Reisverhaal
Terwijl we om halfacht bezig zijn met het opbergen van onze tent rijdt er luid toeterend een Kawasaki Versus 650 het terrein op. Mehmet komt ons een goede reis wensen alvorens we verder gaan. We hebben samen nog ontbijt en de hotelmanager komt er gezellig bijzitten. We bestuderen nog even onze landkaart om een ideale route uit te stippelen maar de kaart heeft al een zwaar verleden achter de rug en dat is de manager blijkbaar niet ontgaan. Even later komt hij met een rol kleefband aandraven en begint spontaan onze kaart terug aan elkaar te kleven zodat ze terug voor een paar jaartjes mee kan.
Nadat we al gratis mochten kamperen en het sanitair gebruiken mogen we ook ons ontbijt niet betalen omdat we gasten zijn. We nodigen Mehmet uit om ooit eens naar België te komen zodat we ook eens iets terug kunnen doen en hij belooft plechtig om er de komende jaren werk van te maken.



We trekken opnieuw de bergen in en rijden langs een diepe vallei waar er zich een groene oase bevind tussen de dorre bergflanken. We nemen even pauze en bestuderen de fauna en flora in dit kleine mini wereldje. Naast libellen, kikkers en watervogels ontdekken we ook enkele waterschildpadden en zoetwater-krabben.

Enkele uren later houden we opnieuw halt bij een klein bronnetje waar we onze watervoorraad voor vandaag opslaan. Een oudere man is er aan de slag in zijn moestuintje en vertrekt even later in een blauwe rookwolk met een karrenvracht fruit in het zijspan van zijn antieken Russische motorfiets.



Het Turkse platteland blijft ons boeien en rond lunchtijd parkeren we de  Deauvies aan een fruit stalletje naast de weg waar een paar kranige dames allerhande producten uit eigen tuin aan de man trachten te brengen. We werken er een biet, een gebakken maiskolf, een watermeloen en een appel naar binnen als  middagmaal. Als we terug vertrekken lachen ze ons vriendelijk de drie tanden
 die ze samen nog bezitten bloot en wuiven ons uitbundig na.

De temperatuur is ondertussen opnieuw de hoogte ingeschoten en de motoren draaien op volle toeren in het bergachtige traject van vandaag. Nadat we de benzinekranen op reserve gedraaid hebben blijkt de eerste benzinepomp die we aandoen geen benzine meer op stock te hebben. Alsook de tweede en derde ... Net wanneer het spannend begint te worden vinden we bij de vierde pomp toch nog enkele liters vuurwater voor de motoren.

De witte vlek op de landkaart verraadt dat we weldra een soort woestijnachtig landschap zullen binnen rijden. Maar eerst doorkruisen we het mekka van de marmerindustrie nabij Afyonkarahisar. Beide zijden van de hoofdbaan zijn afgebakend met grote marmerbedrijven die allerlei afgeleide producten aanbieden in elk mogelijke vorm: van tegels tot tuinornamenten tot complete marmeren fonteinen en dit alles gelegen tegen een achtergrond van grillige rotsformaties.



Even later rijden we de bewoonde wereld opnieuw uit en komen we in het voorspelde woestijnlandschap terecht. We scannen de omgeving op zoek naar een geschikte kampeerplaats tot we plots een auto zien staan bij een moestuintje te midden van het onherbergzaam gebied. We halen ons beste Turks boven maar worden door verbazing geslagen als blijkt dat de eigenaar reeds 40 jaar in Brussel woont en vloeiend Frans praat. Hij biedt ons zijn berghutje aan voor de nacht en vraagt enkel de sleutel morgenvroeg onder een steen leggen alvorens we verder gaan. Het stenen hutje staat op een bergflankje te midden van een uitgestrekt en kaal berglandschap. In de verste verte is er geen ziel te bespeuren. Vlak ernaast bevindt er zich een bronnetje met drinkwater en hij schenkt ons eerst nog een berg groenten uit zijn tuin alvorens we nog even samen op de foto gaan en onze telefoon-nrs uitwisselen. Even later is de berg van ons alleen en werken we een gezond avondmaal samen met de vers geoogste groeten naar binnen.



Wanneer de zon uiteindelijk wegzakt achter de dorre bergflanken eist de  adembenemende sterrenhemel alle aandacht op tot er in de verte een herder komt
aangewandeld met zijn kudde. Hij maakt er geen probleem van dat er plots twee vreemdelingen rondhangen bij de bron waar hij zijn dieren laat drinken en maakt duidelijk dat hij bevriend is met Mohammed, de eigenaar. Later die avond komt er ook nog een collega schaapherder van hem langs met een al even kroostrijke kudde  en ook met hem slaan we een amusant gebarentaal-babbeltje alvorens we ons hutje induiken voor de nacht. Dit is overduidelijk Turkije op zijn best en we denken niet dat het nu nog beter kan worden.

25-08-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

24-08-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal
Voor 12€ per man kregen we niet enkel een bed, een afgesloten parking voor de motoren, een vriendelijke glimlach van de receptioniste, een hoop gelukwensen van de nachtwachter maar ook nog eens een lekker ontbijt voorgeschoteld!

We reden dus deze morgen goedgeluimd de stad uit in zuidelijke richting. De Bulgaarse politie was ook al vroeg uit de veren maar had blijkbaar meer belangstelling in vrachtwagen ipv een paar enkelingen op motoren. Het valt ook vandaag weer op dat er klaarblijkelijk meer verkeer Turkije verlaat dan binnen rijdt. We hebben zowat de ganse rijweg voor onszelf en stevenen gezwind richting zuiden.

We besluiten om de drukken grensovergang tussen Bulgarije en Turkije te vermijden door via Griekenland het land van Attaturk binnen te rijden. Niet zo'n slecht idee zou blijken want we sjezen vlot door Griekenland om na slechts een uurtje grensformaliteiten, de Turkse boden te betreden. Dit is een mijlpaal op deze reis want vandaag verlaten we officieel Europa en duiken voor enkele weken de moslimwereld in. Het is opnieuw even wennen aan onze nieuwe habitat maar de Turkse mentaliteit bevalt on meteen. Van de recentelijke coup valt er behalve wat militaire aanwezigheid hier en daar weinig te bespeuren in het straatbeeld.



Onze eerste stop is bij de begraafplaats van enkele honderden soldaten die in de eerste wereldoorlog het leven lieten op de stranden van Gallipoli. Ikzelf was er twee jaar geleden al eens langs geweest maar wou Phil ook eens voorstellen aan de memoriam site met zijn imposante marmeren toegangspoort en grafstenen. We houden het bezoek kort want we willen ook nog even de graven van de Commonwelth-soldaten bezoeken op de nabijgelegen stranden langs de prachtige kustlijn. De zon zakt langzaam dieper en giet een gele gloed over de Darnelles en de omgeving en zorgt voor wonderbare taferelen. Grote vrachtschepen varen langszij als we de kustweg afrijden en een mengsel van zilte zeelucht en Cyprus bomen bedwelmd ons als het ware terwijl we de oorlogsgraven bereiken.



Er hangt een vreemde stilte over de kleine begraafplaats en het is moeilijk voor te stellen dat deze mooie vredevolle omgeving zo'n honderd jaar geleden het toneel was van een bloedig conflict. De graf inscripties leren ons dat veel van de soldaten slecht 22 jaar oud waren toen ze hier ver weg van thuis sneuvelden om slechts jaren later, na de oorlog, begraven te worden toen de Engelsen uiteindelijk toestemming kregen van de Turkse overheid om hun doden te komen opbaren. We zijn hier helemaal alleen en worden er even stil van terwijl we ons laten betoveren door de adembenemende zonsondergang.



Na navraag naar een camping vernemen we van de politie dat deze allemaal gesloten zijn en dat we best naar het eerste dorpje rijden voor een goedkoop pension. We komen aan in een traditioneel plattelands dorpje maar de uitbaatster met de dollar tekens in haar ogen doet een poging om wat munt te slaan uit dit paar gestrande reizigers. We dingen de vraagprijs af naar de helft van de originele 30€ en betalen slechts 15 voor ons beiden.

Het dorp word even later opgeroepen door een luid kelende iman die oproept voor het avondgebed. Nadat de gelovigen het gebedshuis verlaten hebben keert het leven terug en rijden kinderen vrolijk door de straten op hun fietsjes, slenteren groepjes mannen langzaam voorbij terwijl ze vriendelijk knikken
naar de twee vreemde vogels die vanop het bankje het dorpsleven rustig gadeslaan.

Na onze eerste kopjes zoete thee keren we terug naar onze stek voor de nacht en maken plannen om morgenvroeg de Darnelles uiteindelijk over te steken.

23-08-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

22-08-2016 om 22:32 geschreven door Webbie

SMS
22:46 : We zijn in Roemenië bij familie van Razvan. We kunnen hier blijven slapen (en onze was doen ). We zijn nog niet echt goed opgeschoten dus we zullen morgen een tandje moeten bijsteken. [Alain]

Reisverhaal
Het motorfeest ging gisteren nog enkele uurtjes door zonder ons en als we deze morgen ons hoofd uit onze tent staken was er al iemand druk in de weer met het afbreken van de tenten en tafels. Het was een nogal indrukwekkende man van zo'n twee meter met een mohawk maar hij lacht ons vriendelijk toe en vraag in het Bulgaars of we nog vlug een douche willen.

We slaan het aanbod niet af want het zweet loopt alweer van onze wangen door de grote hitte. Ondanks zijn imposante verschijning blijk het een superlieve reus te zijn. Hij brengt ons shampoo en we wassen ons aan de bron alvorens we afscheid nemen. Hij omhelst ons en wenst ons een veilig reis en staat ons uitbundig uit te wuiven als we het terrein verlaten.



We rijden licht aangedaan door zijn vriendelijkheid de stad door op zoek naar de juiste uitvalsweg richting Roemenië. Het blijkt echter niet zo een eenvoudige opdracht en we vragen het aan een agent die net in zijn dienstvoertuig stapt. Hij gebied ons om hem te volgen en escorteert ons tegen hoge snelheid de stad uit richting grens. Het is een beetje een raar gevoel om tegen grote snelheid de stad door te razen zonder ons enige zorgen te moeten maken. Hij wuift ons vriendelijk uit als de de brug oprijden die beide landen met elkaar verbind.

Er staat een vier kilometer lange file van vrachtwagens voor de imposante brug over de Donau maar wij mogen met de motor gewoon doorrijden. Net halverwege de brug staat het bord dat aangeeft dat je Roemenië binnenrijden. Doordat er in de verste verte geen ander voertuig te bespeuren is parkeren we motoren gewoon in het midden van de rijweg en nemen enkele fotos. Aan de overkant nemen de grensformaliteiten ongeveer een uurtje in beslag voordat we kunnen doorrijden. Bij navraag blijk dat motorrijders geen wegenvignet nodig hebben ; onze dag kan al niet meer stuk!



We rijden door de grote vlaktes  met uitgestrekte zonnebloemvelden aan één kant en kale stoppelvelden aan de andere kant. Een van de Deauvies valt op reserve maar bij het eerste tankstation op onze weg accepteren ze geen creditcards en we hebben geen lokale valuta op zak waardoor we moeten doorrijden tot de tank helemaal droog is. Op de tripteller staan er net 320km. We hebben gelukkig voldoende reserve benzine en vullen vlug bij zodat we tegen de middag Craiove binnen rijden.



De stad ziet en niet echt aantrekkelijk uit en we rijden tot bij het treinstation waar we afgesproken hebben met de neef van Razvan, onze Roemeens /Belgische vriend. Onze telefoon blijk alweer niet te werken maar een jonge man biedt zijn hulp aan belt met zijn gsm naar de familie van Razvan zodat zij ons kunnen komen oppikken. Terwijl we staan te wachten vertelt hij dat Craiova niet zo'n geweldige reputatie geniet in Roemenië en dat we nauw op onze spullen zullen moeten letten. Even later komen de nicht van Razvan en haar man ons ophalen en begeleiden ons de stad uit naar een nabijgelegen dorp waar we de motoren veilig kunnen parkeren in de achtertuin van hun grootmoeders huis.

Het is een typisch Roemeens huisje met een een paar afgedankte auto's in de achtertuin die net als het huis zelf ooit betere tijden gekend hebben, maar het straalt de onvervalste sfeer uit van het Roemeense platte land en we voelen ons er meteen thuis en doen ons net als de rest va de familie tegoed aan de afgeladen druiven die het terras overgroeien.



Nadat we uit ons uit onze motorkledij gewurmd hebben brengen ze ons met de auto naar het appartement waar Baba (de grootmoe) die ons ondertussen een nationaal gerecht klaargemaakt had zodat we samen met de ganse familie konden mee-eten. We bedanken haar hartelijk voor de maaltijd alvorens we met Gabi en de rest van het gezin nog even op verkenningstocht door de stad trekken.



Hij is een leraar geschiedenis en vertelt ons uitbundig over de geschiedenis van zijn stad en land terwijl hij ons rondleidt naar de mooiste hoekjes van old town Criova. We staan versteld oor de grootsheid van de historische gebouwen en de levendigheid die er heerst in de binnenstad. We hadden geen flauw vermoeden dat het oude center zo erg zou verschillen van de grauwe buitenwijken en vleien ons neer op één van de gezellige terrasjes voor verfrissing terwijl we de voorbijgangers gadeslaan die massaal door de stad flaneren.



Terug aangekomen in de flat van oma duiken we even later in ons bed want we hebben de ambitie om morgen terug eens flink wat km's te gaan afmalen.

21-08-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

20-08-2016 om 00:00 geschreven door Sabine

Reisverhaal
Gelukkig doen we ons deze morgen tegoed aan een stevig ontbijt want later zal blijken dat dit het enig zal zijn dat we achter de kiezen steken vandaag. We trachten in de juiste richting de draad van gisteren terug op te nemen maar doordat de meeste wegwijzers enkel in een cyrillisch geschreven zijn die nogal afwijkt van het ons bekende Russische schrift, raken we het spoor al vlug bijster en keren we terug om door een vriendelijk agent terug op het juiste spoor gezet te worden.



Kilometers malen zit er niet meteen in voor vandaag want het wegdek varieert tussen "redelijk slecht" en "iets minder redelijk slecht". Doe daar nog even een reeks wegwerkzaamheden bovenop en het duurt een eeuwigheid om enkele honderd kilometers af te leggen. Hoe hard we ook trachten,  het is gewoon niet mogelijk snel te vorderen op deze wegen en behalve de tijd, gaat er hier niets snel voor ons vandaag.

We rijden vooral door dun bevolkte groene heuvels en spotten tegen de middag een immens grote  open mijn. We klimmen op de omringende heuvel om even het leven in de mijn gade te slaan en recupereren ondertussen wat van de gezeten uren op de motorfiets. Af en toe fronsen we de wenkbrauwen wanneer we  Servische motorrijders op Japanse hypersportmotoren kruisen, steeds in t-shirt, slippers en zonder helm. En liefst met de vriendin achterop in hetzelfde uniform.



In de late namiddag merken we een paar motoren op aan een terrasje en maken rechtsomkeer om eens te gaan polsen. We vleien ons neer aan het tafeltje naast de lokale motorhelden en trachten een gesprek aan te knopen maar de taalbarrière is ietwat te groot en we komen niet echt veel verder dan een hallo en een tot ziens wanneer het gezelschap het terras terug verlaat. We zijn echter wel verwonderd als we willen afrekenen wanneer blijkt dat de Servische motards onze rekening buiten ons weten om al vereffend hebben.

Om vandaag toch nog wat Km's op de teller te zetten besluiten we om even een stukje autostrade in te lassen richting zuiden. De man in het tolhuisje wijst ons er op dat het ticket apparaat defect is en geeft ons gewoon twee tickets in de hand mee. Na een klein half uurtje snelweg en een stevig regenbuitje, staan we voor de slagboom van de afrit als blijkt dat onze tickets niet werken. Na een eeuwig durende 15 minuten laat de gefrustreerde dame achter het loket ons tenslotte toch doorrijden om de lange file die we veroorzaakten niet onnodig langer te maken. Van hier af aan komen we in een stroomversnelling terecht en blikken de geplande kilometers voor vandaag toch nog vlotjes in op de perfecte expresweg die ons richting Bulgaarse grens. We komen wel vlug tot de conclusie dat we nooit voor duisternis de grens meer over geraken en rijden Boljevac binnen.


Kwisvaag: welk is het verband tussen Alain en dit stankstation?

Bij het benzinestation blijkt de uitbater goed Engels te spreken en bevriend te zin met de lokale motorclub. Eén telefoontje en een kwartiertje later worden we opgepikt door enkele leden van de club en naar hun stamterasje geëscorteerd. Het zijn een groepje super vriendelijk jongeren waarmee we een gezellige avond beleven en facebook gegevens uitwisselen alvorens ze ons bij het lokale hostel droppen en beloven contact te onderhouden.

Servië wordt met de minuut leuker en we hebben al een beetje spijt dat we morgen al opnieuw de republiek moeten verlaten.

19-08-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal
De enige afwezige deze morgen was de zon. Die zat net als gisteren verscholen achter een dikke laag wolken maar dat verhinderde ons niet om de koe bij de horens te vatten en onze Deauvies op te zadelen voor een nieuwe dag on the road.  Na een kleine studie va de wegenkaart besluiten we om toch maar niet helemaal naar het zuiden van Bosnië te rijden maar gewoon dwars door te rijden om geen onnodige Km' s te moeten kloppen.

We komen vlot Banja Luka buiten en navigeren via de gele lijn op de kaart naar het oosten. De uitbaters van de eetstandjes naast de weg hebben allemaal een speenvarken aan het spit gespietst en laten het rustig garen boven een houtvuurtje zodat ze tegen de middag hun hongerige klanten kunnen bedienen.



Al vlug vervaagt de drukte van de stad en valt het verkeer terug naar een paar auto's, vrachtwagens en wat mannen met paard en kar. De aftandse Zastava's, Lada niva's en cyrillische wegwijzers geven samen met de hoofddoeken een exotische uitstraling aan het gebied. Naarmate we vorderen wisselen de twee-torige moskeeën de twee-torige kerken met de regelmaat van de klok elkaar af. Vele mensen wuiven ons vriendelijk na wanneer we langsrijden maar door de gravel op de rijbaan moeten we onze snelheid een beetje aanpassen om het veilig te houden. Verder genieten we van de wilde natuur om ons heen.
 
De zadelpijn teistert Phil zijn achterste al enkele honderden kilometers en als we een verkoper van schapen vellen treffen langs de weg gaat hij plots in de remmen om eens te gaan polsen naar de prijs. De verkoper tracht ons te overtuigen van de exceptionele kwaliteit van zijn goederen maar wanneer we wat van de prijs proberen te pingelen stelt hij ons de vraag hoeveel onze motorkledij wel niet kost in Europa en dat zijn schapenvachten slechts een kleine fractie hiervan kosten. Hij brengt ook het argument ter sprake dat dit zijn enige broodwinning is waar zijn gezin moet van leven. Uit eerlijke schaamte gaan we akkoord met de twintig euro vraagprijs en worden hartelijk bedankt door de man terwijl we, gezeten op een zacht schapenvachtje, de weg terug oprijden.



De met kogelgaten doorzeefde huizen zijn stille getuigen van de drama's die zich hier jaren geleden afspeelden tijdens de Balkan oorlog en we bezinnen ons even als we ze voorbijrijden. We houden onderweg nog even halt bij de begraafplaats waar de slachtoffers begraven liggen van de vreselijke genocide in Juni 1992.



Her en der staat de Bosnische politie opgesteld met hun speedcamera's maar door onze gematigde snelheid kunnen we elke keer gewoon doorrijden zonder enig probleem. We moeten nog even een regenbuitje ondergaan alvorens het wolkendek tegen de late namiddag uiteindelijk openbreekt en we terwijl de rivier oversteken die Bosnië scheidt van buurrepubliek Servië. De grensovergang verloopt vlot en even later rijden de eerste meters over de erbarmelijke wegen van Servië. We worden getrakteerd op vervormde wegen, putten en bulten en ook de straathonden duiken massaal op in het straatbeeld.



Bij navraag achter goedkoop onderkomen voor de nacht springt een vriendelijke motorrijder op zijn kawasaki om ons meer dan twee uur lang op sleeptouw te nemen, op zoek achter een slaapplaats voor de nacht.

18-08-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal
De zon is reeds voor ons uit de veren en Karen maakt van de gelegenheid gebruik om nog even te gaan zonnebanden terwijl de manschappen het kamp opbreken. We pikken haar even later op bij het kleine strandje en gaan na de obligate laatste selfie samen nog even souvenirjager zodat ik een klein geschenkje kan meegeven voor Sabine want het moment is aangebroken waarop we ook van Karen en Math afscheid moeten nemen. Nadat we Phil en zijn geliefde even de tijd gunden op de oevers van dit romantische meer zetten we de rit voor vandaag in.



We wuiven onze arm bijna uit de kom bij de verkeerswisselaar waar we definitief opsplitsen en vanaf hier zet ik de trip enkel met Phil verder richting Turkye.
Het is een druk komen en gaan van toeristen aan het befaamde meer van Bled maar wij kiezen resoluut voor de snelweg om wat van de verloren tijd goed te maken
en kopen nog vlug een vignet voor 7€ alvorens we de snelweg oprijden. Via de glooiende asfaltstrook met lange zwiepende bochten rijden we door de groene valleien van Slovenië tot aan de grens met Kroatië om na een vlotte paspoortcontrole verder richting Zagreb te vorderen.

We betalen met plezier één euro wegentol en steken meteen een tandje bij want de hoogst toegelaten snelheid wordt van 120 opgetrokken naar 130km/h. Aan de linkerzijde zien we imposante terminal van de luchthaven opduiken maar verder is er niet veel afleiding en cruisen we rustig verder tussen het schaarse verkeer.



Een dreigend wolkendek hangt ondertussen laag boven ons hoofd en in combinatie met een strakke westenwind drukt deze de temperatuur flink naar beneden. Maar beide Deauvies hebben het perfect naar hun zin en lopen als een treintje zodat de kilometers vlot onder onze wielen doorschuiven. Als we even stoppen op een parking voor een kleine versnapering en een kopje zelf gezette thee worden we aangeklampt door een groepje bedelende zigeunervrouwen met baby's op de arm.
Terwijl hun mannen zich verschuilen achter de afvalcontainers trachten de vrouwen ons met medelijden te bestoken en we geven toe aan hun smeekbede door hun een paar bananen te schenken die de baby's meteen met grote smakken naar binnen werken. Wanneer we de parkeerplaats verlaten wuiven ze ons allen vriendelijk na en we rijden met een goed gevoel verder richting Servië.

De temperatuur is ondertussen opnieuw opgeklommen tot een drukkende 22 graden  en alvorens we het goed beseffen staan we voor de slagbomen van de
Servische grensovergang. Nadat we de lange file bij de grens hebben voorbijgestoken en door de paspoortcontrole geraakt zijn valt het grote verschil in levensstandaard meteen op aan de staat van de huizen en dorpen die we doorkruisen.

Ook vooroorlogse vrachtwagens en Zastava's van Yougoeslavische makelij verraden het Oostblok verleden van Servië. Overal langs de weg vind je mensen die allerlei goederen trachten te slijten in kleine kiosken en iedereen zit gezellig samen te genieten van de zwoele avond. Ook de spitse torens van de minaretten duiken voor het eerst op in het straatbeeld.

We voelen ons meteen thuis en tuffen rustig verder richting Banja Luka. De gevreesde regenbui laat niet langer op zich wachten en doet ons besluiten om deze avond niet te kamperen maar ergens indoor overnachting te zoeken. Bij navraag naar low budget accommodatie biedt een vriendelijke man aan om ons voor te rijden tot bij het lokale Hostel waar we voor een habbekrats een bed voor
de nacht aangeboden krijgen.  We trekken nog even de stad in voor wat versterking en een slaapmutsje op één van de gezellige terrasjes.



Een jonge man spreekt ons aan in perfect Engels en verteld ons dat het zijn grote droom is om later ook zelf een motorfiets te bezitten en reizen zoals de onze te ondernemen maar dat dit niet zo evident is in zijn land omdat het aanbod schaars is en de meeste aangeboden motoren in erbarmelijke staat verkeren.

We beseffen nogmaals dat het leven op slechts enkele dagen reizen er meteen compleet ander uitziet tegenover ons welvarend Belgenland en slenteren terug naar onze stek voor de nacht.

17-08-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal
Het is een koele morgen maar we kruipen gelukkig goed uitgeslapen uit onze tentjes. De wolken blijven nog even rondhangen tussen de beboste bergflanken om even later op te lossen en de weg vrij te maken voor een stralende blauwe hemel.

Maar een hangt nog steeds een donkere wolk boven ons hoofd want straks moeten we vaarwel zeggen tegen Tracy en de Gunthers. Hiermee verliezen we in één klap onze navigator, privé fotograaf en sterke man. We trachten er niet te sentimenteel over te doen maar weten dat iedereen het binnenin het moeilijk heeft met het afscheid. Ik geef nog vlug drie kussen mee voor Sabine's verjaardag en we nemen nog even een groepsfoto alvorens onze vrienden terug richting België vertrekken.

Buiten een enkel bergpasje rijden we vandaag hoofdzakelijk aan een gezapig tempo over nationale wegen terwijl de de temperatuur stilaan de hoogte inklimt. We flirten constant met de Italiaanse grens om haar halverwege de middag even te overschrijden, voor enkele kilometers, en zo uiteindelijk Slovenië binnen te rijden.



In de lokale Liddle slaan we proviand in voor de middag picknick en besluiten samen om voor de rest van de dag even de toerist gaan uit te hangen aan het meer van Bled. Het is tenslotte ook de laatste dag dat Math en Karen (de vriendin van Phil) ons zullen vergezellen. Karen zit al de ganse weg passief in Math's zijspan en als compensatie hiervoor trakteren we haar op een namiddagje zonnebaden en een zwempartijtje naar het eiland dat zich middenin het meer bevind. Het is een welkome verandering voor onze spieren en we komen als herboren uit het water om na het laatste gezamenlijk avondmaal tevreden slapen te gaan.



We vorderden de laatste dagen slechts met mondjesmaat maar zijn vastberaden om de volgende dagen terug wat meer op te schieten want de dagen vliegen snel voorbij en we hebben nog wel een paar kilometers voor de boeg.

16-08-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal
Met twee broodjes kaas als ontbijt achter de kiezen staan we terug klaar voor een nieuwe motordag. Het hoofdgerecht voor vandaag bestaat uit Timmelsjoch à volanté. Het nagerecht uit een minder bekende maar zeker niet minderwaardige bergpas, zou achteraf blijken.



Nadat we 14€ neertelden aan het loketje ging de slagboom naar het motorparadijs voor ons open en konden we ons ten volle uitleven op het kronkelende asfaltlint in de Oostenrijkse Alpen om na enkele km's de Italiaanse grens over te steken. Het volledig Belgo/Britannia team gaat er stevig tegenaan en geniet niet enkel van de motorrollercoaster maar tegelijkertijd ook van de adembenemende vergezichten.

Na een duizendtal technische bochten waaronder vele van het haarspeld type, zetten we afdaling in aan de Italiaanse zijde wanneer we plots verrast worden door een hevige plensbui. En zowat ter gelijkertijd begeeft de achterrem van mijn Deauvi het door de warmte. Tijd dus om even te schuilen in een eettentje en de achterrem wat te laten afkoelen. Na een lichte lunch en het ontluchten van de achterrem is de hemel terug uitgeklaard en beginnen we aan ons nagerecht in de vorm van een tweede alpenpas.



Er komt echt geen einde aan het bochtenwerk en we krijgen er maar niet genoeg van. Het is ook meteen een perfecte opportuniteit om de motoren tot het einde te testen en eventuele zwakke puntjes te ontdekken. We schieten echter wel voor geen meter op en in de namiddag hebben we amper 100km op de dagteller staan maar ik beschouw het als tegenprestatie voor mijn vrienden die zo vriendelijk geweest zijn om me te vergezellen tijdens de eerste dagen van mijn trip en geniet er van om te zien hoezeer zij het naar hun zin hebben.

We steken ondertussen ook opnieuw de grens met Oostenrijk over. Tegen de late namiddag krijgen we een tweede regenbui te verteren en moeten we genoodzaakt terug even opzij om te schuilen. Als we even later de reis hervatten komen we algauw op vlottere nationale wegen in de aanpalende vallei. We trachten het verlies van kilometers voor vandaag nog wat goed te maken maar het noodlot beslist hierover anders wanneer de koppelingskabel van de Deauvi plots breekt en ons terug meer dan een uur doet stranden. Het kleine euvel kan de sfeer echter niet bederven en tegen de avond zetten we onze tentjes op net voor Lienz om daarna nog even binnen te wippen in het lokale restaurant voor wat versterking en een pintje. Morgen is het alweer tijd om afscheid te nemen van The Gunthers en Tracy die van hieruit de terugreis naar België zullen inzetten.



Ondertussen is het opnieuw aan het regenen geslagen en blijk gelukkig dat onze tentjes tot nu toe waterdicht zijn. Tegen middernacht sluiten we de dag af en wurmen we ons in onze slaapzak.

15-08-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

14-08-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

13-08-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

13-08-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

Mijn Russische visa is nu al meer dan een week in behandeling en het is alle dagen ongeduldig wachten op de koerierdienst!
Hopelijk ontvang ik hem spoedig zodat de Mongoolse visa misschien ook nog kan geregeld worden deze week.

08-08-2016 om 21:17 geschreven door Webbie

05-08-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

01-08-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

30-07-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

29-07-2016 om 23:02 geschreven door Webbie

28-07-2016 om 00:19 geschreven door Webbie