U kunt ons kosteloos steunen door gebruik te maken van onze Trooper pagina:
Desertlions 2016
A daring challenge to Tadzjikistan & Mongolië
23-08-2016
Dag 11 : Turkse thee
SMS
21:20 : Na twee grensovergangen, drie landen en 330 km zijn we in Gallipoli aangekomen. We zijn even tot bezinning gekomen bij de graven van de slag om Gallipoli en genoten van een ongelofelijke zonsondergang over de Bosporus. We zitten in een klein pensionnetje en alles verloopt vlot. Er is hier evenwel geen wifi. [Alain]
Reisverhaal
Voor 12 per man kregen we niet enkel een bed, een afgesloten parking voor de motoren, een vriendelijke glimlach van de receptioniste, een hoop gelukwensen van de nachtwachter maar ook nog eens een lekker ontbijt voorgeschoteld!
We reden dus deze morgen goedgeluimd de stad uit in zuidelijke richting. De Bulgaarse politie was ook al vroeg uit de veren maar had blijkbaar meer belangstelling in vrachtwagen ipv een paar enkelingen op motoren. Het valt ook vandaag weer op dat er klaarblijkelijk meer verkeer Turkije verlaat dan binnen rijdt. We hebben zowat de ganse rijweg voor onszelf en stevenen gezwind richting zuiden.
We besluiten om de drukken grensovergang tussen Bulgarije en Turkije te vermijden door via Griekenland het land van Attaturk binnen te rijden. Niet zo'n slecht idee zou blijken want we sjezen vlot door Griekenland om na slechts een uurtje grensformaliteiten, de Turkse boden te betreden. Dit is een mijlpaal op deze reis want vandaag verlaten we officieel Europa en duiken voor enkele weken de moslimwereld in. Het is opnieuw even wennen aan onze nieuwe habitat maar de Turkse mentaliteit bevalt on meteen. Van de recentelijke coup valt er behalve wat militaire aanwezigheid hier en daar weinig te bespeuren in het straatbeeld.
Onze eerste stop is bij de begraafplaats van enkele honderden soldaten die in de eerste wereldoorlog het leven lieten op de stranden van Gallipoli. Ikzelf was er twee jaar geleden al eens langs geweest maar wou Phil ook eens voorstellen aan de memoriam site met zijn imposante marmeren toegangspoort en grafstenen. We houden het bezoek kort want we willen ook nog even de graven van de Commonwelth-soldaten bezoeken op de nabijgelegen stranden langs de prachtige kustlijn. De zon zakt langzaam dieper en giet een gele gloed over de Darnelles en de omgeving en zorgt voor wonderbare taferelen. Grote vrachtschepen varen langszij als we de kustweg afrijden en een mengsel van zilte zeelucht en Cyprus bomen bedwelmd ons als het ware terwijl we de oorlogsgraven bereiken.
Er hangt een vreemde stilte over de kleine begraafplaats en het is moeilijk voor te stellen dat deze mooie vredevolle omgeving zo'n honderd jaar geleden het toneel was van een bloedig conflict. De graf inscripties leren ons dat veel van de soldaten slecht 22 jaar oud waren toen ze hier ver weg van thuis sneuvelden om slechts jaren later, na de oorlog, begraven te worden toen de Engelsen uiteindelijk toestemming kregen van de Turkse overheid om hun doden te komen opbaren. We zijn hier helemaal alleen en worden er even stil van terwijl we ons laten betoveren door de adembenemende zonsondergang.
Na navraag naar een camping vernemen we van de politie dat deze allemaal gesloten zijn en dat we best naar het eerste dorpje rijden voor een goedkoop pension. We komen aan in een traditioneel plattelands dorpje maar de uitbaatster met de dollar tekens in haar ogen doet een poging om wat munt te slaan uit dit paar gestrande reizigers. We dingen de vraagprijs af naar de helft van de originele 30 en betalen slechts 15 voor ons beiden.
Het dorp word even later opgeroepen door een luid kelende iman die oproept voor het avondgebed. Nadat de gelovigen het gebedshuis verlaten hebben keert het leven terug en rijden kinderen vrolijk door de straten op hun fietsjes, slenteren groepjes mannen langzaam voorbij terwijl ze vriendelijk knikken naar de twee vreemde vogels die vanop het bankje het dorpsleven rustig gadeslaan.
Na onze eerste kopjes zoete thee keren we terug naar onze stek voor de nacht en maken plannen om morgenvroeg de Darnelles uiteindelijk over te steken.
23-08-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
22-08-2016
Dag 10 : Bulgarije
SMS 15:25 : Bijna in Sofia! 22:07 : We zijn in Chaskovo in het zuiden van Bulgarije. We zijn hier moeten stoppen om te schuilen tegen het onweer. We hebben de ganse namiddag in hevige regen gereden en alles is doorweekt. Hopelijk is het morgen in Turkije wat droger
22-08-2016 om 22:32
geschreven door Webbie
21-08-2016
Dag 9 : Roemenië
SMS
22:46 : We zijn in Roemenië bij familie van Razvan. We kunnen hier blijven slapen (en onze was doen ). We zijn nog niet echt goed opgeschoten dus we zullen morgen een tandje moeten bijsteken.
[Alain]
Reisverhaal
Het motorfeest ging gisteren nog enkele uurtjes door zonder ons en als we deze morgen ons hoofd uit onze tent staken was er al iemand druk in de weer met het afbreken van de tenten en tafels. Het was een nogal indrukwekkende man van zo'n twee meter met een mohawk maar hij lacht ons vriendelijk toe en vraag in het Bulgaars of we nog vlug een douche willen.
We slaan het aanbod niet af want het zweet loopt alweer van onze wangen door de grote hitte. Ondanks zijn imposante verschijning blijk het een superlieve reus te zijn. Hij brengt ons shampoo en we wassen ons aan de bron alvorens we afscheid nemen. Hij omhelst ons en wenst ons een veilig reis en staat ons uitbundig uit te wuiven als we het terrein verlaten.
We rijden licht aangedaan door zijn vriendelijkheid de stad door op zoek naar de juiste uitvalsweg richting Roemenië. Het blijkt echter niet zo een eenvoudige opdracht en we vragen het aan een agent die net in zijn dienstvoertuig stapt. Hij gebied ons om hem te volgen en escorteert ons tegen hoge snelheid de stad uit richting grens. Het is een beetje een raar gevoel om tegen grote snelheid de stad door te razen zonder ons enige zorgen te moeten maken. Hij wuift ons vriendelijk uit als de de brug oprijden die beide landen met elkaar verbind.
Er staat een vier kilometer lange file van vrachtwagens voor de imposante brug over de Donau maar wij mogen met de motor gewoon doorrijden. Net halverwege de brug staat het bord dat aangeeft dat je Roemenië binnenrijden. Doordat er in de verste verte geen ander voertuig te bespeuren is parkeren we motoren gewoon in het midden van de rijweg en nemen enkele fotos. Aan de overkant nemen de grensformaliteiten ongeveer een uurtje in beslag voordat we kunnen doorrijden. Bij navraag blijk dat motorrijders geen wegenvignet nodig hebben ; onze dag kan al niet meer stuk!
We rijden door de grote vlaktes met uitgestrekte zonnebloemvelden aan één kant en kale stoppelvelden aan de andere kant. Een van de Deauvies valt op reserve maar bij het eerste tankstation op onze weg accepteren ze geen creditcards en we hebben geen lokale valuta op zak waardoor we moeten doorrijden tot de tank helemaal droog is. Op de tripteller staan er net 320km. We hebben gelukkig voldoende reserve benzine en vullen vlug bij zodat we tegen de middag Craiove binnen rijden.
De stad ziet en niet echt aantrekkelijk uit en we rijden tot bij het treinstation waar we afgesproken hebben met de neef van Razvan, onze Roemeens /Belgische vriend. Onze telefoon blijk alweer niet te werken maar een jonge man biedt zijn hulp aan belt met zijn gsm naar de familie van Razvan zodat zij ons kunnen komen oppikken. Terwijl we staan te wachten vertelt hij dat Craiova niet zo'n geweldige reputatie geniet in Roemenië en dat we nauw op onze spullen zullen moeten letten. Even later komen de nicht van Razvan en haar man ons ophalen en begeleiden ons de stad uit naar een nabijgelegen dorp waar we de motoren veilig kunnen parkeren in de achtertuin van hun grootmoeders huis.
Het is een typisch Roemeens huisje met een een paar afgedankte auto's in de achtertuin die net als het huis zelf ooit betere tijden gekend hebben, maar het straalt de onvervalste sfeer uit van het Roemeense platte land en we voelen ons er meteen thuis en doen ons net als de rest va de familie tegoed aan de afgeladen druiven die het terras overgroeien.
Nadat we uit ons uit onze motorkledij gewurmd hebben brengen ze ons met de auto naar het appartement waar Baba (de grootmoe) die ons ondertussen een nationaal gerecht klaargemaakt had zodat we samen met de ganse familie konden mee-eten. We bedanken haar hartelijk voor de maaltijd alvorens we met Gabi en de rest van het gezin nog even op verkenningstocht door de stad trekken.
Hij is een leraar geschiedenis en vertelt ons uitbundig over de geschiedenis van zijn stad en land terwijl hij ons rondleidt naar de mooiste hoekjes van old town Criova. We staan versteld oor de grootsheid van de historische gebouwen en de levendigheid die er heerst in de binnenstad. We hadden geen flauw vermoeden dat het oude center zo erg zou verschillen van de grauwe buitenwijken en vleien ons neer op één van de gezellige terrasjes voor verfrissing terwijl we de voorbijgangers gadeslaan die massaal door de stad flaneren.
Terug aangekomen in de flat van oma duiken we even later in ons bed want we hebben de ambitie om morgen terug eens flink wat km's te gaan afmalen.
21-08-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
20-08-2016
Dag 8 : Bulgarije
SMS
19:48 : Het is niet gemakkelijk om per motorfiets te reizen. We waren vandaag door toedoen van een straatverzakking alweer niet veel opgeschoten toen we door een groep Bulgaarse motorrijders ontvoerd werden naar een locaal motortreffen. Ze hebben zelfs gedreigd dat we deze avond bier MOETEN drinken. We kunnen maar beter luisteren want ze zijn met veel .
We zitten nu op een teras met wifi maar gaan straks terug naar de camping in Vidin zonder wifi.
[Alain]
Reisverhaal
Het was eigenlijk voorzien om in één week Europa door te rijden en tegen vandaag dus aan de Turkse grens te staan, een iets te ambitieus plan dus. We vorderen eigenlijk iets trager als gepland maar geen plan is nog steeds het beste plan.
Het hostel ziet er in daglicht eigenlijk net iets anders uit als we in onze gedachten hadden: de volledige voorgevel staat in de zelfgemaakte steigers. Eigenlijk zijn het gewoon een verzameling van takken en zelf in elkaar getimmerde planken. De werkmannen zijn super vriendelijk als we vragen of onze motoren niet in de weg stonden. Als ze polsen naar onze plannen vertelt Phil dat ik op weg ben naar Mongolië. Ze bevriezen als het ware en weten niet echt wat hierover te denken. Ze gaan met gefronste wenkbrauwen en hoofdschuddend terug aan het werk.
Het eerste stadje dat we vandaag kruisen bruist van het leven, de mensen flaneren in hun beste zomerplunje over de straten en er heerst een gezellige sfeer. Plots verandert de weg in een lappendeken en gaat onze gemiddelde snelheid opnieuw vlug de dieperik in. De douane beambte die ons Serbia moet buiten loodsen blijkt een grote grappenmaker te zijn: hij spreekt slechts gebrekkig Engels maar doet zijn uiterste best om ons aan het lachen te maken,
iets wat trouwens perfect lukt door zijn uitgesproken mimiek en hilarische opmerking over baarden en terroristen.
Na het stukje niemandsland te zijn overgestoken blijkt zijn Bulgaarse collega iets minder ambitie te hebben om ons aan het lachen te brengen en worden we bediend met een eerder norse blik. Het is eigenlijk ongelooflijk hoe een paar meter zoveel verandering kunnen teweegbrengen: we treden als het ware een andere wereld binnen.
Al vlug worden de Zastava's vervangen door afgeleefde wagens van Russische makelij zoals Moskvitsch en UAZ. Ook de gebouwen stralen een onvervalste Sovjet stijl uit en de statige standbeelden, in pure USSR stijl, kruiden het geheel enkel nog wat bij. De groene bossen van Servië hebben plaats gemaakt voor verdorde mais en zonnebloemvelden en de asfalt kwaliteit zakt nog verder naar beneden. We zijn van plan ons zo spoedig mogelijk opnieuw Bulgarije buiten te rijden en de grens met Roemenië over te steken. Een immense wegverzakking gooit echter roet in het eten en doet ons even afdwalen alvorens opnieuw op het juiste spoor te belanden.
Net voor we de stad Vidin binnen rijden stuiten we op een vriendelijke groep Bulgaarse motorrijders van de Northwest-club. Ze verplichten ons bijna om hen te volgens naar het jaarlijkse motortreffen dat ze organiseren in hun stad. Het blijkt een populair feest te zijn en we besluiten om niet onbeleefd te zijn en installeren onze tent op het festivalterrein.
Toen we de vervallen stad Vidin binnenreden sprong een bepaald gebouw ons meteen in het oog en we besluiten om eens op verkenning te trekken. Het blijkt een ruïne van een Joodse synagoge te zijn en we verwonderen ons over de architecturale kwaliteiten van het vervallen gebouw. We vinden het spijtig dat blijkbaar niemand hier de historische waarde ervan apprecieert. Buiten enkele vervallen statige huizen uit een vervlogen tijd bestaat de stad vooral uit grijze woonkazernes en verloederde steegjes.
Enkel de promenade langs de brede imposante Donau rivier breng wat meerwaarde en we keren na onze wandeling terug naar het ondertussen op volle toeren draaiend motorgebeuren. De motorrally draait uit tot een groot feest met luide motoren en al even luide live bands maar wij houden bewust wat afstand want we willen morgen fris aan onze volgende rit beginnen.
Tegen 12:00 duiken we in ons tentje voor een vleugje nachtrust.
20-08-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
19-08-2016
Dag 7 : Servië
SMS
16:10 : We zitten in Topola, Servië. Het is hier snikheet en de straten zijn niet zo goed. We zullen vandaag dus niet meer in Romenië geraken. Verder alles prima.
[Alain]
23:54 : Ik lig er juist in. We zitten in hostel in Boljevac aan de grens. Zeer moe ; lange dag geweest.
Reisverhaal
Gelukkig doen we ons deze morgen tegoed aan een stevig ontbijt want later zal blijken dat dit het enig zal zijn dat we achter de kiezen steken vandaag. We trachten in de juiste richting de draad van gisteren terug op te nemen maar doordat de meeste wegwijzers enkel in een cyrillisch geschreven zijn die nogal afwijkt van het ons bekende Russische schrift, raken we het spoor al vlug bijster en keren we terug om door een vriendelijk agent terug op het juiste spoor gezet te worden.
Kilometers malen zit er niet meteen in voor vandaag want het wegdek varieert tussen "redelijk slecht" en "iets minder redelijk slecht". Doe daar nog even een reeks wegwerkzaamheden bovenop en het duurt een eeuwigheid om enkele honderd kilometers af te leggen. Hoe hard we ook trachten, het is gewoon niet mogelijk snel te vorderen op deze wegen en behalve de tijd, gaat er hier niets snel voor ons vandaag.
We rijden vooral door dun bevolkte groene heuvels en spotten tegen de middag een immens grote open mijn. We klimmen op de omringende heuvel om even het leven in de mijn gade te slaan en recupereren ondertussen wat van de gezeten uren op de motorfiets. Af en toe fronsen we de wenkbrauwen wanneer we Servische motorrijders op Japanse hypersportmotoren kruisen, steeds in t-shirt, slippers en zonder helm. En liefst met de vriendin achterop in hetzelfde uniform.
In de late namiddag merken we een paar motoren op aan een terrasje en maken rechtsomkeer om eens te gaan polsen. We vleien ons neer aan het tafeltje naast de lokale motorhelden en trachten een gesprek aan te knopen maar de taalbarrière is ietwat te groot en we komen niet echt veel verder dan een hallo en een tot ziens wanneer het gezelschap het terras terug verlaat. We zijn echter wel verwonderd als we willen afrekenen wanneer blijkt dat de Servische motards onze rekening buiten ons weten om al vereffend hebben.
Om vandaag toch nog wat Km's op de teller te zetten besluiten we om even een stukje autostrade in te lassen richting zuiden. De man in het tolhuisje wijst ons er op dat het ticket apparaat defect is en geeft ons gewoon twee tickets in de hand mee. Na een klein half uurtje snelweg en een stevig regenbuitje, staan we voor de slagboom van de afrit als blijkt dat onze tickets niet werken. Na een eeuwig durende 15 minuten laat de gefrustreerde dame achter het loket ons tenslotte toch doorrijden om de lange file die we veroorzaakten niet onnodig langer te maken. Van hier af aan komen we in een stroomversnelling terecht en blikken de geplande kilometers voor vandaag toch nog vlotjes in op de perfecte expresweg die ons richting Bulgaarse grens. We komen wel vlug tot de conclusie dat we nooit voor duisternis de grens meer over geraken en rijden Boljevac binnen.
Kwisvaag: welk is het verband tussen Alain en dit stankstation?
Bij het benzinestation blijkt de uitbater goed Engels te spreken en bevriend te zin met de lokale motorclub. Eén telefoontje en een kwartiertje later worden we opgepikt door enkele leden van de club en naar hun stamterasje geëscorteerd. Het zijn een groepje super vriendelijk jongeren waarmee we een gezellige avond beleven en facebook gegevens uitwisselen alvorens ze ons bij het lokale hostel droppen en beloven contact te onderhouden.
Servië wordt met de minuut leuker en we hebben al een beetje spijt dat we morgen al opnieuw de republiek moeten verlaten.
19-08-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
18-08-2016
Dag 6 : Servië
Beste lezers,
Ik heb vandaag de reisverhalen vanaf dag 3 kunnen aanvullen. Veel leesplezier toegewenst!
De foto's zijn nu ook geladen en gesorteerd. U kan de gehele foto reeks van deze challenge openen door op de link 'Foto album 2016' in de linkermarge bovenaan te klikken of u kan HIER klikken om de foto-reeks te starten vanaf dag 3 (15 augustus 2016) maw, vanaf de aangevulde reisverslagen.
SMS
21:21 : We zijn net Servië binnengereden en zijn door een vriendelijke biker naar een guesthouse geëscorteerd waar we een kamer huren voor 11 en supervriendelijk ontvangen werden.
[Alain]
Reisverhaal
De enige afwezige deze morgen was de zon. Die zat net als gisteren verscholen achter een dikke laag wolken maar dat verhinderde ons niet om de koe bij de horens te vatten en onze Deauvies op te zadelen voor een nieuwe dag on the road. Na een kleine studie va de wegenkaart besluiten we om toch maar niet helemaal naar het zuiden van Bosnië te rijden maar gewoon dwars door te rijden om geen onnodige Km' s te moeten kloppen.
We komen vlot Banja Luka buiten en navigeren via de gele lijn op de kaart naar het oosten. De uitbaters van de eetstandjes naast de weg hebben allemaal een speenvarken aan het spit gespietst en laten het rustig garen boven een houtvuurtje zodat ze tegen de middag hun hongerige klanten kunnen bedienen.
Al vlug vervaagt de drukte van de stad en valt het verkeer terug naar een paar auto's, vrachtwagens en wat mannen met paard en kar. De aftandse Zastava's, Lada niva's en cyrillische wegwijzers geven samen met de hoofddoeken een exotische uitstraling aan het gebied. Naarmate we vorderen wisselen de twee-torige moskeeën de twee-torige kerken met de regelmaat van de klok elkaar af. Vele mensen wuiven ons vriendelijk na wanneer we langsrijden maar door de gravel op de rijbaan moeten we onze snelheid een beetje aanpassen om het veilig te houden. Verder genieten we van de wilde natuur om ons heen.
De zadelpijn teistert Phil zijn achterste al enkele honderden kilometers en als we een verkoper van schapen vellen treffen langs de weg gaat hij plots in de remmen om eens te gaan polsen naar de prijs. De verkoper tracht ons te overtuigen van de exceptionele kwaliteit van zijn goederen maar wanneer we wat van de prijs proberen te pingelen stelt hij ons de vraag hoeveel onze motorkledij wel niet kost in Europa en dat zijn schapenvachten slechts een kleine fractie hiervan kosten. Hij brengt ook het argument ter sprake dat dit zijn enige broodwinning is waar zijn gezin moet van leven. Uit eerlijke schaamte gaan we akkoord met de twintig euro vraagprijs en worden hartelijk bedankt door de man terwijl we, gezeten op een zacht schapenvachtje, de weg terug oprijden.
De met kogelgaten doorzeefde huizen zijn stille getuigen van de drama's die zich hier jaren geleden afspeelden tijdens de Balkan oorlog en we bezinnen ons even als we ze voorbijrijden. We houden onderweg nog even halt bij de begraafplaats waar de slachtoffers begraven liggen van de vreselijke genocide in Juni 1992.
Her en der staat de Bosnische politie opgesteld met hun speedcamera's maar door onze gematigde snelheid kunnen we elke keer gewoon doorrijden zonder enig probleem. We moeten nog even een regenbuitje ondergaan alvorens het wolkendek tegen de late namiddag uiteindelijk openbreekt en we terwijl de rivier oversteken die Bosnië scheidt van buurrepubliek Servië. De grensovergang verloopt vlot en even later rijden de eerste meters over de erbarmelijke wegen van Servië. We worden getrakteerd op vervormde wegen, putten en bulten en ook de straathonden duiken massaal op in het straatbeeld.
Bij navraag achter goedkoop onderkomen voor de nacht springt een vriendelijke motorrijder op zijn kawasaki om ons meer dan twee uur lang op sleeptouw te nemen, op zoek achter een slaapplaats voor de nacht.
18-08-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
17-08-2016
Dag 5 : Kroatië - Bosnië
SMS
21:35 : We hebben vandaag nu ook afscheid genomen van Math en Karen en hebben
besloten om onze verloren tijd wat goed te maken door via autosnelweg
Kroatië te doorkruisen. We zijn nu in Bosnië in Banje Luka. Morgen
richting Sarajevo via binnenwegen.
[Alain]
Reisverhaal De zon is reeds voor ons uit de veren en Karen maakt van de gelegenheid gebruik om nog even te gaan zonnebanden terwijl de manschappen het kamp opbreken. We pikken haar even later op bij het kleine strandje en gaan na de obligate laatste selfie samen nog even souvenirjager zodat ik een klein geschenkje kan meegeven voor Sabine want het moment is aangebroken waarop we ook van Karen en Math afscheid moeten nemen. Nadat we Phil en zijn geliefde even de tijd gunden op de oevers van dit romantische meer zetten we de rit voor vandaag in.
We wuiven onze arm bijna uit de kom bij de verkeerswisselaar waar we definitief opsplitsen en vanaf hier zet ik de trip enkel met Phil verder richting Turkye. Het is een druk komen en gaan van toeristen aan het befaamde meer van Bled maar wij kiezen resoluut voor de snelweg om wat van de verloren tijd goed te maken en kopen nog vlug een vignet voor 7 alvorens we de snelweg oprijden. Via de glooiende asfaltstrook met lange zwiepende bochten rijden we door de groene valleien van Slovenië tot aan de grens met Kroatië om na een vlotte paspoortcontrole verder richting Zagreb te vorderen.
We betalen met plezier één euro wegentol en steken meteen een tandje bij want de hoogst toegelaten snelheid wordt van 120 opgetrokken naar 130km/h. Aan de linkerzijde zien we imposante terminal van de luchthaven opduiken maar verder is er niet veel afleiding en cruisen we rustig verder tussen het schaarse verkeer.
Een dreigend wolkendek hangt ondertussen laag boven ons hoofd en in combinatie met een strakke westenwind drukt deze de temperatuur flink naar beneden. Maar beide Deauvies hebben het perfect naar hun zin en lopen als een treintje zodat de kilometers vlot onder onze wielen doorschuiven. Als we even stoppen op een parking voor een kleine versnapering en een kopje zelf gezette thee worden we aangeklampt door een groepje bedelende zigeunervrouwen met baby's op de arm. Terwijl hun mannen zich verschuilen achter de afvalcontainers trachten de vrouwen ons met medelijden te bestoken en we geven toe aan hun smeekbede door hun een paar bananen te schenken die de baby's meteen met grote smakken naar binnen werken. Wanneer we de parkeerplaats verlaten wuiven ze ons allen vriendelijk na en we rijden met een goed gevoel verder richting Servië.
De temperatuur is ondertussen opnieuw opgeklommen tot een drukkende 22 graden en alvorens we het goed beseffen staan we voor de slagbomen van de Servische grensovergang. Nadat we de lange file bij de grens hebben voorbijgestoken en door de paspoortcontrole geraakt zijn valt het grote verschil in levensstandaard meteen op aan de staat van de huizen en dorpen die we doorkruisen.
Ook vooroorlogse vrachtwagens en Zastava's van Yougoeslavische makelij verraden het Oostblok verleden van Servië. Overal langs de weg vind je mensen die allerlei goederen trachten te slijten in kleine kiosken en iedereen zit gezellig samen te genieten van de zwoele avond. Ook de spitse torens van de minaretten duiken voor het eerst op in het straatbeeld.
We voelen ons meteen thuis en tuffen rustig verder richting Banja Luka. De gevreesde regenbui laat niet langer op zich wachten en doet ons besluiten om deze avond niet te kamperen maar ergens indoor overnachting te zoeken. Bij navraag naar low budget accommodatie biedt een vriendelijke man aan om ons voor te rijden tot bij het lokale Hostel waar we voor een habbekrats een bed voor de nacht aangeboden krijgen. We trekken nog even de stad in voor wat versterking en een slaapmutsje op één van de gezellige terrasjes.
Een jonge man spreekt ons aan in perfect Engels en verteld ons dat het zijn grote droom is om later ook zelf een motorfiets te bezitten en reizen zoals de onze te ondernemen maar dat dit niet zo evident is in zijn land omdat het aanbod schaars is en de meeste aangeboden motoren in erbarmelijke staat verkeren.
We beseffen nogmaals dat het leven op slechts enkele dagen reizen er meteen compleet ander uitziet tegenover ons welvarend Belgenland en slenteren terug naar onze stek voor de nacht.
17-08-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
16-08-2016
Dag 4 : Slovenië - And than there were only four
Beste lezers,
Alain heeft momenteel wat problemen met de communicatie naar ons Belgenlandje. Voorlopig zult u dus nog even op honger moeten blijven zitten om zijn prachtige reisverhalen te kunnen lezen. Intussen alvast een korte versie.
SMS
19:31 : Met spijt in het hart hebben we deze morgen afscheid genomen van onze reismakkers Tracy en The Gunthers. En om dat het ook de laatste dag is dat Math en Karen met ons meereizen hebben we besloten om het deze namiddag wat rustiger aan te doen en even de toerist uit te hangen in Bled (Slovenië) en wat af te koelen in het meer na deze warme dag. Vanaf morgen is het terug menens en gaan we er terug tegenaan. t Was triest om Gunther te zien vertrekken met de rest en ik mis je nu heel erg want we zitten hier gezellig samen op t terras. k zal blij zijn als we weg zijn uit de vakantie sfeer. Verder alles prima!
[Alain]
Reisverhaal Het is een koele morgen maar we kruipen gelukkig goed uitgeslapen uit onze tentjes. De wolken blijven nog even rondhangen tussen de beboste bergflanken om even later op te lossen en de weg vrij te maken voor een stralende blauwe hemel.
Maar een hangt nog steeds een donkere wolk boven ons hoofd want straks moeten we vaarwel zeggen tegen Tracy en de Gunthers. Hiermee verliezen we in één klap onze navigator, privé fotograaf en sterke man. We trachten er niet te sentimenteel over te doen maar weten dat iedereen het binnenin het moeilijk heeft met het afscheid. Ik geef nog vlug drie kussen mee voor Sabine's verjaardag en we nemen nog even een groepsfoto alvorens onze vrienden terug richting België vertrekken.
Buiten een enkel bergpasje rijden we vandaag hoofdzakelijk aan een gezapig tempo over nationale wegen terwijl de de temperatuur stilaan de hoogte inklimt. We flirten constant met de Italiaanse grens om haar halverwege de middag even te overschrijden, voor enkele kilometers, en zo uiteindelijk Slovenië binnen te rijden.
In de lokale Liddle slaan we proviand in voor de middag picknick en besluiten samen om voor de rest van de dag even de toerist gaan uit te hangen aan het meer van Bled. Het is tenslotte ook de laatste dag dat Math en Karen (de vriendin van Phil) ons zullen vergezellen. Karen zit al de ganse weg passief in Math's zijspan en als compensatie hiervoor trakteren we haar op een namiddagje zonnebaden en een zwempartijtje naar het eiland dat zich middenin het meer bevind. Het is een welkome verandering voor onze spieren en we komen als herboren uit het water om na het laatste gezamenlijk avondmaal tevreden slapen te gaan.
We vorderden de laatste dagen slechts met mondjesmaat maar zijn vastberaden om de volgende dagen terug wat meer op te schieten want de dagen vliegen snel voorbij en we hebben nog wel een paar kilometers voor de boeg.
16-08-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
15-08-2016
Dag 3 : In and out of Italy
SMS
19:31 : Na een volle dag motorplezier in de Oostenrijkse en Italiaanse Alpen -met twee grote plensbuien en twee kleine pannes- zijn we slechts 200km opgeschoven vandaag maar 't was wel heel leuk en de sfeer kon niet beter. Nu hebben we onze tent opgezet net voor Lienz en gaan op zoek naar ETEN !!!
[Alain]
Reisverhaal
Met twee broodjes kaas als ontbijt achter de kiezen staan we terug klaar voor een nieuwe motordag. Het hoofdgerecht voor vandaag bestaat uit Timmelsjoch à volanté. Het nagerecht uit een minder bekende maar zeker niet minderwaardige bergpas, zou achteraf blijken.
Nadat we 14 neertelden aan het loketje ging de slagboom naar het motorparadijs voor ons open en konden we ons ten volle uitleven op het kronkelende asfaltlint in de Oostenrijkse Alpen om na enkele km's de Italiaanse grens over te steken.
Het volledig Belgo/Britannia team gaat er stevig tegenaan en geniet niet enkel van de motorrollercoaster maar tegelijkertijd ook van de adembenemende vergezichten.
Na een duizendtal technische bochten waaronder vele van het haarspeld type, zetten we afdaling in aan de Italiaanse zijde wanneer we plots verrast worden door een hevige plensbui. En zowat ter gelijkertijd begeeft de achterrem van mijn Deauvi het door de warmte. Tijd dus om even te schuilen in een eettentje en de achterrem wat te laten afkoelen.
Na een lichte lunch en het ontluchten van de achterrem is de hemel terug uitgeklaard en beginnen we aan ons nagerecht in de vorm van een tweede alpenpas.
Er komt echt geen einde aan het bochtenwerk en we krijgen er maar niet genoeg van. Het is ook meteen een perfecte opportuniteit om de motoren tot het einde te testen en eventuele zwakke puntjes te ontdekken. We schieten echter wel voor geen meter op en in de namiddag hebben we amper 100km op de dagteller staan maar ik beschouw het als tegenprestatie voor mijn vrienden die zo vriendelijk geweest zijn om me te vergezellen tijdens de eerste dagen van mijn trip en geniet er van om te zien hoezeer zij het naar hun zin hebben.
We steken ondertussen ook opnieuw de grens met Oostenrijk over. Tegen de late namiddag krijgen we een tweede regenbui te verteren en moeten we genoodzaakt terug even opzij om te schuilen. Als we even later de reis hervatten komen we algauw op vlottere nationale wegen in de aanpalende vallei. We trachten het verlies van kilometers voor vandaag nog wat goed te maken maar het noodlot beslist hierover anders wanneer de koppelingskabel van de Deauvi plots breekt en ons terug meer dan een uur doet stranden. Het kleine euvel kan de sfeer echter niet bederven en tegen de avond zetten we onze tentjes op net voor Lienz om daarna nog even binnen te wippen in het lokale restaurant voor wat versterking
en een pintje. Morgen is het alweer tijd om afscheid te nemen van The Gunthers en Tracy die van hieruit de terugreis naar België zullen inzetten.
Ondertussen is het opnieuw aan het regenen geslagen en blijk gelukkig dat onze tentjes tot nu toe waterdicht zijn. Tegen middernacht sluiten we de dag af en wurmen we ons in onze slaapzak.
15-08-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
14-08-2016
Dag 2 : Oostenrijk - Into the montains
Opgelet: vandaag werd nog een hele reeks foto's toegevoegd van de First One Hundred, met dank aan Elena Li. U kan de gehele foto reeks van deze challenge openen door op de link 'Foto album 2016' in de linkermarge bovenaan te klikken of u kan HIER klikken om de foto-reeks te starten vanaf 13 augustus 2016.
SMS
18:35 : Juist in Oostenrijk - efkes rusten. We zijn content dat we van de autostrades vanaf zijn. [Gunther]
22:21 : Na ellenlange files en 500km op de Deutshe autobahn zijn we dan via schilderachtige kronkelwegen eindelijk Oostenrijk binnen gereden. We genieten nu op 39 km van Solden van een lekker Weisbier om de liters zweet dat we vandaag verloren op de motoren te compenseren. Hopelijk zullen we na een 2de Weisbier ook de zadelpijn vergeten !
[Alain]
Reisverhaal
We starten bij het krieken van de dag en het plan is om eens flink wat kilometers te fretsen vandaag zodat we tegen de namiddag rustig kunnen overschakelen op kleinere wegen. Maar dat plan wordt al meteen in de kiem gesmoord bij de eerste stau (=file) die de alom vertegenwoordigde wegenwerken voortbrengen.
Het wordt dus een dag van filefilteren onder een hete zomerzon. Geen eenvoudige opdracht met een Deauville die zowat een spanwijdte van een klein passagiersvliegtuig heeft en al zeker niet voor Math met zijn zijspan combinatie. Het duurt dan ook niet lang voordat we onze Engelse vrienden kwijtspelen onderweg en al vlug een extra uur verliezen op een parkplaz alvorens we telefonisch contact hebben met elkaar en afspreken op een centraal punt om terug te hergroeperen.
De rest van de rit is het afwisselen tussen filerijden en knallen op the open road. We rijden zowat van tankstation naar tankstation en de autobahn begint tegen de namiddag al vlug tegen te steken. Maar het geeft ons wel rustig de tijd om de gegevens op het dashboard te bestuderen. De kleine V-twin genereert zoveel hitte wanneer de toerenteller naald zich constant in de hogere regionen bevind dat de koelventilator overuren draait maar verder doen de bikes het prima.
De eentonige autobahn kilometers geven me ook de tijd om alles in mijn hoofd even op een rijtje te zetten want de bezorgdheid van mijn geliefden omtrent mijn veiligheid spookt nog steeds door mijn geest. Het werkt op mij als een magneet die me lijkt af te remmen maar ik moet hiervan trachten los te komen want ik kan het me nu niet veroorloven om me uit mijn concentratie te laten slaan.
Gelukkig treffen we onze Britse delegatie in de namiddag terug aan terwijl ze op een parkplaz even van de gelegenheid gebruik maken om wat te zonnebaden en zetten we de rit voor vandaag terug samen voort richting Alpen.
Pas om vijf uur kunnen we de snelweg verlaten en komen we meteen in de grote motorrijders speeltuin terecht. Perfect asfalt, prachtige uitzichten op de bergen en bochten om je vingers bij af te likken brengen ons tot over de Oostenrijkse grens. Iedereen geniet van de welkome verandering en de schaamrandjes op de banden worden al vlug vakkundig weggereden. Tegen acht uur begint iedereen acrobatische manoeuvres uit te voeren op zijn motor om de verkrampte spieren en de zadelpijn wat te verlichten: dringend tijd dus om een stek voor de nacht te zoeken en die vinden we net voor het stadje Sölden.
Bij een paar grose Weißbier bespreken we nog even onze avonturen van deze dag en kruipen voldaan onder de wol. Morgen staat er nog een spectaculaire bergpas op de planning die ons tot in Italië moet voeren; genoeg om van te dromen!
SMS
23:59 : Oef, de eerste zit erop! We zitten op hotel in Alzey. Alles goed maar wel een beetje moe. 't Was een lange dag.[Alain]
Reisverhaal
De opkomst van "the First One Hundred" was zoals verwacht een GROOT succes; bedankt aan IEDEREEN!!
De parking van Café 't withuis stond tegen 10 uur afgeladen vol met een bont allegaartje van motoren die ons zouden begeleiden tijdens de eerste 100km van deze monstertocht. Tegen 11 uur was het moment dan uiteindelijk aangebroken om de motoren te starten en de colonne in beweging te zetten.
Het afscheid was op z'n minst gezegd emotioneel, vooral het afscheid van Sabine en mijn moeder vielen me zwaar en gaven me een krop in de keel maar ik verbijt de pijn, houd me sterk en sla me'n been over de motor want nu is er geen weg terug meer en we zetten de eerste 100km in richting Hoegaarden...
De emoties razen nog door m'n lichaam tijdens de eerste km van onze rit ,maar ik ben omringd door al mijn vrienden, waarvan de meeste, op de meest uiteenlopende manieren flink hebben meegeholpen aan de verwezenlijking van dit project. Ik voel me langzaamaan innerlijk tot rust komen en tracht net als de rest van de groep me te vermaken tijdens de mooi uitgestippelde rit. In Hoegaarden maken we het afscheid kort want we zijn van plan om nog enkele km's op de teller te zetten vandaag.
Iedereen overspoelt ons nog met gelukwensen en wil nog even mee op de foto voor we ons met zeven man afscheuren van de rest en de rit verder zetten richting Duitsland. Phil, Karen, Mat, Tracy en de twee Gunthers zullen ons nog een paar dagen vergezellen alvorens ze terug naar huis toe rijden. Phil zal nog meerijden tot aan de Iraanse grens en vandaar keert ook hij terug huiswaarts.
De rest van de grote Mongolië trip zal ik van daaraf alleen verder zetten maar ik voel me gesterkt door het gezegde "who travels alone, will never BE alone".
De efficiëntie van de Duitse autobahn kan moeilijk de "fun factor van de Belgische stuurwegjes overtreffen maar zo slagen we er toch nog in om tegen de avond er een totaal van 400km bij te tikken. Het laatste deel van de dag leggen we opnieuw af via kleine wegen en tegen 21 uur houden we het voor bekeken en parkeren de motoren op hun zijstandaard voor de nacht. We zijn gestopt voor de nacht in Alzey.
Het was een voor iedereen een lange dag en we duiken allen moe ons bedje in.
13-08-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
START !!!
Vandaag is alweer een nieuwe mijlpaal bereikt in de geschiedenis van de Desertlions: de start van de intussen al vijfde challenge. En niet de minste: voor het eerst zullen de 16.000 Km die België scheiden van Mongolië overbrugd worden met een motorfiets!
Het startschot werd gegeven in Meerbeke waar familie, vrienden en sympathisanten samenkwamen voor de laatste schouderklopjes en het afscheid. Ook de lokale televisie Ninomedia was aanwezig voor een laatste interview voor het vertrek.
Dit jaar werd er tevens een toerrit georganiseerd om Alain de eerste 100 kilometer te escorteren. Een 50 tal motards gingen hier gretig op in. Om klokslag (letterlijk dus als je samenkomt aan de kerk) 11 uur vertrok de colonne naar Hoegaarden. De rit leidde ons via mooie wegen en pittoreske dorpen naar een tussenstop in Villers-la-Ville vanwaar het over menig kasseibaan verder ging tot Hoegaarden.
Hier werden de laatste "goede reis" en "wees voorzichtig" uitgewisseld voor het gros van de motards. Om klokslag (alweer naast een kerk) 15 uur vertrok een beperkt konvooi -nog een aantal mensen begeleiden Alain nog een paar dagen- richting Karlsruhe waar de eerste overnachting gepland werd. Het andere deel van het konvooi kreeg nog een prachtige terugrit van 100 Km voorgeschoteld tot Meerbeke.
Mijn Russische visa is nu al meer dan een week in behandeling en het is alle dagen ongeduldig wachten op de koerierdienst! Hopelijk ontvang ik hem spoedig zodat de Mongoolse visa misschien ook nog kan geregeld worden deze week.
Spannend , spannend , spannend !!
08-08-2016 om 21:17
geschreven door Webbie
05-08-2016
Papieristan III
De carnet de passage is slechts één van de verplichte documenten voor een overland-trip als deze. Gelukkig werd hij vandaag afgeleverd zodat het paparassen pakket bijna volledig is. De Russische visa is in behandeling en zou mits goedkeuring tegen 8 augustus klaar moeten liggen. Dit laat slechts weinig ruimte om ook nog een Mongools visa aan te
vragen: sowieso via de versnelde procedure zodat uiteindelijk alle visums tegen
de geplande afreisdatum ingeblikt zullen zijn.
Dan rest er enkel
nog een paar uurtjes werk om alles in te scannen, online op te slaan en
te kopiëren zodat we bij eventueel verlies toch nog iets van tastbaar
bewijs kunnen voorleggen aan de vriendelijke douane of politie
onderweg
05-08-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
01-08-2016
The final countdown
Met nog slechts tien dagen te gaan is "The final countdown" officieel van start gegaan. De laatste verbeteringen aan de Desert-bikes blijven ondertussen nog
steeds doorgaan. Zo werd in allerijl nog een nieuwe thermo switch
gemonteerd om een optimale koeling te verzekeren tijdens de hete
woestijn etappes.
Ook de gelukwensen blijven onverminderd toestromen. De geluksstenen die ik meekreeg moeten me behoeden tegen onheil onderweg. A big THX to the girl with the hart shaped stones !!
01-08-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
30-07-2016
Off road rubbers
Zowat gelijktijdig ontving ik mijn Tadjikse visum en de "GBAO permit" en daarbovenop ook nog eens mijn off road rubbers. Kort samengevat wil dit zeggen dat ik toestemming heb om de autonome
Gorno Badakhshan regio in het Pamier gebergte door te rijden. Uit ervaring weet ik de offroad bandjes daar geen overbodige luxe zullen zijn.
30-07-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
29-07-2016
Packing list
Het is stilaan tijd om het muilezeltje eens te gaan bepakken.
Bovenstaande foto gaat het alvast niet worden maar de
reserve wisselstukken zijn een deel van de "packing list". Onder het motto "wat je thuis laat is mooi meegenomen" beperk ik me tot het hoogstnodige. En volgens de wet van Murphy gaat enkel dat stuk wat je nu net niet bij hebt maar voor deze onderdelen gaan we alvast een plaatsje zoeken :
29-07-2016 om 23:02
geschreven door Webbie
28-07-2016
First One Hundred - download
Vandaag werd de laatste hand gelegd aan de First One Hundred toerrit en werden de GPS klaargemaakt. Deze zijn nu beschikbaar voor download vanaf de Desertlions-website zodat u uw gps toestel al op voorhand kan laden, maar we voorzien ook de mogelijkheid om uw gps toestel aan het vertrek te laden.
Download GPS track:
First One Hundred in GDB formaat: klik HIER First One Hundred in GPX formaat: klik HIER First One Hundredinschrijvingen: klik HIER
Intussen hebben we er ook voor gezorgd dat jullie in een gehandhaafde openbare orde aan de start kunnen komen :
28-07-2016 om 00:19
geschreven door Webbie
26-07-2016
Papieristan II
Na een dagje van stressen in de wachtzaal van het Iraans consulaat, met
hilarisch belachelijke toestanden met volgnummer toestelletjes die niet
werken - en die notabene twee jaar geleden ook al niet werkten - en
verwarring en onduidelijke regels die om de haverklap veranderen zonder
enige zinnige uitleg, ben ik uiteindelijk met veel elleboog stampen
en drummen , na lange tijd en veel zweet, aan het juiste loket beland om
even later met een grote glimlach buiten te wandelen met een Iraanse visum op zak .
Tussen al het zwoegen in leerde ik ook nog twee vriendelijke Iraanse
studenten kennen die me meteen enkele contact nrs meegaven van hun
vrienden in Urmia zodat ik nu al reeds weet waarheen, wanneer ik de
grens oversteek. Gelukkig overtreft de gastvrijheid de diplomatieke
rompslomp van het oude Perzische rijk en kijk ik al reikhalzend uit om
terug de zoete thee te proeven onder de Iraanse zon.
Meer foto's over de recentste onderwerpen kunt u hier bekijken.
26-07-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
25-07-2016
VMBB treffen
Gisteren waren we met onze Desertlions promostand te gast op de start- en aankomst plaats van het VMBB treffen.
De opkomst van motorrijders was door het mooie weer massaal én de belangstelling voor het komende Desertlions avontuur
rechtstreeks evenredig. Het ziet er dus naar uit dat "The First One
Hundred" ook een groot aantal deelnemers zal lokken want de
inschrijvingen schieten plots de hoogte in
Inschrijvingen voor de "The First One
Hundred" zijn uiteraard nog steeds mogelijk via onze Desertlions website.