09-04-2019, 15:33 Geschreven door Dries  
Reageren (0)

Het is verre van evident om de draad nu zomaar terug op te nemen, het lukt mij niet.
Ik schuw de mensen die ik ken, ik ontwijk ze de ene keer al iets bewuster dan de andere keer. -In dit opzicht is het dan ook wel gek dat ik er geen moeite mee heb om totaal op te gaan in de mensenmassa die de supporters van FC Brugge zijn. Mijn broer Geert en ik  zitten er al jaren met meer dan 20 000 samen, voetbal willen we zien en af en toe een titel. Maar tussen hen, die ik ondertussen ook al jaren ken laat ik mij totaal gaan, wordt ik een vurige supporter. Ik mijd daarbij elke vorm van racisme, en mijn taalgebruik is in wezen, en binnen het kader van voetbalsupporters, eerder beleefd. Maar vurig dat is het wel.-
Maar de vrienden, de goede kennissen, die mijd ik dus, omdat ik weet dat ik bij hen mijn verdriet niet zou kunnen verbergen, ik met ouder worden nog meer het hart op de tong heb dan vroeger. Ik wil ze ook niet confronteren met mijn verdriet, het is te groot.
Zo ook vorig weekend, waar ik geworsteld heb met Moederdag dat het geen naam had en zelfs de kracht niet vond om bloemen te kopen voor mijn levensgezellin, die een pracht van een moeder is voor haar kinderen. De dingen ontglippen mij. Het was mij ook totaal ontgaan dat ik, de zaterdag, was uitgenodigd voor een babyborrel. Het was mijn aandacht totaal ontglipt want mijn geest leidt echt wel een eigen leven en schermt zich van de wereld af. Nu, de waarheid getrouw, moet ik toegeven dat bij het besef  ’s avonds ik mij schuldig voelde maar, tegelijk achterliggend het maar best vond dat ik er niet naartoe was geweest. Ikzelf of iemand anders zouden er niets  aan gehad hebben: de zweem van Dood hangt rond mij en kan ik niet verbergen en het zou gevloekt hebben met dit feest om een nieuw leven.
Ik weet niet of ze nu de beste, mooiste, … moeder was maar ons moeke was mijn moeder en zeker mijn vriendin, twee handen op een buik. Die vriendin ben ik nu kwijt. Een leegte. Enkel in het bijzijn van mijn familie voel ik mij, sinds haar heengaan, enigszins op mijn gemak. Een mens kan zich dan ook geen betere verzameling broers en zussen toe wensen, de band die we hebben is dan ook uniek. En ook bij hen voel ik hoe omzichtig we met elkaar omspringen, elkaar de ruimte geven om elk op onze manier te rouwen maar duidelijk ook wel de nood hebben om elkaar net dat ietsje meer te horen of te zien.  

17-05-2019, 04:11 Geschreven door Dries  
Reageren (0)

De mini vrouw in maxi stijl*
Niemand van ons, hier terug aanwezig, zal eind november gedacht hebben dat we hier 3 maanden later elkaar terug zouden treffen. Het is echter niet anders: vandaag nemen we afscheid van ons moeke. 

Voor een goed begrip: ze was de vrouw van Daniel. De innige band die tussen deze twee mensen bestond zorgt er voor dat wanneer je het over de ene hebt je automatisch het ook over de andere hebt. Of je het van op afstand of van dichtbij bekeek of bekijkt: hun huwelijksbeloftes waren verre van loze woorden: in goede en slechte dagen, in ziekte en gezondheid,in armoede en in overvloed, elkaar liefhebben en waarderen tot de dood ons scheidt … . En zeker, ze hebben hun grote veldslagen met elkaar gestreden maar de verzoening daarna smaakte telkens dubbel zo zoet. 

De vrijheid die moeke bij ons vake kreeg en vond, heeft ze met beide handen gegrepen. Onuitwisbaar is de twinkeling in haar ogen wanneer ze het over haar verworvenheden had en de steun en kansen die zij bij vake had gekregen. Voor een jonge vrouw uit het begin van de jaren zestig oogt haar parcours dan ook zeer mooi. Het zijn bescheiden doch blinkende veren op haar hoed, die ze met de nodig trots op kon zetten maar die allen één ding gemeen hebben: inzet en zorg voor haar medemens. In haar overlijdensbericht worden sommige van de meest in het oog springende van die veren dan ook terecht belicht. 
Maar, we mogen ook niet vergeten dat ze zoveel meer was; zo was moeke een begiftigde en begeesterende spreekster, ronduit mijn heldin wanneer de vrouwen van de KAV aan haar lippen hingen toen ze begon ‘te spreken’ van op de kansel of aan de koffietafel. Ze was de verpleegster die als vrijwilligster meeging met de bedevaartstreinen naar Lourdes. Ze was het open huis en meer dan het luisterend oor voor de buren. Ik herinner mij haar als de-soep-maakster-van-dienst op zondag wanneer het jong volk bij ons kwamen discussiëren. Moeke ging vol nieuwsgierigheid en vragen naar Taizé en kwam er laaiend enthousiast van terug. Zo vond moeke indertijd ook dat sexuele voorlichting bespreekbaar moest zijn binnen de verloofden cursussen. Ik  zou moeke zeker geen Dolle Mina noemen maar een feministe, die naar effectieve oplossingen zocht, was ze wel. Moeke las graag boeken, dat is algemeen geweten, maar evengoed volgde zij de koers en het voetbal. Het is misschien minder bekend dat ze een grote fan was van Club Brugge aan wie ik na elke thuismatch verslag mocht gaan uitbrengen. Live de wedstrijd volgen deed ze al een tijd pas in de laatste 5 à 10 minuten. ‘Ne ganse match is slicht voor mijne tikker, Dries.’ …
‘Moeke’ is bijgevolg een woord die meerdere ladingen dekt. 

Zo had ze zeker haar eigen wil. Bij momenten, zeker voor ons als kinderen en jongvolwassenen, leken haar wegen soms ondoorgrondelijk. Wanneer ze van het goede van een zaak was overtuigd, kon ze ook aan de nodige touwtjes trekken. Was het voor vake stukken duidelijker, wij kinderen hebben er de nodige tijd over gedaan voor we enigszins door hadden hoe ons moeder soms kon functioneren en dan nog wist ze ons te verbazen. Want, wanneer de puzzle stukken in elkaar werden gepast en je daardoor een bredere kijk op de zaken kreeg, moest je erkennen dat moeke meestal gelijk had. ‘Een moeders voorrecht’ noemde ze het toen we de laatste keer herinneringen ophaalden in ‘het krevelkot’, de ietwat krappe rookruimte hier in de Lichtervelde. 

Ze heeft het leven omarmd tot op de dag van mijn verjaardag, de dag waarop we elkaar, 60 jaar geleden, voor het eerst hebben ontmoet. Het is de dag die moeder en kind verbindt en dus ook een beetje onze verjaardag, onze moeder-en-zoon dag. Het was een voorrecht een moeder/vriendin als haar in mijn leven te hebben gehad.


*Ooit een controversieel jaarthema van de KAV maar ook een lappenpop die jarenlang in Torhout aan de muur heeft gehangen.

15-04-2019, 00:00 Geschreven door Dries  
Reageren (0)

‘Zijn naam was Daniel. Hij was de zoon van Gustaaf en Maria. Hij kwam uit een groot gezin waar hij als kind maar al te vlug leerde verantwoordelijkheid te nemen en vooral om ‘te doen’: als ‘blauwer’, als vakbondssecretaris, als voorzitter van het jeugdhuis, in de camionette - voor de zoveelste keer - naar Polen, voor de hengelclub of hengelsportverbonden, tijdens verkiezingen of een ondergelopen camping: vake was een man van de daad.

Dit effectief handelen koppelde hij aan een open geest, een openheid naar de wereld en de niet aflatende wil om nieuwe dingen te leren. Of het nu om een computerprogramma of een nieuwe taal ging, vake nam de koe bij de horens en verdiepte zich er in tot hij het op zijn minst begreep of kon. Zijn daden waren bijgevolg ook steeds gesteund door de kennis van dossiers en inzicht in lopende zaken. Vake mocht zich al tussen alle lagen van de bevolking bewegen als een vis in het water, zijn grootste empathie en sympathie lag toch bij wat hij als ‘de gewone man’ omschreef.

Aan deze gewone man heeft vake dan ook zijn volledige professionele loopbaan gewijd. Op zijn pensioensviering werd pas echt duidelijk hoe sterk hij door hen, voor wie hij, buiten vakanties, 24u op 24u had klaar gestaan, op handen werd gedragen. Ik onthoud dan ook zijn levensles:  ‘Uit een arbeider komt soms interessantere praat dan uit een dokter of advocaat, wat dan weer niet uitsluit dat er uit die laatste ook interessante praat kan komen’.

Het geeft grotendeels aan hoe vake in het leven stond.
Het leven zelf heeft er voor gezorgd dat ik een vader heb gekend die vele waters heeft doorzwommen, de ene al vanzelfsprekender dan de andere.

Feit blijft, in gelijk welk gedaante ook, vake was steeds de ridder van ons moeke, misschien niet die van op het witte paard maar zeker die van op zijn motor van destijds. Hij was de man waarbij ons moeke zich mocht en kon ontplooien. Vanuit het tijdsgewricht waaruit onze ouders komen was het een ware voortrekkersrol en zijn tijd vooruit. Op die manier was hij de perfecte man voor ons moeke. Het zorgde door de tijd heen dat hun huwelijk, indien mogelijk, veel meer werd dan gewoon twee handen op een buik.

Toeval of niet, hij was in die rol van ridder ook diegene die meestal bij de eerste ter plaatse was wanneer zich iets ernstigs had voorgedaan bij de kinderen om daarna zijn vrouw in te lichten.

Zijn kinderen, alle zes, hij droeg ze in zijn hart en in gedachten én was veel beter geïnformeerd over hen dan je had kunnen vermoeden. Hij had er een handje van weg om langs zijn neus weg te vragen hoe het met je broer of zus was wanneer hij er wind van had dat je hen kortelings had gezien en liet niet los zolang niet al zijn vragen waren beantwoord.

Hij was ook de man van de taal en van de muziek. Hij schreef zelf graag gedichten die hij dan bundelde en ons cadeau deed, las zeer graag boeken en een goede streep muziek liet hem zelden onberoerd.

Al kon er aan zijn Engelse uitspraak zeker nog geschaafd worden: hij was destijds dan ook de motiverende, soms schurende, basstem die we nodig hadden in ons Opel Rekord Autokoor: uren a capella  zingen in de wagen. Met als vaste inbreng van vake zeker enkele nummers van Brassens. Onvergetelijk.’

15-04-2019, 00:00 Geschreven door Dries  
Reageren (0)

GAMEN
Mijn beide ouders zijn op korte tijd na elkaar gestorven en toegegeven dit hakt er eventjes harder in dan ik ooit had kunnen vermoeden. Op je 60ste wees worden: de wereld mag het aankijken als zijnde de normaalste zaak van de wereld, iets dat bij het leven hoort want ‘sterven we nu eenmaal niet allemaal?’, ik vind het op dit moment ronduit klote.
Het mag gek klinken maar het heengaan van mijn moeke heeft de pijn om het eerder heengaan van mijn vake enkel maar versterkt.  En hoe gek is het om als 60-jarige vast te houden aan de benamingen ‘’vake’ en ‘moeke’? Echter, het Westvlaamse ‘voadre’ en ‘moedre’ werd door ons kinderen meestal maar gebruikt wanneer we met één van hen of met  allebei bonje hadden. Maar nu ze gestorven zijn en dit er bij ons alle 6 behoorlijk is ingehakt is het meestal ‘vake’ en ‘moeke’ wanneer we over hen praten. Ik merk ook een steeds terugkeerde tederheid bij ieder van ons wanneer het over hen gaat.
Mijn broer en zussen vertellen mij dat ze blij zijn dat ze zich op hun werk kunnen storten en blij zijn dat het werken enigszins rust biedt in het hoofd. Ik, ik heb de luxe niet van werk te hebben. Maar ik moet toegeven dat ik mij terug op het gamen heb gestort. Ik pas voor de drukte van PS4 en dergelijke maar een strategie in-browser-game zoals Game of Thrones: Winter is coming dat is helemaal mijn ding. Ik geef toe dat ik mij er graag in verlies wanneer het verdriet terug zijn lelijke kop opsteekt, het helpt mij door de dag.
Mijn partner vind het maar niks, dat gamen en alles wat daar bij hoort. Ik begrijp haar: het is sowieso al moeilijk wanneer je met een pijnpatiënt samen leeft. Wanneer je van het werken thuis komt en enkel het hoognodige in het huishouden is gedaan en je wederhelft is aan het gamen dan is het balen. Zeker wanneer je pijn niet kan zien, het is niet dat ik een ledemaat kwijt ben.
Ook voor de geest weg te houden van de fysieke pijn helpt dat gamen, ik ken een pak pijnpatiënten die online game dat het een lieve lust is. Dat het verslavend is…. Dat zijn sommige pijnstillers ook maar daar hang ik dan weer niet aan vast.

10-04-2019, 00:00 Geschreven door Dries  
Reageren (0)