Na regen komt zonneschijn, alles komt weer op zijn pootjes terecht, enz... Het leven gaat door, de dagelijkse routine gaat inderdaad gewoon door. Na bijna een jaar in een dip te zitten begin ik er toch eindelijk weer boven op te komen. Wat niet altijd even gemakkelijk is maar mijn man en kind hebben me nodig en ik kan toch niet blijven zeuren of negatief zijn... Waarschijnlijk is dit niet de eerste keer dat ik dit aan het schrijven ben maar ik kan nog steeds niet geloven dat ik in een depressie heb gezeten. Want zoals zovele dat denken dat is iets voor 'watjes' en dat kan ons nooit overkomen. Maar helaas het gaat sneller dan je denkt. Ik had dan waarschijnlijk ook niet veel nodig om in zo'n dal te komen. Wil altijd perfectionist zijn en voor iedereen goed doen maar dat gaat niet. Van baan veranderd, wat uiteindelijk een slechte keuze leek, nieuwe job verloren, moeder gestorven, man die altijd gestresseerd thuis kwam, enz, enz En als ik het nu bekijk dan ben ik blij dat ik toch de stap heb gezet voor ander werk, ik zit nu wel thuis en financieel is dat niet zo simpel maar mijn man heeft intussen een andere job en is heel relaxed, het eten staat 's avonds klaar en alles is bijna gedaan het enige waar ik wat hulp bij nodig heb is onze grote bostuin. Onze zoon is helemaal blij, een rustige mama en papa, veel aandacht na school en geen gestress 's morgens of 's avonds. Ik ben nooit geen voorstander geweest voor huisvrouwen maar ik moet zeggen chapo, ik wou dat ik het al veel eerder had gedaan. Misschien zouden ze ook wel eens een budget mogen maken voor huisvrouwen want de tijd van vandaag is alles zo duur. Natuurlijk bespaar je kosten zoals de auto en opvang maar eten moet je nog elke dag. Als ik iets op parttime basis kan vinden wil ik gerust terug gaan werken maar ik wil niet dat alles weer zoals vroeger zou worden, een leven vol stress. Laat me nu dan nog maar even genieten van de rust...
De vakantie heeft ons goed gedaan. Maar de eerste week terug thuis was weer even heel moeilijk. Man gaan werken, kind naar school en ik alleen thuis... en dan begin je te denken en te denken ! Ik mis mijn moeder heel erg want ik kan haar niets meer vertellen. Ik ben blij dat iedereen me steunt en probeert te begrijpen. Maarja het verwerken moet je blijkbaar toch alleen doen. Misschien dat ik ook weer te veel verwacht. Het is tenslotte nog maar 3 maanden geleden dat ik mijn moeder heb verloren dus is het wel normaal denk ik dat ik er nog moeite mee heb. Voor de rest gaat het allemaal weer een stuk beter. Genoeg energie om de huishoudelijke taken te doen, de tuin wat bij te houden en een leuke mama en vrouw te zijn. Het is dan bijna ook al een jaar bezig ! Als ik mijn teksten terug lees denk ik soms wat een pessimist ben ik toch (geweest)... Maar het maakt me ook terug sterker. Ik wil niet meer in een dal vallen en ik denk dat ik er alleen maar sterker door ben geworden. Iedereen heeft zijn grens en het is vaak jammer dat de mensen die pas leren kennen na een ziekte, depressie of een sterfgeval. Iedereen is egoistisch maar soms moet je dit ook wel zijn om mee te kunnen draaien in de drukke en stressige wereld van nu. Jammer want we missen vaak zo veel. Tot de volgende maand
Vandaag vertrekken we op vakantie naar Spanje. Misschien een nieuwe start voor ons allemaal. Want ook al was het helemaal mijn bedoeling niet, onbewust geef ik mijn emoties door aan man en kind. Waar ik mij dan weer heel schuldig over voel. Ik blijf mijn zwakke kanten hebben maarja heeft niet iedereen deze ? Tijd brengt raad zeggen ze wel eens dus laten we het hierop maar houden. Dit is maar een kort berichtje in September volgt er meer...
Vakantie Zo lang ik bezig ben gaat alles goed maar laat me niet alleen zitten want dan begint mijn mallemolen weer te draaien. Momenteel gaat het wat terug beter. Ben terug gestopt met mijn medicatie en heb een weekje rust gehad aan de zee. Zit al uit te kijken wanneer we samen op vakantie gaan in Augustus ver weg van iedereen. Ik ben nog steeds iemand met twee gezichten... Voor iedereen lach ik maar als ik even alleen ben en begin na te denken dan voel ik me helemaal niets waard. Mag ik na zoveel maanden het leven nog zwart zien ? Mag ik nog in een rouwperiode zitten ? Mag ik complexen hebben ? Doe ik alles wel goed ? Ben ik een goede mama ? Een nette huisvrouw ? Een lieve echtgenote ? Een trouwe vriendin ? pfff wat ben ik vaak jarloers op al die possitieve en gelukkige mensen. Mijn man zegt vaak, denk toch niet zoveel na... Ik wou dat ik het kon, echt waar ! Misschien is dit de volgende stap ? Laat het verleden en denk aan de toekomst want morgen is er weer een nieuwe dag ? We hebben intussen ook een hondje van een 1/2 jaar. Echt een schatje en ik moet zeggen dat ik er weer wel wat plezier in gekregen heb om voor haar te zorgen en lief te hebben. Eerst zag ik het als een soort vervangmiddel van mijn moeder, begrijp me niet verkeerd want niemand is vervangbaar maar gewoon weer iemand om voor te zorgen. En als ik het dan ineens heel slecht heb dan weet ze meestal wel om mij weer aan het lachen te brengen. Misschien is dit wel een nieuw 'therapie' methode ? Ik tel de dagen al af wanneer we op vakantie zijn
Wat begin Mei zo goed was is nu eind Mei zo slecht geweest... Mijn moeder is gestorven en ik wist niet dat dit zo'n impact kon hebben. Ik heb een week aan haar bed gezeten en ze is heen gegaan in mijn bij zijn. Dus dat is een mooie troost alsook dat haar laatste wens op haar kleinkind zijn communie te zijn is uitgekomen. Maar kort daarna had ze haar moed verloren en wilde niet meer verder. En nu... ik mis haar zo ontzettend veel... ook al is ze in alle rust gegaan. Ik was intussen met mijn deprissiva gestopt maar ben er terug mee begonnen want op zo'n moment merk ik echt wel dat ik er nog niet helemaal bovenop ben. Zo goed het de laatste weken ging zo slecht gaat het nu weer. Ik probeer mij sterk te houden voor het gezicht van iedereen maar diep van binnen wordt ik precies opengescheurd. Het doet zo ontzettend veel pijn, ik wist niet dat ik zo veel om haar gaf. Tot nu wanneer het te laat is om het haar te kunnen vertellen. Het leven gaat door zeggen ze wel eens maar hoe dat vertelt niemand je...
Eindelijk begin ik terug licht te zien aan de einde van de tunnel. Misschien komt het omdat de zon al eens terug schijnt ? Maar buiten dat ik een paar killo ben bijgekomen van het 'goed leven', voel ik met beter en beter. De vakantie heeft ons goed gedaan. En het is ook al even geleden dat ik heel de dag heb geslapen, wat ik trouwens voor andere altijd heb verzwegen. Want wat moeten ze wel niet denken, die is heel de dag thuis en dan doet ze nog niets... En op dit moment kan het mij zelfs niet schelen wat de mensen denken en zeggen. Daarom dat ik ook deze blog heb gemaakt. Ze mogen gerust lezen hoe slecht ik mij de voorbije maanden heb gevoeld. Dat ik van alles en nog wat wilde doen maar dat ik er gewoon de kracht en moed niet voor had. Ik krijg terug plezier in het leven en zelfs mijn zoontje zegt dat ik tegenwoordig altijd zo gek doe. Waarom ook niet ? Het leven is al zo kort, waarom dan niet genieten van elkaar. Mijn man heeft het momenteel ook moeilijk op zijn werk en ik snap het voor 100%. Iedereen verwacht zoveel maar we hebben allemaal onze grenzen. Ik ben niet perfect ook al heb ik dat altijd geprobeerd te zijn. Maar ik ben nu zoveel gelukkiger om gewoon mezelf te kunnen zijn. En nu steun ik mijn man zoals hij mij heeft gesteund in goede en kwade dagen. Ik zal naar hem luisteren en proberen te helpen en te laten inzien dat na de regen altijd zonneschijn komt ! Tot volgende maand...
Weldra op vakantie ! Joepie dat zal ons allen goed doen. Ook al lijkt het erop dat ik precies elke dag vakantie heb. De situatie is nog steeds hetzelfde, de ene dag heb ik energie voor twee en de andere dag lig ik bijna heel de dag te slapen wat ik probeer voor iedereen te verzwijgen. Want ja wat zullen de mensen wel niet zeggen ? De dokter zegt dat het normaal is en dat ik toch minstens een paar maanden de anti-depresiva moet innemen om niet te hervallen. Dat zal dan wel zeker ? Op het internet vind je genoeg tips en informatie maar de theorie is toch anders dan de praktijk zoals in zoveel dingen. Mijn zoontje wilt absoluut niet meer dat ik ga werken. Dus hebben we besloten dat zolang het financieel haalbaar is ik thuis blijf als huisvrouw. De meeste kunnen het niet geloven omdat ze me kennen als een carrierevrouw en sommige zijn zelfs een beetje jarloers. We zien wel wat de toekomst brengt. Intussen gaat het ook wat beter met mijn moeder dus alles begint toch weer een beetje in de plooi te vallen.
Ooit heeft eens iemand tegen mij gezegd dat ik een zacht gekookt ei was. Boos dat ik doen was, dat kun je uw eigen niet voorstellen. Maar helaas moet ik er vaak aan terug denken want zoals ze zeggen, de waarheid kan pijn doen ! Bij de meeste kom ik over als een streng persoon en als het over zaken gaat dan weet ik echt wel mijn charmes en correctheid te gebruiken. Ben niet voor niets manager geweest en volgens mijn ex-collega's zijn ze me nog steeds niet vergeten als baas en dan wel in de goede zin. Alleen heb ik misschien de fout gemaakt om naar een ander job te gaan waar ze me zoveel hadden beloofd en uiteindelijk ben behandeld geweest nog erger dan een geslagen hond ! Ik vraag niet om medelijden, in tegendeel, ik heb er alleen maar van kunnen leren. Heb ik dan nog medicatie nodig ? Ja zeker ?! De ene dag gaat het uitstekend en de andere dag ben ik weer zo enorm down en moe. Maar als iemand vraagt hoe het met me gaat dan kan ik liegen als de beste... Goed hoor, kan het heel goed gewoon worden thuis. En als mijn zoontje en man thuis komen dan ben ik de perfecte moeder en vrouw. Alleen... ze moesten eens weten.
Pffft, ben dan toch maar naar de dokter geweest en zit er helemaal door. Ik zou wat meer aan mijn eigen moeten gaan denken ipv aan andere. Maarja dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Slapen, slapen en nog eens slapen, zo breng ik mijn dag door. Ik heb anti-depresiva gekregen en twijfelde of ik het zou nemen maar ik ken mijn eigen niet meer. Wenen of uitvliegen om het minste. Dus ja ik zal ze maar nemen op aanraden van dokter en man. Op het werk loopt het helemaal de spuigaten uit, ik heb alles gedaan. Wat ben ik toch naief om in de goedheid van sommige mensen nog te geloven. Uiteindelijk is het toch ieder voor zich. Heb zelfs een controledokter op de eerste dag gekregen dat ik thuis was. Dit heb ik nog nooit op 18 jaar meegemaakt. Wat een vertrouwen en wat een extra knak kan die aan iemand geven. De controlearts vroeg waarom ik zo onvriendelijk was, maar door mijn tranen heen vertelde ik hem dat ik normaal echt niet zo ben maar dat ze een mens zo kunnen breken. Ik die altijd voor iedereen klaar staat, sterk is, een taaie en harde tante is nu een hoopje misserie. Ik wou dat ik het mijn moeder kon vertellen maarja die begrijpt het allemaal niet meer. Misschien al een geluk...
Misschien is het het weer, want we hebben dan ook geen zomer gehad. Maar ik voel me zoooo ontzettend moe ! Ik zou heel de dag kunnen slapen. Mijn man zegt dat ik eens naar de dokter moet maarja na wat vitaminen en wat extra slaap zal het wel beter gaan. En trouwens 2 jaar geleden heb ik ook rond deze periode dipje gehad wegens de druk op het werk. Want ik wil altijd voor iedereen goed doen en helaas kan dat niet... Maar neen dat was toen, nu heb ik een job van 9 tot 5 en geen stress. Alhoewel, de job op zich valt wel mee maar de sfeer die er hangt... wat is met dat ! Continu roddelen en wat een negatieve sfeer om U tegen te zeggen. En dan moet ik nog voor alles zorgen zodat mijn moeder in het rusthuis kan verblijven want die is onverwacht op hele korte tijd achteruit gegaan zodat ze niet meer in haar huis kan wonen. Wat ik nog het ergste vind is dat ik alles afreageer op mijn zoontje en dat is dan nog zo'n schat van een kind. Maar de tijd zal wel raad brengen zeker ???
