Ook al was het totaal niet mijn plan, toch denk ik dat ik weer verliefd ben geworden. Ketut had me gedurende mijn paar maanden geleerd om het evenwicht te vinden, en ik ben bang dat dit mijn evenwicht kan verstoren. Gisteren vroeg hij me namelijk om mee te gaan naar een eilandje, op vakantie. Dit schrok me af. Zou mijn evenwicht er wel nog zijn? Ik dacht van niet. Toen pakte ik mijn spullen in en ik dacht dat ik klaar was om terug naar New York te verhuizen. Maar eigenlijk was ik het niet. En Ketut heeft me geholpen om dit in te zien. Ik heb Filipe nodig om mijn evenwicht te behalen. En daarom last ik New York nog even af, en ga ik nu naar Filipe toe, en ga ik hem eindelijk zeggen hoeveel ik wel niet van hem houdt.
Vandaag is het mijn verjaardag. Wayan is een genezeres die ik via mijn trouwe medicijnman Ketut heb leren kennen. Door haar scheiding met haar man die haar sloeg, is ze al haar geld kwijt. Scheiden is namelijk iets wat je echt niet mag doen in Bali. Bijna alles is ze kwijt, ze moet ook regelmatig van woonplaats veranderen waardoor ze haar klanten ook kwijt geraakt. Daarom heb ik besloten om voor mijn verjaardag iets heel speciaals te vragen. Ik heb namelijk een mail naar al mijn kennissen en familie gestuurd om ze te vragen om geld te storten op de rekening van Wayan waardoor ze een huis kan kopen, en 18 000 EUR heeft het opgebracht! Nu ben ik zeker dat iemand van mijn verjaardag kan het genieten, en het feit dat het een goede vriendin is, maakt het allemaal nog veel beter!
Hier lig ik dan. Naast iemand die voor mij een paar weken geleden nog een onbekende was. Wat doe ik? Wie is hij? Het enige dat ik weet is dat hij David heet. Ja, David, hij is ook 28jaar oud. Ik zal maar best niet mijn leeftijd verklappen, anders krijgen jullie misschien verkeerde gedachten. We hebben net weer ruzie gemaakt. Hij ligt nu mooi te slapen. Maar toch heb ik veel te danken aan deze jongen. Dankzij hem ben ik gaan mediteren. Toch kan ik het hier allemaal niet meer aan. Ik dacht dat het met een jonger, aantrekkelijker iemand, heel mijn scheiding zou doen vergeten. Misschien moet ik gewoon weg gaan. In alles wat ik doe vind ik toch geen levenslust meer. Misschien moet naar Italië gaan. Daar kan ik misschien al mijn smaakpapillen wakker schudden. In India zal ik mediteren en David zijn goeroe tegenkomen. En in Indonesië zal ik die lieve geneesheer herbezoeken. Ja, dat ga ik doen. En morgen vertrek ik!
Ik ben vandaag met mijn Zweedse vriendin Sofia naar Napels geweest. Ik moest mijn woord vinden, wie weet was het wel pizza! Wat me enorm opviel, was de kudde mensen. Je kon het best wel vergelijken met een kudde koeien! Duwen, lopen, roepen. Zeer veilig was het er ook niet! Maar toch had deze bijzondere stad zijn eigen charmes. Toen we aan tafel zaten, zag ik Sofia twijfelen. Zo'n reisje naar Italië kan best wel calorierijk zijn! Maar, waar maakt ze zich toch druk over? Een man zal toch nooit de kamer uitrennen als je naakt voor hem staat en je hebt wat vetrolletjes? Morgen zullen we nieuwe broeken gaan kopen, misschien een maatje groter, maar aan dat eten kan ik echt niet weerstaan!
Al een paar weken verblijf ik in een Ashram in India. Mijn lot is er om te mediteren, tot mezelf te komen. Even leek dit niet te lukken, even leek ik verloren. Maar al te vaak moest ik weer aan mijn ex-man en David denken. Niets ging, zelf mijn dromen lieten mij niet met rust. Maar toen mijn goede vriend uit Texas Richard uiteindelijk weer naar huis vertrok, had ik hem beloofd dat ik mijzelf zal terugvinden. Ik zou hard werken. Maar iets veel beters kwam op me af. Gisteren kreeg ik een nieuwe baan. Ik moest een groep toeristen in het Ashram rondleiden. Ik moest positief zijn en ervoor zorgen dat iedereen zich thuis voelde. Toen besefte ik het: ik heb mezelf gevonden. Ik moet van mezelf houden, enkel zo kon ik er geraken. Vandaag beslis ik dat ik eindelijk klaar ben om naar mijn volgende stap te gaan: Indonesië.
