Ook ik lijd aan de typische bloggers ziekte, vol enthousiasme beginnen en met de regelmaat van de klok publiceren en gaandeweg iets slordiger worden om zodoende een paar dagen samen te vatten in een kort bericht. Ik zal het laatst vermelde symptoom proberen te onderdrukken en er toch een serieus epistel van maken J we spreken dus over donderdag en vrijdag, ik moet al een beetje graven in mijn geheugen wat er die dagen gebeurd is. Werken dat staat vast maar donderdag een korte dag want we hadden afgesproken te gaan winkelen zoals een school bakvissen. Echte kakelwijven op trot op zoek naar nutteloze rommel. We liepen door de niet toeristische winkelstraten en centra, onwaarschijnlijk groot, hele huizenblokken vol winkels die per blok allemaal hetzelfde verkopen. Wel handig om af te bieden, ik ben er behoorlijk bekwaam in geworden. Daar waar ik bij de eerste aankoop van 120 rmb naar 100 geraakte ga ik nu vlot van 120 naar 30 en soms zelfs straffer maar dat kan dan ook aan de belachelijk hoge beginprijs liggen. Er zitten echt wel grappige artikelen tussen, onder het motto make a copy and make it better wordt er hier vrolijk geproduceerd. Zo liep er ook ne gast rond met een trui van itaali of kan je odadis sportschoenen kopen. Overal tussen de winkels vind je eettentjes met eerder herkenbare en onherkenbare dingen, spannend. Je bijt ergens in maar weet niet wat, ik heb zelfs in de wandelgangen vernomen dat een hond uitlaten op eigen risico is, het zou kunnen dat er bij thuiskomt een stuk uit de rug is gebeten. Al denk ik dat dit een broodje aap verhaal is want toen ik in een hond wou bijten kreeg ik een kwaaie chinese blik in mijn richting. Das allemaal ni waar zene, ik wou alleen wel is hond proeven maar het is blijkbaar niet het goede seizoen en diepvrieshond is niet zo lekker naar het schijnt. Ik zal dus nog is terug moeten komen. We dwalen af, toen de gewone winkels sloten trokken we richting culturestreet voor de onvervalste souvenirjager. Als een echte kwajongensbende doken we de modelbouwwinkel in en lieten ons verleiden tot de aankoop van enkele helikopters met afstandsbesturing. Uiteraard was dit niet het enige wat we meenamen maar het moet een verrassing blijven voor de thuisblijvers daarom zal ik er niet verder over uit wijden. Het eerste wat we deden in het hotel was de helikopters testen tot groot jolijt van het kamermeisje dat een krant kwam brengen. De blik die vrouwen hebben als jongens aan het spelen zijn is toch overal ter wereld dezelfde. Deze inspanningen vroegen om een stevige maaltijd. Mijn collega’s hadden zin in steak en ik had geen zin om alleen op zoek te gaan naar local food. Geen probleem een goed stuk vlees gaat er bij mij altijd in. We trokken naar een bar waar ze t-bone steak serveren en duitse pils. Niet slecht maar we hebben al beter gehad. Het was toch weer een geslaagde dag. Vrijdag opgestaan met een iets minder goed gevoel, vermoedelijk heimwee, de vermoeidheid, slechte pils of iets anders. Niet getreurd het viel te negeren en vrijdag is altijd iets om vrolijk van te worden. Reeds vroeg begonnen de plannen voor het weekend op te borrelen. Dat we naar beijing gingen stond vast maar het programma daar moest nog aan gesleuteld worden. Zondag stond wel vast, we gingen voetballen met de chinese collega’s en in de namiddag een traditionele bruiloft. Een mooi vooruitzicht. Voor de rest was vrijdag niet veel soeps een beetje werken, wat rondlopen in de stad niet veel honger en vroeg gaan slapen.

Bijlagen:
P1000898.JPG (58.6 KB)   

De smog is terug vandaag, gedaan met het mooie verre uitzicht vanuit de hotelkamer. Mijn collega’s die hier al langer zijn zeggen wel dat ik nog geen echte smog gezien heb, ik kijk er niet naar uit. Onderweg lijkt het met momenten alsof je op een landingsbaan rijdt. Er is niks te zien links en rechts alleen een grijze muur en voor u een strook asfalt van een slordige 30 meter breed. Aangekomen op de site ben ik er direct ingevlogen en heb nog eens een toer gemaakt op de werf. Het blijft bewonderenswaardig hoe snel en efficiënt er hier gewerkt wordt met voor ons onooglijke machines of beperkt gereedschap. De mensen zijn wel altijd heel vriendelijk en blij als je hen begroet. Dit is niet zo moeilijk, ni hao en ze zijn vertrokken. Grappig deze korte begroeting is het startsein voor een lange chinese conversatie. Eigenlijk is het een monoloog die ik moet afsluiten met ting bu dong en dan ben ik bijna uitgepraat. Dan heb ik zoveel gezegd als goeiedag en ik versta het niet J als ik echt indruk wil maken, na nog een uitgebreid antwoord, trek ik nog een extra register open; mei wen ti (geen probleem). Vermits ik hier zo gesoigneerd wordt, zelfs de deur houden ze open als ik naar de werkplaats ga, is het meest gebruikte woord xie xie wat zoveel betekend als dank u. mijn vloeibaar chinees wordt waarschijnlijk even schattig ervaren als de engelse en zelfs nederlandse woorden die in mijn richting komen. ’s Morgens krijg ik hier een onvervalste goedag van het altijd lachende security meisje en de dagelijkse hoeveelheid it’s my pleasule ’s zijn niet te tellen. Terug gekomen in het hotel hadden we afgesproken om local food te gaan eten. twee jongens waren er eerder geweest en verzekerden ons dat het de moeite was. Ondanks het feit dat het maar drie straten verder was kropen we wel in twee taxi’s om de eenvoudige reden dat ze niet meer exact wisten waar het was. Gelukkig hadden ze een kaartje. De begeleide trip verliep ongeveer als volgt. Hier ist, hier ist, ja stopt den taxi dan, ok maar hoe, stop, here is ok, tjoep tjoep daartussen die bussen. Het laatste leek te werken achter ons hadden ze het ook door al zal de aanwezigheid van de tolk in die taxi ook geholpen hebben. We moesteniets terug lopen en kochten twee flessen rode wijn met de lyrische naam dynasty. Ze maakten de flessen open wat geen overbodige voorbereiding was. Twee deuren verder was het restaurant. Een gewone gang waar aan de straatkant twee vrouwen deegpakketjes aan het prepareren waren, de zogenaamde dum blin. Links stond er een toog of vitrinekast het was niet helemaal duidelijk en links en rechts verspreid een paar keukentafels met plastieken krukjes ter grote van een uit de kluitengewassen pot verf. Er zat veel volk en de baas was dolgelukkig ons te zien. Direct twee tafels tegen een en zes krukjes, een koppel limonadeglazen en ondertassen, de tafel was feestelijk gedekt. Hier kon je echt van de vloer eten, ik had zelfs de indruk dat hij gelakt was de menukaart was op de achterkant van een affiche geschreven en bestond uit drie kolommen. Ons initieel plan om kolom 1 te bestellen bleek niet zo verstandig volgens de tolk dus die kreeg een vrijkaart om ons te verrassen. Eerst wat koude dingen, champions, noedels, nog iets van groenten en tofu met gezouten ei. Tofu kent iedereen wel dat is die naar niets smakende substantie gemaakt van soja. Het gezouten ei is blauw, het duurt enkele weken voor dit klaar is en het smaakt naar ei. Best veel moeite dus voor een beperkt resultaat. Toch fijn het eens gegeten hebben. Dan kwamen de dum blin’s echt lekker die dingen. Het lijkt op dim sum maar het is het niet. Ze kunnen gestoomd, gekookt of gebakken zijn. Wij hadden ze met groenten en lamsvlees. Daarbij een pikkant kippetje om duimen en vingers bij af te likken. De twee flessen wijn waren gesneuveld tijdens de voorgerechthapjes dus moest er iemand helemaal terug naar de winkel. Twee minuten later stonden er twee verse flessen. Tijdens deze flessen hun levensloop kwam de eigenaar ons toedrinken met enkele flessen bier, welopgevoed als we zijn werd er flink beleefd geklonken. Het aantal kadavers steeg met de minuut. Na het uitwisselen van zes beleefdheden vroegen we de rekening en vielen bijna achterover. We hadden met zen zessen teveel gegeten voor een twaalf euro en erbovenop een riante hoeveelheid aan beleefdheid. Wat hou ik van dit china. Nu we toch bezig waren konden we beter voor onderweg nog een drinkenbus aanschaffen, we moesten per slot van rekening drie straten ver. De winkel op de hoek had gekoeld bier, snow. Met een stevige tred laveerden we richting hotel. Het voordeel is dat het bier hier het midden houdt tussen tourtel en corona, fris en slap naar onze normen. Aan het hotel was ons wandelrantsoen nog niet op en gingen we op het eerste balkon zitten om de andere gasten niet te storen. Jan willem de hollandse hotelmanager met een jong gezicht dat bij ons beter bekend staat als babyface kwam er vrolijk bij zitten. We hadden het over een mogelijke anschlus van holland bij vlaanderen, begrijpelijk dat hij dit wenste maar als rechtgeaarde belgen waren we niet bereid om een paar van onze belangrijkste trappisten te ruilen voor het heineken afwaswater. Toch een gezellige babbel en wees gerust we hadden het ook over meer beschaafde dingen maar daar wil ik deze blog niet mee vervuilen J als tevreden culinair ontdekkingsreiziger viel ik in slaap na een paar telefoontje met het thuisfront.

12-03-2009 om 15:18 geschreven door wim  

Een maandagochtend is overal ter wereld hetzelfde, de goesting is ergens in het weekend blijven plakken en met het verstand op nul en blik op oneindig word je meegezogen in het kielzog van lotgenoten. Deze stroom wordt het woon-werkverkeer genoemd en is hier navenant. Echt overdrijven moet ik ook niet want het werk op de site valt best mee. Ik kan met hulp van een tolk goed communiceren met de betrokken mensen en de meeste spreken zelfs een goed mondje engels. Mijn beperkte kennis ervan is ook toerijkend en we hebben nog altijd de internationale gebarentaal. Al is die toch niet zo internationaal als ik in eerste instantie dacht. Als er zich problemen voordoen maak ik gebruik van de hollandse gebarentaal; wijzen, nederlands roepen en ja of nee knikken. Wel voeg ik er een licht belgisch karkater aan toe, een mondiaal verstaanbare antwerpse tongval en veel gelach. Bijzonder efficiënt, al moet je wel opletten. Tanden laten zien kan hier als agressief ervaren worden, een bescheiden hand voor de mond voorkomt dit en beperkt het risico dat je je gesprekspartner onderspuwt. Het is dus waar wat ze zeggen, wij zijn goed in talen J de mechanische problemen (waarvoor ik hier ben) vallen zeer goed mee. Ik heb elke dag een paar dingen waar ik naar moet kijken of advies over moet geven, voor de rest leer ik hoe een windturbine werkt en waar de grote uitdagingen liggen. Als dankbetuiging word je dan even aangeraakt. Grappig, soms ben ik te snel weg en dan loopt er iemand achter u om toch nog snel even een arm of hand aan te raken. Zeer beleefd, ik probeer er dan ook op te letten niet te snel (weg) stappen en een beetje semmelen aan de deur. Uiteraard moet je er soms even mee zwanzen en dat kunnen ze hier dus ook al, snelle studenten die chinezen J na de gebruikelijke rijst groenten vlees lunch maken we nu deel uit van het officiële pluimvoetbal circuit. Daar zijn de rollen omgedraaid en spijtig genoeg leren wij niet zo snel. Ik denk toch dat het ligt aan die werkschoen die zijn zo zwaar en lomp dus de fijne tikjes tegen de shuttle kunnen wij vergeten het doet me denken aan die voetballende olifanten. Te zien aan de reacties van onze medespelers ben ik niet de enige die dit denkt. Ik heb in de namiddag sven (van it) uit de nood geholden door de koeling van de airco te helpen ontluchten, zelfs daar hebben ze wel eens mechanische problemen. Ik heb dus even voor de helpdesk van het serveronderhoud gewerkt J Hoe futloos zo een maandag ook begint hij eindigt meestal vrolijk, ook deze keer. Met zijn zessen in het busje naar ’t hotel wordt er wel wat afgelachen. Het was al redelijk laat toe we er aankwamen en ik had nog een telefoonconferentie te gaan met de spanjaarden. Daar zitten ze ook niet stil, spijtig. Een uur aan een stuk ben ik daar nog mee bezig geweest en ik kwam dus redelijk suf op het afgesproken uur aan in de lobby. De collega’s trokken, mede door mijn verschijning, snel de conclusie. Eten aan het hotelbuffet ik was er niet echt rouwig om. Wat ervaringen uitwisselen, zwansen, de manager pesten, pintje drinken, nog is een telooreke volscheppen, kortom de gewone gang van zaken. Terug op de kamer was het in belgië ongeveer 5 uur, ideaal dus om nog eens met de webcam te bellen. Bijzonder aangenaam om de achtergebleven vrouwtjes te zien bewegen. Anthe vindt het plezant maar wil wel snel de camera pakken, het ziet er ook zo speelgoedachtig uit hé. Als dat niet mag dan maar verder spelen. Fijne beelden om naar dromenland te vertrekken.

11-03-2009 om 07:37 geschreven door wim  

Een onwaarschijnlijk luxueus hotel was dat daar aan het vliegveld, tis om ongemakkelijk van te worden. toch heb ik genoten van het bad en ondertussen gekeken naar de finale vrouwenrugby best een aparte ervaring. ’s Morgen rustig alle ingepakt en naar het ontbijtbuffet getrokken voor een stevig ontbijt want het beloofde een mooie dag te worden met een rijk gevuld programma. De taxi stond voor en we reden richting grote muur. Ik had via een collega die hier een jaar gewoond heeft gehoord dat er een mooie wandeling van een halve dag was over een niet toeristisch stuk van de muur. Dat moesten we vinden, helaas waren de dorpjes of stadjes vanwaar we konden vertrekken niet gekend bij de tolk nog de chauffeur dus vroegen we dit maar in het hotel. Pech ook daar niet bekend. Gelukkig is it erbij, die mannen hebben altijd al de laatste snufjes op elektronisch gadget vlak en een plip later verscheen op google maps de plaats. Éen probleempje, het bleek reclame te zijn voor een rondrit en daguitstap naar daar maar geen locatie. Kak zeggen wij dan, choeng zeggen zij dan J dan maar naar de toeristische plaats. Een uurtje rijden later waren we er, wat een prachtig landschap, bergen zoals ik ze enog niet gezien heb. Niet onwaarschijnlijk hoog maar een andere kleur en vegetatie dan wat je bij ons in europa gewend bent. Het is zo een beetje zoals in de picos de europa maar dan minder spits en de rotsen hebben een provencaals kleurtje in tegenstelling tot de vegetatie die dan weer totaal geen vergelijk vindt. Op de parking nog wat rondvragen naar de ander locatie, het was er inderdaad druk. Veel chinezen hebben de muur zelf nog niet gezien, en ik maar denken dat je die van overal kan zien, wat een beperkt chinabeeld hé. Bleek dat het vandaar nog een 2 uur rijden was en dan 4 uur wandelen en nog terug. Niet echt een goed plan dus. Niet getreurd de muur was daar ook, het is het stuk waar ons tommeke gereden heeft maar helaas niet echt een rol van betekenis kon opeisen. Wij dus naar de ticket balie en voor 4 euro kan je erop. Best indrukwekkend die stenen slang over de bergruggen. We hadden ze al langer in het vizier maar als je erop staat dan besef je pas hoe gigantisch dit bouwwerk is. Opgetrokken om den dhjengiz tegen te houden maar tot in de jaren tachtig bleef het een belangrijk militair onderdeel. Blijkbaar is de grens tussen rusland/mongolie en china een vlakt dus op een paar uur ben je in bejing met een veroveringsleger. Je kan twee trajecten nemen daar in Badaling, links en rechts oftewel een langer steil stuk of een korter minder steil stuk, oftewel een sportief rustig of lam druk stuk. Sportief als we zijn en met een trip van 4 uur in het achterhoofd kozen we links. Dat het steil was dat was duidelijk, een stevig stukje klimmen, dat alleen al maakt het nog indrukwekkender. Jammer dat het zo goed gerestaureerd is, het ziet er nog net te nieuw uit maar ja je kan niet alles willen. Het eerste stuk krioelde het nog van de chinezen (een belangrijk deel van de titel) maar na een kilometer of zo werd het aangenaam rustig, ideaal voor de dynamische fotograaf. We schoten er een hoeveelheid foto’s die in het analoge tijdperk even filmrol gekost moet hebben als afstand die aflegden. Het einde van het traject werd aangegeven met een bordje no visitors waar we uiteraard iets aan konden veranderen. Het volgende stuk was authentiek en verweerd maar het betreden bleef een wild plan wat we uiteindelijk niet ten uitvoer brachten. Een vrolijke terugtocht wenkte en een heerlijk ijsje + café frappé was de beloning voor de dynamisch sportieve toerist. Kort overleg dirigeerde ons naar de auto en 5 minuten later lagen we rustig te ronken op de achterbank richting verboden stad. Gisteren nog een onberijkbare droom vandaag misschien werkelijkheid. We geraakten er op tijd en onze chauffeur vertrok reeds met de bagage richting hotel in tianjin, mooi ze weten wel hoe bezoekers in de watten te leggen die chinezen. Zomers gekleed konden we de verboden stad bezoeken. Een prachtig staaltje van chinees vakmanschap, enkele honderden jaren oud volledig opgetrokken uit hout en keramiek prachtig. Wel een type voorbeeld van grootheidswaan en buitenproportionele decadentie, versailles verbleekt hierbij en wordt spreekwoordelijk gedegradeerd tot tuinhok. De verboden stad ligt nu nog steeds pal in het midden van bejing met de lengteas perfect noord zuid. Hier mocht alleen de keizer lopen, daar rond was een symmetrische stad gebouwd voor leger, knechten en een harem van een slordige 3000 vrouwen. Die mensen konden naargelang hun positie aan de hofhouding zijdeuren of lager gelegen etages gebruiken. Er zijn een vijftal wallen gebouwd rond de stad en ze ligt op zeven vloeren. Er moest maar eens een schurk op het idee komen een tunnel te graven. Alles in dezelfde stijl en voor elke gelegenheid een apart gebouw. In het zuiden is een gigantisch plein waar de boeren hun waar konden komen aanbieden en overal waar je komt staan gigantische koperen potten waarin er geurende kruiden werden verbrand met als doel de stad in een mystieke welriekende mist te hullen. De keizer had zelfs de controle over de tijd. Achteraan was er een klein stadstuintje met wat rotsen bomen met twee stammen vijvers goudvissen, prigodes (een kruising tussen een pagode en een prieeltje) kortom een sober hofke J wij liepen er drie uur door en hebben nog niet de helft gezien, als ge in de buurt zijt moete daar zeker is langsgaan. Nu we er toch waren gingen we ineens is op het tien an men plein staan. We geraakten er via een ondergrondse oversteekplaats waar een veiligheidscontrole was. het grappige is dat ze vooral op zoek zijn naar aansteker of lucifers, het ligt er daar dus vol van. Een aangename vaststelling, alle veiligheidscontroles worden uitgevoerd door vrouwen, wij moeten dringend een wetsvoorstel indienen dat dikke mannen met een snor en stratemakersdecolleté verbiedt om te fouilleren. Op het plein heb je een onwaarschijnlijk wijds zicht ik ken de afmetingen niet vanbuiten maar het is gigantisch. Allemaal goed maar er stak ne gemene belgischen dorst op, we gingen dus op zoek naar een locatie om wat uit te rusten en de inwendige mens te versterken. Een belgische bierbar werd ons aangeraden, enigszins wantrouwig stemden we toe. Ons lesje hadden we geleerd, geen auto vandaag maar met de metro, wat een mooi systeem. Elke 3 minuten is er één en het kost 2O cent, toepasselijke oosterse wijsheid; tzijn gekken die met de auto door de stad trekken. Twintig minuten later zaten we in de ambassadebuurt, da is de meir en brussel nieuwstraat te samen maar tien keer groter. Een stevige wandeling en wat gedraai zorgde ervoor dat we de weg niet echt kwijt waren maar duidelijk zeggen waar we waren lukte ook niet. Dan maar de eerste de beste voorbijganger aangesproken, een duidelijk britse jufvrouw, met de vraag do you know the belgian beer bar? Yes, which one? Haha, die mannen weten wat goed is, naar de tree (zo heet de bar). Ze ligt in een straat die nauwelijks deze naam waardig is en niet te vinden voor wie er nog niet geweest is. We werden vrolijk toegelachen door een lichtreclame van de konick met het vertrouwde bolleke erop en aangenaam verrast kwamen we in een echt bruin café. We eigenden ons een barkruk toe en begonnen te bladeren in de kaart. Indrukwekkend, van ’t vat hebben ze de koninck (alleen nu dus ni, choeng!), hoegaarden, tsingtao de locale christal maar dan iets minder en nen ierse stout. Verder alle trappisten wat abdijbieren, fruitbieren, kwak en nog vele anderen. Je kan er ook belgischen boef eten, steak met frieten, stoofvlees, stoemp en er is een houtoven waarin er naar het schijnt lekkere pizza’s worden gebakken. Na ne rode chimey en ne rochefort 10 dan maar een  twe duimen dik steakske besteld, bleu gebakken en zwarte pepersaus, ni verkeerd en nog goe gebakken ook. Met deze fond kon er nog een rochefort 10 bij. Het was laat genoeg voor een vlotte taxirit die ons naar een gigantisch en modern treinstation bracht, nog een souvenir van de spelen. Het is een ufo die meer weg heeft van een vliegveldterminal dan van een station. Een ticket voor de bullet, een chinese hoge snelheidstrein, naar tianjin kost 58 rmb ofte 6 euro en een half uur later ben je ter plaatse. Stewardessen begeleiden je naar je plaats en er is water beschikbaar voor iedereen, zoals eerder gezegd ze weten van aanpakken die chinezen. Topsenelheid tijdens onze rit 331 km/h, en niks geoveld. Even aanschuiven voor een taxi, op zondagavond keren veel mensen terug van familiebezoek en iedereen gebruikt de taxi. Tien minuten later zaten we i n het hotel en pikten onze bagage op. De hereniging met de andere collega’s, die zich hadden laten masseren en met warme glazen bollen en motief op hun rug lieten zuigen zoals het leek alsof ze een zeer innig contact hadden met een reuzenoctopus, dwong ons nog een afsluiter te nemen in de lobby. Een unieke gelegenhied voor het uitwisselen van ervaringen en wat zwansen met manager. Nen hollander, dus we kunnen in ‘t nederlands lachen en onderhandelen. Zoals ze zo mooi zeggen, niet bijten in de hand die je voedt; met als gevolg dat den hollander jan-willem voor ons, al een paar flessen wijn schuldig is en ons een verrassing belooft als we een spaarkaart bier voldrinken. Uiteraard werd heineken geschrapt, en voor elk dubbel belgisch bier mogen we er een ander schrappen. We zullen er nog geraken en anders onderhandelen we nog beter. Op de kamer gekomen wachtte daar de bagage maar was ik zo voldaan dat ik niet meer achter de computer kon kruipen. Nog wel met het thuisfront gebeld wat altijd een dubbel gevoel achterlaat. Blij natuurlijk omdat ik iedereen nog is hoor maar spijtig dat de bodylanguage achter wege blijft. Zelfs de webcam lost dit probleem niet helemaal op al is het een verbetering.

10-03-2009 om 08:47 geschreven door wim  

Zoals je straks zal kunnen lezen werd het een beetje laat gisteren om nog een vers bericht op de blog te zetten. Niet getreurd ik zal er een lange en uitgebreide editie van maken, aan stof zal het me niet ontbreken. Het eerste weekend was dus goed begonnen en de planning was veelbelovend. Er vertrokken enkele collega’s op onmogelijke uren waardoor een hotelkamer in Bejing de ideale oplossing was. Uiteraard sprongen wij (sven en ik) als creatieve geesten graag op deze kar en regelden ook een kamer. Dat bespaart op de transportkosten en we verliezen er geen tijd mee. Om 8 uur werden we met zijn vijven opgepikt, 2 vertrekkers, wij en een tolk. De tolk moest echter nog gaan solliciteren bij hansen voor een vaste job en kwam dus achter. Blijkbaar is hij maar tijdelijk in dienst om te vertalen maar is hij materiaaldeskundige en die hebben we hier ook nodig. Geen probleem met een uitgebreid ontbijt achter de kiezen de wagen in richting bejing. Halverwege een korte pi(t)(s)stop langs de autostrade gaf een ons een interessant zicht op de chinese campagne rond verkeersveiligheid. Ze zetten gewoon enkele autowrakken uit accidenten neer naast het gigantische toiletgebouw, ze hebben er zonder overdrijven een zestigtal pisbakken, als bewustwording. Daar kunnen wij met onze klikvast ook achterin toch een puntje aan zuigen. Ze gebruiken ook de achterkant van de verkeersborden om met grappige iconen uit te leggen dat je beter niet rijdt in beschonken toestand of als je moe bent, … . Ik vind dat best een goed idee. Zo heb je als tegenligger ook iets aan die grote borden, ik heb er nog geen goede foto van kunnen nemen maar zal dit doen. Ik begin getraind te geraken in rijdende kiekjes. Onze eerste actie in Bejing was niet echt spectaculair maar daarom niet minder overweldigend, inchecken in het hotel. Er was daar vlakbij één of ander beurs bezig waardoor er een slordige 30 mensen wilden inchecken. wij hadden een reservatie dus konden via de fastlane. Tis te zeggen 1 van ons 3 maar geen probleem dat werd direct geregeld. 10 minuten later zaten we weer in de taxi richting olympisch dorp. Een beetje vreemde keuze als eerste bezoek voel ik nu denken en ik kan dit enkel beamen maar er is een zeer logische verklaring voor. Onze architect van de fabriek was er bij en die had al enkele bejing trips op zijn palmares zonder het vogelnest te kunnen afvinken. Geen probleem voor mij, er is toch  nog tijd voor andere hoogtepunten. Het stadium is best knap en indrukwekkend maar toch oogt het kleiner dan ik had verwacht. Dat is altijd het geval met deze sporttempels. De zon stond prachtig aan de hemel ideaal weer voor de digitale amateur fotograaf. Enkel dat stijve geposseer is niet echt mijnen dada dus introduceerde we het dynamische fotograferen. Eerst neem je een stijve geposseerde houding aan (de statische foto) en de volgende foto is dynamisch, een vrolijke sprong of andere capriool voor een bezienswaardigheid is zelfs fijn. De mensen rondom beginnen dit zelfs te kopiëren. Ik kan het iedereen aan raden om vriend van de dynamische fotografie te worden. in het stadium zelf waren we niet alleen, eigenlijk nergens dat is de chinese vaststelling, en werden blijkbaar aanzien als attractie. Een troep giechelende chinezekes, ge steekt er overal minstens ne kop bovenuit, komen dan rond u staan om een foto te pakken. Grappig, eerst dank je dat ze verlangen om een groepsfoto van het te nemen maar dat is dus niet. Als wederdienst namen zij dan van ons dynamische foto’s een gezellig sfeertje daar op de olympische piste. Nog snel even de mascottes knuffelen en dan waren we klaar om bejing verder te ontdekken. De olympische site is bijzonder groot en indrukwekkend, er is een wolkenkrabber met kuif en voorlopig staat de watercube er ook nog. De moeite om eens een kijkje te gaan nemen. Groot was mijn verbazing toen bleek dat de schildpaddenschubben waaruit dit gebouw bestaat niet hard zijn maar gewoon opgeblazen ballonen. Een ideale isolatie en waterbestendig, handig voor een zwembad zeker als je dan nog 2 muren hebt. Een indrukwekkend staaltje bouwkunst die olympische site. De engelsen kunnen verdorie uit hun pijp komen om dit te evenaren of overtreffen binnen 3 jaar. Het was ondertussen al half drie dus moesten we dringend richting verboden stad want de ticketverkoop stopt om half vier. Zonder lunch terug in de auto, een slecht idee. Niet alleen niet eten in china maar ook die auto. De stad krioelt echt alleen de mobiliteit is vergelijkbaar met de antwerpse ring tijdens de spits maar dan voor elke straat. Chinezen rijden rustig want anders wordt het risico op ongelukken te groot. Eenmaal de theoretische baan bepaald gaan ze ervoor en wordt er maar zelden vanaf geweken of gestopt maar ik heb nog geen onveilig gevoel gehad. Wat we niet wisten was dat het tweejaarlijks volkscongres van de partij bezig was. Vanuit elke streek, stad, regio of dorp komt er dan een verkozen vertegenwoordiger naar bejing om over belangrijke wettelijke aanpassing te discussiëren. Een paar duizend man dus en daarom wordt de verkeerschaos iets minder overzichtelijk. Wij schoven dus richting verboden stad en tien an men en stonden via de telefoon in contact met de tolk die daar al was, hij had gebruik gemaakt van de bullettrein en metro (later hierover meer). Een vijfde collega die een rondreis van gieterijen beëindigde was er ook al. De tijd ging sneller dan wij et de auto en dus kwamen we er te laat aan voor een bezoek aan de verboden stad, brute pech. We konden nog wel de tien an men gate tower bezoeken. Wereldwijd gekend, dit is het pagode-achtige gebouw met de foto van chairman mao. Van op het balkon heb je een mooi zicht over het plein, het parlement en het groot museum. In deze toren is ook in 49 de communistische republiek gesticht. Alles was rijkelijk versierd met wapperende rode vlaggen een mooi beeld. Na dit bezoek waren we nog steeds niet verenigd met een bijkomend probleem, de telefoon van onze tolk zijn batterij was plat. Volledige radiostilte dus. Geen paniek als je een kop boven iedereen uitsteekt en een opvallende jas met hansenreclame hebt. Vroeg of laat word je dan opgemerkt. Niet enkel door onze tolk natuurlijk ik kreeg weer veel vrienden al wilden ze me enkel de grote muur laten zien of een boek verkopen, vrij oppervlakkig dus en niet warvoor ik hier was. Sprong er ineens ene op mijne rug maar het bleek den tolk te zijn, ge ziet da komt wel goed met zone frak hé. Wij terug richting plein en wie verscheen er daar collega nummer 5 we waren dus compleet. Door het congres mochten we niet op het grootste plein ter wereld en konden we er dus enkel rond lopen. Een stevige wandeling later zaten we in de bejing culture street een nieuw aangelegde winkelwijk voor de toerist. Het was een combinatie tussen disney –en bobbejaanland maar dan met chinezen oftewel teapotparadise. Ik had me in het olympisch dorp en in de tien an men tower al laten verlijden tot de aankoop van enkele gadgets en was mijn behoefte voldaan. Een goed uur wandelen later werd het tijd om nog eens van de rijke chinese keuken te genieten. Wat kan je in beter eten dan bejing eend, ni veel denk ik. Wij dus onder onduidelijke begeleiding naar één van de gekendste restaurants die hierin gespecialiseerd zijn. We werden er naar de tweede verdieping begeleid en liepen door een lange gang versierd met foto’s en handtekeningen van hoogwaardigheidsbekleders van over de hele wereld. Weldra zal onze afbeelding hier ook hangen te pronken was een gemeenschappelijke gedachte die ons door het hoofd vloog. Uiteindelijk kwamen we terecht i neen zaaltje waar er nog een aantal tafels stonden. Ze hadden hier een menu voor zes dus nadenken was niet nodig gewoon instemmend knikken was voldoende. Zes biertjes erbij en het feest kon beginnen. Naar goed chinese gewoonte dronken we elkaar toe, beter nog elke keer er iemand drinkt tikt hij met zin glas op de tafel (meestal is er wel een glazen stuk) en de rest is dan beleefdheidshalve verplicht te volgen. Een fijne gewoonte en zeer sociaal. Zo zorg je ervoor dat iedereen zijn fles op het ongeveer op hetzelfde ogenblik leeg is. Dan kwamen de eerste lekkernijen eraan. De vliesjes van tussen de eendentenen, de eendentong iets van de vleugel waarvan ik niet wist dat een eend dit had. Alles rustig vastpakken met de stokjes en smakelijk verwerken. Al was het enige met smaak de tong de andere dingen waren vooral krakende tandvulling. De soep werd heet geserveerd en onze tolk vertelde dat dit wel eens de oorzaak kon zin van de redelijk stevige prijs, haaienvinnen soep. Eigenlijk wilde ik dit niet eten uit principe vermits ze deze beesten ontvinnen en dan teruggooien in plaats van ze helemaal op te eten. Maar nu ze toch stond te dampen voor mijn neus ging ze goed binnen. Wel lekker maar nu ook weer niet van dien aard dat je er de hele haaienpopulatie voor moet reduceren. De glatige champions waren heerlijk maar moeilijk te vangen. Dan kwam het voltallige zaalpersoneel met in hun kielzog een chef voorzien van 1,5 geroosterde gelakte eend. Het gevoel een staande ovatie te ontketenen kon ik nog net onderdrukken maar een verlekkerend geschuifel op de stoel kon ik niet weerstaan. Met de precisie van een chirurg werd het vlees van de karkas gescheiden. Een vrolijke serveuse maakte per persoon een pannenkoekje als voorbeeld waarna ons westers gestuntel kon beginnen. Om duimen en vingers ij af te likken. De betaling had nog wat voeten in de aarde, we werden getrakteerd maar de visa terminal had een paar problemen. Vier geweigerde kaarten later trokken we met de hele delegatie naar een ander verdiep waar de betaling wel succesvol was. Onze chauffeurs stonden ons op te wachten op de parking, de hotellobby lonkte. Na het afscheid van de collega’s kroop ik in een heerlijk verkwikkend warm bad en deed zoals de foto vorig bericht verraadde nog wat redactie werk. Om meer foto’s te kunnen plaatsen zal ik de lange sessie splitsen.

09-03-2009 om 16:37 geschreven door wim  

Gisteren was eerder een rustige dag en gelukkig want ik had behoorlijk slecht geslapen. Of gelegen beter gezegd want van slapen kwam er niet al te veel in huis. Ik vermoed dat ik een jetlag met enige vertraging heb opgelopen. Het gevolg niet al te glorierijk in de ochtend en tot overmaat van ramp een snotkop en schuurpapierkeel. Deze passage moet er even in omdat het anders een al te goed nieuws show wordt en dat kan ik de fans niet aandoen. Niet getreurd een goed chinees ontbijt, gestoomd brood verzacht de keel fantastisch, en ik kon weer de taxi in. Op het werk was het de gewone gang van zaken, mister wim are you in a meeting? Hiermee beginnen ze allemaal hun vraag en dan volgt er meestal een onbegrijpelijke uitleg over een technisch detail. Vanzodra ik teken doe om naar het probleem te gaan kijken komen de pretoogjes en brede glimlach te voorschijn. Qua werkvoldoening kan dit tellen. Na de lunch op site, noedels deze keer met een rode soep en groenten + vlees, ik zal ze niet benoemen anders overlaad ik deze blog. Na de lunch dus gingen we, de belgische arbeiders delegatie, svan van it en ik, met alle dames van den buro en enkele gasten pluimpje stampen. Echt wel plezant, je moet je een grote kurkenstop voorstellen met pluimen in zijn gat die je dan zo acrobatisch mogelijk naar de anderen in de cirkel stampt. In het midden staat de spelverdeler, je mag met alle lichaamsdelen de pluimenstop controleren maar als hij de grond raakt valt hij dood. Een goede manier om enige ontspanning en beweging in een burojob brengen. Een relatief korte middag later terug de taxi in richting hotel. We hadden geluk dat deze nog buiten de omheining stond want er had een camion met cement platten bang gekregen midden in de doorgag, een lastig probleem om op te lossen. Ik weet niet hoe het is opgelost maar da zie ik maandag wel. We maakten een korte toer door de stad en leidden een derde naar culturestreet voor de nodige souvenirs voor de thuisblijvers. Het was mooi geweest en met de plannen voor het weekend besloten we in het hotel te eten. wederom drie buffetten warm-koud, vis-vlees, zeevruchten, groenten, teveel om op te noemen laat staan te eten. alles werd er naar eigen goesting à la minute klaargemaakt met drank à volonté voor 108 RMB. Dat is een slordige 10 euro, ik weet redelijk duur maar nu ook weer niet om van omver te vallen. We hebben hier al met 6 man gegeten voor een kleine 17 euro, dat zijn de betere. Op tijd in bed want om 8 uur vertrok onze taxi richting Bejing. Het is hier nu 1 uur ’s nachts en morgen vertrekken we vroeg  naar de grote muur, ik zal dus maar in mijn bed kruipen. Om er een echte screenscroller (naar analogie met pageturner) van te maken plaats ik alvast wat foto’s van vandaag en weet je dus wat er morgen zoal op het programma staat.

07-03-2009 om 00:00 geschreven door wim  

Het is nu vrijdagavond tien uur. Ik heb er weer een dag china opzitten. Maar laat ons niet op de zaken vooruit lopen, per slot van rekening is er gisteren ook nog van alles gebeurd. Het opstaan begint stilaan een ritueel te worden zelfs drie buffeteilanden went J. Onze vaste taxi chauffeur met de chinese volkswagen passat voorzien van de nodige chromé stond ons op te wachten om naar de fabriek te gaan. Onder een heerlijk lentezonnetje reden we door de krioelende ochtendspits. Op het eerste zicht lijkt dit zeer chaotisch en gevaarlijk maar een iets langere observatie leert me da ze het verdorie goed onder controle hebben. Iedere gaat rustig zijn eigen weg en maakt middels licht of gewone claxon duidelijk dat hij er aan komt. Zonder deze attributen ben je gedwongen om beter uit te kijken en te wachten indien nodig. Dit kan zelfs tussen rijstrook 5 en 6 zijn als je een gewone baan oversteekt. Auto’s hebben voorrang omdat ze de ideale combinatie van snelheid en kracht hebben gevolgd door de iets tragere bussen en /of camions. Dan krijg je de twee drie en meerwielers die aangedreven door een tweetaktmotor overal tussen snorren maar toch plaats maken voor eerder genoemde. Je ziet hier ook heel veel elektrische fietsen, daar kunnen wij  nog wat van leren. 70% van de tweewielers zijn elektrisch. De trappende medemens slalomt ertussen door en de voetgangers stappen rustig en wachten hun kans af. je mag nooit snel oversteken dat zou heel het systeem in de war brengen. Toepasselijk oosterse wijsheid; rap overgaan is dag naar de maan. Op het werk verloopt alles vlotjes, de werf leeft echt elke dag staat er wel iets bij. Toch was er blijkbaar een kleine schermutseling bij de bouwvakkers die met zen twintigen hun woede koelden op een toyota buske. Een halve dag later waren de glasscherven eruit geklopt de spiegels terug vastgeplakt en tufte het ding gewoon huiswaarts. Wat wij voldaan ook deden tegen een uur of vijf. In het hotel snel even de nodige werkspullen droppen en de stad in. Het hotel ligt vrij centraal en ik heb vanuit mijn kamer op de 18^de verdieping zicht op een reuzenradbrug. Zeer geslaagde combinatie alleen draait het nog niet. Hopelijk lukt dit voor ik terug kom. Sven (mijn collega) en ik trokken terug de brug over en gingen nu eens de niet toeristische buurt in. Een winkelcentrum voor inox potten en voddekes, grappig maar niet echt wat we zochten. Iets verder was er een winkelstraat, te verstaan een straat met kraampjes erop. Te vergelijken met de constante markt in de amsterdamse pijp maar dan in t chinees. Ge kunt er uw broek laten naaien waar ze bijstaan of uw elektrische fiets laten repareren. Ze lassen zelfs op straat de stukken terug aaneen als het nodig is. Op een hoek was er een kraam met een slordige 120 soorten satés maar den honger was nog ni meegekomen dus hebben we dit even laten links liggen. Terug in het hotel genoten van een trappist, jaja ge leest het goed geen tlappist maar een onvervalst belgisch exemplaar. Ze hebben hier een mooie collectie; orval, chimey, rochefort 6!, duvel, leffe, … . en het mooie is als je de hele (spaar)kaart hebt opgedronken krijg je een seclet supplies. We zullen er is voor gaan al zal ik gewoontegetrouw wel afbieden om de niet bieren van de kaart zoals heineken te schrappen. Een ander restaurant kruiste ons pad en lap twas weer van da. Een grote draaischijf lekker eten werd vrolijk beroerd en leeggevreten. Eén van de toppers was de frisse vis die we reeds kenden toen hij nog zwom onder de naam meno. Hij werd nog even smakelijk gepresenteerd in een plastiek zak aan de tafel en kwam dan heerlijk gestoomd onze avond opvrolijken. De tijd vliegt op zulke momenten en aan de andere kant van de aarde wachtten kaat en anthe achter de webcam. Al joggend langs het water kwam ik nog net op tijd binnen in het hotel en hebben we heerlijk handkussend naar elkaar gebeld. Het meest romantische ogenblik in dagen . een slaapmutsje later lag ik te lezen in bed.

06-03-2009 om 15:56 geschreven door wim  

Dag twee in het land van de lotus begon wederom in stijl, het ontbijtbuffet was geen schraal gedekte tafel met een taloor zwetende kaas en een verdorde sausis. Integendeel ik werd overdonderd door drie buffetten, een europees met een uitgebreid eierpallet, spek, worst kaas ham, bonen, zesendertig soorten brood donuts, croissants alle noemt maar op het stond er wel tussen. Ernaast was een chinees buffet met gewokte groenten, gestoomde kippenpoten, dim sum allerlei pasteitjes, onduidelijke dampende potten en een kleurenpallet aan sausjes. Voor de kleine honger waren er dan nog enkele schalen fruit, dagverse salades, rauwkost, een batterij sapjes en een licht verteerbaar yoghurtje. Een vriendelijke chinees bood een koffie of thee aan die ik uiteraard niet kon weigeren. Daarbij een schoon bord vol spek en ei geschept kwestie van enigszins versterkt aan het chinese buffet te kunnen aanschuiven. Gisteren waren de groenten nogal schaars dus vulde ik een mooie bol met brocolli, peultjes, iets geel wat noedels en gestoomde kippenpootjes. Geen boutjes wel te verstaan maar drie gemarineerde tenen aan elkaar. Knapperig, de beentjes waren zoals in de rest van de kip niet eetbaar. Vakkundig uitspuwen was de boodschap, gelukkig heb ik tijdens het wijnproeven kunnen oefenen. Het viel best mee die kippenpoten, ze staan zover uit elkaar dat er geen tenenkaas tussen kan, dat scheelt. Gezond en gevarieerd eten is belangrijk dus een fruitschaal mocht niet ontbreken. Ook daar slagen ze erin om enkele niet te plaatsen seizoensvruchten te presenteren die allen gewillig door de slikker gleden. Een koffie later was ik eigenlijk rijp voor een middagdutje maar ik ben hier om te werken hé. De taxi pikte een collega en mij op en we reden vrolijk toeterend naar de fabriek. Tianjin is een grootstad met 14 miljoen inwoners en die trekken allemaal naar het werk rond dat uur. Veel elektrische brommers, fietsen, autos, bussen, camions en van die rijdende golfplaten. Een gekrioel van jewelste, de voetgangers ertussen blijven er stoïcijns onder, ik dus ook. Enkel dampende beekjes en de mondmaskers verraden dat het er niet altijd even proper aan toe gaat. Op de site kennis gemaakt met veel collega’s zoals, wei, wong, li, mao, sun en andere. Ik ken alle namen nog allen weet ik niet wie erbij past. Het is een bewegend spelletje "wie is het" alleen kan je nooit iemand wegklappen J het werk op zich valt wel mee, ze zijn er zeer secuur en zoeken naar elk detail waarvan ik dan moet zeggen of het aanvaardbaar is of niet. Soms zitten we langer te zoeken met een vergrootglas naar hetgeen ze me willen laten zien dan dat we moeten discussiëren over de mogelijke gevolgen. Goed is dat wel, ze hebben oog voor detail en gaan ervoor. Op een half jaar tijd hebben ze daar een fabriek neergepoot, elke dag ligt er een extra stuk straat en vloer het is niet te geloven. Die bouwvakkers wonen ook op de site in een soort container barakken. Ze werken er precies met gerief uit de jaren stillekes maar het gaat er wel vooruit. Om 4 uur was onze shift gedaan en reden we terug richting hotel/city center. Gerief op de kamer gedropt en richting culture street getrokken. Dit is een typisch chinese wijk op een boogscheut van het hotel. Het ene exclusieve chinese winkeltje naast het andere. Het is hier ook wel gemoderniseerd want ineens komde bijvoorbeeld op een roltrap uit. Wel mooi die pagodestijl en grappige dingen die ze daar verkopen. Alvorens er iets aan te schaffen toch eerst even da kat uit de boom kijken en leren hoe ze hier afbieden. Via een glazen brug naar het water gelopen en terug naar het hotel voor het aperitief. De collega’s hadden een tolk meegenomen uit de vergadering waarmee we de stad in trokken, best handig. Na 10 minuten kwamen we aan het hotpot restaurant aan. Mijn vrees voor een geil manwijf was onterecht, we werden opgewacht door een wederom vriendelijk knikkend chineesje, de brildager onder ons kregen meteen een doekje tegen de onvermijdelijke condens aangeboden. Best attent. Blijkbaar is de hotpot een lokale specialiteit, een soort chinese fondue. Onze tolk vulde een chinees lottoformulier in en jaja we hadden gewonnen. Een dampende pot met aan de ene kant spicy olie en aan de ander kant borrelende championsoep werd op een vuurplaat midden in de tafel gezet. Erond werden verschillende bordjes met groenten en in carpacio gesneden vlees gezet en het chopstickvissen kon beginnen. ’t Was niet altijd simpel maar wel overheerlijk. Af en toe blussen met tchintao was nodig. Met zen zessen waren we zo een slordige 17 euro kwijt en een kortingbon van 3 euro rijker voor volgende week. Tevreden en voldaan keerden we terug naar het hotel.

05-03-2009 om 00:00 geschreven door wim  

Het vertrek was hectisch na een veel te korte en absurde nacht in de toekomstige kleuterschool van ons anthe. De dag ervoor had ik nog in allerijl een valies volgeschupt met versgestreken was, de videophonie opgehangen, een korte wachtshift opgetrokken in de kleuterschool en ons anthe uitbesteed aan de familie. Vanachter een leffe in zaventem heb ik dan mijn computer in orde gebracht en kon ik in alle rust vertrekken via munchen naar tianjin. Dat verliep allemaal vlot, via de overdreven reclame op mijn jas kwam ik erachter dat er nog twee collega's op de vlucht zaten die werden omgeleid door rook in de cockpit. Altijd aangenaam, ni die rook maar reizen met een paar. Na een vlotte korte vlucht moest ik overstappen in de airbus 340 alwaar er me een exitplaats beloofd was. Waarschijnlijk kon de gast aan de incheck balie niet goed tellen want ik zat er net achter, weg dus die extra beenruimte. Bleek dat dit nog wel meeviel maar ik zat in het midden en dus stelde er zich een breedte probleem. Het kleine chinese madammeke rechts van had er geen last van (althans dat was mijn aanvoelen) maar de middelmatig dikken duitser links van mij werd een geducht tegenstander tijdens het elleboogworstelen. Uiteindelijk heeft hij toch het onderspit moeten delven. Een heerlijke campari soda als aperitief, een paar pinten en een cognac volstonden om weg te dommelen en toch enigszins te slapen. 1à uur en een theoretisch ontbijt later landden we zonder problemen in bejing. Een mooi modern vliegveld en een paspoortcontrole die je zelf mag beoordelen, best wel grappig. Opvallend was wel dat het bijna uitsluitend vrouwelijk personeel was, zowel voor de controle als voor de security, deze ogenschijnlijk onschuldige en breekbare chinese "meisjes" zullen ongetwijfeld kleindochters van bruce lee zijn dus enige voorzichtige onderdanigheid leek me op zijn plaats. Tussen de wachtende menigte aan de uitgang stond er ene met een gigantisch bord met mijn naam erop. Drie keer bevestigend knikken en naamwijzen volstond om duidelijk te maken dat ik de persoon was die hij moest oppikken. Ik mocht mijn eigen valies niet meer verder trekken en moest hem voegen richting parking waar hij me een blinkende volkswagen aanwees waar ik in kroop. Net buiten de parking stopten we om onverklaarbare reden, de chauffeur stapte uit en liet een langgerekte verwelkomingsscheet, zegt nu nog is dat de chinezen vetzakken zijn. Hij had evengoed zijn alternatieve airco in de auto kunnen laten draaien. Ik heb hem in alle geval mijn dankbetuiging undercovergewijze achtergelaten in het tapijtje op de zetel Het was redelijk mistig onderweg maar dat bleek een combinatie te zijn van zand uit de gobiwoestijn en smog dus een blijvend fenomeen. In feite heb ik de zon nog niet echt zien schijnen, ‘k heb alleen ne rood-oranjen bol zien staan zo wat hoger in de lucht; na een tweetal uur dan toch aangekomen in het holiday inn riverside hotel van tianjin. Ni gewoon da hotel, het is spiksplinternieuw en groot. Ik werd echt ontvangen als gaf ik een staatsbezoek compleet met bagagedrager, liftboy en security-meisje (bruce lee heeft veel kleindochters denk ik). De kamer is chinees mooi, met voldoende kitsch elementen dus, ruim en comfortabel. Elke dag krijg ik een nieuwe krant en verse wc-rollen, ze weten hier duidelijk waar de primaire behoeftes zitten. Laat u echter niet misleiden, ik ben hier om te werken en zodoende trokken we nog om 15 uur lokale tijd richting fabriek. Best indrukwekkend, ze staat er al half en ze zijn er nog maar een half jaar geleden aan begonnen. Het is daar een echt mierennest van arbeiders en da gaat daar vooruit. Binnen kennis gemaakt met een hele hoop mensen wiens naam ik uiteraard vergeten ben. Ik loop er dus onherkenbaar rond om me, zoals theo maasen het beschrijft, met spleetoogjes af te vragen is het nou tching of tchong? Ook een paar Belgische collega’s tegen gekomen, altijd fijn om in uw eigen taal over de lokale flutbieren te praten. Na een rondgang terug met de taxi naar het hotel, na het neerkwakken van de computer en andere werkspullen de stad in getrokken op zoek naar een plaats om te eten. een vriendelijk chinese tolk wees ons over het water een rode neon reclame van een restaurant wat would like vely much. Een korte wandeling over de brug stonden we duidelijk voor een plaats waar we konden eten. lichtelijk spatisch met de armen zwaaiend werden we nar een tafel begeleid. een kaart met foto’s was onze houvast. De engelse titels erboven waren echter zeer twijfelachtig; cole fish met eronder een in de soep verdronken duif is niet echt overtuigend. Vers was het wel, de gehele achterwand bestond uit aquaria met zwemmende hoofdschotels. Eén voor één naar de bar om een tsingtao (plaatselijk aanvaardbaar flutbier) aan te wijzen en we waren er klaar voor. De gerechten waren heerlijk maar van de rijst hadden ze geen fotootjes genomen dus moest het maar zonder. Geen probleem voor mij dan neem ik wel een gamba of vispasteitje meer. De vleesgerechten waren ook goed te pruimen  en bij het afrekenen vielen we bijna van onze stoel. 214 yuan, dit is een 20 euro maar we waren wel met vijf en zaten eivol, ni verkeerd hé. Nog wa verder gelopen om met de gewone bankkaart geld uit de muur te trekken en een winkelcentrum in voor onze collega zonder bagage. Tis te zeggen hij had een identieke valies van een ander mee genomen, kan gebeuren na zo een opkikkerende vlucht J een t-shirt en onderbroek rijker teenden we terug naar het hotel voor een afsluiter in de lobby. De eerste dag was succesvol ten einde.

04-03-2009 om 00:00 geschreven door wim