31-03-2011 om 03:20 geschreven door Eric Feremans  

De nieuwe voorzitster van het OCMW van Menen en de nieuwe complottheorieën: Is Bossuyt gewonnen of verloren?

In Menen diende de voorzitter te worden verkozen na het schielijk overlijden van de vorige voorzitter.

Drie kandidaten namen het tegen mekaar op, want een consensus was niet mogelijk: men kon geen zes van de elf OCMW raadsleden vinden die één kandidaat naar voor brachten.

Zo zegde men.  Want, oh wonder, de voorzitster is met zeven van de elf verkozen!

Mirakels kunnen enkel gebeuren wanneer dit met toestemming van de CD+vee gebeurt. 

Voor de bevolking die (onverhoopt) nog de clownerieën van de Meense dorpspolitiek volgt moet dit totaal waanzinnig overkomen, en terecht.  Voor de “insiders” is hier een hele komedie aan voorop gegaan en is er nog een grotere chaos ontstaan achteraf.

Laat ons beginnen met de officiële standpunten die men na de verkiezing inneemt eens onder de loepe te nemen:

-          Cd+vee, in coalitie met NVA, zegt dat Heidi de continuïteit van het bestuur (bijvoorbeeld ten aanzien van de rusthuizen) zou voortzetten. Ook was zij al waarnemend voorzitster, ze had dus ervaring.

-          Open stad kiest natuurlijk voor iemand die uit eigen rangen komt en natuurlijk ook het beleid van Claude van binnen en buiten kent

-          Twee oppositie raadsleden, Eddy en de eeuwige boer hebben een bloedhekel aan Bossuyt en onthouden zich niet om voor een voorzitster te kiezen die tegen Bossuyt in opspraak komt.

Misschien is het u niet opgevallen, maar deze zaken wisten zij toch al maanden, neen, JAREN op voorhand?

Maar dat is niet het meest verbluffende, misschien moesten de CVPeeërs nog tweeduizend keer “enerzijds, anderzijds” zeggen alvorens te weten wat ze wilden.

Straffer is dat er twee kandidaten verdoofd de vergadering verlieten, die beslisten over het feit dat ze GEEN voorzitter werden: de liberale kandidaat en het eeuwige slachtoffer van naïviteit: Guyke Blancke. Want dat was hun beiden verzekerd.

De rol van de “meester strateeg”, Gilbert spreekt in deze boekdelen.

Om zijn tanende meerderheid in de gemeenteraad te kunnen overbruggen tot de volgende verkiezingen had GIlbert de liberalen nodig om zijn bestuur als gedoog partner ( à la Wilders) te kunnen onverstoord voortzetten.  Hij ging bij hun te biechten om eens te horen of ze een kandidaat wilden naar voorbrengen.  Hij zou dan allicht de absolutie vragen bij de CD+vee, zijn coalitiepartner, die ook niet gediend is met een wankele meerderheid in de gemeenteraad.

Ondertussen blijkt GIlbert eigenlijk weinig te biechten te zijn gegaan bij zijn christelijke partner, een euvel dat deze ondertussen flink op hun geweten lijkt te liggen.  Zo bleek toen zij het schepencollege niet gingen vervoegen deze week. Overleg, laat staan te biechten gaan, ligt Gilbert nu eenmaal al jaren niet. In zijn eigen partij niet, met zijn partners niet.

We kunnen en zullen nooit echt weten wat Gilbert daar dan van gemaakt heeft: Heeft hij de liberalen in het ongewisse gelaten of heeft hij hen gezegd dat alles “in de sacoche” was?  Aan de ontgoocheling, zelf de woede te zien van sommige liberalen na de verkiezingen was er toch op zijn minst “onduidelijkheid”…. De liberale kandidaat kreeg dus enkel stemmen uit de eigen gelederen: twee dus.

Nog grotere ontgoocheling bij Guyke B.  De officiële socialist (strekking Bossuyt)

Ocharme: enkel zijn eigen stem bracht hem verder dan ooit van enig mandaat.  Maar ikzelf kan daar enkel om lachen: ik had hem willen waarschuwen toen hij mijn stamcafé binnenstapte dat hij moest oppassen, dat ze hem achter zijn rug aan het foppen waren maar hij wou met mij niet over politiek klappen.  Ik ben daar nogal boos om omdat hij ook de voorzitter is van mijn Lauwse afdeling (niet dat ik daar ooit iets van hoor…). De eeuwige geslotenheid van bepaalde oude stempel socialisten heeft deze man de das omgedaan, boontje kwam om zijn loontje. Met alle sympathie voor deze brave borst: “Wie met de hond slaapt…”. In de nood moet men zijn vrienden kunnen onderscheiden van zijn vijanden, Guy. Een uitgereikte hand: daar BIJT je niet in.

Natuurlijk: Er waren ooit eens afspraken over het voorzitterschap. Toen er nog één socialistische partij was in Menen en geen twee. En die afspraken hielden in dat dit voorzitterschap zou toekomen aan de Sp.a.  Maar blijkbaar is het zo dat de CD+vee nu vindt dat Bossuyt maar een halve partij meer heeft (qua mandatarissen) en dat ze dus moeten gaan herschikken. 

Bizar is dat ze dan geen eigen kandidaat naar voor schuiven maar kiezen voor een “socialist anders” van Open Stad, het stadspartijtje van gewezen Sp.a-er Buksken.  Dit kondigde de CD+vee al maanden geleden aan, en eisten ze zelf meer mandaten op nadat Gilbert zich had ontdaan van de helft van zijn mandatarissen.  Maar goed: ze kozen voor de continuïteit. Maar niet in één keer?  Zo ongeloofwaardig kan men bijna niet wezen.

Tjeven doen maar wat ze willen: maar ze hadden heel wat heibel kunnen voorkomen door consequent de aanstelling van Heidi op voorhand te tekenen, samen met de anderen die toch zeker en vast Heidi gingen steunen!

De slachtoffers

Na afloop was er heel wat frustraties en woede. Zeker van Guyke, maar ook de liberalen zijn gepakt langs voor en achter. 

Wie is nu de winnaar? 

In een oorlog zijn er geen winnaars, enkel verliezers.  Het escaleren van een oorlog maakt dit enkel erger.  Het is goed dat er, na een overigens nodeloos en nutteloos spelletje, een bekwame voorzitter met ervaring is verkozen in plaats van een liberaal zonder ervaring of een CD+veeër zonder hart of ziel. 

Maar het is niet goed dat men er niet in slaagde, binnen de kampen van de socialistische partijen van Menen tot een overeenkomst te komen rond de goede werking van het OCMW.  Een deel van verkozen socialisten gaat nu in de oorlog met een ander, zo laat het zich voorspellen. De uitspraak van Guyke B. “Dit is oorlog” laat het ergste vermoeden.

Vergeten we vooral niet dat dit geen inhoudelijke strijd was, en dat op de dag van de begrafenis van Claude de “triomf” van de ene socialisten (en tjeven) er in bestaat dat na tien jaar bezuinigen op het OCMW er nu geld is voor prestigeprojecten, die dan ook met pracht en luister werden voorgesteld aan het volk.

Vergeten we niet dat de ligdagprijzen van de gebrekkige rusthuizen nog altijd is verhoogd, dat er niemand rept over het feit dat de begrotingen van het OCMW niet omhoog zijn gegaan, dat er geen paal en perk wordt gesteld aan het prestige bezeten gedrag van burgemeester en schepenen.

Bossuyt zal weer roepen dat zijn dissidenten verraders zijn, zijn coalitiepartners onbetrouwbaar en dat hij met zijn volhardendheid de enige is die nog iets doet in Menen: bouwen.

Hoe de bevolking van Menen hier op reageert is voorspelbaar: Bossuyt is een slachtoffer, de andere partijen en de dissidente socialisten zijn herriestokers en postjesjagers. 

Oorlog voeren is niet goed indien men geen uitzicht heeft op een overwinning. En het Mexicaanse leger van Menen streed alsmaar voort: de eigen rangen worden vakkundig uitgedund.

De CD+vee moet ondertussen een Nobelprijs krijgen voor twijfel en zelfverloochening.

-          Is hier niemand die nadenkt?

-          Wanneer gaat iemand van deze mensen de achterstand van het OCMW budget in orde brengen?

-          Wie gaat de voorzitter, de secretaris en de ontvanger beschermen tegen de steeds weerkerende interventies van het gemeentebestuur om te besparen?

-          Wanneer gaat de socialistische partij in Menen zich buigen over de afbraak van de sociale zekerheid in deze stad ten bate van prestigeprojecten?

Ik blijf me verwonderen over de ondragelijke lichtheid van het politieke reilen en zeilen (met of zonder jachthaven) in Menen.

Mkg,

Eric Feremans

10-11-2010 om 15:43 geschreven door Eric Feremans  

De strijd tussen de twee socialistische kampen in Menen neemt grimmige vormen aan.

Men dwingt mensen om partij te kiezen tussen twee kampen die beiden beweren het socialisme in één of andere vorm te belijden. Beleiden zou hier geen spelfout zijn.

Zelf bij de begrafenis van de vorige voorzitter was er een CD+veër die het hoogste woord voerde. Er waren dus niet alleen tranen maar ook tandengeknars. En uitgerekend op die dag opende men een prestigeproject in Lauwe. De bokken tegen de geiten. Het wordt een droevig spektakel met oplaaiende emoties, veel verdriet en zonder een duidelijk verhaal. Politiek is het verhaal van de ene kant flinterdun, en van de andere kant hoort men niets.  Men wacht daar op een mirakel en doet niets om een poging te doen de broodnoodzakelijke verzoening en samenwerking te herstellen.

De politieke bezigheid beperkt zich tot het tellen van de virtuele stemmen die men hoopt te halen bij volgende verkiezingen. Terwijl stilaan de bedienden van stad en OCMW zich steeds meer zorgen maken over hun toekomst, de goede werking van hun diensten ontdekt men complotten, en probeert men er ook te smeden.  De bevolking wijst gelaten met één wijsvinger naar het voorhoofd, en dit niet enkel wanneer het over de strapatsen van Bossuyt gaat.

Complotten zijn een hopeloze zaak: van zodra iets bekend is door méér dan één persoon zijn ze na vrij korte tijd publiek domein. Vraag het maar aan de sigaren, euhh, rokende ex-president Clinton.

Het complot “tegen” Gilbert zou, volgens het journaille van de Weekbode, er in bestaan dat de voorzitter en de secretaris van de partij hem wilden… wegpromoveren. Dit met de hulp van een Eerste Minister en een partijvoorzitter.  Ik hoorde dit verhaal al eerder en heb er al eens goed mee gelachen.  Elke politicus wil immers “weggepromoveerd” worden naar een hogere functie, en ze maken daar meestal geen bezwaren over maar zien dit als een streefdoel!  Daarenboven ken ik niemand, noch vriend noch tegenstander van Gilbert Bossuyt die niet met het idee heeft gespeeld dat hij beter minister, ambassadeur zou zijn.  Het enige verschil tussen beide zijnde dat de één hem ambassadeur in Parijs zou willen maken, en de andere in Japan. In elk geval is dit soort van complotten nu eenmaal geen wraakoefening, maar getuigt het misschien van héél veel gezond verstand en tenslotte ook van respect!

Door het tragische overlijden van Claude is nu ook de aanstelling van een OCMW voorzitter een dringende en belangrijke opdracht.  Dit is geen onbelangrijke job. Het is een immense job, vooral in Menen, en een stiel die niemand wenst die weet hoe delicaat de verhoudingen zijn geworden tussen “het stadhuis” en het OCMW. 

Ook hier zijn weer spelletjes aan bod: Het blokkeren van een gemeenteraadszitting die de opvolger (de tweede opvolger) moest bekrachtigen is een fijn staaltje van acrobatie op een ondemocratische manier.  Spelletje. 

Hoe zit dit spelletje in mekaar: het decreet stelt het volgende over het vervangen van Claude als OCMW raadslid:

art. 14, tweede lid, stelt wel dat indien er geen vervanger aangeduid is binnen 60 dagen na het einde van het mandaat van de voorganger (in casu 60 dagen na overlijden van vorige voorzitter), er een verkiezing moet plaats vinden waarbij de gemeenteraad een vervanger aanduidt in geheime stemming (dat kan om het even wie zijn)… Wettekst laat opnieuw in het ongewisse wanneer die verkiezing moet plaats vinden….

Indien men over een onwillig bestuur beschikt kan dit tot problemen leiden.

Verkiezing nieuwe voorzitter:

Hier zegt artikel 54 dat hij moet verkozen worden op de eerstvolgende vergadering van de OCMW-raad. Opnieuw moet dat met een akte van voordracht gebeuren, waarop meer dan de helft van de OCMW-raadsleden iemand voordragen, die ook meer dan de helft van de eigen fractie moet achter zich hebben.  Kan die voordrachtakte niet opgesteld worden, dan heeft een gewone stemming plaats, waarbij de persoon verkozen is die een “volstrekte meerderheid” behaalt.  Is er geen volstrekte meerderheid, dan is er een tweede stemronde tussen de twee personen met de meeste stemmen; bij staking van stemmen is degene verkozen met de grootste “OCMW-anciënniteit” (die het langst lid is van de OCMW-raad op de dag van de stemming)….

Conclusie:

Naar de letter van de wet kan er dus over een nieuwe voorzitter gestemd worden zonder dat de overleden voorzitter eerst als raadslid vervangen is (gaat in tegen het gezond verstand, maar waarom zou de wet het gezond verstand hoeven te respecteren…). 

Anderzijds verplicht het ocmw-decreet om op de eerstvolgende raadzitting OCMW een nieuwe voorzitter te kiezen…

Er zou dus met tien raadsleden over een nieuwe voorzitter kunnen gestemd worden.

Eigenlijk kan men dus het democratische mechanisme gaan laten vervalsen door op een vormelement ( de kandidatuur van één van de raadsleden is niet bevestigd door de gemeenteraad, of niet tijdig) te gaan speculeren om één stem uit te sluiten.  Met allicht een klacht bij de hogere overheid, en een aaneenschakeling van procedures, ontbindingen van beslissingen, herverkiezingen enz… enz…  Ook dreigt de burgemeester dan de vergaderingen te kunnen boycotten, waardoor het geheel nog meer complex wordt.  Wat ondertussen moet gebeuren met het bestuur van het OCMW is mij een raadsel, maar heel goed voor het functioneren is dit niet.

Om verder getouwtrek rond het al dan niet tijdig zijn van de aanstelling van één  persoon (met alle gevolgen van dien) zou het beter zijn dat de OCMW raad zelf beslist om te wachten tot deze is aangesteld.  (Tenzij die OCMW raad natuurlijk in meerderheid zelf beslist om zijn eigen werking en dat van zijn voorzitter te saboteren).

Het lijkt me dus het meest verstandig om geen stemming te houden over een nieuwe voorzitter, zolang de raad zelf niet terug volledig is samengesteld uit 11 leden.  De bal wordt dan naar de gemeenteraad teruggekaatst. 

In geen geval is het lopen van het risico van weer een OCMW oorlog tussen onverantwoordelijken die enkel aan hun groot gelijk denken aan de orde.  Het spelen van spelletjes door zij die menen het poer te hebben uitgevonden moet stoppen.
Het poer is niet in Menen uitgevonden. Duidelijk.

Met kameraadschappelijke groeten,

Eric Feremans

27-10-2010 om 01:25 geschreven door Eric Feremans  

Is Menen, ( meer bepaald de Sp.a van Menen, de gemeenteraad van Menen en het schepencollege van Menen)  een ABSOLUTE MONARCHIE?

Uit de persconferentie van de weggelopen mandatarissen (gemeenteraad en OCMW) en een schepen zou je dit kunnen afleiden. Vol enthousiasme wil een aantal verkozen mandatarissen de Sp.a definitief verlaten om een einde te maken aan het ondemocratische bewind van Gilbert 1, keizer van Menen.

Zij gaan de openheid, de democratie herstellen, ja invoeren in deze gekwelde stad. 

'Vroeger hadden de burgemeester en de schepenen eerder een protocollaire rol. Dan is in Menen het tijdperk aangebroken dat besturen en organiseren het werk werd van één man. De rest kreeg en krijgt weinig bewegingsruimte. Met Open Stad willen we een beweging opstarten waarin iedereen zich wel vrij kan bewegen

Dit hadden we natuurlijk graag uitgelegd gekregen.  Eerst en vooral blijkt er door schepen Buksken een weinig fraai beeld van een Belgische gemeente te worden geschetst. Want in feite is een schepencollege een UITVOEREND orgaan, is de gemeenteraad het WETGEVEND orgaan. Dus: de gemeenteraad beslist wat de schepenen (en de burgemeester) moeten doen.  Zij zorgen voor een overeenkomst tussen partijen om een meerderheid te vormen, en zeggen dan aan het college van burgemeester en schepenen wat deze moeten doen.

De schepenen kunnen wel beslissen HOE ze iets doen, maar kunnen dan op elk moment worden op de vingers getikt door de gemeenteraad.

Een simpel democratisch concept, met scheiding van de machten, controlemogelijkheid.  Logisch, helder. Maar de eerbiedwaardige schepen moest toch weten dat het schepencollege niet een protocollaire functie heeft?  Is hij politiek dan onwetend? In feite suggereert hij nu dat een gemeente democratischer wordt indien men het schepencollege “verlost” van Gilbert 1. Dat is dus onlogisch vermits het schepencollege, inclusief de burgemeester maar een uitvoerend orgaan is.

“Met Open Stad willen we een beweging opstarten waarin iedereen zich wel vrij kan bewegen.”

Wat hiermede wordt bedoeld is niet duidelijk. Gaat het hier over de partij die beter zal worden dan de Sp.a afdeling van Menen?  Is deze partijafdeling onvrij, zijn de mandatarissen er gekneveld en worden zij geëxecuteerd door de Pretoriaanse wachten van Gilbert1 die hen de keel oversnijdt wanneer een onvertogen woord van majesteitsschennis hen ter ore komt?  De Sp.a kent in haar afdelingen problemen met mensen zoals Gilbert. Dat is juist.  Deze beroepspolitici hebben naast het algemeen belang ook het eigen politieke overleven als doelstelling. Men trekt dan vanuit een machtspositie weinig “concurrenten” aan, maar vrienden en volgzame partijleden.

Op de lange duur heeft dit sp.a Menen verzwakt. Maar wie waren de meelopers? Wie hadden als enige programma- en actiepunt “Bossuyt moet burgemeester blijven!”? Juist ja: degenen die nu weglopen omdat ze vinden dat ze niet aan de bak komen.

Moest ik tijdens algemene ledenvergaderingen een vlammende speech hebben gehoord van al die mandatarissen, moesten ze als leeuwen hebben gevochten en moesten zij kunnen aantonen dat ze daadwerkelijk belet werden om het woord te voeren, of anderen aan het woord te laten komen zouden ze nog geloofwaardig overkomen.  Maar dat deden ze niet. 

Het opnemen van een voorzitterschap van een partij of het secretariaat, de twee topfuncties binnen een locale afdeling terwijl men al schepen of OCMW voorzitter was, dat was ondemocratisch.  Het uitsluiten van mensen (ik kan daar van meespreken) gedurende jaren, het beletten dat ze het woord kunnen voeren: dat deed niet Bossuyt, dat deden de “democraten” die nu zo klagen. 

Zij hebben OOK boter op het hoofd, het is de pot die de ketel verwijt om zwart te zijn, letterlijk.

Het liegen over het zogenaamde ontslag van de partij (dit is nooit gebeurd) is pathetisch, meelijwekkend maar getuigd van grote hypocrisie.

Het feit dat drie van de dissidenten ook nog eens een beroepsrelatie hebben met Buksken ondermijnt ook zijn geloofwaardigheid. 

Dit is onjuist, niet eerlijk, too little, too late.

Een doodgeboren kind, dat dan nog geen enkel duidelijk programma of werkwijze naar voor brengt, en daarenboven vergeet dat men is gaan lopen met de stemmen van de Meense socialisten naar een vage beweging waarom niemand heeft gevraagd.

De Sp.a afdeling van Menen is daarmee niet genezen, en dus heeft die actie (waarvan het succes niet wordt afgemeten aan de stemmen die ze zou kunnen halen (quod non) aar aan de stemmen die men zou kunnen afpakken) geen zin en is ze zielig, doelloos en hopeloos.

Ik had van sommigen meer brains verwacht, meer strijd, meer inzicht.  Wat een verlies toch!

Eric Feremans

27-09-2010 om 14:21 geschreven door Eric Feremans  

Democratie en Meense openheid.

Met loden schoenen

Met loden schoenen trok ik deze morgen naar de twee evenementen van de dag:

Het kiekenfestijn van de Sp.a en de stichtingsvergadering van de afgescheurden: Open Stad.

Het is niet aangenaam om, jaren aan één stuk geconfronteerd te worden met kramiekelige politiek binnen een partij die, 125 jaar oud, staat voor heel wat goeds voor de werkende mensen, maar die ook al eens een paar steken liet vallen.  Maar dat is buiten Menen gerekend waar men blijkbaar met die gevarieerde historie van het socialisme heeft gebroken, en wel op verschillende manieren.

Democratie is een belangrijk deel van het socialisme.  Het is ouder dan het socialisme, en in ons land door de burgerij ingevoerd, maar dan alleen voor de rijken. Nadien werd het algemeen stemrecht, later ook voor vrouwen en inwijkelingen.  Nu zal er altijd twist zijn over wat een “goede”, een “echte” democratie betekent.  Ook zal een democratie moeten worden gezien als een steeds veranderend systeem, eerder dan een bijeenraapsel van idealen.

En dit thema werd op de kaart gezet door de nieuwe stadspartij van Menen: Open stad.

De eerlijkheid gebied me om te zeggen dat ik te laat was op de openingspersconferentie van de zogenaamde “dissidenten”, dat is dus de helft van de mandatarissen verkozen op de lijsten van de Meense Sp.a.  Dat ligt echt aan de loden schoenen.  En ook omdat ik dacht dat een dergelijke vergadering naar Meense gewoonte te laat ging beginnen. Kwade tongen beweren dat ik in Menen ben gaan wonen toen er dreiging was van het vallen van atoombommen.  Omdat in Menen alles tien jaar later gebeurt dan in de rest van de wereld…

Het zaaltje zat vol: acht mandatarissen, het volledige journaille van de lokale pers (en een jongen met een camera van Focus/WTV) en wat familieleden en sympathisanten.  Dus zeker niet de helft van de 600 leden van de Sp.a van Menen, maar eerder 5 tot 10 procent ervan.  Natuurlijk: indien men het heeft over een “vijfde colonne” dan verwacht je niet meer dan één/vijfde van de colonne, en kwaliteit kan primeren op kwantiteit! Maar is dat hier aan de orde?  I don’t think so….

Over democratie in Menen,

en meer bepaald in mijn partijafdeling kan ik inderdaad een boekje schrijven.

Als jarenlang lid van de partij, en vroeger actief in Sint-Niklaas, aan de unief en in Wilrijk hoopte ik hier ook te kunnen meehelpen.  Maar dit bleek overbodig.  De partij was toen in de oppositie en verkoos dit in stilte te doen. Doodse stilte. En nooit hoorde ik er iets meer van, tot mijn grote ergernis.  Het Vlaams Blok groeide toen zienderogen, het neo-liberalisme begon aan zijn hemelvaart op het Europese en nationale vlak en ik vond dat bijvoorbeeld die twee feiten alleen al de moeite waren om aan actie te doen, zeker in de stad met de meeste socialisten van West-Vlaanderen.  Maar ook lokaal was er de milieuverpesting door de locale industriëlen, het gebrek aan een economisch groeibeleid door de grootste werkgever van Menen (de stad Menen), het gebrek aan een verfraaïngspolitiek die de stad een miserabelistisch uitzicht gaf en het sociale leven na zeven uur ontbeerde. Maar er werd dus gezwegen.

Later vroeg men mij, wetende dat ik mij ergerde aan de geslotenheid en de luiheid van de partijafdeling, om voorzitter te worden van de kartelpartner van de Sp.a (op nationaal vlak), van Spirit dus.  Zo kon ik (dacht ik) mijn inzet bundelen met die van progressieve mensen en een coalitie vormen met de Sp.a.  Ik verklaarde mij dus bereid om dit te doen maar Bossuyt vond dit “overbodig”.  En nolens volens belande ik met mijn partijafdelinkje in de oppositie.  Hier kon ik, samen met enkele andere mensen een constructieve oppositie voeren, en ik merk dat inderdaad de Sp.a, het weze natuurlijk na jaren, de meeste punten van ons oppositie-voorstellenpakket heeft overgenomen.

Na het veranderen van koers van Spirit, naar neoliberaal (links-liberaal?) kon ik daar natuurlijk niet blijven.  Ik keerde terug naar de Sp.a. Voordien had mijn opvolger, Dominique Lietaer, al gezegd dat indien ik het liberalisme niet wenste te volgen, ik maar uit Spirit moest stappen. En mijn campagne tegen het links-liberalisme van Lietaer en Lambert is ondertussen geschiedenis.

De situatie bij de Sp.a was ondertussen gewijzigd.  Een vervangend burgemeester, Carl, had van het Bossuytisme een meer werkbare variant geschapen, althans op het gemeentelijk vlak.  Maar in de partijafdeling bleef het stil: nieuwjaarsrecepties was alles wat je als partijlid kreeg voorgeschoteld. En de partij werd bestuurd door een driemanschap dat niet enkel de partij domineerde, maar ook de stad Menen.

De partij, die overgeschakeld was van het volkshuizen socialisme, van een ledenpartij, naar een teletubbie partij, met babes en showmasters, verloor steeds meer en meer de afdelingen uit het oog, en begon een “top to bottom” politiek als vanzelfsprekend toe te passen: “Wij spreken, jullie luisteren”. Militeren werd niet meer discussiëren en samen beslissen, maar het braaf opvolgen van de ordewoorden en het plakken van affiches in verkiezingstijden. De televisie met de paar televisiegenieke verving een heel systeem van getrapte democratie en de afdelingen konden ongeremd hun gang gaan: ze werden als oubollig en overbodig aan hun eigen lot overgelaten.

Vermits Sp.a Menen een gesloten triumviraat bleek van Gilbert, Buksken en Claude besloot ik om op het nationale niveau mij te gaan bezighouden.  Ik zocht en vond Sp.a-Rood als een beweging die twee thema’s had die me lagen: “De basis eerst” en “Naar links en dan vooruit”.  Meer oog voor de mensen, meer democratische besluitvorming en daarenboven een duidelijker socialistische politiek.  Ik behoorde er na een tijdje tot de stuurgroep en werd ook coördinator van de West-Vlaamse regio. Dit werd niet met vreugde beantwoord.  De eerste bijeenkomst die ik inrichtte in Menen werd gesaboteerd door op de valreep een beloofd lokaal op te zeggen (een lokaal in de August Debunnestraat), zodanig dat het textielhuis van Kortrijk ons moest opvangen.  Een eerste blijk van het democratische denken van onze “kameraden”.  Democratie is debat, informatie, discussie. Maar niet in Menen?

Democratie is ook een structuur: een geheel van regels om te beslissen, te besturen en te overleggen.  Maar statuten? Onbekend.  Vragen ernaar werd niet beantwoord door de voorzitter van de partij (Claude). Jaren later kreeg ik ze te pakken, maar het waren de verkeerde…en die waren ook nooit echt goedgekeurd.  Dit voor wat betreft de statuten van Menen en zijn deelgemeenten. Maar op het provinciale vlak werden de statuten veranderd in een (laatste!) federaal congres met stemrecht.  Bukske deelde aan mij en een mede Sp.a-er uit Menen een stemkaart uit. Plots werden wij stemgerechtigd en zouden we de Meense afdeling dus mogen vertegenwoordigen en zelf stemmen!  Maar dat bleek een boemerang te zijn.  Toen ik een paar vragen stelde aan Johan Vandelanotte, en hem confronteerde dat het afschaffen van de provinciale democratie geen verbetering betekende van de democratische werking kreeg ik niet alleen een verward antwoord maar tevens het geroep van Claude te verwerken “dat ik het standpunt van Menen niet vertegenwoordigde”.  Zo ging dat toen.   Stemrecht is relatief.  Bukske kwam me dan nog eens provoceren door te zeggen dat ik “misbruik maakte van mijn stemrecht”.  Een zodanig zotte situatie dat ik hem per abuis “onozelaar” heb toegeroepen.  Ik slaap daar al jaren slecht door ;)

Op een ander feest van de democratie, de verkiezing van onze voorzitter, werd het nog grappiger. In het debat tussen Erik de Bruyn (vervangen door Elke Heyman) en Caroline Gennez (vervangen door Dirk Vander Maelen) werd het een mede kameraad te gortig en uitte die zijn verontwaardiging.  Prompt was het weerom Claude die zegde dat ik (had mijn mond niet opgengedaan) geen “echte” vertegenwoordiger was van Menen maar een oud-Spiritist.  Om maar te zeggen dat er duidelijk was wie er baas was in Menen: Buksken, Claude en Bossuyt (B,C&C).  Democratie is luisteren naar de mensen, er op reageren, in debat gaan. Het is NIET: Verdacht maken, manipuleren, verdraaien en de mond snoeren.  Maar niet in Menen?

En dan was er de actie rond de post in Lauwe.  Door de afbraak van de universele dienstverlening dreigde het postkantoor in Lauwe (maar ook in Rekkem) verloren te gaan.  Een actie die ik hier met medewerking van verschillende bewegingen, partijen en vakbonden voerde en waaraan een petitiecampagne werd gekoppeld bracht méér dan duizend handtekeningen op, die men vrijwillig waskomen afgeven op petities in cafés in Lauwe.  Maar de burgemeester wilde deze niet in ontvangst nemen.  Dit is een zo grove vorm van verwaarlozing van één derde van de gezinnen van Lauwe dat hij hiervoor pek én pluimen verdient.  Maar aandringen bij andere mensen van het partijbestuur hielp niet, het triumviraat verwees de petities naar de prullenbak. Bernice Bogaert (CD&V) heeft dan maar een bijeenkomst georganiseerd waarop een bullebak mij kwam uitschelden, een passage die ik nooit zal vergeten.  Die bullebak was duidelijk niet door een andere partij gestuurd: het was ooit een Sp.a gemeenteraadslid en de chauffeur van de burgemeester. Acties door en voor de bevolking worden dus straal genegeerd. Het petitierecht is het oudste recht in de democratie. Het geldt als het begin van de parlementaire democratie, maar niet in Menen?

En dan is er de verkiezing van voorzitter en ondervoorzitter van de partijafdeling.

Normaal roept men hiervoor alle leden samen, men stelt kandidaten voor, dan kiest men. Maar niet in Menen.  Toevallig was ik aanwezig met een mede-partijgenoot, ook iemand die toen tot de Sp.a-Rood tendens behoorde, in “de Statie”, waar (zo vernam ik van hem persoonlijk) John Crombez zou komen spreken over de bankencrisis.  Een thema (economie) dat me als economist nauw aan het hart ligt.  Ik kwam dus om 8 uur aan en vernam toen dat ondertussen al een hele tijd een vergadering bezig was van de partijleden: een algemene ledenvergadering.  Ik had hier (en mijn collega evenmin) geen uitnodiging voor ontvangen.  Ik ging stomverbaasd het lokaal bezig en GELUKKIG stond John Crombez ook aan de deur, zodat die getuige was van het feit dat ik boos opmerkte dat ik niet werd uitgenodigd. “Een foutje van de post” zegde Carl en Claude me met een engelengezicht.  Twee foutjes dus want mijn collega was ook al niet uitgenodigd.  Dit zou allemaal niet zo erg zijn, natuurlijk, indien de reden van de “niet-uitnodiging” niet zo voor de hand zou liggen.   Men wist heel goed dat ik van elke vergadering, van elke verkiezing binnen de partij zou gebruik maken om de steeds verdere verloedering van de democratische werking aan te klagen, en hier positieve voorstellen rond te doen. En dat kon dus niet: Immers, de kandidaten (Buksken en Claude) waren zelf kandidaten, en konden enkel verkozen worden als voorzitter en secretaris van de partij indien er geen tegenkandidaten waren.  Ze waren immers al schepen en OCMW voorzitter, en dat kan (natuurlijk!) niet gecumuleerd worden met de belangrijkste functies in de partij omdat dit automatisch belangenvermenging inhoudt! Mijn (onvermijdelijke) kandidatuurstelling zou tot gevolg hebben dat ik quasi automatisch voorzitter zou worden, of in elk geval dat zij geen van beiden konden verkozen worden. Smerige spelletjes zijn niet de grondslag van de democratie. In Menen wel?

De nieuwe voorzittersverkiezingen

De algemene vergaderingen die later doorgingen, rond een op het eerste zicht politiek conflict tussen twee fracties, twee tendenzen in de afdeling rond de betoelaging van het OCMW leiden tot een breuk in de partij.  Maar ik leg geen geheimen bloot indien ik stelde dat tijdens de tweede vergadering, waar men het mandaat van de twee (op oneerlijke manier verkregen) “dissidenten” ontnam, deze geen woord hebben gesproken.  Indien er een conflict is verdedigt men zijn standpunten tegenover de leden die moeten stemmen. Doet men dit niet dan krijgt men AUTOMATISCH ongelijk, natuurlijk!  Democratie is mensen uitleggen wat er aan de hand is vooraleer te stemmen, en zijn standpunten verdedigen. Door te zwijgen stemt men EVIDENT in!

De nieuwe voorzittersverkiezingen gebeurden zonder debat, de kandidaten moesten zelf maar brieven schrijven naar alle leden. Het conflict is daardoor geëscaleerd, gepolariseerd en tot grote overmaat van ramp werden tribale argumenten gebruikt die haaks staan op het socialisme: “die van Lauwe tegen die van Menen”.  Nationalisme, en dan nog per deelgemeente, is niet enkel middeleeuws, het heeft met socialisme niets van doen. Wie daar aan meedoet is geen democraat maar een popullist. In Menen niet?

De stichting van Open Stad: democratie hersteld?

Toen ik hoorde van het initiatief om na de partij te hebben verlaten, een nieuwe politieke beweging op te richten schreef ik op facebook:

Beste mensen. Of mag ik nog kameraden en gezellinnen zeggen?

Ik kan mij niet in twee splitsen.

Nochtans heb ik gestemd op velen die hier een politieke beweging willen stichten.

Die dat gedaan hebben binnen een partij waar ik nog lid van ben.

Terwijl de Sp.a een congres legt op de dag dat men in de wereld de dag van de armo...ede heeft ingericht (17 oktober) is het zo dat de helft van de mandatarissen (en de leden?) van de Sp.a een kiekenfeest houdt en de andere helft een beweging opricht.

Ikzelf bekwam ooit het recht voor het vormen van tendenzen binnen de Sp.a.

Dirk Vander Maelen, de ondervoorzitter en tevens degene die waakt over de interne democratie binnen de Sp.a beloofde mij dit. Je kan het op Youtube verifiëren, het filmpje staat hieronder.

Indien dit in Menen niet kan, indien men persé moet een eigen(wijze) club oprichten per verschil in opvatting, dan is er van enige vorm van socialistische samenwerking, laat staan van interne democratie geen sprake.

Iedereen in zijn hokje, met lampekap en klokje is dorpspolitiek.

Zou het niet beter zijn, indien jullie een punt hebben, en allicht hebben jullie zelf meer dan één punt, om het meningsverschil met anderen uit te praten, in plaats van met veel theater in de pers uitspraken te doen?

Is het zo vanzelfsprekend om nooit een discussie te voeren, om stilzwijgend tijdens ledenvergaderingen maar te blijven zitten?

Ik begrijp deze manier van dof zwijgen niet, van gebrek aan communicatie niet.

Zijn jullie BANG?

Door precies op de moment dat je zou kunnen gaan je mening verdedigen in een open bijeenkomst een eigen vergadering te houden zal nooit iemand nog geloven in de ernst van de Meense politiek.

Ik ben geschrokken van dit gedoe. Ik had meer gezien in een debat, een hevig debat dan in een soort van puberaal, pre-democratisch gedrag;

En vergis je niet: ik ben niet een bode van "de anderen", de "bruid van Bossuyt", wel integendeel. En degenen die me kennen onder u weten dat ik meestal de ideeën deelde van zij die streden voor een democratischer, een socialer partij, een linkser en rechtvaardiger Menen.

Maar dan moet het spel ook democratisch gespeeld worden, en dan is wat daar nu gebeurd in niets verschillend van wat overal ter wereld, en ook in Menen, burgerlijke, ja rechtse combines doen: Kleine partijtjes oprichten om niet te hoeven meespelen in een democratisch debat.

En dat jullie nu de stemmen kregen van mensen als ik, en er mee gaan lopen zonder iets te vragen: dat is er ALTIJD over, of niet soms?

Op de persbijeenkomst wist Buksken mij te vertellen dat hij het hier mee eens was, maar dat er gezien het ondemocratisch handelen van de burgemeester geen alternatief was. Ook gaf hij te verstaan dat daar waar Johan Vande Lanotte nog “sprak” met de “dissidenten”, John Crombez hen er onmiddellijk uitgooide. Ik belde dus naar John Crombez die dit totaal logenstrafte. Mijn versie die op dit blog staat is inderdaad de juiste: Buksken nam zelf het initiatief om uit de partij te gaan en werd hier geenszins toe verplicht.  Liegen om zich als slachtoffer te profileren is een tjevenstreek, In Menen niet?

Begrijpe wie begrijpe kan.  Ik heb als eindconclusie dat de pot de ketel verwijt, dat partijen geen popgroepen zijn die splitten en ik vind dat ik nergens heb gemerkt dat er serieus is geprobeerd om een debat te houden voor de kiezers, de leden van de partij, de bevolking van Menen.  Dit initiatief wordt dus enkel gedragen door de initiatiefnemers en heeft dus geen democratischer gehalte dan wat anderen doen.  Het is dus een mislukt initiatief.

Bij voorbaat.

Eric Feremans

26-09-2010 om 16:03 geschreven door Eric Feremans  

Over het Mexicaanse leger, Vijfde Colonnes en de passionario’s van Menens Sp.a.

Het nieuwe politieke jaar dat warm is wordt in Menen ingezet met de nodige fanfare muziek.

In een uitnodiging voor een “ontmoetingsdag” (met bierbon!) wordt aan de partijleden plechtig medegedeeld dat de partijleiding zichzelf heeft geperfectioneerd!

Om dit ten volle te genieten citeer ik letterlijk:

“ De bestuursploeg van uw (sic) partij vernieuwde zich de afgelopen maanden grondig en had zich graag aan u voorgesteld”.

U kan dit grappig vinden, wij trouwens ook, maar het getuigt van een zo grote vorm van verwarring (zacht gezegd) dat het nadere beschouwing meer dan verdient. In hoeverre de Sp.a nog “uw”, of mijn partij is hangt er maar van af. Indien je kijkt naar de helft van de mandatarissen die er de brui aan gaven is het duidelijk dat die al geen partij meer hebben, en zeker niet het soort van partij dat hen in triomf liet gaan. Zonder verdere bijeenkomst van leden om dit te gaan uitpraten.

Een partij die zo verscheurd is geraakt gaat in de eerste plaats over tot bezinning, dan tot vernieuwing en herbronning en haalt daar zoveel mogelijk mensen bij. Niet grote gestes, niet grote overwinningsfeesten indien een helft van de partij gaat lopen is dan aan de orde maar grote nederigheid en het oproepen tot debat en herstructureren.

De Sp.a Menen lijkt op het Mexicaanse leger dat vooral schoot op de eigen manschappen waarbij de vijand totaal perplex toekijkt en wacht tot de zelfmoord over is om dan overwinning te kraaien. Wat in Menen dan ook prompt is gebeurd.

Zij die het socialisme ondanks het gepruts van een deel van de bestuursleden een warm hart toedragen hebben dan ook gevraagd om de partij te vernieuwen, te verjongen, te vervrouwelijken en ook de provinciale top van de partij zette hier toe aan.

Maar dit diende op een ernstige manier te gebeuren. Men roept na een catastrofe alle mensen op van goede wil om een handje toe te steken, maar dat gebeurde dus NIET. Integendeel: men vernieuwde zogenaamd zichzelf. Toch werd een eis van de provinciale top ingewilligd: men “verjongde” door jonge mensen van Animo uit te nodigen. Een echte oproep om de partij te helpen gebeurde NIET.

De huidige voorzitter stelt vast dat er geen verplichting is om het partijbestuur te verkiezen door de algemene ledenvergadering. Maar het is vanzelfsprekend dat men de leden oproept die willen helpen om deel uit te maken van deze vergadering, op zijn minst! Zeker na een dergelijke crisis. Het had kunnen helpen om de gemoederen te bedaren, of om tenminste een debat te houden, om kandidaten naar voor te schuiven die het vertrouwen van de leden hebben en die ook duidelijk een oplossing aanbieden.

Maar neen: zelf de kandidaat voorzitters, waaronder ikzelf werden niet eens uitgenodigd op een vergadering om de problematiek te bespreken.

De verjonging heeft niet lang geduurd. Bij de laatste partijbestuur vergadering verlieten deze jong mensen van Animo met slaande deuren de vergadering. Terwijl enerzijds de voorzitter poneerde (no pun intended) dat men zich moest kandidaat stellen om deel te nemen aan het bestuur van de partij, maar niemand daartoe uitnodigde via een schrijven aan alle leden, verwaarloosde hij dus het feit dat iemand die kandidaat voorzitter was allicht kandidaat was voor het mede besturen van de partij. Maar anderzijds liet deze voorzitter de politieke secretaris van de Animo-groep niet toe, terwijl deze zich ter vergadering aanmelde… Over drie maten en drie gewichten gesproken.

De uitspraak dat één of meerdere van de jongeren een Vijfde Colonne zou betekenen binnen hetpartijbestuur is dan natuurlijk totaal uit de lucht gegrepen, dit getuigt gewoon van paranoia en een dergelijk in zichzelf opgesloten zijn dat het onfatsoenlijk wordt. Ik betreur in elk geval het verlaten van Brecht Vancoillie van het plaatselijk politieke forum, en huldig hem en wens hem samen met vele anderen te nomineren voor een medaille van moed en zelfopoffering om toch nog partijlid te blijven.

Ik hoop hem spoedig terug in Menen te ontmoeten binnen een democratische afdeling. Ik hoop dat ik dat nog mag meemaken.

Eric Feremans

08-09-2010 om 16:14 geschreven door Eric Feremans  

Mijn blog, maar ook mijn activiteiten van jaren geleden, toen ik een overstap maakte naar kartelpartner “Spirit” waren een kroniek van een aangekondigde dood.

Jarenlang heb ik gestreden tegen het enigmatieke werken van sommigen in de  partij. Tegen het stilzwijgen, het werken in doodse stilte, in geniepigheid en achterbaksheid.  Het ondemocratische functioneren van een afdeling die ooit de trots was van het socialisme in West-Vlaanderen.

Het was van meet af aan zeer duidelijk voor me dat dit verkeerd ging aflopen, indien er geen wijziging ging komen in de manier van werken, van denken, van handelen van een aantal mensen in deze afdeling.

Ik noemde deze afdeling vaak het absolute nulpunt.  Het ijkpunt om te zien wat men vooral niet moest doen, het referentiepunt van waaruit men moest vertrekken om boven het negatieve te komen.  Menen als Gomora, als het te mijden experiment, als de volmaakte mislukking.

Ik zag met lede ogen aan hoe men sukkelde, ook goede mensen met goede bedoelingen, binnen een kader dat decadent was: een kader dat de kiemen van zijn eigen ondergang in zich droeg.

Zwijgen, uitsluiten, verbannen, uitkafferen en zich opsluiten in het eigen cirkeltje van getrouwen maar zonder enig respect voor iemand anders leek op een bende, of een maffia afdeling, op een gang in de Bronx van New York. 

Degenen die nu verontwaardigd zijn over de burgemeester vergeten gauw dat gedurende decennia men hem de hemel in heeft geprezen.  Dat men zij die kritiek oefenden, terechte kritiek, de mond snoerde, brood roofde, en daarbij de basis heeft geschapen voor verschillende partijen die de Sp nadien gingen politiek bekampen:

-          Gemeentebelangen

-          Anders

-          Via/Spirit

-          Nieuw

En ik vergeet nog een aantal kleinere initiatieven die door de woede over de werkwijze van de Sp.a, niet enkel om de politiek van de SP.a  zijn ontstaan.  Uiteindelijk is de partij nu ontdaan van de helft van haar mandatarissen. 

Er waren trouwens ook geen stemmenkanonnen meer: bij de verkiezingen van juni 2010 bleek dat het NIET op de lijsten zetten van de zelfverklaarde stemmenkanonnen er MEER stemmen gingen naar de Sp.a!

De partijtop neemt nu een formeel standpunt in: Er is een verkozen voorzitter, en dus moet men via hem tot eenheid komen.  Een democratisch standpunt dat te verdedigen valt.

Het probleem is echter dieper, ouder en fundamenteler.  Democratisch werken veronderstelt dat men kiest. Dat men vrij kiest. Dat men geïnformeerd wordt en is over waar men voor kiest. Dat er ook een traditie is om met debat, discussie en overleg onderling te KUNNEN werken. Dat men respect vertoont voor minderheden. Dat men luistert naar mekaar maar ook dat men zegt wat men denkt en doet wat men zegt.  Dat men uitvoert wat er gestemd is. Dat men ook rekening houdt met de minderheden. Dat men open is, rekening houdt met iedereen en zoekt naar verzoening als er een conflict is, maar ook niet bang is om op te komen voor zijn eigen opinie en dan ook wordt aanhoord.

De statuten van de SP.a, die een democratische werking voorop stellen, werden gewoon genegeerd.

In plaats van een open en democratische partij werd de Meense afdeling een club van vriendjes die tussen pot en pint het beleid van de partij uitmaakten. En steeds meer pot en steeds meer pint. Het werd uiteindelijk comazuipen. 

En ondertussen werd tegenover de coalitiepartners een houding aangenomen alsof dit vijanden waren, en geen partijen waarmee men een compromis had afgesproken waar men zich dan ook maar moest aan houden. 

Benoemingen van vriendjes en het afschieten van contestanten werd een soort van volkssport waar men zich constant mee bezig hield, de nationale, de regionale politiek kwam nooit ter sprake tenzij dat één van de vrienden perse moest parlementair en later minister worden.  Ongehinderd door een basis die geen flauw gedacht had waarom, die ook nooit werd betrokken met waarmee men zich dan “in Brussel” bezig hield. 

Goede mensen werden opzijgeschoven omdat ze de carrière, de ongeremde ambities in de weg stonden of nog maar KONDEN in de weg staan.  Men verarmde zijn omgeving door jaknikkers en onbetekenende, voor het triumviraat “ongevaarlijke” mensen te benoemen in allerlei mandaten en anderen de laan uit te sturen. 

Communicate? Inspraak? NUL. ZERO. NOPPENS. 

Activiteiten? De statuten voorzien minstens één activiteit voor de leden, één algemene vergadering. Dat was dan de nieuwjaarsreceptie.

Door een antidemocratische werking heeft de afdeling Menen onder leiding van een kleine groep mensen zichzelf de das om gedaan.  Een kleine verschuiving is niet voldoende. Een revolutie dringt zich op, maar een democratische.  Dit kan niet in dezelfde geest, met dezelfde mensen en zonder een stevige herbronning.

Maar er heerst weer grote stilte.  En achter gesloten deuren gaat men een nieuw clubje oprichten. Er worden geen pottenkijkers gevraagd.  Het zal dus stilte zijn voor de storm.

Mkg,

Eric Feremans

30-06-2010 om 10:46 geschreven door Eric Feremans  

23-06-2010 om 14:39 geschreven door Eric Feremans  

Het luchtledige heeft een enorme kracht, wanneer het tegenover de atmosfeer wordt gesteld.

Niet alleen vliegtuigen worden er door uiteengereten, of ruimteschepen maar ook de Sp.a van Menen.

En vergis je niet: ik ga hier niet partij kiezen voor de bokken, voor de geiten.  Wat nu zich afspeelt is een schande voor zowel “Die van Lauwe” als “Die van Menen”.

Het is niet verboden om ruzie te maken binnen een partij, en van mij mag het zelf in de openheid gebeuren.  Maar dan moet het om inhoud gaan. Om politieke diversiteit, meningsverschillen. Want indien die aan de orde zijn moet men niet zoals het Vaticaan, bij de pauskeuze, de gewijde stilte bewaren: naast partijleden hebben ook de kiezers van een partij het recht om te weten waarom er bij hun verkozen vertegenwoordigers een politiek meningsverschil bestaat, ze moeten immers geïnformeerd zijn en kunnen meepraten.

Bij de pauskeuze gaat het om een voor gelovigen gewichtige zaak: De Paus heeft volgens hun geloof een doorslaggevende stem als het om geloofszaken gaat. Hij zou, verlicht door God, uitspraken doen die dan onfeilbaar zijn.  De bisschoppensynode kiest dus niet zomaar een vertegenwoordiger van de gelovigen, zij is op zoek naar een vertegenwoordiger van God.

In het socialisme zoekt men geen pausen.  Men heeft een organisatie die moet zorgen dat de wil van de kiezers, vertegenwoordigd door de leden van de partij, mensen naar voor schuift die de wil van de socialisten vertegenwoordigd.  Men kent die geen goddelijke gaven toe: men hoopt dat ze luisteren en op een goede manier iedereen vertegenwoordigen.  En vermits er binnen de Sp.a verschillende stromingen zijn moeten dat verstandige mensen zijn met zin voor compromis, lange oren en tenen die zo kort mogelijk zijn. 

Vooral in deze crisistijd zijn verschillende opinies aanwezig in de partij:

-          Over het al dan niet nog meedoen met liberale partijen in de regeringen

-          Over het al dan niet samenwerken met nationalisten

-          Over de staatshervorming, de economische maatregelen, de besparingsplannen, de belastingen de investeringen van de overheid, de privatisering.

Maar ook zijn er een paar grote tendensen waar te nemen:

-          De progressieven (Anciaux)

-          De sociaal-democraten (Freya VDB, Franck VDB)

-          De basis socialisten (Sp.a-Rood, syndicalisten)

Binnen een partijafdeling moet alleen dit al een flink pak zorgen bezorgen aan de voorzitters en secretarissen die immers naar “boven” moeten om de verschillende meningen in hun afdeling te gaan vertolken in de hogere regionen van de partij.

Naast de regionale en federale politiek heeft een afdeling natuurlijk ook veel werk aan de plaatselijke, gemeentelijke politiek.  Het controleren van haar mandatarissen, het naar voor brengen van voorstellen voor de gemeenteraad, de ocmw-raad, de diverse overleg organen waarin mandatarissen de partij vertegenwoordigen is een steeds veelzijdiger en meer omvattende job.

Zoals ik het hierboven voorstel is dit een goedwerkende, democratische partij waar een terugkoppeling tussen top en basis een evidentie is.  In Menen ligt het echter anders.

In de tijden van grote welvaart is de belangstelling van leden van de partij tot nul gedaald.  De mensen die zich inzetten voor de partij kloegen over onverschilligheid, totaal gebrek aan enige belangstelling voor activiteiten.  Men kreeg op vergaderingen van de leden geen volk meer bijeen.

Dit is niet de enige reden waarom men later, toen politiek weer belangrijker werd, de angst groeide over de crisis toch niet meer luisterde naar de leden, naar de kiezers en de democratische werking in gevaar is gekomen.  Het centralistische denken zat ingebakken in de structuren van de partij, en het is altijd een heikel punt geweest.  Maar de verloedering van het democratisch gehalte nam steeds toe naargelang het politieke landschap veranderde in een partijpolitieke staat. De democratie waar zovelen voor gesneuveld zijn in het verleden verloederde tot een schaakspel tussen enkele kopstukken, ook in onze partij. 

De afbrokkeling in Menen, het verlaten van de partij maar ook het autoritaire gedrag van velen en het spelen van spelletjes op kap van de partijleden en van de kiezers van onze partij moet ophouden.

Menen is het voorbeeld geworden van het gebrek aan democratische werking, gebrek aan openheid. Wie weet eigenlijk waar dit politiek om gaat?  Wat heeft deze afdeling tot een breuk doen leiden, wat zijn de POLITIEKE oorzaken hiervan?  Het blijft een raadsel. 

Toen ik mij kandidaat voorzitter stelde was ik me er van bewust dat het doelloos rond de pot draaien rond de broodnodige subsidies van het OCMW een drogreden waren om robbertjes uit te vechten tussen personen die de macht wilden, de kopplaats op de lijsten.  Mijn voorstellen (de opcentiemen verhogen en de rijkste Menenaars op te zadelen met de rekening) werden niet eens ter stemming gelegd.  Ze werden nooit besproken enkel afgewezen. 

Maar het gaat natuurlijk niet langer om het oplossen van een crisis: men wilde ze op de spits drijven, beide partijen binnen de partij.  Men sprak niet meer over doelstellingen, maar over “wijknationalisme”, over “Die van Lauwe” en “Die van Menen” en men volgde hiermede geen enkele socialistische politieke lijn maar die van stammentwisten in Verweggistan!

Een partij moet bezig zijn met het vertolken van de wil van haar kiezers en haar leden.  Ze dient niet te gaan rollebollen over wie de meeste, de beste, de interessantste mandaten krijgt.  Zij dient degenen die de beste vertegenwoordigers zijn te kiezen, niet te worden verdeeld door de strijd om de pauskeuze.

Onze partij is door een politiek vacuüm te creëren weggezogen in het gat dat door dit luchtledige ontstond.  Het is nu de beurt aan één fractie, en binnenkort volgt natuurlijk de volgende.

Het meest verontrustende is dat nog altijd niet over politieke keuzes wordt gesproken, over inhoud. Het gaat niet meer om het politiek spel, maar om de poppetjes.

Mkg,

Eric Feremans

23-06-2010 om 12:10 geschreven door Eric Feremans  

                Ondertussen in de Wetstraat, de volksstraat en in Menen. 

Hoe zit dat met de PS?

Misschien heeft niemand het hier door, maar Di Rupo is al lang ook op de nationalistische toer! Waarom wil hij de solidariteit van VLAMINGEN om een rechtvaardig sociaal klimaat in Wallonië in stand te houden? Een echte socialist wil toch dat men de RIJKEN, de INVESTEERDERS aanzet tot solidariteit, tot het aanvaarden van een rechtvaardiger herverdeling, tot economische democratie?
Door precies dit te laten liggen bereidt hij overduidelijk een splitsing voor, waarbij hij de overhand krijgt van de macht in Wallonië. Misschien met in het achterhoofd dat verlost zijnde van het Vlaamse ondernemersjuk Wallonië eindelijk socialistische hervormingen kan doorvoeren?

Solidariteit gaat  tussen arm en rijk, en er is geen verschil in armoedeverhoudingen in VLaanderen en in Wallonië.Er is geen verschil tussen de verhouding kapitaal ("investeerders")/werkende bevolking tussen de regio's.

Er is iets eigenaardig bezig in de PS. Het ruikt een beetje naar Milosevic, die plotseling het nationalisme ontdekte. AL zal het wel niet tot een oorlog in regel voeren maar naar een soort scheiding "à la Congolaise", met alle gevolgen vandien .

..
Hou De Wever in de gaten:
 hij is bezig om de volledige splitsing te realiseren, samen met Di Rupo.
Les extrèmes se touchent.
Scenario: met een plan afkomen, en het laten afwijzen door de andere partijen.
Dan nieuwe verkiezingen.
Dan: BINGO: Socialistisch Wallonie, Nationalistisch VLaanderen, Brussel naar Europa als Europese hoofdstad.... 

Wat Groen! betreft:
 In Vlaanderen en in Wallonië is er weinig verschil tussen groen!/ecolo en de huidige Sp.a.
Maar alle onheil komt tegenwoordig van Europa: die leggen een liberale sociaal/economische politiek op.
Los van alle marxistische (en vaak wereldvreemde) analyses: In het Europees parlement zitten Groen! en NVA... in dezelfde fractie!
En dat: dat zegt heeeeel veel :(

Nu we het dan toch over NVA hebben:

Indien Bart Dewever Europa ziet als het nieuwe hoofdbestuur is er stront aan de knikker: Europa past naadloos in het rechtse, liberale profiel dat de NVA aanbidt. Niets Voor de Armsten is vanuit een elitair standpunt van het "Flandre à papa" een goede lijn.
Een Vlaamse bourgeoisie die zich intellectueel en cultureel superieur vindt, niet alleen tegenover "het buitenland", maar ook tegenover het gros van de bevolking, heeft geen boodschap aan "gelijkheid en broederlijkheid", die deze zelfvoldane burgers decadent en gevaarlijk vinden.
Een paternalistisch Vlaanderen, met de kerk in het midden, de vrouw aan de haard schrikt hen niet af: het stelt hen gerust en nostalgisch kijken de schuwe, smetvrezende Dewevertjes van de bourgeoisie uit naar een Vlaanderen waar iedereen zijn plaats kent en vooral: die op die plaats blijft zitten! 
De Vlaamse beweging was oorspronkelijk een linkse beweging: ze verzette zich tegen de franstalige, maar VLAAMSE bourgeoisie, die hen als koelies beschouwde, en tijdens de oorlog officieren liet commanderen die het Vlaamse kanonnenvlees, de frontsoldaten niet eens verstonden!
De echte Vlaamse beweging zou dus nu moeten overgaan in een socialistische: die zich verzet tegen de VB en NVA bourgeoisie die evenzeer de gewone mensen willen gebruiken als koelies. Het is niet omdat deze overheersers Nederlands praten dat ze ook maar enigszins zijn veranderd van mentaliteit tegenover hun franskiljonse, maar Vlaamse voorgangers!
En voor hen die tevreden zijn over de verkiezingsuitslag: kennen zij de mentaliteit van het Vlaams patronaat, van de Vlaamse haute finance? Weten ze dat deze staan voor het onderuithalen van het stakingsrecht?  Van het verminderen van de sociale bijdragen en het verder privatiseren van de sociale zekerheid? Het schrappen van de dop, het "beschaafd" racisme tegenover vreemdelingen?  Weten ze hoe een ouderwets-conservatief groepje wereldvreemden een droombeeld hebben van Vlaanderen waarvan jongeren kotsen en ouderen rillen?



En de tjeven?

Het verdriet van Belgë is het feit dat de grootste vakbond zich achter een burgerlijke partij heeft geschaard van oudsher: de "anti-socialistische" CD+Vee.
Ik vraag me af of wat overblijft in de CD+Vee, nu enkel syndicalisten zijn?
In dat geval: reken die partij (de stemmers, niet haar top) maar tot links en probeer de ACW mensen te overtuigen om fors druk uit te oefenen om een links front te vormen.
Al de rest gaat over decimalen achter de comma.
Het is niet PVDA+of andere flink-linksen die het tij kunnen doen keren, maar de werkers van het ACW!

En Sp.a Menen?

Druk bezig met niets: Het "verontschuldigen" bij voorbaat van zijn eigen leden die niet tot het Bossuytisme behoren.
Dit onder de mom dat ze "afspraken niet nakomen".
Het democratisch gehalte van het partijbestuur van Menen lijkt steeds meer op dat van de democratie onder de Maarschalk. (Mobutu)
Quantité négligable dus: de bevolking stemde ze in feite tuti quanti weg.
Niets meer van aantrekken.

Het nieuwe nationalisme?

ELKE vorm van steekgebonden groepsdenken is nefast, tenminste indien het niet naadloos gekoppeld is aan economische machten.
Maar Vlaanderen is net zo min een kapitalisten staat als Wallonië een arbeidersstaat is. Beiden zijn identiek gelijke sociaal/economische gewesten. Met minimale verschillen die geografisch of demografische gronden hebben, geen politieke of sociale.
Racisme tussen Vlamingen en Walen, enkel op taalfetisjisme gebaseerd is larie en apenkool en verbergt de ambitie van rechts in Vlaanderen om zich nog sterker te kunnen uitbouwen en de werkende bevolking te onderdrukken met een nog liberaler regime.
Nationalisme is bedrog om met holle leuzen en debiele doelstellingen de werkelijke strijd tussen de werkenden en de uitbuitenden te verbergen. Het is een spelletje dat, net zoals godsdienstige dweperij, (of anti-godsdienstige!), de bevolking zoet houdt met schijngevechten en een rookgordijn optrekt rond de politieke economie die echt belangrijk is maar die in de coulissen wordt bedisseld door perverse en oneerlijke partijen.
Nationalisme is altijd al een rookgordijn geweest om een externe vijand verantwoordelijk te maken voor het falen van de eigen regering, of om de bevolking daarmee niet te moeten confronterern.

In Menen gaat het BINNEN de SP.a nu tussen de strijd tussen "die van Menen" en "die van Lauwe" om het faillissement van de ganse afdeling  te verbergen.
De SP.a in Menen haalde immers MEER stemmen toen geen enkele kandidaat van Menen op de lijst stond, dan toen ze opkwamen met hun zogenaamde "stemmentrekkers" en "boegbeelden"...
Maar dit gebeurt overal: nationalisme, massasporten vervangen het "brood en spelen" en de godsdienstoorlogen.

mkg,

Eric Feremans

PS: Tobback heeft het bijna door...
Bekijk zijn analyse op:

Bijlagen:
http://www.deredactie.be/permalink/1.803981