De teleurgang der Nederlandse taal - deel 1 : de kids
Het kan wel eens gebeuren dat de taal
ontoereikend blijkt voor de inwoners van de lage landen. Men zoekt
dan zijn toevlucht tot uberhaupt en plot en merde alors. Vertalingen
van nieuwerwetse begrippen vinden doorgaans weinig navolging
persoonlijk houd ik wel van webstek, maar goed.
Het door mijzelve bedachte woord slimme
telefoon had ook weinig succes. Misschien werd mijn gebruik van deze
constructie ten onrechte als ironisch ervaren, ik maakte er vooral
gebruik van in zinsnedes als 'mijn excuses, kennelijk heeft mijn
slimme telefoon via de automatische spellingscorrectie (in te vullen
naar behoefte van de situatie) vervangen door kuthoer.
Dit alles geheel terzijde.
Ik wilde het eigenlijk hebben over de
eigenaardige vervanging van bestaande Nederlandstalige woorden door
anderstalige woorden die op het eerste gezicht equivalent zijn.
Uiteraard zijn ze dat niet, want dan zou niemand ze vervangen, we
zijn nu eenmaal rationele wezens die elke vervanging van een
Nederlandstalig woord door een anderstalig woord alleen goedkeuren na
een uitgebreide analyse die duidelijk maakt waarom het
Nederlandstalig woord tekort schiet en in welke opzichten het
anderstalig woord een meerwaarde biedt.
Ik vind het onderwerp zodanig
interessant dat ik er met plezier een sociologische studie aan zou
wijden. Helaas gebiedt mijn luie aard me om er maar eens een slag
naar te slaan.
In het algemeen vermoed ik dat het
gebruik van Engelstalige termen redelijk trendy is. In lang vervlogen
tijden smeerde ik de geirriteerde zones mijner huid in met vaseline, tegenwoordig gebruik ik body treatment oil. Maar dat gaat u niet aan, eerlijk
gezegd. Qua marketing is her raadsel evenwel opgelost, Engels werkt,
of dacht u dat iemand Hautcreme zou kopen? Nee, na dat genante gedoe
met de joden zullen we het bij het woord uberhaupt houden, dacht ik
zo.
De kids, dus.
Kids zijn leuk, je doet er ontzettend
fijne uitstapjes mee, je vindt ze schattig, en je kan er ook mee
opscheppen als ze in een grappige bui de staart van poes in brand
gestoken hebben.
Kinderen zijn vervelende wezens die de
neiging hebben om als kleine wezens gedoemd zijn om ooit volwassen te
worden.
PS Het ontbreken van umlauts en dergelijke is te wijten aan een qwerty toetsenbord dat niet correct geconfigureerd is en een teveel aan luiheid om dit probleem te verhelpen
"R. is een mama's kindje," vertelde moeder me met een bedenkelijke blik. Ik geloof dat ze er niet zo'n goed oog in heeft, in al dat bemoederen van mijn oudste zus. Kinderen moeten zo snel mogelijk zelfstandig zijn, initiatief nemen, creatief zijn. Het zeurderige "mama, ik verveel me," leverde steeds een spreekwoordelijke schop onder mijn kont op. Nu staat ze bij de vriendinnetjes van mijn petekindje kennelijk geboekstaafd als "de hippe oma van N". Ik kan het me wel voorstellen. De 71-jarige goedlachse blondine die met haar kleinkinderen op café gaat waar ze geen koffie maar geuze drinkt en al de klanten wakker roept wanneer ze wint bij het kleurenwiezen - ja, haar stemvolume schijnt aangepast te zijn aan het overstemmen van elf broers en zussen in haar kindertijd. Zelf aard ik eerder naar mijn vader, die 's avonds met een duvel en sigaar over het leven pleegt te filosoferen, maar ik ben wel trots op de mater familias die wars is van saaiheid en weigert om oud te worden. Maar ik wijk af, en nog niet zo'n klein beetje. Toen mijn kattin zeven jaar geleden vijf kittens wierp, besliste ik als vanzelfsprekend dat ik het zwarte pantertje van het nest zou houden, en dat hij Hector zou heten. Naar het hoofdpersonage van een mooi kinderboek dat ik ooit, zomaar, van mijn moeder kreeg. Ze gaf het me met een ietwat onhandig gebaar, en ik heb ook nooit begrepen waarom ik het kreeg. Boeken krijgen zonder de aanleiding van een verjaardag of katholieke feestdag, terwijl je toch gewoon gratis naar de bibliotheek kon gaan, was niet bepaald een familiale gewoonte in die sobere tijden van weleer. Hector was de snelste en meest zelfstandige van het nest. Als je hem wilde strelen, kon je een krab krijgen, het personeel hoorde alleen voor voedsel en drank te zorgen. Een ware kat met wilde jagersdromen. Tot zijn moeder verdween, tenminste. Toen de dierenarts hem enkele weken geleden een spuitje gaf - na een week van ziekte die ongeneesbaar bleek, bezweek hij met een diepe zucht die aan opluchting deed denken - nam ik afscheid van een schootzittend dier dat me voor de garagepoort opwachtte wanner ik thuis kwam van het werk. De geschiedenis herhaalt zich. Vijf jaar geleden redde ik een zieke kattin uit het asiel, die na haar opknapbeurt vooral uitblonk in het negeren van mensen, en het in huis halen van muizen en vogels. Eén weekje alleen zijn, bleek voldoende voor het voorzichtige begin van een gedragsverandering. Inmiddels heb ik bij het avondlijke tv-kijken weer een harig kopje op schoot. Kennelijk is er sprake van hiërarchieën bij onze huiskatten, waarvan wij mensen ons niet steeds bewust zijn. Hiërarchieën die je ook wel aantreft bij kinderen die deel uitmaken van hetzelfde gezin. Mijn moeder de wildebras als zesde van twaalf, mijn vader de rustige bezorgde oudste van vijf. En ik? Wát het is, weet ik niet, maar mensen die zelf uit een groot gezin komen, weten me feilloos als de jongste te bestempelen. Slaap zacht, Hector die een kater was. Ik mis je. Slaap zacht.
voorbereidingen voor de bevrediging van melancholische behoeftes
In wezen ben ik een geruisloze verdwijner, zoals het een oprechte passant ook betaamt. Edoch, soms hoort een mens te kiezen voor drastische ingrepen. Zo langzamerhand voelde ik me gefnuikt door de onvermijdelijkheid van het zinledige rondzwalpen op een schrijfstek waar ik alweer meer dan drie jaar geleden aan verknocht raakte. Tijd dus om af te ronden, alvorens schone herinneringen worden bezoedeld door de ondraaglijke lichtheid van forumgebabbel. Vandaag heb ik het tastbare verleden in de vorm van duizenden lettertjes op mijn harde schijf bewaard, ten bewijze van het bestaansrecht van een levensepisode. Ik behoef concrete overblijfselen. Al staan ze voor eeuwig in een donkere kasthoek, zoals mijn felblauwe schoenendoos met oude liefdesbrieven die ik nooit meer lezen zal. Misschien ooit, op zomaar een dag...
concreet wil ik en zand onder mijn nagels wroetbeweging in
donker sappig aarde leven voelend en dan gretig knijpen
"Ik zal erop aansturen dat hij mij ten slotte zal begrijpen en me alles zonder schaamte zal vertellen! riep zij ten prooi aan een vorm van uitzinnigheid. Ik zal de God zijn tot wie hij zal bidden, dat is hij mij minstens wel schuldig voor zijn verraad en voor al datgene wat ik gisteren door hem heb uitgestaan." Nee, erg veel sympathie roept zij niet op, deze trotse Dostojewskiaanse Katerina met haar hysterische buien. En toch, en toch. Hoezeer verlang ik ernaar om haar geëxalteerde zinnen hardop te declameren, gekleed in elegant zwart, getooid met een romantisch hoofddeksel, de lippen getuit en de blik melancholisch in de verte gericht. Soms vraagt een mens zich af of heel die emancipatie wel zo'n goed idee was. Ik geloof dat ik me wel thuis zou voelen in de negentiende eeuwse aristocratische Russische kringen. Een beetje piano spelen, een beetje lezen, en heel veel diepzinnige filosofische gesprekken voeren. Hmpf, ik slaak een zuch van heimwee, en zet mijn dromerige lectuur verder.
Greta Garbo als Anna Karenina - O heerlijke dramatiek -
"Ik zal erop aansturen dat hij mij ten slotte zal begrijpen en me alles zonder schaamte zal vertellen! riep zij ten prooi aan een vorm van uitzinnigheid. Ik zal de God zijn tot wie hij zal bidden, dat is hij mij minstens wel schuldig voor zijn verraad en voor al datgene wat ik gisteren door hem heb uitgestaan."
Greta Garbo als Anna Karenina - O heerlijke dramatiek -
