De postbode belt altijd tweemaal
uit het leven gegrepen
10-05-1987
De laatste dag begon al meteen met twijfel, gedachten van dood.
Maar toch was het vandaag, de trouw, het strand, de eerlijkheid.
Ze was zwanger, mijn Cora was zwanger, ik zou papa worden.
Maar de laatste dag bleef bij twijfel, inhalen of wachten?
Of rechts en het viaduct niet zien...
Ze had het voorspeld ik zou haar vandaag vermoorden, was ik het dan echt?
Ze lag op de voorruit, ze was helemaal door de ruit geslingerd.
Het geluid van regen op een zinken dak, bloed.
Ik kan het niet geloven dat ik het was...
Geen uitstel,
Hang me maar op.
citaat:
Daar komen ze. vader McConnell zegt dat gebeden helpen, Als u
dit allemaal hebt gelezen bid dan voor mij en Cora, bid dan
maar dat wij weer samen mogen zijn, waar dan ook.
(blz 119)
10-05-1987 om 00:00 geschreven door Frank Chambers
05-01-1987
Altijd al een helpende hand geweest, en zo help je dus dames met autopech.
Wanneer ik Cora naar het station had gevoerd, stond ze er. Madge Allen.
Op het eerste gezicht toch wel een spontane dame, zo bleek ook in de auto.
Het maakte niet uit hoe ver ik voor haar moest rijden, want een beetje later bedacht ik me.
Ik wou weg, en waarom niet met haar?
Een klein reisje, en die poema's die kon ze even achter laten.
Een geniaal idee was het, vanaf toen was ik herboren.
citaat:
We reden naar Caliente en de volgende dag reden we verder naar het zuiden, naar Ensenada, een klein Mexicaans stadje aan zee, zo'n honderd kilometer verderop.
We zochten een hotelletje op en bleven er een dag of drie, vier hangen.
Het was er erg leuk.
Ensenada is door en door Mexicaans en je hebt er het gevoel dat de Verenigde Staten in een ander werelddeel liggen.
We hadden een kamer met een balkonnetje en daar lagen we elke middag naar de zee te kijken en te luieren.
(blz 96)
05-01-1987 om 00:00 geschreven door Frank Chambers
30-09-1986
Die Sackett had me goed liggen tijdens zijn ondervraging.
Hij is slimmer dan ik dacht, maar toegeven dat kan nu niet meer.
Ik moet blijven volhouden en slimmer zijn in het vervolg.
Hij heeft me uitgeput, ik kan niet meer.
Ik had nooit het formulier mogen tekenen...
Ik wil toch niet dat ze gestraft wordt? Ik hou toch van haar?
Dit vergeeft ze mij nooit.
citaat:
Hij bleef me even staan aankijken, ging vervolgens de deur uit en kwam terug met een andere vent.
Die vent ging zitten en vulde met zijn vulpen een formulier in.
Sackett kwam het me brengen.
'Hier tekenen, Chambers.'
Ik tekende. Mijn hand was zo bezweet dat ie vent na afloop het papier moest afdrogen.
(blz 65)
30-09-1986 om 00:00 geschreven door Frank Chambers
17-03-1986
Vandaag, zouden we vrij gaan leven, geen Griek meer die ons het leven zuur maakt.
Alleen zij en ik, alleen nog maar het idee.
Ons plan was simpel en waterdicht, had ik eens gelezen in de krant.
Alleen was ik vergeten dat katjes ongeluk brengen...
PLETS! en het licht was uit.
Ons plan zal voor een andere keer zijn, als die er nog komt.
citaat:
Hij trok zijn handschoenen aan, keek naar de lucht, trapte een paar keer tegen zijn pedaal en verdween.
Zodra hij uit het gezicht was verdwenen dook ik op de claxon af.
Ik was te laat.
Er was ineens een vuurflits op de veranda en toen gingen alle lichten in het huis uit.
Binnen gilde Cora, met een afgrijselijke klank in haar stem: 'Frank! Frank! Er is wat gebeurd!'
Ik holde de keuken binnen maar het was er pikdonker en ik had geen lucifers op zak, dus moest ik alles op de tast doen.
Op de trap kwamen we elkaar tegen.
Ze gilde nogmaals.
'Hou je koest,hou je in godsnaam koest! Heb je het gedaan?'
(blz 20)
17-03-1986 om 00:00 geschreven door Frank Chambers
12-03-1986
Vanaf ik haar zag, wist ik het meteen.
Ze had iets speciaals, wat niemand anders heeft, en ik had ze precies waar ik ze wou.
De griek heeft geen vat op haar, dat zie ik als de beste.
Alleen van mij zal ze worden, kost wat kost.
citaat:
Hij hield aan.
Als hij een beetje hersens gehad had zou hij hebben geweten dat er iets achter stak,
want ze was helemaal het type niet dat een man zichzelf laat bedienen, dat moet ik haar nageven.
Maar hij was stom en zeurde door.
We zaten aan de keukentafel, hij aan het ene uiteinde, zij aan het andere, en ik in het midden.
Ik keek niet naar haar.
Maar ik zag haar jurk. het was zo'n wit verpleegstersuniform als die meiden allemaal dragen,
of ze nu bij een tandarts werken of in een bakkerswinkel.
Vanochtend was het schoon geweest, maar nu was het een beetje verfomfaaid en smoezelig.
Ik rook haar.
(blz 7-8)
12-03-1986 om 00:00 geschreven door Frank Chambers
