Zorgen voor ouderen met dementie is hun leven kleur geven
28-02-2007
IPSIG halfweg
Ipsig week is een halve week bezig, halfweg. Het belang van een intense week zoals deze wordt meer en meer duidelijk. De verschillende beroepsgroepen komen ruim aan bod, de samenwerking in onze werkgroep is prima. We beseffen heel duidelijk dat elke beroepsgroep in een team een schakel is, zonder dewelke het geheel niet vlot draait. Elke schakel is onmisbaar. Nederland komt ook dichterbij, nog drie dagen en ik vertrek. Zal vreemd zijn om elke week een 4-5 tal dagen van huis weg te zijn.
IPSIG week is vandaag gestart... IPSIG staat voor Interprofessionele samenwerking in de gezondheidszorg, het is een week die reeds drie jaar georganiseerd wordt door de Universiteit Antwerpen met zijn associatiepartners... Een week lang zitten we als laatstejaarstudenten (geneeskunde, verpleegkunde, kiné, ergo, diëtisten, maatschappelijk werkers, assistenten psychologie, logopedie) samen om (adh van casussen en plenaire college's) te brainstormen over multidisciplinaire samenwerking in de gezondheidszorg. Een belangrijke week, omdat wij binnen enkele maanden in de gezondheidszorg stappen. Deze samenwerking, het afstemmen van de violen, is uitermate belangrijk om de kwaliteit van de zorg tot een maximum te brengen. De patiënt, cliënt staat centraal in al de aspecten, in de gehele context. Niet zo veel tijd om aan Alkmaar te denken. Binnen enkele dagen vertrek ik, stage lonkt....
Prachtige dagen achter de rug, tuin ligt in orde, ajuin, look is geplant, erwtjes en spinazie zijn reeds gezaaid. En....Françoise heeft de vijver nog steeds niet ingenomen..... In de poll vroeg ik of mensen met dementie nog momenten van intens geluk kennen....De vraag komt er niet zomaar. Dikwijls hoort men nog dat mensen die lijden aan een verder gevorde vorm van dementie, niet (of praktisch niet) meer zijn dan een plant. Ze overleven in een vegatatieve toestand.... Toch, Het dementieel syndroom, ziekte van Alzheimer, is vooral gekenmerkt door geheugenproblematiek. Het korte, en vooral het lange geheugen zijn aangetast. Wat dat lange termijngeheugen betreft, ze hebben enorm veel moeilijkheden om 'herinneringen' op te halen. Gedurende het leven verzamelt men belangrijke momenten...Men noemt deze ook 'afdrukken'. Indien er zich een probleem met het lange termijngeheugen voordoet, kunnen er zich ook problemen voordoen met het ophalen van deze afdrukken. Een belangrijke gebeurtenis krijgt dan voor ons een totaal andere vorm. Personen die erbij betrokken zijn worden verwisseld, personen die in de ene afdruk voorkomen, kunnen opeens in een andere afdruk opduiken. Men merkt dus dat dit voor ons heel vreemd verhaal wordt. Voor de persoon die lijdt aan de ziekte van Alheimer is dat verhaal echter reëell, het is zijn of haar realiteit. Wie zijn wij om deze realiteit te ontkrachten ? Dat is dus een van de problemen die zich voordoen bij het omgaan met demente personen. Maar een probleem voor wie ? Ook in het uiten van emoties...een persoon die lijdt aan de ziekte van Alzheimer, kan nog perfect emoties ervaren, maar weet niet meer hoe daar uiting aan te geven. Daarom is de observatie toch zo belangrijk...Erkennen dat die mensen er nog mogen zijn geeft een voldoening die verder reikt dan de glimlach die men terugkrijgt.
Vakantie is begonnen, betekend vooral voor mij in de tuin werken. Groentenhof moet volledig klaar gelegd worden, volgende week wordt er namelijk al gezaaid, ajuin en look geplant. Kippenren is ook weer in orde. Françoise de gans (die eerst Frans noemde, maar toen het opeens een reuze ei legde, hebben we er maar Françoise van gemaakt) loopt vrij rond in de tuin (allé, het erf...), maar heeft de vijver nog niet gevonden. Heb dit weekend veel nagedacht over de rol die Jan Decleir neerzette in de film "Alzheimer". Vooral die scenes met het boekje bleven me bij. Dat boekje dat zo belangrijk was omdat daar het leven in werd geschreven. Zonder dat boekje had hij geen leven meer...de herrineringen kwijlden weg. Het is moeilijk als hulpverlener in de wereld te treden van een persoon die aan een beginnende vorm van een dementieel syndroom lijdt. Je moet bereid zijn om een stukje van je wereld los te laten, en toegang te krijgen tot zijn/haar wereld. Uiterst moeilijk, maar toch zo belangrijk om een goede relatie, die steunt op respect, vertrouwen, op te bouwen. Morgen nog een tuindag En ik tel ook af. Binnen precies twee weken zit ik mijn eerste dag in Wormerveer (Nederland, bij Alkmaar). De stage komt dichtbij.
Sinds gisteren gedaan met de examens, ietwat vreemd gevoel, beetje met de krop in de keel... Vlak na het examen naar Nederland vertrokken, ben ondertussen terug en kan nu genieten van een weekje vakantie. Zo'n treinreis naar het verre Alkmaar (nou ja, ver....) heeft wel zijn voordelen, een boek lezen (dat ik me reeds lang voorgenomen had...Aster Berkhof), en ook nadenken over mijn toekomstig werk.... Na een bezoek aan een psychogeriatrische afdeling een tweetal weken geleden, is het me opgevallen hoe belangrijk observatie is bij mensen die lijden aan een cognitieve stoornis. Wat je in de ogen van die mensen kunt lezen, wat je aan de mimiek van hun gezicht kunt opmaken is toch zo belangrijk. Guitige ogen met een echte glimlach op een toch verkrampt en getekend gezicht (getekend van de pijn, de angst om de grip die ze op zichzelf verliezen), maar ook dofheid, pijn.... Het beeld blijft me bij van een oude, kleine dame die me constant zat de fixeren, met die guitige blik, met die mooie glimlach op een gezicht dat een heel leven uitstraalt....Enig mooi, ook ontroerend, zeker niet on-grijpbaar. Ik zal me goed voelen bij die mensen, en hopen dat ik dikwijls dofheid zal kunnen ombuigen naar een moment (hoe klein ook...) van geluk, geborgenheid, begrip.
Aan iedereen, een prettige valentijn ! Ik denk ook in het bijzonder aan diegenen voor wie Valentijn minder te betekenen lijkt, net omdat ze minder toegankelijk lijken...(mensen met cognitieve stoornissen, ouderen die alleen zitten....) Een vriendelijk woord, een glimlach....het kan bergen verzetten. Morgen het laatste examen... Vreemd, lijkt onwezenlijk...Je hebt drie jaar hard gewerkt om het diploma te behalen, en het is nu zo dichtbij. Enerzijds is er angst, of eerder onbehagen...binnenkort zet ik de stap om het geleerde om te zetten in de praktijk...Anderzijds is er een opluchting, het is binnen handbereik. Ons 'klasje' op de KdG in Antwerpen heeft er natuurlijk ook toe bijgedragen, stuk voor stuk fijne, lieve mensen met een hart voor ouderen....thanx for it guys (and girls) ! En natuurlijk mijn halve trouwboek niet vergeten !!! (Ja, moppie is dikwijls een 'stresskieken' geweest.....maar, 't is zo goed als achter de rug..... )
Blog is van start gegaan...Deze week zit ik nog met mijn laatste examens, er zal nog niet veel aan gewerkt worden (aan het blog bedoel ik....de examens, dat zit oke....) Een belofte maak ik....eind deze week begin ik met inhoud te geven...
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
)
