Voor elke beproeving en elk verdriet waar God ons onder gebukt laat gaan, is er een reden.
Vandaag was het de begrafenis.
Het beeld van de mannen die Nana in de grond laten zakken, is nog heel helder.
Het is de eerste keer sinds de dood van Nana dat ik heb gehuild, in de armen
van mullah Faizullah. Zijn woorden bieden me geen troost, evenmin de woorden
van God. Het enige wat er in mijn hoofd steeds weer herhaald wordt, zijn de
woorden van Nana: ' Ik ga dood als je weggaat, ik ga gewoon dood.' Ik had niet
moeten vluchten naar Jalils huis, alles is mijn fout.
Gedurende 15 jaar ben ik naïef
geweest, lichtgelovig. Alle praatjes van Jalil heb ik ingeslikt, zonder enig
vermoeden. Dag en nacht droomde ik over zijn wereld en elke week wachtte ik
ongeduldig leunend tegen de muur op zijn komst, het weerzien van mijn vader.
Terwijl ik nu zijn verborgen onoprechtheid, al zijn valse schaamteloosheden
duidelijk kan horen. Jalil heeft nooit het lef gehad mij toe te geven hoe hard
hij zich wel niet voor mij schaamde: er was geen grotere schaamte dan de vader
te zijn van een harami, een bastaardkind. Nu pas dringt het tot me door wat het
betekent een kind te zijn uit een onwettig huwelijk.
Hij is verplicht me in zijn
huis te nemen, ik kan nergens anders naartoe. Hij leeft samen met zijn vrouwen
en 10 kinderen in een groot huis met bedienden, terwijl Nana en ik het maar
moesten stellen in onze kleine kolba en de eindjes aan elkaar knopen. Ik ben
niet van plan mijn kamer te verlaten, ik weiger hem onder ogen te komen. Helaas
vrees ik dat ik er ooit wel toe gedwongen zal worden.
Ik mis Nana.
06-05-1974 om 00:00
geschreven door Mariam
16-05-1974
Man en vrouw. Man en vrouw. Man en vrouw. Ik ben pas 15 jaar, hij is er al minstens 40. Man en vrouw. Ik wil het niet. Ik had geen keuze. Man en vrouw.
Hier bevind ik me
nu, in een vreemd, spaarzaam gemeubileerd huis in Kabul, ver weg van Herat. We
zijn vertrokken iets na 12 uur deze middag en ik vind het nu al verschrikkelijk.
Gelukkig heeft hij mij de logeerkamer toegewezen.
Het huwelijk heeft
deze ochtend plaatsgevonden, in Jalils huis. Jalils vrouwen hadden me gekleed
in een donkergroene jurk en een witte broek. Er waren getuigen en een mullah
die ik nog nooit gezien had. Mijn hart ging als een razende tekeer wanneer hij
binnenkwam en ik hem voor de eerste keer zag. Rasheed, zo heet hij. Om hem heen
zweefde een walm van sigarettenrook vermengd met de geur van zoete eau de
cologne. Zijn vierkant gezicht joeg me schrik aan: hij heeft een haakneus,
volle wangen en bloeddoorlopen ogen. Met bevende handen heb ik hem de ring aan
zijn vinger moeten steken nadat zijn geelbruine vingers de ring rond de mijne
hadden gestoken. Met tegenwil heb ik de verbintenis getekend.
Dit huwelijk
betekent ook het einde van Jalil en ik. Ik zal het hem nooit kunnen vergeven:
hij heeft me tot dit huwelijk gedwongen, zonder mij zelfs maar durven aan te
kijken. Het zijn zijn vrouwen die het me gisterenavond hebben gemeld, niet eens
Jalil. Hij zat daar maar met een hulpeloze blik in zijn ogen, terwijl Afsoon,
Nargis en Khadija mij vertelden dat ik verder moest met mijn leven, maar niet
in hun huis. Khadija probeerde me gerust te stellen: ze zei dat Rasheed maximum
45 jaar is, wat wil zeggen dat er tussen ons maximum 30 jaar verschil is. Dat
valt volgens haar nog mee.
Ik zal voor hem moeten
koken, schoonmaken, kleren wassen en zijn behoeften vullen. Ik weet niet of ik
dit wel zal aankunnen: ik heb hem al de eerste leugen in ons huwelijk verteld.
Hij vroeg me of ik bang was van hem en natuurlijk zei ik ' nee ' ook al is dit
niet waar.
Hij verbiedt me te
huilen in zijn aanwezigheid, hij eist van mij dat ik hem bedank.
Ik verlang naar
Nana, naar mijn vroeger leven.
Nu al.
16-05-1974 om 00:00
geschreven door Mariam
10-09-1992
Hij stelt me verantwoordelijk voor zijn nieuwe vrouw. Ik wordt aan de kant geschoven als een kruimel die je van de tafel veegt.
Het is nu al ongeveer tien jaar dat het slecht gaat.
Er zijn momenten van hoop geweest, wanneer de Sovjets eindelijk weg waren en de
communistische regimes verslagen waren. Maar dat is al drie jaar geleden. De
gevechten tussen de strijdkrachten zijn ontstaan, Kabul wordt aangevallen met
raketten en iedereen zoekt dekking.
Het is ondertussen al meer dan een maand geleden dat
Rasheed een meisje vanonder het puin heeft gehaald. Haar naam is Laila, ze is
14 jaar. Zij en haar ouders maakten zich klaar om te vertrekken, weg te gaan
uit Kabul, maar een raket heeft hun huis getroffen. Haar beide ouders waren op
slag dood. Een week lang is ze in het ziekenhuis verbleven, maar Rasheed heeft
haar snel opgenomen in ons huis. Het verbaasde me dat hij zo veel aandacht aan
haar besteedde en haar verzorgde. Soms kwam hij thuis met pillen of een deken
en een kussen. Maar dit deed hij niet zomaar: hij had al een plan in zijn
hoofd.
Het werd me snel duidelijk dat Rasheed maar één doel
had en dit doel wou hij bereiken met zijn geveinsde inlevingsvermogen en
regelrechte leugens. Met zijn toneelstukje wou hij Laila charmeren om haar
vervolgens ten huwelijk te vragen. En dat is hem goed gelukt: het meisje heeft
meteen ja gezegd.
Mijn man leeft nu met twee vrouwen, waaronder ik. Maar
mij heeft hij nooit gezien als een volwaardige vrouw: ik heb hem nooit kunnen
schenken wat hij altijd al gewenst heeft: een kind. Het feit dat hij nu al 60
jaar moet zijn, houdt hem niet tegen: ik zie het verlangen branden in zijn ogen
en Laila is zijn enige hoop.
Tussen Laila en ik klikt het niet goed. Laila is zijn
lieveling terwijl er op mij alleen maar eisen en oordelen vallen.
Ze heeft hem van mij afgepakt.
10-09-1992 om 00:00
geschreven door Mariam
30-03-1994
Waarheen je je ook wendt, God sta je nabij
Onze vluchtpoging is mislukt. We zijn vertrokken
terwijl Rasheed op zijn werk was, Laila, Aziza en ik. Gedurende de taxirit
waren we beiden erg zenuwachtig en bang Rasheed overal te zien verschijnen.
Heel de weg heb ik gebeden en Laila gerustgesteld.
Sinds een jaar zijn Laila en ik bevriend geraakt. We
lijden aan dezelfde ontbering en dat heeft ervoor gezorgd dat we elkaar niet
langer als vijanden kunnen zien. We doen samen de klusjes in huis, ik help haar
met het verzorgen van Aziza en 's avonds drinken we samen thee.
Ons doel was dus om Pakistan te bereiken, maar we
konden dit niet alleen. Sinds de Taliban alles controleren, mogen vrouwen niet
meer zonder echtgenoot het huis uit. We hadden een gezinslid nodig voor de
busrit. Ons plan was het volgende: Laila zou zich voordoen als een weduwe en
mijn dochter, samen op weg naar onze oom in Peshawar. We zouden vragen aan een
man of hij met ons wou meereizen. Alles scheen goed te verlopen: we vonden een
bescheiden man die akkoord was en voor onze tickets zorgde met het geld dat
Laila gestolen had van Rasheed. Maar bij het opstappen werden we er door een
soldaat uitgehaald. De man, Wakil, had ons verraden. De politie bracht ons terug
naar huis.
Rasheed heeft mij opgesloten in de gereedschapschuur.
Eerst heeft hij me nog tot bloedens toe geslagen. Geen eten, geen drinken en
een verstikkende warmte. Laila en Aziza heeft hij opgesloten in haar
kamer, de deur met planken dicht gehamerd.
Ik heb geen stem meer van al het roepen om hulp dat
niets uitgehaald heeft.
30-03-1994 om 00:00
geschreven door Mariam
12-04-2001
Voor de eerste keer in mijn hele leven beslis ik zelf over de loop van mijn leven
Rasheed is weg, voor altijd. Ik heb een moord op mijn
geweten, maar ik had geen keuze.
Gisteren stond Tariq voor de deur, Laila's vroegere
vriendje en vader van Aziza. Ze hebben lang met elkaar gesproken en Zalmai,
Laila's tweede kind, heeft dit allemaal gezien. 's Avonds, aan tafel, heeft
Zalmai alles verteld aan Rasheed. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, hij is
maar een kind. Nadat Rasheed Zalmai in zijn kamer had opgesloten, kwam hij
terug met het uiteinde van zijn riem al rond zijn knokkels gewikkeld, de
koperen gesp loshangend. Hij begon Laila te slaan, tot bloedens toe. Hij sloeg
zo vaak dat ik de tel kwijt raakte. Ik kon schreeuwen en hem smeken ermee op te
houden zoveel als ik wou, hij werd steeds razender. De vuistslagen van Laila
hielpen niet. Hij sloeg en sloeg, op haar borst, schouders, armen, vingers,
overal en het bloed stroomde uit haar wonden. Ik verloor mijn zelfbeheersing en
kraste hem in het gezicht, trok aan zijn haar en boorde mijn nagels in zijn
kaak. Rasheed draaide zich om om mij te pakken, maar toen brak Laila een glas
op zijn hoofd. Ze kwamen beiden spartelend op de grond terecht en Rasheed begon
zijn vingers rond Laila's keel vast te klampen. Ik sloeg hem op zijn borst,
beet in zijn vingers, maar het haalde niets uit, hij bleef haar wurgen. Ik
moest Laila redden! Hij heeft al 27 jaar lang alles van mij afgepakt, maar Laila
mocht hij niet van me afpakken!
Ik ben de schop gaan halen in de gereedschapschuur. Ik
had geen andere keuze dan de spade met al mijn kracht op hem neer te laten
suizen.
Mijn besluit was Laila te laten vluchten met haar
kinderen en Tariq. Ze zijn vanochtend vertrokken. Iemand moet de schuld op zich
nemen. Laila heeft me alles gegeven wat ik maar kon wensen en haar kinderen
hebben mij zo gelukkig gemaakt.
De Taliban zullen me spoedig vinden. Ik weet niet wat
me te wachten staat, maar ik vrees het ergste...