekocht, waarschijnlijk vééééééééééél te duur betaald, maar ik kan alleen maar hopen dat die mensen een super dag gehad hebben met de recette die ze vandaag gedraaid hebben! 

Ik kan het verder niet verwoorden, je moet het gewoon gezien hebben …

27-07-2017, 19:17 geschreven door De Vannestjes  

Dag 19 - Woensdag 26 juli 2017

07u30 stipt staan we te zingen aan Camille’s bedje in Zuid-Afrika!!!  Het derde continent waarop ze haar verjaardag kan vieren.  Verjaren in het midden van de verlofperiode kan zo zijn voordelen hebben.  Haar zus postte alvast een aantal foto’s op Facebook, er zullen er in totaal 18 foto’s gepost worden … Heb al plezier op voorhand!  Al moet ik zeggen dat de vrienden anders ook wel heel wat originele posts gedaan hebben!  We waren al hartelijk aan het lachen van ’s morgens vroeg!!!

Ontbijt … geen bubbels, want dat is meer Noëmie haar ding, maar wel een immense chocolade taart, traktaat van de gastheer …  Je zag haar stralen … en wij genoten mee!  De eerste cadeautjes werden open gemaakt … en Camille bleef maar stralen, en de dag moest eigenlijk nog beginnen. 

Om 10u00 werden we verwacht bij Anthonij Rupert Wines, een enorm groot domein, met niet alleen een wijngaard, maar vooral, en daarom waren we er, ook een oldtimer museum, The Franschhoek Motor Museum.  We werden met een trammetje opgepikt en mochten eerst genieten van 10 minuten mooi landschap, misschien wel het mooiste landschap dat we tot nu toe gezien hadden …  Zo ver als we konden kijken, met de bergen op de achtergrond, het zonnetje weer van de partij! 

Ik ben niet de geschikte persoon om dit te beschrijven want ben allesbehalve een autokenner, en moeilijk te begrijpen dat je je dochters daar een plezier mee kan doen, maar zowel de papa, Noëmie, en zeker Camille zaten in de zevende hemel van al het pracht en praal van wagens dat ze te zien kregen.  80 unieke wagens (en dat is maar 1/3 van de collectie van Anthonij Ruper), de oudste van 1903, de meest recente van 2010 … Gaande van Ford, Buick, Rolls Royce, Ferrari, Porsche, Mercedes, Aston Martin, originele Formule 1 wagens …  Camille kreeg er zelfs de tranen van in de ogen … Kan het eigenlijk zelf nog altijd niet vatten dat de papa zo veel chance heeft met 2 dochters die honderduit kunnen mee vertellen over al deze unieke wagens!  Er zat er zelfs 1tje tussen waarmee Mandela heeft mee rond gereden, en ook eentje van Hitler, cadeau gedaan aan 1 of andere bekende Arabier!  Nogmaals, ik val een beetje uit de boot vandaag, ik ken er echt te weinig van!  En het leukste van dit gedeelte moest dan nog komen, ze mochten alle twee meerijden in een oude Studebaker Champion uit het jaar 1956.  Je moest ze zien glunderen … Hun dag kon niet meer stuk!!!  En dat in zo een mooie omgeving!

Dan op weg naar Cape Town, onze laatste halte en ons laatste verblijf.  Zouden we ook hier weer verwend zijn?  Ja hoor, zicht op de Oceaan, elk weer een eigen badkamer en een prachtige zithoek met volledig ingerichte keuken.  Een waardige afsluiter!  Ondertussen toch al 15u gepasseerd, en de 2^de verrassing moest nog komen.  Het was 7’ maximum 10’ rijden volgens de gastheer van het appartement.  Ok, waarschijnlijk geen rekening gehouden met het spitsuur, want we hebben er welgeteld een dik uur over gedaan!  De realiteit komt echt weer dichterbij …  Pfffff …  Maar we mochten niet zagen, en zeker niet klagen van Camille!  Ook niet wanneer we aan de kassa kwamen van 2 Oceans Aquarium en we nu voor 4 volwassenen mochten betalen )  Van realiteit gesproken … hahahahaha …

Voor sommigen misschien ook weer een rare verrassing, maar beide kids genoten van alle unieke vissoorten die we er te zien kregen.  Een echte aanrader!  Vooral de haaien spreken tot ieders verbeelding!  Je kan niet meer dan genieten, en dat deden we dan ook!  Immens vele foto’s werden er ook weeral getrokken!  Weliswaar op hoge ISO waarde, maar hopelijk toch een aantal prachtexemplaren er tussen.  De pinguïns mochten ook niet ontbreken, maar kan je wel garanderen dat er daar een serieus geurtje aan vast hing!!! 

Op naar het laatste onderdeel van de avond, Africa Café, voor een typisch Afrikaans diner, weeral met de vingers eten voor de liefhebbers, maar dus zeker niet de papa!  De verjaardag werd nogmaals gevierd met djembé muziek, een speciale Happy Birthday voor Camille, en een leuke attentie van het huis!  Een extra herinnering voor in de koffer vol met 18 jaar herinneringen!

Moe maar voldaan vertrekken we naar ons appartement en genieten we nog van een laatste glaasje bubbels ( en de mama nog eentje extra terwijl iedereen al slaapt, er moet nog geschreven worden aan het blog!)

Ik denk dat we mogen spreken van een geslaagde 18^de verjaardag!!!!

26-07-2017, 22:55 geschreven door De Vannestjes  

Dag 18 – dinsdag 25 juli 2017

Effectief, regen en storm … hiermee werden we wakker …  Dus rust, no stress, alles op het gemak …  Zaaaaaaaaalig lang ontbijten aan de open haard, en dit voor ons in de zomer, maar heel begrijpelijk in Zuid-Afrika! 

Even luisteren bij de gastheer welke wijnhuizen hij ons aanbeveelt, maar geloof het of niet, we waren echt niet ambitieus.  Maximum 2 … we zijn echt lui vandaag, zelfs op gebied van wijn drinken …

We komen uiteindelijk tegen 11u30 terecht bij Delaire GRAFF Estate in Stellenbosch.  Van Loveren was nice, maar dit was meer dan nice.  En daar gaan mijn superlatieven weer.  Maar het is dan ook zo!  Wijnen gecombineerd met nog betere kazen, mooier gepresenteerd, met prachtige kunstwerken en een open haard waar je wel met 24 voor kan zitten … (misschien klein beetje overdreven )  We hebben gewoon genoten, 2 uur aan een stuk …  Toch ook nog even naar Stellenbosch centrum.  Noëmie voelde haar direct thuis in de studentenstad.  Papa en ik voelden direct weeral de stress, te veel verkeer …Camille bleef gewoon verder genieten  op haar dooie gemak … De wegen scheidden na het eten.  Noëmie en ik nog op zoek naar het ideale verjaardagscadeau, papa en Camille moesten gewoon uit ons zicht blijven …  Wandelend door de regen (kan ook ontspannend zijn) hebben we kousen gevonden van de ‘Big 5’ … Camille blijft toch maar beweren dat ze alleen maar gelukkig wordt van kousen en onderbroeken.  Onderbroeken hebben we niet gevonden, kousen gelukkig wel!  We zouden niet willen dat ze morgen op haar 18^de verjaardag niet gelukkig zou zijn …

’s avonds vieren we bescheiden 18 - 1 dag.  Kris en ik hebben eigenlijk helemaal niets te vieren … Geen kids meer in huis vanaf morgen … (maar stiekem wel fier dat we al zo ver zijn!!!)

Morgen hopelijk een schitterende verrassingsdag voor ons Camilleke!!!

26-07-2017, 22:06 geschreven door De Vannestjes  

Maandag – 24 juli 2017

Joepie, uitslapen! Toch wel tot 07u00 … hahahahaha … Maar het zal een simpel ontbijtje worden!  Geen eieren met bacon meer!!!   Niemands lever kan het nog aan na 2 weken een copieus ontbijt gehad te hebben!

We gaan een beetje werken vandaag, allé, ’t is te zeggen, we gaan Wijnhuis Van Loveren bezoeken in Robertson, de leverancier van wijnen die door Ranson exclusief verdeeld worden in België.  Super ontvangst met een glaasje bubbels ’s morgens om 11u00, exclusieve rondleiding, gevolgd door een wine tasting van 5 verschillende wijnen met aangepaste kazen.  Kris en ik stellen vast de opvolging verzekerd is, de 2 dochters genieten enorm mee!!!  Eens Bourgondiër, altijd Bourgondiër, het zit hem blijkbaar in de genen.  En dit met zicht op de wijnranken, onder een zonnetje met 24°.  Thuis mogen de winters ook deze temperaturen hebben!!!

Dan op weg naar onze voorlaatste stop van deze toch weer onvergetelijke reis, Franschhoek.  Ons verblijf deze keer, Avondrood Guest House, is volledig in Victoriaanse stijl, een suite, 2 slaapkamers, zithoek met open haard en zicht op de bergen die volledig rood kleuren bij het avondlicht.  We blijven verwend.  We kunnen zelfs genieten van een jacuzzi.  Maar niet vanavond, gewoon genieten in de ontvangstruimte van the guesthouse met open haard.  Allé, proberen toch, want blijkbaar heeft Pebbles serieuze kattenkwaad uitgehaald, of is het muizenkwaad.  Geraniums mochten eraan geloven, muizen mochten eraan geloven, en vuil vuil vuil …  Oei oei oei … als dat maar goed komt!!!  Maar gelukkig kunnen we toch blijven rekenen op de altijddurende goedheid van Els en Jurgen.  Hoe kunnen we dit goedmaken?
Maar we hebben toch wel genoten hoor van ons wijntje aan de open haard! 
Nu genieten van een Frans restaurantje, en dan nog even nagenieten in onze zithoek met open haard, helemaal voor ons alleen!

Morgen wordt er de ganse dag regen voorspeld, 2^de regendag van deze vakantie, maar we gaan het niet aan ons hartje laten komen, integendeel!  We gaan uitslapen, en vervolgens zien wat de dag ons zal brengen.  Niets moet, alles kan!

24-07-2017, 00:00 geschreven door De Vannestjes  

Dag 16 – zondag 23 juli 2017

Vandaag onze laatste lange kilometerdag.  En we moeten het toegeven, we zijn echt moe!  Of murw zoals de papa zegt.  De drukke dagen beginnen ons serieus in de kleren te zitten.  We hebben dan wel heel veel gezien, maar het is echt een druk en strak schema.  Maar bon, het is wat het is, mama verzet alle foto’s van de memory cards naar die ene harde schijf die hopelijk niets zal overkomen.  We zitten toch maar in de wagen kilometers te verslijten.  We moeten ook wel toegeven, hoe dichter we bij Kaapstad komen, hoe mooier de natuur.  Ik vraag even aan de papa of we misschien toch niet beter een binnenvlucht hadden genomen en 2 dagen rust ingepland hadden.  Het antwoord van de papa was kort en krachtig ‘Neen, ik geniet te veel van de vergezichten, maar moesten we nog eens terugkeren, ja, dan wel.’  Ok, de reisleider is gerustgesteld.

De eerste stop is eveneens onze lunchpauze, in Hermanus, @ Grotto Beach.  De ligging was perfect, de bediening en het eten jammer genoeg niet.  Ik zou het graag melden op Tripadvisor, maar van de papa mag ik er geen energie in steken.  Ok dan, even wat foto’s en op weg naar ons volgend hotel, Whale Coast Hotel.  Weer een meevaller.   Velen onder ons zouden dromen van zo een appartement aan onze Belgische kust, maar onbetaalbaar.  We genieten van de lage wisselkoers.

Ik doe er heel wat ideetjes op qua interieur.  En ook van producten voor lichaamsverzorging.  Ik verlang al naar Cape Town om daar de shop te vinden van Charlotte Rhys.  Ik denk spontaan aan Myriam, ze zou er ook zo van genieten!

Back to reality en onze laatste echte spotting naar dieren, meer bepaald de walvissen.  Om 15u30 worden we opgehaald aan ons hotel.  We kunnen nauwelijks geloven dat we echt walvissen gaan zien.  Ik zou de foto’s moeten bekijken, denk niet dat het super super was, maar we hebben wel walvissen gezien.  Alleen jammer dat we de typische walvissenstaart niet hebben kunnen vastleggen.  Ondertussen moesten we wel vast stellen dat de papa echt niet goed was. En we gaven eigenlijk allemaal toe, we hebben genoeg van restauranteten.  Al meer dan 2 weken … trop is te veel en te veel is trop, dixit VDB … Bij aankomst aan ons hotel naar de ‘checkers’, vergelijkbaar met onze Carrefour.  Simpel, heel simpel, pizzaburgers, pasta, pizza, en de papa een yoghurtje …  Ook een OTC voor maagproblemen.  Motilium is ook hier niet vrij verkrijgbaar.
Bij aankomst op ons appartement op zoek naar een dekentje voor onze papa … zonder succes, wel extra vuurtjes die we installeren naast en rond hem zodat hij eindelijk terug warm krijgt.  De 3 vrouwen maken er ondertussen een onderonsje van en aperitieven naar believen terwijl de mama haar blog aanvult.

Hoe de avond verder zal verlopen … geen idee … maar morgen meer en hopelijk tof nieuws!

23-07-2017, 19:38 geschreven door De Vannestjes  

Dag 15 – zaterdag 22 juli 2017

We mochten slapen tot 7u, wat een luxe!  Ons Vannestje staat hier zelfs vroeger op dan thuis, en zonder morren !

Vandaag is het struisvogeldag.  Maar Camille haar geweten begint haar parten te spelen.  Rijden op een struisvogel, is dit moreel verantwoord?  We lieten het rusten, en zeiden dat we het met de gids van Highgate Ostrich Farm zouden bespreken waarom zij als enige in de streek dit toch nog toestaan.  Maar eerst nog stoppen in George.  Gewoon niets te beleven.  Dan maar doorrijden naar Mosselbaai.  Ook dit was niet het van het.  We hebben al mooiere baaien gezien.  Alle hoop dan maar op de Ostrich Farm in Oudtshoorn.  Al hadden alle 3 de vrouwen een off-day.  En de jongen die ons verwelkomde aan de ingang … we hadden al onze vooroordelen.  Bon, vooroordelen laten varen en eerst genieten van onze lunch.  Struisvogelcarpaccio, struisvogelei en struisvogelsteak.  Enkel het nagerecht had geen link met de struisvogel.  Even wachten op de gids.  Gelukkig was die wel enthousiast.  We bespraken direct onze morele bezwaren en twijfels om op een struisvogel te rijden.  En sorry Robbe, de man kon ons echt overtuigen dat dit zeker geen dierenmishandeling was.  Er wordt evenzeer op olifanten gereden, op paarden, op kamelen, … Ze kunnen hun niet permitteren om in slechte papieren komen te staan en hun dieren te mishandelen. Daar bovenop was er ook een maximum aan gewicht.  Ik zeg niet hoeveel het maximum was, maar enkel Camille kwam in aanmerking … hahahahahaha …  Camille direct ‘Mama, zet het in je blog hé, Robbe leest zeker ons blog’  Bij deze dus gebeurd hé Robbe, ik kan je echt garanderen dat er geen schade werd toegebracht aan de struisvogels!  (en ook niet aan Camille  )

We kregen eerst een volledige rondleiding op de farm.  Vervolgens werden we uitgenodigd de struisvogels eten te geven.  Dit leverde hilarische filmpjes op van zowel Noëmie, Camille als van de mama.  Dan ons even verplaatsen buiten de farm.  Daar werd Camille uitgenodigd om een ritje te maken op de rug van de grootste vogel ter wereld met zijn 2,4m hoogte en gewicht van ruim 100kg.  Een serieuze uitdaging bleek zo, en vooral hilarische beelden leverde het hier ook weer op.  En nogmaals, je zag echt dat de struisvogel helemaal niet gestresseerd was.  Integendeel.  De andere struisvogels keken allemaal mee en liepen mee alsof het een dagelijkse bezigheid was.  Dan nog de struisvogelrace … man man man, kunnen die vogels snel lopen …
Weeral een unieke ervaring rijker, en vooral, weeral een gelukkige Camille!

Bij aankomst in het volgende guesthouse worden we voor het eerst uitgenodigd om lekker mee te genieten van de beroemde Zuid-Afrikaanse ‘braai’ om dan weer een goede nachtrust te hebben ter voorbereiding van ons volgend avontuur, whalespotting.

Tot morgen!!!

22-07-2017, 00:00 geschreven door De Vannestjes  

Dag 14 – vrijdag 21 juli 2017

6u weer uit ons bedje … Nog pikkedonker … Een olifantenwandeling bij zonsopgang staat er op het programma.  Vertrokken zonder koffie en dat liet zijn sporen achter … hahahahaha … ook bij het Knysna Elephant Park zelf was er nog geen koffie te verkrijgen.  Even op onze tanden bijten!

We kregen eerst een inleidend filmpje te zien, daarna mochten we de lodge van de olifanten zien waar ze ’s nachts hun schoonheidsslaapje doen.  Maar nog steeds geen olifant te bespeuren.  Dan maar naar buiten, de spanning werd opgebouwd.  En plots, tegen de zon in kwamen ze plots aangewandeld met hun begeleiders.  Geloof het of niet, maar voor mij was dit een emotioneel moment.  Mensen die me goed kennen weten dat ik een zwak heb voor olifanten … Ik mocht als eerste op een olifant, Shangu met als begeleider Fangwell.  Krisje en ik hebben ooit tijdens de huwelijksreis een 2-daagse gedaan op de rug van een olifant, dus in vergelijking daarmee was dit misschien peanuts, maar om dit samen met je gezin te mogen beleven, tja … 
De meisjes mochten samen op de oudste en tevens eerste inwonende olifant van het park, Sally, ooit samen met Harry.  Harry werd ondertussen alweer terug geplaatst in de vrije natuur, maar Sally is nog te hard nodig op het terrein.  De kans is klein dat ze ooit zal vertrekken. 
Na een klein uurtje stappen mochten we eindelijk ontbijten en eindelijk onze koffie drinken.  Na het ontbijt werden we uitgenodigd om de olifanten eten te geven.  We kregen elk een emmertje met vers gesneden fruit, niet zoals wij het ’s morgens bij ons ontbijt kennen, maar in aangepaste groottes.  Ik kan het gevoel niet beschrijven, en misschien komt het lachwekkend over, maar het schrijden van hun slurf over je hand, dat zuiggevoel … Schitterend!!!  We waren allemaal onder de indruk!  En dan op naar de derde ervaring, we mochten ze strelen.  In alle mogelijk poses.  Ik zal het verschrikkelijk moeilijk hebben om de mooiste foto’s eruit te kiezen.  Een echt TOP-moment!

Na 4,5 uurtjes namen we afscheid met een gelukzalig gevoel.  Op weg naar een boottrip op de Knysna Lagoon, daar waar de Indische en de Atlantische Oceaan samen komen.  We hadden prachtige vergezichten verwacht, mooie groene plaatjes, maar we schrokken van de somberheid, maar wat bleek, 6 weken geleden heeft er 2 dagen lang een zware brand gewoed en een enorm groot gebied volledig vernield.  Zo raar, sommige huizen, en dan spreek ik van misschien 4, bleven zo goed als intact, en alles er rond was weg geschroeid.  Moeilijk te vatten.  1 villa werd 8 weken geleden verkocht, met wijnranken, voor €6 mio.  Er bleef bijna niets meer van over …  Hoe het zit met verzekeringen, het heropbouwen, er kon geen antwoord gegeven worden …  Enfin, links van het water zag alles er mooi uit, rechts enorm schrijnend, ook al zie je eigendommen van super rijken …

In de namiddag werd er een halve dag rust voorzien, maar niet als je dochter Camille noemt … We zijn hier niet om te rusten.  Terug een 50-tal km rijden om naar het ‘Tenikwa Wildlife Rahabilitation and Awareness Centre’ te rijden.  Ook hier weer veel te veel indrukken.  Ik was zodanig onder de indruk van het luipaard dat ik vergat foto’s te trekken.  Het was de gids die me effe wakker maakte.  Wilde katten, unieke vogels, maar de koning van de jungle, de leeuw … Als je hier niet stil van wordt … Wat een prachtige beesten, vooral het mannetje … Zijn manen, die fierheid waarmee hij rond liep op zijn terrein, geen albino maar echt wel heel licht van kleur.  We konden tot op een halve meter van de cheeta’s … Ik heb er echt geen woorden voor wat er dan door je heen gaat!  Misschien enkel dit, bedankt Camille dat je er geen rustnamiddag van wou maken!!!

Nog even nagenieten op ons terrasje van ons huisje aan Knysna Lagoon, een lekker etentje, op naar ons volgend avontuur morgen!

Oh, nog even dit, Kris en ik waren niet alleen onder de indruk van alle dieren die we vandaag hebben mogen bewonderen, als je 2 kids het volledige volkslied perfect kunnen zingen op 21 juli, woord voor woord, dan mag je toch wel even fier zijn … Kris en ik konden niet mee … (schaamrood op de wangen)

21-07-2017, 18:58 geschreven door De Vannestjes  

Dag 13 – donderdag 20 juli 2017

Eerst nog een lekker uitgebreid ontbijtje en tegen 8u10 op weg naar Knysna via de tuinroute met 5 tussen-stoppen.  Eerst naar Jeffreysbay, the place to be voor surfers.  Voor topsurfers zijn er weinig betere plekken dan Jeffreysbay.  Maar blijkbaar vandaag niet … L  Ligt het aan de enorme wind?  De regen?  Wintertijd hier in Zuid-Afrika?  We zullen het nooit weten, maar het lag er dood en verlaten bij.  Dan maar vlug onze weg verderzetten naar Tsitskikamma National Park met een tussenstopje in Storms River Rest Camp.  Storm, regen, storm en regen … Maar wel spectaculaire golven die prachtige foto’s zullen opleveren!  Met zicht op de nog steeds Indische Oceaan met zijn grillen, een kleinigheidje verorberen.  De ober keurde goed dat Camille een kindermenuutje mocht eten.  OK, ze wordt dan binnen 6 dagen wel 18, maar ze ziet er nog steeds geen 12 uit ;-)  Nog altijd dat onschuldig kindertootje ;-)))  We kwamen er ons Brits jong koppeltje tegen, op en top uitgedost in de correcte regenkledij!  Eventjes wat ervaringen wisselen en dan vlug op weg naar het moment van Noëmie!  Papa en mama verschrikkelijk nerveus!  Noëmie in de wolken, niets van nervositeit te zien!

De Bloukransbrug over de Bloukransrivier.  De grandioze val van 216m boven biedt spectaculaire uitzichten volgens de National Geographic reisgids.  Zou ons Noëmietje dit opmerken tijdens haar val?  Ze beweert van wel!  Kris en ik bleven achter op de viewpoint, Camille mocht mee als ‘walker’.  We vroegen haar nog even of ze toch ook niet wou mee springen maar ze zei dat ze er nog niet klaar voor was.  Misschien volgend jaar op Balaton Sound Festival in Hongarije.  Ik volgde binnen op het scherm en filmde het scherm, papa ging buiten filmen.  Man, we waren nerveus!  Zeker ik die haar gezicht zag net voor ze sprong, ik kreeg er zelfs de tranen van in mijn ogen.  Maar ze sprong, met de glimlach!!!!  En we zagen Camille op de achtergrond meegenieten.  Ik kan niet verwoorden hoe Noëmie haar voelde, maar de foto’s die we achteraf kochten, zeggen genoeg!  Het was ‘ZAAAAAAAAAAAAALIG’.  Ze probeerden Camille nog te overhalen, maar neen, ze hield voet bij stuk, maar budget werd al gevraagd om te mogen springen op Balaton als voorproevertje om dan samen, de 2 zussen, in Zwitserland de 2^de hoogste bungeejump te beleven.  Mama en papa waren gewoon super content dat ze veilig terug onder hun vleugels waren! 

Nog even stoppen aan Nature’s Valley … De Gökçe Delta in Turkije is mooi, maar dit strand is toch ook wel onvergetelijk!  We blijven in superlatieven spreken, maar ik kan ook niet anders!  Het blijft een onvergetelijke reis!!!  We mogen niet treuzelen, want we willen voor het donker in onze volgende slaapplaats zijn, Thesen Island Holiday House.  Voor oma en opa, het lijkt op Belles Dunes, maar dan 2 keer zo groot, ook het huis, want ja, we hebben al veel mooie slaapgelegenheden gehad, maar nu zitten we toch wel in een huis (geen huisje) met een aanlegplaats voor een boot (maar jammer genoeg geen boot) 

Maar we klagen niet, we genieten!!!!!

20-07-2017, 18:56 geschreven door De Vannestjes  

Dag 12 – woensdag 19 juli 2017

Vandaag niet veel bijzonders te vertellen.  Een lange dagtrip met de wagen, 472km.  Gelukkig is er voor de meisjes ‘The Hobbit’ en voor de mama de ereader.  Al kan ons Vannestje niet begrijpen dat we daar onze tijd mee kunnen verdoen.  Zulke mooie landschappen.  We kunnen dit zeker beamen, en nemen regelmatig foto’s met de Samsung van papa.

Een tussenstop in King William’s Town en even een bezoekje aan een local mall.  We hebben al 10 dagen niet meer geshopt … LOL … maar kwamen thuis van een kale kermis … Ons bezoekje aan de mall heeft dan ook maar een klein kwartiertje geduurd, sanitaire stop inbegrepen ;-)

Eens in Port Elizabeth zien we vooral havenindustrie en kunnen nauwelijks geloven dat we hier in een mooie Lodge kunnen terecht komen.  Maar toch, na ons avontuur in Umtata, kunnen we terug herademen in een mooie familiekamer!  Na ons traditioneel wijntje aan het zwembad begon onze wandeling aan het water!  Vooral de surfers trokken onze aandacht op de golven in tegenlicht van de ondergaande zon.  De aanbeveling van restaurant door Warren, Blue Water’s Café, was een goede tip!  Het heeft gesmaakt!  Voor het eerst werd er ook al eens gesproken over de agenda eens terug in België.  Maar daar ga ik jullie lezers niet mee lastig vallen ;-)

20-07-2017, 18:11 geschreven door De Vannestjes  

Dag 11 – dinsdag 18 juli 2017

6u15 liep de wekker af.  De landlord had ons gezegd dat het een spectaculaire sunrise zou worden.  En met plezier werden we wakker!  De eerste surfer was ook al van de partij.  Een mok koffie in de hand, het fototoestel in de buurt en het was 7u30 vooraleer we het beseften. 

Verder genietend van het zicht genoten we ondertussen ook van een veel te uitgebreid ontbijt.  Het was moeilijk afscheid nemen.  Dit zicht zullen we niet vlug meer hebben, denken we toch.

Vandaag is ook de eerste van de 2 lange dagen met veel kilometers in het vooruitzicht, vandaag 471km om correct te zijn, waarvan slechts een 190km autostrade, op weg naar Idwala Lam Guest House in Maqhinebeni, Umtata.

Rond 16u30 werden we plots gestopt door de politie.  126km/uur waar je 80 mocht rijden.  Ons Krisje mocht uitstappen en het gaan uitleggen.  Heb nog vlug geroepen ‘Je weet wat Hugues heeft gezegd hé, receipt vragen’. Het verdict, RND 600, en ja hoor, hij kon een receipt krijgen, maar dan moesten we 20km terug rijden naar het vorig stadje.  Wetende dat je in Zuid-Afrika beter voor donker ter plaatse bent, waren we er niet gerust in.  Plots mochten we toch doorrijden omdat ze medelijden hadden met de ‘family man, responsible for driving his family to  the next city.  Hij mocht doorrijden voor RND 200.  Ons Krisje was zodanig content dat hij RND 400 heeft gegeven.  Voor zij die de koers niet kennen, delen door 15 om in Euro’s om te zetten ;-).  We vonden dat het een meevaller was!

De GPS liet ons weer in de steek en we probeerden contact te leggen met de dame des huizes.  Het was moeilijk, maar uiteindelijk, tussen de schaapjes en schapenhoeders, vonden we onze guest house.  Waar we de vorige avonden telkens onder de indruk waren van pracht en praal en magnifieke vergezichten, waren we hier onder de indruk van de, tja, ik vind er zelfs het juiste woord niet voor.  1 zender op de TV, de elektriciteit viel af en toe uit, maar werd met de glimlach vermaakt.  Camille en Noëmie hadden een bubbelbad, maar enkel koud water.  Wij een high-tech douche, met een zitplaats, op 0,5m van het toilet en lavabo.  En probeer je dit nu allemaal in te beelden in een oppervlakte van 16m² waar het sanitair dus echt verstopt zat in een kast.  Ons Krisje kwam maar al te graag uit die kast, we lagen plat van het lachen want iedereen ziet nu zijn typisch tootje voor hem! 

Het had toch ook iets charmants, ze toverden zelfs nog een heerlijke maaltijd tevoorschijn.  Deze keer wel met bestek ;-)

Het enige voordeel, omstreeks 21u00 lagen we weer allemaal in dromenland!

20-07-2017, 18:10 geschreven door De Vannestjes