Vandaag werd Jef begraven.  

Jef is mijn buurman.  Ik schrijf bewust niet 'was', want hij zal er altijd zijn, zij het dan niet langer lichamelijk. Jef was er altijd.  Jef stond op de uitkijk, een burgerwacht zou totaal overbodig geweest zijn.

Nu is Jef niet meer.  Ik wil geloven dat Jef nu bij mijn papa, bij Tina (mijn buurvrouw) en bij zovele anderen is. Dat hij ginds rustig zijn sigaretje rookt en filosofeert over het leven, ook al maakt zijn lichaam daar nu geen deel meer van uit...

Het leven... Het moeten loslaten en afgeven, is hard.  Maar tegelijk zegt het me ook dat ik van dit leven iets moet maken! En ik moet het NU doen, niet later.  Later kan té laat zijn...  Vaak heb ik met Jef gepraat over de dood. De dood maakt deel uit van het leven, hoe contradictorisch dit ook moge zijn.  'We moeten allemaal gaan, jong!' Ik hoor het hem zo zeggen.  Hij IS gegaan.  Enkele uren voor zijn dood hebben we nog gepraat met mekaar.  Hoe kon ik weten dat ons afscheid een definitief afscheid zou zijn...

Van Tina heb ik anderhalf jaar geleden ook afscheid moeten nemen.  Wanneer ik nadien door mijn dakraam keek, zag ik het bankje waarop ze zo vaak haar sigaretje zat te roken.  Het bankje heeft er nog een tijd gestaan, maar Tina zat er niet langer op.

Tina, papa, Jef... Het zijn allemaal mensen die héél erg dicht bij mij stonden en die ik nu moet missen.  Maar ik troost me bij de gedachte dat we ooit op de één of de andere manier weer contact zullen hebben.  Misschien is dit 'geloven', misschien is dit dom, maar ik heb het nodig om het verlies te kunnen verwerken.  De pijn wordt draaglijk, de emoties minder hevig, maar het gemis blijft.  Ook na bijna twee jaar.

Dag Jef! Bedankt dat je er was!

Vorige week las ik het in de kranten, ik zag het op Facebook verschijnen en zelfs Nathalie had ervan gehoord in het verre Luxemburg: de Aarschotse N-VA zou de voetbalgekte willen beteugelen met de officiële vraag of al die vlaggen, gesponsord door een bekend biermerk, hier wel MOGEN uithangen?

Ik was erbij tijdens die bewuste gemeenteraad eind juni waarin de vraag gesteld werd en ik kon mijn oren niet geloven! Is men bij de N-VA dan zo kortzichtig geworden dat men niet beseft dat men op deze manier de helft (of nog meer) van Vlaanderen tegen zich in het harnas jaagt?  Het zou me verwonderen wanneer N-VA - Aarschot nu nog altijd hetzelfde aantal medestanders zou hebben.  Niet dat ik het zo erg zou vinden, mocht dit niet zo zijn.

Ik kan er niet omheen: mijn straat en mijn stad is in de ban van Koning Voetbal.  En ik moet toegeven: ik betrap me erop dat ik zelf ook kijk!  Elke keer wanneer onze Duivels de bal voldoende in het net van de tegenspelers hebben kunnen trappen, kijk ik al uit naar de volgende match: nú zaterdag, morgen dus.

Ik las deze week dat het Belgische elftal sowieso al zijn opwachting mag maken op het het bordes van het Brusselse stadhuis, net zoals in het gloriejaar 1986.  Mijn humaniora zat erop en ik juichte Jean-Marie en zijn makkers luid toe, net zoals ik toen ook deed met mijn toekomstige leven.

Weet je wat ik raar vind? Overal zie ik Belgische vlaggen wapperen, overal wordt er over de Rode Duivels gesproken, overal overheerst het België-gevoel.  En dit terwijl op 25 mei ll. één Vlaming op drie het N-VA bolletje rood kleurde.  Ik weet het, Günther, jij postte dit ook op Facebook, maar ik maakte toen net dezelfde bedenking en ik maak deze nog altijd, elke dag.  We zijn Belg wanneer het ons uitkomt? We zijn Vlaming en nationalist wanneer het ons uitkomt?

Ik geniet ervan wanneer ik zie dat ook allochtonen met ons mee supporteren en zich één voelen met ons allemaal.  Ja, ze voelen zich Belg.  Ja, ze ZIJN Belg! Ze genieten van het voetbal, waarbij de Duivels achter de bal aanlopen.

Ik zit morgenavond alvast voor de tv.

Drie weken revalidatie in Pellenberg hebben me deugd gedaan. 

Omdat de aandacht hier vooral werd toegespitst op het motorische, hebben ze mij een aansluitende opname in het CEPOS in Duffel aangeraden, waar het accent op het cognitieve ligt.

Blijkbaar hebben mijn hersenen toch meer schade ondervonden van al die verschillende hersenoperaties en vooral dan van de laatste operatie met aansluitende radiotherapie.  Intussen mag ik spreken van een NAH, een Niet Aangeboren Hersenletsel.  

Vorige donderdag volgde ik een lezing van een neuropsycholoog die de werking van de verschillende hersenkwabben uiteenzette.  Heel wat van de problemen die hij beschreef na een hersenbloeding, -infarct en ook het effect van beschadigde delen in de frontale kwab, kwamen mij zeer vertrouwd voor.  Dit terwijl 'mijn' tumor zich in de kleine hersenen bevindt, achteraan het hoofd ter hoogte van de hersenstam.  Op mijn vraag hoe het mogelijk was dat vele symptomen van defecten in de frontale kwab zich ook bij mij voordoen, antwoordde hij dat de hersenstam signalen uitstuurt naar álle hersenkwabben.  Wanneer er dan een defect is aan deze hersenstam, kan dit ook gevolgen hebben voor de werking van andere delen in de hersenen.  Heel wat dingen waarvan ik dacht dat ze aan externe factoren te wijten waren, blijken terug te brengen tot het hersenletsel dat ik heb opgelopen.  Niet weinig zelfverwijten komen hierdoor te vervallen.

Tijdens de motorische revalidatie, wanneer ik me meer dan één keer nat in het zweet werkte tijdens de kineoefeningen, merkte ik dat ik me niet alleen fysiek beter in mijn vel voelde, maar ook mentaal.  Ook dit heeft blijkbaar een neuropsychologische verklaring.  Niet alleen de spieren worden tijdens deze oefeningen getraind, ook de hersenen doen hierbij hun werk.

Uit de vele onderzoeken en tests blijkt dat ik vooral last heb om me langere tijd op iets te concentreren en mijn aandacht erbij te houden.  Zo bijvoorbeeld kan ik maar met zeer grote moeite een gesprek volgen wanneer het televisietoestel aanstaat.  Of autorijden met de autoradio op.  Allemaal een gevolg van het NAH.

Gisteren belde de neuropsycholoog uit Pellenberg me op.  Ik word volgende donderdag 5 juni verwacht in het CEPOS voor een intake-gesprek.  Het zou dan niet langer om 'weken' gaan, maar om 'maanden'...

Zoals gezegd, ik voel me er goed bij en wil dan ook zeker verder gaan.  Alleen vind ik het jammer dat er bijna 18 jaren aan vooraf zijn gegaan.  Achttien jaren die mijn leven een totaal andere wending hebben gegeven.  

Maar daarover schreef ik al in eerdere stukjes.

Ik hou van deze dag!

Vanmorgen was ik één van de eersten in het stembureau om dan de uren nadien gespannen van het zonnetje te genieten.  Met het laatste kantoor dat om 16 uur zijn deuren sloot, begon mijn 'hoogdag'.  Prognoses, uitslagen, zetelverdelingen: ik volg het toch zo graag!

Maar mijn blijheid werd veel te snel vervangen door een eerder onrustig gevoel.  Het lijkt er sterk op (dit is eufemistisch uitgedrukt) dat de N-VA met kop en schouders boven de traditionele partijen uitsteekt.  Hierbij vroeg ik me net af hoe het gesprek tussen Koning Filip en Bart De Wever zal verlopen wanneer deze laatste tot informateur zal worden benoemd?...

Ja, ik zal morgen wakker worden in een ander Vlaanderen en misschien ook in een ander België.  Is het de onzekerheid die me dit onrustig gevoel geeft?  Wat zal er bijvoorbeeld gebeuren met mijn invaliditeitsuitkering?  

Ik ben echter niet alleen in dit geval.  Dat is me de voorbije drie weken wel erg duidelijk geworden.  Omdat het ziekenhuis in Pellenberg een (vooral motorisch) revalidatiecentrum is, is het contact met andere patiënten veel intenser dan bijvoorbeeld in een ziekenhuis als Gasthuisberg.  Er werd samen gegeten, gedurende de dag onmoetten we elkaar bij verschillende therapieën.  En ja, ook ZIJ hebben nu en in de toekomst nood aan een (al dan niet invaliditeits)uitkering.

'De moeder aller verkiezingen.'  Ik heb me vaak de vraag gesteld waarom hier over 'moeder' gesproken wordt?  'De vader aller verkiezingen'?  'De broer aller verkiezingen.'?  Ik denk dat het te maken zou kunnen hebben met 'de (weder)geboorte'.  Daarvoor heb je een moeder nodig.  Maar een moeder voedt je ook op en wijst je terecht wanneer je foute dingen doet of verkeerde woorden uitspreekt.  Ook de kiezer (wij allemaal dus) zal over een aantal jaren het rapport opmaken van wat dit nieuw geboren kindje gepresteerd heeft.  Nu speelt nog het voordeel van de twijfel, maar vanaf morgen zullen de vele beloftes waargemaakt moeten worden.  Anders vrees ik dat de val even snel zal gaan dan de klim die ik vanmiddag op TV zag.

'Het voordeel van de twijfel'.  De feiten zijn er en als goede democraat leg ik me bij 'de wil van het volk' neer.  

Morgenavond is er gemeenteraad hier in Aarschot.  Ik ben benieuwd of de N-VA-fractie van zich zal laten horen.

'Gemiddelde Belg heeft € 300 000 nodig voor mooie oude dag.', las ik in De Morgen.  Bleek dat het een link was naar een site die aan renteniersplanning doet.

Driehonderdduizend euro! En dat bovenop mijn 'pensioen'? Wanneer ik dit zo bekijk, wordt mijn oude dag écht niet zo mooi...  En toch: 'Geld is het slijk der aarde.'  Ik denk dat een goede oude dag niet alleen afhangt van het al dan niet kunnen beschikken over voldoende financiële middelen.  Het geluk hangt niet alleen af van de geldelijke mogelijkheden.  Het helpt natuurlijk en is zelfs broodnodig.  Zonder dreig ik echt wel in de marge terecht te komen.

'Het geluk zit in de kleine dingen.'  Het is een cliché, maar een cliché met veel waarheid.  Het hoeft geen nieuw televisietoestel of het allernieuwste model van een smartphone te zijn.  Ik heb geleerd dat ik gelukkig kan zijn wanneer Louis, de haan ('Haan'), me 's morgens wakker kraait.  Ik kan gelukkig zijn wanneer ik zie dat mijn haag de voorbije maand weer tot leven is gekomen.  Het zijn dingen die ik vroeger niet hoorde, niet zag.  Ik nam dat als vanzelfsprekend aan, terwijl het dit helemaal niet was.

Eigenlijk moet ik -ondanks alles- dankbaar zijn.  Wie ik dankbaar moet zijn, laat ik (opnieuw) in het midden ('Pasen').  Door mijn ziekte en het noodgedwongen thuis moeten blijven, heb ik andere dingen in dit leven ontdekt.  Dingen die belangrijk zijn, maar voordien totaal onbenullig en vanzelfsprekend leken.  

Mijn papa kon al tamelijk vroeg met pensioen gaan dankzij de jaren waarin hij de Congolese jeugd les heeft gegeven.  Zes jaar heeft hij in Inongo gewoond, mijn mama vier jaar.  Ze lieten hun ouders en vrienden hier achter om -misschien- één keer per jaar eens terug te komen.  Het avontuur riep.  Van veel geld verdienen was er geen sprake.  Maar de vriendschap die ze er kregen van de plaatselijke bevolking, was uiteindelijk veel meer waard dan dollars of franken.

Mijn mama is er nu 82 en heeft bijna heel haar actieve leven in een school gewerkt.  Ik ben er 46 en ben al bijna 18 jaar thuis.  Toch word ook ik ouder en zal er een tijd komen dat mijn 'pensioen' me roept.  En dit ondanks het feit dat ik maar een achttal jaren fulltime gewerkt zal hebben.  Daarom ben ik blij in België te leven waar ik een invaliditeitsuitkering en later -ook al zal het het minimum zijn- een pensioen krijg.

Driehonderdduizend euro zal ik niet hebben wanneer ik 65 ben.  Maar is dat dan écht nodig om gelukkig te zijn?

Dag van de arbeid.  Feest van de arbeid!

In het lokale reclameblaadje stond het verhaal van een vrouw die na 16 jaar eindelijk haar eigen zaak heeft.  Vaak is het het waard om 'even' te wachten en geduldig te zijn.  Wanneer mijn papa stierft, nu al bijna anderhalf jaar geleden, was ik er zeker van dat ik het zonder zijn steun nooit alleen zou kunnen redden.  En kijk, ik zit hier nog altijd en blijkbaar is het me toch gelukt.  Ik durf erin geloven dat dit in de toekomst ook zo zal zijn.

In mijn jonge jaren wilde ik zo snel mogelijk vooruit komen.  Ik wilde carrière maken, ik wilde iemand zijn.  Het kon allemaal niet snel genoeg gaan.  Dat ik veel, lang en hard moest werken, vond ik helemaal niet erg.  Ik was jong.

Van de éne dag op de andere veranderde alles, veranderde mijn leven.  Opeens kon ik niet meer functioneren met zoveel stress, opeens verdroeg ik niet meer zoveel licht en kon ik niet meer overweg met teveel drukte.  Opeens werden andere dingen belangrijk voor mij. 

Het allerbelangrijkste bleek mijn gezondheid.  Wanneer die slabakte, viel al de rest stil.  Jammer genoeg is dit nu al bijna achttien jaar zo.

Samen met de gezondheid verdwenen ook de dromen.  Of beter gezegd: het werden andere dromen.  Nu droom ik ervan om met Linda een boswandeling te kunnen maken, om samen met haar Parijs te verkennen.  Zonder stok.  Wandelen wordt moeilijk en ik beleef er geen plezier aan.  Dus blijf ik thuis.

'Wat doe je dan zoal thuis?' Gelukkig lees ik graag en veel.  Ik voel me even de held van het verhaal.  

Met het beginnen schrijven van dit blogje ontdek ik dat ik er naar uitkijk om jullie nieuwe dingen te kunnen vertellen.  Mijn klein geworden wereld vergroot een beetje.  Zelfs mensen van wie ik het bestaan niet eens afwist, reageren.  En dat doet me plezier.  Het doet me plezier om zoveel mensen te bereiken.

Ik heb er geen zestien jaar op moeten wachten, maar wel bijna achttien.

  

Enkele dagen geleden las ik een artikel over een 8-jarig meisje uit Brazilië dat de duivel zou uitdrijven.  Nog volgens dit artikel zou haar website al miljoenen hits hebben opgebracht en wordt ze voor haar familie een echt goudhaantje (in dit geval '-kip').

De duivel? Uitdrijven? Wanneer ik deze woorden las, had ik het gevoel opnieuw in de Middeleeuwen terecht gekomen te zijn.  Alles wat niet verklaard kon worden, was 'des duivels' en moest vernietigd worden.  Kijk naar de vele 'heksen' die men naar de brandstapel sleurde.  Nu leggen ze kaarten en voorspellen ze onze toekomst... 

Alles is terug te brengen tot welke informatie onze hersenen in die specifieke tijd konden plaatsen.  Zo kom ik weer terug op de kwestie 'geloven', waar ik het eerder al over had.  We geloven zo graag in het kwade, want dan is er ook het goede.  Altijd zoeken we een zwart schaap dat we met alle zonden van de wereld kunnen beladen.  Nietwaar, meneer De Wever? Want wanneer we de anderen als 'slecht' bestempelen, komen we er zelf beter uit.  Het is des mensen, ook andere partijkopstukken bezondigen zich hieraan.

Misschien hebben wij als kiezers dit wel nodig? Misschien willen we stemmen bij eliminatie en niet zozeer omwille van het programma? 'Ik stem zéker niet op die, die en die partij!' Zo wordt de keuze beperkt en hebben onze hersenen het iets gemakkelijker om een beslissing te nemen.

Maar al te vaak spelen vooroordelen een rol in dit proces.  'Ik stem al zéker niet voor de CD&V want ik ben niet gelovig.'  'Ik stem zéker niet voor de PVDA+, want dat zijn extremisten.'  Mensen die op deze manier denken en praten, kennen het programma vaak niet en laten zich maar al te graag vangen door populistische toespraken.  Want de grootste redenaards krijgen hun boodschap het best verkocht.  Welke deze dan ook zij.

Is een partij dan 'des duivels'? Neen.  Het zijn en blijven mensen, ook zij die aan het roer staan.  En mensen maken fouten.  

Gisteren was ik mijn gsm thuis vergeten en kon ik enkele uren niet bereikt worden.  Ik vond het niet erg.

Hetzelfde gevoel heb ik sinds ik kan telefoneren met mijn tablet.  Het is geen gezicht om zo'n groot ding tegen mijn oren te houden, gelukkig is er de luidspreker.  Maar net omdat hij zo groot is, kan ik het blijkbaar voor mezelf verantwoorden om dit niet de hele tijd met mij mee te moeten zeulen.  Ik laat hem regelmatig gewoon liggen en ben een tijdje NIET bereikbaar.

Hoe zalig is dat! En zeggen dat mijn leven er in het pre-gsm tijdperk altijd zo aan toe ging.  Ben ik verkeerd wanneer ik de indruk heb dat burn-outs en depressies sinds de komst van de gsm een steile vlucht genomen hebben?

Ik wil mijn vrijheid terug.  Ik wil niet elke halve minuut moeten kunnen verantwoorden.  Ik wil soms onbereikbaar zijn.  Wanneer ik vroeger iemand belde en de telefoon werd niet opgenomen, stelde ik me daar geen vragen bij.  Hij of zij zat buiten, was niet thuis of hoorde de telefoon niet.  Ik belde gewoon later terug.

Dag vrijheid! Dag blijheid?  Altijd bereikbaar willen zijn, kan mijn blijheid beknotten.  Wanneer ik in Diest in de Gamma geen bereik heb, haast ik me soms om zo snel mogelijk weer buiten te zijn.  Waar ik wél weer bereik heb.  Het plezier en de blijheid die ik zou kunnen ondervinden, wordt dan tenietgedaan door dat alsmaar modieuzer wordende toestel.  Dag blijheid!

Soms sta ik er niet genoeg bij stil dat ik een vrij mens ben.  Wanneer ik me niet zo voelde, ondervond ik hoe belangrijk dit was voor mij.  In de DDR moest ik opletten wanneer, wat of hoe ik iets vertelde.  De Stasi luisterde veel te veel en veel te vaak mee.  

In België voel ik me vrij.  Ik ben vrij te zeggen en te schrijven wat ik denk zonder dat ik met eventuele represailles rekening moet houden.  Zonder slag of stoot is het zover niet gekomen.  Ik zou niet willen dat dit opnieuw verandert.

Vrijheid.  Ik kan en wil echt niet leven zonder.  Dit begint met mijn gsm niet altijd bij me te moeten hebben.