Hier zit ze dan: de Australische Schapelle Corby, volkomen onschuldig,
maar veroordeeld tot 20 jaar cel in Bali. Moedeloos, ineengedoken in een
hoekje van haar cel, die ze deelt met 15 andere meisjes. Dit is een
mensonwaardige situatie: er lopen ratten rond, het drinkwater is bruin
en vuil en de bewakers zijn agressief.
Op 8 oktober 2004 stapte de toen 27-jarige Schapelle met haar stiefbroer
James, haar moeder Rosleigh en twee vriendinnen op het vliegtuig
richting Bali, om daar de 30e verjaardag van haar zus
Mercedes te vieren. Ze namen eerst twee binnenlandse vluchten in
Australië. Schapelle hield van bodyboarden, dus nam ze die in haar
bodyboardtas mee. Eenmaal in Bali aangekomen, haalde ze haar tas. Ze zag
dat de handvaten doorgescheurd waren en de ritsen anders waren
dichtgemaakt, maar besteedde hier verder geen aandacht aan. Toen ze bij
de douane aankwam, legde ze haar tas vrijwillig en opgewekt op een tafel
voor controle. Ze maakte hem open en zag tot haar grote verbazing een
grote, doorzichtige plastic zak met marihuana. Ze schrok zich dood.
Schapelle wist niet hoe die erin was gekomen en besefte ook nog maar
half hoe dit moment haar hele leven zou veranderen. De douanebeambte nam
haar mee naar een kamer waar de zak werd gewogen, met als resultaat:
4.2 kilo marihuana. Schapelle werd direct opgepakt en naar de gevangenis
in Polda gebracht, waar ze pas drie dagen laten werd verhoord.
Schapelle en haar zus Mercedes, haar grootste steun en toeverlaat,
zochten gretig naar goede advocaten. Al snel dachten ze de perfecte
advocaten te hebben gevonden, maar later zou blijken dat ze niet zo goed
waren als ze zich voordeden. Hoe dan ook, Lily en Vasu, werden de twee
advocaten. Om bewijsmateriaal te vinden, vroegen ze aan hun
vliegtuigmaatschappij Qantas om röntgenfoto's, video-opnames en
dergelijke te verzamelen. Maar Qantas wilde niet meewerken. Als ze het
gewicht zouden hebben van de tas voor en na, zou het duidelijk zijn dat
Schapelle hier niets mee te maken had, hoe kon zo'n zware tas anders
door twee controles komen? De opnames schenen verdwenen te zijn en er
waren zogezegd geen foto's. Hier was wel een reden voor: de luchthaven
wou namelijk niet bekendmaken dat er al een tijdje criminaliteit heerste
onder de arbeiders en dus hielden de autoriteiten wijselijk hun mond.
Na een paar maanden werd Schapelle overgeplaatst naar de Kerobokan
gevangenis. Polda was al vies, maar dit sloeg werkelijk alles. Jaren zou
Schapelle hier verblijven, slapend op een dun matrasje, zonder stromend
warm water, zonder genegenheid en liefde. Ze kon niemand vertrouwen,
want ze zat tenslotte nog altijd tussen moordenaars, prostituees en
terroristen. Ze werd voortdurend bestolen. Schapelle moest toekijken hoe
gevangenen door de bewakers verminkt werden en zelfmoord pleegden. Ze
voelde zich vernederd, ze had dit niet gedaan en de dader liep op vrij
voeten rond. Schapelle huilde veel, maar ze bleef positief denken en
hopen dat ze snel vrij zou komen.
Zes maanden later begon de rechtszaak. Schapelle was intussen een van de
beroemdste gevangenen ter wereld geworden, want velen geloofden in haar
onschuld. Honderden journalisten bestormden de vrouw en de rechtszaal
was chaotisch. Lily, haar advocate, deed niet eens haar best Schapelle
te verdedigen, ze huilde veel en sms'te voortdurend. Schapelle vertelde
hoe de situatie in elkaar zat, maar niemand van de rechters geloofde
haar. Ze vreesde de doodstraf, wat gebruikelijk is in Bali. Maar de
aanklagers eisten 20 jaar cel. Schapelle was er kapot van. Intussen
kwam er eindelijk een belangrijk bewijs. John Ford, een gevangene, was
getuige geweest van een gesprek tussen twee mede-gevangenen die het over
de tas van Schapelle hadden en besproken hoe ze de drugs erin hadden
gestopt. Dit was toch hèt bewijs?! Ook was er uitgekomen dat in de
periode waarin Schapelle had gereisd er een drugssyndicaat had
plaatsgevonden. Verscheidene douanebeambten hadden meerdere koffers
opengemaakt en hierin drugs verstopt. Maar ook deze bewijzen waren geen
geldige reden voor de rechters.
De dag van haar vonnis was zonder twijfel de ergste van haar
hele leven. Ze had ondertussen nog twee nieuwe advocaten erbij genomen die haar
ervan verzekerd hadden dat ze vrij zou komen. Wanneer ze uiteindelijk door de
meute journalisten was geraakt en in de rechtszaal kwam, voelde ze de tranen
opkomen, maar ze probeerde ze in te houden. Aangezien het hele gebeuren in het
Indonesisch gebeurde, snapte ze er niets van. Haar vertaler vertelde haar niet
alles. Wanneer de straf werd uitgesproken, dacht ze twee maanden verstaan te
hebben. Ze was dus dolgelukkig. Maar aangezien iedereen in de rechtszaal begon
te huilen, wist ze dat ze het verkeerd verstaan had. Schapelle stortte helemaal
in wanneer ze vernam dat ze twintig jaar cel kreeg en terecht. Dit zou nieuwe
leven worden, ze zat de straf van iemand anders uit, dit kon gewoon niet
gebeuren!
Haar advocaten bleken het alleen maar voor de aandacht en de
publiciteit te doen. Voortdurend kwamen leugens in het nieuws, fotos, brieven
en videos die ze privé had willen houden, maar die haar advocaten in het
nieuws brachten. Ontslaan had geen zin, want ze was haar advocaten ondertussen
al 500.000 dollar verschuldigd en ze had geen geld voor nieuwe. Ondertussen
ging ze in hoger beroep. Er moest iets zijn waardoor haar rechters inzagen dat
ze onschuldig was. Maar een onwaar persbericht verknoeide alles. In het nieuws
was gekomen dat Schapelle voor ze werd gearresteerd op een foto had gestaan met
een drugsdealer. De waarheid echter was dat deze drugsdealer een bezoeker was
en de foto getrokken was in de gevangenis. Dit verhaal leidde ertoe dat de
rechters hun mening niet herzagen.
Schapelle probeert te overleven. Ze knipte haar lange haar af, verzorgt
haar uiterlijk niet meer, want waarom zou ze dit doen? Ze krijgt
ontzettend veel steun van haar familie en vrienden. Ze ging in hoger
beroep, maar ook hier veranderde er niets. Schapelle heeft al haar moed
verloren, maar probeert niet in een zwart gat te vallen en te leven van
dag tot dag. Want ooit zal ze hier uitkomen, het maakt niet uit hoe of hoe lang. Schapelle was en is onschuldig en dat zal ze altijd blijven.
