mijn leven lijkt rustig vergeleken met mijn KOPZORGEN! probeer mijn gedachtes maar eens te ontcijferen: rare fantasieën, gekke verhalen,...
30-04-2012
hoooojj
Dag mensen!
Ik wou dolgraag een online dagboek. Dus vond ik bloggen.be, dat was dus geschikt. Ik heb helemaal geen idee wat een blog zoal inhoud, maar ik ga proberen het vol te houden. Dus:
Sorry dat ik niet meer heb geschreven, maar ik heb een reden. Ik typte alles op de iPad en nu blijkt het dat die dingen niet verschijnen op m'n blog. Toen Fieke (schuilnaam!!) een paar dagen geleden kwam, wou ze meteen ook een blog. Dus we hebben er samen een gemaakt over wat we gemeen hebben: viool. Ook al stop ik volgend jaar, wouden we het toch proberen!
dus neem allemaal een kijkje op: WWW.BLOGGEN.BE/DE_VIOOLVRIENDINNEN. Ik wil even melden dat Fieke die vriendin is en ik ben Saartje -ook een schuilnaam- dus die naam ga ik nu ook gebruiken. Dat was dat.
Vandaag deed M heel aardig tegen me en heeft de hele speeltijd bij mij en Mi gestaan. Mi nu ik vanaf nu Grace, dat klinkt leuker! Grace zei dat ze naar de wc moest en liet osn 2 achter. Ik zag een paar nieuwschierige ogen achter het raam bij de wc's. Rarara... Ik zweefde toen hij na de middag langs me zat voor de knutselles. We hebben ons moederdagcadeau gemaakt van houtslijm. Of zo iets toch, het was een poeder waar je water in moest doen. Het zag er uit -en dat is geen belediging van brinta!- brintapap! Ik heb het toch maar niet geproeft :P
Ik maakte PIEP! Tja, stel dat mama dit las, dus het blijft een raadsel tot moederdag. Hij maakte een hartje omdat het hem niet echt lukte. Ik hielp hem soms en dan smolt ik als een sneeuwvrouw voor de zonneman. Ik ben HOPELOOS VERLIEFT!
Jammer maar helaas duurde het niet eeuwig en moeiste we opruimen. Na de school had ik en Fieke vioolles. We oefende onze examestukken en moesten naar een ander lokaal. Daar aten we onze boterhammen op. We hadden nog een lange dag op de academie! 20 na 4 moesten we daar zijn. Dan blijven we daar tot half 7 en dan begint het orkest. Het orkest stopte iets te vroeg (half 8 i.p.v. 8) omdat we met een klein groepje individueel de examestukken moesten repeteren met een pianist (man!!) Ik ben net terug thuis en wou meteen wat schrijven. Dadelijk komen oma en opa met ijs van de beste ijsmakers van de streek (en voor mij de WERELD!)
Zomersproeten deel 2: In de middagpauze keek Luca haar angstaanjagend aan. Hij was terug binnen de schoolpoorten. Ineens waren die zachte bruine ogen verandert in enge, kille ogen. Hij was bleek geworden en zijn bruine lokken haar lagen vreselijk. Blijkbaar zag niemand het want alle andere meisjes keken nog allemaal met rode wangen naar hem. Hun ogen smelte bij het zien van hem. Wandelde hij nu naar Layla? Zijn zombie ogen keken grillig door haar heen. Layla kreeg het koud en rilde. Ineens voelde ze een koude adem in haar nek. Snel en stuntelig draaide ze zich om. Daar stond ze dan: neus tegen neus met Luca. Ooit een droom, nu een nachtmerrie. "Ik.. kan het je utileggen," zei hij. Layla kreeg tranen in haar ogen. Wat heeft hij nog uit te leggen, dacht ze. "A..ander keertje?" zei ze stamelent. "Dan zit je er nog langer mee," zei hij en greep haar hand vast. Daar kreeg Layla dat gevoel van het bein weer. Een zachte hand die haar niet wilt kwetsen, door alles uit te leggne. Ze keek naar hem. Zijn ogen waren terug lief en zacht. "Kom na school naar de 3e wilg bij het stro van Willem, " zei hij. Willem was een oude boer met een groot erf. Hij komt nauwelijk bij de 3e wilg bij de oude stro hoop. Na school trilde Layla op haar benen. Waarom zei hij het niet gewoon, bedacht ze zich. Ze fietste door de zandstraat, waar de achterkant van Willems boerderij was. De wilg was te zien. Ineens twijfelde ze. Zou die Luca komen opdagen of haar weer in de steek laten? Vreemd genoeg kwam Luca aangelopen. Hij keek haastig om zich heen. Waarom zo gestrest, dacht Layla. Ze sprong over het hekje en rende naar hem toe. "Ik... Het klinkt raar..Maar," hijgde Luca. De bel van de dorpswinkel ging. Luca rende snel weg.Layla stond helemaal alleen, onder de treurwilg van de boer. Er rolde een traan van haar wang. Luca was verdwenen, weg. Zijn fiets lag zelf nog op de grond. Ze pakte een blad uit haar kladschift en schreef met drukletters: IK WIL JE NOOIT MEER ZIEN! Ze plakte het op zijn fiets. Waar woonde die Luca eigelijk? einde deel 2.
dag mensen, ik zit lekker op het terrasje bij ons thuis. Loris zit in de tuin de dabbelen en Loesje zit bij mama in de keuken te hopen dat er iets valt. Ik kan hier van genieten. Er zijn niet veel 11 jarige die dat kunnen doen. Zo genieten van iets kleins zoals: fluitende vogels, een vrolijke hond, lekker zonnetje,... Even stilstaan wat mijn ouders allemaal deden voor deze droom waar te maken. Ze bouwde een hele boerderij om in een wit, mondern huis en begonnen helemaal opnieuw. Gelukkig kan ik nog altijd naar de zelfde school gaan. Toch was de verhuis hard voor me. Ik vond het eerst geweldig: groot huis, enorme tuin, weide's voor mijn paardje,... noem maar op! Maar toen we hier kwamen wonen was het huis amper af. verschillende plaatsen hadden we geen vloer, we hadden geen enkele deur (op buitendeuren na), geen gordijnen, geen afrastering, geen vliegenramen. Je kan me geloven op m'n woord: HET WAS EEN HEL! Ook kan m'n paardje er nog niet staan want de weides zijn ver af van in-orde.Ik heb veel gehuilde en tegen alles zitten stampen. De ene teleurstelling na de andere. Ik vond de deuren (toen ze er net waren) afschuwelijk en ik begin nog niet over de gordijnen. Ik wou dat alles verwensen! Maar nu zijn ze bezig met de afrastering en komt de dag dat Zazou (paardje) komt natuurlijk dichterbij. Papa hoopt op begin de vakantie. Ik hoop veel eerder. Ik ben gewent aan de afgrijselijke gordijnen en vind de deuren nu wel OK. Het zijn ANYWAY-doors en dat betekent dat zezoals de naam al zegt: iedere kan op gaan. Je kan dus trekken en duwen. Eerst dacht ik: "wat een onzin," maar het is echt handig. Sinds dit huis er is leer ik dingen sneller te accepteren zoals ze zijn. Daarom geniet ik nu van mijn vrije dag van school, op het nieuw terras. Wat zijn jullie allemaal bezig op deze vrije dag (België) of op deze werkdag (Nederland)? Ik weet alvast wat ik ga doen: met moeke en mijn broer iets lekkers gaan eten. Wat dachten jullie van een heerlijke pannekoek met aardbei? groetjes, de x.
Iemand heeft mijn blog bekeken en mijn eerste stukje van welkom 4/5 gegeven. Persoon die dit deed:
DANK JE WEL! kben er echt blij mee
Nu ik toch bezig ben, wil ik wat vragen: mijn acc naam is zoals je misschien wel weet x!, maar ik zoek meer naar een schuilnaam. De - x, wordt meer dix... Dixy kan niet want dat klinkt niet. Dus wat denken jullie?
Layla keek voor haar. De zon scheen recht in haar gezicht. In de verte zag ze hem. Luca, de super knappe nieuwe jongen uit haar klas. Zo een knap persoon zou zij nooit krijgen. Nu had ze open spel: er was niemand bij hem. Ze bewoog stilletjes naar voren. Voetje voor voetje gleed ze langs de tuinhekjes. Haar hart ging tekeer. Dadelijk komt Sam, dacht ze. Sam was de grootste pestkop van de school, vreemd genoeg had hij Luca bij zijn vrienden betrokken. Doodsbang liep Layla naar Luca. Toen gebeurde iets wat ze verwachte: Sam stond ineens pal voor haar. "Kleine smurf, zo alleen hier?" bromde hij. Layla krom ineen. Sam was misschien niet veel groter als haar, maar hij was angstaanjagend. Layla trilde van de schrik en Sam grijnsde gemeen. "Oh, je bent op weg naar Luca?" zei hij, net hard genoeg dat Luca het zou horen. Luca deed niks en liet zijn donkerbruine ogen ronddwalen. Keek hij nu niet? Of misschien hoorde hij het helemaal niet. "Ikk.. moest na..naar de w..winkel v..vv..an ma..mama," stamelde Layla. "Dus dan heb je geld bij je..." stelde Sam vast en keek haar in de ogen. Layla kreeg klamme handen en probeerde weg te kijken. Het lukte niet, Sam zijn blik was zo vast dat ze niet meer kon wegkijken. Hij greep haar tas en trok hem van Layla's schouder. Ineens stond Luca bij hun. Hij greep Sam vast en duwde op een drukpunt. Sam krom ineens en viel op zijn knieën. "Waarom help je me, nu zit je in de problemen," zei Layla snel. Luca haalde zijn schouders op en slenterde verder.
De volgende dag ontweek Layla Sam. Toen ze in de klas zat, voelde ze zich bekeken. Snel keek ze rond. Was er niemand die haar bekeek? Buiten was het donker en grijs, het was een zonsverduistering. Een paar bruine ogen keken haar aan. Het was bij het raam. Was dat Luca? De schim deed teken dat ze moest komen. Layla twijfelde geen minuut en
zei tegen de leerkracht dat ze naar de wc moest. Nog nooit had ze eerder gelogen tegen leerkrachten, en nu deed ze het zonder na te denken voor Luca. Ze stond buiten en keek rond zich. Luca was nergens te bespeuren tot dat ze een adem in haar nek voelde. Ze draaide zich om en zag meneer Bombast. "Naar de wc niet waar," bromde hij. Hij wees dat ze terug naar de klas moest. Nog snel keek Layla om. Was Luca er echt niet. Ze zach een schim achter de containers, hij was natuurlijk gevlucht toen meneer Bombast er aan kwam. "Waar zijn de wc's," vroeg ze weer zonder na te denken. Bombast wees naar de andere kant van de speelplaats. Layla rende er snel heen voor dat ze problemen kreeg. Toen Bombast weg was, keek ze of Luca er nog was. Ze zag niks, geen schim te bekennen. De zonsverduistering was weg getrokken. Ze keek naar het bos tegenover de school. Daar kwamen massaal zonnestalen door de takken. Daar stond een jongen, nog erger: Luca stond daar. Durfde hij weg te gaan van school? Layla rilde en liep terug naar haar klas. "Leuk dat je nog leeft," bromde de leerkracht. Layla ging zitten. De les had geen zin meer, want ze dacht alleen maar aan Luca.
Ik zweefde toen hij na de middag langs me zat voor de knutselles. We hebben ons moederdagcadeau gemaakt van houtslijm. Of zo iets toch, het was een poeder waar je water in moest doen. Het zag er uit -en dat is geen belediging van brinta!- brintapap! Ik heb het toch maar niet geproeft :P "Laughing"){kind=icon}
