19-03-2018 om 14:21 geschreven door Webbie

02-10-2011 om 00:00 geschreven door Webbie

Tijdens hun verblijf in de Mongoolse hoofdstad werden de Desertlions er voorgesteld aan Dr Robert Shenk. Deze gepensioneerde Amerikaanse dokter trekt al geruime tijd de wereld rond en geeft overal belangeloos opleidingen aan beginnende artsen.

De dokter was zodanig onder de indruk van de prestatie van ons team en geboeid door hun verhaal dat het idee meteen bij hem opkwam, ondanks zijn gezegende leeftijd van 79 jaar, een gelijkaardige trip te ondernemen. Het gebrek aan ervaring en het ontbreken van enige mechanische kennis leken hem de grootste struikelblok. Maar de Lions konden zijn idee enkel toejuichen en beloofden plechtig alles te doen wat in hun mogelijkheden lag om hem met raad en daad bij te staan.
Nog diezelfde avond werd het ganse traject met al zijn hindernissen en gevaren besproken en zo trok Robert enkele dagen later met een bundel notities onder de arm en een plan in het achterhoofd terug richting thuisstad Chicago.

Puttend uit hun rijke ervaring slaagde het Desertlions team via heel wat heen en weer gemail en skype sessies om de visa aanvragen, routeplanning en keuze van het voertuig samen uit te werken. En tenslotte werd in Engeland een geschikt voertuig, in de vorm van een Ford ambulance op de kop getikt.

Stadsgenoot Norbert werd uitverkoren tot co piloot en het gezelschap reisde af naar Engeland om hun ziekenwagen op te pikken en naar het Desertlions hoofdkwartier te rijden. Eerst en vooral werd proviand ingeslagen en een veldkeuken samengesteld, en de binneninrichting verzorgd. Verder werden in zuivere Desertlions-stijl de carterplaten, jerrycanbeugels en verdere aanpassingen afgewerkt.

En zo vertrokken Robert en Norbert uiteindelijk in de voetsporen van de Lions het avontuur van hun leven tegemoet.

31-07-2011 om 22:47 geschreven door Webbie

Voor meer foto's: klik hier
Voor het filmverslag van Ninof-Tv: klik hier

30-04-2011 om 00:00 geschreven door Webbie

03-03-2011 om 00:00 geschreven door Webbie

30-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

De Streekkrant 9/11/2010

Eens de toegangspoort tot Ulaanbaatar achter ons ligt zetten we de wagens aan de kant. We trekken ons niets aan van het drukke verkeer dat rakelings langs ons heen raast. We feliciteren elkaar voor het verwezenlijken van deze missie. Een missie waar velen aan twijfelden of het wel verwezenlijkbaar was. Hier staan we dan, als een bende soldaten met hun gehavende strijdwagens, net terug van het slagveld. Uitgeput en onder het stof.

We legden in twee maand 16000KM af door 6 tijdszones en 18 landen. We reden over eindeloze wegen, over de hoogste bergpassen en door de diepste valleien. We volgden het spoor van de rivieren, stoven over uitgestrekte vlaktes en wurmden ons door drukke steden. We puften van de hitte en rilden van de koude, we vochten tegen de slaap en de hoogteziekte. We werden overladen met cadeaus en proefden van de sappigste vruchten en exotische gerechten.

We werden bestolen, achterna gezeten door razende honden, uitgescholden, geïntimideerd, ontvangen als koningen, geëerd als prinsessen. We werden omhelst door stoere mannen, vertederd door een kinderlach en uitgenodigd als vrienden, gekust en omarmd. We zaten vast in niemandsland, stonden uren aan grensposten, vulden ontelbare documenten in, zochten tevergeefs achter logica, ergerden ons, barstten uit in lachbuien en overwonnen corruptie.

We doorwaadden rivieren, zaten vast op zandheuvels en in poelen, denderden over rotsen, beklommen steile paden en schoven van hellingen. We rammelden door elkaar, botsten op en neer, genoten van panorama’s en bewonderden fauna en flora. We werden uitgenodigd door imanen, herders, douaniers, dorpelingen, oude mannen en jonge koppels.

We zaten dagenlang achter het stuur en lagen ontelbare uren onder onze auto’s. We sliepen in onze krappe bedjes en picknickten in onvoorstelbare decors. Banden vlogen aan flarden, lagers draaiden stuk, veren braken en velgen plooiden. We hamerden, sleutelden, improviseerden, takelden, duwden en trokken.

We zochten naar banken en internet verbindingen, tevergeefs achter wegwijzers, naar eten en water en soms naar hulp of na elkaar. We werden verblind door de mooiste zonsondergangen, staarden naar ongeziene sterrenhemels, tuurden naar verre horizonten.

We wasten ons in beken,dronken uit rivieren, werden zowat opgepeuzeld door insecten en douchten onder staalblauwe hemels. We ademden de zuiverste berglucht, de smerigste uitlaatgassen en snoven tonnen zand in onze longen.

En ja, we hebben getwijfeld, gevloekt, doorgebeten, genoten, elkaar getroost, ondersteund en aangemoedigd maar bovenal nooit opgegeven.

Langs de eeuwenoude sporen van de zijde route leerden we nieuwe talen en gebruiken, bewonderden historische steden en indrukwekkende monumenten. We werden nagewuifd, begeleid, op het juiste spoor gezet, bewonderd, geprezen en voor gek verklaard. We werden duizenden maal gevraagd waar we vandaan kwamen en waar naartoe gingen. Er werd voor ons gezongen, gedanst en gebeden. We smeedden vluchtige maar oprechte vriendschappen en beloofden ooit terug te komen.

We dronken liters thee, aten ontelbare meloenen, proefden paarden, kamelen, geiten en schapenmelk en lieten ons verleiden door een fles wodka. We ondergingen ontelbare politie controles, checkpoints en pogingen tot het aftroggelen van smeergeld.

We ontdekten verborgen werelden maar vooral een verborgen stukje van onszelf. En bovenal, we slaagden en stonden alle vijf trots aan de stadspoort van ons einddoel, Ulaanbaatar!!

27-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

• de eerste middernacht-vlucht Ulaan Bathaar  (Mongolië) naar Seoul (Korea) is veilig aan de grond gezet;
• de tussenvlucht van Seoul naar Londen is ook reeds vertrokken met 5 halve lijken aan boord die niet meer weten welke tijd het is (ze moeten immers een uurverschil van 6 uur stapje per stapje terugwinnen). De jetlag zal niet min zijn ...
  
• de laatste vlucht vanuit Londen vertrek om 21:15 (onze tijd);   
• 22:20 AANKOMST ZAVENTEM met, hopelijk, een uitbundig ontvangstcomité;

26-10-2010 om 20:49 geschreven door Webbie

Vandaag bezoeken we ons project aan de andere kant van de stad. Hier werd een opvangtehuis opgericht te midden van de sloppenwijken. Kinderen kunnen er terecht met allerhande problemen maar ze kunnen ook gewoon komen spelen met andere kinderen. Ook opvang terwijl beide ouders uit werken zijn, is een mogelijkheid. Het is een algemeen probleem dat kinderen gewond raken, of erger, omdat de ouders hen gewoon in huis opsluiten terwijl ze weg werken zijn. Er is gewoon geen enkele vorm van opvang en wegens het hoge misdaadcijfer zijn ze verplicht alles stevig op slot te doen. Geregeld komen er zo kinderen om in woningbranden.

Het oude gebouw ligt pal te midden van de dichtbevolkte sloppenwijk maar is binnenin netjes opgesmukt en speels ingericht. De vrouw die hier vrijwilligers werk verricht groet ons vriendelijk en grijpt meteen haar gitaar om ons te verwelkomen met een lied. Daarna stelt ze ons voor aan de kinderen en verteld hun dat deze vijf mensen van héél ver gekomen zijn om hen te helpen. Alhoewel ze hier reeds over een beetje speelgoed beschikken, spelen ze b.v. nog steeds op een zelf getekend dambord met dopjes van plastiek flessen. Hun geluk kan dan ook niet op als we de dozen met speelgoed openen en iedereen er naar hartenlust mag in graaien.

 

De kamer wordt meteen omgetoverd in een grote speeltuin en we zijn aangegrepen hoe gelukkig de kinderen kunnen zijn terwijl ze verder in deze schrijnende omgeving moeten opgroeien. Ze bedanken ons spontaan maar beseffen niet dat dit enkel een klein extraatje is bovenop de financiële hulp die ze van ons mogen verwachten eens onze wagen geveild zijn.

 

GoHelp ondersteunt trouwens meerdere van deze projecten in en rond de hoofdstad en werkt zelfs aan plannen om ook in andere regio’s van het land gelijkaardige tehuizen op te starten. Voor we weer verder gaan laten we het innerlijke kind in elk van ons even de vrije loop en spelen we nog een tijdje mee met deze vrolijke bende. Na de ontbering van de zware reis verwarmen deze momenten opnieuw ons hart. Ze geven ons een enorme boost om verder te zetten.

We storten ons opnieuw in de hel van het verkeer richting centrum en komen na het nipt ontwijken van een aanrijding terug aan bij het Go Help hoofdkwartier waar Dulguum ons ondertussen staat op te wachten. Deze Mongoolse van origine groeide op in Engeland maar besloot enkel jaren terug haar volledige hebben en houden op te geven om terug te keren naar haar roots en hier deze organisatie te komen leiden. Een hele aanpassing weet ze ons nog te vertellen, maar de drang naar verbetering overwon blijkbaar. Ze boeit ons met haar verhaal en tracht ons de situatie op dit moment uit te leggen evenals hun streefdoel voor de toekomst. We praten verder tot laat in de avond en maken verdere afspraken. Voor we afscheid nemen krijgen we elk nog een mooi souvenir cadeau ter herinnering aan het eens zo machtige Mongoolse rijk van Jengis Khan dat nu stilletjes aan weer richting voorspoed stevent dankzij het harde werk van deze barmhartige mensen die hier dagelijks strijden tegen het onrecht èn vechten voor een betere toekomst.

We zijn trots ook ons steentje hierin te hebben bijgedragen en zullen voor de rest van ons leven een speciaal plekje in ons hart voor Mongolië vrijhouden.

25-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

We bellen het hoofdbureau van het S.O.S. Kinderdorp op om ons bezoek van deze namiddag aan te kondigen. We worden vriendelijk te woord gestaan in perfect Engels en we krijgen aanwijzingen hoe we bij het dorp aan de rand van de stad moeten komen.

Het drukke verkeer zit muurvast en de auto’s rijden luid toeterend kriskras door elkaar. Alle verkeersregels, inclusief stoplichten, worden genegeerd en de politiemannen die hier massaal rondlopen trakteren iedereen op een schitterend fluitconcert. Als we uiteindelijk bij het kinderdorp aankomen, worden we ontvangen door de enthousiaste directeur en zijn secretaresse die tevens dienst doet als tolk. De brave man zelf is het Engels spijtig genoeg niet machtig maar verteld ons trots hoe hun organisatie in elkaar zit. Zijn jeugdige assistente vertaald alles voor ons terwijl we geboeid zitten luisteren. Er wordt een professionele fotografe bijgeroepen om ons bezoek op de gevoelige plaat vast te leggen en dan is het tijd voor de rondleiding.

Het dorp is volledig opgebouwd volgens Westerse normen en bestaat uit een stuk of tien ruime woningen die elk bewoond worden door een adoptiemoeder met een achttal kinderen, jongens en meisjes door elkaar. De moeder wast, plast en kookt voor haar “gezinnetje” maar geeft ze vooral een liefdevolle opvoeding mee zodat “haar” kinderen later als gelukkige volwassenen op eigen benen door het leven kunnen stappen. We zijn aangenaam verrast over de ordelijke, huiselijke sfeer die er hangt in de ruime leefkamer, de gescheiden slaapkamertjes, de speel- annex studeerkamer en het sanitaire gedeelte waar alle tandenborstels netjes in hun bekertje staan.

De kinderen gaan overdag gewoon naar school en komen elke avond terug bij hun “moeder”. Voordat deze projecten hier werden opgericht belandden weeskinderen in instellingen, gerund door politieagenten, zonder enige vorm van opleiding i.v.m. kinderopvang. Bovendien hebben we zelf al dikwijls genoeg de slechte reputatie van de politiemannen zien bewaarheid worden.

De kinderen overdonderen ons met hun enthousiasme en danken ons eerbiedig voor de pluchen knuffels die we voor hen meebrachten. Ze tonen ons trots hun sportmedailles en een klein meisje dat er van droomt om later danseres te worden doet haar mooiste dansje voor ons Eén van haar vriendjes beheerst de kunst van het beatboxen en entertaint ons met een exclusief mini concertje. We zijn getuige van de hechte band dat de kinderen hebben met hun opvoeders en polsen naar de grootse oorzaak van weeskinderen in Ulaanbaatar. Blijkbaar zijn dodelijke werkongevallen en ziektes dè hoofdoorzaak. Eén van de kinderen b.v. verloor haar moeder toen ze onder een trein sukkelde terwijl ze steenkool aan ’t rapen was langs de spoorweg.

We zijn gerustgesteld in de betrouwbare gang van zaken in dit kinderdorp en maken afspraken i.v.m. het doorsluizen van sponsergelden en schenken ter plaatse reeds de 500€ die we van het krasjelrock team meekregen plus een paar laptops. Voor we afscheid nemen worden we overvloedig bedankt en we gaan allen samen nog eens op de foto bij het S.O.S. kinderdorpen logo.

Op de terugweg naar het centrum rijden we met de verkeersstroom mee door een rood stoplicht. Naast alle weggebruikers worden wij er natuurlijk uitgeplukt. De politie agent dreigt met een boete als we hem niets toestoppen. Toegegeven, hij is zeer flexibel en hij wil zowel euro’s, dollars, roebels of toeloek aanvaarden als smeergeld. We zijn ondertussen al goed getraind in dit spelletje en kunnen ons er gelukkig uitpraten zodat we opnieuw zonder betalen kunnen verder rijden.

24-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie